Memoro de l'homaro 4

Poste la eksperimentoj kun animaloj Tomso diris:

— Nun ni povas trankvile fari kun homoj...

— Ne! — ekkriis Niko.

— Kio okazis? Vi estis trankvile kun hundoj.

— Mi ne volas morti!

— Kial vi? Mi volis esti la unua homo provinta “Pracerbon”.

— Oh! Jen ŝajnas min ke mi laboris tro multe. Mi ne pensis ke vi faros eksperimentojn kun vi mem. Pardonu.

Kiam “Pracerbo” estis en la sango de Tomso, Stono demandis:

— Kio nun? Kio vi sentas?

— Rigardu al mi. Se mi mortus, en mia tablo estas la letero, en kio mi skribis ke vi ne estas kulpa je mia morto.

— Kio vi diras! — Prenu krajonon kaj paperon. Vi skribos ĉio, kio mi diros vin.

— Mi estas preta.

— Niko, ĉio estas bone.

— “Bone,” — ripetis Niko skribante.

— Niko... Kie mi estas? Niko!

— Mi estas tie ĉi! Kio fariĝis! —Kiel longe mi estis senkonscia?

— Kial vi decidis ĉi tio?

— Ĉio subite malaperis, kvazaŭ mi estis senkonscia.

— Almenaŭ du sekundoj.

— Niko! Se mi komprenus io, “Pracerbo” faris ĝia laboro. Mi volas provi memori ĉio ke okazis kun mi.

Trans la minuto Tomaso diris:

— Mirinde!.. Mi memoras mian unuan tagon de la vivo... Kuracistoj gratulas mian patrinon sur la naskiĝo de infano. Jen estas mi...

— Miraklo!

— Niko! Restu kun mi nelonge...