#013: Ανθρώπινες σχέσεις και ενέργειες, τέχνη στη ζωή μου, εκτιμώντας ό,τι έχουμε, Κάλλας ως είδωλο.
(Χαλαρωτική μουσική καφετέριας)
Οι ανθρώπινες σχέσεις και δη οι συντροφικές σχέσεις...
Βασική προϋπόθεση είναι να είσαι ήρεμος μέσα σε αυτήν την ανταλλαγή της ενέργειας.
Δίνεις εσύ ενέργεια, σου δίνει ο άλλος, λαμβάνεις του αλλουνού, λαμβάνει εκείνος τη δικιά σου.
Απαιτεί και θυσίες
και το να ξεπερνάς τους εγωισμούς σου και το πείσμα σου.
Γιατί τα πράγματα δεν είναι μόνο «ένα προς ένα» και «αυτό καθ' αυτό».
Είναι πολλοί παράγοντες μέσα σε αυτό. Για παράδειγμα, ναι, η απόσταση είναι σοβαρό θέμα.
Δε μπορούμε ποτέ να αρέσουμε σε όλους και δε μπορούμε να μην αρέσουμε και σε κανέναν.
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι στους οποίους θα είμαστε αρεστοί και κάποιοι στους οποίους δε θα είμαστε.
Για εμένα οι άνθρωποι δε χαμογελούνε με το στόμα.
Αν τα μάτια σου δε βγάζουνε μια χαρά και βγάζουνε μία λύπη, ένα θυμό, ένα μίσος,
κάτι το οποίο... ένα παιδί το οποίο έχει πληγωθεί ενώ είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος υποτίθεται ότι είναι... είσαι μεγάλος άνθρωπος
αλλά στην πραγματικότητα τα μάτια σου λένε κάτι άλλο, αυτό και μόνο δείχνει μια υποκρισία.
Έχουμε μάθει όλοι να πουλάμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε δίχως όμως να ξέρουμε τι είναι αυτό που είμαστε.
Διότι αν μπούμε στη διαδικασία του να δούμε τι είμαστε, θα τρομάξουμε.
Γιατί είναι η καθαρή ενέργεια μας την οποία δε θέλουμε να τη δούμε.
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος ασχολείται με πάρα πολλά πράγματα. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με την τέχνη.
Η τέχνη για εμένα είναι αυτό το οποίο μου προσφέρει ζωή, που μπορώ και αναπνέω.
Και όχι ακριβώς διότι
«Α, κουλτούρα». Δεν έχει να κάνει με την κουλτούρα και αυτό, καμία σχέση.
Έχει να κάνει με το ότι βρίσκομαι σε έναν χώρο
όπου κανένας, πραγματικά κανένας, δε θα δώσει σημασία για το αν εγώ κατάγομαι από φτωχή οικογένεια ή πλούσια,
από το αν μένω στο δρόμο ή μένω στην πιο μεγάλη βίλα με τις περισσότερες ανέσεις,
με το τί ρούχα φοράω,
με το πώς τα φοράω
και με το τι μόρφωση έχω. Όλα αυτά δεν πιάνουν τόπο καθόλου στην τέχνη.
Στην τέχνη τί πιάνει τόπο; Να κάνεις κάτι υπερβατικό.
Γιατί μιλάει για την ψυχή των ανθρώπων. Δεν έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση κάποιων σωματικών αναγκών.
Έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση κάποιων ψυχικών αναγκών που όλοι μας έχουμε
και ίσως δε τις έχουμε ανακαλύψει ή ίσως αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε μια κατάσταση νάρκης.
Ή έχουν ήδη βγει προς τα έξω.
Χορεύω από πάρα πολύ μικρή ηλικία.
Εγώ στα 5 μου αποφάσισα και δήλωσα ότι «θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το μπαλέτο», κάτι το οποίο το κάνω.
Και δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να το κάνω.
Μέχρι να δω ότι σιγά-σιγά το σώμα μου φθείρεται. Γιατί, ως μπαλαρίνα, και με τις πρόβες και τα ωράρια που έχω
εννοείται πως κάποια στιγμή θα' ρθεί αυτή η ώρα.
Η ζωγραφική επίσης, το πιάνο, η υποκριτική. Είναι πραγματικά η τέχνη για εμένα ο μόνος τρόπος
να δώσω φως
στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου,
στη σκοτεινή πλευρά
των πραγμάτων που δημιουργήθηκαν από άλλους στον εγκέφαλό μου.
Είναι πραγματικά ο μόνος τρόπος.
Αν δεν ήμουν μέσα στην τέχνη, θα είχα αυτοκτονήσει. Και δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Ακραίο, αλλά έτσι είναι.
Είναι πολύ ακραίο αλλά εγώ προσωπικά δε θα μπορούσα να με φανταστώ πίσω από ένα γραφείο
Πραγματικά είμαι σε ένα σημείο που έχω καταφέρει να κάνω επάγγελμα αυτά τα οποία οι άλλοι τα κάνουνε ως hobby.
Αυτά τα οποία εμένα μου προσφέρουνε γαλήνη. Και η γαλήνη για εμένα είναι πολύ σημαντική λέξη.
Συνήθως οι άνθρωποι πρέπει να χάσουμε για να καταλάβουμε τι αξία είχε αυτό που χάσαμε.
Είναι διότι τα θεωρούμε τα πράγματα όλα δεδομένα.
Δεν έχουμε μάθει τι υπάρχει πίσω από αυτό.
Και εμείς έχουμε μάθει να βλέπουμε μόνο αυτό. Γιατί μας βολεύει.
Είναι πιο εύκολο για εμάς να δούμε μόνο αυτό παρά να το δούμε συνολικά.
Γιατί αν το δούμε συνολικά, θα πρέπει να ξεπεράσουμε πολλά πράγματα.
Κατ' αρχάς τον εγωισμό μας.
Ζούμε σε έναν πλανήτη με πόσα δισεκατομμύρια κατοίκους και με άλλα τόσα αντίστοιχα δισεκατομμύρια εγωισμούς.
Πώς λοιπόν θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και να καταπατήσουμε τους εγωισμούς μας και να πούμε κάτι καθαρά;
Όχι αποκλειστικά κάτι καλό για έναν άλλον.
Να δούμε τα πράγματα ως έχουνε. Και να μη χρειάζεται να χάσουμε για να εκτιμήσουμε την αξία κάποιων πραγμάτων.
Να μη χρειαστεί να πονέσουμε. Αλλά απ' ότι φαίνεται μας αρέσει να πονάμε.
Ίσως έχει και έναν παιδευτικό χαρακτήρα αυτός ο πόνος, για αυτό και,
καλώς ή κακώς, οι περισσότεροι άνθρωποι αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο
και στην τελική πονάμε, χάνουμε, ξαναπονάμε και εκτιμάμε μετά στο τέλος.
Μπορεί να χρειάζεται και αυτό.
Αυτό που λέμε «αντικειμενικός και υποκειμενικός» όχι... Η αντικειμενικότητα από τί απορρέει;
Από ένα σύνολο ανθρώπων που εκφέρουν υποκειμενικές απόψεις
και απλά αυτό το σύνολο ανθρώπων που λένε αυτές τις υποκειμενικές απόψεις...
αυτές οι υποκειμενικές απόψεις συμφωνούν η μία με την άλλη και αυτό θεωρούν αντικειμενικό γιατί είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Κάτσε να αλλάξω πόδι.
Μούδιασε το πόδι μου.
Η προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω είναι η Μαρία Κάλλας.
Πέραν του ότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, η φωνή της ήταν κρυστάλλινη.
Η συγκεκριμένη γυναίκα για εμένα
είναι μια γυναίκα η οποία περνάνε τα χρόνια
και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τη θυμούνται.
Και δε το λέω με την έννοια της υστεροφημίας. Πάντα εμπεριέχεται.
Αλλά με την έννοια ότι ως προσωπικότητα
ήταν υπερβατική.
Ήταν το μαύρο πρόβατο σε μια...
σε ένα κοπάδι από άσπρα πρόβατα.
Και όχι επειδή είχε περισσότερο ταλέντο και δε μπορούσε κάποιος να το διαχειριστεί και για αυτό ήτανε το μαύρο πρόβατο.
Αλλά διότι είχε προσωπικότητα αυτή η γυναίκα. Ζούσε σε εποχές πολέμου.
Έκανε πράγματα τα οποία θεωρούνταν ανήθικα για την εποχή
αλλά μόνο έτσι μπορούσε να προσεγγίσει την τέχνη της.
Και έχει υπερβεί τους νόμους της φύσης, το χρόνο. Έχει υπερβεί τους ηθικούς νόμους.
Έχει υπερβεί τους νόμους που δίνει ένας πολιτισμός, μια θρησκεία...
Πολλούς νόμους. Και αυτή η γυναίκα τα κατάφερε.
Τι ψυχισμό μπορεί να είχε αυτή η γυναίκα λοιπόν;
Σίγουρα πολύ ενδιαφέροντα.
Σίγουρα.
Αν μπορούσα να φωνάξω κάτι στον κόσμο θα φώναζα «Ξυπνήστε».
Και εννοείται πως δε βγάζω τον εαυτό μου από αυτό. «Ξύπνα».