1. Το αγόρι που σώθηκε (2) 1. Der Junge, der gerettet wurde (2) 1. The boy who was saved (2) 1. El niño que se salvó (2) 1. Le garçon sauvé (2) 1. De jongen die gered werd (2) 1. Chłopiec, który został uratowany (2) 1. Kurtarılan çocuk (2)

Στο μεταξύ, σε κάποια εσωτερική του τσέπη, ο Ντάμπλντορ είχε βρει αυτό που έψαχνε. Meanwhile, in some inner pocket, Dumbledore had found what he was looking for. Φαινόταν να είναι κάτι σαν ασημένιος αναπτήρας, σβηστήρα θα τον λέγαμε καλύτερα. It seemed to be something like a silver lighter, an extinguisher we might call it. Τον άνοιξε, τον σήκωσε ψηλά, έστριψε τη μικρή ρόδα κι αμέσως το πιο κοντινό φανάρι του δρόμου έσβησε με ένα μικρό «ποπ». He opened it, lifted it up, turned the little wheel and immediately the nearest street light went out with a small "pop". Ο Ντάμπλντορ πάτησε πάλι το σβηστήρα του και το αμέσως επόμενο φανάρι έσβησε κι αυτό με τον ίδιο μικρό ήχο. Dumbledore pressed his extinguisher again and the very next light went out with the same little sound. Άλλες δώδεκα φορές έκανε το ίδιο, ώσπου τα μόνα φώτα που απέμειναν στο δρόμο, ήταν οι μικρές λάμψεις από τα μάτια της γάτας, που συνέχιζε να τον κοιτάζει ακίνητη. A dozen more times he did the same, until the only lights left on the street were the small flashes of the cat's eyes, which continued to stare at him motionless. Έτσι, τώρα, όποιος κοιτούσε απ' το παράθυρό του, ακόμη κι αν επρόκειτο για την κυρία Ντάρσλι, που είχε το πιο διαπεραστικό βλέμμα, δε θα μπορούσε να δει τι γινόταν στα πεζοδρόμια της οδού Πριβέτ. So now anyone looking out of his window, even if it was Mrs. Dursley, who had the most penetrating eyes, could not see what was going on on the sidewalks of Privet Street. Ικανοποιημένος, ο Ντάμπλντορ έκρυψε το μαγικό σβηστήρα κάτω απ' το μανδύα του και ξεκίνησε αποφασιστικά για το σπίτι με τον αριθμό 4. Satisfied, Dumbledore hid the magic extinguisher under his cloak and set off determinedly for house number 4. Φτάνοντας, κάθισε στο χαμηλό φράχτη, δίπλα στη γάτα. Arriving, he sat down on the low fence, next to the cat. Δεν την κοίταξε, αλλά σε λίγο της μίλησε. He did not look at her, but in a moment he spoke to her.

«Τι ευχάριστη έκπληξη να σε συναντήσω εδώ, αγαπητή μου καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ!» είπε. "What a pleasant surprise to meet you here, my dear Professor McGonagall!" he said.

Γύρισε για να χαμογελάσει στη γάτα, αλλά εκείνη είχε εξαφανιστεί. He turned to smile at the cat, but she had disappeared. Στη θέση της στεκόταν μια γυναίκα μ' αυστηρή έκφραση, που φορούσε γυαλιά με τετράγωνους φακούς, ακριβώς στο σχήμα που είχαν τα μαύρα σημάδια στο πρόσωπο της γάτας. In her place stood a woman with a stern expression, wearing glasses with square lenses, exactly in the shape of the black marks on the cat's face. Κι εκείνη φορούσε μανδύα, αλλά σε χρώμα τιρκουάζ, και τα μαύρα μαλλιά της ήταν τραβηγμένα πίσω σε σφιχτό κότσο. She too wore a cloak, but in turquoise, and her black hair was pulled back in a tight bun. Η έκφραση της έδειχνε πως ήταν ενοχλημένη. Her expression showed that she was annoyed.

«Πώς το κατάλαβες πως ήμουν εγώ;» ρώτησε. "How did you know it was me?" he asked.

«Αγαπητή μου καθηγήτρια! "My dear teacher! Ποτέ δεν έχω ξαναδεί γάτα να κάθεται τόσο ακίνητη...» I've never seen a cat sitting so still..."

«Θα ήσουν κι εσύ ακίνητος σαν μαρμαρωμένος, αν είχες καθίσει σ' έναν πέτρινο τοίχο μια ολόκληρη μέρα!» αποκρίθηκε η ΜακΓκόναγκαλ. "You too would be as still as a marble if you had sat on a stone wall for a whole day!" replied McGonagall.

«Όλη μέρα; Επάνω στον τοίχο; Και γιατί, παρακαλώ, ενώ θα μπορούσες να γιορτάζεις κι εσύ μαζί με τους άλλους; Διασταυρώθηκα με αρκετές εύθυμες παρέες καθώς ερχόμουν εδώ...» "All day? Up against the wall? And why, please, when you could be celebrating with the others? I crossed paths with several merry companions on my way here..."

Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ ρούφηξε θυμωμένη τη μύτη της. Professor McGonagall blew her nose angrily.

«Α, ναι, όλοι το γιορτάζουν, βέβαια!» αποκρίθηκε ανυπόμονα. "Oh, yes, everyone celebrates it, of course!" he replied impatiently. «Θα περίμενε κανείς να είναι περισσότερο προσεκτικοί. "You would expect them to be more careful. Αλλά όχι. But no. Ακόμη κι οι χαζοί Μαγκλ πρόσεξαν πως κάτι τρέχει! Even the dumb Muggles noticed something was up! Το είπαν, μάλιστα, και στις ειδήσεις τους». They even said so on their news." Με μια απότομη κίνηση του κεφαλιού, έδειξε το παράθυρο του σκοτεινού σαλονιού στο σπίτι των Ντάρσλι. With a sharp movement of his head, he pointed to the window of the dark living room in the Dursley house. «Κοπάδια από κουκουβάγιες... διάττοντες αστέρες... Ας μην ξεχνάμε πως οι Μαγκλ δεν είναι κι εντελώς ηλίθιοι. "Flocks of owls... shooting stars... Let's not forget that the Muggles aren't completely stupid. Αργά ή γρήγορα κάτι θα πρόσεχαν. Sooner or later they would notice something. Αυτοί οι διάττοντες αστέρες ήταν στο Κεντ. These shooting stars were in Kent. Στοιχηματίζω λοιπόν πως είναι δουλειά του Δαίδαλου Ντιγκλ: Ποτέ δεν τα κατάφερε να συγκρατηθεί!» So I bet it's the work of Daedalus Diggle: He never could hold it together!"

«Δεν πρέπει να τους αδικείς τόσο πολύ», είπε μαλακά ο Ντάμπλντορ. "You mustn't do them so much injustice," Dumbledore said softly. «Μην ξεχνάς πως δεν είχαμε τίποτα να γιορτάσουμε τα τελευταία έντεκα χρόνια...» "Don't forget that we have had nothing to celebrate for the last eleven years..."

«Το ξέρω αυτό», αποκρίθηκε νευριασμένη η καθηγήτρια. "I know that," the teacher replied angrily. «Δεν είναι, όμως, λόγος να χάσουμε κι εντελώς την ψυχραιμία μας. "But that is no reason to lose our composure altogether. Οι δικοί μας φέρονται εντελώς απρόσεκτα: έξω στους δρόμους με το φως της ημέρας, ούτε καν φορώντας τα ρούχα των Μαγκλ... να κουτσομπολεύουν στις γωνίες!» Our people are acting totally careless: out on the streets in broad daylight, not even wearing Muggle clothes... gossiping on the corners!"

Η καθηγήτρια σταμάτησε κι έριξε ένα λοξό βλέμμα στον Ντάμπλντορ, σαν να περίμενε να της πει κάτι. The professor paused and gave Dumbledore a wry look, as if waiting for him to say something. Καθώς εκείνος δε μιλούσε, συνέχισε: «Το φαντάζεσαι, απ' την πρώτη κιόλας μέρα που ο Ξέρεις-Ποιος εξαφανίστηκε, οι Μαγκλ να μάθουν τα πάντα για όλους εμάς! As he did not speak, she continued: "Can you imagine, from the very first day that You-Know-Who disappeared, the Muggles finding out all about all of us! Τουλάχιστον, Ντάμπλντορ, ελπίζω ο Ξέρεις-Ποιος να έχει πραγματικά εξαφανιστεί...» At least, Dumbledore, I hope You-Know-Who has really disappeared..."

«Όλα δείχνουν πως ναι», αποκρίθηκε εκείνος. "Everything indicates that it is," he replied. «Κι έχουμε σοβαρούς λόγους να είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι. "And we have good reason to be so excited. Μήπως θέλεις μια καραμέλα λεμόνι;» Do you want a lemon candy?"

«Μια... τι;» "A... what?"

«Μια καραμέλα λεμόνι. "A lemon candy. Είναι μια λιχουδιά των Μαγκλ που πολύ μ' αρέσει...» It's a Muggle delicacy that I really like..."

«Όχι, ευχαριστώ», είπε στεγνά η καθηγήτρια, σαν να ήθελε να δείξει πως η στιγμή δεν της φαινόταν κατάλληλη για καραμέλες λεμόνι. "No, thank you," the professor said dryly, as if to show that the moment didn't seem right for lemon candy. «Όπως έλεγα, όμως, ακόμη κι αν ο Ξέρεις-Ποιος έχει πραγματικά εξαφανιστεί...» "As I was saying, though, even if You-Know-Who has really disappeared..."

«Αγαπητή μου καθηγήτρια», τη διέκοψε ο Ντάμπλντορ, «είμαι σίγουρος πως ένα τόσο λογικό πλάσμα σαν εσένα δε θα πρέπει να δυσκολεύεται να τον πει με το αληθινό του όνομα; Όλα αυτά τα "Ξέρεις-Ποιος" είναι ανοησίες. "My dear Professor," Dumbledore interrupted her, "I am sure that such a rational creature as you should have no difficulty in calling him by his real name? All this you-know-who is nonsense. Εδώ κι έντεκα ολόκληρα χρόνια προσπαθώ να πείσω τους δικούς μας να τον λένε με το πραγματικό του όνομα: Βόλντεμορτ!» For eleven long years I have been trying to convince our people to call him by his real name: Voldemort!"

Στο άκουσμα του ονόματος, η καθηγήτρια έκανε μια τρομαγμένη κίνηση προς τα πίσω, αλλά ο Ντάμπλντορ, που ξεδίπλωνε άλλη μια καραμέλα λεμόνι, δε φάνηκε να το προσέχει. At the sound of the name, the teacher made a startled movement backwards, but Dumbledore, who was unwrapping another lemon candy, didn't seem to notice.

«Δημουργείται τόση σύγχυση όταν λέμε ο Ξέρεις-Ποιος κι άλλα παρόμοια», συνέχισε σ Ντάμπλντορ. "There is so much confusion when we say You-Know-Who and other such things," Dumbledore continued. «Εγώ, προσωπικά, δε βρήκα ποτέ τον παραμικρό λόγο να μην τον λέω με το όνομα του: Βόλντεμορτ». "I, personally, have never found the slightest reason not to call him by his name: Voldemort."

«Το ξέρω αυτό», αποκρίθηκε η καθηγήτρια κι ο τόνος της φωνής της έδειχνε αγανάκτηση ανάκατη με θαυμασμό. "I know that," the professor replied, and the tone of her voice showed indignation mixed with admiration. «Εσύ, όμως, είσαι διαφορετικός. "You, however, are different. Όλοι ξέρουν πως ήσουν ο μόνος τον οποίον ο Ξέρεις-Ποιος... εντάξει, ο Βόλντεμορτ, φοβόταν!» Everyone knows you were the only one that You-Know-Who... okay, Voldemort, was afraid of!"

«Με κολακεύεις», αποκρίθηκε ψύχραιμα ο Ντάμπλντορ. "You flatter me," replied Dumbledore calmly. «Ο Βόλντεμορτ έχει δύναμη που εγώ δε θ' αποκτήσω ποτέ». "Voldemort has power that I will never have."

«Μόνο επειδή είσαι μεγαλόψυχος και δε θέλεις να την αποκτήσεις...» "Just because you're magnanimous and don't want to have it..."

«Ευτυχώς που είναι σκοτάδι», παρατήρησε ο Ντάμπλντορ. "Good thing it's dark," Dumbledore observed. «Γιατί έχω γίνει κατακόκκινος κι αυτό έχει να μου συμβεί από τότε που η κυρία Πόμφρι μου είπε πόσο της άρεσε ο σκούφος μου...» "Because I've turned bright red and it hasn't happened to me since Mrs. Pomfrey told me how much she liked my beanie..."

Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ έριξε άλλη μια διαπεραστική ματιά στον Ντάμπλντορ και μετά είπε: «Οι κουκουβάγιες δεν είναι τίποτα μπροστά στις φήμες που πετάνε ένα γύρω. Professor McGonagall gave Dumbledore another piercing look, then said: "Owls are nothing compared to the rumors that fly one around. Ξέρεις τι λένε όλοι, σχετικά με το γιατί εξαφανίστηκε ο Βόλντεμορτ; Δηλαδή, τι ήταν αυτό που τελικά τον σταμάτησε;» You know what everyone's saying about why Voldemort disappeared? I mean, what was it that finally stopped him?"

Ήταν φανερό τώρα πως η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ είχε πια φτάσει ακριβώς στο σημείο το οποίο ήθελε να κουβεντιάσει, στο λόγο που την είχε κάνει να καθίσει επάνω σ' ένα σκληρό φράχτη μια ολόκληρη μέρα, γιατί ποτέ, ούτε σαν γάτα ούτε σαν γυναίκα, δεν είχε κοιτάξει τον Ντάμπλντορ με τόσο διαπεραστικό βλέμμα. It was evident now that Professor McGonagall had now reached the very point she wanted to discuss, the reason why she had been sitting on a hard fence for a whole day, for never, neither as a cat nor as a woman, had she ever looked at Dumbledore with such a penetrating gaze. Ήταν επίσης φανερό πως δε σκόπευε να πιστέψει αυτά που έλεγαν όλοι, αν ο Ντάμπλντορ δεν τη βεβαίωνε πως ήταν αλήθεια. It was also obvious that she was not going to believe what everyone was saying unless Dumbledore assured her that it was true. Εκείνος, όμως, ξεδίπλωνε άλλη μια καραμέλα λεμόνι και δεν απαντούσε. But he was unwrapping another lemon candy and didn't answer.

«Όλοι λένε», συνέχισε η καθηγήτρια, «πως χθες βράδυ ο Βόλντεμορτ εμφανίστηκε ξαφνικά στη συνοικία Γκόντρικ. "Everyone says," the professor continued, "that last night Voldemort suddenly appeared in the Godric district. Πως πήγε εκεί για να βρει τους Πότερ. How he went there to find the Potters. Οι φήμες λένε πως η Λίλι κι ο Τζέιμς Πότερ είναι... είναι... νεκροί». Rumor has it that Lily and James Potter are... are... dead."

Ο Ντάμπλντορ χαμήλωσε σιωπηλά το κεφάλι του. Dumbledore lowered his head in silence. Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ έπνιξε με δυσκολία ένα επιφώνημα τρόμου. Professor McGonagall barely stifled an exclamation of horror.

«Η Λίλι κι ο Τζέιμς...» είπε. "Lily and James..." she said. «Δεν μπορώ να το πιστέψω... Δε θέλω να το πιστέψω! "I can't believe it... I don't want to believe it! Αχ, Άλμπους!...» Ah, Albus!..."

Ο Ντάμπλντορ άπλωσε το χέρι του και τη χάιδεψε απαλά στον ώμο. Dumbledore reached out and gently patted her shoulder. «Ξέρω... ξέρω...» είπε θλιμμένα. "I know... I know..." he said sadly.

Η φωνή της καθηγήτριας έτρεμε, καθώς συνέχιζε: «Άκουσα όμως κι άλλες φήμες... Λένε πως ο Βόλντεμορτ προσπάθησε να σκοτώσει και το γιο των Πότερ, τον Χάρι. The teacher's voice was shaking as she continued: "But I've heard other rumors. They say that Voldemort tried to kill the Potters' son Harry as well. Αλλά δεν τα κατάφερε! But he didn't make it! Δεν μπόρεσε να σκοτώσει αυτό το μικρό αγόρι... Κανείς δεν ξέρει το πώς και το γιατί, αλλά όλοι λένε πως, από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να σκοτώσει τον Χάρι Πότερ, ο Βόλντεμορτ έχασε τη δύναμή του! He couldn't kill that little boy... No one knows how or why, but everyone says that since he couldn't kill Harry Potter, Voldemort lost his power! Και γι αυτό εξαφανίστηκε». And that's why he disappeared."

Ο Ντάμπλντορ ένευσε καταφατικά με το κεφάλι. Dumbledore nodded his head in affirmative.

«Είναι... είναι αλήθεια;» ρώτησε τρέμοντας η καθηγήτρια. "Is... is it true?" the professor asked shakily. «Μετά απ' όσα έκανε... τους ανθρώπους που σκότωσε... ο Βόλντεμορτ δεν κατάφερε να σκοτώσει αυτό το αγοράκι; Είναι απίστευτο... το μόνο πλάσμα που μπόρεσε να τον σταματήσει!... "After what he did... the people he killed... Voldemort didn't manage to kill that little boy? It's unbelievable... the only creature that could stop him! Μα πώς σώθηκε ο Χάρι;» But how was Harry saved?"

«Μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις», αποκρίθηκε ο Ντάμπλντορ. "We can only speculate," Dumbledore replied. «Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ». "We may never know."

Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ έβγαλε ένα δαντελένιο μαντιλάκι και σκούπισε τα μάτια της κάτω από τα γυαλιά. Professor McGonagall took out a lace handkerchief and wiped her eyes under her glasses. Ο Ντάμπλντορ αναστέναξε βαθιά, ενώ έβγαλε απ' την τσέπη του ένα μεγάλο χρυσό ρολόι και το κοίταξε. Dumbledore sighed deeply as he pulled a large gold watch from his pocket and looked at it. Ήταν ένα πολύ περίεργο ρολόι, γιατί είχε δώδεκα δείκτες και καθόλου αριθμούς. It was a very strange watch, because it had twelve hands and no numbers. Στη θέση των αριθμών υπήρχαν μικροί πλανήτες. In place of numbers there were small planets. Παρ' όλ' αυτά, τουλάχιστον ο Ντάμπλντορ θα πρέπει να έβγαζε νόημα, γιατί το έβαλε στην τσέπη του και είπε: «Ο Χάγκριντ άργησε. Nevertheless, at least Dumbledore must have made sense, because he put it in his pocket and said: "Hagrid is late. Φαντάζομαι πως αυτός θα σου είπε ότι απόψε θα 'ρχόμουν εδώ». I imagine he told you I was coming here tonight."

«Ναι», αποκρίθηκε η καθηγήτρια. "Yes," the professor replied. «Κι εγώ φαντάζομαι πως δε σκοπεύεις να μου πεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι απόψε εδώ;» "And I don't suppose you intend to tell me what you're here for tonight?"

«Και βέβαια θα σου πω. "Of course I'll tell you. Ήρθα για να φέρω τον Χάρι στο θείο και τη θεία του. I'm here to bring Harry to his uncle and aunt. Τώρα πια είναι οι μόνοι συγγενείς που έχει». Now they are the only relatives he has."

«Δεν μπορεί να εννοείς... αποκλείεται να εννοείς αυτούς που μένουν εδώ!» φώναξε η ΜακΓκόναγκαλ, ενώ πεταγόταν όρθια κι έδειχνε με τεντωμένο δάχτυλο το σπίτι με τον αριθμό 4. "You can't mean--you can't possibly mean the people who live here!" cried McGonagall, as she sprang to her feet and pointed with an outstretched finger at the house numbered 4. «Ντάμπλντορ, αυτό δεν πρέπει να το κάνεις! "Dumbledore, you mustn't do that! Δεν είχα τι άλλο να κάνω και τους παρακολούθησα όλη μέρα. I had nothing else to do and watched them all day. Δύσκολα θα μπορούσες να βρεις δυο ανθρώπους που να μη μοιάζουν καθόλου μ' εμάς! You could hardly find two people who are nothing like us! Κι έχουν κι ένα γιο... ένα γιο που δεν περιγράφεται! And they have a son... a son beyond description! Όταν τον έβγαλε βόλτα η μητέρα του, ούρλιαζε συνέχεια και χτυπιόταν για να του πάρει γλυκά. When his mother took him out for a walk, he kept screaming and flailing to get candy. Ο Χάρι Πότερ να 'ρθει να ζήσει εδώ;» Harry Potter coming to live here?"

«Είναι το καλύτερο μέρος γι αυτόν», αποκρίθηκε ψύχραιμα ο Ντάμπλντορ. "It's the best place for him," Dumbledore replied calmly. «Αργότερα, όταν μεγαλώσει λίγο, ο θείος κι η θεία του θα μπορέσουν να του τα εξηγήσουν όλα. "Later, when he's a little older, his uncle and aunt will be able to explain everything to him. Τους έχω γράψει ένα γράμμα». I have written them a letter."

«Γράμμα;» επανέλαβε η καθηγήτρια, ενώ καθόταν πάλι στο φράχτη. "Letter?" the professor repeated, sitting back on the fence. «Αλήθεια, Ντάμπλντορ, φαντάζεσαι πως όλη αυτή η ιστορία μπορεί να εξηγηθεί μ' ένα γράμμα; Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δε θα μπορέσουν να καταλάβουν τον Χάρι. "Really, Dumbledore, do you imagine that all this history can be explained in a letter? These people will never be able to understand Harry. Θα είναι διάσημος... θα γίνει θρύλος... Εγώ, προσωπικά, δε θα παραξενευτώ καθόλου, αν η σημερινή μέρα καθιερωθεί σαν Ημέρα Χάρι Πότερ! He'll be famous... will become a legend... I, personally, will not be surprised at all if today is established as Harry Potter Day! Θα γραφτούν βιβλία γι' αυτόν και κάθε παιδί στον κόσμο μας θα ξέρει τ' όνομα του!» Books will be written about him and every child in our world will know his name!"

«Ακριβώς!» τη διέκοψε ο Ντάμπλντορ, κοιτάζοντάς την αυστηρά πάνω απ' τους μισούς φακούς των γυαλιών του. "Exactly!" Dumbledore interrupted her, sternly looking at her over the half lenses of his glasses. «Κι όλα αυτά είναι κάτι περισσότερο από αρκετά, για να πάρουν αέρα τα μυαλά κάθε μικρού αγοριού. "And all this is more than enough to blow the mind of any young boy. Ο Χάρι θα γίνει διάσημος προτού καν μπορέσει να μιλήσει και να περπατήσει! Harry will be famous before he can talk and walk! Διάσημος για κάτι που δε θα μπορεί ούτε να θυμηθεί! Famous for something he can't even remember! Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι καλύτερα γι' αυτόν να μεγαλώσει μακριά απ' όλα αυτά, ώσπου να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει με ψυχραιμία;» Don't you understand that it is better for him to grow away from all this until he can deal with it calmly?"

Η καθηγήτρια άνοιξε το στόμα της, άλλαξε γνώμη, ξεροκατάπιε και είπε: «Ναι... ναι, βέβαια, έχεις δίκιο. The teacher opened her mouth, changed her mind, shit herself and said: "Yes... yes, of course, you're right. Πώς, όμως, θα 'ρθει εδώ ο μικρός, Ντάμπλντορ;» Κι έριξε μια ματιά γεμάτη υποψία στο μανδύα του, σαν να έλεγε πως ο Χάρι ήταν κρυμμένος κάτω απ' αυτόν. But how will the boy get here, Dumbledore?" And he glanced suspiciously at his cloak, as if to say that Harry was hidden beneath it. Mais comment le garçon va-t-il arriver ici, Dumbledore ?" Et il jeta un coup d'œil suspicieux à sa cape, comme pour dire que Harry était caché sous celle-ci.

«Ο Χάγκριντ θα τον φέρει». "Hagrid will bring him."

«Το βρίσκεις σωστό να εμπιστευθείς στον Χάγκριντ κάτι τόσο σημαντικό;» "Do you think it's right to trust Hagrid with something so important?"

«Θα εμπιστευόμουν στον Χάγκριντ ακόμα και τη ζωή μου». "I would trust Hagrid with my life."

«Δε λέω πως δεν έχει τις καλύτερες προθέσεις», παραδέχθηκε απρόθυμα η καθηγήτρια, «αλλά ο Χάγκριντ είναι συχνά απρόσεκτος. "I'm not saying he doesn't have the best intentions," the professor admitted grudgingly, "but Hagrid is often careless. Έχει τη συνήθεια να... Α! He has a habit of... Α! Τι ήταν αυτό;» What was that?"

Κάτι σαν σιγανό μουγκρητό είχε σπάσει τη σιωπή γύρω τους. Something like a low growl had broken the silence around them. Άρχισε να δυναμώνει, καθώς κι οι δυο κοιτούσαν δεξιά κι αριστερά στο δρόμο, προσπαθώντας να διακρίνουν τα φώτα κάποιου αμαξιού που πλησίαζε. It began to get louder as they both looked left and right down the road, trying to make out the lights of an approaching car. Το μουγκρητό δυνάμωνε. The roar grew louder. Τώρα ήταν φανερό πως ερχόταν από πάνω. Now it was obvious that he was coming from above. Καθώς κι οι δυο σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά, μια τεράστια μοτοσικλέτα φάνηκε να αιωρείται στον αέρα. As they both looked up, a huge motorcycle seemed to hover in the air. Άρχισε να κατεβαίνει γρήγορα και φρενάρισε μπροστά τους. He began to descend quickly and braked in front of them.

Η μοτοσικλέτα ήταν τεράστια, αλλά ο οδηγός της ακόμη πιο τεράστιος. The motorcycle was huge, but the rider was even bigger. Ήταν τουλάχιστον δυο φορές πιο ψηλός από έναν κανονικό άνθρωπο και πέντε φορές πιο φαρδύς. He was at least twice as tall as a normal person and five times as wide. Κι ήταν όχι μόνο τεράστιος, αλλά κι άγριος στην όψη, με τα μακριά και μπερδεμένα μαύρα μαλλιά και γένια του, που έκρυβαν σχεδόν όλο το πρόσωπό του, τις παλάμες του μεγάλες σαν φτυάρια και τα πόδια του, μέσα σε μαύρες μπότες, να μοιάζουν σαν μικρά δελφίνια. And he was not only huge, but fierce in appearance, with his long and tangled black hair and beard, which almost hid his whole face, his palms as big as shovels, and his feet, in black boots, looking like little dolphins. Στα χοντρά και μυώδη μπράτσα του κρατούσε ένα δέμα τυλιγμένο σε κουβέρτα. In his thick and muscular arms he held a bundle wrapped in a blanket.

«Χάγκριντ!», είπε μ' ανακούφιση ο Ντάμπλντορ. "Hagrid!" said Dumbledore with relief. «Επιτέλους! "At last! Και πού βρήκες αυτή τη μοτοσικλέτα;» And where did you get that motorcycle?"

«Τη δανείστηκα, καθηγητή Ντάμπλντορ», αποκρίθηκε ο γίγαντας, ξεκαβαλικεύοντας προσεκτικά. "I borrowed it, Professor Dumbledore," replied the giant, carefully dismounting. «Ο νεαρός Σείριος Μπλακ μου τη δάνεισε. "Young Sirius Black lent it to me. Όσο για το μικρό, σας τον έφερα». As for the little one, I brought him to you."

«Χωρίς προβλήματα, ελπίζω;» "No problems, I hope?"

«Χωρίς, κύριε. "No, sir. Το σπίτι ήταν σχεδόν κατεστραμμένο, αλλά κατάφερα να τον βγάλω απ' τα ερείπια προτού έρθουν οι Μαγκλ. The house was almost destroyed, but I managed to get it out of the rubble before the Muggles arrived. Κι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, καθώς πετούσαμε πάνω απ' το Μπρίστολ». And he fell asleep in my arms as we flew over Bristol."

Ο Ντάμπλντορ κι η καθηγήτρια έσκυψαν μαζί πάνω απ' το δέμα με τις κουβέρτες. Dumbledore and the professor leaned over the bundle of blankets together. Μέσα μόλις διακρινόταν ένα αρσενικό μωρό, βαθιά κοιμισμένο. Inside was just visible a male baby, fast asleep. Στο μέτωπό του, κάτω από ένα τσουλούφι κατάμαυρα μαλλιά, φαινόταν καθαρά ένα σημάδι με περίεργο σχήμα, σαν κεραυνός! On his forehead, under a tuft of jet-black hair, a mark of a strange shape, like a thunderbolt, was clearly visible!

«Εκεί τον...;» ρώτησε η καθηγήτρια. "Is that where he...?" the professor asked.

«Ναι», αποκρίθηκε ο Ντάμπλντορ. "Yes," replied Dumbledore. «Θα έχει αυτό το σημάδι για πάντα». "He'll have that mark forever."

«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, Ντάμπλντορ;» "Can't you do anything, Dumbledore?"

«Και να μπορούσα, δε θα το έκανα. "Even if I could, I wouldn't. Τα σημάδια είναι καμιά φορά χρήσιμα. Signs are sometimes useful. Κι εγώ έχω ένα πάνω στο αριστερό μου γόνατο, που είναι ένας τέλειος χάρτης του μετρό του Λονδίνου. And I have one on my left knee, which is a perfect map of the London Underground. Λοιπόν, δώσ' τον μου τώρα, Χάγκριντ. Well, put him on now, Hagrid. Καλύτερα να τελειώνουμε μ' αυτή την υπόθεση». We'd better get this case over with."

Ο Ντάμπλντορ πήρε τον κοιμισμένο Χάρι στην αγκαλιά του και γύρισε προς το σπίτι των Ντάρσλι. Dumbledore took the sleeping Harry in his arms and walked back to the Dursleys' house.

«Επιτρέπεται να... μπορώ να τον αποχαιρετήσω;» ρώτησε διστακτικά ο Χάγκριντ. "May I... may I say goodbye to him?" asked Hagrid hesitantly.

Μετά έσκυψε το τεράστιο κι αχτένιστο κεφάλι του επάνω στο μωρό και του 'δωσε ένα απαλό φιλί. Then he bent his huge and unkempt head over the baby and gave him a soft kiss. Ταυτόχρονα άφησε να του ξεφύγει ένα δυνατό μουγκρητό, σαν του λαβωμένου σκυλιού. At the same time he let out a loud growl, like that of a wounded dog.

«Σςςς!» τον μάλωσε ψιθυριστά ο Ντάμπλντορ. "Shh!" Dumbledore scolded him in a whisper. «Θα ξυπνήσεις τους Μαγκλ!» "You'll wake the Muggles!"

«Σ-σ-συγγνώμη» τραύλισε κλαίγοντας ο Χάγκριντ, καθώς σκούπιζε το πρόσωπό του μ' ένα τεράστιο καρό μαντίλι. "S-s-sorry," stammered Hagrid, crying, as he wiped his face with a huge plaid handkerchief. «Αλλά δεν... δεν το αντέχω! "But I can't... I can't stand it! Ο καημένος ο Τζέιμς... και η Λίλι... νεκροί... κι ο ορφανός Χάρι να ζήσει με τους Μαγκλ!...» Poor James... and Lily... dead... "and orphan Harry to live with the Muggles!"

«Ναι, ναι, πολύ δυσάρεστο... Αλλά σύνελθε, Χάγκριντ, γιατί θα μας προδώσεις», ψιθύρισε η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ χτυπώντας τον παρηγορητικά στον ώμο, ενώ ο Ντάμπλντορ δρασκέλιζε το χαμηλό φράχτη και προχωρούσε για την εξώπορτα του σπιτιού των Ντάρσλι. "Yes, yes, very unpleasant... But pull yourself together, Hagrid, for you will betray us," whispered Professor McGonagall, patting him consolingly on the shoulder as Dumbledore drained the low fence and made for the front door of the Dursleys' house. Φτάνοντας εκεί, ακούμπησε απαλά τον Χάρι στο σκαλοπάτι, έβγαλε έναν κλειστό φάκελο απ' το μανδύα του, τον στερέωσε ανάμεσα στις κουβέρτες και ξαναγύρισε κοντά στους άλλους δύο. Reaching there, he gently touched Harry on the step, took a closed envelope from his cloak, fastened it between the blankets, and returned to the other two. Για ένα ολόκληρο λεπτό κι οι τρεις έμειναν ακίνητοι, κοιτάζοντας το μικρό δέμα. For a full minute all three stood still, staring at the small parcel. Οι ώμοι του Χάγκριντ τραντάζονταν από σιωπηλούς λυγμούς. Hagrid's shoulders shook with silent sobs. Η καθηγήτρια ανοιγόκλεινε συνέχεια τα μάτια της για να συγκρατήσει τα δάκρυα κι η ζωηρή λάμψη στο βλέμμα του Ντάμπλντορ είχε εξαφανισθεί. The teacher kept blinking to hold back the tears and the vivid gleam in Dumbledore's eyes was gone.

«Λοιπόν», είπε κατόπιν ο Ντάμπλντορ, «έγινε κι αυτό. "Well," said Dumbledore afterwards, "that's done too. Δεν υπάρχει πια λόγος να μένουμε άλλο εδώ. There is no reason for us to stay here any longer. Πάμε καλύτερα να βρούμε αυτούς που το γιορτάζουν ακόμη...» We better go find those who are still celebrating..."

«Ναι, βέβαια», συμφώνησε βραχνά ο Χάγκριντ. "Yes, of course," agreed Hagrid hoarsely. «Εγώ, όμως, δεν μπορώ να 'ρθω. "But I can't come. Πρέπει να πάω πίσω τη μοτοσικλέτα του Σείριος... Καληνύχτα, κυρία καθηγήτρια... Καληνύχτα, καθηγητή Ντάμπλντορ...» I have to take Sirius' motorcycle back... Good night, Professor... Good night, Professor Dumbledore..."

Σκουπίζοντας για άλλη μια φορά τα βουρκωμένα μάτια του με το μανίκι του, ο Χάγκριντ καβάλησε τη μοτοσικλέτα κι έβαλε μπροστά τη μηχανή. Wiping his misty eyes once more with his sleeve, Hagrid mounted the motorcycle and started the engine. Μ' ένα δυνατό μουγκρητό, η μοτοσικλέτα υψώθηκε στον αέρα και σε λίγο χάθηκε στο σκοτεινό ουρανό. With a loud roar, the motorcycle rose into the air and soon disappeared into the dark sky.

«Θα τα ξαναπούμε σύντομα, καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ», είπε ο Ντάμπλντορ. "I'll see you soon, Professor McGonagall," Dumbledore said.

Αντί για άλλη απάντηση, εκείνη ένευσε καταφατικά με το κεφάλι. Instead of another answer, she nodded her head in affirmation.

Ο Ντάμπλντορ γύρισε κι άρχισε να προχωρεί προς το βάθος του δρόμου. Dumbledore turned and started walking down the street. Όταν έφτασε στη γωνία, έβγαλε απ' την τσέπη του τον ασημένιο σβηστήρα. When he reached the corner, he took the silver extinguisher from his pocket. Τον πάτησε μια φορά και δώδεκα λάμπες άναψαν αμέσως, έτσι που η οδός Πριβέτ φωτίστηκε κι εκείνος πρόλαβε να δει μια γκρίζα γάτα να εξαφανίζεται πίσω απ' την άλλη γωνία. He stepped on it once, and twelve lamps came on at once, so that Privet Street was illuminated and he had time to see a grey cat disappear around the corner. Το δέμα με τις κουβέρτες διακρινόταν καθαρά στο σκαλοπάτι του σπιτιού με τον αριθμό 4. The bundle of blankets was clearly visible on the step of the house number 4.

«Καλή τύχη, Χάρι», μουρμούρισε ο Ντάμπλντορ. "Good luck, Harry," muttered Dumbledore. Μετά γύρισε, τίναξε προς τα πίσω το μανδύα του κι εξαφανίστηκε. Then he turned around, shook back his cloak and disappeared.

Μια ανάλαφρη αύρα κούνησε τις άκρες των φύλλων στους θάμνους των κήπων όλων των σπιτιών της οδού Πριβέτ, ενός ήσυχου, συνοικιακού δρόμου, όπου κανείς δε θα περίμενε ποτέ να συμβούν ασυνήθιστα πράγματα. A light breeze waved the tips of the leaves in the bushes of the gardens of all the houses on Privet Street, a quiet, residential street where no one would ever expect unusual things to happen. Ο μικρός Χάρι Πότερ άλλαξε πλευρό μέσα στις κουβέρτες του, αλλά χωρίς να ξυπνήσει. Little Harry Potter switched sides in his blankets, but without waking up. Το μικρό χεράκι του ακούμπησε το γράμμα και το έσφιξε δυνατά, ενώ συνέχισε να κοιμάται χωρίς να ξέρει πως ήταν ξεχωριστός, πως ήταν διάσημος· χωρίς να ξέρει πως σε λίγες ώρες θα ξυπνούσε απ' την κραυγή τρόμου της κυρίας Ντάρσλι καθώς θ' άνοιγε την εξώπορτα για να πάρει μέσα την εφημερίδα και χωρίς — ευτυχώς — να ξέρει πως θα περνούσε τα επόμενα δέκα χρόνια με τις τσιμπιές και τις κλοτσιές του εξαδέλφου του Ντάντλι... Αλλά, προπαντός, χωρίς να ξέρει πως εκείνη τη στιγμή σ' όλα τα μέρη της χώρας άνθρωποι που είχαν συναντηθεί κρυφά, σήκωναν ψηλά τα ποτήρια τους κι έλεγαν: «Στην υγειά του Χάρι Πότερ, του παιδιού που σώθηκε!» His little hand touched the letter and squeezed it hard as he continued to sleep, unaware that he was special, that he was famous; not knowing that in a few hours he would be awakened by Mrs. Dursley's scream of terror as she opened the front door to take in the paper, and not knowing - thankfully - that he would spend the next ten years under the pinches and kicks of his cousin Dudley... But, above all, without knowing that at that moment in all parts of the country people who had met secretly were raising their glasses and saying: "Here's to Harry Potter, the boy who was saved!"