25 - ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXV / XXVII 25 - CHAPTER XXV / XXVII 25 - CHAPITRE XXV / XXVII 25 - CAPÍTULO XXV / XXVII

ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXV

- «Οι άνθρωποι...», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «...στριμώχνονται μέσα σε τραίνα που τρέχουν, δίχως όμως να ξέρουν πια, τι πραγματικά γυρεύουν. - "People ..." said the little prince, "... they are crammed into running trains, yet without knowing what they are really going for. Κι' έτσι εκνευρίζονται από το άγχος και γυρίζουν διαρκώς, γύρω - γύρω... And that's how they get irritated by anxiety and keep turning, round and round... Και συμπλήρωσε: And he added:

- «Δεν αξίζει τον κόπο...» - "It's not worth it..."

Το πηγάδι στο οποίο είχαμε φτάσει, δεν έμοιαζε με τ' άλλα πηγάδια της ερήμου. The well we had reached was unlike any other well in the desert. Τα πηγάδια στις οάσεις της Σαχάρας ήταν απλοϊκές τρύπες, σκαμμένες στην άμμο, ενώ αυτό έμοιαζε με πηγάδι ενός χωριού. The wells in the oases of the Sahara were simple holes dug in the sand, while this looked like a village well. Σ' εκείνο το σημείο όμως, δεν υπήρχε κανένα χωριό και νόμισα πως έβλεπα όνειρο. But at that point, there was no village and I thought I was dreaming. - «Είναι παράξενο...», είπα στο μικρό πρίγκηπα, «...που είναι όλα έτοιμα: το μαγκάνι, το σκοινί κι' ο κουβάς...» - "It is strange...", I said to the little prince, "...that everything is ready: the iron, the rope and the bucket..." Γέλασε, έπιασε το σκοινί και στριφογύρισε το μαγκάνι. He laughed, grabbed the rope and twisted the manga. Και το μαγκάνι βόγκηξε μακρόσυρτα, σαν παλιά φτερωτή, ξεχασμένη για χρόνια απ' τον άνεμο... And the manganese wept long, like an old feather, forgotten for years by the wind ... - «Τ' ακούς;», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «...Το ξυπνήσαμε αυτό το πηγάδι και τώρα τραγουδάει...» - "Do you hear it?", said the little prince, "...We woke this well and now it sings..." Δεν ήθελα να κουραστεί προσπαθώντας και του είπα: I didn't want to get tired of trying and I told him:

- «Άσε να το κάνω εγώ ...είναι πολύ βαρύ για σένα». - "Let me do it ... it's too heavy for you."

Ανέβασα αργά - αργά τον κουβά - μέχρι επάνω - και τον ακούμπησα στο πέτρινο πεζούλι. I slowly - slowly - lifted the bucket - all the way up - and put it on the stone terrace. Το τραγούδι του μαγκανιού αντηχούσε ακόμα στ' αυτιά μου και πάνω στο νερό που λικνιζόταν αργά, έβλεπα τον ήλιο να καθρεφτίζεται τρεμοπαίζοντας. The song of the manganese still echoed in my ears, and on the slowly rocking water, I saw the sun reflecting in flickering. - «Διψώ γι' αυτό το νερό...», είπε ο μικρός πρίγκηπας. - "I am thirsty for this water..." said the little prince. «...Δώσε μου να πιω...» "...Give me a drink..."

Και κατάλαβα τι ήταν, αυτό που γύρευε! And I understood what it was, what was going on!

Ανασήκωσα τον κουβά μέχρι τα χείλια του. I raised the bucket to his lips. Ήπιε· με τα μάτια κλειστά. Drink it with your eyes closed. Ήταν γλυκό σα νέκταρ. It was sweet as nectar. Ήταν μια πραγματική γιορτή. It was a real celebration. Μια γιορτή γεννημένη από την πορεία κάτω απ' τ' αστέρια, απ' το τραγούδι του μαγκανιού, απ' τον κόπο των χεριών μου. A celebration born from the march under the stars, from the song of the magnolia, from the labor of my hands. Κι' ήταν καλό και για την καρδιά, σα δώρο. And it was also good for the heart, like a gift. Όταν ήμουν μικρό παιδί, το φως απ' το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, η ψαλμωδία της Λειτουργίας των Χριστουγέννων, η στοργή στα χαμόγελα των ανθρώπων... αυτά ήταν που έκαναν το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου να λάμπει. When I was a toddler, the light from the Christmas tree, the chanting of the Christmas Liturgy, the affection of people's smiles ... that's what made my Christmas gift shine. - «Οι άνθρωποι στον πλανήτη σου...», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «...μπορούν και καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα, σ' ένα μόνο κήπο... κι' όμως δε μπορούν να βρουν σ' αυτό, αυτό που πραγματικά ψάχνουν...» - "People on your planet ..." said the little prince, "... they can and do grow five thousand roses in a single garden ... and yet they can't find in it what they really are searching..." - «Όχι, δε μπορούν να το βρουν...», του αποκρίθηκα... - "No, they can't find it ...", I answered ...

- «Και παρότι αυτό που ψάχνουν, υπάρχει και στο ΕΝΑ τριαντάφυλλο, ή σε ΜΙΑ μόνο γουλιά νερό...» - "And although what they are looking for is also found in ONE rose, or in ONE sip of water ..."

Και προσέθεσε: And he added:

- «Γιατί τα μάτια είναι τυφλά. - "Because the eyes are blind. Με την καρδιά πρέπει να ψάχνει κανείς...» One has to look for the heart ... "

Ήπια κι' εγώ. I drank too. Κι' επιτέλους, ανέπνευσα. And finally, I breathed. Η άμμος, στο ξημέρωμα της μέρας, έχει το χρώμα του μελιού. The sand, at dawn, has the color of honey. Κι' αυτό το χρώμα του μελιού... μου έφερνε κι' αυτό χαρά. And that honey color... it also brought me joy. Γιατί όμως με σίμωνε μια αίσθηση λύπης; But why did it make me feel sad?

- «Πρέπει να κρατήσεις την υπόσχεση σου», μου είπε τρυφερά ο μικρός πρίγκηπας, που ξανακάθισε δίπλα μου. "You must keep your promise," said the little prince, who sat next to me again.

- «Ποια υπόσχεση;», ρώτησα. - "What promise?", I asked.

- «Ξέρεις... ένα φίμωτρο για το αρνάκι μου... γιατί είμαι υπεύθυνος για το λουλούδι μου!». - "You know ... a moth for my lamb ... because I'm responsible for my flower!".

Έβγαλα από την τσέπη μου, το μπλοκ με τις ζωγραφιές μου. I got out of my pocket, the block with my drawings. Ο μικρός πρίγκηπας, τις κοίταξε κι' είπε γελώντας: The little prince looked at them and said laughing: - «Τα μπαομπάμπ που ζωγράφισες, μοιάζουν λίγο με λάχανα...» - "The baobabs you painted look a bit like sprouts ..."

- «Ωχ!» - "Ouch!"

Κι' εγώ που ήμουν τόσο περήφανος για τα μπαομπάμπ μου! And I was so proud of my baobabs! - «Η αλεπού που 'φτιαξες... τα αυτιά της... μοιάζουν λίγο με κέρατα... κι' είναι υπερβολικά μακριά!». - "The fox you made... her ears... look a bit like horns... and they're too long!" Και ξαναγέλασε. And he laughed again.

- «Δεν είναι δίκαιο, αγόρι μου καλό... εγώ δεν ήξερα να ζωγραφίζω τίποτε άλλο εκτός από βόες - από μέσα κι' απ' έξω», είπα. - "It's not fair, my good boy... I didn't know how to draw anything but boas - inside and out," I said. - «Α! - "Ah! Δεν πειράζει...», είπε, «...τα παιδιά θα καταλάβουν». It's okay...", he said, "...the kids will understand."

Σχεδίασα λοιπόν κι' ένα φίμωτρο. So I also designed a gag. Και του το έδωσα μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά, λέγοντας: And I gave it to him with a heavy heart, saying: - «Έχεις κάνει πλάνα... που δεν τα ξέρω...» - "You've made shots ... I don't know ..."

Δε μου απάντησε όμως. But he didn't answer me. Είπε μόνο: He just said:

- «Ξέρεις... από την άφιξη μου στη Γη... κλείνει ένας χρόνος αύριο.. - "You know ... since my arrival on Earth ... it's been a year tomorrow.

Και αφού έμεινε σιωπηλός για λίγο, προσέθεσε: And after being silent for a while, he added:

- «Εδώ πιο πέρα, ήταν το σημείο που έπεσα...» και κοκκίνισαν τα μάγουλα του. - "Beyond that, that was where I fell ..." and his cheeks fluttered.

Και δίχως να καταλαβαίνω το γιατί, ένοιωσα ξανά μια παράξενη θλίψη να με κυριεύει. And without understanding why, I felt a strange sadness come over me again. Στο μυαλό μου ωστόσο στριφογύρισε η ερώτηση: The question, however, came to my mind:

- «Άρα λοιπόν, δεν ήταν κατά τύχη, που εκείνο το πρωινό που σε γνώρισα - πριν οχτώ μέρες, περπατούσες, έτσι, ολομόναχος μεσ' την έρημο, χίλια μίλια μακριά απ' τον πολιτισμό! - "So it was not by chance that that morning that I met you - eight days ago, you were walking, alone in the desert, a thousand miles away from civilization! Γύριζες πίσω στο σημείο που έπεσες στη Γη;» Did you go back to where you landed? "

Και προσέθεσα κάπως διστακτικά: And I added a little hesitant:

- «Ίσως επειδή πλησίαζε η επέτειος του ερχομού σου;» - "Maybe because your anniversary was coming?"

Κι' ο μικρός πρίγκηπας ξανακοκκίνισε, ακόμα πιο πολύ. And the little prince blushed again, even more. Δεν απαντούσε ποτέ σε τέτοιες ερωτήσεις, αλλά όταν κοκκινίζει κανείς, αυτό συνήθως σημαίνει "ναι"... - έτσι δεν είναι; He never answered such questions, but when one blushes, that usually means "yes"... - doesn't it? - «Ωχ!», του είπα, «φοβάμαι...» - "Oh!" I told him, "I'm afraid..."

Μα με διέκοψε λέγοντας: But he interrupted me by saying:

- «Τώρα έχεις δουλειά να κάνεις. - "Now you have work to do. Πρέπει να γυρίσεις πίσω στη μηχανή σου. You have to go back to your camera. Εγώ θα σε περιμένω εδώ. I'll wait for you here. Έλα πάλι αύριο το βράδυ...». Come again tomorrow night ... ".

Μα τα λόγια του δε με καθησύχασαν. But his words didn't reassure me.

Θυμόμουν την αλεπού. I remembered the fox.

Κινδυνεύεις να κλάψεις λίγο, αν αφήσεις να σ' εξημερώσουν... You run the risk of crying a little if you let them tame you ...