06. Γκιλντρόι Λόκχαρτ (2)
"Τζάστιν Φιντς-Φλέτσλι", είπε κεφάτα, σφίγγοντας το χέρι του Χάρι. "Φυσικά, ξέρω ποιος είσαι! Ο διάσημος Χάρι Πότερ... Κι εσύ η Ερμιόνη Γκρέιντζερ, πρώτη σε όλα..." (η Ερμιόνη του χάρισε ένα χαμόγελο καθώς του έσφιγγε το χέρι). "Κι εσύ ο Ρον Ουέσλι. Δικό σου δεν ήταν το ιπτάμενο αυτοκίνητο;"
Ο Ρον δε χαμογέλασε. Προφανώς σκεφτόταν ακόμα τον εξάψαλμο.
"Αυτός ο Λόκχαρτ είναι άλλο πράμα, δε συμφωνείτε;" είπε χαρούμενα ο Τζάστιν καθώς άρχισαν να γεμίσουν τις γλάστρες τους με λίπασμα από δρακοκοπριά. "Φοβερά γενναίος. Έχετε διαβάσει τα βιβλία του; Εγώ θα πέθαινα από το φόβο μου αν με στρίμωχνε ένας Λυκάνθρωπος σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, αλλά εκείνος διατήρησε την ψυχραιμία του και... Φανταστικό! Ξέρετε, επρόκειτο να σπουδάσω στο Ίτον. Δεν ξέρετε πόσο χάρηκα που ήρθα τελικά εδώ. Φυσικά η μητέρα απογοητεύτηκε, αλλά από τότε που της έδωσα και διάβασε τα βιβλία του Λόκχαρτ, νομίζω πως κατάλαβε πόσο χρήσιμο είναι να υπάρχει ένας σπουδαγμένος μάγος στην οικογένεια..."
Στη συνέχεια δεν είχαν ευκαιρία να κουβεντιάσουν. Φόρεσαν τις ωτοασπίδες και συγκεντρώθηκαν στους μανδραγόρες. Στους μανδραγόρες δεν άρεσε να τους ξεριζώνουν, αλλά ούτε και να τους ξαναφυτεύουν. Στρίγκλιζαν, κλότσαγαν, κούναγαν τις μικρές γροθιές τους κι έτριζαν τα δόντια τους. Ο Χάρι πάλευε δέκα ολόκληρα λεπτά να χώσει στη γλάστρα έναν που ήταν πολύ χοντρός.
Στο τέλος του μαθήματος ο Χάρι, όπως και όλοι οι άλλοι, ήταν ιδρωμένος, πιασμένος και γεμάτος χώματα. Επέστρεφαν στο κάστρο για ένα γρήγορο ντους. Μετά οι μαθητές του Γκρίφιντορ έτρεξαν να προλάβουν το μάθημα των μεταμορφώσεων.
Το μάθημα της καθηγήτριας ΜακΓκόναγκαλ απαιτούσε πάντα σκληρή δουλειά, αλλά σήμερα ήταν φοβερά δύσκολο. Ότι είχε μάθει ο Χάρι την περασμένη χρονιά, σβήστηκε θαρρείς από το μυαλό του το καλοκαίρι. Υποτίθεται πως έπρεπε να μεταμορφώσει ένα σκαθάρι σε κουμπί, αλλά το μόνο που κατάφερε, ήταν να του κάνει γυμναστική έτσι καθώς έτρεχε πάνω στο θρανίο για να αποφύγει το μαγικό ραβδί του.
Ο Ρον είχε ακόμα χειρότερα προβλήματα. Είχε κολλήσει το ραβδί του με δανεικό σελοτέιπ, αλλά, απ' ότι έδειχναν τα πράγματα, η ζημιά δεν έπαιρνε επιδιόρθωση. Έτριζε και πέταγε σπίθες τις πιο ακατάλληλες στιγμές, με αποτέλεσμα, κάθε φορά που επιχειρούσε να μεταμορφώσει το σκαθάρι του, να το τυλίγει με πυκνό γκρίζο καπνό που βρομοκοπούσε κλούβιο αβγό. Τελικά ο Ρον, που έφτασε στο σημείο να μη βλέπει πια μπροστά του, έλιωσε κατά λάθος το σκαθάρι του με τον αγκώνα του και αναγκάστηκε να ζητήσει άλλο. Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ δεν ευχαριστήθηκε καθόλου.
Ο Χάρι άκουσε με ανακούφιση το κουδούνι του μεσημεριανού διαλείμματος. Το μυαλό του ήταν σαν στυμμένο σφουγγάρι. Βγήκαν όλοι από την τάξη, εκτός από εκείνον και τον Ρον, ο οποίος χτυπούσε εξοργισμένος το γραφείο με το ραβδί του.
"Ηλίθιο... Άχρηστο πράγμα..."
"Γράψε σπίτι να σου στείλουν άλλο", πρότεινε ο Χάρι καθώς παραμέριζε για να αποφύγει έναν ακόμη καταιγισμό χτυπημάτων που θύμιζαν πυροτεχνήματα.
"Πώς, βέβαια, για να μου στείλουν κι άλλον εξάψαλμο", είπε ο Ρον βάζοντας στην τσάντα του το ραβδί, το οποίο έβγαζε καπνούς. " "Εσύ φταις που έσπασες το ραβδί σου..." θα μου απαντήσουν".
Κατέβηκαν για το μεσημεριανό. Η διάθεση του Ρον χάλασε ακόμη περισσότερο όταν η Ερμιόνη τους έδειξε μια χούφτα τέλεια κουμπιά σακακιού που είχε φτιάξει στο μάθημα, μεταμορφώνοντας άψογα μια σειρά σκαθάρια.
"Τι έχουμε το απόγευμα", έσπευσε αμέσως να αλλάξει θέμα ο Χάρι.
"Άμυνα εναντίον των σκοτεινών τεχνών", είπε αμέσως η Ερμιόνη.
"Γιατί έχεις βάλει δίπλα σε όλα τα μαθήματα του Λόκχαρτ καρδούλες;" θέλησε να μάθει ο Ρον.
Η Ερμιόνη έγινε κατακόκκινη κι άρπαξε από τα χέρια του το ωρολόγιο πρόγραμμά της.
Όταν τέλειωσαν το μεσημεριανό τους, βγήκαν στο προαύλιο. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος. Η Ερμιόνη κάθισε σε ένα πέτρινο πεζούλι κι έχωσε πάλι τη μύτη της στις περιηγήσεις με τους Βρικόλακες. Ο Χάρι και ο Ρον έπιασαν κουβέντα για το Κουίντιτς, μέχρι που ο Χάρι ένιωσε ένα επίμονο βλέμμα καρφωμένο πάνω του. Γύρισε και είδε το κοντό μελαχρινό αγόρι που είχε δει χθες το βράδυ να βάζει το καπέλο για την επιλογή, να τον κοιτάζει μαγνητισμένο. Κρατούσε σφιχτά κάτι που έμοιαζε με κοινή φωτογραφική μηχανή των Μαγκλ. Μόλις ο Χάρι τον κοίταξε, κοκκίνισε.
"Μου επιτρέπεις, Χάρι; Είμαι... Λέγομαι Κόλιν Κρίβι", είπε κοντανασαίνοντας κι έκανε ένα διστακτικό βήμα μπροστά. "Είμαι κι εγώ στο Γκρίφιντορ. Σε πειράζει να... Μπορώ να σου βγάλω μια φωτογραφία;" πρόσθεσε παρακλητικά σηκώνοντας τη μηχανή.
"Φωτογραφία;" επανέλαβε σαν χαζός ο Χάρι.
"Για να μπορώ να αποδείξω ότι σε γνώρισα", εξήγησε ζωηρά ο Κόλιν Κρίβι, πλησιάζοντας ακόμα πιο κοντά. "Τα ξέρω όλα για σένα. Όλοι για σένα μιλάνε. Για το πώς γλίτωσες όταν ο Ξέρεις ποιος προσπάθησε να σε σκοτώσει, για το ότι εξαφανίστηκε και τα σχετικά και για το ότι έχεις ακόμα στο μέτωπό σου το σημάδι σε σχήμα αστραπής" (το βλέμμα του περιεργαζόταν τις ρίζες των μαλλιών του Χάρι). "Κι ένα παιδί στον κοιτώνα μου είπε πως, αν εμφανίσω το φιλμ με τις κατάλληλες ουσίες, οι φωτογραφίες θα κινούνται". Του ξέφυγε ένας βαθύς στεναγμός γεμάτος έξαψη και πρόσθεσε: "Είναι καταπληκτικά εδώ, δε συμφωνείς; Δεν ήξερα πως τα αλλόκοτα πράγματα που έκανα κατά καιρούς ήταν μαγικά, μέχρι που έλαβα το γράμμα από το "Χόγκουαρτς". Ο μπαμπάς μου είναι γαλατάς. Ούτε κι αυτός το πίστευε. Για αυτό βγάζω συνεχώς φωτογραφίες, για να του τις στείλω. Θα ήθελα πολύ και μια δική σου". Κοίταξε παρακλητικά τον Χάρι. "Κι αν ο φίλος σου έχει την καλοσύνη να την τραβήξει, μου επιτρέπεις να σταθώ δίπλα σου; Και μετά, θα μου την υπογράψεις;"
"Υπογράφεις και φωτογραφίες; Μοιράζεις και αυτόγραφα τώρα, Πότερ;"
Η δυνατή, σαρκαστική φωνή του Ντράκο Μαλφόι αντήχησε σε όλο το προαύλιο. Στάθηκε ακριβώς πίσω από τον Κόλιν, πλαισιωμένος, όπως πάντα όταν βρισκόταν στο "Χόγκουαρτς", από τους μεγαλόσωμους κολλητούς του, τον Κράμπε και τον Γκόιλ.
"Μπείτε όλοι στη σειρά!" φώναξε ο Μαλφόι στο πλήθος των μαθητών. "Ο Χάρι Πότερ μοιράζει αυτόγραφα!"
"Όχι βεβαίως!" είπε οργισμένος ο Χάρι, σφίγγοντας τις γροθιές του. "Σκάσε, Μαλφόι".
"Τα λες από τη ζήλια σου", πετάχτηκε ο Κόλιν, που όλο το σώμα του μόλις και είχε τη διάμετρο του λαιμού του Κράμπε.
"Ζηλεύω;" είπε ο Μαλφόι, που δεν υπήρχε πια λόγος να φωνάζει, γιατί το μισό τουλάχιστον προαύλιο είχε στραμμένη την προσοχή του πάνω τους. "Να ζηλέψω τι; Το απαίσιο σημάδι στο κεφάλι του; Ευχαριστώ, δε θα πάρω. Εγώ προσωπικά δε νομίζω πως όταν το κεφάλι σου σκίζεται στα δύο, γίνεσαι κάτι το ξεχωριστό".
Ο Κράμπε και ο Γκόιλ χασκογελούσαν ηλίθια.
"Σα γυμνοσάλιαγκες, Μαλφόι", είπε θυμωμένος ο Ρον.
Ο Κράμπε σταμάτησε να γελάει κι άρχισε να τρίβει απειλητικά τις αρθρώσεις των δαχτύλων του, που ήταν χοντρές σαν κάστανα.
"Πρόσεχε, Ουέσλι", είπε περιφρονητικά ο Μαλφόι. "Αν μπλέξεις σε φασαρίες, θα έρθει η μαμά σου να σε πάρει από το σχολείο". Και πρόσθεσε με τσιριχτή, διαπεραστική φωνή: "Κι αν ξανακάνεις έστω και το παραμικρό στραβοπάτημα..."
Μια παρέα πεμπτοετών του Σλίθεριν που ήταν εκεί κοντά ξέσπασε σε δυνατά γέλια.
"Ο Ουέσλι θέλει ένα αυτόγραφο με την υπογραφή σου, Πότερ", σάρκασε ο Μαλφόι. "Θα έχει μεγαλύτερη αξία από το πατρικό του σπίτι".
Ο Ρον έβγαλε το μαγικό του ραβδί το κολλημένο με σελοτέιπ. Δίπλα του η Ερμιόνη έκλεισε απότομα το βιβλίο που διάβαζε και του ψιθύρισε: "Πρόσεχε!"
"Τι γίνεται εδώ, τι γίνεται εδώ;" ο Γκιλντρόι Λόκχαρτ ερχόταν προς το μέρος τους με τον τιρκουάζ μανδύα του να ανεμίζει. "Ποιος μοιράζει αυτόγραφα;"
Ο Χάρι πήγε να μιλήσει, αλλά ο Λόκχαρτ τον πρόλαβε, τον αγκάλιασε από τους ώμους και φώναξε εύθυμα: "Περιττό να ρωτήσω. Να που ξανασυναντιόμαστε, Χάρι!"
Ο καθηλωμένος δίπλα στον Λόκχαρτ και κατακόκκινος από ντροπή Χάρι, είδε τον Μαλφόι να τρυπώνει μέσα στο πλήθος με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη.
"Ελάτε, κύριε Κρίβι", είπε χαμογελαστά ο Λόκχαρτ στον Κόλιν. "Θα μας έχετε σε φωτογραφία και τους δυο. Τι το πιο δίκαιο! Και θα σας το υπογράψουμε κι οι δυο".
Ο Κόλιν σήκωσε τη μηχανή του και τράβηξε τη φωτογραφία τη στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι, σημαίνοντας την έναρξη των απογευματινών μαθημάτων.
"Ελάτε, παιδιά, πηγαίνετε", φώναξε ο Λόκχαρτ. Και κίνησε για το κάστρο παρέα με τον Χάρι, ο οποίος, καθώς ήταν υποχρεωμένος να βαδίζει δίπλα στον καθηγητή, ευχόταν να ήξερε ένα καλό ξόρκι εξαφάνισης.
"Θα σου πω δυο κουβέντες, Χάρι", είπε με πατρικό ύφος ο Λόκχαρτ καθώς έμπαιναν στο κάστρο από μια πλαϊνή πόρτα. "Σε κάλυψα στο προαύλιο με το νεαρό Κόλιν. Τώρα που φωτογράφισε κι εμένα, οι συμμαθητές σου δε θα σκεφτούν πως τα μυαλά σου πήραν αέρα..."
Κι αδιαφορώντας για τις εξηγήσεις τις οποίες προσπαθούσε να του δώσει τραυλίζοντας ο Χάρι, τον οδήγησε σε ένα διάδρομο κάτω από τα επίμονα βλέμματα των άλλων μαθητών, κι από εκεί στις σκάλες.
"Επίτρεψέ μου να σου πω ότι το να δίνεις αυτόγραφα σε αυτή τη φάση της σταδιοδρομίας σου, δεν είναι συνετό. Για να είμαι ειλικρινής, είναι κάτι που φανερώνει έπαρση, Χάρι. Θα έρθει κάποτε η ώρα που θα πρέπει να έχεις πάντα πάνω σου αυτόγραφα, όπως εγώ, αλλά..." του ξέφυγε ένα γελάκι, "δεν έχεις φτάσει σ' αυτό το επίπεδο ακόμα".
Τώρα βρίσκονταν έξω από την τάξη του Λόκχαρτ. Εκεί ο Λόκχαρτ άφησε επιτέλους τον Χάρι και μπήκε στην τάξη. Ο Χάρι έφτιαξε το μανδύα του και κατευθύνθηκε στα πίσω πίσω θρανία της τάξης, όπου βάλθηκε να στοιβάζει μπροστά του όλα τα βιβλία του Λόκχαρτ για να αποφύγει να κοιτάξει τον ίδιο.
Οι υπόλοιποι μαθητές μπήκαν με θόρυβο. Ο Ρον με την Ερμιόνη κάθισαν αριστερά και δεξιά του Χάρι.
"Στα μούτρα σου τηγανίζεται αβγό", σχολίασε ο Ρον. "Ας ελπίζουμε ότι ο Κρίβι δε θα γνωρίσει την Τζίνι, γιατί θα ιδρύσουν λέσχη θαυμαστών σου".
"Βούλωσέ το", τον αποπήρε ο Χάρι. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε, ήταν να πάρει το αφτί του Λόκχαρτ τη φράση "λέσχη θαυμαστών του Χάρι Πότερ".
Όταν όλη η τάξη κάθισε, ο Λόκχαρτ ξερόβηξε δυνατά κι έγινε ησυχία. Τότε άπλωσε τα χέρια του και πήρε από τον Νέβιλ Λονγκμπότομ το βιβλίο Ταξίδια με τους νάνους. Το σήκωσε ψηλά δείχνοντας τη φωτογραφία του στο εξώφυλλο, όπου, όπως πάντα, έκλεινε το μάτι.
"Εγώ", είπε δείχνοντάς το και κλείνοντας κι αυτός το μάτι, "ο Γκιλντρόι Λόκχαρτ, του Τάγματος του Μέρλιν, τρίτης τάξεως, επίτιμο μέλος του συνδέσμου αμύνης Εναντίον των Δυνάμεων του Σκότους και τιμηθείς πέντε φορές με το βραβείο για το γοητευτικότερο χαμόγελο του περιοδικού Εβδομαδιαία των μαγισσών... Αλλά δε θα σας μιλήσω γι' αυτό. Δεν ξεφορτώθηκα τη νεράιδα Μπάντον χαμογελώντας της!"
Περίμενε να γελάσουν. Μερικά παιδιά χαμογέλασαν, βεβιασμένα.
"Βλέπω ότι έχετε αγοράσει όλοι μια πλήρη σειρά των βιβλίων μου. Θαυμάσια. Σκέφτηκα να αρχίσουμε σήμερα με ένα απλό τεστ. Μη φοβάστε. Απλώς θέλω να ελέγξω πόσοι διαβάσατε και τι καταλάβατε..."
Αφού τους μοίρασε τα τεστ, στάθηκε μπροστά από τα θρανία και είπε: "Έχετε τριάντα λεπτά. Αρχίζουμε, τώρα!"
Ο Χάρι κοίταξε την κόλλα του και διάβασε:
1. Ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα του Γκιλντρόι Λόκχαρτ;
2. Ποια είναι η κρυφή φιλοδοξία του Γκιλντρόι Λόκχαρτ;
3. Ποιο, κατά την άποψή σας, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γκιλντρόι Λόκχαρτ μέχρι σήμερα;
Και συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, σε τρεις κόλλες χαρτί, μέχρι την τελευταία ερώτηση:
54. Πότε είναι τα γενέθλια του Γκιλντρόι Λόκχαρτ και ποιο θα ήταν το ιδανικό δώρο;
Μισή ώρα αργότερα ο Λόκχαρτ συγκέντρωσε τα γραπτά και τους έριξε μια γρήγορη ματιά μπροστά στην τάξη.
"Τς.. Τς... Κανείς σχεδόν δε θυμάται ότι το αγαπημένο μου χρώμα είναι το λιλά. Το λέω στο Ένας χρόνος με το χιονάνθρωπο Γέτι. Και ορισμένοι από εσάς θα πρέπει να διαβάσουν πιο προσεκτικά τα Νυχτοπερπατήματα με τους λυκάνθρωπους. Εκεί λέω καθαρά, στο κεφάλαιο δώδεκα, ότι το ιδανικό δώρο για τα γενέθλιά μου θα ήταν η επίτευξη της τέλειας αρμονίας μεταξύ των μάγων και των μη μάγων, αν και δε θα έλεγα όχι για ένα μπουκάλι παλιό ουίσκι της φωτιάς Όγκντεν!"
Τους έκλεισε πάλι πονηρά το μάτι. Ο Ρον κοίταζε τώρα τον Λόκχαρτ με μια έκφραση δυσπιστίας στο πρόσωπό του. Ο Σίμους Μίλιγκαν και ο Ντιν Τόμας, οι οποίοι κάθονταν μπροστά, τραντάζονταν από βουβά γέλια. Η Ερμιόνη, αντίθετα, άκουγε τον Λόκχαρτ με τόση προσοχή, που τινάχτηκε απότομα όταν εκείνος ανέφερε το όνομά της...
"... Αλλά η δεσποινίς Ερμιόνη Γκρέιντζερ ξέρει ότι κρυφή φιλοδοξία μου είναι να απαλλάξω τον κόσμο από το κακό και να κυκλοφορήσω στην αγορά μια πλήρη σειρά φίλτρων για τη φροντίδα των μαλλιών. Μπράβο, καλό κορίτσι! Για την ακρίβεια..." και χτύπησε το δάχτυλό του στο γραπτό της, "βαθμολογείται με άριστα! Πού είναι η δεσποινίς Ερμιόνη Γκρέιντζερ;"
Η Ερμιόνη σήκωσε το χέρι της, το οποίο έτρεμε.