#005: Βία της καθημερινότητας, τα εικονικά προφίλ, γυναίκες, ο καρκίνος και τα εφόδια που δίνει.
(Μουσική του χώρου)
Σκέφτομαι ότι...
...είναι πάρα πολύ δύσκολο
το να ζεις σήμερα και να...
να ζεις και να είσαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται και προβληματίζεται και θέλει να αλλάξει πράγματα
γιατί είναι πάρα πολλά τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουμε.
Ενδιαφερόμαστε για πάρα πολλα πράγματα.
Ο κύκλος μου, ας πούμε. Και σκέφτομαι: για το περιβάλλον δε συζητάμε ποτέ.
Δηλαδή έξω όταν βγαίνουμε μπορεί να συζητήσουμε για πάρα πολλά πράγματα. Ακόμη και για πολιτική.
Για το περιβάλλον δε θα πούμε ποτέ τίποτα.
Και ενοχλούμαι λίγο γιατί νιώθω ότι είναι και αυτό καθήκον μου.
Είναι καθήκον μου το περιβάλλον,είναι καθήκον μου η πολιτική κατάσταση της χώρας μου,
είναι καθήκον προσωπικό μου το ότι είμαι γυναίκα, η θέση μου. Είναι καθήκοντά μου όλα αυτά.
Και... είναι πραγματικά... είναι...
Δε ξέρω, είναι αυτό που σου 'λεγα πριν. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Και παράλληλα να πρέπει να...
να ζεις και για τον εαυτό σου.
Έχεις πάρα πολλά ανοιχτά μέτωπα.
Αλλά γενικά... Γενικά, γενικά... αυτό που θα ήθελα να αλλάξει πάρα πολύ...
είναι εμείς και συγκεκριμένα θα 'θελα να είμαστε πιο ευγενικοί άνθρωποι.
Να μην υπάρχει βία και δεν εννοώ βία μόνο να χτυπήσεις.
Υπάρχει βία παντού. Δηλαδή στο λεωφορείο, στον τρόπο που περπατάμε, στον τρόπο που μιλάμε.
Δε σεβόμαστε. Δε ξέρω, δηλαδή...
Δε μ'αρέσει καθόλου. Οι ουρές, ας πούμε, στα ταμεία, στις τράπεζες.
Έχουμε ένα άγχος, ένα... ένα...
Δε ξέρω, ένα...
Ότι μας ανήκει κάτι, ότι μας χρωστάει κάποιος κάτι και πρέπει για αυτό το λόγο να μας φέρονται πιο...
Μ'αρέσει πολύ το λεωφορείο γιατί παρατηρείς πάρα πολύ συμπεριφορές ανθρώπων αγνώστων μεταξύ τους
που συνδέονται για 3-4 λεπτά που διαρκεί μια διαδρομή, ξέρω 'γω.
Και μπορείς να δεις, να καταλάβεις πάρα πολλά για κάποιον από τον τρόπο που κινείται.
Ακόμη και από τον τρόπο που κάθεται μέσα στο λεωφορείο.
Και δεν... Με πληγώνει πάρα πολύ όταν βλέπω ότι υπάρχει τόση αγένεια και τόση βία στη συμπεριφορά. Δε το μπορώ.
Πώς να πεις σε έναν 60 χρονών άνθρωπο ότι:
«Μη συμπεριφέρεσαι έτσι, σα ζώο». Δε ξέρω.
Πώς να του το διδάξεις αυτό; Δε γίνεται.
Αυτό που δε μου αρέσει είναι ότι έχει χαθεί η άμεση επαφή και παράλληλα με αυτό έχει χαθεί
το να δείχνεις αυτό που πραγματικά είσαι.
Δηλαδή: Όταν υπάρχουν τόσα τεχνολογικά μέσα και τόσες ιστοσελίδες
οι οποίες σου επιτρέπουνε στην ουσία να «χτίσεις» ένα προφίλ
Αυτό το πράγμα
κάποιους ανθρώπους αυτομάτως τους βάζει στη διαδικασία να «χτίζουν» μια persona.
Δηλαδή, για χάρη της επικοινωνίας, «χτίζουν» έναν ολόκληρο εαυτό τον οποίον τον «πλασάρουνε».
Περνάει σε άλλο επίπεδο δηλαδή. Δεν είναι ότι απλά θέλουνε να γνωρίσουν κόσμο.
Είναι ότι θέλουνε να επιβάλλουν μία εικόνα του εαυτού τους που μπορεί να είναι τελείως διαφορετική από αυτό που πραγματικά είναι.
Κάποιοι άνθρωποι νιώθω ότι σκέφτονται υπερβολικά πολύ την εικόνα τους...
...σε τέτοια μέσα.
Εμένα αυτό είναι που με ενοχλεί πάρα πολύ.
Αν μπορούσα να γνωρίσω μια προσωπικότητα από την αρχαία εποχή σίγουρα αυτή η προσωπικότητα θα ήταν γυναίκα.
Έχουν γραφτεί τόσα για τους άντρες, οι άντρες έχουν γράψει τόσα για τους εαυτούς τους. Εγώ θα 'θελα να ακούσω τη φωνή μιας γυναίκας.
Και μάλιστα θα 'θελα να ακούσω τη φωνή μιας γυναίκας...
...όχι...
...ας πούμε, εντάξει, η Σαπφώ, που είναι τρομερή ποιήτρια.
Όχι της Σαπφούς. Θα 'θελα να ακούσω μιας γυναίκας που δεν είχε πρόσβαση.
Ούτε στην εκπαίδευση ούτε πουθενά. Και να μου πει πώς ήταν για εκείνη η ζωή τότε.
Αυτό που με συγκινεί πιο πολύ, με ευαισθητοποιεί, με θυμώνει, με στεναχωρεί, με πληγώνει, με εξοργίζει είναι το γεγονός ότι
η γυναίκα πάντα είναι σε ένα...
...σα να είναι κάτω από μεγεθυντικό φακό κάπως, δε ξέρω. Δηλαδή...
Από πολλές απόψεις. Νιώθω ότι αναλύεται πάρα πολύ.
Αναλύεται ως κατασκευή. Αναλύεται σε κομμάτια. Αναλύεται ως σώμα, αναλύεται ως προσωπικότητα.
Της «κολλούν» ταμπέλες και αυτό είναι μια δουλειά που δεν την κάνει η ίδια για τον εαυτό της.
Το κάνουν άλλοι για εκείνη και κυρίως άντρες. Αυτό γίνεται αιώνες τώρα.
Έχουνε γίνει πάρα πολλά βήματα σίγουρα. Η γυναίκα έχει αποκτήσει φωνή, έχει προσπαθήσει για να αποκτήσει φωνή και προσπαθεί ακόμα.
Αλλά και πάλι νιώθω ότι δε τη βλέπουνε σαν ολότητα.
Τη βλέπουνε απλά σαν σύνολο αποσπασμάτων.
Και ότι ο καθένας μελετάει και αναλύει το απόσπασμα που θέλει.
Μέσα από τη δική του αντρική ματιά.
Αυτό το πράγμα με εκνευρίζει.
Στα 20 διαγνώστηκα με λέμφωμα που είναι καρκίνος του αίματος και ήτανε...
το πιο δύσκολο πράγμα που έχω βιώσει μέχρι τώρα.
Τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα ήτανε και βασικά δεν σταμάτησα να τα νιώθω μέχρι...
...μέχρι ακόμα και αφού είχα τελειώσει με τις θεραπείες μου, είχανε βγει τα πρώτα αποτελέσματα.
Τα συναισθήματα που ένιωθα ήταν οργή, οργή, οργή
Είναι αυτό ακριβώς το ότι σου επιβάλλεται μια κατάσταση σε μια ηλικία που δε μπορείς να χειριστείς τίποτα επιβαλλόμενο
Δηλαδή εδώ δε σου αρέσει να σου επιβάλλονται οι γονείς σου και να σου λένε: «Θα γυρίσεις στις 2 και όχι στις 3»
Θα σου αρέσει να σου λένε: «Κάθε 15 μέρες θα πηγαίνεις στο κρεβάτι του πόνου» ας πούμε;
Οπότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο για εμένα το να μπορέσω να τιθασεύσω την αντιδραστικότητά μου και να πω: «Ναι, ναι, κουράγιο, κουράγιο».
Όλοι μου λέγανε: «Κάνε υπομονή, θα περάσει. Κάνε υπομονή, θα περάσει».
Και εγώ είμαι σε φάση: «Δεν είναι θέμα υπομονής, δεν είναι ότι υπομένω κάτι. Είναι ότι πρέπει να επιμείνω»
Εγώ για να πάρω όλα αυτά τα φάρμακα που έπαιρνα έπρεπε να δείξω επιμονή.
Να πω ότι «Ναι θα το κάνω, θα το κάνω. Θα επιμείνω, θα το κάνω, θα το παλέψω».
Δεν ήτανε μια παθητική κατάσταση. Καθόλου παθητική δεν είναι.
Και όποιος το πιστεύει αυτό το πράγμα κάνει πολύ μεγάλο λάθος.
Τότε, εκείνη την περίοδο, πήγαινα σε ψυχολόγο και της το είχα εξηγήσει ως εξής:
«Είναι σα να πρέπει να διανύσεις μια απόσταση και κάθε 10 δευτερόλεπτα να σε χτυπάει κεραυνός.
Αλλά εσύ πρέπει να τη διανύσεις αυτή την απόσταση ακόμα και αν κάθε 10 δευτερόλεπτα σε χτυπάει κεραυνός».
Είναι αυτό το πράγμα. Δεν έχει να κάνει με υπομονή. Είναι κάτι καθαρά ενεργητικό.
Εγώ ένιωθα ότι «σηκώνω μανίκια» κάθε φορά.
Ότι είμαι εκεί με όλη μου τη δύναμη. Δε μπορούσα να το δω χαλαρά. Καθόλου.
Πιέστηκα πάρα πολύ να είμαι αδρανής εκείνο το διάστημα γιατί ήμουν στο σπίτι συνέχεια.
Υπήρχαν μέρες που δε μπορούσα να σηκωθώ καν από το κρεβάτι.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι εμένα προσωπικά μου βγήκε σε παρα πολύ καλό.
Δηλαδή μου άλλαξε πάρα πολύ τον τρόπο σκέψης για πολλά πράγματα.
Όλα αυτά τα πράγματα που κρατούσα μέσα μου, όταν έγινα καλά και πλέον είχα τη δύναμη να κάνω πράγματα
έγινα υπερενεργητική και έκανα πάρα πολλά, δηλαδή διόρθωσα πολλά πράγματα που είχα αφήσει πίσω.
Τη φυσική μου κατάσταση, τη σχολή μου, τα μαθήματα, τα ενδιαφέροντά μου.
Δηλαδή αν μεταφερθώ χρονικά τότε και το σκεφτώ θα είμαι λίγο ότι: «Ω χάλια, δε θέλω να ξαναπατήσω σε νοσοκομείο»
Αλλά άμα το δω εκ του αποτελέσματος ίσως ήταν και για καλό.
Με άλλαξε πολύ σαν άνθρωπο και νομίζω με έκανε καλύτερη.
Ίσως αυτή η ηλικία, η νεαρή ηλικία, είναι η κατάλληλη (να περάσει κάποιος μια τέτοια κατάσταση) γιατί
σου δίνει πολύ καλά εφόδια για τη ζωή μετά, έτσι νομίζω.
Εννοώ είδα ανθρώπους που πάθαιναν την ίδια ασθένεια με εμένα στα 60-70 τους και ήταν απλά μιζέρια, γκρίνια.
Και ένα απωθημένο. Ότι κάτι δεν έχω κάνει στη ζωή μου και θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω περισσότερο χρόνο.
Αν μπορούσα να φωνάξω κάτι μέσα από ένα μεγάφωνο θα απευθυνόμουνα μάλλον περισσότερο σε γυναίκες.
Και θα τους έλεγα να αγαπάνε τους εαυτούς τους. Αυτό.