κεφάλαιο 5ο

Ξαφνικά δύο αστυνομικοί όρμηξαν μέσα στο μαγαζί και η Ντέιζη τράβηξε την καταστηματάρχη μαζί της πίσω από την ντουλάπα.

Κρυφοκοίταξε από την αριστερή μεριά της για να δει τι συνέβαινε.

Ο κακοποιός πετάχτηκε πάνω και απείλησε τους αστυνομικούς με ένα αποκρουστικό μαχαίρι.

Όλοι στάθηκαν εντελώς ακίνητοι για μερικά δευτερόλεπτα, μετά η Ντέιζη πέταξε το βιβλίο για τις αντίκες προς ένα σκαμνί, έξι πόδια δεξιά του ληστή.

Αυτός στιγμιαία συγχύστηκε και κοίταξε προς τα κει που είχε έρθει ο θόρυβος, κάτι το οποίο έδωσε στους δύο αστυνομικούς την ευκαιρία να πηδήξουν πάνω του.

Ένας αστυνομικός χτύπησε το μαχαίρι από το χέρι του άντρα και ο άλλος του πέρασε χειροπέδες αμέσως.

Όλα είχαν τελειώσει σε δύο λεπτά.

Η Ντέιζη σήκωσε πάνω το βιβλίο για τις αντίκες και πρότεινε να πιούνε ένα καυτό φλιτζάνι τσάι στο φούρναρη λίγες πόρτες πιο κάτω στην στοά.

Οι δύο γυναίκες κάθισαν κάτω τρέμοντας ακόμα λίγο από τις εμπειρίες τους.

Η ηλικιωμένη γυναίκα αντάλλαξε θερμά χειραψία με την Ντέιζη.

“Ευχαριστώ, ευχαριστώ αγαπητή μου κοπέλα.

Ω μη χειρότερα, ήμουν πραγματικά τρομαγμένη. Αλλά πως αντιλήφθηκες ότι ήμουν σε κίνδυνο;” Η Ντέιζη εξήγησε πως είχε ακούσει την φωνή της από το διπλανό βιβλιοπωλείο.

“Άφησέ με να συστηθώ, αγαπητή μου.

Το όνομά μου είναι Λένα Φίελντς. Απλώς φώναζέ με Λένα - και μπορώ να μάθω το δικό σου όνομα παρακαλώ;” Η Ντέιζη βρήκε την Λένα πολύ γοητευτική γυναίκα.

Είχε το στυλ ενός κόσμου που δεν υπήρχε άλλο, και μια ευδιάκριτη προφορά που έδειχνε ότι είχε γεννηθεί πολύ μακριά.

Όταν η Ντέιζη είπε στην κα.

Φίελντς ότι ήταν ιδιωτική ντετέκτιβ και οι δύο τους άρχισαν να γελούν, δεν ήξεραν γιατί, αλλά ήταν ωραία να απαλύνουν την ένταση.