×

우리는 LingQ를 개선하기 위해서 쿠키를 사용합니다. 사이트를 방문함으로써 당신은 동의합니다 쿠키 정책.


image

TEDx Ελληνικά, Mission anthropos: Ipatia Dousi Anagnostopoulou at TEDxAthens - YouTube

Mission anthropos: Ipatia Dousi Anagnostopoulou at TEDxAthens - YouTube

Μεταγραφή: Ioanna Koutzoukou Επιμέλεια: MARIANGELA LESTOU

Η πρώτη μου επαφή με το TEDxAthens ήταν πέρσι τέτοια εποχή,

όταν η οργάνωσή μας είχε προσκληθεί

για να λάβει μέρος στα πλαίσια του Human Grid.

Θυμάμαι είχα ρωτήσει τότε ποιο είναι το θέμα

και μου είχαν πει, "The ones who do", αυτοί οι οποίοι κάνουν.

Και είπα, «Ουάου, αυτό είναι ένα καταπληκτικό θέμα για τώρα,

για την Ελλάδα και αυτά που περνάει, αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε,

ανθρώπους οι οποίοι κάνουν».

Όταν λοιπόν φέτος η Φαίη με πήρε, πριν από λίγους μήνες από το Human Grid

και μου είπε εάν θέλω να μιλήσω απόψε, τη ρώτησα, «Ποιο είναι το φετινό θέμα;»

και μου είπε τα «Αχαρτογράφητα Νερά».

Στάθηκα ένα λεπτό, σκέφτηκα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου

και είπα, «Ναι, τελικά ανήκω εδώ».

Θέλω, λοιπόν, τα επόμενα λίγα λεπτά να σας πάρω μαζί μου,

στο δικό μου ταξίδι, στα αχαρτογράφητα νερά.

Όπως είπε ο Θοδωρής, όλα ξεκίνησαν το 2008.

Το 2008 η Ελλάδα περνούσε πάρα πολύ καλά, ήμασταν ένα κράτος ευρωπαϊκό, ευημερίας,

κανένα ερωτηματικό δεν υπήρχε στη ζωή μας,

κι εγώ τότε βρέθηκα με την οικογένειά μου σ' ένα ταξίδι στην Αιθιοπία.

Η Αιθιοπία είναι μια μεγάλη χώρα, η τρίτη μεγαλύτερη της Αφρικής,

πάνω από 80 εκατομμύρια κάτοικοι.

Για τη φτώχεια της έχετε ακούσει, δεν είναι ανάγκη να σας το πω εγώ.

Παρ΄όλο που είχα ταξιδέψει πολύ και στην Αφρική,

υπήρξαν μερικά πράγματα σ' αυτό το ταξίδι, τα οποία πραγματικά με συγκλόνισαν.

Όταν είμαστε σε ένα ταξίδι έχουμε πιο πολύ χρόνο, είμαστε πιο χαλαροί

και παρατηρούμε πράγματα που διαφορετικά στη ζωή μας

ίσως δεν θα τα βλέπαμε, στην καθημερινότητά μας.

Υπήρχαν μερικές σκηνές στην Αιθιοπία

που όπου και να ήσουν δεν μπορούσες να τις προσπεράσεις.

Η αρρώστια παντού.

Όταν λέω η αρρώστια παντού,

εννοώ ότι και στους δρόμους έβλεπες ανθρώπους να υποφέρουν.

Αυτή η εικόνα από μια νέα γυναίκα

που έχει έναν μεγάλο όγκο στην περιοχή του θυρεοειδούς,

παραμελημένο βεβαίως, είναι μια εικόνα που δεν έχουν δει οι φοιτητές μας

στον δυτικό κόσμο, ούτε καν στα κλασικά συγγράμματα.

Μια άλλη εικόνα, η οποία επίσης με συγκλόνισε, για άλλους λόγους,

ήταν όταν επισκέφτηκα τη Λαλίμπελα, μια ιστορική πόλη της Αιθιοπίας.

Και εκεί, σε μια αυλή, είδα το πιο ωραίο σχολείο

που νομίζω ότι υπάρχει στον κόσμο.

Ένα σχολείο όπου η δασκάλα ήταν ένα κοριτσάκι 6-8 χρονών,

όχι μεγαλύτερο από τη μικρή μου κόρη και η οποία δίδασκε τα μικρότερα παιδιά

όχι στους έξυπνους πίνακες, που όλοι είσαστε συνηθισμένοι πλέον,

ούτε καν στον μαυροπίνακα που είχα συνηθίσει εγώ,

αλλά πάνω σε ένα δέρμα από αγελάδα.

Η Αμαρική ήταν εκεί γραμμένη και το μεγάλο παιδί μάθαινε τα μικρά.

Μια μεγάλη χώρα, λοιπόν, φτωχή, με δίψα για μάθηση.

Όλα, λοιπόν, τα πράγματα τελειώνουν κάποια στιγμή

και εγώ γύρισα πίσω στην Αθήνα.

Και συνήθως μετά από ένα ωραίο ταξίδι, αυτό που κάνουμε είναι

ότι μιλάμε με φίλους, λέμε πώς περάσαμε,

βάζουμε τις φωτογραφίες μας στο οικογενειακό μας άλμπουμ

και η ζωή συνεχίζεται όπως πριν.

Εκείνη τη στιγμή, ίσως ήταν η συγκυρία, ίσως ήμουνα έτοιμη, δεν ξέρω,

αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα αυτά που είχα δει να τα αφήσω

και να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου στο ελληνικό ανοιχτό ή κλειστό πανεπιστήμιο.

Αισθάνθηκα όπως το καλοκαίρι, όταν είμαστε κάπου στην Ελλάδα,

ψηλά σε ένα βράχο και βλέπουμε μπροστά μας τη θάλασσα.

Μία θάλασσα, η οποία είναι ωραία, η οποία μας προκαλεί να βουτήξουμε.

Σαν παιδί δεν θα βούταγα ποτέ,

σαν ενήλικας ήμουνα πάντα πολύ συντηρητική στις επιλογές μου.

Εκείνη τη στιγμή όμως, το 2008, έκανα το μεγάλο βήμα και βούτηξα.

Βούτηξα σε αχαρτογράφητα νερά.

Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, ήταν η απόφαση.

Ωραία, τι κάνουμε; Ποιος είναι ο στόχος;

Θέλουμε να βοηθήσουμε ανθρώπους, οι οποίοι υποφέρουν.

Πώς ένας άνθρωπος από την Ευρώπη,

ένας γιατρός μπορεί να βοηθήσει έναν πληθυσμό 80 εκατομμυρίων;

Ο γιατρός έχει στα χέρια του το εργαλείο της περίθαλψης.

Ο πανεπιστημιακός όμως, που είμαι, έχει ένα μεγαλύτερο εργαλείο στα χέρια του,

έχει το εργαλείο της εκπαίδευσης.

Να περιθάλψεις πόσους μπορείς;

Να εκπαιδεύσεις, όμως, πάρα πολλούς

και εκπαιδεύοντας πολλαπλασιάζεται το αποτέλεσμα και διαχέεται.

Πώς θα το 'κανα αυτό; Θα το ΄κανα μόνη μου;

Όχι, βέβαια.

Τα χρόνια μου εμπειρίας στην έρευνα μου δίδαξαν

ότι όσο καλές ιδέες και να 'χεις,

αν δεν έχεις μια ομάδα από πίσω σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Έτσι, λοιπόν, μίλησα με φίλους και γνωστούς από διαφορετικές πορείες της ζωής,

με διαφορετικές γνώσεις ο καθένας, που εδώ μπορεί να φαίνονται πολλοί,

αλλά στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς μια χούφτα άνθρωποι

και αποφασίσαμε το εγώ να το κάνουμε εμείς και να χτίσουμε μια ομάδα.

Μια ομάδα, η οποία θα 'πρεπε να 'χει ένα κοινό όραμα.

Το να βοηθάει ανιδιοτελώς, εθελοντικά ανθρώπους που έχουν ανάγκη

με εργαλείο βασικό, την εκπαίδευση.

Τα χαρακτηριστικά μας, λοιπόν, ήταν μια μικρή ομάδα,

η οποία θα μπορούσε να εντοπίζει και να αντιμετωπίζει συγκεκριμένες ανάγκες,

τις οποίες θα τις αντιμετώπιζε με ευελιξία και αμεσότητα.

Κι έτσι, το 2010, όπως λέει ένας φίλος μου, γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί.

Η Αποστολή Άνθρωπος.

Και ξεκινήσαμε.

Πόσο εύκολο είναι να διοργανώσεις

από την Ελλάδα μια ανθρωπιστική αποστολή στην Αφρική;

Σας διαβεβαιώ, καθόλου εύκολο.

Βρήκαμε έναν τοπικό συνεργάτη,

το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό νοσοκομείο στη χώρα,

και μου έστειλαν τις φωτογραφίες

και λέω, «Αποκλείεται, αυτό δεν μπορεί να είναι εκεί».

Κι όμως ήτανε.

Βέβαια, η έκπληξη ήταν ότι αυτό το καταπληκτικό κτίριο ήταν μέσα άδειο.

Άδειο από μηχανήματα, άδειο από εξοπλισμό, άδειο από προσωπικό.

250 κλίνες με 12 γιατρούς.

Αυτό σημαίνει τίποτα.

Την αντίστοιχη εποχή στην Ελλάδα,

νοσοκομεία 250 κλινών είχαν πάνω από 150 γιατρούς.

Φέρναμε λοιπόν τα πάντα μαζί μας.

Πάνω από 150 κιλά εξοπλισμό σε κάθε μας αποστολή.

Το κυριότερο όμως ήταν ότι φέρναμε τους εθελοντές μας, την ψυχή μας.

Οι οποίοι ήταν άνθρωποι και γιατροί και νοσηλευτές και από το ΕΚΑΒ

και από το πανεπιστήμιο και από το ΕΣΥ και από τον ιδιωτικό τομέα,

που ερχόντουσαν στον ελεύθερο χρόνο τους,

που δίνανε κέφι, διάθεση, γνώσεις, που δίνανε ψυχή,

γιατί χωρίς ψυχή δεν μπορείς να τα κάνεις αυτά.

Κι έτσι, λοιπόν, μέσα σε τρία χρόνια κάναμε πολλά.

Κάναμε πάνω από 150 χειρουργεία, κάναμε διάφορα.

Το βασικότερο όμως ήταν ότι εκπαιδεύσαμε.

Εκπαιδεύσαμε τους ανθρώπους και ζήσαμε πολλές στιγμές.

Μία θα μοιραστώ μαζί σας.

Αυτός ο πατέρας ήταν τυφλός από το ένα μάτι.

Ήρθε να μας βρει τη δεύτερη χρονιά,

φορώντας μία πλαστική σαγιονάρα στο ένα του πόδι, στο άλλο ήταν ξυπόλυτος.

Είχε περπατήσει τέσσερις ώρες μαζί με το μικρό του γιο,

που είχε ένα μεγάλο όγκο στην περιοχή της παρωτίδας.

Φανταστείτε πώς αισθανθήκαμε όταν έπρεπε να πούμε σε αυτόν τον γονιό

ότι δεν έχουμε τα χειρουργικά εργαλεία για να χειρουργήσουμε αυτό το παιδί.

Του δώσαμε όμως την υπόσχεση ότι θα τα φέρουμε την επόμενη χρονιά.

Και το κάναμε.

Κι ο πατέρας αυτός ξανάρθε.

Όταν ήρθε η Βαρβάρα και μου λέει,

«Ήρθε πάλι εκείνος ο πατέρας με τη μία σαγιονάρα».

Τρελαθήκαμε όλοι.

Τέτοιες στιγμές, λοιπόν, μας δείχνουνε ότι όσο απότομος κι αν είναι ο δρόμος,

όσο δύσκολες κι αν είναι οι στροφές που παίρνεις

κι όσο κι αν βλέπεις μερικές φορές και χάος κάτω δίπλα σου,

τελικά όλα αξίζουν το χαμόγελο.

Και το χαμόγελο δεν είναι μόνο στη μάνα που βοηθάς τα παιδιά της

ήταν σε όλους εμάς στην ομάδα μας,

γιατί είναι πολύ μεγάλο το χαμόγελο που έχεις,

όταν έχεις κατορθώσει κάτι στο τέλος της μέρας σου σαν κι αυτό.

Παράλληλα λοιπόν, στην Ελλάδα είχε μπει το 2011 και ξεκίναγε η κρίση.

Κι όλοι αρχίζαμε να την καταλαβαίνουμε σιγά σιγά

γιατί βλέπαμε γνωστούς και φίλους να χάνουν τις δουλειές τους.

Αυτό ήταν το πρώτο βήμα.

Οι άνθρωποι οι οποίοι χάνουν τη δουλειά τους, χάνουν την ασφάλειά τους.

Και μαζί με την ασφάλειά τους, αισθάνονται ανασφαλείς.

Και το ερώτημα είναι τι κάνεις για όλους αυτούς τους ανθρώπους,

οι οποίοι βρίσκονται εκτός συστήματος υγείας.

Μπορεί να κάνει κάτι μια μικρή οργάνωση που δεν έχει μόνιμο προσωπικό,

σε μια περίοδο κρίσης;

Νομίζω ότι με μικρά βήματα μπορεί να κάνει πολλά, πάρα πολλά.

Έτσι λοιπόν στο τέλος του '11, σκεφτήκαμε

ότι πρέπει να έχουμε μια παρέμβαση που να 'ναι στοχευμένη,

που να μπορεί να γίνει από μία μικρή εθελοντική ομάδα

και να 'χει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Και εκείνη την εποχή στο σχολείο της μεγάλης μου της κόρης

έπεσε μια επιδημία γρίπης

κι αρχίσανε να αδειάζουν οι τάξεις των παιδιών.

Και ξαφνικά σκέφτηκα «Σκέψου να ξαναρχίσουν οι παιδικές επιδημίες

από αρρώστιες παιδικές,

που στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, τις έχουμε ξεχάσει εδώ και δεκαετίες».

Άρα πάντα η προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά

και το πρώτο πράγμα θα 'πρεπε να είναι ο εμβολιασμός των παιδιών.

Να τα προστατέψουμε από πιθανές επιδημίες.

Πώς θα το κάναμε αυτό, μόνοι μας; Όχι.

Μαζί με άλλους. Μαζί με ποιους;

Μαζί με φορείς που θα μπορούσαν να διαδώσουν τη δράση μας

και να βρουν τις ευπαθείς ομάδες μέσα στον πληθυσμό.

Μαζί με εθελοντές και μαζί με χορηγούς.

Επομένως εδώ έρχονται οι συνεργασίες.

Νομίζω ότι όσο στην Αφρική η λέξη κλειδί είναι η εκπαίδευση,

στην Ελλάδα του σήμερα η λέξη κλειδί είναι οι συνεργασίες.

Συνεργασίες με νοσοκομεία, συνεργασίες με δήμους,

συνεργαζόμαστε με πάνω από 20 δήμους

σε πάνω από 4 νομούς της χώρας μέχρι σήμερα

και με πάρα πολλές άλλες οργανώσεις που τα logo τους νομίζω αναγνωρίζετε,

με τη βοήθεια βεβαίως πάντα των εθελοντών μας.

Και έτσι μέσα στον πρώτο μας χρόνο εμβολιάσαμε πάνω από 1.300 παιδιά

και τα προστατέψαμε από πάνω από 8.500 αρρώστιες.

Ποιοι έρχονται σε μας;

Έρχονται Έλληνες, έρχονται μετανάστες, έρχονται πρόσφυγες,

έρχονται μειονοτικοί πληθυσμοί από τη Θράκη,

έρχονται άνθρωποι, οι οποίοι είναι ανασφάλιστοι,

αλλά το βασικό είναι ότι έρχονται άνθρωποι, οι οποίοι είναι σε ανάγκη.

Αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να στηρίξουμε.

Εάν με ρωτήσετε,

ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που προσφέρει η οργάνωσή μας,

θα σας πω ότι είναι η προσωπική επαφή του γιατρού,

του εθελοντή γιατρού με την οικογένεια,

γιατί τα παιδιά αυτά τα βλέπουμε κάθε 2 μήνες,

μέχρις ότου να ολοκληρώσουν το εμβολιαστικό τους σχήμα.

Αυτή η επαφή χτίζει μία σχέση, μία σχέση εμπιστοσύνης.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι αισθάνονται αδύναμοι και ευάλωτοι,

αυτό που θέλουνε είναι να ξέρουν ότι κάποιος είναι εκεί.

Κι εμείς είμαστε και θα είμαστε εκεί γι' αυτούς, για όσο χρειαστεί.

Έτσι λοιπόν, εξετάζουμε, εμβολιάζουμε, συμβουλεύουμε,

ελπίζουμε ότι τελικά ανακουφίζουμε με όλα αυτά και συνεχίζουμε.

Ένα παιδάκι ήθελε μια μαγνητική από ένα ίδρυμα

και στήσαμε το δεύτερο μας πρόγραμμα,

το Στηρίζουμε που είναι για εξετάσεις, για διαγνωστικές, είναι για επεμβάσεις,

είναι πάλι για ανθρώπους που έχουν ανάγκη

και κάνουμε και διάφορα άλλα που δεν έχω τον χρόνο να σας τα πω τώρα.

Το βασικό όμως ποιο είναι;

Ότι όλοι εμείς στην Αποστολή Άνθρωπος είμαστε σαν όλους εσάς.

Είμαστε άνθρωποι οι οποίοι έχουμε οικογένεια, οι οποίοι έχουμε καριέρα,

οι οποίοι έχουμε μια δουλειά, οι οποίοι έχουμε διάφορα ενδιαφέροντα,

αλλά το κύριο βασικό μας γνώρισμα

είναι ότι θέλουμε όλοι να στηρίξουμε τον συνάνθρωπό μας,

αυτόν που σήμερα ταλαιπωρείται πάρα πολύ

και να του δείξουμε ότι είμαστε και θα 'μαστε εδώ.

Αυτό στην αρχή δε φαίνεται απλό.

Στη γεμάτη ζωή όλων μας φαίνεται αδύνατο.

Εάν όμως κάποιος το προσπαθήσει, αν μπει σε αυτή τη διαδικασία,

όχι μόνο φαίνεται εφικτό, τελικά είναι απλό.

Γιατί έχουμε όλοι τον Οδυσσέα λίγο μέσα μας

και η πορεία όταν έχει να κάνει με τον συνάνθρωπο

είναι πάντα πάρα πολύ σημαντική.

Βάζει ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μας στο τέλος της μέρας, παρ' όλη την κούραση,

και μας δείχνει ότι τα αχαρτογράφητα νερά τελικά μπορούν

να μας πάνε απλώς σε ατελείωτες δυνατότητες.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Mission anthropos: Ipatia Dousi Anagnostopoulou at TEDxAthens - YouTube Mission anthropos: Ipatia Dousi Anagnostopoulou at TEDxAthens - YouTube

Μεταγραφή: Ioanna Koutzoukou Επιμέλεια: MARIANGELA LESTOU

Η πρώτη μου επαφή με το TEDxAthens ήταν πέρσι τέτοια εποχή, My first contact with TEDxAthens was this time last year,

όταν η οργάνωσή μας είχε προσκληθεί when our organization was invited

για να λάβει μέρος στα πλαίσια του Human Grid. to take part in the Human Grid project.

Θυμάμαι είχα ρωτήσει τότε ποιο είναι το θέμα I remember I'd asked then what the theme was,

και μου είχαν πει, "The ones who do", αυτοί οι οποίοι κάνουν. and they said, "The Ones Who Do".

Και είπα, «Ουάου, αυτό είναι ένα καταπληκτικό θέμα για τώρα, And I said, "Wow, that's an amazing theme for now,

για την Ελλάδα και αυτά που περνάει, αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε, for Greece and what we're going through. That's exactly what we need,

ανθρώπους οι οποίοι κάνουν». people who do."

Όταν λοιπόν φέτος η Φαίη με πήρε, πριν από λίγους μήνες από το Human Grid So this year, when Fay called me a few months ago at the Human Grid,

και μου είπε εάν θέλω να μιλήσω απόψε, τη ρώτησα, «Ποιο είναι το φετινό θέμα;» and asked me if I wanted to talk tonight, I asked her this year's theme.

και μου είπε τα «Αχαρτογράφητα Νερά». She said, "Uncharted Waters."

Στάθηκα ένα λεπτό, σκέφτηκα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου I stood for a moment, and thought of the last years of my life,

και είπα, «Ναι, τελικά ανήκω εδώ». and said, "Yes, finally, I belong here."

Θέλω, λοιπόν, τα επόμενα λίγα λεπτά να σας πάρω μαζί μου, I would like to take you with me for the next few minutes,

στο δικό μου ταξίδι, στα αχαρτογράφητα νερά. on my own journey through uncharted waters.

Όπως είπε ο Θοδωρής, όλα ξεκίνησαν το 2008. As Theodore said, it all started in 2008.

Το 2008 η Ελλάδα περνούσε πάρα πολύ καλά, ήμασταν ένα κράτος ευρωπαϊκό, ευημερίας, In 2008, Greece was doing very well, we were a European state, prosperous,

κανένα ερωτηματικό δεν υπήρχε στη ζωή μας, no question mark hung over our lives,

κι εγώ τότε βρέθηκα με την οικογένειά μου σ' ένα ταξίδι στην Αιθιοπία. and then I found myself with my family on a trip to Ethiopia.

Η Αιθιοπία είναι μια μεγάλη χώρα, η τρίτη μεγαλύτερη της Αφρικής, Ethiopia is a large country, the third largest in Africa,

πάνω από 80 εκατομμύρια κάτοικοι. with over 80 million inhabitants.

Για τη φτώχεια της έχετε ακούσει, δεν είναι ανάγκη να σας το πω εγώ. You've already heard of the poverty, you don't need me to tell you about it.

Παρ΄όλο που είχα ταξιδέψει πολύ και στην Αφρική, Although I had travelled a lot, in Africa as well,

υπήρξαν μερικά πράγματα σ' αυτό το ταξίδι, τα οποία πραγματικά με συγκλόνισαν. there were a few things on this trip, that really shocked me.

Όταν είμαστε σε ένα ταξίδι έχουμε πιο πολύ χρόνο, είμαστε πιο χαλαροί When we are on a journey, we have more time, we are more relaxed,

και παρατηρούμε πράγματα που διαφορετικά στη ζωή μας and look at things in our lives differently,

ίσως δεν θα τα βλέπαμε, στην καθημερινότητά μας. as we would probably not see them in our daily lives.

Υπήρχαν μερικές σκηνές στην Αιθιοπία There were some scenes in Ethiopia

που όπου και να ήσουν δεν μπορούσες να τις προσπεράσεις. which you were unable to overcome, no matter where you were.

Η αρρώστια παντού. Disease was everywhere.

Όταν λέω η αρρώστια παντού, When I say disease was everywhere,

εννοώ ότι και στους δρόμους έβλεπες ανθρώπους να υποφέρουν. I mean that you saw people suffering even on the streets.

Αυτή η εικόνα από μια νέα γυναίκα This image of a young woman

που έχει έναν μεγάλο όγκο στην περιοχή του θυρεοειδούς, with an enlarged thyroid,

παραμελημένο βεβαίως, είναι μια εικόνα που δεν έχουν δει οι φοιτητές μας untreated, of course, is an image not seen by our students

στον δυτικό κόσμο, ούτε καν στα κλασικά συγγράμματα. in the Western world, nor even in medical text books.

Μια άλλη εικόνα, η οποία επίσης με συγκλόνισε, για άλλους λόγους, Another picture, which also shocked me, for other reasons,

ήταν όταν επισκέφτηκα τη Λαλίμπελα, μια ιστορική πόλη της Αιθιοπίας. was when I visited Lalibela, a historical city in Ethiopia.

Και εκεί, σε μια αυλή, είδα το πιο ωραίο σχολείο There, in a courtyard, I saw the most beautiful school

που νομίζω ότι υπάρχει στον κόσμο. I think there is in the world.

Ένα σχολείο όπου η δασκάλα ήταν ένα κοριτσάκι 6-8 χρονών, A school where the teacher was a little girl 6-8 years old,

όχι μεγαλύτερο από τη μικρή μου κόρη και η οποία δίδασκε τα μικρότερα παιδιά no older than my little daughter, who taught younger children,

όχι στους έξυπνους πίνακες, που όλοι είσαστε συνηθισμένοι πλέον, not with smart boards you are all used to now,

ούτε καν στον μαυροπίνακα που είχα συνηθίσει εγώ, not even with a blackboard I was used to,

αλλά πάνω σε ένα δέρμα από αγελάδα. but on a sheet of cowhide.

Η Αμαρική ήταν εκεί γραμμένη και το μεγάλο παιδί μάθαινε τα μικρά. The Amharic was written there, and the older child teaches the younger.

Μια μεγάλη χώρα, λοιπόν, φτωχή, με δίψα για μάθηση. So, a large country, poor, with a thirst for learning.

Όλα, λοιπόν, τα πράγματα τελειώνουν κάποια στιγμή Well, everything must come to an end sometime

και εγώ γύρισα πίσω στην Αθήνα. and I came back to Athens.

Και συνήθως μετά από ένα ωραίο ταξίδι, αυτό που κάνουμε είναι And usually after a nice trip, what we do

ότι μιλάμε με φίλους, λέμε πώς περάσαμε, is talk with our friends about how we spent our time,

βάζουμε τις φωτογραφίες μας στο οικογενειακό μας άλμπουμ put our photos in our family album,

και η ζωή συνεχίζεται όπως πριν. and life goes on as before.

Εκείνη τη στιγμή, ίσως ήταν η συγκυρία, ίσως ήμουνα έτοιμη, δεν ξέρω, At that time, maybe it was the timing, maybe I was ready, I don't know,

αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα αυτά που είχα δει να τα αφήσω I felt that I could not leave what I had seen

και να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου στο ελληνικό ανοιχτό ή κλειστό πανεπιστήμιο. and continue with my life, in the Greek university, open or closed.

Αισθάνθηκα όπως το καλοκαίρι, όταν είμαστε κάπου στην Ελλάδα, I felt, like in the summer when we are somewhere in Greece,

ψηλά σε ένα βράχο και βλέπουμε μπροστά μας τη θάλασσα. high on a rock, and see before us the sea.

Μία θάλασσα, η οποία είναι ωραία, η οποία μας προκαλεί να βουτήξουμε. A beautiful sea, which entices us to dive into it.

Σαν παιδί δεν θα βούταγα ποτέ, As a child I would never dive,

σαν ενήλικας ήμουνα πάντα πολύ συντηρητική στις επιλογές μου. as an adult I was always very conservative in my choices.

Εκείνη τη στιγμή όμως, το 2008, έκανα το μεγάλο βήμα και βούτηξα. At that time, however, in 2008, I took the plunge and dove.

Βούτηξα σε αχαρτογράφητα νερά. I dove into uncharted waters.

Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, ήταν η απόφαση. So, the first thing was to make a decision.

Ωραία, τι κάνουμε; Ποιος είναι ο στόχος; Okay, what do we do? What is our goal?

Θέλουμε να βοηθήσουμε ανθρώπους, οι οποίοι υποφέρουν. We want to help people who are suffering.

Πώς ένας άνθρωπος από την Ευρώπη, How can someone from Europe,

ένας γιατρός μπορεί να βοηθήσει έναν πληθυσμό 80 εκατομμυρίων; a doctor, help a population of 80 million?

Ο γιατρός έχει στα χέρια του το εργαλείο της περίθαλψης. The doctor has healthcare as a tool in his hands.

Ο πανεπιστημιακός όμως, που είμαι, έχει ένα μεγαλύτερο εργαλείο στα χέρια του, The university, however, where I am, has a bigger tool in its hands,

έχει το εργαλείο της εκπαίδευσης. the tool of education.

Να περιθάλψεις πόσους μπορείς; For how many can you provide treatment?

Να εκπαιδεύσεις, όμως, πάρα πολλούς But you can educate many,

και εκπαιδεύοντας πολλαπλασιάζεται το αποτέλεσμα και διαχέεται. and by educating, you multiply the result and diffuse it.

Πώς θα το 'κανα αυτό; Θα το ΄κανα μόνη μου; How can I do this? Can I do this alone?

Όχι, βέβαια. Of course, not.

Τα χρόνια μου εμπειρίας στην έρευνα μου δίδαξαν My years of experience in research have taught me,

ότι όσο καλές ιδέες και να 'χεις, that no matter how many good ideas you may have,

αν δεν έχεις μια ομάδα από πίσω σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. unless you have a team behind you, you can't do anything.

Έτσι, λοιπόν, μίλησα με φίλους και γνωστούς από διαφορετικές πορείες της ζωής, So, I talked with friends and acquaintances

με διαφορετικές γνώσεις ο καθένας, που εδώ μπορεί να φαίνονται πολλοί,

αλλά στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς μια χούφτα άνθρωποι but in reality were just a handful of people,

και αποφασίσαμε το εγώ να το κάνουμε εμείς και να χτίσουμε μια ομάδα. and we decided to change "I" to "we" and build a team.

Μια ομάδα, η οποία θα 'πρεπε να 'χει ένα κοινό όραμα. A team, which should share a common vision:

Το να βοηθάει ανιδιοτελώς, εθελοντικά ανθρώπους που έχουν ανάγκη To help selflessly, voluntarily, people in need

με εργαλείο βασικό, την εκπαίδευση. with education as a basic tool.

Τα χαρακτηριστικά μας, λοιπόν, ήταν μια μικρή ομάδα, So, we constituted a small group,

η οποία θα μπορούσε να εντοπίζει και να αντιμετωπίζει συγκεκριμένες ανάγκες, which could identify and address specific needs,

τις οποίες θα τις αντιμετώπιζε με ευελιξία και αμεσότητα. which we would address with flexibility and immediacy.

Κι έτσι, το 2010, όπως λέει ένας φίλος μου, γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί. And so, in 2010, as a friend of mine says, my third child was born:

Η Αποστολή Άνθρωπος. Mission Anthropos.

Και ξεκινήσαμε. And we got started.

Πόσο εύκολο είναι να διοργανώσεις How easy is it to set up

από την Ελλάδα μια ανθρωπιστική αποστολή στην Αφρική; a humanitarian mission from Greece to Africa?

Σας διαβεβαιώ, καθόλου εύκολο. I assure you, it's not easy.

Βρήκαμε έναν τοπικό συνεργάτη, We found a local partner,

το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό νοσοκομείο στη χώρα, the second largest university hospital in the country,

και μου έστειλαν τις φωτογραφίες and pictures were sent to me

και λέω, «Αποκλείεται, αυτό δεν μπορεί να είναι εκεί». and I say, "No way, it cannot be there."

Κι όμως ήτανε. But it was.

Βέβαια, η έκπληξη ήταν ότι αυτό το καταπληκτικό κτίριο ήταν μέσα άδειο. Of course, the surprise was that this amazing building was empty inside.

Άδειο από μηχανήματα, άδειο από εξοπλισμό, άδειο από προσωπικό. Empty of machinery, empty of equipment, empty of staff.

250 κλίνες με 12 γιατρούς. 250 beds with 12 doctors.

Αυτό σημαίνει τίποτα. So, next to nothing.

Την αντίστοιχη εποχή στην Ελλάδα, At this time in Greece,

νοσοκομεία 250 κλινών είχαν πάνω από 150 γιατρούς. hospitals with 250 beds had over 150 doctors.

Φέρναμε λοιπόν τα πάντα μαζί μας. We carried everything with us.

Πάνω από 150 κιλά εξοπλισμό σε κάθε μας αποστολή. Over 150 kilos of equipment on each of our missions.

Το κυριότερο όμως ήταν ότι φέρναμε τους εθελοντές μας, την ψυχή μας. The main thing was to take our volunteers, our souls.

Οι οποίοι ήταν άνθρωποι και γιατροί και νοσηλευτές και από το ΕΚΑΒ These people were doctors and nurses from the emergency services,

και από το πανεπιστήμιο και από το ΕΣΥ και από τον ιδιωτικό τομέα, the university, the National Healthcare Service,

που ερχόντουσαν στον ελεύθερο χρόνο τους, who came in their spare time,

που δίνανε κέφι, διάθεση, γνώσεις, που δίνανε ψυχή, bringing along cheer, spirit, knowledge, bringing their souls,

γιατί χωρίς ψυχή δεν μπορείς να τα κάνεις αυτά. because without soul it wouldn't be possible.

Κι έτσι, λοιπόν, μέσα σε τρία χρόνια κάναμε πολλά. So, in 3 years we did a lot.

Κάναμε πάνω από 150 χειρουργεία, κάναμε διάφορα. We performed more than 150 surgeries of various kinds.

Το βασικότερο όμως ήταν ότι εκπαιδεύσαμε. But the main thing was that we trained.

Εκπαιδεύσαμε τους ανθρώπους και ζήσαμε πολλές στιγμές. We taught people and shared moments.

Μία θα μοιραστώ μαζί σας. I will share one with you.

Αυτός ο πατέρας ήταν τυφλός από το ένα μάτι. There was a father, blind in one eye.

Ήρθε να μας βρει τη δεύτερη χρονιά, He came to find us in our second year,

φορώντας μία πλαστική σαγιονάρα στο ένα του πόδι, στο άλλο ήταν ξυπόλυτος. one leg was barefooted, the other had a plastic sandal.

Είχε περπατήσει τέσσερις ώρες μαζί με το μικρό του γιο, He had walked 4 hours with his little son,

που είχε ένα μεγάλο όγκο στην περιοχή της παρωτίδας. who had a swollen parotid gland.

Φανταστείτε πώς αισθανθήκαμε όταν έπρεπε να πούμε σε αυτόν τον γονιό Imagine how we felt when I had to tell this parent

ότι δεν έχουμε τα χειρουργικά εργαλεία για να χειρουργήσουμε αυτό το παιδί. that we did not have the surgical tools to operate on this boy.

Του δώσαμε όμως την υπόσχεση ότι θα τα φέρουμε την επόμενη χρονιά. But we promised him that we would bring them next year.

Και το κάναμε. And we did.

Κι ο πατέρας αυτός ξανάρθε. And this father came back.

Όταν ήρθε η Βαρβάρα και μου λέει, When Barbara came to me and said,

«Ήρθε πάλι εκείνος ο πατέρας με τη μία σαγιονάρα». "He came back, the father with one sandal."

Τρελαθήκαμε όλοι. We all went crazy.

Τέτοιες στιγμές, λοιπόν, μας δείχνουνε ότι όσο απότομος κι αν είναι ο δρόμος, Such moments show us that no matter how steep the road is,

όσο δύσκολες κι αν είναι οι στροφές που παίρνεις no matter how difficult the turns are,

κι όσο κι αν βλέπεις μερικές φορές και χάος κάτω δίπλα σου, and even though you sometimes see chaos down below you,

τελικά όλα αξίζουν το χαμόγελο. in the end, it's all worth the smile.

Και το χαμόγελο δεν είναι μόνο στη μάνα που βοηθάς τα παιδιά της A smile, not only on the mother's face whose children were helped

ήταν σε όλους εμάς στην ομάδα μας, it was on the face of all of us in our group,

γιατί είναι πολύ μεγάλο το χαμόγελο που έχεις, because the smile you have, when you have achieved

όταν έχεις κατορθώσει κάτι στο τέλος της μέρας σου σαν κι αυτό. something like this at the end of the day, is very big.

Παράλληλα λοιπόν, στην Ελλάδα είχε μπει το 2011 και ξεκίναγε η κρίση. But, at the same time, Greece had entered 2011 and the crisis was beginning.

Κι όλοι αρχίζαμε να την καταλαβαίνουμε σιγά σιγά And everyone began to realize that slowly

γιατί βλέπαμε γνωστούς και φίλους να χάνουν τις δουλειές τους. as friends and acquaintances lost their jobs.

Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. This was the first step.

Οι άνθρωποι οι οποίοι χάνουν τη δουλειά τους, χάνουν την ασφάλειά τους. People who lose their job, lose their safety.

Και μαζί με την ασφάλειά τους, αισθάνονται ανασφαλείς. And along with their safety, their sense of security.

Και το ερώτημα είναι τι κάνεις για όλους αυτούς τους ανθρώπους, And the question is what to do for all those people,

οι οποίοι βρίσκονται εκτός συστήματος υγείας. who are outside the healthcare system.

Μπορεί να κάνει κάτι μια μικρή οργάνωση που δεν έχει μόνιμο προσωπικό, Can a small organization with no permanent staff do something

σε μια περίοδο κρίσης; in a time of crisis?

Νομίζω ότι με μικρά βήματα μπορεί να κάνει πολλά, πάρα πολλά. I think, it can really do a lot, in small steps.

Έτσι λοιπόν στο τέλος του '11, σκεφτήκαμε So at the end of 2011, we thought

ότι πρέπει να έχουμε μια παρέμβαση που να 'ναι στοχευμένη, that we ought to have a targeted intervention,

που να μπορεί να γίνει από μία μικρή εθελοντική ομάδα which could be by a small volunteer group

και να 'χει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. and produce a meaningful result.

Και εκείνη την εποχή στο σχολείο της μεγάλης μου της κόρης And then at that time, at my eldest daughter's school,

έπεσε μια επιδημία γρίπης a flu epidemic broke out

κι αρχίσανε να αδειάζουν οι τάξεις των παιδιών. and the classes began emptying of children.

Και ξαφνικά σκέφτηκα «Σκέψου να ξαναρχίσουν οι παιδικές επιδημίες And suddenly I thought, "Suppose, childhood epidemics

από αρρώστιες παιδικές, of childhood illnesses, forgotten about for decades

που στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, τις έχουμε ξεχάσει εδώ και δεκαετίες». in Europe and Greece, break out again."

Άρα πάντα η προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά So as always, children are our priority,

και το πρώτο πράγμα θα 'πρεπε να είναι ο εμβολιασμός των παιδιών. and the first thing to do was to vaccinate the children,

Να τα προστατέψουμε από πιθανές επιδημίες. to protect them from possible epidemics.

Πώς θα το κάναμε αυτό, μόνοι μας; Όχι. Could we do this by ourselves? No.

Μαζί με άλλους. Μαζί με ποιους; With others. With whom?

Μαζί με φορείς που θα μπορούσαν να διαδώσουν τη δράση μας With competent bodies that could publicize our action

και να βρουν τις ευπαθείς ομάδες μέσα στον πληθυσμό. and find vulnerable groups within the population.

Μαζί με εθελοντές και μαζί με χορηγούς. With volunteers, with those who could make donations.

Επομένως εδώ έρχονται οι συνεργασίες. So this is where partnerships come in.

Νομίζω ότι όσο στην Αφρική η λέξη κλειδί είναι η εκπαίδευση, I think, just as in Africa, the keyword is education,

στην Ελλάδα του σήμερα η λέξη κλειδί είναι οι συνεργασίες. in Greece, today, the keyword is partnerships.

Συνεργασίες με νοσοκομεία, συνεργασίες με δήμους, Partnerships with hospitals, partnerships with municipalities,

συνεργαζόμαστε με πάνω από 20 δήμους We are working with over 20 municipalities

σε πάνω από 4 νομούς της χώρας μέχρι σήμερα in over 4 prefectures of the country so far

και με πάρα πολλές άλλες οργανώσεις που τα logo τους νομίζω αναγνωρίζετε, and many other organizations whose logos I think you recognize,

με τη βοήθεια βεβαίως πάντα των εθελοντών μας. always with the help of our volunteers, of course.

Και έτσι μέσα στον πρώτο μας χρόνο εμβολιάσαμε πάνω από 1.300 παιδιά And so, in our first year, we vaccinated over 1,300 children

και τα προστατέψαμε από πάνω από 8.500 αρρώστιες. protecting them from over 8,500 diseases.

Ποιοι έρχονται σε μας; Who comes to us?

Έρχονται Έλληνες, έρχονται μετανάστες, έρχονται πρόσφυγες, Greeks come, immigrants come, refugees come,

έρχονται μειονοτικοί πληθυσμοί από τη Θράκη, minority populations from Thrace come,

έρχονται άνθρωποι, οι οποίοι είναι ανασφάλιστοι, people come who are uninsured,

αλλά το βασικό είναι ότι έρχονται άνθρωποι, οι οποίοι είναι σε ανάγκη. but the main thing is that they come, the people who are in need.

Αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να στηρίξουμε. These people we want to support.

Εάν με ρωτήσετε, If you ask me,

ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που προσφέρει η οργάνωσή μας, what is the most important thing that our organization offers,

θα σας πω ότι είναι η προσωπική επαφή του γιατρού, I will tell you that it is the personal contact between physician,

του εθελοντή γιατρού με την οικογένεια, the volunteer physician and the family,

γιατί τα παιδιά αυτά τα βλέπουμε κάθε 2 μήνες, because we see these children every 2 months

μέχρις ότου να ολοκληρώσουν το εμβολιαστικό τους σχήμα. until they complete their course of vaccination.

Αυτή η επαφή χτίζει μία σχέση, μία σχέση εμπιστοσύνης. The contact builds a relationship, a relationship of trust.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι αισθάνονται αδύναμοι και ευάλωτοι, Because these people, who feel weak and vulnerable,

αυτό που θέλουνε είναι να ξέρουν ότι κάποιος είναι εκεί. what they want is to know that someone is there.

Κι εμείς είμαστε και θα είμαστε εκεί γι' αυτούς, για όσο χρειαστεί. And we are and will be there for them for as long as necessary.

Έτσι λοιπόν, εξετάζουμε, εμβολιάζουμε, συμβουλεύουμε, So we look, vaccinate and advise.

ελπίζουμε ότι τελικά ανακουφίζουμε με όλα αυτά και συνεχίζουμε. We trust this results in putting them at ease and we continue.

Ένα παιδάκι ήθελε μια μαγνητική από ένα ίδρυμα One child wanted an MRI at one institution

και στήσαμε το δεύτερο μας πρόγραμμα, and we set up our second program.

το Στηρίζουμε που είναι για εξετάσεις, για διαγνωστικές, είναι για επεμβάσεις, The "We Support" program is for medicals, diagnosis and operations,

είναι πάλι για ανθρώπους που έχουν ανάγκη and is again for people in need.

και κάνουμε και διάφορα άλλα που δεν έχω τον χρόνο να σας τα πω τώρα. We also do various other things I don't have the time to tell you about now.

Το βασικό όμως ποιο είναι; But what is the basic thing?

Ότι όλοι εμείς στην Αποστολή Άνθρωπος είμαστε σαν όλους εσάς. All of us in Mission Anthropos are like all of you.

Είμαστε άνθρωποι οι οποίοι έχουμε οικογένεια, οι οποίοι έχουμε καριέρα, We are people who have a family, a career,

οι οποίοι έχουμε μια δουλειά, οι οποίοι έχουμε διάφορα ενδιαφέροντα, who have a job, who have different interests,

αλλά το κύριο βασικό μας γνώρισμα but the main key trait

είναι ότι θέλουμε όλοι να στηρίξουμε τον συνάνθρωπό μας, is that we all want to support our fellow man,

αυτόν που σήμερα ταλαιπωρείται πάρα πολύ who today is suffering a lot

και να του δείξουμε ότι είμαστε και θα 'μαστε εδώ. and to show him that we are here and will remain here.

Αυτό στην αρχή δε φαίνεται απλό. At first, this does not seem simple.

Στη γεμάτη ζωή όλων μας φαίνεται αδύνατο. A full life for all of us seems impossible.

Εάν όμως κάποιος το προσπαθήσει, αν μπει σε αυτή τη διαδικασία, But if someone makes the effort, if you get into this form of action,

όχι μόνο φαίνεται εφικτό, τελικά είναι απλό. not only does it seem feasible, in the end, it is simple.

Γιατί έχουμε όλοι τον Οδυσσέα λίγο μέσα μας Because we all have a little bit of Odysseus within us,

και η πορεία όταν έχει να κάνει με τον συνάνθρωπο and when our way has to do with our fellow man,

είναι πάντα πάρα πολύ σημαντική. it is always very important.

Βάζει ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μας στο τέλος της μέρας, παρ' όλη την κούραση, It puts a big smile on our faces at the end of the day, despite the fatigue,

και μας δείχνει ότι τα αχαρτογράφητα νερά τελικά μπορούν and shows us that the uncharted waters, eventually, may

να μας πάνε απλώς σε ατελείωτες δυνατότητες. just lead us to endless possibilities.

Ευχαριστώ. Thank you.

(Χειροκρότημα) (Applause)