De eerste put

De eerste put, opnieuw vertaald door BookBox

Er was eens een klein koninkrijk dat rond een meer lag.

Tijdens een heel hete zomer, regende het niet en het meer droogde op. De mensen werden bezorgd en gingen naar de Koning. "Het heeft al zo lang niet geregend. Onze velden zijn helemaal opgedroogd!" zeiden de boeren. "We kunnen geen vis meer vangen. Hoe moeten we dan geld verdienen?" vroegen de vissers. "O Goede Koning, red ons van de ondergang," drongen de vrouwen aan en de kinderen huilden van de dorst. De Koning zond zijn vier generaals naar alle windstreken uit om naar water te zoeken.

De eerste generaal ging naar het oosten, naar de zonsopgang, de tweede naar het zuiden, naar stof en hitte, de derde ging naar het westen, waar de zon ondergaat, en de vierde volgde de poolster. Ze zochten dag en nacht, nacht en dag, hoog en laag ze zochten overal, maar vonden geen water.

Drie van de generaals kwamen terug met lege handen. Maar de generaal die naar het noorden was gegaan, vastbesloten zijn Koning niet teleur te stellen, bereikte eindelijk een koel bergdorp. Terwijl hij aan de voet van de berg zat uit te rusten, kwam er een oud vrouwtje langs dat naast hem ging zitten.

De generaal wees naar de horizon en zei: "Ik kom uit een mooi koninkrijk, waar het een heel jaar lang niet heeft geregend. Kunt u mij misschien helpen water te vinden? Het vrouwtje gaf de generaal een teken met haar mee te gaan, de berg op, en daar gingen ze een grot binnen.

"In ons land hebben we ook geen water," zei ze. En toen wees ze op de ijspegels in de grot, en zei, "Wij noemen dit ijs. Neem er wat van mee, dan zal je koninkrijk nooit meer dorst lijden." De generaal brak een enorm stuk af, laadde het op zijn wagen en ging snel terug naar huis. Tegen de tijd dat hij het hof van de koning bereikte, was er van de enorme ijspegel nog maar een klein brokje ijs over.

Niemand aan het hof had ooit ijs gezien, dus iedereen keek ernaar, vol ontzag! "O, dit moet een waterzaadje zijn," riep een van de ministers plotseling. De Koning gaf het bevel het "waterzaadje" meteen te zaaien. Terwijl de boeren een gat aan het graven waren, werd het brokje ijs kleiner en kleiner.

Snel legden ze het zaadje in het gat, maar voordat ze het met aarde konden bedekken, was het verdwenen. De boeren waren ten einde raad. Ze groeven en groeven in de aarde tot diep in de nacht, op zoek naar het mysterieuze zaadje. Toen het dag werd vond de Koning de boeren diep in slaap rond een diep gat in de grond.

Nieuwsgierig keek hij in het gat en riep toen in grote verbazing: "Wakker worden, brave mensen, het waterzaadje is uitgekomen! Er zit water in het gat!" En zo was de eerste waterput ontstaan.