Commencer à apprendre cette leçon maintenant

Het heilige weten (part 1), Hoofdstuk 1 (2)

Hoofdstuk 1 (2)

Meer had hij niet gezegd, dan die enkele eenvoudige woorden, en zijn zekere stem was zoo rustig geweest, als sprak het zoo van zelve, als was het zoo heel gewoon...

- Wat is daar nu voor bizonders in! had hij met groote oogen gezegd, toen zij hem om den hals was gevallen, hem in ontroering en tranen gezoend had, haar hart zwellend van geluk om haar kind... Angstig alleen had zij òm naar haar man gekeken, wat of hij zoû willen, wat of hij zoû zeggen, op de woorden van zijn zoon... Scènes tusschen hen waren er wel minder, veel minder, maar toch... had zij gedacht...: wat zoû hij nu zeggen...? Maar hij had alleen gelachen, geproest van het lachen, met zijn jongen lach van groot kind... gelachen om die heele familie van zijn zoon: een vrouw en negen kinderen, die Addy, zestien jaar, rustig weg tot zich nam, omdat zij hadden geld en een groot huis nu... Sedert had Van der Welcke den jongen altijd geplaagd met zijn negen kinderen. En dan tegenover die plagerijen van zijn vader, de rustige glimlach in oog en om mond van Addy, alsof hij dacht: heb maar pret, vadertje, want je bent tòch wel een goeie kerel... En Addy had zich aan zijn negental laten gelegen liggen, met een kalmte, als waren zij heelemaal geen last... De verhuizing toen naar Driebergen, maar Addy nog in Den Haag, logeerende bij tante Lot, de twee jaren, dat zijn Gymnaziumtijd nog duurde, - elken Zaterdag echter kwam hij over, naar zijn vrouw en zijn kinderen, plaagde Van der Welcke... en hij bemoeide zich met alles... met het voordeelig uitzetten en besparen van de paar duizend gulden der kinderen elk... met hun school... met de gouvernante voor de meisjes...: hij nam arme tante Adeline alles uit de hand; zijn Zaterdagmiddag en Zondag waren vol geweest van allerlei zorgen... hij bedacht en besprak en bedisselde... Daarbij kwam, dat oma, nu vereenzaamd en geheel kindsch in haar groote huis, niet had blijven kunnen daar wonen, zonder zorg, en Constance had gemakkelijk weten gedaan te krijgen, dat oude mama meê was gekomen... naar Driebergen... Maar de oude vrouw, ternauwernood, had de verandering opgemerkt... zij meende, zij woonde nog in de Alexanderstraat...; soms, - 's zomers - zij woonde te Buitenzorg, in het paleis, en de kinderen om haar heen liepen en spraken druk... als het altijd was geweest... Emilie, had Constance niet willen verlaten, en hoewel zij wel eens naar Baarn ging, woonde Emilie eigenlijk bij hen in... zóo geknakt in haar jonge leven, zoo nooit den dood van Henri kunnende vergeten, dat zij als was een schaduw van zichzelve, bleek, stil, meestal alleen op haar kamer, kwijnend... tot de eenzaamheid haar in den familiekring dreef...

Tien jaren... tien jaren waren alzoo voortgeijld, geijld als vluchtige schaduwen van den tijd, en toch wat was er veel gebeurd! De kinderen opgroeiende, bloeiende tot jonge meisjes en stevige jongens - Addy studeerend te Amsterdam, werkzaam aan de hospitalen, tot hij na zijne examens, zich eindelijk, jonge pleegvader, vestigde als arts en dokter bij hen allen in het groote huis te Driebergen... en toen die zoo heel groote verandering in hun leven...: zijn huwlijk... zijn veel te vroeg huwlijk...! O, dat huwlijk van haar zoon...! Hoe had zij niet alle hare rijpere verstandelijkheid met krampende handen moeten houden bijeen... om het goed te vinden... om het goed te vinden... om zich niet in éen enkel oogenblik te laten meêsleepen door alle vooroordeelen van vroeger, die van het nauwe kringetje - waarop zij had leeren neêrzien in laat maar eindelijk leven...! Nu was hij dan waarlijk echtgenoot, nu was hij dan waarlijk vader.

- Tante Constance... komt u nu!

Het was Gerdy's stem, en ze maakte haar nerveus. Zij waren wel allen heel lief, maar ze waren ook allen heel druk, en eigenlijk was zij toch een vrouw voor eenzaamheid en van droomen - geworden - en had zij wel eens behoefte heel alleen te zijn... heel alleen - in haar kamer... te liggen op haar chaise-longue... en te denken... vooral terug zich te denken in de jaren, die, vluchtige schaduwen van den tijd, waren geijld, geijld, geijld...

Maar trappeltripjes naderden snel en nu aan de deur, klop-klop:

- Tante! Tante Constance... Ik heb de thee nu gezet, en als u niet komt, wordt die te sterk...

- Ja kindje, ik kom...

Zij was nu klaar, deed het gas uit. Gerdy was al weêr terug naar beneden, en in den salon vond Constance nu de lampen opgestoken, en Gerdy heel bezig met trekpot en kopjes... En zij glimlachte, Constance, want er was zoo iets van vrede in huis, daar in die kamer, iets bijna van geluk, klein geluk, als de menschen wel eens vinden, een kort oogenblik. Marietje, oudste der meisjes, kleine zorgende ziel al van klein kindje af, had grootma binnen-getroond, uit de waarlijk te koude serre, haar geïnstalleerd in de achterkamer: de oude vrouw zat er, het doekje om, de voeten op de waterstoof, de handen trillende in den schoot, het hoofd knikkende, alsof zij allerlei dingen zeker wist... Zoo zat zij altijd en altijd en zij sprak nauwlijks, enkele woorden, haar laatste jaren stil verlevende, en al uitkijkende in àl het andere... maar onbewust geheel... Maar voor het vuur zaten, bij elkaâr, Adeline en Emilie, beiden stil... maar toch met dien vreemden vrede, die rustig in haar beiden was... omdat het om haar heen zoo jong en zoo licht kon zijn... Dan was op dit uur, in de kamer, ook heel de jeugd verzameld, al Gerrits kinderen, op Constant na, die, zeventien jaar, bij Arnhem op kostschool was, tot heel veel verdriet van Gerdy, want zij waren altijd samen geweest: twee blonde zoete kindertjes. Marietje was al twee-en-twintig, niet mooi opgegroeid, lang, spichtig, blond, eigenlijk een onbehagelijk meisje, maar zij had wel iets liefs van altijd te zorgen - vooral voor grootmama; zij had dat al zoo vroeg als oudste zusje gekregen, omdat haar moeder haar al dadelijk den zorg voor de kleine broêrtjes en zusjes had opgedragen, natuurlijk-weg. Ook Adèletje was niet mooi en daarbij zwak en ziekelijk, de nauwe borst ingevallen, en Constance verwonderde zich dikwijls, dat de beide oudste zoo waren geworden, omdat zij ze zich herinnerde als twee wel fijne, maar mooie blonde kindertjes van vroeger, met rozekleurtjes - poppetjes van kindertjes. Alex ook was binnen, en ook hij verwonderde Constance dikwijls - als zij zich herinnerde den ondeugenden bengel van vroeger - nu een jongen van twintig, vaalbleek, angstig zijn blauwe oogen geworden, menschenschuw, in zichzelven teruggetrokken, met een plotsen glimp van blik vol ontzetting, die haar verontrustte, zij wist niet waarom... En in Guy vond zij het meest haar broêr Gerrit terug, groot, blond en breed al, als Gerrit geweest was - maar onhandelbaar altijd gebleven, zonder éen ernstige gedachte, negentien jaren, en evenals Alex, nog zoo weinig gedecideerd voor zijn toekomst... Dat was de groote zorg niet alleen voor Constance, maar voor Addy vooral en Van der Welcke plaagde zijn zoon dikwijls, dat het niet alles was vader te zijn van negen kinderen. Was Alex nu somber, met dien vreemden blik, soms plots bang in zijn oog, Guy was wel lief, was hartelijk, gezellig, vroolijk, dwaas - was een groot kind, de lieveling van Van der Welcke, met wien hij fietste, sedert Addy nooit tijd meer had: nu een serieuzen man, een jong geneesheer met veel praktijk al. Guy noemde Van der Welcke papa; zij konden zoo goed, bijna te goed met elkaâr overweg: Van der Welcke, een kind gebleven niettegenstaande zijn een-en-vijftig jaren, schiep behagen in dat groote blonde pleegkind van Addy, en jaloersch als hij was van al den ernst, drukte, bezigheid, zorg van Addy, die zijn vader nauwlijks éen oogenblik gunde meer, was hij blij Guy te hebben gevonden, als om Addy te toonen: ik heb wel een anderen vriend, en ik heb jou niet altijd noodig... Op Guy volgde mooie Gerdy, een beeld van een meisje, achttien jaren, met Guy de lach en het licht in het huis - daarna, Constant, op kostschool - en gelukkig leerden de twee jongere jongens goed, Jan en Piet, terwijl kleine Klaasje, twaalf, heel achterlijk was gebleven, een kind scheen van acht, nu sufjes en stilletjes, dan uitgelaten dol, maar zoo onnoozel, dat zij nog niet kon lezen... Ja, zoo had zij ze allen, de kinderen van Gerrit, zoo zorgden zij en Addy voor allen en arme Adeline was het zoo natuurlijk gaan vinden, besliste zelve nooit iets, vroeg alles aan Constance, en Addy...

De wind buiten loeide en een heftige regen sloeg neêr tegen de ramen, als tikkelden er driftige, booze vingers. De blinden, de gordijnen toe, de lampen op, de thee, die Gerdy schonk met haar coquette maniertjes, het gaf Constance, al was zij moê, en al had zij gaarne eens alleen gezeten, een streeling van zacht huislijke voldoening, iets fluweeligs van wel harmoniesch zijn met allen rondom haar heen, ook al was er zooveel zorg, niet alleen met de kinderen, - maar ook nog soms heel veel moeilijkheid en misverstand met Mathilde, Addy's vrouw. Waar was Mathilde nu? Waar waren de beide kinderen nu? Gerdy, druk en bewegelijk, en doende of zij heel veel deed, met haar theegerei licht rammelend, had een fauteuil wat nader geschoven, bij den haard, waarin oplekte het vuur; nu bood zij Constance haar kopje, bood een schaaltje met koekjes en Constance vroeg:

- Waar is Mathilde?

- Mathilde...? Ik weet niet, maar... wil ik haar zoeken?

- Neen, laat maar... Waar zijn de kinderen...?

- In de kinderkamer, geloof ik... Wil ik zeggen, dat ze beneden komen?

- Neen kind, laat maar, laat maar...

En Gerdy drong niet meer aan... De wind, de regen, razende buiten, - was het binnen de stille vrede, en al was Gerdy bewegelijk, zij voelde den vrede, en waardeerde dien: zij waardeerde ze als zij allen. Eigenlijk hoopte zij maar, dat Mathilde niet beneden zoû komen, vóor het diner, omdat altijd als Mathilde beneden kwam, op het theeuur, er iets gebeurde, als of een duiveltje sloop tusschen Gerdy's nerveuze vingertjes: zij brak een kopje, gooide de boel om, eens zelfs had zij bijna brand gemaakt, omdat zij de spiritusvlam had uitgeblazen, met een woedend geblaas van haar driftige spitse lipjes... Het was nu wel gezellig: als Mathilde nu nog maar wat boven bleef... En de regen, de wind, buiten razende - waren er binnen de enkele zachte woorden, in de gele kringen van het licht der lampen, die Gerdy zoo had geplaatst, dat het schijnsel intiem was en lieflijkjes dommelig... Oude oma daar ginds in haar hoek - ze bleef daar maar stilletjes zitten in haar grooten fauteuil, die was als een troon; ze bewoog niet, ze sprak niet, maar ze behoorde er toch zoo bij, vond Gerdy: dat wassen gezicht van heel oude dame, in het witte haar omlijst, het wollen doekje om de schouders, de onbewegelijke donkere japon-figuur, en in den schoot de fijnheden der vingers, trillende vingers, zonder wier trilling zij als roerloos hadden geschenen... Om het vuur tante Constance nu, pratende met mama en met Emilie, en Gerdy wist niet waarom, maar in die drie, als ze praten met elkaâr, trof haar iets, alsof zij, Gerdy, in eens, zonder aanleiding, had weenen kunnen, om iets van weemoed, dat haar heel vaag aanzweemde, als een troebeling uit vroegere jaren, en dingen, die al lang waren voorbij... Dan rammelde Gerdy onnoodig met haar kopjes en lepeltjes en begreep niet waarom ze zoo gevoelig was. Marie borduurde, en Alex, somber, las, maar Guy speelde tric-trac met Adèletje, Guy altijd met een mop er tusschen in: de dobbelsteenen rammelden in de bekers, vielen neêr in het bord; de schijven stapelden hard houterig op de witte en zwarte punten; de dobbelsteenen rammelden weêr, vielen neêr.

- Vijf en drie...

- Imperiale... Dubbele vier... Nog eens na... Twee en drie...

En Klaasje was bij tante Constance komen zitten, kruipende bijna in haar japon, een heel kinderachtig prentenboek in de hand. Zij drukte hare blonde kopje behagelijk in tantes rokken, tegen tantes schoot, en zij had stilletjes genomen tantes arm, en dien gelegd om haar hals. Onderwijl lette zij alles en alles op, ongemerkt, wat er gebeurde: het tric-trac van Guy en Adèle, de theedrukte van Gerdy, - luisterde zij naar tante, mama en Emilie - of zij buiten dien kring van huiselijkheid was, of zij er ver van af was, of zij het hoorde en zag door een waas... onbewust... in haar langzaam ontwakende hersentjes van achterlijk kind... Om dan niet zoo ver te zijn, nam zij de hand van tante Constance, opende de palm met hare vingers en duwde er haar kopje onder... dan scheen het of zij veel dichter kwam...

- Maar Gerdy, zei Adeline; pas toch op... je maakt brand... de vonken vliegen...

Hoofdstuk 1 (2) Capítulo 1 (2) Rozdział 1 (2) Capítulo 1 (2) Bölüm 1 (2) Kapitel 1 (2) Chapter 1 (2)

Waren het dan wel tien jaren... Vlak na den dood van haar armen broêr Gerrit - arme Adeline met de kinderen niet meer in huis, maar in goedkoop pension - de dood van den ouden heer Van der Welcke, en toen was het, dat zij, Van der Welcke, Addy in de papieren van Gerrit voor de hand had dien brief gevonden: Addy, ik draag je mijn kinderen op; mijn vrouw, draag ik je, Constance, op... De brief van een zieken man, zielsziek en lichaamsziek, die den dood voor oogen àl warrelde. |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||soul sick|||||||||were Waren es denn wirklich zehn Jahre... Kurz nach dem Tod ihres armen Bruders Gerrit - arme Adeline mit den Kindern nicht mehr zu Hause, sondern in einer günstigen Pension - der Tod des alten Herrn Van der Welcke, und dann war es, dass sie, Van der Welcke, in den Papieren von Gerrit diesen Brief gefunden hatte: Addy, ich übertrage dir meine Kinder; meine Frau, übertrage ich dir, Constance... Der Brief eines kranken Mannes, seelisch und körperlich krank, der den Tod vor Augen hatte und alles wirbelte. Were it really ten years... Shortly after the death of her poor brother Gerrit - poor Adeline with the children no longer at home, but in a cheap boarding house - the death of the old Mr. Van der Welcke, and then it was that she, Van der Welcke, had found in Gerrit's papers that letter: Addy, I entrust my children to you; my wife, I entrust you, Constance... The letter of a sick man, soul-sick and body-sick, who was all too aware of death. En in dat armelijk pension reeds, had Addy zich de kinderen aangetrokken, flink als een jongen vader; maar toen de oude heer was gestorven... en zoowel Van der Welcke als Addy hadden gedwongen naar Driebergen te verhuizen - toen was de jongen geheel en al opgetreden als een beschermer van die negen kinderen, als de beschermer van die arme vrouw, die niet meer wist hoe en wat, verpletterd onder den slag... Nog nu, terwijl zij haastig zich verkleedde, om hen beneden niet te lang wachten te laten, hoorde Constance het haar jongen zeggen, met zijn kalme zekere stem: |||||already|||||||bravely||||||||||||||||||||||||||||||||acted||||||||||||||||||||||||||||||||dressed|||||||||||||||||||| Und in dieser armseligen Pension hatte Addy sich bereits um die Kinder gekümmert, tapfer wie ein junger Vater; aber als der alte Herr gestorben war... und sowohl Van der Welcke als auch Addy gezwungen waren, nach Driebergen zu ziehen - da trat der Junge ganz und gar als Beschützer dieser neun Kinder auf, als der Beschützer dieser armen Frau, die nicht mehr wusste, wie und was, zerdrückt unter dem Schlag... Noch jetzt, während sie sich hastig umkleidete, um sie unten nicht zu lange warten zu lassen, hörte Constance ihren Jungen sagen, mit seiner ruhigen, sicheren Stimme: And in that shabby boarding house already, Addy had taken the children under her wing, brave as a young father; but when the old gentleman had died... and both Van der Welcke and Addy had been forced to move to Driebergen - then the young man had completely stepped up as a protector of those nine children, as the protector of that poor woman, who no longer knew how or what, crushed under the blow... Even now, while she hurriedly dressed, so as not to keep them waiting too long downstairs, Constance heard her young one say, with his calm certain voice:

- Papa... mama... nu hebben wij een groot huis... een heel groot huis... Nu zijn wij rijk... en tante Adeline heeft niets... de kinderen hebben niets dan een paar duizend gulden elk... nu moeten ze allemaal bij ons komen, niet waar, allemaal komen in Driebergen... niet waar papa... en mama. - Papa... Mama... jetzt haben wir ein großes Haus... ein ganz großes Haus... Jetzt sind wir reich... und Tante Adeline hat nichts... die Kinder haben nichts als ein paar tausend Gulden jeder... jetzt müssen sie alle zu uns kommen, nicht wahr, alle kommen nach Driebergen... nicht wahr Papa... und Mama. - Papa... mama... now we have a big house... a very big house... Now we are rich... and aunt Adeline has nothing... the children have nothing but a few thousand guilders each... now they all have to come to us, right, all come to Driebergen... right papa... and mama.

Meer had hij niet gezegd, dan die enkele eenvoudige woorden, en zijn zekere stem was zoo rustig geweest, als sprak het zoo van zelve, als was het zoo heel gewoon... more|he had|he|not|said|than|those|few|simple|words|and|his|certain|voice|was|so|calm|been|as|he spoke|it|so|of|itself|as|was|it|so|very|ordinary Mehr|hatte|er|nicht|gesagt|als|die|einzigen|einfachen|Worte|und|seine|sichere|Stimme|war|so|ruhig|gewesen|als|sprach|es|so|von|selbst|als|war|es|so|ganz|gewöhnlich Mehr hatte er nicht gesagt, als diese wenigen einfachen Worte, und seine sichere Stimme war so ruhig gewesen, als spräche es von selbst, als wäre es so ganz gewöhnlich... He had said no more than those few simple words, and his certain voice had been so calm, as if it spoke of itself, as if it were so very ordinary...

- Wat is daar nu voor bizonders in! what|is|there|now|for|special|in Was|ist|da|jetzt|für|besonders|darin - Was ist daran jetzt so besonders! - What is so special about that! had hij met groote oogen gezegd, toen zij hem om den hals was gevallen, hem in ontroering en tranen gezoend had, haar hart zwellend van geluk om haar kind... Angstig alleen had zij òm naar haar man gekeken, wat of hij zoû willen, wat of hij zoû zeggen, op de woorden van zijn zoon... Scènes tusschen hen waren er wel minder, veel minder, maar toch... had zij gedacht...: wat zoû hij nu zeggen...? he had|he|with|big|eyes|said|when|she|him|around|the|neck|she was|fallen|him|in|emotion|and|tears|kissed|she had|her|heart|swelling|with|happiness|for|her|child|anxiously|alone|she had|she|around|to|her|husband|looked|what|if|he|would|want|what|if|he|would|say|at|the|words|of|his|son|scenes|between|them|there were|there|well|fewer|many|fewer|but|still|she had|she|thought|what|would|he|now|say hatte|er|mit|großen|Augen|gesagt|als|sie|ihn|um|den|Hals|war|gefallen|ihn|in|Erregung|und|Tränen|geküsst|hatte|ihr|Herz|schwoll|von|Glück|um|ihr|Kind|Ängstlich|allein|hatte|sie||zu|ihr|Mann|geschaut|was|ob|er|würde|wollen|was|ob|er|würde|sagen|auf|die|Worte|von|seinem|Sohn|Szenen|zwischen|ihnen|waren|es|wohl|weniger|viel|weniger|aber|trotzdem|hatte|sie|gedacht|was|würde|er|jetzt|sagen hatte er mit großen Augen gesagt, als sie ihm um den Hals gefallen war, ihn in Erregung und Tränen geküsst hatte, ihr Herz schwoll vor Glück um ihr Kind... Ängstlich hatte sie nur zu ihrem Mann geschaut, was er wohl wollen würde, was er wohl sagen würde, zu den Worten seines Sohnes... Szenen zwischen ihnen gab es wohl weniger, viel weniger, aber trotzdem... hatte sie gedacht...: was würde er jetzt sagen...? he had said with wide eyes, when she had thrown her arms around him, kissed him in emotion and tears, her heart swelling with happiness for her child... Anxiously, she had looked at her husband, wondering what he would want, what he would say, in response to their son's words... There had been fewer scenes between them, many fewer, but still... she had thought...: what would he say now...? Maar hij had alleen gelachen, geproest van het lachen, met zijn jongen lach van groot kind... gelachen om die heele familie van zijn zoon: een vrouw en negen kinderen, die Addy, zestien jaar, rustig weg tot zich nam, omdat zij hadden geld en een groot huis nu... Sedert had Van der Welcke den jongen altijd geplaagd met zijn negen kinderen. but|he|he had|only|laughed|he had snorted|from|the|laughing|with|his|boy|laugh|of|big|child|laughed|at|that|whole|family|of|his|son|a|wife|and|nine|children|that|Addy|sixteen|years|calmly|away|to|himself|he took|because|they|they had|money|and|a|big|house|now|since|he had|Van|the|Welcke|the|boy|always|teased|with|his|nine|children |||||geproest|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Aber|er|hatte|nur|gelacht|geprust|vom|dem|Lachen|mit|sein|junger|Lachen|von|groß|Kind|gelacht|über|die|ganze|Familie|von|seinem|Sohn|eine|Frau|und|neun|Kinder|die|Addy|sechzehn|Jahre|ruhig|weg|zu|sich|nahm|weil|sie|hatten|Geld|und|ein|großes|Haus|jetzt|Seitdem|hatte|Van|der|Welcke|den|Jungen|immer|gequält|mit|seinen|neun|Kindern Aber er hatte nur gelacht, laut gelacht, mit seinem kindlichen Lachen... gelacht über die ganze Familie seines Sohnes: eine Frau und neun Kinder, die Addy, sechzehn Jahre, ruhig zu sich nahm, weil sie Geld und ein großes Haus hatten jetzt... Seitdem hatte Van der Welcke den Jungen immer mit seinen neun Kindern geneckt. But he had only laughed, burst out laughing, with his boyish laugh of a big child... laughed at the whole family of his son: a wife and nine children, whom Addy, sixteen years old, calmly accepted, because they had money and a big house now... Since then, Van der Welcke had always teased the boy about his nine children. En dan tegenover die plagerijen van zijn vader, de rustige glimlach in oog en om mond van Addy, alsof hij dacht: heb maar pret, vadertje, want je bent tòch wel een goeie kerel... En Addy had zich aan zijn negental laten gelegen liggen, met een kalmte, als waren zij heelemaal geen last... De verhuizing toen naar Driebergen, maar Addy nog in Den Haag, logeerende bij tante Lot, de twee jaren, dat zijn Gymnaziumtijd nog duurde, - elken Zaterdag echter kwam hij over, naar zijn vrouw en zijn kinderen, plaagde Van der Welcke... en hij bemoeide zich met alles... met het voordeelig uitzetten en besparen van de paar duizend gulden der kinderen elk... met hun school... met de gouvernante voor de meisjes...: hij nam arme tante Adeline alles uit de hand; zijn Zaterdagmiddag en Zondag waren vol geweest van allerlei zorgen... hij bedacht en besprak en bedisselde... Daarbij kwam, dat oma, nu vereenzaamd en geheel kindsch in haar groote huis, niet had blijven kunnen daar wonen, zonder zorg, en Constance had gemakkelijk weten gedaan te krijgen, dat oude mama meê was gekomen... naar Driebergen... Maar de oude vrouw, ternauwernood, had de verandering opgemerkt... zij meende, zij woonde nog in de Alexanderstraat...; soms, - 's zomers - zij woonde te Buitenzorg, in het paleis, en de kinderen om haar heen liepen en spraken druk... als het altijd was geweest... Emilie, had Constance niet willen verlaten, en hoewel zij wel eens naar Baarn ging, woonde Emilie eigenlijk bij hen in... zóo geknakt in haar jonge leven, zoo nooit den dood van Henri kunnende vergeten, dat zij als was een schaduw van zichzelve, bleek, stil, meestal alleen op haar kamer, kwijnend... tot de eenzaamheid haar in den familiekring dreef... ||||teasing|||||||||||||||||||||||||||||||||||nine||||||||||||||||||||||||staying|||||||||Gymnasium time|||||however||||||||||||||||bothered||||||advantageous|putting out||||||||||||||||||||||||||||||Saturday afternoon||||||||||||||bedded|||||||||Addy||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||fading|||||||family circle| Und dann gegenüber den Scherzen seines Vaters, das ruhige Lächeln in Addys Augen und um seinen Mund, als ob er dachte: Hab nur Spaß, Väterchen, denn du bist doch ein guter Kerl... Und Addy hatte sich um seine neun Jahre nicht gekümmert, mit einer Gelassenheit, als wären sie überhaupt keine Last... Der Umzug nach Driebergen, aber Addy noch in Den Haag, wohnte bei Tante Lot, die zwei Jahre, die seine Gymnasialzeit noch dauerte, - jeden Samstag kam er jedoch zu seiner Frau und seinen Kindern, ärgerte Van der Welcke... und er mischte sich in alles ein... in das vorteilhafte Anlegen und Sparen der paar tausend Gulden der Kinder... in ihre Schule... in die Gouvernante für die Mädchen...: er nahm der armen Tante Adeline alles aus der Hand; sein Samstagnachmittag und Sonntag waren voll von allerlei Sorgen... er dachte nach und besprach und regelte... Dazu kam, dass Oma, nun vereinsamt und ganz kindisch in ihrem großen Haus, nicht ohne Sorge dort wohnen konnte, und Constance hatte es leicht geschafft, dass die alte Mama mitgekommen war... nach Driebergen... Aber die alte Frau hatte kaum die Veränderung bemerkt... sie meinte, sie wohne noch in der Alexanderstraße...; manchmal, - im Sommer - wohnte sie in Buitenzorg, im Palast, und die Kinder liefen um sie herum und sprachen lebhaft... als wäre es immer so gewesen... Emilie wollte Constance nicht verlassen, und obwohl sie manchmal nach Baarn ging, wohnte Emilie eigentlich bei ihnen... so gebrochen in ihrem jungen Leben, so dass sie den Tod von Henri niemals vergessen konnte, dass sie wie ein Schatten ihrer selbst, blass, still, meist allein in ihrem Zimmer, dahinschwand... bis die Einsamkeit sie in den Familienkreis trieb... And then, in contrast to the teasing from his father, the calm smile in Addy's eyes and around his mouth, as if he thought: have fun, dear father, because you are still a good guy... And Addy had let himself be affected by his nine years, with a calmness, as if they were not a burden at all... The move to Driebergen, but Addy still in The Hague, staying with Aunt Lot, the two years that his Gymnasium time still lasted, - every Saturday, however, he came over to his wife and children, teasing Van der Welcke... and he got involved in everything... with the advantageous investment and saving of the few thousand guilders of the children each... with their school... with the governess for the girls...: he took everything out of poor Aunt Adeline's hands; his Saturday afternoon and Sunday had been filled with all kinds of worries... he thought and discussed and arranged... Moreover, grandma, now lonely and completely childlike in her large house, could not continue living there without care, and Constance had easily managed to get old mama to come along... to Driebergen... But the old woman had hardly noticed the change... she believed she still lived in Alexanderstraat...; sometimes, - in the summer - she lived in Buitenzorg, in the palace, and the children ran around her and spoke busily... as it had always been... Emilie, Constance did not want to leave, and although she sometimes went to Baarn, Emilie actually lived with them... so broken in her young life, never able to forget the death of Henri, that she was like a shadow of herself, pale, quiet, mostly alone in her room, languishing... until loneliness drove her into the family circle...

Tien jaren... tien jaren waren alzoo voortgeijld, geijld als vluchtige schaduwen van den tijd, en toch wat was er veel gebeurd! ||||||passed|passed||||||||||||| Zehn Jahre... zehn Jahre waren so vergangen, vergangen wie flüchtige Schatten der Zeit, und doch, was war alles geschehen! Ten years... ten years had thus flown by, flown like fleeting shadows of time, and yet how much had happened! De kinderen opgroeiende, bloeiende tot jonge meisjes en stevige jongens - Addy studeerend te Amsterdam, werkzaam aan de hospitalen, tot hij na zijne examens, zich eindelijk, jonge pleegvader, vestigde als arts en dokter bij hen allen in het groote huis te Driebergen... en toen die zoo heel groote verandering in hun leven...: zijn huwlijk... zijn veel te vroeg huwlijk...! ||||||||||||||||||||||||||foster father|settled|||||||||||||||||||||||||marriage||||| Die Kinder wuchsen auf, blühten zu jungen Mädchen und kräftigen Jungen - Addy studierte in Amsterdam, arbeitete in den Krankenhäusern, bis er nach seinen Prüfungen schließlich, als junger Pflegevater, sich als Arzt und Doktor bei ihnen allen im großen Haus in Driebergen niederließ... und dann diese so große Veränderung in ihrem Leben...: seine Heirat... seine viel zu frühe Heirat...! The children growing up, blossoming into young girls and sturdy boys - Addy studying in Amsterdam, working at the hospitals, until after his exams, he finally, as a young stepfather, settled as a doctor for them all in the big house in Driebergen... and then that very big change in their lives...: his marriage... his far too early marriage...! O, dat huwlijk van haar zoon...! Oh, diese Heirat ihres Sohnes...! Oh, that marriage of her son...! Hoe had zij niet alle hare rijpere verstandelijkheid met krampende handen moeten houden bijeen... om het goed te vinden... om het goed te vinden... om zich niet in éen enkel oogenblik te laten meêsleepen door alle vooroordeelen van vroeger, die van het nauwe kringetje - waarop zij had leeren neêrzien in laat maar eindelijk leven...! how|had|she|not|all|her|riper|understanding|with|cramping|hands|must|hold|together|to|it|good|to|find|to|it|good|to|find|to|herself|not|in|a single|single|moment|to|let|be swept along|by|all|prejudices|of|earlier|which|from|the|narrow|circle|on which|she|had|learned|look down|in|let|but|finally|live ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||neêrzien||||| Wie|hatte|sie|nicht|alles|ihre|reifere|Vernunft|mit|krampfhaften|Händen|müssen|halten|zusammen|um|es|gut|zu|finden|um|es|gut|zu|finden|um|sich|nicht|in|einen|einzigen|Augenblick|zu|lassen|mitreißen|von|allen|Vorurteilen|von|früher|die|von|dem|engen|Kreise|worauf|sie|hatte|lernen|herabsehen|in|lass|aber|endlich|leben Wie hätte sie all ihre reifere Vernunft mit krampfhaften Händen zusammenhalten sollen... um es gut zu finden... um es gut zu finden... um sich nicht in einem einzigen Augenblick von all den Vorurteilen der Vergangenheit mitreißen zu lassen, die von dem engen Kreis - auf den sie gelernt hatte herabzusehen, um schließlich doch zu leben...! How could she not have held all her mature understanding together with trembling hands... to find it good... to find it good... to not let herself be swept away in a single moment by all the prejudices of the past, those from the narrow circle - which she had learned to look down upon but finally let live...! Nu was hij dan waarlijk echtgenoot, nu was hij dan waarlijk vader. now|was|he|then|truly|husband|now|was|he|then|truly|father ||||waarlijk||||||| Nun|war|er|dann|wahrhaftig|Ehemann|jetzt|war|er|dann|wahrhaftig|Vater Jetzt war er wirklich Ehemann, jetzt war er wirklich Vater. Now he was truly a husband, now he was truly a father.

Het was Gerdy's stem, en ze maakte haar nerveus. it|was|Gerdy's|voice|and|she|made|her|nervous Es|war|Gerdys|Stimme|und|sie|machte|sie|nervös Es war Gerdys Stimme, und sie machte sie nervös. It was Gerdy's voice, and it made her nervous. Zij waren wel allen heel lief, maar ze waren ook allen heel druk, en eigenlijk was zij toch een vrouw voor eenzaamheid en van droomen - geworden - en had zij wel eens behoefte heel alleen te zijn... heel alleen - in haar kamer... te liggen op haar chaise-longue... en te denken... vooral terug zich te denken in de jaren, die, vluchtige schaduwen van den tijd, waren geijld, geijld, geijld... they|were|indeed|all|very|sweet|but|they|were|also|all|very|busy|and|actually|was|she|still|a|woman|for|loneliness|and|of|dreams|become|and|had|she|indeed|once|need|very|alone|to|be|very|alone|in|her|room|to|lie|on|her|||and|to|think|especially|back|herself|to|think|in|the|years|that|fleeting|shadows|of|the|time|were|rushed|rushed|rushed Sie|waren|wohl|alle|sehr|lieb|aber|sie|waren|auch|alle|sehr|beschäftigt|und|eigentlich|war|sie|doch|eine|Frau|für|Einsamkeit|und|von|Träumen|geworden|und|hatte|sie|wohl|einmal|Bedürfnis|ganz|allein|zu|sein|ganz|allein|in|ihr|Zimmer|zu|liegen|auf|ihr|||und|zu|denken|vor allem|zurück|sich|zu|denken|in|die|Jahre|die|flüchtigen|Schatten|von|der|Zeit|waren|geeilt|geeilt|geeilt Sie waren zwar alle sehr lieb, aber sie waren auch alle sehr beschäftigt, und eigentlich war sie doch eine Frau für Einsamkeit und Träume - geworden - und hatte manchmal das Bedürfnis, ganz allein zu sein... ganz allein - in ihrem Zimmer... auf ihrer Chaiselongue zu liegen... und zu denken... vor allem zurückzudenken an die Jahre, die, flüchtige Schatten der Zeit, vergangen waren, vergangen, vergangen... They were all very sweet, but they were also all very busy, and actually she had become a woman for solitude and dreaming - and sometimes she needed to be all alone... all alone - in her room... lying on her chaise-longue... and thinking... especially thinking back to the years that, fleeting shadows of time, had rushed by, rushed by, rushed by...

Maar trappeltripjes naderden snel en nu aan de deur, klop-klop: but|little trips|approached|quickly|and|now|at|the|door|| |trappeltripjes|naderden|||||||| Aber|Trippeltrips|näherten|schnell|und|jetzt|an|die|Tür|| Aber die Trappeltripjes näherten sich schnell und jetzt an der Tür, klopf-klopf: But little trips were approaching quickly and now at the door, knock-knock:

- Tante! Aunt Tante - Tante! - Aunt! Tante Constance... Ik heb de thee nu gezet, en als u niet komt, wordt die te sterk... Aunt|Constance|I|have|the|tea|now|made|and|if|you|not|come|becomes|it|too|strong Tante|Constance|Ich|habe|den|Tee|jetzt|aufgebrüht|und|wenn|Sie|nicht|kommt|wird|sie|zu|stark Tante Constance... Ich habe jetzt den Tee gemacht, und wenn Sie nicht kommen, wird er zu stark... Aunt Constance... I have made the tea now, and if you don't come, it will get too strong...

Zij had Gerdy wel willen zeggen, dat zij er niet van hield, van dat schreeuwen door het huis, over de gangen: het gaf haar altijd een schok als ontwijdde de heldere meisjesstem die bruine binnen-atmosfeer van oud somber huis vol verleden... als of de oude menschen er woonden nog... ze zouden opschrikken van zooveel jonge gedachteloosheid, overmoedigheid. she|had|Gerdy|indeed|to want|to say|that|she|there|not|of|liked|of|that|shouting|through|the|house|through|the|hallways|it|gave|her|always|a|shock|as|it disturbed|the|clear|girl’s voice|that|brown|||of|old|gloomy|house|full|past|as|if|the|old|people|there|lived|still|they|would|startle|from||young|thoughtlessness|recklessness ||||||||||||||||||||||||||||ontwijdde||||||||||||||||||||||||||||gedachteloosheid|overmoedigheid Sie|hatte|Gerdy|wohl|wollen|sagen|dass|sie|davon|nicht|von|mochte|von|das|Schreien|durch|das|Haus|über|die|Flure|es|gab|ihr|immer|einen|Schock|als|entweihten|die|klare|Mädchenstimme|die|braune|||von|alt|düster|Haus|voll|Vergangenheit|als|ob|die|alten|Menschen|dort|wohnten|noch|Sie|würden|erschrecken|von||junger|Gedankenlosigkeit|Übermut Sie hätte Gerdy gerne gesagt, dass sie es nicht mochte, dass Geschrei im Haus, über die Flure: es gab ihr immer einen Schock, als würde die klare Mädchenstimme die braune Innenatmosphäre des alten, düsteren Hauses voller Vergangenheit entweihen... als ob die alten Menschen dort noch wohnen würden... sie würden sich erschrecken über so viel jugendliche Gedankenlosigkeit, Übermut. She would have liked to tell Gerdy that she didn't like the shouting through the house, down the hallways: it always gave her a shock as if the clear girl's voice desecrated the brown inner atmosphere of the old gloomy house full of the past... as if the old people still lived there... they would be startled by so much youthful thoughtlessness, audacity. Maar zij zeide het nooit. but|she|said|it|never Aber|sie|sagte|es|nie Aber sie sagte es nie. But she never said it.

Zij was nu klaar, deed het gas uit. she|was|now|ready|turned|the|gas|off Sie|war|jetzt|fertig|machte|das|Gas|aus Sie war jetzt fertig, drehte das Gas ab. She was now ready, turned off the gas. Gerdy was al weêr terug naar beneden, en in den salon vond Constance nu de lampen opgestoken, en Gerdy heel bezig met trekpot en kopjes... En zij glimlachte, Constance, want er was zoo iets van vrede in huis, daar in die kamer, iets bijna van geluk, klein geluk, als de menschen wel eens vinden, een kort oogenblik. ||||||||||||||||||||||teapot|||||||||||||||||||||||||||||||||| Gerdy war schon wieder nach unten zurückgekehrt, und im Salon fand Constance nun die Lampen angezündet, und Gerdy war ganz beschäftigt mit der Kanne und den Tassen... Und sie lächelte, Constance, denn es war so etwas wie Frieden im Haus, dort in diesem Zimmer, etwas fast von Glück, kleines Glück, wie die Menschen es manchmal finden, einen kurzen Augenblick. Gerdy was already back downstairs, and in the living room Constance found the lamps lit, and Gerdy very busy with the teapot and cups... And she smiled, Constance, for there was something of peace in the house, there in that room, something almost of happiness, small happiness, as people sometimes find, for a brief moment. Marietje, oudste der meisjes, kleine zorgende ziel al van klein kindje af, had grootma binnen-getroond, uit de waarlijk te koude serre, haar geïnstalleerd in de achterkamer: de oude vrouw zat er, het doekje om, de voeten op de waterstoof, de handen trillende in den schoot, het hoofd knikkende, alsof zij allerlei dingen zeker wist... Zoo zat zij altijd en altijd en zij sprak nauwlijks, enkele woorden, haar laatste jaren stil verlevende, en al uitkijkende in àl het andere... maar onbewust geheel... Maar voor het vuur zaten, bij elkaâr, Adeline en Emilie, beiden stil... maar toch met dien vreemden vrede, die rustig in haar beiden was... omdat het om haar heen zoo jong en zoo licht kon zijn... Dan was op dit uur, in de kamer, ook heel de jeugd verzameld, al Gerrits kinderen, op Constant na, die, zeventien jaar, bij Arnhem op kostschool was, tot heel veel verdriet van Gerdy, want zij waren altijd samen geweest: twee blonde zoete kindertjes. |||||||||||||||||||||greenhouse||||||||||||napkin||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||boarding school||||||||||||||||| Marietje, die älteste der Mädchen, eine kleine sorgende Seele schon seit sie ein kleines Kind war, hatte Großmama in den wirklich zu kalten Wintergarten geholt, sie in das Hinterzimmer installiert: die alte Frau saß dort, das Tuch um, die Füße auf der Wasserheizung, die Hände zitternd im Schoß, der Kopf nickend, als wüsste sie allerlei Dinge mit Sicherheit... So saß sie immer und immer und sie sprach kaum, einige Worte, ihre letzten Jahre still lebend, und ganz in allem anderen ausblickend... aber ganz unbewusst... Aber vor dem Feuer saßen, beieinander, Adeline und Emilie, beide still... aber doch mit diesem fremden Frieden, der ruhig in beiden war... weil es um sie herum so jung und so leicht sein konnte... Dann war zu dieser Stunde, im Zimmer, auch die ganze Jugend versammelt, alle Gerrits Kinder, bis auf Constant, die, siebzehn Jahre alt, in Arnhem in der Internatsschule war, sehr zum großen Kummer von Gerdy, denn sie waren immer zusammen gewesen: zwei blonde süße Kinder. Marietje, the oldest of the girls, a small caring soul since she was a little child, had installed grandma in the back room, out of the truly too cold conservatory: the old woman sat there, the cloth on, her feet on the hot water bottle, her hands trembling in her lap, her head nodding, as if she knew many things for sure... That was how she always sat and always spoke hardly, a few words, her last years quietly enlivening, and all the while looking out at everything else... but completely unaware... But by the fire sat, together, Adeline and Emilie, both quiet... yet with that strange peace, which was calm in both of them... because it could be so young and so light around her... Then at this hour, in the room, all the youth was gathered, all of Gerrit's children, except for Constant, who, at seventeen, was at boarding school in Arnhem, to Gerdy's great sorrow, for they had always been together: two sweet blonde little children. Marietje was al twee-en-twintig, niet mooi opgegroeid, lang, spichtig, blond, eigenlijk een onbehagelijk meisje, maar zij had wel iets liefs van altijd te zorgen - vooral voor grootmama; zij had dat al zoo vroeg als oudste zusje gekregen, omdat haar moeder haar al dadelijk den zorg voor de kleine broêrtjes en zusjes had opgedragen, natuurlijk-weg. ||||||||||spindly||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||dedicated|| Marietje war schon zweiundzwanzig, nicht schön aufgewachsen, groß, dürr, blond, eigentlich ein unangenehmes Mädchen, aber sie hatte etwas Liebes, immer zu sorgen - besonders für Großmama; sie hatte das schon so früh als älteste Schwester bekommen, weil ihre Mutter ihr sofort die Sorge für die kleinen Brüder und Schwestern übertragen hatte, natürlich. Marietje was already twenty-two, not beautifully grown, tall, skinny, blonde, actually an uncomfortable girl, but she had something sweet about always caring - especially for grandma; she had taken that on very early as the oldest sister, because her mother had immediately entrusted her with the care of the little brothers and sisters, of course. Ook Adèletje was niet mooi en daarbij zwak en ziekelijk, de nauwe borst ingevallen, en Constance verwonderde zich dikwijls, dat de beide oudste zoo waren geworden, omdat zij ze zich herinnerde als twee wel fijne, maar mooie blonde kindertjes van vroeger, met rozekleurtjes - poppetjes van kindertjes. Auch Adèletje war nicht schön und dazu schwach und kränklich, die enge Brust eingefallen, und Constance wunderte sich oft, dass die beiden ältesten so geworden waren, weil sie sich an sie erinnerte als zwei feine, aber schöne blonde Kinder von früher, mit rosafarbenen - Puppen von Kindern. Adèletje was also not beautiful and was weak and sickly, her narrow chest sunken, and Constance often wondered why the two oldest had become like this, because she remembered them as two fine, but beautiful blonde little children from the past, with rosy colors - little dolls of children. Alex ook was binnen, en ook hij verwonderde Constance dikwijls - als zij zich herinnerde den ondeugenden bengel van vroeger - nu een jongen van twintig, vaalbleek, angstig zijn blauwe oogen geworden, menschenschuw, in zichzelven teruggetrokken, met een plotsen glimp van blik vol ontzetting, die haar verontrustte, zij wist niet waarom... En in Guy vond zij het meest haar broêr Gerrit terug, groot, blond en breed al, als Gerrit geweest was - maar onhandelbaar altijd gebleven, zonder éen ernstige gedachte, negentien jaren, en evenals Alex, nog zoo weinig gedecideerd voor zijn toekomst... Dat was de groote zorg niet alleen voor Constance, maar voor Addy vooral en Van der Welcke plaagde zijn zoon dikwijls, dat het niet alles was vader te zijn van negen kinderen. ||||||||||||||||||||||||||||||||||||suddenly|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Alex war auch drinnen, und auch er erstaunte Constance oft - wenn sie sich an den ungezogenen Bengel von früher erinnerte - jetzt ein zwanzigjähriger, blass, ängstlich gewordener Junge mit blauen Augen, menschen scheu, in sich selbst zurückgezogen, mit einem plötzlichen Blick voller Entsetzen, der sie beunruhigte, sie wusste nicht warum... Und in Guy fand sie am meisten ihren Bruder Gerrit wieder, groß, blond und breit, wie Gerrit gewesen war - aber immer noch unberechenbar, ohne einen ernsthaften Gedanken, neunzehn Jahre alt, und wie Alex, noch so wenig entschlossen für seine Zukunft... Das war die große Sorge nicht nur für Constance, sondern vor allem für Addy, und Van der Welcke ärgerte seinen Sohn oft, dass es nicht alles war, Vater von neun Kindern zu sein. Alex was also inside, and he often amazed Constance - when she remembered the mischievous rascal from earlier - now a twenty-year-old, pale, anxious with his blue eyes turned fearful, shy around people, withdrawn into himself, with a sudden glimpse of a look full of horror that troubled her, she did not know why... And in Guy, she found the most resemblance to her brother Gerrit, tall, blond, and broad, just like Gerrit had been - but always unmanageable, without a single serious thought, nineteen years old, and like Alex, still so undecided about his future... That was the great concern not only for Constance but especially for Addy, and Van der Welcke often teased his son that it was not enough to be the father of nine children. Was Alex nu somber, met dien vreemden blik, soms plots bang in zijn oog, Guy was wel lief, was hartelijk, gezellig, vroolijk, dwaas - was een groot kind, de lieveling van Van der Welcke, met wien hij fietste, sedert Addy nooit tijd meer had: nu een serieuzen man, een jong geneesheer met veel praktijk al. ||||||||||||||||||||||silly|||||||||||||||||||||||||||doctor|||| War Alex nun düster, mit diesem fremden Blick, manchmal plötzlich ängstlich in seinem Auge, so war Guy lieb, herzlich, gesellig, fröhlich, albern - war ein großes Kind, der Liebling von Van der Welcke, mit dem er Rad fuhr, seit Addy nie mehr Zeit hatte: jetzt ein ernsthafter Mann, ein junger Arzt mit viel Praxis. While Alex was gloomy, with that strange look, sometimes suddenly fearful in his eye, Guy was sweet, warm-hearted, cheerful, silly - he was a big child, the favorite of Van der Welcke, with whom he rode his bike, since Addy never had time anymore: now a serious man, a young doctor with quite a practice already. Guy noemde Van der Welcke papa; zij konden zoo goed, bijna te goed met elkaâr overweg: Van der Welcke, een kind gebleven niettegenstaande zijn een-en-vijftig jaren, schiep behagen in dat groote blonde pleegkind van Addy, en jaloersch als hij was van al den ernst, drukte, bezigheid, zorg van Addy, die zijn vader nauwlijks éen oogenblik gunde meer, was hij blij Guy te hebben gevonden, als om Addy te toonen: ik heb wel een anderen vriend, en ik heb jou niet altijd noodig... Op Guy volgde mooie Gerdy, een beeld van een meisje, achttien jaren, met Guy de lach en het licht in het huis - daarna, Constant, op kostschool - en gelukkig leerden de twee jongere jongens goed, Jan en Piet, terwijl kleine Klaasje, twaalf, heel achterlijk was gebleven, een kind scheen van acht, nu sufjes en stilletjes, dan uitgelaten dol, maar zoo onnoozel, dat zij nog niet kon lezen... Ja, zoo had zij ze allen, de kinderen van Gerrit, zoo zorgden zij en Addy voor allen en arme Adeline was het zoo natuurlijk gaan vinden, besliste zelve nooit iets, vroeg alles aan Constance, en Addy... |||||||||||||||get along|||||||||||||took|||||||||||||||||||||||||||||gave||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||sufjes||||child|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Guy nannte Van der Welcke Papa; sie konnten so gut, fast zu gut miteinander auskommen: Van der Welcke, ein Kind geblieben trotz seiner einundfünfzig Jahre, fand Freude an diesem großen blonden Pflegekind von Addy, und eifersüchtig, wie er war auf all den Ernst, Druck, Beschäftigung, Sorge von Addy, der seinem Vater kaum einen Augenblick gönnte, war er froh, Guy gefunden zu haben, um Addy zu zeigen: ich habe wohl einen anderen Freund, und ich brauche dich nicht immer... Auf Guy folgte die schöne Gerdy, ein Bild von einem Mädchen, achtzehn Jahre alt, mit Guy das Lachen und das Licht im Haus - danach Constant, auf Internat - und glücklicherweise lernten die beiden jüngeren Jungen gut, Jan und Piet, während kleine Klaasje, zwölf, sehr zurückgeblieben war, wie ein Kind von acht, jetzt schläfrig und still, dann ausgelassen verrückt, aber so naiv, dass sie noch nicht lesen konnte... Ja, so hatte sie sie alle, die Kinder von Gerrit, so sorgten sie und Addy für alle, und die arme Adeline fand es so natürlich, entschied selbst nie etwas, fragte alles Constance und Addy... Guy called Van der Welcke papa; they got along so well, almost too well: Van der Welcke, a child at heart despite his fifty-one years, took pleasure in that big blond foster child of Addy, and as jealous as he was of all the seriousness, pressure, busyness, and worries of Addy, who hardly granted his father a moment anymore, he was glad to have found Guy, as if to show Addy: I have another friend, and I don’t always need you... Following Guy was beautiful Gerdy, a picture of a girl, eighteen years old, with Guy the laughter and the light in the house - then, Constant, at boarding school - and fortunately, the two younger boys, Jan and Piet, learned well, while little Klaasje, twelve, had remained very backward, seemed like an eight-year-old, now drowsy and quiet, then exuberantly silly, but so innocent that she could not yet read... Yes, that was how she had them all, the children of Gerrit, that is how they and Addy cared for all of them, and poor Adeline had come to find it so natural, never decided anything herself, asked everything from Constance, and Addy...

De wind buiten loeide en een heftige regen sloeg neêr tegen de ramen, als tikkelden er driftige, booze vingers. ||||||||||||||tapping|||| Der Wind draußen heulte und ein heftiger Regen schlug gegen die Fenster, als würden wütende, böse Finger darauf klopfen. The wind howled outside and a heavy rain beat down against the windows, as if angry, wicked fingers were tapping. De blinden, de gordijnen toe, de lampen op, de thee, die Gerdy schonk met haar coquette maniertjes, het gaf Constance, al was zij moê, en al had zij gaarne eens alleen gezeten, een streeling van zacht huislijke voldoening, iets fluweeligs van wel harmoniesch zijn met allen rondom haar heen, ook al was er zooveel zorg, niet alleen met de kinderen, - maar ook nog soms heel veel moeilijkheid en misverstand met Mathilde, Addy's vrouw. the|blind people|the|curtains|closed|the|lights|on|the|tea|that|Gerdy|poured|with|her|flirtatious|mannerisms|it|gave|Constance|although|was|she|tired|and|although|had|she|gladly|once|alone|sat|a|feeling|of|soft|domestic|satisfaction|something|velvety|of|well|harmonious|to be|with|everyone|around|her|around|also|although|was|there|so much|worry|not|only|with|the|children|but|also|still|sometimes|very|much|difficulty|and|misunderstanding|with|Mathilde|Addy's|wife ||||||||||||||||||||||||||||graag|||||streling||||||fluweeligs||||||||||||||||||||||||||||||||| Die|Blinden|die|Vorhänge|zu|die|Lampen|an|die|Tee|die|Gerdy||mit|ihren|koketten|Manierchen|es|gab|Constance|obwohl|war|sie|müde|und|obwohl|hatte|sie|gerne|einmal|allein|gesessen|ein|Streicheln|von|sanft|häuslicher|Zufriedenheit|etwas|samtiges|von|wohl|harmonisch|sein|mit|allen|rundherum|ihr|herum|auch|obwohl|war|er||Sorge|nicht|allein|mit|die|Kindern|aber|auch|noch|manchmal|sehr|viel|Schwierigkeiten|und|Missverständnis|mit|Mathilde|Addys|Frau Die Blinden, die Vorhänge zu, die Lampen an, der Tee, den Gerdy mit ihren koketten Manierchen einschenkte, gab Constance, obwohl sie müde war und gerne einmal allein gesessen hätte, ein Gefühl von sanfter häuslicher Zufriedenheit, etwas Samtiges von harmonisch sein mit allen um sie herum, auch wenn es so viel Sorge gab, nicht nur mit den Kindern, - sondern auch manchmal sehr viel Schwierigkeit und Missverständnis mit Mathilde, Addys Frau. The blinds drawn, the lights on, the tea that Gerdy poured with her coquettish manners, it gave Constance, even though she was tired, and even though she would have liked to sit alone for a while, a feeling of soft domestic satisfaction, something velvety about being in harmony with everyone around her, even though there was so much worry, not only with the children, - but also sometimes a lot of difficulty and misunderstanding with Mathilde, Addy's wife. Waar was Mathilde nu? where|was|Mathilde|now Wo|war|Mathilde|jetzt Wo war Mathilde jetzt? Where was Mathilde now? Waar waren de beide kinderen nu? where|were|the|both|children|now |||||nu Wo|waren|die|beiden|Kinder|jetzt Wo waren die beiden Kinder jetzt? Where were the two children now? Gerdy, druk en bewegelijk, en doende of zij heel veel deed, met haar theegerei licht rammelend, had een fauteuil wat nader geschoven, bij den haard, waarin oplekte het vuur; nu bood zij Constance haar kopje, bood een schaaltje met koekjes en Constance vroeg: Gerdy|busy|and|restless|and|pretending|that|she|very|much|did|with|her|tea set|lightly|rattling|had|a|armchair|a bit|closer|pushed|by|the|fireplace|in which|flared up|the|fire|now|offered|she|Constance|her|cup|offered|a|small plate|with|cookies|and|Constance|asked |||||||||||||||rammelend|||fauteuil|||||||||||||||||||||||| Gerdy|lebhaft|und|beweglich|und|tuend|ob|sie|sehr|viel|tat|mit|ihr|Teegeschirr|leicht|klirrend|hatte|einen|Sessel|etwas|näher|geschoben|an|den|Kamin|in dem|aufloderte|das|Feuer|jetzt|bot|sie|Constance|ihr|Tässchen|bot|eine|Schale|mit|Keksen|und|Constance|fragte Gerdy, geschäftig und lebhaft, und so tuend, als ob sie sehr viel täte, mit ihrem Teezubehör leicht klappernd, hatte einen Sessel etwas näher gerückt, am Kamin, in dem das Feuer aufloderte; nun bot sie Constance ihre Tasse an, bot eine Schale mit Keksen an und Constance fragte: Gerdy, busy and lively, pretending to be doing a lot, with her tea set lightly clinking, had moved a chair a bit closer to the fireplace, where the fire was crackling; now she offered Constance her cup, offered a small plate with cookies and Constance asked:

- Waar is Mathilde? where|is|Mathilde Wo|ist|Mathilde - Wo ist Mathilde? - Where is Mathilde?

- Neen, laat maar... Waar zijn de kinderen...? no|let|but|where|are|the|children Nein|lass|aber|Wo|sind|die|Kinder - Nein, lass es... Wo sind die Kinder...? - No, never mind... Where are the children...?

- In de kinderkamer, geloof ik... Wil ik zeggen, dat ze beneden komen? - Im Kinderzimmer, glaube ich... Will ich sagen, dass sie nach unten kommen? - In the children's room, I believe... I want to say, are they coming down?

- Neen kind, laat maar, laat maar... - Nein Kind, lass es, lass es... - No child, never mind, never mind...

En Gerdy drong niet meer aan... De wind, de regen, razende buiten, - was het binnen de stille vrede, en al was Gerdy bewegelijk, zij voelde den vrede, en waardeerde dien: zij waardeerde ze als zij allen. Und Gerdy drängte nicht mehr... Der Wind, der Regen, tobend draußen, - war drinnen der stille Frieden, und obwohl Gerdy beweglich war, fühlte sie den Frieden und schätzte ihn: sie schätzte ihn wie alle. And Gerdy did not insist anymore... The wind, the rain, raging outside, - was it inside the quiet peace, and although Gerdy was restless, she felt the peace, and appreciated it: she valued it as she valued them all. Eigenlijk hoopte zij maar, dat Mathilde niet beneden zoû komen, vóor het diner, omdat altijd als Mathilde beneden kwam, op het theeuur, er iets gebeurde, als of een duiveltje sloop tusschen Gerdy's nerveuze vingertjes: zij brak een kopje, gooide de boel om, eens zelfs had zij bijna brand gemaakt, omdat zij de spiritusvlam had uitgeblazen, met een woedend geblaas van haar driftige spitse lipjes... Het was nu wel gezellig: als Mathilde nu nog maar wat boven bleef... En de regen, de wind, buiten razende - waren er binnen de enkele zachte woorden, in de gele kringen van het licht der lampen, die Gerdy zoo had geplaatst, dat het schijnsel intiem was en lieflijkjes dommelig... Oude oma daar ginds in haar hoek - ze bleef daar maar stilletjes zitten in haar grooten fauteuil, die was als een troon; ze bewoog niet, ze sprak niet, maar ze behoorde er toch zoo bij, vond Gerdy: dat wassen gezicht van heel oude dame, in het witte haar omlijst, het wollen doekje om de schouders, de onbewegelijke donkere japon-figuur, en in den schoot de fijnheden der vingers, trillende vingers, zonder wier trilling zij als roerloos hadden geschenen... Om het vuur tante Constance nu, pratende met mama en met Emilie, en Gerdy wist niet waarom, maar in die drie, als ze praten met elkaâr, trof haar iets, alsof zij, Gerdy, in eens, zonder aanleiding, had weenen kunnen, om iets van weemoed, dat haar heel vaag aanzweemde, als een troebeling uit vroegere jaren, en dingen, die al lang waren voorbij... Dan rammelde Gerdy onnoodig met haar kopjes en lepeltjes en begreep niet waarom ze zoo gevoelig was. |||||||||||||||||||||||||||||sneaked|||||||||||||||||||||||||||||||||sharp||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||silly||||||||||||||||||||||throne|||||||||||||||||||||||||||framed|||napkin||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||reason||||||||||||sneaking|||turbulence||||||||||||rattled||||||||||||||| Eigentlich hoffte sie nur, dass Mathilde nicht vor dem Abendessen nach unten kommen würde, denn immer wenn Mathilde nach unten kam, zur Teestunde, passierte etwas, als ob ein Teufelchen zwischen Gerdys nervösen Fingern schlich: sie zerbrach eine Tasse, warf alles um, einmal hatte sie sogar fast ein Feuer verursacht, weil sie die Spiritusflamme mit einem wütenden Pusten ihrer zornigen spitzen Lippen ausgeblasen hatte... Es war jetzt ganz gemütlich: wenn Mathilde nur noch ein wenig oben bleiben würde... Und der Regen, der Wind, draußen tobend - waren drinnen die wenigen sanften Worte, in den gelben Kreisen des Lichts der Lampen, die Gerdy so platziert hatte, dass das Licht intim und lieblich schläfrig war... Die alte Oma dort drüben in ihrer Ecke - sie saß einfach still in ihrem großen Sessel, der wie ein Thron war; sie bewegte sich nicht, sie sprach nicht, aber sie gehörte doch so dazu, fand Gerdy: dieses wächserne Gesicht der sehr alten Dame, umrahmt von dem weißen Haar, das wollene Tuch um die Schultern, die unbewegliche dunkle Kleidfigur, und im Schoß die Feinheiten der Finger, zitternde Finger, ohne deren Zittern sie wie reglos erschienen wären... Um das Feuer Tante Constance jetzt, die mit Mama und Emilie sprach, und Gerdy wusste nicht warum, aber in diesen dreien, wenn sie miteinander sprachen, traf sie etwas, als ob sie, Gerdy, plötzlich, ohne Anlass, hätte weinen können, wegen etwas von Wehmut, das sie ganz vage anwehte, wie eine Trübung aus früheren Jahren, und Dinge, die längst vorbei waren... Dann klapperte Gerdy unnötig mit ihren Tassen und Löffeln und verstand nicht, warum sie so empfindlich war. Actually, she only hoped that Mathilde would not come down before dinner, because whenever Mathilde came down at tea time, something happened, as if a little devil crept between Gerdy's nervous fingers: she broke a cup, knocked things over, once she had almost started a fire, because she had blown out the spirit flame with an angry puff from her sharp little lips... It was quite cozy now: if only Mathilde would stay upstairs a little longer... And the rain, the wind, raging outside - were there inside the few soft words, in the yellow circles of the light from the lamps, which Gerdy had arranged so that the glow was intimate and sweetly drowsy... Old grandma over there in her corner - she just sat quietly in her large armchair, which was like a throne; she did not move, she did not speak, but she still belonged there, Gerdy thought: that waxen face of a very old lady, framed in white hair, the woolen shawl around her shoulders, the immovable dark dress figure, and in her lap the delicacies of her fingers, trembling fingers, without whose trembling they would have seemed motionless... Around the fire aunt Constance now, talking with mama and with Emilie, and Gerdy did not know why, but in those three, when they talked to each other, something struck her, as if she, Gerdy, suddenly, without reason, could have wept, for something of melancholy that vaguely wafted to her, like a murkiness from earlier years, and things that had long since passed... Then Gerdy rattled her cups and spoons unnecessarily and did not understand why she was so sensitive. Marie borduurde, en Alex, somber, las, maar Guy speelde tric-trac met Adèletje, Guy altijd met een mop er tusschen in: de dobbelsteenen rammelden in de bekers, vielen neêr in het bord; de schijven stapelden hard houterig op de witte en zwarte punten; de dobbelsteenen rammelden weêr, vielen neêr. Marie|embroidered|and|Alex|gloomy|read|but|Guy|played|||with|Adèletje|Guy|always|with|a|joke|in|between|in|the|dice|rattled|in|the|cups|fell|down|in|the|board|the|pieces|stacked|hard|wooden|on|the|white|and|black|points|the|dice|rattled|again|fell|down Marie|stickte|und|Alex|traurig|las|aber|Guy|spielte||Trictrac|mit|Adèletje|Guy|immer|mit|einem|Witz|dazwischen|dazwischen|in|die|Würfel|klapperten|in|die|Becher|fielen|nieder|in|das|Spielbrett|die|Steine|stapelten|hart|hölzern|auf|die|weißen|und|schwarzen|Punkte|die|Würfel|klapperten|wieder|fielen|nieder Marie stickte, und Alex, niedergeschlagen, las, aber Guy spielte tric-trac mit Adèletje, Guy immer mit einem Witz dazwischen: die Würfel klapperten in den Bechern, fielen auf das Brett; die Scheiben stapelten sich hart und holzig auf den weißen und schwarzen Punkten; die Würfel klapperten wieder, fielen nieder. Marie was embroidering, and Alex, gloomy, was reading, but Guy was playing tric-trac with Adèletje, Guy always throwing in a joke: the dice rattled in the cups, fell down on the board; the pieces stacked hard and clumsily on the white and black points; the dice rattled again, fell down.

- Vijf en drie... five|and|three Fünf|und|drei - Fünf und drei... - Five and three...

En Klaasje was bij tante Constance komen zitten, kruipende bijna in haar japon, een heel kinderachtig prentenboek in de hand. and|Klaasje|was|at|aunt|Constance|come|sitting|crawling|almost|in|her|dress|a|very|childish|picture book|in|the|hand Und|Klaasje|war|bei|Tante|Constance|kommen|sitzen|kriechend|fast|in|ihr|Kleid|ein|ganz|kindisch|Bilderbuch|in|der|Hand Und Klaasje war zu Tante Constance gekommen, fast in ihr Kleid kriechend, ein ganz kindisches Bilderbuch in der Hand. And Klaasje had come to sit with aunt Constance, almost crawling into her dress, holding a very childish picture book. Zij drukte hare blonde kopje behagelijk in tantes rokken, tegen tantes schoot, en zij had stilletjes genomen tantes arm, en dien gelegd om haar hals. Sie drückte ihr blondes Köpfchen behaglich in die Röcke der Tante, gegen den Schoß der Tante, und sie hatte stillschweigend den Arm der Tante genommen und ihn um ihren Hals gelegt. She pressed her blonde little head comfortably into aunt's skirts, against aunt's lap, and she had quietly taken aunt's arm and laid it around her neck. Onderwijl lette zij alles en alles op, ongemerkt, wat er gebeurde: het tric-trac van Guy en Adèle, de theedrukte van Gerdy, - luisterde zij naar tante, mama en Emilie - of zij buiten dien kring van huiselijkheid was, of zij er ver van af was, of zij het hoorde en zag door een waas... onbewust... in haar langzaam ontwakende hersentjes van achterlijk kind... Om dan niet zoo ver te zijn, nam zij de hand van tante Constance, opende de palm met hare vingers en duwde er haar kopje onder... dan scheen het of zij veel dichter kwam... In der Zwischenzeit achtete sie unbemerkt auf alles, was geschah: das Tric-Trac von Guy und Adèle, das Teedrücken von Gerdy - sie lauschte auf Tante, Mama und Emilie - ob sie außerhalb dieses Kreises der Häuslichkeit war, ob sie weit davon entfernt war, ob sie es durch einen Schleier hörte und sah... unbewusst... in ihrem langsam erwachenden Köpfchen eines zurückgebliebenen Kindes... Um dann nicht so weit weg zu sein, nahm sie die Hand von Tante Constance, öffnete die Handfläche mit ihren Fingern und schob ihr Köpfchen darunter... dann schien es, als käme sie viel näher... Meanwhile, she noticed everything and anything, unnoticed, that was happening: the tric-trac of Guy and Adèle, the tea being poured by Gerdy - she listened to aunt, mama, and Emilie - whether she was outside that circle of domesticity, whether she was far from it, whether she heard and saw through a haze... unconsciously... in her slowly awakening little brain of a backward child... To not be so far, she took aunt Constance's hand, opened the palm with her fingers and pushed her little head under it... then it seemed as if she came much closer...

Plotseling ging de deur open, en allen, even, schrikten op, herstelden zich echter dadelijk... Mathilde was binnengekomen, en alleen grootmama, daar ginds, wat achter-af en donkertjes in haar hoek, was roerloos gebleven, met de trillende vingers in haar schoot, - wit en wassig, bevende, in de duistere schaduw van haar japon... Maar, om het vuur, zwegen Constance, Adeline en Emilie, bleven zij zitten, strak, - Adeline en Emilie bewegingloos en Constance alleen dwong zich Mathilde aan te zien. ||||||||||||||||had entered|||||||||||||||||||||||lap||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Plötzlich ging die Tür auf, und alle erschraken kurz, erholten sich jedoch sofort... Mathilde war hereingekommen, und nur Großmama, dort drüben, etwas weiter hinten und dunkel in ihrer Ecke, war reglos geblieben, mit den zitternden Fingern in ihrem Schoß, - weiß und wässrig, zitternd, im dunklen Schatten ihres Kleides... Aber um das Feuer schwiegen Constance, Adeline und Emilie, blieben sie sitzen, steif, - Adeline und Emilie regungslos und Constance zwang sich allein, Mathilde anzusehen. Suddenly the door opened, and everyone, for a moment, startled, but quickly composed themselves... Mathilde had entered, and only grandmother, over there, somewhat behind and shadowy in her corner, remained motionless, with trembling fingers in her lap, - pale and waxy, shaking, in the dark shadow of her dress... But, for the fire, Constance, Adeline, and Emilie fell silent, they remained seated, tense, - Adeline and Emilie motionless and Constance alone forced herself to look at Mathilde. Alex las door, nerveus weg in zijn schouders gekropen, maar Guy rammelde met zijn dobbelsteenen en Adèletje kreeg een plotse kleur, werd bleek daarna... En Gerdy was het nerveust; zij dook in eens voor het vuur en begon er wanhopig in te poken... ||||||||crept|||rattled||||||||||||||||||||||||||||desperate||| Alex las weiter, nervös in seinen Schultern zusammengekauert, aber Guy rasselte mit seinen Würfeln und Adèletje bekam plötzlich Farbe, wurde danach blass... Und Gerdy war nervös; sie tauchte plötzlich vor dem Feuer ein und begann verzweifelt darin zu pokern... Alex continued reading, nervously hunched in his shoulders, but Guy rattled his dice and Adèletje suddenly flushed, then turned pale... And Gerdy was nervous; she suddenly dove in front of the fire and began desperately poking at it...

Mathilde was gaan zitten; zij had den fauteuil genomen naast Constance, en daardoor was kleine Klaasje nu een beetje in de verdrukking, tusschen tante en Mathilde in, en Mathilde's schaduw viel op haar prenteboek, Mathilde|was|gone|sitting|she|had|the|armchair|taken|next to|Constance|and|therefore|was|little|Klaasje|now|a|bit|in|the|squeeze|between|aunt|and|Mathilde|in|and|Mathilde's|shadow|fell|on|her|picture book Mathilde|war|gehen|sitzen|sie|hatte|den|Sessel|genommen|neben|Constance|und|dadurch|war|kleine|Klaasje|jetzt|ein|bisschen|in|die|Verdrängung|zwischen|Tante|und|Mathilde|in|und|Mathildes|Schatten|fiel|auf|ihr|Bilderbuch Mathilde hatte sich gesetzt; sie hatte den Sessel neben Constance genommen, und dadurch war kleine Klaasje jetzt ein bisschen eingeengt, zwischen Tante und Mathilde, und Mathildes Schatten fiel auf ihr Bilderbuch, Mathilde had sat down; she had taken the armchair next to Constance, and as a result, little Klaasje was now a bit squeezed between aunt and Mathilde, and Mathilde's shadow fell on her picture book,

SENT_CWT:AFkKFwvL=20.33 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=8.04 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=14.04 PAR_CWT:AvJ9dfk5=25.52 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=8.75 PAR_CWT:AvJ9dfk5=34.77 de:AFkKFwvL en:AvJ9dfk5 en:AvJ9dfk5 openai.2025-02-07 ai_request(all=28 err=21.43%) translation(all=54 err=0.00%) cwt(all=2563 err=73.23%)