De kleine pianist

De kleine pianist door Brij Kothari

Er was eens een kleine jongen die Azul heette.

Hij speelde heel graag piano en droomde ervan om ooit pianist te worden. Elke zondag ging Azul naar pianoles, en hij oefende elke avond thuis voor het slapen gaan. Azul werd er goed in omdat hij zo serieus was. Tanden poetsen vergat hij wel eens maar oefenen op de piano vergat hij nooit!

Op een dag zei Vicki, zijn pianolerares, tegen hem, "Azul, je gaat morgen voorspelen, voor een groot publiek. Je wordt al een hele pianist! Je vingers bewegen als een eekhoorntje over de toetsen. Maar er ontbreekt iets." "Wat ontbreekt er dan?" Azul moest het weten. Hij wilde... zo graag... niet alleen een goede pianist maar ook een groot pianist worden. Vicki glimlachte. Als pianolerares fluisterde ze een geheimpje in Azul's oor. "Speel met je hart, niet met je vingers." Zoals altijd haalde Vicki haar doos met stickers tevoorschijn. Azul stak zijn hand uit en Vicki plakte er een prachtige vlindersticker op. "Hier, denk aan deze vlinder wanneer je wilt spelen met je hart," zei ze. Die dag, terwijl alle kinderen in het park speelden, staarde Azul alleen maar naar zijn vlinder. Hij vroeg zich af: "Ik kan met mijn vingers spelen omdat ik ze kan bewegen. Ik kan de toetsen ermee aanraken. Maar hoe kan ik met m'n hart spelen? Ik kan mijn hart niet eens zien." Voor het eerst sinds lange tijd ging Azul naar bed zonder piano te spelen.

De avond voor de uitvoering oefende hij niet, omdat hij niet wist, hoe hij met zijn hart moest spelen! Toen Azul wakker werd, zocht hij naar de vlindersticker. O nee! De sticker was er ook al niet meer! Nu werd Azul zenuwachtig. Heel erg zenuwachtig. Hij probeerde piano te spelen, maar zijn vingers wilden gewoon niet bewegen! Maar dat weerhield de klok er niet van door te tikken. Al gauw was het tijd voor de uitvoering.

De piano stond in het midden van een rond podium, en eromheen zaten rijen mensen. Azul liep het podium op, ging op de pianostoel zitten en sloot eventjes zijn ogen. Hij herinnerde zich Vicki's woorden en dacht aan de vlinder. In de stilte van de concertzaal, hoorde Azul het gefladder van vleugels. Een vlinder streek neer op zijn schouder en begon een deuntje te neuriën. Zijn vingers begonnen vanzelf te bewegen. En zijn hart begon het lied van de vlinder te spelen.