19//

Ομικρός πρίγκιπας προχώρησε στην ανάβαση ενός ψηλού βουνού. A small prince climbed a high mountain. Τα μόνα βουνά που γνώρισε ποτέ του ήταν τα τρία ηφαίστεια που του έφταναν ως το γόνατο. The only mountains he ever encountered were the three volcanoes that reached his knee. Και χρησιμοποιούσε το ανενεργό ηφαίστειο για σκαμνάκι. And he used the inactive volcano for a stool. «Από ένα τόσο ψηλό βουνό όπως αυτό» σκέφτηκε «θα μπορούσα με μια ματιά να δω ολόκληρο τον πλανήτη και όλους τους ανθρώπους…» Μα δεν μπόρεσε να δει τίποτα άλλο πέρα από μυτερές κορυφές από πέτρα. "From a mountain as high as this," he thought, "I could see the whole planet and all the people at a glance." But he could see nothing but pointed peaks of stone. «Καλημέρα» είπε με την ευκαιρία. "Good morning" he said on occasion. «Καλημέρα… Καλημέρα… Καλημέρα» απάντησε ο αντίλαλος. «Ποιοι είσαστε εσείς;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. «Ποιοι είσαστε εσείς… ποιοι είσαστε εσείς… ποιοι είσαστε εσείς…» απάντησε ο αντίλαλος. «Γίνετε φίλοι μου, είμαι μόνος μου» είπε. "Be my friends, I am alone," he said. «Είμαι μόνος μου… είμαι μόνος μου… είμαι μόνος μου» απάντησε ο αντίλαλος. «Τι παράξενος πλανήτης!» σκέφτηκε. "What a strange planet!" he thought. Είναι εντελώς ξερός, είναι όλο μύτες και τελείως αλμυρός. It's completely dry, it's all nosey, and it's completely salty. Και οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετή φαντασία. And people do not have enough imagination. Επαναλαμβάνουν αυτό που τους λες… Στον τόπο μου είχα ένα λουλούδι: πάντα μιλούσε πρώτο… They repeat what you tell them... In my place I had a flower: it always spoke first...