문학 (A collection of literary excerpts), 이성복, 「시에 대한 각서」

이성복, 「시에 대한 각서」 لی سونگ بوك|شعر|درباره|یادداشت Lee Seong-bok|à la poésie|sur|note Lee Seong-bok|||statement イソンボク|詩に|対する|覚書」 ایسانگ بوق، «یادداشت درباره شعر» 李成福、「詩に関する覚書」 Lee Seong-bok, "A Memorandum on Poetry" Lee Seong-bok, «Note sur la poésie»

고독은 명절 다음날의 적요한 햇빛, 부서진 연탄재와 삭은 탱자나무 가시, 고독은 녹슬어 헛도는 나사못, 거미줄에 남은 나방의 날개, 아파트 담장 아래 천천히 바람 빠지는 테니스 공, 고독은 깊이와 넓이, 크기와 무게가 없지만 크기와 무게, 깊이와 넓이 지닌 것들 바로 곁에 있다 종이 위에 한 손을 올려놓고 연필로 그리면 남는 공간, 손은 팔과 이어져 있기에, 그림은 닫히지 않는다 고독이 흘러드는 것도 그런 곳이다. تنهایی|عید|روز بعد|ساکت|نور خورشید|شکسته|زغال سنگ و|پوسیده|درخت زردآلو|خار|تنهایی|زنگ زده|بی‌فایده|پیچ|در تار عنکبوت|باقی مانده|پروانه|بال|آپارتمان|دیوار|زیر|به آرامی|باد|خالی شدن|تنیس|توپ|تنهایی|عمق و|عرض|اندازه و|وزن|ندارد|اندازه و|وزن|عمق و|عرض|دارا|چیزها|درست|کنار|هستند|کاغذ|روی|یک|دست|گذاشته|با مداد|بکشید|باقی مانده|فضا|دست|با بازو|متصل|است||بسته نمی‌شود|می‌شود|تنهایی|وارد شدن|چیزهای|چنین|جایی la solitude est|fête|le lendemain de|silencieux|lumière du soleil|brisé|cendres de charbon|fané|épine de jujubier|épine|la solitude est|rouillé|tournant en vain|vis|dans la toile d'araignée|restant|d'un papillon de nuit|aile|appartement|mur|en bas|lentement|air|qui s'échappe|tennis|balle|la solitude est|profondeur et|largeur|taille et|poids|n'ayant pas|taille et||profondeur et|largeur|ayant|choses|juste|à côté|il y a|papier|sur|une|main|posant|avec un crayon|si je dessine|restant|espace|la main est|bras et|reliée|parce que|le dessin est|pas fermé|il ne se ferme pas|la solitude|qui s'écoule|aussi|ce genre de|c'est un endroit loneliness|holiday|the day after|quiet|sunlight|broken|coal ash and|withered|thorn tree|thorn|loneliness|rusted|spinning aimlessly|screw|in the spider web|remaining|moth's|wing|apartment|wall|below|slowly|air|leaking|tennis|ball|loneliness|depth and|width|size and|weight|doesn't have|size|weight|depth|width|possessing|things|right|next to|exist|paper|on|one|hand|placing|with a pencil|if you draw|remaining|space|hand|with arm|connected|because|drawing|doesn't close|not|loneliness|flowing in|also|such|place 孤独は|祭り|次の日の|静かな|日差し|壊れた|石炭の灰と|しおれた|セイヨウカマツカ|トゲ|孤独は|錆びて|うろつく|ネジ|クモの巣に|残った|ガの|羽|アパート|塀|下|ゆっくり|風|抜ける|テニス|ボール|孤独は|深さと|幅|大きさと|重さが|ないけれども|大きさと|重さ|深さと|幅|持つ|もの|すぐ|そばに|ある|紙|上に|一つの|手を|置いて|鉛筆で|描くと|残る|空間|手は|腕と|つながって|いるので|絵は|閉じない|ない|孤独が|流れ込む|ことも|そんな|場所である تنهایی، نور آفتاب ساکت روز بعد از عید، زغال‌های شکسته و خارهای درخت زالزالک، تنهایی، پیچ‌گوشتی که زنگ زده و بی‌فایده است، بال‌های پروانه‌ای که در تار عنکبوت باقی مانده، توپ تنیس که به آرامی در زیر دیوار آپارتمان بادش خالی می‌شود، تنهایی عمق و عرض، اندازه و وزن ندارد اما چیزهایی با اندازه و وزن، عمق و عرض درست در کنار آن وجود دارند. وقتی دستم را روی کاغذ می‌گذارم و با مداد می‌کشم، فضایی باقی می‌ماند، دست به بازو متصل است، بنابراین تصویر بسته نمی‌شود. تنهایی نیز به همین جاها سرازیر می‌شود. 孤独は、祝日の翌日の静かな日差し、壊れた石炭の灰と枯れたトゲのある木、孤独は錆びた空回りするネジ、クモの巣に残った蛾の羽、アパートの塀の下でゆっくりと空気が抜けていくテニスボール、孤独は深さと広さ、サイズと重さを持たないが、サイズと重さ、深さと広さを持つものたちがすぐそばにある。紙の上に手を置いて鉛筆で描くと残る空間、手は腕とつながっているので、絵は閉じない。孤独が流れ込むのもそんな場所だ。 Loneliness is the desolate sunlight of the day after a holiday, the broken coal ash and the withered thorn tree thorns, loneliness is the rusty screw that spins aimlessly, the wings of a moth left in a spider's web, a tennis ball slowly deflating under the apartment wall, loneliness has no depth, width, size, or weight, but it is right next to things that have size and weight, depth and width. When you place one hand on paper and draw with a pencil, the remaining space, since the hand is connected to the arm, the drawing does not close. Loneliness flows into such places. La solitude est la lumière du soleil froide du lendemain de fête, les cendres de charbon brisé et les épines de l'argousier fané, la solitude est une vis rouillée qui tourne à vide, les ailes de papillon restantes dans la toile d'araignée, une balle de tennis qui se dégonfle lentement sous le mur de l'appartement, la solitude n'a ni profondeur ni largeur, ni taille ni poids, mais elle est juste à côté de choses qui ont taille et poids, profondeur et largeur. En posant une main sur le papier et en dessinant avec un crayon, l'espace restant, la main étant reliée au bras, le dessin ne se ferme pas. C'est aussi là que la solitude s'écoule.