×

我們使用cookies幫助改善LingQ。通過流覽本網站,表示你同意我們的 cookie policy.


image

TedX, The two faces of Greece | Alexis Papahelas | TEDxAcademy

The two faces of Greece | Alexis Papahelas | TEDxAcademy

Μεταγραφή: Mary Keramida Επιμέλεια: Natalia Savvidi

Πρέπει να πω ότι όταν πήρα την πρόσκληση από το TEDx για να μιλήσω εδώ

αγχώθηκα, μου 'ρθε έτσι μια στιγμή από τα παιδικά μου χρόνια

- να το εξομολογηθώ αυτό -

όπου έπρεπε να μιλήσω σ' ένα θέατρο για μια εργασία

- πολύ πιο μικρό θέατρο -

αγχώθηκα τόσο πολύ που στην αρχή τραύλιζα

και μετά άρχισαν να βγαίνουν διάφοροι περίεργοι ήχοι, εν πάσει περιπτώσει,

μέσα απ' τη φωνή μου.

Πέρασε ο καιρός, το ξέχασα αυτό

και κάποια στιγμή μου προτάθηκε να βγω στην τηλεόραση.

Ομολογώ ότι μ' έπιασε κρύος ιδρώτας.

Είπα όμως ότι ρε παιδί μου, αυτό που σε αγχώνει πρέπει να το δαμάζεις.

Τελικά δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή απ' αυτό.

Αποφάσισα, λοιπόν, να βγω στην τηλεόραση.

Πρώτη φορά βγήκα ζωντανά από τον Λευκό Οίκο.

Έκανα μια καταπληκτική γεωπολιτική ανάλυση,

ιδιοφυή κατά τη γνώμη μου για την εποχή εκείνη,

αλλά είχα φοβερό τρακ, δεν ήξερα τι είπα, πώς τα είπα, κτλ.

Παίρνω τη μάνα μου στην Αθήνα λοιπόν, της λέω:

«Ρε μάνα, πώς σου φάνηκαν αυτά που είπα;»

«Ρε παιδί μου τι καπαρντίνα είναι αυτή που φορούσες;» μου λέει.

(Γέλια)

Κατάλαβα λοιπόν με τα χρόνια ότι πολλές φορές

έχει πολύ λιγότερη σημασία το τι λες,

αλλά το τι θέλει ν' ακούσει ο άλλος, τι θέλει να δει, τι θέλει να συγκρατήσει.

Για να μιλήσω σοβαρά, όμως, όταν καθόμουνα να γράψω γι' αυτό το θέμα

που πολύ μ' αρέσε όταν το άκουσα,

«Το μέλλον που μοιραζόμαστε»

ήταν ένα περίεργο πράγμα, ένιωθα μια δύναμη της αδράνειας

την ώρα που καθόμουνα να το σκεφτώ, να δω τι θα ήθελα να πω,

με τραβούσε ένα χέρι συνεχώς,

να δω το τελευταίο κουτσομπολιό για κάποιον πολιτικό,

να μπω κάπου να δω τη δήλωση βόμβα του τάδε,

ν' ανοίξω την τηλεόραση να δω έναν ακόμα τηλεκαβγά

που μοιάζει με χιλιοπαιγμένη επιθεώρηση.

Και λέω τι έχουμε πάθει όλοι εμείς που υποτίθεται ότι ασχολούμαστε

με τα δημόσια πράγματα στη χώρα, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες.

Πόσο μας τρώει αυτή η καθημερινότητα αν θέλετε το κουτσομπολιό,

αυτό το πράγμα που δεν βγάζει πουθενά.

Και σας διαβεβαιώ γιατί το ζω καθημερινά

δεν υπάρχει κανείς που σκέφτεται ή σχεδιάζει

ούτε δεξιός ούτε αριστερός ούτε κεντρώος, κανείς,

πέρα από τις επόμενες κάλπες,

πέρα από την επόμενη δόση της Τρόικας

ή πέρα απ' τις επόμενες προσλήψεις.

Κι αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον εμένα με φοβίζει,

πόσο περισσότερο όμως να φοβίζει μια κοινωνία

που έχει νιώσει ότι έχει χάσει πραγματικά το έδαφος κάτω απ' τα πόδια της.

Μια κοινωνία που αισθάνθηκε ότι ό,τι είχε συνηθίσει σαν βιωτικό επίπεδο

πραγματικά καταστράφηκε μέσα σε λίγα χρόνια.

Μια κοινωνία η οποία πραγματικά φοβάται και δεν βλέπει φως,

γιατί κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις τον φόβο

είναι με την αλήθεια και με όραμα ή ακόμα καλύτερο σχέδιο.

Καθώς λοιπόν τα σκεφτόμουνα όλα αυτά, σκεφτόμουνα ότι

ένα μεγάλο θέμα που έχουμε είναι ότι - κι αυτό το έχει δείξει η ιστορία -

ότι όταν περνάει μια χώρα μια τόσο μεγάλη κρίση,

ανοίγουν αν θέλετε βαθύτερα ρήγματα,

πράγματα τα οποία είναι γνωρίσματα ενός λαού

έρχονται στο προσκήνιο μ' έναν πιο έντονο τρόπο.

Και τώρα έχουν έρθει στο προσκήνιο

και απειλούν τον τρόπο που σκεφτόμαστε μερικές φορές.

Ένα σύνδρομο που έχουμε πάθει τώρα, κοιτάμε συνέχεια προς τα πίσω,

συνέχεια, συνέχεια είναι σαν να είμαστε καρφωμένοι στον πίσω καθρέφτη.

Κι όποιος το κάνει αυτό είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα τρακάρει.

Δεν μπορείς να έχεις ούτε ορατότητα, ούτε όραμα.

Δεν λέω για να μην παρεξηγηθώ ότι δεν πρέπει να υπάρξει κάθαρση

για όσα γίνανε, τα πολλά που γίνανε και δεν λέω ότι δεν φταίμε όλοι,

ότι δεν στηρίξαμε πράγματα που δεν στηρίζονταν μες την απελπισία μας,

ότι βολευτήκαμε όταν δεν έπρεπε να βολευτούμε

ή ότι δεν μιλήσαμε όταν έπρεπε να μιλήσουμε.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ.

Όμως το κοίταγμα προς τα πίσω, πρέπει να 'χει κι ένα όριο.

Ένα δεύτερο πράγμα το οποίο βγαίνει πολύ στην επιφάνεια

είναι αυτή η μανία καταδίωξης, αυτό το περίφημο στερεότυπο

που λέει ότι είμαστε ένας λαός περιούσιος, μοναδικός, που όλοι τον κυνηγάνε.

Δεν διαφωνώ ότι είμαστε ένας λαός μοναδικός,

προφανώς έχουμε μια πολύ μεγάλη ιστορία,

αλλά δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που μας κυνηγάνε

πάντως δεν έχουνε κάνει πολύ καλή δουλειά.

(Γέλια)

Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε ότι η Ελλάδα μετά απ' αυτή την κρίση

είναι ακόμα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.

Κοιτάξτε να δείτε ότι είμαστε στα πιο κλειστά κλαμπ της δύσης.

Κοιτάξτε να δείτε τη μόρφωση που έχει η νέα ελληνική γενιά

και κοιτάξτε να δείτε ότι ο υπόλοιπος πλανήτης θα κοιτούσε με πολλή ζήλεια

το πού είναι η Ελλάδα ακόμα σήμερα.

Και για μένα η πρόκληση είναι το να κρατήσουμε αυτό το επίπεδο,

να μείνουμε εδώ πού είμαστε και να πάμε μπροστά.

Τώρα να σας πω κι ένα τρίτο σύνδρομο

το οποίο επειδή το 'χω ζήσει στο πετσί μου έχει γίνει αγαπημένο μου θέμα,

που είναι οι θεωρίες συνωμοσίας.

Μπορώ να σας μιλήσω για ώρες για θεωρίες συνωμοσίας,

και θα σας πω και μια ιστορία γιατί πραγματικά είναι απ' αυτές

που με κάνουν μερικές φορές να γελάω μόνος μου

όταν σκέφτομαι το πόσο μπερδεμένα τα 'χουμε στο μυαλό μας.

Πριν από 3-4 χρόνια πήρα μια πρόσκληση

από την καταραμένη αυτή Λέσχη Μπίλντερμπεργκ

για να πάω σε μια συνεδρίασή της.

Ήταν η δεύτερη φορά και κάλεσα ένα φίλο μου και τον ρώτησα τι να κάνω.

Να σας πω ότι αυτός ο φίλος μου είναι τόσο λάτρης των θεωριών συνωμοσίας που μπορεί να του κάνεις το καλύτερο δώρο, το καλύτερο ταξίδι, την πιο ωραία γυναίκα

δεν τον νοιάζει,

δωσ' του μια θεωρία συνωμοσίας και ζει κι αναπνέει γι' αυτό.

Του λέω λοιπόν: «Ρε παιδί μου τι να κάνω;» Του λέω: «Να πάω;»

Με κοίταξε έτσι μ' ένα ύφος σαν να 'μαι λίγο τρελός,

λίγο, «τώρα τι πάει να κάνει αυτός», με ρώτησε γιατί θέλω να πάω

του λέω, «Θέλω να πάω πρώτα για ν' ανοίξει το μυαλό μου,

γιατί θα ακούσω πράγματα που δεν μπορώ να τα ακούσω εδώ,

δεύτερον γιατί πάνε όλοι οι μεγάλοι διευθυντες εφημερίδων απ' την Ευρώπη και την Αμερική

και τρίτον» του λέω, «γιατί μπορεί να ακουστεί κάτι για την Ελλάδα εκεί,

δεν ξέρεις ποτέ» - δεν ακούστηκε -

(Γέλια)

«και καλό είναι να υπάρχει κι ένας Έλληνας να υποστηρίξει την ελληνική άποψη».

Άντε πήγαινε μου είπε.

Γύρισα πίσω, αυτός είχε μπει στο σάιτ εντωμεταξύ της λέσχης

είχε δει τα θέματα προς συζήτηση είναι όλα εκεί, το ποιοι πήγαν, τα πάντα.

Έρχεται η πρώτη μέρα, τι έγινε του λέω:

«Σε παρακαλώ αυτά είναι σοβαρά πράγματα».

Ήρθε τη δεύτερη μέρα, την τρίτη μέρα,

του λέω την τρίτη μέρα: «Κοίταξε να δεις θα πάρεις έναν όρκο Μπίλντερμπεργκ».

Μου λέει: «Τι είναι αυτός ο όρκος;»

Του λέω: «Δεν έχω ιδέα τι είναι, αλλά ξέρω ότι αν τον παραβείς την έχεις βάψει».

Για να μην παρεξηγηθούμε και μεταξύ μας, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Αφού λοιπόν του το είπα αυτό, του λέω:

«Κοίταξε να δεις, έγινε μια ψηφοφορία»

ούτε ψηφοφορίες γίνονται, σας το λέω για να μην επίσης παραξηγηθούμε,

του λέω: «Έγινε μια ψηφοφορία και αποφασίσαμε με 149 ψήφους

έναντι 14 ότι το 2013 θα ξαναχαρακτούν τα σύνορα της Τουρκίας».

«Το 'ξερα» μου λέει, «το 'ξερα, το 'ξερα».

(Γέλια)

Αντιλαμβάνεστε ότι από τότε προσεύχομαι κάθε μέρα μην διαλυθεί η Τουρκία,

γιατί την έχω βάψει.

(Γέλια)

Αλλά για να μιλήσω και πάλι σοβαρά.

Τι μαθαίνω εγώ όταν πηγαίνω τουλάχιστον και όλοι μας όταν πηγαίνουμε

σε τέτοιου είδους διεθνή φόρα.

Πρώτα απ' όλα ένα πράγμα που σου κάνει εντύπωση

είναι πόσο τρομαγμένοι είναι οι ηγέτες, οι τραπεζίτες,

όλοι οι υπόλοιποι που ασχολούνται μ' αυτά τα θέματα.

Είναι τρομαγμένοι, γιατί έχει φτιαχτεί ένα πράγμα που λέγεται παγκοσμιοποίηση

που είναι άγριο, που είναι απρόβλεπτο,

που ούτε οι ίδιοι ξέρουν πώς να το χειριστούν, κανείς δεν ξέρει.

Το δεύτερο είναι που σου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση

είναι πόσο μεγάλες είναι οι προκλήσεις που έχει ειδικά η Δύση

και πόσο μικροί είναι αυτοί οι ηγέτες.

Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό αλλά είναι γνώρισμα της εποχής μας.

Το τελευταίο βέβαια που κατάλαβα, και για μένα αυτό είναι σημαντικό

και πάει σ' αυτό που έλεγα ότι πρέπει πάντα να λες την αλήθεια,

είναι όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου

δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, δεν είμαστε ο ομφαλός της γης.

Έχουμε την ιστορία μας, έχουμε μια μοναδική γεωπολιτική θέση

είμαστε ένας λαός, ένας τόπος ευλογημένος, από όλα αυτά που έχουμε γύρω μας,

δεν είμαστε όμως το κέντρο του κόσμου, κι όχι μόνο αυτό.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε μια μικρή ψηφίδα σ' έναν πολύ ταραγμένο κόσμο.

Δεν είναι πια η Ευρώπη που ξέραμε,

δεν είναι η γειτονιά μας, η Αλβανία, η Βουλγαρία.

Έχουνε μπει χώρες στην Ευρώπη, απ' το ανατολικό μπλοκ

που έχουν περάσει δύσκολα, έχουνε πεινάσει.

Βλέπουν το δικό μας βιωτικό επίπεδο και πραγματικά το ζηλεύουν.

Έχει μπει μια Τουρκία σ' αυτόν τον νέο, τον άγριο καπιταλισμό.

Έχει μπει η Ρωσία, έχει μπει η Κίνα, θα μπει μια Αφρική,

η οποία θα φτιάξει μια καινούργια μεσαία τάξη, κοντά στο ένα δισ. τα επόμενα δέκα είκοσι χρόνια.

Αυτόν τον κόσμο έχουμε απέναντί μας,

μ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να ανταγωνιστούμε και πρέπει να το πάρουμε απόφαση, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση,

αλλά μ' αυτούς πρέπει να τα βγάλουμε πέρα.

Τώρα, υπάρχουνε κάποιοι μες το φόβο που λένε το κλασικό:

- Τι κάνεις όταν φοβάσαι, όταν απειλείσαι; - Φτιάχνεις γύρω σου ξύλινα τείχη.

Να πάμε πίσω στην ιστορία μας να θυμηθούμε τι είναι τα ξύλινα τείχη;

Οι Βάρβαροι είναι έξω από την Αττική

και κάποιοι ανήμποροι, τους παίρνουν κάποιοι στο λαιμό τους

και πάνε και κρύβονται στον Παρθενώνα, πίσω απ' αυτά τα ξύλινα τείχη.

Δεν επιβίωσαν.

Κάποιοι άλλοι Έλληνες με τον Θεμιστοκλή μπαίνουν στη θάλασσα,

σ' ένα πολύ απρόβλεπτο περιβάλλον, δίνουν με την ελληνική δημιουργικότητα,

γενναιότητα, αποφασιστικότητα, τη μάχη εκεί και την κερδίζουν.

Και σώζουν και την Ευρώπη και την Ελλάδα από τους Βαρβάρους.

Αν βλέπω τον Θεμιστοκλή και τους υπόλοιπους πουθενά γύρω μου;

Τους βλέπω, καταρχήν να σας πω ότι έχοντας ζήσει στο εξωτερικό

βλέπω πόσο ο Έλληνας μπορεί να επιβιώσει, σε ταραγμένες θάλασσες

όταν ο Έλληνας είναι εξωστρεφής, όταν παίρνει το ρίσκο του

όταν όμως δουλεύει με κανόνες.

Έχω νιώσει πολύ μεγάλη υπερηφάνεια όταν πήγα στο Λος Άντζελες, στο Χόλιγουντ,

στο Σίλικον Βάλεϊ, στον Λευκό Οίκο, σε μίντια παντού

και έβλεπα Έλληνες χαρισματικούς, παντού σε καίριες θέσεις.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνω στον ελληνισμό της διασποράς.

Πάρτε αυτή τη γενιά η οποία με γεμίζει και ελπίδα εμένα και στενοχώρια.

Ο Μιχάλης ο Μπαχτής είναι μια... εκπροσωπεί αυτή τη γενιά. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι φύγανε έξω γιατί δεν άντεχαν αυτό το κουκούλι

της μιζέριας, της αναξιοκρατίας, που έχουμε φτιάξει εδώ στην Ελλάδα.

Και είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Τους συναντούμε παντού.

Βλέπω το παιδί που έχει τελειώσει το πολυτεχνείο

να δουλεύει σαν μάνατζερ σ' ένα ξενοδοχείο στη Σκωτία,

κάποιον άλλο που είναι στο Μόναχο που έχει ανοίξει ένα μαγαζί, κάποια παιδιά από τη Θεσσαλονίκη που έχουν ανοίξει κάτι άλλο στο Λονδίνο.

Νέους επιστήμονες στην Αμερική.

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι κι αυτή η γενιά του Erasmus,

η γενιά αν θέλετε της ευκαιρίας που κυνηγάει σ' όλον τον κόσμο

θα γυρίσει σ' αυτόν τον τόπο, είμαι σίγουρος ότι θα γυρίσει

σ' αυτόν τον τόπο, πάντα γυρνάει

και πιστεύω θα είναι η μαγιά κάτι καινούργιου κάτι πολύ καλού

το οποίο θα ξημερώσει και δεν θα αργήσει να ξημερώσει.

Βλέπω όμως πολλά σημάδια ελπίδας και μέσα στην Ελλάδα, και δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία.

Βλέπω τα παιδιά που κρατήσαν ανοιχτά τα πανεπιστήμια, κόντρα στη μιζέρια,

δεν ήταν εύκολη ιστορία γι΄αυτούς.

Βλέπω ακόμα δημόσιους υπαλλήλους, αστυνομικούς

οι οποίοι κάνουν τη δουλειά τους με πολύ λίγα λεφτά, με επαγγελματισμό

που δεν θυμίζει άλλες εποχές.

Βλέπω πενηντάρηδες οι οποίοι έμειναν στον άσσο,

αλλά προσπαθούν και τώρα να φτιάξουν επιχειρηματικά δικτυα

για να επιβιώσουν.

Βλέπω τον Μύρωνα τον Μιχαηλίδη, ο οποίος φτιάχνει μια Λυρική

που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες στον κόσμο.

Βλέπω την κυρία Σταυροπούλου που παίρνει μια διαλυμένη υπηρεσία, των προσφύγων, και μέσα σε λίγους μήνες την κάνει κάτι άλλο.

Δεν είναι τίποτα φοβερό, θέλει οργάνωση και σχέδιο

και μπορούμε να το κάνουμε.

Γιατί δε γίνεται τώρα αυτό, κατά τη γνώμη μου;

Μας λείπουν δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι αυτή η Ελλάδα η οποία είναι δημιουργική,

πληρώνει τους φόρους της πληρώνει πολλά λεφτά

για να στέλνει τα παιδιά σε φροντιστήρια και σε πανεπιστήμια,

δεν εκπροσωπείται πολιτικά,

και πρέπει αυτό το πράγμα κάποια στιγμή ν' αλλάξει.

Με τον θυμό δεν μπορούμε ούτε να ταΐσουμε στόματα ούτε να αλλάξουμε τίποτα.

Με την αποχή, με το σνομπάρισμα της πολιτικής επίσης δε βγαίνει τίποτα.

Η δικιά μου γνώμη είναι ότι πρέπει

όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοιες αξίες, που πιστεύουν ότι υπάρχει αυτή η άλλη Ελλάδα,

να μπούνε στον δημόσιο διάλογο, στο καινούργιο καφενείο,

που είναι τα κοινωνικά μέσα,

να μπούνε σε κόμματα παλιά, καινούργια, ή να φτιάξουν και δικά τους, αλλά δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, για κανέναν να μείνει έξω

απ' αυτό το καμίνι του δημόσιου διαλόγου, καμία δικαιολογία.

Όποιος νομίζει, όπως νόμιζε η ελληνική ελίτ για πολλά χρόνια

ότι μπορεί να μένει στο όμορφο σπίτι του στο τακτικό, το απόλυτα κανονισμένο

και γύρω-γύρω να υπάρχει αυθαιρεσία και σκουπίδια, είναι γελασμένος,

αυτό δεν βγάζει πουθενά.

Το δεύτερο που για μένα πρέπει να αλλάξει, είναι να είμαστε πιο πρακτικοί.

Νομίζω ότι ένα πράγμα απ' το οποίο πάσχουμε στην Ελλάδα είναι η υπερανάλυση.

Τα πάντα τα αναγάγουμε σε θέματα, ιδεολογίας, πολιτικής, αξιών

και δεν ξέρω τι άλλο.

Δεν είναι έτσι, θυμάμαι πάντα έναν Ελληνοαμερικάνο που είχα

γνωρίσει πολύ πετυχημένο στην Καλιφόρνια, ο οποίος μου έλεγε ότι ένα πράγμα

που τον τρέλαινε όταν ήτανε μικρός στο χωριό του

ήταν ότι είχε σπάσει η βρύση στο χωριό.

Δεκαπέντε μέρες καθόντουσαν όλοι οι άντρες στο καφενείο και τσακωνόντουσαν.

Ποιος φταίει, ο νομάρχης, ο βουλευτής, το κράτος, εσύ, εγώ.

Δεν έβρισκαν άκρη, την ίδια στιγμή οι γυναίκες του χωριού

φορτωνόντουσαν τις στάμνες και πηγαίνανε για πολλά χιλιόμετρα για να γεμίσουνε νερό από μια άλλη βρύση.

Μερικές φορές πραγματικά, νιώθω ότι αυτή η κοινωνια

που τόσα έχει υποφέρει πληρώνει την αδυναμία

ενός πολιτικού συστήματος, ενός γενικότερου συστήματος,

να φτιάξει τη βρύση, να ασχοληθεί με πρακτικά θέματα

όπως είναι τα νοσοκομεία, όπως είναι η παιδεία,

όπως είναι η δικαιοσύνη, δεν θέλει πάρα πολύ φαντασία,

είναι πραγματικά θέματα διοίκησης, μάνατζμεντ, πρακτικά θέματα.

Θέλω να καταλήξω λέγοντάς σας ότι υπάρχουν πολλοί σ' αυτούς τους καιρούς

οι οποίοι όπως είπα θέλουν να φτιάξουν ξύλινα τείχη,

άλλοι νομίζουν ότι πίσω απ' αυτά τα τείχη θα προστατεύσουν τα κεκτημένα τους

ή και τα συμφέροντά τους.

Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες,

το παλιό θα σαρωθεί,

η Ελλάδα είναι σε ένα διεθνές περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί να ξανακλειστεί,

δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε η Ελλαδίτσα η οποία θα ζει μόνη της.

Έχουμε όλοι ευθύνη γι' αυτά που έρχονται και γι' αυτά που θα γίνουν,

και οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι και οι βολεμένοι, αυτοί που έχουν υποφέρει.

Όλοι.

Και νομίζω ότι αυτό που είναι πάρα πολύ σημαντικό

είναι να σταματήσουμε το κοίταγμα προς τα πίσω

και να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά και πρακτικά

πώς θα αλλάξουμε όλα αυτά.

Και θα καταλήξω με μια φράση που μου είπε ένας φίλος που νομίζω τελικά

ότι έχει το νόημά της.

Μου λέει κοίταξε να δεις το παράπηγμα το οποίο έχουμε φτιάξει δεν αντέχει άλλο, γκρεμίζεται, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα.

Αλλά μου λέει, αυτό που είναι πιο σημαντικό και το πιστεύω κι εγώ

είναι ότι δεν αξίζουμε να ζήσουμε σε ένα επισκευασμένο παράπηγμα.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)


The two faces of Greece | Alexis Papahelas | TEDxAcademy Die zwei Gesichter von Griechenland | Alexis Papahelas | TEDxAcademy The two faces of Greece | Alexis Papahelas | TEDxAcademy Las dos caras de Grecia | Alexis Papahelas | TEDxAcademy Les deux visages de la Grèce | Alexis Papahelas | TEDxAcademy

Μεταγραφή: Mary Keramida Επιμέλεια: Natalia Savvidi

Πρέπει να πω ότι όταν πήρα την πρόσκληση από το TEDx για να μιλήσω εδώ I have to say that when I got the invitation from TEDx to speak here

αγχώθηκα, μου 'ρθε έτσι μια στιγμή από τα παιδικά μου χρόνια I got nervous, I had a moment from my childhood

- να το εξομολογηθώ αυτό - - to confess this -

όπου έπρεπε να μιλήσω σ' ένα θέατρο για μια εργασία where I had to talk to a theater about a project

- πολύ πιο μικρό θέατρο - - much smaller theater -

αγχώθηκα τόσο πολύ που στην αρχή τραύλιζα I was so nervous that at first I stuttered

και μετά άρχισαν να βγαίνουν διάφοροι περίεργοι ήχοι, εν πάσει περιπτώσει, and then all sorts of weird sounds started coming out, anyway,

μέσα απ' τη φωνή μου. through my voice.

Πέρασε ο καιρός, το ξέχασα αυτό Time has passed, I forgot that

και κάποια στιγμή μου προτάθηκε να βγω στην τηλεόραση. and at one point it was suggested that I go on television.

Ομολογώ ότι μ' έπιασε κρύος ιδρώτας. I have to admit that I broke out in a cold sweat.

Είπα όμως ότι ρε παιδί μου, αυτό που σε αγχώνει πρέπει να το δαμάζεις. But I said, "Son, what's stressing you out is something you have to tame.

Τελικά δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή απ' αυτό. After all, there is no more important thing in life than that.

Αποφάσισα, λοιπόν, να βγω στην τηλεόραση. So I decided to go on television.

Πρώτη φορά βγήκα ζωντανά από τον Λευκό Οίκο. This is the first time I went live from the White House.

Έκανα μια καταπληκτική γεωπολιτική ανάλυση,

ιδιοφυή κατά τη γνώμη μου για την εποχή εκείνη, genius in my opinion for the time,

αλλά είχα φοβερό τρακ, δεν ήξερα τι είπα, πώς τα είπα, κτλ. but I was terribly nervous, I didn't know what I said, how I said it, etc.

Παίρνω τη μάνα μου στην Αθήνα λοιπόν, της λέω: So I call my mother in Athens, I tell her:

«Ρε μάνα, πώς σου φάνηκαν αυτά που είπα;» "Hey, Mom, what did you think of what I said?"

«Ρε παιδί μου τι καπαρντίνα είναι αυτή που φορούσες;» μου λέει. "My boy, what kind of trench coat is that you were wearing?" he says to me.

(Γέλια)

Κατάλαβα λοιπόν με τα χρόνια ότι πολλές φορές

έχει πολύ λιγότερη σημασία το τι λες, it matters a lot less what you say,

αλλά το τι θέλει ν' ακούσει ο άλλος, τι θέλει να δει, τι θέλει να συγκρατήσει. but what the other person wants to hear, what he wants to see, what he wants to hold back.

Για να μιλήσω σοβαρά, όμως, όταν καθόμουνα να γράψω γι' αυτό το θέμα To be serious, though, when I sat down to write about this issue

που πολύ μ' αρέσε όταν το άκουσα,

«Το μέλλον που μοιραζόμαστε»

ήταν ένα περίεργο πράγμα, ένιωθα μια δύναμη της αδράνειας

την ώρα που καθόμουνα να το σκεφτώ, να δω τι θα ήθελα να πω,

με τραβούσε ένα χέρι συνεχώς, I was constantly being pulled by a hand,

να δω το τελευταίο κουτσομπολιό για κάποιον πολιτικό, to see the latest gossip about a politician,

να μπω κάπου να δω τη δήλωση βόμβα του τάδε, to go somewhere to see this guy's bombshell statement,

ν' ανοίξω την τηλεόραση να δω έναν ακόμα τηλεκαβγά turn on the TV and watch another telethon

που μοιάζει με χιλιοπαιγμένη επιθεώρηση. that looks like a hackneyed review.

Και λέω τι έχουμε πάθει όλοι εμείς που υποτίθεται ότι ασχολούμαστε And I say what is wrong with all of us who are supposed to be involved

με τα δημόσια πράγματα στη χώρα, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες. with public affairs in the country, journalists, politicians, businessmen.

Πόσο μας τρώει αυτή η καθημερινότητα αν θέλετε το κουτσομπολιό, How much this daily routine is eating us up if you want the gossip,

αυτό το πράγμα που δεν βγάζει πουθενά. this thing that's not going anywhere.

Και σας διαβεβαιώ γιατί το ζω καθημερινά And I assure you because I live it every day

δεν υπάρχει κανείς που σκέφτεται ή σχεδιάζει there's no one thinking or planning

ούτε δεξιός ούτε αριστερός ούτε κεντρώος, κανείς, no right, no left, no center, no one,

πέρα από τις επόμενες κάλπες, beyond the next election,

πέρα από την επόμενη δόση της Τρόικας beyond the next Troika tranche

ή πέρα απ' τις επόμενες προσλήψεις. or beyond the next recruitment.

Κι αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον εμένα με φοβίζει, And that's something that scares me, at least for me,

πόσο περισσότερο όμως να φοβίζει μια κοινωνία but how much more frightening to a society

που έχει νιώσει ότι έχει χάσει πραγματικά το έδαφος κάτω απ' τα πόδια της. who has felt that she has really lost the ground beneath her feet.

Μια κοινωνία που αισθάνθηκε ότι ό,τι είχε συνηθίσει σαν βιωτικό επίπεδο A society that felt that what it had become accustomed to as a living standard

πραγματικά καταστράφηκε μέσα σε λίγα χρόνια. really destroyed in a few years.

Μια κοινωνία η οποία πραγματικά φοβάται και δεν βλέπει φως, A society that is truly afraid and does not see the light,

γιατί κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος ν' αντιμετωπίσεις τον φόβο because in my opinion the only way to deal with fear

είναι με την αλήθεια και με όραμα ή ακόμα καλύτερο σχέδιο. is with truth and vision or an even better plan.

Καθώς λοιπόν τα σκεφτόμουνα όλα αυτά, σκεφτόμουνα ότι So as I was thinking about all this, I was thinking that

ένα μεγάλο θέμα που έχουμε είναι ότι - κι αυτό το έχει δείξει η ιστορία - one big issue we have is that - and history has shown this -

ότι όταν περνάει μια χώρα μια τόσο μεγάλη κρίση, that when a country goes through a crisis of this magnitude,

ανοίγουν αν θέλετε βαθύτερα ρήγματα, open up deeper rifts, if you will,

πράγματα τα οποία είναι γνωρίσματα ενός λαού things which are the traits of a people

έρχονται στο προσκήνιο μ' έναν πιο έντονο τρόπο.

Και τώρα έχουν έρθει στο προσκήνιο And now they have come to the fore

και απειλούν τον τρόπο που σκεφτόμαστε μερικές φορές. and threaten the way we think sometimes.

Ένα σύνδρομο που έχουμε πάθει τώρα, κοιτάμε συνέχεια προς τα πίσω, A syndrome we have now, we keep looking backwards,

συνέχεια, συνέχεια είναι σαν να είμαστε καρφωμένοι στον πίσω καθρέφτη. all the time, all the time it's like being stuck in the rear view mirror.

Κι όποιος το κάνει αυτό είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα τρακάρει. And anyone who does this is mathematically certain to crash.

Δεν μπορείς να έχεις ούτε ορατότητα, ούτε όραμα. You can have neither visibility nor vision.

Δεν λέω για να μην παρεξηγηθώ ότι δεν πρέπει να υπάρξει κάθαρση I'm not saying, lest I be misunderstood, that there shouldn't be a catharsis

για όσα γίνανε, τα πολλά που γίνανε και δεν λέω ότι δεν φταίμε όλοι, for the things that have happened, the many things that have happened, and I'm not saying we're not all to blame,

ότι δεν στηρίξαμε πράγματα που δεν στηρίζονταν μες την απελπισία μας, that we did not support things that were not supported in our desperation,

ότι βολευτήκαμε όταν δεν έπρεπε να βολευτούμε that we settled when we shouldn't have settled

ή ότι δεν μιλήσαμε όταν έπρεπε να μιλήσουμε.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ.

Όμως το κοίταγμα προς τα πίσω, πρέπει να 'χει κι ένα όριο. But looking backwards must have a limit.

Ένα δεύτερο πράγμα το οποίο βγαίνει πολύ στην επιφάνεια A second thing that surfaces a lot

είναι αυτή η μανία καταδίωξης, αυτό το περίφημο στερεότυπο is this persecution mania, this famous stereotype

που λέει ότι είμαστε ένας λαός περιούσιος, μοναδικός, που όλοι τον κυνηγάνε. that says we are a wealthy, unique people, that everyone is out to get him.

Δεν διαφωνώ ότι είμαστε ένας λαός μοναδικός, I do not disagree that we are a unique people,

προφανώς έχουμε μια πολύ μεγάλη ιστορία,

αλλά δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που μας κυνηγάνε

πάντως δεν έχουνε κάνει πολύ καλή δουλειά. but they haven't done a very good job.

(Γέλια)

Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε ότι η Ελλάδα μετά απ' αυτή την κρίση

είναι ακόμα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.

Κοιτάξτε να δείτε ότι είμαστε στα πιο κλειστά κλαμπ της δύσης. Look to see that we are in the most exclusive clubs in the West.

Κοιτάξτε να δείτε τη μόρφωση που έχει η νέα ελληνική γενιά Look at the education that the new Greek generation has

και κοιτάξτε να δείτε ότι ο υπόλοιπος πλανήτης θα κοιτούσε με πολλή ζήλεια and look to see that the rest of the planet would look on with great envy

το πού είναι η Ελλάδα ακόμα σήμερα. where Greece is still today.

Και για μένα η πρόκληση είναι το να κρατήσουμε αυτό το επίπεδο, And for me the challenge is to keep this level,

να μείνουμε εδώ πού είμαστε και να πάμε μπροστά. to stay where we are and move forward.

Τώρα να σας πω κι ένα τρίτο σύνδρομο

το οποίο επειδή το 'χω ζήσει στο πετσί μου έχει γίνει αγαπημένο μου θέμα, which, because I've lived through it, has become a favorite subject of mine,

που είναι οι θεωρίες συνωμοσίας. which are conspiracy theories.

Μπορώ να σας μιλήσω για ώρες για θεωρίες συνωμοσίας,

και θα σας πω και μια ιστορία γιατί πραγματικά είναι απ' αυτές and I'll tell you a story because it's really one of those

που με κάνουν μερικές φορές να γελάω μόνος μου that sometimes make me laugh to myself

όταν σκέφτομαι το πόσο μπερδεμένα τα 'χουμε στο μυαλό μας. when I think about how messed up our minds are.

Πριν από 3-4 χρόνια πήρα μια πρόσκληση 3-4 years ago I got an invitation

από την καταραμένη αυτή Λέσχη Μπίλντερμπεργκ from that damn Bilderberg Club

για να πάω σε μια συνεδρίασή της. to go to one of her sessions.

Ήταν η δεύτερη φορά και κάλεσα ένα φίλο μου και τον ρώτησα τι να κάνω. It was the second time and I called a friend of mine and asked him what to do.

Να σας πω ότι αυτός ο φίλος μου είναι τόσο λάτρης των θεωριών συνωμοσίας Let me tell you that this friend of mine is so fond of conspiracy theories που μπορεί να του κάνεις το καλύτερο δώρο, το καλύτερο ταξίδι, την πιο ωραία γυναίκα that you can give him the best gift, the best trip, the most beautiful woman

δεν τον νοιάζει, he doesn't care,

δωσ' του μια θεωρία συνωμοσίας και ζει κι αναπνέει γι' αυτό. give him a conspiracy theory and he lives and breathes for it.

Του λέω λοιπόν: «Ρε παιδί μου τι να κάνω;» Του λέω: «Να πάω;» So I say to him: "Son, what am I going to do?" I say, "Go?"

Με κοίταξε έτσι μ' ένα ύφος σαν να 'μαι λίγο τρελός, He looked at me with a look like I was a little crazy,

λίγο, «τώρα τι πάει να κάνει αυτός», με ρώτησε γιατί θέλω να πάω little, "now what's he going to do," he asked me why I want to go

του λέω, «Θέλω να πάω πρώτα για ν' ανοίξει το μυαλό μου, I said, "I want to go first to open my mind,

γιατί θα ακούσω πράγματα που δεν μπορώ να τα ακούσω εδώ, because I'm going to hear things I can't hear here,

δεύτερον γιατί πάνε όλοι οι μεγάλοι διευθυντες εφημερίδων Secondly, why are all the big newspaper executives going απ' την Ευρώπη και την Αμερική

και τρίτον» του λέω, «γιατί μπορεί να ακουστεί κάτι για την Ελλάδα εκεί, and thirdly," I say to him, "because something might be heard about Greece there,

δεν ξέρεις ποτέ» - δεν ακούστηκε - you never know" - not heard -

(Γέλια)

«και καλό είναι να υπάρχει κι ένας Έλληνας να υποστηρίξει την ελληνική άποψη». "and it is good to have a Greek to support the Greek view".

Άντε πήγαινε μου είπε. Go on, he said.

Γύρισα πίσω, αυτός είχε μπει στο σάιτ εντωμεταξύ της λέσχης I came back, he had gotten on the site in the middle of the club

είχε δει τα θέματα προς συζήτηση είναι όλα εκεί, το ποιοι πήγαν, τα πάντα. had seen the topics for discussion are all there, who went, everything.

Έρχεται η πρώτη μέρα, τι έγινε του λέω: The first day comes, what happened, I say:

«Σε παρακαλώ αυτά είναι σοβαρά πράγματα». "Please this is serious stuff."

Ήρθε τη δεύτερη μέρα, την τρίτη μέρα,

του λέω την τρίτη μέρα: «Κοίταξε να δεις θα πάρεις έναν όρκο Μπίλντερμπεργκ». I tell him on the third day: "Look, you're going to get a Bilderberg oath."

Μου λέει: «Τι είναι αυτός ο όρκος;»

Του λέω: «Δεν έχω ιδέα τι είναι, αλλά ξέρω ότι αν τον παραβείς την έχεις βάψει». I say, "I have no idea what it is, but I know that if you break it, you're screwed."

Για να μην παρεξηγηθούμε και μεταξύ μας, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Lest we misunderstand each other, there is no such thing.

Αφού λοιπόν του το είπα αυτό, του λέω: So after I told him that, I said:

«Κοίταξε να δεις, έγινε μια ψηφοφορία» "Look at that, there was a vote"

ούτε ψηφοφορίες γίνονται, σας το λέω για να μην επίσης παραξηγηθούμε, nor are there any votes, I tell you so that we are not also misunderstood,

του λέω: «Έγινε μια ψηφοφορία και αποφασίσαμε με 149 ψήφους

έναντι 14 ότι το 2013 θα ξαναχαρακτούν τα σύνορα της Τουρκίας». against 14 that Turkey's borders will be re-drawn in 2013".

«Το 'ξερα» μου λέει, «το 'ξερα, το 'ξερα». "I knew it," he says, "I knew it, I knew it."

(Γέλια)

Αντιλαμβάνεστε ότι από τότε προσεύχομαι κάθε μέρα μην διαλυθεί η Τουρκία,

γιατί την έχω βάψει.

(Γέλια)

Αλλά για να μιλήσω και πάλι σοβαρά.

Τι μαθαίνω εγώ όταν πηγαίνω τουλάχιστον και όλοι μας όταν πηγαίνουμε

σε τέτοιου είδους διεθνή φόρα.

Πρώτα απ' όλα ένα πράγμα που σου κάνει εντύπωση

είναι πόσο τρομαγμένοι είναι οι ηγέτες, οι τραπεζίτες,

όλοι οι υπόλοιποι που ασχολούνται μ' αυτά τα θέματα.

Είναι τρομαγμένοι, γιατί έχει φτιαχτεί ένα πράγμα που λέγεται παγκοσμιοποίηση

που είναι άγριο, που είναι απρόβλεπτο,

που ούτε οι ίδιοι ξέρουν πώς να το χειριστούν, κανείς δεν ξέρει.

Το δεύτερο είναι που σου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση

είναι πόσο μεγάλες είναι οι προκλήσεις που έχει ειδικά η Δύση

και πόσο μικροί είναι αυτοί οι ηγέτες.

Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό αλλά είναι γνώρισμα της εποχής μας.

Το τελευταίο βέβαια που κατάλαβα, και για μένα αυτό είναι σημαντικό

και πάει σ' αυτό που έλεγα ότι πρέπει πάντα να λες την αλήθεια,

είναι όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου

δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, δεν είμαστε ο ομφαλός της γης.

Έχουμε την ιστορία μας, έχουμε μια μοναδική γεωπολιτική θέση

είμαστε ένας λαός, ένας τόπος ευλογημένος, από όλα αυτά που έχουμε γύρω μας,

δεν είμαστε όμως το κέντρο του κόσμου, κι όχι μόνο αυτό.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε μια μικρή ψηφίδα σ' έναν πολύ ταραγμένο κόσμο.

Δεν είναι πια η Ευρώπη που ξέραμε,

δεν είναι η γειτονιά μας, η Αλβανία, η Βουλγαρία.

Έχουνε μπει χώρες στην Ευρώπη, απ' το ανατολικό μπλοκ

που έχουν περάσει δύσκολα, έχουνε πεινάσει.

Βλέπουν το δικό μας βιωτικό επίπεδο και πραγματικά το ζηλεύουν.

Έχει μπει μια Τουρκία σ' αυτόν τον νέο, τον άγριο καπιταλισμό.

Έχει μπει η Ρωσία, έχει μπει η Κίνα, θα μπει μια Αφρική,

η οποία θα φτιάξει μια καινούργια μεσαία τάξη, κοντά στο ένα δισ. τα επόμενα δέκα είκοσι χρόνια.

Αυτόν τον κόσμο έχουμε απέναντί μας,

μ' αυτόν τον κόσμο πρέπει να ανταγωνιστούμε και πρέπει να το πάρουμε απόφαση, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση,

αλλά μ' αυτούς πρέπει να τα βγάλουμε πέρα.

Τώρα, υπάρχουνε κάποιοι μες το φόβο που λένε το κλασικό:

- Τι κάνεις όταν φοβάσαι, όταν απειλείσαι; - Φτιάχνεις γύρω σου ξύλινα τείχη.

Να πάμε πίσω στην ιστορία μας να θυμηθούμε τι είναι τα ξύλινα τείχη;

Οι Βάρβαροι είναι έξω από την Αττική

και κάποιοι ανήμποροι, τους παίρνουν κάποιοι στο λαιμό τους

και πάνε και κρύβονται στον Παρθενώνα, πίσω απ' αυτά τα ξύλινα τείχη.

Δεν επιβίωσαν.

Κάποιοι άλλοι Έλληνες με τον Θεμιστοκλή μπαίνουν στη θάλασσα,

σ' ένα πολύ απρόβλεπτο περιβάλλον, δίνουν με την ελληνική δημιουργικότητα,

γενναιότητα, αποφασιστικότητα, τη μάχη εκεί και την κερδίζουν.

Και σώζουν και την Ευρώπη και την Ελλάδα από τους Βαρβάρους.

Αν βλέπω τον Θεμιστοκλή και τους υπόλοιπους πουθενά γύρω μου; Do I see Themistocles and the others anywhere around me?

Τους βλέπω, καταρχήν να σας πω ότι έχοντας ζήσει στο εξωτερικό

βλέπω πόσο ο Έλληνας μπορεί να επιβιώσει, σε ταραγμένες θάλασσες

όταν ο Έλληνας είναι εξωστρεφής, όταν παίρνει το ρίσκο του when the Greek is extroverted, when he takes the risk of

όταν όμως δουλεύει με κανόνες.

Έχω νιώσει πολύ μεγάλη υπερηφάνεια όταν πήγα στο Λος Άντζελες, στο Χόλιγουντ,

στο Σίλικον Βάλεϊ, στον Λευκό Οίκο, σε μίντια παντού

και έβλεπα Έλληνες χαρισματικούς, παντού σε καίριες θέσεις. and I saw Greeks with charisma everywhere in key positions.

Δεν χρειάζεται όμως να μείνω στον ελληνισμό της διασποράς.

Πάρτε αυτή τη γενιά η οποία με γεμίζει και ελπίδα εμένα και στενοχώρια. Take this generation which fills me with both hope and sadness.

Ο Μιχάλης ο Μπαχτής είναι μια... εκπροσωπεί αυτή τη γενιά. Michael the Baptist is a... represents this generation. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι φύγανε έξω γιατί δεν άντεχαν αυτό το κουκούλι

της μιζέριας, της αναξιοκρατίας, που έχουμε φτιάξει εδώ στην Ελλάδα. of the misery, of the anarchy that we have created here in Greece.

Και είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Τους συναντούμε παντού.

Βλέπω το παιδί που έχει τελειώσει το πολυτεχνείο

να δουλεύει σαν μάνατζερ σ' ένα ξενοδοχείο στη Σκωτία,

κάποιον άλλο που είναι στο Μόναχο που έχει ανοίξει ένα μαγαζί, someone else who is in Munich who has opened a shop, κάποια παιδιά από τη Θεσσαλονίκη που έχουν ανοίξει κάτι άλλο στο Λονδίνο.

Νέους επιστήμονες στην Αμερική.

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι κι αυτή η γενιά του Erasmus,

η γενιά αν θέλετε της ευκαιρίας που κυνηγάει σ' όλον τον κόσμο the generation, if you will, of opportunity that is chasing around the world

θα γυρίσει σ' αυτόν τον τόπο, είμαι σίγουρος ότι θα γυρίσει will return to this place, I'm sure he will

σ' αυτόν τον τόπο, πάντα γυρνάει in this place, he always comes back

και πιστεύω θα είναι η μαγιά κάτι καινούργιου κάτι πολύ καλού

το οποίο θα ξημερώσει και δεν θα αργήσει να ξημερώσει.

Βλέπω όμως πολλά σημάδια ελπίδας και μέσα στην Ελλάδα, και δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία. and we should not be in despair.

Βλέπω τα παιδιά που κρατήσαν ανοιχτά τα πανεπιστήμια, κόντρα στη μιζέρια, I see the kids who have kept the universities open against misery,

δεν ήταν εύκολη ιστορία γι΄αυτούς.

Βλέπω ακόμα δημόσιους υπαλλήλους, αστυνομικούς

οι οποίοι κάνουν τη δουλειά τους με πολύ λίγα λεφτά, με επαγγελματισμό

που δεν θυμίζει άλλες εποχές. that is not reminiscent of other times.

Βλέπω πενηντάρηδες οι οποίοι έμειναν στον άσσο,

αλλά προσπαθούν και τώρα να φτιάξουν επιχειρηματικά δικτυα but they're also trying to build business networks

για να επιβιώσουν.

Βλέπω τον Μύρωνα τον Μιχαηλίδη, ο οποίος φτιάχνει μια Λυρική

που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες στον κόσμο.

Βλέπω την κυρία Σταυροπούλου που παίρνει μια διαλυμένη υπηρεσία, των προσφύγων, και μέσα σε λίγους μήνες την κάνει κάτι άλλο. of refugees, and within a few months makes it something else.

Δεν είναι τίποτα φοβερό, θέλει οργάνωση και σχέδιο

και μπορούμε να το κάνουμε. and we can do it.

Γιατί δε γίνεται τώρα αυτό, κατά τη γνώμη μου; Why is this not happening now, in my opinion?

Μας λείπουν δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι αυτή η Ελλάδα η οποία είναι δημιουργική,

πληρώνει τους φόρους της πληρώνει πολλά λεφτά pays her taxes pays a lot of money

για να στέλνει τα παιδιά σε φροντιστήρια και σε πανεπιστήμια, to send children to tutorials and universities,

δεν εκπροσωπείται πολιτικά, is not politically represented,

και πρέπει αυτό το πράγμα κάποια στιγμή ν' αλλάξει.

Με τον θυμό δεν μπορούμε ούτε να ταΐσουμε στόματα ούτε να αλλάξουμε τίποτα. With anger we can neither feed mouths nor change anything.

Με την αποχή, με το σνομπάρισμα της πολιτικής επίσης δε βγαίνει τίποτα. With abstention, with snobbishness in politics also nothing comes out.

Η δικιά μου γνώμη είναι ότι πρέπει

όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοιες αξίες, που πιστεύουν ότι υπάρχει αυτή η άλλη Ελλάδα,

να μπούνε στον δημόσιο διάλογο, στο καινούργιο καφενείο, to enter the public debate, the new coffee shop,

που είναι τα κοινωνικά μέσα, which is social media,

να μπούνε σε κόμματα παλιά, καινούργια, ή να φτιάξουν και δικά τους, join old, new parties, or form their own, αλλά δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, για κανέναν να μείνει έξω but there is no excuse for anyone to be left out

απ' αυτό το καμίνι του δημόσιου διαλόγου, καμία δικαιολογία. from this furnace of public debate, no excuse.

Όποιος νομίζει, όπως νόμιζε η ελληνική ελίτ για πολλά χρόνια Anyone who thinks, as the Greek elite thought for many years

ότι μπορεί να μένει στο όμορφο σπίτι του στο τακτικό, το απόλυτα κανονισμένο that he can stay in his beautiful home in his neat, perfectly arranged

και γύρω-γύρω να υπάρχει αυθαιρεσία και σκουπίδια, είναι γελασμένος, and all around there's arbitrariness and garbage, he's delusional,

αυτό δεν βγάζει πουθενά. this isn't going anywhere.

Το δεύτερο που για μένα πρέπει να αλλάξει, είναι να είμαστε πιο πρακτικοί.

Νομίζω ότι ένα πράγμα απ' το οποίο πάσχουμε στην Ελλάδα είναι η υπερανάλυση.

Τα πάντα τα αναγάγουμε σε θέματα, ιδεολογίας, πολιτικής, αξιών We reduce everything to issues, ideology, politics, values

και δεν ξέρω τι άλλο. and I don't know what else.

Δεν είναι έτσι, θυμάμαι πάντα έναν Ελληνοαμερικάνο που είχα Not so, I always remember a Greek-American that I had

γνωρίσει πολύ πετυχημένο στην Καλιφόρνια, ο οποίος μου έλεγε ότι ένα πράγμα I met a very successful guy in California, who told me that one thing

που τον τρέλαινε όταν ήτανε μικρός στο χωριό του

ήταν ότι είχε σπάσει η βρύση στο χωριό. was that the tap in the village had broken.

Δεκαπέντε μέρες καθόντουσαν όλοι οι άντρες στο καφενείο και τσακωνόντουσαν. For fifteen days all the men sat in the café and argued.

Ποιος φταίει, ο νομάρχης, ο βουλευτής, το κράτος, εσύ, εγώ. Whose fault is it, the prefect, the deputy, the state, you, me.

Δεν έβρισκαν άκρη, την ίδια στιγμή οι γυναίκες του χωριού They couldn't find a solution, at the same time the women of the village

φορτωνόντουσαν τις στάμνες και πηγαίνανε για πολλά χιλιόμετρα they would load up the pitchers and go for miles and miles για να γεμίσουνε νερό από μια άλλη βρύση.

Μερικές φορές πραγματικά, νιώθω ότι αυτή η κοινωνια

που τόσα έχει υποφέρει πληρώνει την αδυναμία

ενός πολιτικού συστήματος, ενός γενικότερου συστήματος, of a political system, of a general system,

να φτιάξει τη βρύση, να ασχοληθεί με πρακτικά θέματα

όπως είναι τα νοσοκομεία, όπως είναι η παιδεία, like hospitals, like education,

όπως είναι η δικαιοσύνη, δεν θέλει πάρα πολύ φαντασία,

είναι πραγματικά θέματα διοίκησης, μάνατζμεντ, πρακτικά θέματα.

Θέλω να καταλήξω λέγοντάς σας ότι υπάρχουν πολλοί σ' αυτούς τους καιρούς I want to conclude by telling you that there are many in these times

οι οποίοι όπως είπα θέλουν να φτιάξουν ξύλινα τείχη, who, as I said, want to build wooden walls,

άλλοι νομίζουν ότι πίσω απ' αυτά τα τείχη θα προστατεύσουν τα κεκτημένα τους others think that behind these walls they will protect their acquisitions

ή και τα συμφέροντά τους.

Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, They are not going to achieve anything, the developments are rapid,

το παλιό θα σαρωθεί,

η Ελλάδα είναι σε ένα διεθνές περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί να ξανακλειστεί,

δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε η Ελλαδίτσα η οποία θα ζει μόνη της. we are never going to become the Greece that lives alone.

Έχουμε όλοι ευθύνη γι' αυτά που έρχονται και γι' αυτά που θα γίνουν, We all have a responsibility for what is coming and what is to come,

και οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι και οι βολεμένοι, αυτοί που έχουν υποφέρει. and the anonymous and the nameless and the anonymous and the comfortable, those who have suffered.

Όλοι.

Και νομίζω ότι αυτό που είναι πάρα πολύ σημαντικό

είναι να σταματήσουμε το κοίταγμα προς τα πίσω is to stop looking backwards

και να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά και πρακτικά and start having serious and practical discussions

πώς θα αλλάξουμε όλα αυτά. how to change all that.

Και θα καταλήξω με μια φράση που μου είπε ένας φίλος που νομίζω τελικά And I'll end with a quote that a friend of mine said to me that I think finally

ότι έχει το νόημά της. that it has its meaning.

Μου λέει κοίταξε να δεις το παράπηγμα το οποίο έχουμε φτιάξει δεν αντέχει άλλο, He says look at the shed we've built, it can't take any more, γκρεμίζεται, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. is being torn down, there's not much we can do.

Αλλά μου λέει, αυτό που είναι πιο σημαντικό και το πιστεύω κι εγώ But he says to me, what's more important and I believe it too

είναι ότι δεν αξίζουμε να ζήσουμε σε ένα επισκευασμένο παράπηγμα.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)