×

我们使用cookies帮助改善LingQ。通过浏览本网站，表示你同意我们的 cookie 政策.

Start learning this lesson now
image

Ο Μικρός Πρίγκιπας, 7//

7//

ην πέμπτη μέρα, πάντοτε χάρη στο αρνάκι, κι αυτό το μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα μού αποκαλύφθηκε. Με ρώτησε απότομα και χωρίς περιστροφές, σαν να ήταν καρπός ενός προβλήματος που μελετούσε για αρκετό καιρό, σιωπηλά: «Ένα αρνάκι, εφόσον τρώει τα δεντράκια, τρώει επίσης και τα λουλούδια;» «Ένα αρνάκι τρώει ό,τι τυχόν συναντήσει». «Και τα λουλούδια ακόμη που έχουν αγκάθια;» «Ναι. Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια». «Τότε σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;» Δεν το γνώριζα αυτό. Άλλωστε ήμουν αρκετά απασχολημένος προσπαθώντας να ξεσφίξω ένα πάρα πολύ σφικτό μπουλόνι του κινητήρα μου. Ήμουν πολύ ανήσυχος καθώς η βλάβη άρχιζε να φαίνεται πολύ σοβαρή και το διαθέσιμο πόσιμο νερό που λιγόστευε, με έκανε να φοβάμαι τα χειρότερα. «Και σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;» Ο μικρός πρίγκιπας δεν ξεχνούσε ποτέ την ερώτησή του με το που τη διατύπωνε. Είχα εκνευριστεί με το μπουλόνι μου και του απάντησα ό,τι να ‘ναι: «Τα αγκάθια σε τίποτα δεν χρησιμεύουν. Είναι μια καθαρή κακή συνήθεια από τη μεριά των λουλουδιών!» «Ω!» Μα, έπειτα από μια μικρή παύση, μου απάντησε με μια κάποια μνησικακία: «Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα. Είναι λεπτεπίλεπτα. Ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους όπως μπορούν. Νομίζουν πως είναι τρομερά με τα αγκάθια τους…» Δεν του απάντησα καθόλου. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν: “αν αυτό το μπουλόνι συνεχίσει να αντιστέκεται, θα το κοπανήσω Τ 7 26 με ένα χτύπημα του σφυριού”. Ο μικρός πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου: «Κι εσύ πιστεύεις ότι τα λουλούδια…» «Όχι! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα! Απάντησα ό,τι να ‘ναι. Είμαι απασχολημένος με πιο σημαντικά πράγματα!» Με κοίταξε έκπληκτος. «Με πιο σημαντικά πράγματα!» Με κοιτούσε με το σφυρί μου στο χέρι και τα δάχτυλα μαύρα από το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ άσχημο. «Μιλάς όπως οι ενήλικες!» Αυτό με έκανε να νιώσω ντροπή. Μα, δίχως καμία λύπηση, πρόσθεσε: «Εσύ όλα τα μπερδεύεις… Εσύ όλα τα ανακατώνεις!» Ήταν πράγματι πολύ νευριασμένος. Τα χρυσόξανθα μαλλιά του ανέμιζαν. «Γνωρίζω έναν πλανήτη όπου ζει ένας κύριος κατακόκκινος. Δεν έχει μυρίσει ποτέ του ένα λουλούδι. Δεν έχει κοιτάξει ποτέ του ένα αστέρι. Δεν έχει αγαπήσει ποτέ κανέναν. Δεν έχει κάνει ποτέ του κάτι άλλο πέρα από λογαριασμούς. Και κάθε μέρα επαναλαμβάνει σαν κι εσένα: ‘‘Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι σοβαρός άνθρωπος'' κι αυτό τον κάνει να καμαρώνει περήφανα. Μα, αυτός δεν είναι ένας άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι!» «Ένα τι;» «Ένα μανιτάρι!» Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατακίτρινος από θυμό. «Εδώ κι εκατομμύρια χρόνια τα λουλούδια βγάζουν αγκάθια. Εδώ κι εκατομμύρια χρόνια τα αρνάκια τρώνε τα λουλούδια. Δεν είναι λοιπόν σοβαρό θέμα να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κοπιάζουν τόσο πολύ για να βγάζουν αγκάθια που δεν θα τους χρησιμεύσουν σε τίποτα; Δεν είναι σοβαρό θέμα ο πόλεμος μεταξύ αρνιών και λουλουδιών; Δεν είναι σοβαρό θέμα και πολύ πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κατακόκκινου Κυρίου; Κι αν εγώ γνωρίζω ένα λουλούδι μοναδικό στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού εκτός από τον πλανήτη μου, κι ένα μικρό αρνάκι μπορεί να το ξεριζώσει με μία και μόνη χαψιά, ένα πρωί, χωρίς να σκεφτεί καθόλου αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σοβαρό θέμα;» Κοκκίνισε κι έπειτα συνέχισε: «Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει όμοιό του ανάμεσα σε εκατομμύρια αστέρια, αυτό αρκεί για να αισθάνεται ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει». Σκέφτεται: ‘‘Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…” «Μα αν το αρνάκι φάει το λουλούδι, θα είναι γι' αυτόν σαν να έχουν σβήσει απότομα όλα τα αστέρια! Κι αυτό δεν είναι σοβαρό;» Δεν μπορούσε να πει τίποτα άλλο. Ξέσπασε ξαφνικά σε αναφιλητά. Η νύχτα είχε πέσει. Είχα αφήσει κι εγώ τα εργαλεία μου. Δεν με ενδιέφερε πια το σφυρί μου, το μπουλόνι μου, η δίψα και ο θάνατος. Υπήρχε σ' ένα αστέρι, σ' έναν πλανήτη, στον δικό μου πλανήτη, τη Γη, ένας μικρός πρίγκιπας να παρηγορήσω! Τον πήρα στην αγκαλιά μου. Τον νανούρισα. Του έλεγα: «Το λουλούδι που αγαπάς, δεν κινδυνεύει… Θα ζωγραφίσω ένα φίμωτρο για το αρνάκι σου… Θα ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου… Θα… ». Δεν ήξερα τι να του πω. Ένιωθα πολύ άβολα. Δεν ήξερα πώς να τον προσεγγίσω, πώς να τον πλησιάσω και πάλι… Η χώρα των δακρύων είναι τόσο μυστήρια.

7// 7//

ην πέμπτη μέρα, πάντοτε χάρη στο αρνάκι, κι αυτό το μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα μού αποκαλύφθηκε. Με ρώτησε απότομα και χωρίς περιστροφές, σαν να ήταν καρπός ενός προβλήματος που μελετούσε για αρκετό καιρό, σιωπηλά: «Ένα αρνάκι, εφόσον τρώει τα δεντράκια, τρώει επίσης και τα λουλούδια;» «Ένα αρνάκι τρώει ό,τι τυχόν συναντήσει». He asked me abruptly and bluntly, as if it were the fruit of a problem he had been silently studying for some time: "A little lamb, if it eats the trees, does it also eat the flowers?" "A little lamb eats everything it meets." «Και τα λουλούδια ακόμη που έχουν αγκάθια;» «Ναι. "And the flowers still have thorns?" "Yes. Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια». Even the flowers that have thorns ". «Τότε σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;» Δεν το γνώριζα αυτό. "Then what is the use of thorns?" I did not know that. Άλλωστε ήμουν αρκετά απασχολημένος προσπαθώντας να ξεσφίξω ένα πάρα πολύ σφικτό μπουλόνι του κινητήρα μου. Ήμουν πολύ ανήσυχος καθώς η βλάβη άρχιζε να φαίνεται πολύ σοβαρή και το διαθέσιμο πόσιμο νερό που λιγόστευε, με έκανε να φοβάμαι τα χειρότερα. I was very worried as the damage was starting to look very serious and the dwindling drinking water available made me fear the worst. «Και σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;» Ο μικρός πρίγκιπας δεν ξεχνούσε ποτέ την ερώτησή του με το που τη διατύπωνε. "And what are thorns for?" The little prince never forgot his question as he phrased it. Είχα εκνευριστεί με το μπουλόνι μου και του απάντησα ό,τι να ‘ναι: «Τα αγκάθια σε τίποτα δεν χρησιμεύουν. I was annoyed with my bolt and I answered him no matter what: “Thorns are of no use. Είναι μια καθαρή κακή συνήθεια από τη μεριά των λουλουδιών!» «Ω!» Μα, έπειτα από μια μικρή παύση, μου απάντησε με μια κάποια μνησικακία: «Δεν σε πιστεύω! It's a pure bad habit on the part of the flowers! " "Oh!" But, after a short pause, he answered me with a certain grudge: "I do not believe you! Τα λουλούδια είναι αδύναμα. Είναι λεπτεπίλεπτα. They are delicate. Ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους όπως μπορούν. They boost their confidence as much as they can. Νομίζουν πως είναι τρομερά με τα αγκάθια τους…» Δεν του απάντησα καθόλου. They think they are terrible with their thorns… »I did not answer him at all. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν: “αν αυτό το μπουλόνι συνεχίσει να αντιστέκεται, θα το κοπανήσω Τ 7 26 με ένα χτύπημα του σφυριού”. At that moment I was thinking: "if this bolt continues to resist, I will hit the T 7 26 with a hammer blow". Ο μικρός πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου: «Κι εσύ πιστεύεις ότι τα λουλούδια…» «Όχι! The little prince interrupted my thoughts again: "And you believe that flowers…" "No! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα! Απάντησα ό,τι να ‘ναι. I answered whatever. Είμαι απασχολημένος με πιο σημαντικά πράγματα!» Με κοίταξε έκπληκτος. I'm busy with more important things!” He looked at me surprised. «Με πιο σημαντικά πράγματα!» Με κοιτούσε με το σφυρί μου στο χέρι και τα δάχτυλα μαύρα από το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ άσχημο. "With more important things!" He was looking at me with my hammer in his hand and his fingers black from the grease, bent over an object that seemed very ugly to him. «Μιλάς όπως οι ενήλικες!» Αυτό με έκανε να νιώσω ντροπή. "You talk like an adult!" This made me feel ashamed. Μα, δίχως καμία λύπηση, πρόσθεσε: «Εσύ όλα τα μπερδεύεις… Εσύ όλα τα ανακατώνεις!» Ήταν πράγματι πολύ νευριασμένος. But, without any regrets, he added: "You confuse everything σύ You stir everything up!" He was indeed very upset. Τα χρυσόξανθα μαλλιά του ανέμιζαν. His golden hair fluttered. «Γνωρίζω έναν πλανήτη όπου ζει ένας κύριος κατακόκκινος. "I know a planet where a crimson gentleman lives. Δεν έχει μυρίσει ποτέ του ένα λουλούδι. He has never smelled a flower. Δεν έχει κοιτάξει ποτέ του ένα αστέρι. He has never looked at a star. Δεν έχει αγαπήσει ποτέ κανέναν. He has never loved anyone. Δεν έχει κάνει ποτέ του κάτι άλλο πέρα από λογαριασμούς. He has never done anything other than accounts. Και κάθε μέρα επαναλαμβάνει σαν κι εσένα: ‘‘Είμαι σοβαρός άνθρωπος! And every day he repeats like you: '' I am a serious person! Είμαι σοβαρός άνθρωπος'' κι αυτό τον κάνει να καμαρώνει περήφανα. I'm a serious person '' and that makes him proud. Μα, αυτός δεν είναι ένας άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι!» «Ένα τι;» «Ένα μανιτάρι!» Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατακίτρινος από θυμό. "But this is not a man, he is a mushroom!" "One what;" "A mushroom!" The little prince had now turned yellow with anger. «Εδώ κι εκατομμύρια χρόνια τα λουλούδια βγάζουν αγκάθια. "For millions of years, flowers have been producing thorns. Εδώ κι εκατομμύρια χρόνια τα αρνάκια τρώνε τα λουλούδια. Lamb has been eating flowers for millions of years. Δεν είναι λοιπόν σοβαρό θέμα να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κοπιάζουν τόσο πολύ για να βγάζουν αγκάθια που δεν θα τους χρησιμεύσουν σε τίποτα; Δεν είναι σοβαρό θέμα ο πόλεμος μεταξύ αρνιών και λουλουδιών; Δεν είναι σοβαρό θέμα και πολύ πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κατακόκκινου Κυρίου; Κι αν εγώ γνωρίζω ένα λουλούδι μοναδικό στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού εκτός από τον πλανήτη μου, κι ένα μικρό αρνάκι μπορεί να το ξεριζώσει με μία και μόνη χαψιά, ένα πρωί, χωρίς να σκεφτεί καθόλου αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σοβαρό θέμα;» Κοκκίνισε κι έπειτα συνέχισε: «Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει όμοιό του ανάμεσα σε εκατομμύρια αστέρια, αυτό αρκεί για να αισθάνεται ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει». So isn't it a serious matter to try to understand why they go to such lengths to produce thorns that will do them no good? Isn't the war between lambs and flowers a serious matter? Is it not 27 a serious matter, and far more important than the bills of a fat crimson Lord? And if I know a flower that is unique in the world, that exists nowhere else but my planet, and a little lamb can uproot it with a single bite, one morning, without even thinking about what he is doing, that is not serious theme;" He blushed and then continued, "If one loves a flower that has no equal among a million stars, that is enough to make one feel happy when looking at it." Σκέφτεται: ‘‘Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…” «Μα αν το αρνάκι φάει το λουλούδι, θα είναι γι' αυτόν σαν να έχουν σβήσει απότομα όλα τα αστέρια! He thinks: "My flower is somewhere there"… "But if the lamb eats the flower, it will be for him as if all the stars have suddenly disappeared! Κι αυτό δεν είναι σοβαρό;» Δεν μπορούσε να πει τίποτα άλλο. And isn't that serious? " He could not say anything else. Ξέσπασε ξαφνικά σε αναφιλητά. He suddenly broke out into a frenzy. Η νύχτα είχε πέσει. The night had fallen. Είχα αφήσει κι εγώ τα εργαλεία μου. I had also left my tools. Δεν με ενδιέφερε πια το σφυρί μου, το μπουλόνι μου, η δίψα και ο θάνατος. I no longer cared about my hammer, my bolt, thirst and death. Υπήρχε σ' ένα αστέρι, σ' έναν πλανήτη, στον δικό μου πλανήτη, τη Γη, ένας μικρός πρίγκιπας να παρηγορήσω! Τον πήρα στην αγκαλιά μου. I took him in my arms. Τον νανούρισα. I lulled him. Του έλεγα: «Το λουλούδι που αγαπάς, δεν κινδυνεύει… Θα ζωγραφίσω ένα φίμωτρο για το αρνάκι σου… Θα ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου… Θα… ». I told him: "The flower you love is not in danger... I will draw a muzzle for your little lamb... I will draw a suit of armor for your flower... I will...". Δεν ήξερα τι να του πω. I did not know what to say to him. Ένιωθα πολύ άβολα. I felt very uncomfortable. Δεν ήξερα πώς να τον προσεγγίσω, πώς να τον πλησιάσω και πάλι… Η χώρα των δακρύων είναι τόσο μυστήρια. I did not know how to approach him, how to approach him again… The land of tears is so mysterious.