13. Το επτασφράγιστο ημερολόγιο (1)
Η Ερμιόνη έμεινε στο αναρρωτήριο κάμποσες εβδομάδες. Όταν τα παιδιά επέστρεψαν από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους, οι φήμες φούντωσαν διότι όλοι νόμιζαν, φυσικά, πως είχε πέσει θύμα επίθεσης. Κι ήταν τόσο πολλοί οι μαθητές που περνούσαν από το αναρρωτήριο με την ελπίδα να τη δούνε, ώστε η κυρία Πόμφρι έβγαλε πάλι το διαχωριστικό και το τοποθέτησε γύρω από το κρεβάτι της Ερμιόνης, για να τη γλιτώσει από τον εξευτελισμό να δουν το πρόσωπό της.
Ο Χάρι και ο Ρον την επισκέπτονταν κάθε βράδυ. Όταν άρχισε το νέο τρίμηνο, της έφερναν κάθε μέρα τα μαθήματα.
"Αν είχα βγάλει εγώ γατίσια μουστάκια, θα έκανα διακοπές", είπε ένα βράδυ ο Ρον δείχνοντας τη στοίβα με τα βιβλία στο κομοδίνο της Ερμιόνης.
"Μη λες βλακείες, Ρον. Δεν πρέπει να μείνω πίσω στα μαθήματα", είπε κοφτά η Ερμιόνη.
Το ηθικό της είχε ανέβει κατακόρυφα τις τελευταίες ημέρες, γιατί είχαν φύγει όλες οι τρίχες από το πρόσωπό της και τα μάτια της επανέρχονταν αργά αλλά σταθερά στο φυσιολογικό καστανό τους χρώμα.
"Βρήκατε κανένα νέο στοιχείο;" τους ρώτησε ψιθυριστά, για να μην την ακούσει η κυρία Πόμφρι.
"Τίποτα", είπε σκυθρωπά ο Χάρι.
"Κι ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Μαλφόι", είπε ο Ρον, για χιλιοστή φορά.
"Τι είναι αυτό;" ρώτησε ο Χάρι, δείχνοντας κάτι χρυσαφί που ξεπρόβαλλε κάτω από το μαξιλάρι της.
"Τίποτα. Μια κάρτα με ευχές για περαστικά", είπε βιαστικά η Ερμιόνη προσπαθώντας να την κρύψει.
Αλλά ο Χάρι ήταν πιο σβέλτος από εκείνη. Την τράβηξε, την άνοιξε και διάβασε δυνατά:
Στη δεσποινίδα Ερμιόνη Γκρέιντζερ, με τις καλύτερες ευχές μου για ταχεία ανάρρωση.
Ο ανήσυχος καθηγητής σου, Γκιλντρόι Λόκχαρτ (Τρίτης τάξης του Τάγματος Μέρλιν, επίτιμο μέλος του συνδέσμου άμυνας κατά των σκοτεινών Δυνάμεων, πέντε φορές τιμηθείς με το βραβείο του γοητευτικότερου χαμόγελου του περιοδικού "Εβδομαδιαία των μαγισσών").
Ο Ρον κοίταξε αηδιασμένος την Ερμιόνη. "Κοιμάσαι με αυτό το πράμα κάτω από το μαξιλάρι σου;" τη ρώτησε.
Αλλά η κυρία Πόμφρι, η οποία μπήκε με το βραδινό φάρμακο της Ερμιόνης, τη γλίτωσε από την υποχρέωση να απαντήσει.
"Έχεις δει πιο γλοιώδη άνθρωπο από τον Λόκχαρτ;" ρώτησε ο Ρον τον Χάρι όταν έφυγαν από το αναρρωτήριο και κατευθύνονταν προς την αίθουσα αναψυχής του Γκρίφιντορ.
Ο Σνέιπ τους είχε φορτώσει με τόσα μαθήματα, που ο Χάρι φοβόταν ότι θα έφτανε στο έκτο έτος για να τα τελειώσει. Ο Ρον έλεγε πως είχε ξεχάσει να ρωτήσει την Ερμιόνη πόσες ποντικοουρές βάζεις στο φίλτρο ενίσχυσης της τριχοφυΐας, όταν, ξαφνικά, άγριες φωνές έφτασαν στ' αφτιά τους από τον επάνω όροφο.
"Ο Φιλτς είναι", μουρμούρισε ο Χάρι καθώς ανέβαιναν βιαστικά τις σκάλες και κρύβονταν για να κρυφακούσουν.
"Λες να επιτέθηκαν πάλι σε κανέναν;" ρώτησε ανήσυχος ο Ρον.
Έμειναν ακίνητοι, με τα κεφάλια τεντωμένα προς την κατεύθυνση απ' όπου ακουγόταν η φωνή του Φιλτς, ο οποίος είχε πάθει κρίση υστερίας.
"... Μου βγάζετε κι άλλες δουλειές στη μέση! Να σφουγγαρίζω όλη νύχτα, λες και δε μου φτάνουν οι δουλειές που έχω! Ε, λοιπόν, το ποτήρι ξεχείλισε! Θα πάω στον Ντάμπλντορ..."
Τα βήματά του απομακρύνθηκαν κι ακούστηκε μια πόρτα να κλείνει με πάταγο στο βάθος.
Τα δυο παιδιά έβγαλαν τα κεφάλια τους από τη γωνία. Προφανώς ο Φιλτς φύλαγε καρτέρι στο συνηθισμένο πόστο του, δηλαδή στο σημείο όπου είχε δεχτεί επίθεση η κυρία Νόρις. Δε δυσκολεύτηκαν να ανακαλύψουν γιατί ο Φιλτς φώναζε. Ο μισός διάδρομος είχε πλημμυρίσει νερά, τα οποία έβγαιναν ακόμα κάτω από τις τουαλέτες της Μυρτιάς. Τώρα που είχαν σταματήσει οι κραυγές του Φιλτς, άκουγαν καθαρά τα κλάματα της Μυρτιάς, να αντιλαλούν στους τοίχους της τουαλέτας.
"Τι έπαθε πάλι αυτή;" είπε ο Ρον.
"Πάμε να δούμε", είπε ο Χάρι.
Ανασήκωσαν τους μανδύες τους ως τους αστραγάλους, προχώρησαν ως την πόρτα πλατσουρίζοντας στα νερά και μπήκαν μέσα αγνοώντας την επιγραφή που έλεγε ότι οι τουαλέτες ήταν χαλασμένες.
Η Μυρτιά έκλαιγε πιο δυνατά και γοερά από κάθε άλλη φορά. Ήταν κρυμμένη, όπως πάντα, στον τελευταίο καμπινέ. Στις τουαλέτες είχε σκοτάδι, γιατί τα κεριά είχαν σβήσει από τα νερά που είχαν καταβρέξει τους τοίχους και το δάπεδο.
"Τι έπαθες, Μυρτιά;" τη ρώτησε ο Χάρι.
"Ποιος είναι;" κλαψούρισε απελπισμένη η Μυρτιά. "Ήρθατε να με πετροβολήσετε κι εσείς;"
Ο Χάρι πλησίασε στον καμπινέ και είπε: "Και γιατί να σε πετροβολήσουμε;"
"Εμένα ρωτάς;" φώναξε η Μυρτιά κι εμφανίστηκε μ' έναν κουβά νερό στο χέρι. Τον πέταξε πάνω στο μουσκεμένο ήδη τοίχο και είπε: "Να 'μαι. Κάνε τη δουλειά σου. Ορισμένοι το θεωρούν αστείο να μου πετάνε βιβλία..."
"Μα δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα ότι και αν σου πετάξουν", αντέτεινε εύλογα ο Χάρι. "Θέλω να πω... Περνάνε από μέσα σου, έτσι δεν είναι;"
Ήταν λάθος του που το είπε. Η Μυρτιά ξεφύσηξε και άρχισε να στριγκλίζει: "Πετάξτε λοιπόν όλοι βιβλία στη Μυρτιά, δεν αισθάνεται τίποτα! Δέκα βαθμοί αν την πετύχετε στο στομάχι! Πενήντα αν την πετύχετε στο κεφάλι! Χα, χα, χα! Τι ωραίο παιχνίδι εις βάρος μου!"
"Μα ποιος σ' το πέταξε;" ρώτησε ο Χάρι.
"Δεν ξέρω... Εγώ καθόμουν ωραία και καλά στο σιφόνι και σκεφτόμουνα το θάνατο, όταν μου ήρθε κατακέφαλα", τον αγριοκοίταξε η Μυρτιά. "Εκεί είναι, μουσκεμένο από τα νερά".
Ο Χάρι και ο Ρον κοίταξαν κάτω από το νιπτήρα όπου έδειχνε η Μυρτιά. Εκεί ήταν πεταμένο ένα λεπτό βιβλιαράκι. Είχε φθαρμένο μαύρο εξώφυλλο και ήταν μουσκεμένο όπως και όλα τα άλλα μέσα στις τουαλέτες. Ο Χάρι πήγε να το μαζέψει, αλλά ο Ρον τον τράβηξε απότομα πίσω.
"Τι;" είπε ο Χάρι.
"Τρελάθηκες;" είπε ο Ρον. "Μπορεί να είναι επικίνδυνο".
"Επικίνδυνο;" γέλασε ο Χάρι. "Έλα, μωρέ, τι λες τώρα;"
"Κι όμως, θα εκπλαγείς", είπε ο Ρον κοιτάζοντας φοβισμένος το βιβλίο. "Να δεις τι βιβλία έχει κατασχέσει το υπουργείο... Ο μπαμπάς μου είπε ότι υπήρχε ένα που έκαιγε τα μάτια. Κι όποιος διαβάσει τα σονέτα του μάγου, μιλάει για όλη του τη ζωή με ηλίθια πεντάστιχα. Και μια γριά μάγισσα στο Μπαθ είχε ένα βιβλίο που δεν μπορούσες να σταματήσεις ποτέ να το διαβάσεις! Κυκλοφορούσες με τη μύτη σου χωμένη μονίμως στο βιβλίο και προσπαθούσες να κάνεις τα πάντα με το ένα χέρι! Και..."
"Εντάξει, κατάλαβα", είπε ο Χάρι. Παρ' όλ' αυτά δεν έπαιρνε τα μάτια του από το βιβλιαράκι. "Αν δεν το κοιτάξουμε, δε θα μάθουμε", είπε τελικά ο Χάρι. Και παρακάμπτοντας τον Ρον, σήκωσε το βιβλίο από το δάπεδο.
Κατάλαβε αμέσως πως ήταν ημερολόγιο. Μάλιστα η ξεθωριασμένη χρονολογία στο εξώφυλλο φανέρωνε πως ήταν ηλικίας πενήντα ετών. Το άνοιξε γεμάτος περιέργεια. Στην πρώτη σελίδα ήταν γραμμένο με ξεθωριασμένη μελάνη το όνομα "A. M. Χερτ".
"Μισό λεπτό", είπε ο Ρον, ο οποίος είχε πλησιάσει διστακτικά τον Χάρι και κοιτούσε πάνω από τον ώμο του. "Το ξέρω αυτό το όνομα... Ο A. M. Χερτ βραβεύτηκε για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του στη σχολή πριν από πενήντα χρόνια".
"Και πού το ξέρεις εσύ;" απόρησε ο Χάρι.
"Γιατί τότε που μπήκαμε τιμωρία, ο Φιλτς μ' έβαλε να γυαλίσω καμιά πενηνταριά φορές το βραβείο του", είπε μουτρωμένος ο Ρον. "Πάνω σ' αυτό ξέρασα τους γυμνοσάλιαγκες. Αν έτριβες κι εσύ επί μία ώρα ένα όνομα, θα αποτυπωνόταν για πάντα στη μνήμη σου".
Ο Χάρι άνοιξε τις σελίδες. Ήταν κενές. Δεν υπήρχε το παραμικρό γραμμένο πάνω τους.
"Δεν έχει γράψει τίποτα", είπε απογοητευμένος ο Χάρι. "Αναρωτιέμαι γιατί προσπάθησαν να το εξαφανίσουν ρίχνοντάς το στη λεκάνη;" είπε όλο περιέργεια ο Ρον.
Ο Χάρι γύρισε το οπισθόφυλλο και είδε τυπωμένη τη φίρμα ενός πρακτορείου Τύπου στην οδό Βόξχολ του Λονδίνου. "Πρέπει να είχε γονείς Μαγκλ", είπε συλλογισμένος, "αφού αγόρασε το ημερολόγιο από την οδό Βόξχολ..."
"Πάντως εμάς μας είναι άχρηστο", είπε ο Ρον. Και πρόσθεσε ψιθυριστά: "Πενήντα βαθμοί αν πετύχεις τη Μυρτιά στη μύτη".
Ο Χάρι όμως το έβαλε στην τσέπη του.
--
Η Ερμιόνη βγήκε από το αναρρωτήριο στις αρχές του Φεβρουαρίου, χωρίς μουστάκια, ουρά και γούνα. Το πρώτο βράδυ της επιστροφής της στην αίθουσα αναψυχής του Γκρίφιντορ, ο Χάρι της έδειξε το ημερολόγιό του A. M. Χερτ και της αφηγήθηκε πώς το βρήκαν.
"Ω, μπορεί να έχει κρυφές δυνάμεις", είπε ενθουσιασμένη η Ερμιόνη και πήρε στα χέρια της το ημερολόγιο να το περιεργαστεί.
"Αν έχει, είναι πάρα πολύ καλά κρυμμένες", είπε ο Ρον. "Μπορεί να είναι ντροπαλό. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το πετάς, βρε Χάρι".
"Εγώ πολύ θα ήθελα να ξέρω γιατί το πετάξανε", είπε ο Χάρι, "καθώς επίσης και ποιες ήταν οι εξαιρετικές υπηρεσίες για τις οποίες βραβεύτηκε ο Χερτ".
"Ποιος ξέρει", είπε ο Ρον. "Μπορεί να πήρε τριάντα ΚΔΜ (Κοινά Διπλώματα Μαγείας) ή να έσωσε κάποιον καθηγητή από ένα γιγάντιο καλαμάρι. Μπορεί να δολοφόνησε τη Μυρτιά, κερδίζοντας την αιώνια ευγνωμοσύνη όλου του "Χόγκουαρτς"..."
Όμως το μαγνητισμένο βλέμμα της Ερμιόνης έδωσε στον Χάρι να καταλάβει ότι σκεφτόταν ότι κι εκείνος.
"Τι;" είπε ο Ρον, ο οποίος "έπιασε" το βλέμμα του Χάρι και της Ερμιόνης.
"Η κάμαρα με τα μυστικά άνοιξε πριν από πενήντα χρόνια, σωστά;" Είπε ο Χάρι. "Έτσι τουλάχιστον λέει ο Μαλφόι".
"Και λοιπόν;" ρώτησε αργόσυρτα ο Ρον.
"Και το ημερολόγιο αυτό είναι πενήντα ετών", είπε η Ερμιόνη χτυπώντας το ζωηρά με το δάχτυλό της.
"Και λοιπόν;" επέμενε ο Ρον.
"Ξύπνα επιτέλους, Ρον", τον αποπήρε η Ερμιόνη. "Ξέρουμε ότι το άτομο που άνοιξε την προηγούμενη φορά την κάμαρα αποβλήθηκε πριν από πενήντα χρόνια. Σκέφτομαι λοιπόν ότι μπορεί ο Χερτ να βραβεύτηκε επειδή αποκάλυψε τον κληρονόμο του Σλίθεριν! Από το ημερολόγιό του μπορούμε να μάθουμε τα πάντα: πού είναι η κάμαρα, πώς άνοιξε και τι πλάσμα είναι αυτό που ζει εκεί μέσα. Ασφαλώς ο δράστης των σημερινών επιθέσεων δε θα θέλει να βρεθεί το ημερολόγιο, έτσι δεν είναι;"
"Μεγαλοφυής θεωρία, Ερμιόνη", είπε ο Ρον. "Μόνο που έχει ένα μικρό λαθάκι. Στο ημερολόγιο δεν είναι γραμμένο τίποτα".
Τότε η Ερμιόνη έβγαλε από τη σάκα της το ραβδί της. "Μπορεί να χρησιμοποίησε αόρατη μελάνη!" ψιθύρισε. Χτύπησε τρεις φορές το ημερολόγιο και είπε: "Εμφανίσου!" Τίποτα δεν έγινε. Η Ερμιόνη ψαχούλεψε απτόητη μέσα στην τσάντα της και ανέσυρε κάτι που έμοιαζε με κόκκινη γομολάστιχα.
"Είναι αποκαλυπτήρας. Τον αγόρασα στη Διαγώνιο αλέα", τους είπε. Έτριψε δυνατά εκεί που έγραφε "1η Ιανουαρίου". Πάλι τίποτα.
"Ακούστε με που σας λέω, δεν υπάρχει τίποτα εδώ", είπε ο Ρον. "Απλώς ο Χερτ αγόρασε ένα ημερολόγιο τα Χριστούγεννα, αλλά δεν μπήκε στον κόπο να γράψει".
Πέρασαν κάμποσες μέρες. Ο Χάρι δεν μπορούσε ούτε στον εαυτό του να εξηγήσει γιατί δεν είχε ακόμη πετάξει το ημερολόγιο του Χερτ. Κάθε τόσο το έπαιρνε μηχανικά στα χέρια του και το φυλλομετρούσε, σαν να ήταν ένα μυθιστόρημα που ήθελε οπωσδήποτε να το τελειώσει. Και μολονότι ήταν σίγουρος πως το όνομα A. M. Χερτ δεν του έλεγε τίποτα, βαθιά μέσα του είχε την αίσθηση πως τον γνώριζε, λες κι αυτός ο άγνωστος να ήταν ένας παλιός, παιδικός φίλος τον οποίον είχε ξεχάσει με το πέρασμα του χρόνου. Όμως αυτό ήταν αδύνατον. Πριν έρθει στο "Χόγκουαρτς", δεν είχε φίλους - φρόντισαν οι Ντάρσλι γι' αυτό.
Παρ' όλα αυτά ο Χάρι ήταν αποφασισμένος να μάθει περισσότερα πράγματα για τον Χερτ. Έτσι, ένα πρωί, χαράματα ακόμη, κατέβηκε στην αίθουσα των τροπαίων να εξετάσει το βραβείο του Χερτ. Οι δυο φίλοι του τον συνόδευαν: η μεν Ερμιόνη γιατί φλεγόταν από ενδιαφέρον, ο δε Ρον απλώς και μόνο για την παρέα, μολονότι τους είχε δηλώσει ρητά πως, αν ήταν στο χέρι του, δε θα ξαναπάταγε ποτέ εκεί.
Το χρυσό βραβείο σε σχήμα θυρεού ήταν παραχωμένο σε ένα γωνιακό ντουλάπι. Δεν έγραφε λεπτομέρειες για τους λόγους που είχε απονεμηθεί στον Χερτ. ("Ευτυχώς, γιατί θα ήταν μεγαλύτερο και ακόμα θα γυάλιζα", σκέφτηκε ο Ρον). Ωστόσο βρήκαν το όνομα του Χερτ σε ένα παράσημο μαγικής αξίας και σε έναν κατάλογο με παλαιούς αριστούχους.
"Μου θυμίζει τον Πέρσι", είπε ο Ρον σουφρώνοντας τη μύτη του. "Αριστούχος, παρασημοφορημένος... Σίγουρα θα ήταν πάντα πρώτος στην τάξη του".
— —"Το λες σαν να είναι κακό", είπε θιγμένη η Ερμιόνη.
Ο ήλιος επέστρεψε ένα πρωί, μετά από πολλές μέρες με μουντό καιρό, και φώτισε το "Χόγκουαρτς" με το χειμωνιάτικο φως του. Μέσα στο κάστρο η ατμόσφαιρα βελτιωνόταν. Μετά τον Τζάστιν και τον Σχεδόν Ακέφαλο Νικ δεν εκδηλώθηκαν άλλες επιθέσεις. Έτσι ένα πρωί η κυρία Πόμφρι ανήγγειλε ικανοποιημένη ότι οι μανδραγόρες είχαν γίνει νευρικοί και κρυψίνοες, πράγμα που σήμαινε ότι άφηναν πίσω τους την παιδική ηλικία.
"Μόλις βγάλουν ακμή, θα είναι έτοιμοι για μεταφύτευση", την άκουσε ο Χάρι να λέει ένα απόγευμα στον Φιλτς. "Κι ύστερα από λίγο θα τους κόψουμε και θα τους βράσουμε. Έτσι η κυρία Νόρις θα γίνει καλά".
"Καθώς φαίνεται, ο κληρονόμος του Σλίθεριν έχασε το θάρρος του", σκέφτηκε ο Χάρι. Προφανώς θα το θεωρούσε όλο και πιο ριψοκίνδυνο να ανοίξει την κάμαρα τώρα, που όλη η σχολή ήταν θορυβημένη και καχύποπτη. Ίσως το τέρας, ότι κι αν ήταν, να είχε πέσει σε χειμερία νάρκη για άλλα πενήντα χρόνια.