κεφάλαιο 6ο

6 Όταν είχαν συνέλθει και οι δύο η Ντέιζη έγινε πιο σοβαρή,

“ Λένα, θα ήθελα να σου δώσω μερικές συμβουλές.

Δεν έχεις συναγερμό στο μαγαζί σου. Δεν νομίζεις ότι πρέπει να εξετάσεις το ζήτημα και να εγκαταστήσεις ένα;”

“Ναι θα το κάνω, δεν πρέπει να συμβεί πάλι.

Τίποτα δεν μου είχε ξανασυμβεί στην χώρα αυτή και αισθανόμουν ασφαλής. Παρεμπιπτόντως, Ντέιζη, ενδιαφέρεσαι πραγματικά για ένα γραφείο ή το επινόησες αυθόρμητα;”

“Ναι, αυτό έκανα,” χαμογέλασε η Ντέιζη.

“Αν η περίπτωση είναι αυτή θα ήθελα να δω τα χέρια σου, αν μου επιτρέπεις.”

Η κα.

Φίελντς τράβηξε ένα δακτυλίδι με ρουμπίνια από το δάκτυλό της και το φόρεσε στο μικρό δάκτυλο της Ντέιζη. “Σου αρέσει;”

Η Ντέιζη έμεινε κατάπληκτη.

“Φυσικά μου αρέσει αλλά…” “Όχι, μην διαμαρτύρεσαι.

Δεν έχω παιδιά και εσύ με έσωσες σήμερα από μια φρικτή εμπειρία. Εκτός αυτού, φαίνεται όμορφο στο χέρι σου.

Αυτό είναι το τέλος του ζητήματος.” Η Ντέιζη αισθανόταν πολύ συγκινημένη με την γενναιοδωρία αυτής της κυρίας.

“Καλώς Λένα, δεν ξέρω τι να πω.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Εν πάση περιπτώσει θα πετάγομαι να βλέπω πως είσαι και μπορούμε να έχουμε τσάι μαζί.”

Μετά η Ντέιζη θυμήθηκε ότι δεν είχε επιστρέψει το βιβλίο για τις αντίκες στο βιβλιοπωλείο.

Ο ίδιος νεαρός διευθετούσε βιβλία στο τμήμα υπολογιστών του μαγαζιού.

Μετά βίας κοίταξε πάνω.

“Με συγχωρείς, έχω φέρει πίσω το βιβλίο σου με τις αντίκες…και τι έγιναν τα δικά μου βιβλία που άφησα εδώ μαζί σου;”

“Α, νόμισα ότι δεν σε ενδιέφεραν άλλο και τα έβαλα πίσω!”

Η Ντέιζη συνειδητοποίησε ότι οποιεσδήποτε λέξεις από τη μεριά της ήταν ανώφελες με ένα τέτοιο άτομο και προχώρησε για να ψάξει για τα βιβλία της για μια ακόμα φορά.

Ξαφνικά το μάτι της διέκρινε το υπέροχο δακτυλίδι στο δάκτυλό της και θυμήθηκε πόσο τυχερή ήταν.