κεφάλαιο 2ο

Η Ντέιζη έπρεπε να σκύψει κάτω για να δει τους τίτλους στο κάτω ράφι.

“Μμ, δεν βλέπω τίποτα εδώ που να με ενδιαφέρει,” σκέφτηκε, μετακινούμενη προς τα αριστερά κάθε φορά που τελείωνε να διαβάζει τους τίτλους εκείνου του συγκεκριμένου τμήματος της βιβλιοθήκης.

Το διακοσμητικό χαλί ήταν αρκετά παλιό και πολύ σκονισμένο.

Πιθανότατα κανείς ποτέ δεν καθάριζε το μαγαζί.

Η Ντέιζη μισούσε να βλέπει βιβλιοπωλεία τα οποία δεν ήταν φροντισμένα. Τόσα πολλά βιβλιοπωλεία λειτουργούσαν έτσι και έκλεισαν για να μην ανοίξουν πάλι. Στο τέλος της βιβλιοθήκης υπήρχαν τα μεγάλα εικονογραφημένα βιβλία πολέμου με διάσημα πρόσωπα σε αυτά.

“Ω, αυτό μπορεί να είναι ενδιαφέρον,” είπε η Ντέιζη στον εαυτό της κοιτώντας ένα βιβλίο γραμμένο από έναν πρώην στρατιώτη SAS.

Η Ντέιζη διέκρινε μια αναδιπλούμενη καρέκλα στην γωνία, την άνοιξε και κάθισε πάνω της για να κοιτάξει το βιβλίο.

Καθώς διάβαζε από αρχή μέχρι τέλους περιγραφές απελπιστικών ταξιδιών σε ελεεινές συνθήκες, η Ντέιζη ξαφνικά αντιλήφθηκε πολύ σιγανές φωνές.

Κοίταξε γύρω αλλά δεν υπήρχε κανείς κοντά της μέσα στο μαγαζί γι' αυτό επέστρεψε στο διάβασμά της.

Τώρα άκουσε μια γυναίκα να φωνάζει και έναν άντρα να απαντά με επιθετικό τόνο.

“Κάποιος έχει την τηλεόρασή του ανεβασμένη πολύ δυνατά δίπλα,” σκέφτηκε.

Μετά υπήρχε σιωπή.

Και μετά πάλι η αντρική φωνή μούγκριζε άσχημους ήχους, αλλά η Ντέιζη ακόμα δεν κατάφερε να διακρίνει τις λέξεις.

Η διαίσθηση της Ντέιζη εμφανίστηκε πάλι.

“Αυτό δεν είναι η τηλεόραση καθόλου.

Είναι κάτι που πραγματικά συμβαίνει. Αν μπορούσα μόνο να ακούσω τι λένε! Θα μπορούσε να υπάρχει μια γρίλια εδώ στο τοίχο κρυμμένη από την ταπετσαρία;”

Η Ντέιζη αντιλήφθηκε ότι οι ήχοι ερχόντουσαν πίσω από τα πόδια της και κατέβηκε στα γόνατά της.

“Θα προσπαθήσω να τραβήξω την ταπετσαρία από τον τοίχο,” είπε στον εαυτό της.