Το πορνό της γεύσης μοιάζει πλέον γκροτέσκο Geschmackspornos sehen jetzt grotesk aus Taste porn now looks grotesque

OΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ μια πιπίλα. EVERYTHING STARTED FROM A pacifier. Παρακολουθούσα ένα βίντεο που είχε 52 εκατ. views και έδειχνε επτά δημιουργικούς τρόπους για να φας ένα καρπούζι. Χρησιμοποιώ τη λέξη «δημιουργικός», η σωστή λέξη είναι «αλλόκοτος». I use the word "creative", the correct word is "weird".

Κάποιος έκοβε το καρπούζι σε κύλινδρο με ένα κουτί από Pringles, σε μια άλλη εκδοχή άδειαζε μέσα στο καρπούζι τρία μπουκάλια τζιν και μετά χρησιμοποιούσε την ψίχα για να φτιάξει σουβλάκια φρούτων. Someone cut the watermelon into a roll with a box of Pringles, in another version he emptied three bottles of gin into the watermelon and then used the crumb to make fruit skewers. Η βερσιόν που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν αυτή που κάποιος άδειασε το καρπούζι από τη σάρκα του και το γέμισε με κυβάκια άλλων φρούτων. The version that caught my attention the most was the one where someone emptied the watermelon from its flesh and filled it with cubes of other fruits.

Στη μέση ακριβώς μπήκε ένα ολόκληρο στρογγυλό ξεφλουδισμένο πεπονάκι. A whole round peeled melon came right in the middle. Δύο χέρια τού έβαλαν δύο μούρα για μάτια, μια κορδελίτσα για μπαντάνα και μια πιπίλα μωρού στο στόμα. Two hands put two berries for his eyes, a ribbon for a bandana and a baby pacifier in his mouth.

Σκέφτηκα, υπάρχει κανείς που στα σοβαρά θα φτιάξει αυτό το πράγμα; Kαι επίσης, πόσα καρπούζια χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το βίντεο; I thought, is there anyone who will seriously fix this thing? And also, how many watermelons did it take to make this video?

Το 2012 ξεκίνησα σχεδόν τυχαία να γράφω για φαγητό σε διεθνή μέσα. In 2012 I started writing about food in international media almost by accident. Όταν γράφεις σε μια ξένη γλώσσα, καταλήγεις να εξηγείς τα αυτονόητα: τι είναι τα λαδερά, πόσα είδη χαλβά υπάρχουν, γιατί οι λαϊκές αγορές στην Αθήνα αλλάζουν κάθε μέρα γειτονιά. When you write in a foreign language, you end up explaining the obvious: what is oily, how many types of halva are there, because the popular markets in Athens change neighborhood every day.

Όσο πιο πολύ έψαχνα για να γράψω, τόσο περισσότερες απορίες αποκτούσα. The more I searched to write, the more questions I got. Ξεκίνησα να ταξιδεύω. Έμαθα πως η ιστορία του αθηναϊκού φαγητού είναι μια ιστορία εσωτερικής μετανάστευσης, ποιος ήρθε από πού, γιατί φτιάχνει αυτό που φτιάχνει.

Σχεδόν τυχαία, πάλι, βρέθηκα να σχεδιάζω και μετά να πηγαίνω τουρίστες σε γαστρονομικές περιηγήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Almost by accident, again, I found myself planning and then taking tourists on gastronomic tours in the center of Athens. Οι επισκέπτες μού μιλούσαν για το φαγητό που έτρωγαν στη χώρα τους. The guests talked to me about the food they ate in their country.

Παρατήρησα πως οι Βορειοαμερικανοί ήταν συχνά οι πιο απομακρυσμένοι από την τροφή τους. I noticed that North Americans were often the most distant from their food. Πολλά παιδάκια δεν είχαν δει ποτέ ψάρι ολόκληρο με το κεφάλι ή δεν κατανοούσαν καν πως το κρέας προερχόταν από ένα ζώο. Many children had never seen a whole fish with their head or even understood that the meat came from an animal. Το ίδιο, συχνά, ίσχυε και για τους γονείς τους. The same was often the case with their parents.

Η βόλτα στη Βαρβάκειο –τα τσιγκέλια με τα γδαρμένα ζώα, οι κεφαλές αρνιών αραδιασμένες, ο πάγκος με τα κοτόπουλα, η μυρωδιά του αίματος στον αέρα– τους φαινόταν εξωτική ή αηδιαστική. The walk in Varvakeio - the hooks with the scratched animals, the lambs' heads lying down, the bench with the chickens, the smell of blood in the air - seemed exotic or disgusting to them. Είχαν συνηθίσει να καταναλώνουν το κρέας τους φιλεταρισμένο, να το βρίσκουν συσκευασμένο στο σούπερ μάρκετ, μια απροσδιόριστη μάζα που δεν θύμιζε σε τίποτα το ζώο από το οποίο είχε προέλθει. They were accustomed to eating their meat filleted, to find it packaged in the supermarket, an unspecified mass that bore no resemblance to the animal from which it had come.

Και εδώ ήταν το περίεργο. Την ίδια στιγμή που στον δυτικό κόσμο χάναμε όλο και περισσότερο την επαφή με την τροφή μας, το φαγητό είχε γίνει πια το απόλυτο φετίχ. At the same time that in the western world we were losing more and more contact with our food, food had become the ultimate fetish. Οι σεφ ήταν παγκόσμιοι σούπερ σταρ και το ίντερνετ γεμάτο βίντεο φαγητού που έβλεπαν δισεκατομμύρια άνθρωποι. The chefs were world superstars and the internet was full of food videos watched by billions of people.

Ζούσαμε το πορνό της γεύσης: δυο χέρια μαγείρευαν συνταγές που μπορούσαν να σε οδηγήσουν στο έμφραγμα. We lived the porn of taste: two hands were cooking recipes that could lead to a heart attack. Ορθογώνια κομμάτια τηγανητής μοτσαρέλας τυλιγμένα με μπέικον, μπαλάκια φιστικοβούτυρο βουτηγμένα στη σοκολάτα, έτοιμη ζύμη αλειμμένη με βούτυρο σκορδάτο και πέστο, πασπαλισμένη με κομμάτια χοιρινού στον φούρνο, ζελεδάκια λιωμένα στο τηγάνι για να φτιάξουν ζαχαρωμένα στικς.

Και εδώ ήταν το περίεργο. Την ίδια στιγμή που στον δυτικό κόσμο χάναμε όλο και περισσότερο την επαφή με την τροφή μας, το φαγητό είχε γίνει πια το απόλυτο φετίχ. Οι σεφ ήταν παγκόσμιοι σούπερ σταρ και το ίντερνετ γεμάτο βίντεο φαγητού που έβλεπαν δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Ζούσαμε το πορνό της γεύσης: δυο χέρια μαγείρευαν συνταγές που μπορούσαν να σε οδηγήσουν στο έμφραγμα. Ορθογώνια κομμάτια τηγανητής μοτσαρέλας τυλιγμένα με μπέικον, μπαλάκια φιστικοβούτυρο βουτηγμένα στη σοκολάτα, έτοιμη ζύμη αλειμμένη με βούτυρο σκορδάτο και πέστο, πασπαλισμένη με κομμάτια χοιρινού στον φούρνο, ζελεδάκια λιωμένα στο τηγάνι για να φτιάξουν ζαχαρωμένα στικς.

Εκφώνηση: Μαρία Δρουκοπούλου