×

We gebruiken cookies om LingQ beter te maken. Als u de website bezoekt, gaat u akkoord met onze cookiebeleid.

image

Zielenschemering [part 2], Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 18

O, wat schemerde het, o wat schemerde het! Nu was het donker geworden en duister geheel, en het vuur in den haard stierf uit in de donkerende, duisterende kamer... Maar waarvoor het op te gloeien: bleef het niet altijd kil en koud, ook al laaide het nog zoo hoog op... Waarvoor lampen op te steken: schemerde het niet iederen dag dichter en grauwer, of het morgen was of avond... Gloorde zelfs de blonde dageraad niet vager en vager door den dichten schemermist heen... Een suffe, zwakke man... Was het om dàt te worden, dat hij verborgen had heel zijn leven de eigenlijkheid van zijn ziel en zijn lichaam... Was hij niet de broêr van Ernst... Was hij de broêr van Ernst niet altijd geweest... ook al had het altijd anders geschenen... Waren zij niet uit het zelfde bloed, en waren zij, broêrs, niet uit de zelfde ziel, de zelfde ziel, die schemerde! Schemerde het niet om hen allen nu met de grauwheid van het kleine leven... Zoû het ooit zoo later schemeren gaan om zijn eigen blonden dageraad: zijn kinderen, zij ook uit éen ziel... Als het niet schemerde met de jaren... als daarginds... om mama - hij zag haar zitten -, schemerde het dan van verdriet en moêheid en eenzaamheid - als daarginds... niet om Bertha... Schemerde het niet, trots hun jeugd, om Paul en om Dorine... Was het niet om Ernst geweest als een nàcht, ook al trad hij nu buiten het duister... in schemering terug, die hen àllen omringde... Was het hun schuld of die van hun leven... het kleine leven van kleine zielen... Was de schemering uit het bloed, dat verarmde... of om het leven, dat verkleinde... Zouden zij nooit door de schemering heen zien de dageraadwijde verschieten, waar toch het leven ruim van moest zijn... en zouden zij er noóit heen streven... Zouden zijn kinderen er noóit heen streven... Zouden zij niet uitstralen hun blonde zonnelicht naar het gróote leven en zouden zij niet gróote zielen groeien... Zoû het schemeren... schemeren... schemeren... ook later om hèn heen... tot misschien... de heel groote dingen des levens donderen en weêrlichten zouden onverwachts voor hen uit en hen zouden verpletteren en verblinden... omdat zij niet geleerd hadden in het licht te zien...

Hij poogde zich te herinneren gedachten van vroeger... maar ze schoten vooruit, als gevleugelde ironieën. Alleen wist hij, dat het werd als éen nacht, als een groote Nacht om hen allen heen, onder de grauweluchten van hun winter... Alleen wist hij, dat het nevelde om hen allen heen, totdat het werd het pikzwarte duister... het duister van ouderdom - het duister van smart... het duister van sceptiesch egoïsme... het duister van levensonwetendheid... alle de zware duisternissen, die schemerden om kleine zielen... Tot het bij Ernst geworden was de duistere droom... waaruit hij nu trad... Zij noemden dat genezen... Zij meenden, dat hij zoude genezen... O, wat schemerde het, wat schemerde het, en wat was hun noodlot een zware lucht, een immensiteit van zware luchten, donkerende boven hun atomenkleinte... Hij, ja, hij zoû beter worden... Maanden misschien zoû het nog duren en dàn zoû hij zijn dienst hervatten als een oude, suffe, geknakte man, in-ziek van zijn kinderjaren onder den schijn van spierkracht, tot éen zware ziekte was voldoende geweest, om hem oud-suf te knakken voor héel zijn verdere leven... Ja, hij zoû beter worden... Maar het zoû niet meer noodig zijn bulderen te doen zijn stem, ruw zijn gebaar te bruskeeren - sterk te doen, krachtig en ruw - want zién zouden zij allen toch zijn treurige vertooning, dan. Sjokken zoû hij voort door het kleine, duisterende leven, tot het duisteren zoû om hèm heen... als het nu duisterde om zijn moeder - en... en... zijn kinderen zouden in hem niet meer herkennen - nooit meer - hun vader van vroeger, die met hen ravotte, en die vulde geheel het huis met àl de bewegelijkheid van zijn gezonde leven... Het was gedaan: voor zijn leven, gedaan...

Het was gedaan. In de kamer, die kil en duister werd, spookte het zwart tot hem, dat het was gedaan. Heel kalm maakte het hem bijna... dat hij wist, dat het was gedaan... dat hij voor zijn kinderen - zijn negen - herinnerde hij zich niet hun blond aantal goed? - niet zoû leven kunnen anders dan als de schim van hun vader van vroeger... O, ze liefhebben... o ze opvoeden... zoû hij het dan nooit meer kunnen... Zoû hij het dan nooit meer kunnen...! Zoû hij dan, genezen, zijn voor heel zijn verder verder leven, de man door het Beest overwonnen... de man door het Beest opgevreten... geknakt... in den strijd met het Drakebeest... Was het dan zoo... was het dan zoo...? Waarom lieten zij hem in de koû en den donker...? De rillingen liepen hem over zijn rug - zijn rug zonder merg, zijn lijf zonder bloed - met stroomingen van ijskoud water... Waarom stookten zij hem zijn vuur niet op, en staken zij niet op zijn lamp... Wisten zij, dat hem toch niets zoû warmen en lichten?

- Adeline!

Zijn stem klonk dof, zwak. In de andere kamer, nu donker, bewoog niets... Hij stond op, moeilijk, uit zijn diepen stoel... als was hij een oude man... Hij tastte rond naar de deur van de andere kamer... Een flauw licht kwam nog van buiten... Daar zat zij, daar lag zij... zijn vrouw... in slaap was ze gevallen van moêheid en zorg over hèm, haar gezicht op haar armen, die hingen over de tafel... Spookte het hem of was zij in waarheid veranderd... Hij had haar sedert weken, sedert zijn ziekte, niet opgelet, niet aangekeken, ook al zorgde zij om hem rond... Zeker, hij had haar heel lief, maar zij deed als zij doen moest, zijn vrouw. Zij had hem zijn kinderen gebaard en zij zorgde voor hem, nu hij ziek was... Was het niet goèd, dat hij zoo gedacht had? Neen, misschien was het niet goed geweest... God, wat was zij verouderd...! Wat was zij niet meer het jonge, frissche blonde gezichtje van vroeger, het moedermeisje, en het kind-moedertje! Spookte het flauwe licht of wàs het zoo... Was zij zoo bleek, zoo mager, zoo moê... van zorgen over hèm... Hij voelde zijn ziel vol zwellen... Nooit had hij haar liefgehad als nu! Hij boog zich voorover en kuste haar... een kus, teeder, als hij nóoit haar gegeven had. Zij trilde even in haar slaap: zij sliep vast... God, wat was zij moê! Wat was zij bleek, wat was zij vermagerd! Gebroken van zorg en moêheid lag zij, in de armen haar hoofd...

- Adeline...

Zij antwoordde niet, zij sliep... Hij wilde haar niet wekken: hij wilde nu zelf maar bellen om het vuur en de lamp... Maar waar- voor zoû het dienen... Lamp en vuur zoû het niet helderder om hem maken, nu de groote schemering zonk... O, de groote schemering, hoe onverbiddelijk, hoe erbarmingloos was ze... Zoû ze zoo om hem zinken gaan, als ze gezonken was... om Ernst... om Ernst... wien het langzamerhand opklaarde... Klaarde de schemering dan ook weêr op... Of zoû ze niet meer dan langzamerhand om hem schemeren, als ze nu te schemeren begon om zijn moeder... Of zoû ze alleen maar, vaagjes, blijven schemeren om hem rond, als ze schemerde om Paul, om Dorine... Wat, wat zoû zijn schemering zijn...

Het huis was heel koud, en hij, hij voelde zich kil... Was er dan nergens vuur... Waar waren de kinderen... Waren Marietje, Adèletje, de twee jongens nog niet van school terug... Daar hoorde hij in de kamer beneden - de eet- en kinderkamer - Gerdy en Constant spelen: met zoete stemmetjes hoorde hij ze praten met elkaâr... O, zijn twee zoete, blonde kindertjes... Maar Gerdy, ze was voor hem bang... Hij, hij werd bang voor zichzelven... Hij was niet meer, die hij was van vroeger... Nu, nu zagen de menschen hem, als hij was... Nu vertoonde hij geen schijnkracht meer... Nu kon zijn stem niet meer bulderen...

Hij wist niet waarom, maar hij dwaalde door het huis... Het leek hem eenzaam, somber en stil, ook al speelden de kinderen beneden... Hij stond op de trap en luisterde... Wat ruischte daar in de verte... Neen, er ruischte niets... Ja, toch wel, er ruischte, er ruischte... van buiten - van buiten tot hem... ruischte er aan - een melancholische wind... als een wind uit eeuwigheid... Zoo groot, zoo groot de eeuwigheid en zoo groot de wind, die er uit ruischte... en zoo kil klein somber het huis... alles zoo klein... zoo klein hij... Hij wist niet wat nu hem beving, maar hij voelde zich bang... bang, als hij zich wel eens gevoeld had als kind... Zóo bang voelde hij zich voor het ruischen, dat hij riep:

- Adelien... Lien!

Hij wachtte, tot zij zoû antwoorden... hooren.. Maar zij hoorde niet, zij sliep... Toen dwaalde hij huiverend voort... naar boven... naar zijn eigen kamertje... En het was alles zóo somber en kil en eenzaam, en het ruischte zoo melancholiek aan uit de groote eeuwigheid buiten het huis, dat hij zonk in een stoel, verpletterd en dat hij begon te snikken... Nu was hij gebroken... Hij snikte... Zijn groote, vermagerde lichaam schokte onder de snikken op en neêr; zijn longen hijgden onder de snikken en in zijn groote, magere handen snikte zijn hoofd, in wanhoop...

Nu was hij gebroken... Nu wist hij, dat hij niet beter zoû worden... Nu wist hij, dat hij eigenlijk had moeten sterven... en dat hij was blijven leven... omdat zijn leven nog was hangen gebleven aan een draad, die niet gebroken was... Zoû weldra breken die laatste draad... Of zoû de draad nog heel lang, hem ziekende, hechten blijven aan zijn schemerende leven? Zoû hij nog vader kunnen zijn voor zijn kinderen, of zoû hij integendeel... worden... een last... voor de zijnen!! Schemerde het, schemerde het? Ruischte daar de eeuwigheid niet aan...

Hij zuchtte diep op, uit zijn snikken... Zijn oog zocht aan den kamerwand, waar hingen tusschen platen van race-paarden, en mooie vrouwen, sabels en krissen... Hij had er een heele collectie van... Er waren er bij, die nog toebehoord hadden aan zijn vader... Na papa's dood waren zij verdeeld tusschen Ernst en hem geworden... Tusschen de krissen en sabels, twee revolvers...

Hij staarde langs de sabels en krissen... en zijn oog bleef aan de revolvers hangen... Tusschen de sabels en krissen, tusschen de race-paarden en de mooie vrouwen wemelden al de kopjes van zijn kinderen, en hij wist niet of het waren portretten of schimmen... zooals zij geweest waren, de kinderkopjes, zes maanden, éen jaar, twee jaren... ouder wordende en grooter, meer en meer zonne-uitstralende, zijn dageraad van negen blonde kinderen... Zoû hij een vader voor ze kunnen zijn, of zoû hij integendeel worden een last...?

Het was of zijne gedachte groef in een diepe diepte. In een diepe diepte groef zijne gedachte met haastige handen zand weg... Wat zocht ze, zijn wroetende gedachte... Wat zocht ze in de diepe diepte, wat smeet ze om hem heen het zand... zoo... als hij zich herinnerde... dat... Addy hem eens gezegd had... dat Ernst... zand had uitgewroet... in de duinen... in de duinen... te Nunspeet... Wat... wat...! Werd hij ook gek!! Werd hij gek... als Ernst... werd hij gek... als Ernst! Brak een angstzweet hem uit door zijn kil huiverend lichaam... Werd hij gek...? ? - Gerrit... Gerrit...! Een stem klonk, als van heel ver... door het huis, dat plotseling geworden was... heel diep, heel wijd, heel groot.

- Gerrit... Gerrit...!

Hij hoorde ze wel... de haastige stappen... opklimmen de trappen, die kraakten... maar hij was machteloos te antwoorden.

- Gerrit... Gerrit... Waar ben je...

De deur werd geopend, en het was Adeline, die hem zocht... in den donker.

- Gerrit... ben je hier...

Nog antwoordde hij niet.

- Waar ben je, Gerrit...

- Hier.

- Ben je hier...

- Ja...

- Waarom zit je in den donker... in de koû... Waarom zit je hier, Gerrit...

- Ik... zocht iets.

- Wat...

- Ik weet niet meer.

- Waarom heb je me niet gevraagd!

Zij had het gas opgestoken.

- Je sliep... - Wees niet boos... Gerrit... Ik was moê.

- Ik ben niet boos, kind. Ik woû je niet storen.

- Waarom heb je me niet wakker gemaakt...

- Je sliep...

- Je hadt me wakker moeten maken...

Hij strekte de armen naar haar uit.

- Kind... kom eens hier.

Zij kwam nader, hij trok haar op zijn knieën.

- Wat is er, Gerrit.

- Kind... Lien... Ik geloof, dat ik heel... heel ziek ben.

- Je bent ziek geweest, Gerrit... Nu... nu wordt je beter...

- Zoû je denken...

- O ja... o ja.

- Lien, ik geloof... dat ik... heel... heel ziek ben...

- Voel je je dan naar... Je hebt het koud... Kom beneden... We zullen het vuur opstoken.

- Neen... blijf... Zeg... Lien... mocht ik sterven... zoû je dan...

- O, Gerrit, o Gerrit, neen!

- Stil, kind...: mocht ik sterven... zoû je dan vinden... na mijn dood...

- Gerrit, o Gerrit!

- Dat ik toch veel van je gehouden heb...

- Gerrit!

- Dat ik altijd lief voor je ben geweest... Dat ik je niet heb verwaarloosd...

- O, je zal niet sterven, Gerrit... Je wordt beter... en je bent altijd, altijd lief geweest...! - Lien... en al onze kinderen...

- Gerrit!

- Zullen die niet vinden... dat als ik sterf... ik niet had mogen sterven... omdat ik hun vader had moeten blijven...

- Maar Gerrit... je zal niet sterven!

- Ik zoû wel willen blijven leven, Lien... voor jou en voor de kinderen, kind. Maar ik vrees, dat ik héel ziek ben...

- Wil je den dokter, Gerrit...

- Neen, neen... Blijf nog zoo stil, een oogenblik, op de knieën van je man... Lien... Gerdy is bang voor me geworden. Zeg, Lien... ben je ook bang voor je mageren man...

- Gerrit, Gerrit, neen! Gerdy is niet bang... en ik - ik ben niet bang...

- Omhels me...

Zij omhelsde hem geheel in haar armen. Zij drukte, warmde hem tegen zich aan, terwijl ze zat op zijn knieën.

- Ik ben niet bang, Gerrit... Waarom zoû ik bang voor je zijn geworden...! Omdat je ziek bent geweest - omdat je mager geworden bent...! Ben je dan niet altijd mijn man, van wien ik hoû, van wien ik altijd gehouden heb? Zal ik niet voor je zorgen, tot je heelemaal bent hersteld - tot je weêr bent... flink... gezond... sterk... O Gerrit, al duurt het nog weken... al duurt het maanden... een jaar... Gerrit, wat is een jaar! Over een jaar ben je weêr beter... flink... gezond... sterk... en dan zijn we weêr gelukkig... en dan groeien onze kinderen op...

- Ja kind... als het maar niet donker wordt...

- Gerrit...

- Als het maar niet zoo donker wordt...! Weet je, dat het om Ernst heel donker is geworden... Nu wordt het wel lichter om hem... maar iets blijft om hem schemeren... nog altijd... altijd... Weet je, dat het donker wordt om mama... en dat het donkerder... en donkerder zal worden... Weet je, dat het schemert om Bertha... en dat er schemering is om de anderen... Lien... kind... ik ben bang. Ik ben bang... als het donker gaat worden... Als kind was ik ook wel eens bang... als het donker... als het donker ging worden... Zie je... het licht heb je nu... wel opgestoken... Lien... Brandt er dan alleen éen lichtje...? De vlam van een lamp... toch... toch... wordt het donker...

- Gerrit... mijn Gerrit... komt de koorts op...? Wil je naar bed? - Ja... Lien... ik wil naar bed... Breng je kind naar bed... Lien... Het is moê... het is ziek... Breng je hem naar bed, Lien, en zal je hem instoppen... warm in zijn kouden rug... en zal je dan blijven zitten... tot die slaapt... tot die slaapt... Breng je hem naar bed, Lien... En... Lien... als je kind... als je kind... sterft... als het sterft... zal je dan nóoit later vinden... dat het niet... niet genoeg... van je... van je gehouden heeft...

Zij had hem nu zacht gedrongen op te staan, en zij opende de tusschendeur. Hij stond in het midden van het kleine kamertje, terwijl zij bezig was in de slaapkamer, er het licht opstak, hem toen weêr naderde en hem hielp zich uit te kleeden.

- Het wordt donker... het wordt donker... murmelde hij rillende, terwijl hij klappertandde van de koû.

En hij voelde, dat het niet koude van koorts was, maar koude in zijn aderen en zijn ruggegraat, omdat het Beest àl zijn bloed en zijn merg met heerlijke lekken had opgesmeerd, hem van zijn kinderjaren af al had opgevreten... zoo had opgevreten, dat nu... in de schemering... zijn ziel samenkromp, verdorde... in zijn lichaam, dat geen sappen meer voedden.

- Het wordt donker... murmelde hij.

Learn languages from TV shows, movies, news, articles and more! Try LingQ for FREE

Hoofdstuk 18 Κεφάλαιο 18 Chapter 18 الفصل 18

O, wat schemerde het, o wat schemerde het! Oh, how it was twilight, oh how it was twilight! أوه، كم كان الغسق، أوه كم كان الغسق! Nu was het donker geworden en duister geheel, en het vuur in den haard stierf uit in de donkerende, duisterende kamer... Maar waarvoor het op te gloeien: bleef het niet altijd kil en koud, ook al laaide het nog zoo hoog op... Waarvoor lampen op te steken: schemerde het niet iederen dag dichter en grauwer, of het morgen was of avond... Gloorde zelfs de blonde dageraad niet vager en vager door den dichten schemermist heen... Een suffe, zwakke man... Was het om dàt te worden, dat hij verborgen had heel zijn leven de eigenlijkheid van zijn ziel en zijn lichaam... Was hij niet de broêr van Ernst...       Was hij de broêr van Ernst niet altijd geweest... ook al had het altijd anders geschenen... Waren zij niet uit het zelfde bloed, en waren zij, broêrs, niet uit de zelfde ziel, de zelfde ziel, die schemerde! Now it had become dark and completely gloomy, and the fire in the hearth was dying out in the darkening, darkening room... But for what it was to glow: it remained always chilly and cold, even though it flared up so high... For what to light lamps: did it not grow dimmer and grayer every day, whether it was morning or evening... Did not even the blonde dawn glow more and more vaguely through the thick twilight mist... A dull, weak man... Was it to become that, that he had hidden all his life the authenticity of his soul and his body... Was he not the brother of Ernst... Had he not always been the brother of Ernst... even though it had always seemed different... Were they not of the same blood, and were they, brothers, not of the same soul, the same soul that was twilight! الآن أصبح الظلام حالكًا تمامًا، والنار في المدفأة انطفأت في الغرفة المظلمة المتزايدة ظلامًا... لكن لماذا كانت تتوهج: أليس دائمًا باردًا وباردًا، حتى لو اشتعلت بشدة... لماذا نضيء المصابيح: أليس الغسق يزداد كثافة ورماديًا كل يوم، سواء كان صباحًا أو مساءً... أليس الفجر الأشقر يلوح بشكل أكثر ضبابية من خلال الضباب الكثيف... رجل بليد وضعيف... هل كان ليصبح هكذا، أنه أخفى طوال حياته حقيقة روحه وجسده... أليس هو أخو إرنست... أليس هو دائمًا أخو إرنست... حتى لو بدا الأمر دائمًا مختلفًا... أليسوا من نفس الدم، أليسوا، إخوة، من نفس الروح، نفس الروح التي كانت تتلألأ! Schemerde het niet om hen allen nu met de grauwheid van het kleine leven... Zoû het ooit zoo later schemeren gaan om zijn eigen blonden dageraad: zijn kinderen, zij ook uit éen ziel... Als het niet schemerde met de jaren... als daarginds... om mama - hij zag haar zitten -, schemerde het dan van verdriet en moêheid en eenzaamheid - als daarginds... niet om Bertha... Schemerde het niet, trots hun jeugd, om Paul en om Dorine... Was het niet om Ernst geweest als een nàcht, ook al trad hij nu buiten het duister... in schemering terug, die hen àllen omringde... Was het hun schuld of die van hun leven... het kleine leven van kleine zielen... Was de schemering uit het bloed, dat verarmde... of om het leven, dat verkleinde... Zouden zij nooit door de schemering heen zien de dageraadwijde verschieten, waar toch het leven ruim van moest zijn... en zouden zij er noóit heen streven... Zouden zijn kinderen er noóit heen streven... Zouden zij niet uitstralen hun blonde zonnelicht naar het       gróote leven en zouden zij niet gróote zielen groeien... Zoû het schemeren... schemeren... schemeren... ook later om hèn heen... tot misschien... de heel groote dingen des levens donderen en weêrlichten zouden onverwachts voor hen uit en hen zouden verpletteren en verblinden... omdat zij niet geleerd hadden in het licht te zien... Did it not twilight for all of them now with the grayness of small life... Would it ever twilight later for his own blonde dawn: his children, they too from one soul... If it did not twilight with the years... as over there... for mama - he saw her sitting -, did it twilight then from sorrow and fatigue and loneliness - as over there... not for Bertha... Did it not twilight, despite their youth, for Paul and for Dorine... Had it not been for Ernst like a night, even though he now stepped out of the darkness... back into twilight, which surrounded them all... Was it their fault or that of their life... the small life of small souls... Was the twilight from the blood that impoverished... or from the life that diminished... Would they never see through the twilight the dawn-wide changes, where life had to be ample... and would they never strive towards it... Would his children never strive towards it... Would they not radiate their blonde sunlight to the great life and would they not grow great souls... Would it twilight... twilight... twilight... even later around them... until perhaps... the very great things of life would thunder and lighten unexpectedly before them and crush and blind them... because they had not learned to see in the light... ألم يكن الغسق الآن يحيط بهم جميعًا برمادية الحياة الصغيرة... هل سيتلألأ يومًا ما من أجل فجره الأشقر الخاص: أطفاله، هم أيضًا من روح واحدة... إذا لم يتلألأ مع السنوات... كما هناك... من أجل ماما - لقد رآها جالسة - هل كان يتلألأ من الحزن والتعب والوحدة - كما هناك... ليس من أجل بيرثا... أليس الغسق، رغم شبابهم، يحيط بباول ودورين... أليس من أجل إرنست كان كليل، حتى لو خرج الآن من الظلام... في الغسق الذي أحاط بهم جميعًا... هل كانت ذنبهم أم ذنب حياتهم... الحياة الصغيرة للأرواح الصغيرة... هل كان الغسق من الدم الذي افتقر... أم من الحياة التي تقلصت... هل سيتجاوزون يومًا ما الغسق لرؤية الفجر الواسع، حيث يجب أن تكون الحياة واسعة... وهل سيسعون يومًا ما نحوها... هل سيسعى أطفاله يومًا ما نحوها... هل لن يشعوا ضوء شمسهم الأشقر نحو الحياة الكبيرة ولن تنمو أرواح كبيرة... هل سيتلألأ... يتلألأ... يتلألأ... حتى لاحقًا حولهم... حتى ربما... الأشياء العظيمة جدًا في الحياة ستدوي وتضيء مرة أخرى بشكل غير متوقع أمامهم وستسحقهم وتعمى عيونهم... لأنهم لم يتعلموا أن يروا في النور...

Hij poogde zich te herinneren gedachten van vroeger... maar ze schoten vooruit, als gevleugelde ironieën. He tried to remember thoughts from the past... but they shot forward, like winged ironies. كان يحاول أن يتذكر أفكارًا من الماضي... لكنها كانت تتقدم، كالسخرية المجنحة. Alleen wist hij, dat het werd als éen nacht, als een groote Nacht om hen allen heen, onder de grauweluchten van hun winter... Alleen wist hij, dat het nevelde om hen allen heen, totdat het werd het pikzwarte duister... het duister van ouderdom - het duister van smart... het duister van sceptiesch egoïsme... het duister van levensonwetendheid... alle de zware duisternissen, die schemerden om kleine zielen... Tot het bij Ernst geworden was de duistere droom... waaruit hij nu trad... Zij noemden dat genezen... Zij meenden, dat hij zoude genezen... O, wat schemerde het, wat schemerde het, en wat was hun noodlot een zware lucht, een immensiteit van zware luchten, donkerende boven hun atomenkleinte...       Hij, ja, hij zoû beter worden... Maanden misschien zoû het nog duren en dàn zoû hij zijn dienst hervatten als een oude, suffe, geknakte man, in-ziek van zijn kinderjaren onder den schijn van spierkracht, tot éen zware ziekte was voldoende geweest, om hem oud-suf te knakken voor héel zijn verdere leven... Ja, hij zoû beter worden... Maar het zoû niet meer noodig zijn bulderen te doen zijn stem, ruw zijn gebaar te bruskeeren - sterk te doen, krachtig en ruw - want zién zouden zij allen toch zijn treurige vertooning, dan. Only he knew that it became like one night, like a great Night around them all, under the gray skies of their winter... Only he knew that it was misty around them all, until it became the pitch-black darkness... the darkness of old age - the darkness of sorrow... the darkness of skeptical selfishness... the darkness of ignorance of life... all the heavy darknesses that shimmered around small souls... Until it had become the dark dream for Ernst... from which he now stepped out... They called that healing... They believed that he would heal... Oh, how it shimmered, how it shimmered, and how their fate was a heavy air, an immensity of heavy skies, darkening above their atomic smallness... He, yes, he would get better... Months perhaps it would still take and then he would resume his service as an old, dull, broken man, sick from his childhood under the guise of muscle strength, until one heavy illness had been enough to break him old-dull for all his further life... Yes, he would get better... But it would no longer be necessary to bellow his voice, to brusque his gesture - to act strong, powerful and rough - for they would all see his sad display, then. لكن ما كان يعرفه هو أنه أصبح كليلة واحدة، كليلة عظيمة تحيط بهم جميعًا، تحت سماء شتوية رمادية... فقط كان يعرف أنه كان هناك ضباب يحيط بهم جميعًا، حتى أصبح الظلام الدامس... ظلام الشيخوخة - ظلام الحزن... ظلام الأنانية المتشككة... ظلام جهل الحياة... كل الظلمات الثقيلة التي كانت تتلألأ حول الأرواح الصغيرة... حتى أصبح الحلم المظلم بالنسبة لإرنست... الذي خرج منه الآن... كانوا يسمون ذلك الشفاء... كانوا يعتقدون أنه سيتعافى... أوه، كم كان يتلألأ، كم كان يتلألأ، وكم كان مصيرهم هو هواء ثقيل، هائلة من الأجواء الثقيلة، تظلم فوق ذراتهم الصغيرة... هو، نعم، كان سيتحسن... ربما ستستمر الأشهر، ثم سيستأنف خدمته كرجل مسن، غبي، مكسور، في حالة من الضعف من طفولته تحت مظهر القوة العضلية، حتى كانت مرض ثقيل واحد كافيًا ليجعله مسنًا وغبيًا لبقية حياته... نعم، كان سيتحسن... لكن لم يكن هناك حاجة بعد الآن لرفع صوته، أو أن يكون تصرفه خشنًا - ليكون قويًا، قويًا وخشنًا - لأنهم جميعًا سيرون عرضه الحزين، حينها. Sjokken zoû hij voort door het kleine, duisterende leven, tot het duisteren zoû om hèm heen... als het nu duisterde om zijn moeder - en... en... zijn kinderen zouden in hem niet meer herkennen - nooit meer - hun vader van vroeger, die met hen ravotte, en die vulde geheel het huis met àl de bewegelijkheid van zijn gezonde leven... Het was gedaan: voor zijn leven, gedaan... He would shuffle on through the small, darkening life, until the darkness would be around him... as it now darkened around his mother - and... and... his children would no longer recognize him - never again - their father from before, who played with them, and who filled the whole house with all the mobility of his healthy life... It was done: for his life, done... كان سيتعثر في الحياة الصغيرة المظلمة، حتى يصبح الظلام حوله... كما كان الآن مظلمًا حول والدته - و... و... لن يتعرف عليه أطفاله بعد الآن - أبدًا - والدهم من الماضي، الذي كان يلعب معهم، والذي كان يملأ المنزل كله بكل حيوية حياته الصحية... لقد انتهى الأمر: لحياته، انتهى...

Het was gedaan. It was done. لقد انتهى الأمر. In de kamer, die kil en duister werd, spookte het zwart tot hem, dat het was gedaan. in|the|room|that|cold|and|dark|became|haunted|it|black|to|him|that|it|was|done في|الغرفة|الغرفة|التي|باردة|و|مظلمة|أصبحت|تلاحقه|ذلك|الأسود|حتى|له|أن|ذلك|كان|قد انتهى In the room, which became cold and dark, the black haunted him, that it was done. في الغرفة، التي أصبحت باردة ومظلمة، كان الظلام يطارده، أنه قد انتهى الأمر. Heel kalm maakte het hem bijna... dat hij wist, dat het was gedaan... dat hij voor zijn kinderen - zijn negen - herinnerde hij zich niet hun blond aantal goed? very|calm|made|it|him|almost|that|he|knew|that|it|was|done|that|he|for|his|children|his|nine|remembered|he|himself|not|their|blond|number|well جداً|هادئاً|جعل|ذلك|له|تقريباً|أن|هو|علم|أن|ذلك|كان|قد انتهى|أن|هو|من أجل|أولاده|الأطفال|تسعة|تسعة|تذكر|هو|نفسه|ليس|عددهم|أشقر|عدد|جيداً Very calmly it made him almost... that he knew, that it was done... that he for his children - his nine - did not remember their blond number well? بهدوء شديد جعله تقريبًا... أنه كان يعلم، أنه قد انتهى الأمر... أنه لأطفاله - تسعة - هل تذكر عددهم الأشقر جيدًا؟ -       niet zoû leven kunnen anders dan als de schim van hun vader van vroeger... O, ze liefhebben... o ze opvoeden... zoû hij het dan nooit meer kunnen... Zoû hij het dan nooit meer kunnen...! not|would|live|could|otherwise|than|as|the|shadow|of|their|father|from|past|O|they|love|O|they|raise|would|he|it|then|never|more|could|would|he|it|then|never|more|could ليس|سوف|يعيش|يستطيع|بطريقة أخرى|من|ك|ظل|ظل|من|والدهم|الأب|من|في الماضي|أو|هم|يحبون|أو|هم|يربون|سوف|هو|ذلك|حينها|أبداً|أكثر|يستطيع|سوف|هو|ذلك|حينها|أبداً|أكثر|يستطيع - could not live otherwise than as the shadow of their father from before... Oh, to love them... oh to raise them... would he then never be able to... Would he then never be able to...! - لم يكن ليعيش بطريقة أخرى سوى كظل والدهم من الماضي... أوه، يحبونهم... أوه، يربونهم... هل كان سيمكنه ذلك مرة أخرى... هل كان سيمكنه ذلك مرة أخرى...! Zoû hij dan, genezen, zijn voor heel zijn verder verder leven, de man door het Beest overwonnen... de man door het Beest opgevreten... geknakt... in den strijd met het Drakebeest... Was het dan zoo... was het dan zoo...? would|he|then|healed|his|for|whole|his|further|life||the|man|by|the|Beast|overcome|the|man|by|the|Beast|devoured|broken|in|the|struggle|with|the|Drake beast|was|it|then|so|was|it|then|so سوف|هو|حينها|يتعافى|حياته|من أجل|كل|حياته|مستقبلاً||يعيش|الرجل|الرجل|بواسطة|الوحش|الوحش|مغلوباً|الرجل|الرجل|بواسطة|الوحش|الوحش|مأكولاً|مكسوراً|في|المعركة|المعركة|مع|الوحش|الوحش|هل كان|ذلك|حينها|هكذا|هل كان|ذلك|حينها|هكذا Would he then, healed, be for all his further life, the man overcome by the Beast... the man devoured by the Beast... broken... in the struggle with the Drake beast... Was it then so... was it then so...? هل كان، بعد الشفاء، سيكون له كل حياته القادمة، الرجل الذي هزمه الوحش... الرجل الذي التهمه الوحش... محطمًا... في المعركة مع وحش التنين... هل كان الأمر كذلك... هل كان الأمر كذلك...؟ Waarom lieten zij hem in de koû en den donker...? why|they let|they|him|in|the|cold|and|the|dark لماذا|تركوا|هم|له|في|البرد|البرد|و|الظلام|الظلام Why did they leave him in the cold and the dark...? لماذا تركوه في البرد والظلام...؟ De rillingen liepen hem over zijn rug - zijn rug zonder merg, zijn lijf zonder bloed - met stroomingen van ijskoud water... Waarom stookten zij hem zijn vuur niet op, en staken zij niet op zijn lamp... Wisten zij, dat hem toch niets zoû warmen en lichten? the|shivers|they ran|him|over|his|back|his|back|without|marrow|his|body|without|blood|with|streams|of|icy|water|why|they stoked|they|him|his|fire|not|up|and|they lit|they|not|up|his|lamp|they knew|they|that|him|anyway|nothing|would|warm|and|light ال|القشعريرة|جرت|له|على|ظهره|ظهر|ظهره|ظهر|بدون|نقي|جسده|جسم|بدون|دم|مع|تدفقات|من|جليد|ماء|لماذا|أشعلوا|هم|له|ناره|نار|ليس|على|و|أشعلوا|هم|ليس|على|مصباحه|مصباح|علموا|هم|أن|له|على أي حال|لا شيء|سوف|يدفئ|و|ينير The shivers ran down his back - his back without marrow, his body without blood - with streams of ice-cold water... Why didn't they stoke his fire, and why didn't they light his lamp... Did they know that nothing would warm and light him anyway? كانت القشعريرة تسري على ظهره - ظهره بلا نقي، جسده بلا دم - مع تدفقات من الماء الجليدي... لماذا لم يشعلوا ناره، ولم يشعلوا مصباحه... هل كانوا يعلمون أنه لن يشعر بالدفء أو النور؟

- Adeline! Adeline أديلين - Adeline! - أديلين!

Zijn stem klonk dof, zwak. his|voice|sounded|dull|weak صوته|صوت|بدا|خافت|ضعيف His voice sounded dull, weak. صوته كان خافتًا، ضعيفًا. In de andere kamer, nu donker, bewoog niets... Hij stond op, moeilijk, uit zijn diepen stoel... als was hij een oude man... Hij tastte rond naar de deur van de andere kamer... Een flauw licht kwam nog van buiten... Daar zat zij, daar lag zij... zijn vrouw... in slaap was ze gevallen van moêheid en zorg over hèm, haar gezicht op haar armen, die hingen over de       tafel... Spookte het hem of was zij in waarheid veranderd... Hij had haar sedert weken, sedert zijn ziekte, niet opgelet, niet aangekeken, ook al zorgde zij om hem rond... Zeker, hij had haar heel lief, maar zij deed als zij doen moest, zijn vrouw. in|the|other|room|now|dark|moved|nothing|he|stood|up|difficult|out of|his|deep|chair|as|was|he|a|old|man|he|groped|around|to|the|door|of|the|other|room|a|faint|light|came|still|from|outside|there|sat|she|there|lay|she|his|wife|in|sleep|was|she|fallen|from|fatigue|and|worry|about|him|her|face|on|her|arms|those|hung|over|the|table|haunted|it|him|or|was|she|in|truth|changed|he|had|her|since|weeks|since|his|illness|not|paid attention|not|looked at|also|although|she cared|she|for|him|around|certainly|he|had|her|very|dear|but|she|did|as|she|to do|had to|his|wife في|الغرفة|الأخرى|الغرفة|الآن|مظلمة|تحرك|لا شيء|هو|وقف|على|بصعوبة|من|كرسيه|العميق|الكرسي|كما|كان|هو|رجل|مسن||هو|بحث|حول|إلى|الباب||من|الغرفة|الأخرى||ضوء|خافت||جاء|لا يزال|من|خارج|هناك|جلست|هي|هناك|كانت مستلقية|هي|زوجته||في|نوم|كانت|هي|سقطت|من|تعب|و|قلق|على|عنه|وجهها||على|ذراعيها||التي|كانت متدلية|على|الطاولة||هل كان يتخيل|ذلك|له|أو|كانت|هي|في|الحقيقة|تغيرت|هو|كان لديه|لها|منذ|أسابيع|منذ|مرضه||لا|انتبه|لا|نظر|حتى|على الرغم من|اعتنت|هي|به||حول|بالتأكيد|هو|كان لديه|لها|كثيرًا|يحب|لكن|هي|فعلت|كما|هي|يجب أن تفعل||زوجته| In the other room, now dark, nothing moved... He stood up, with difficulty, from his deep chair... as if he were an old man... He groped around for the door to the other room... A faint light still came from outside... There she sat, there she lay... his wife... asleep with weariness and worry about him, her face on her arms, which hung over the table... Haunted him or had she changed in truth... He had not paid attention to her for weeks, since his illness, not looked at her, even though she cared about him... Certainly, he loved her very much, but she did as she should, his wife. في الغرفة الأخرى، التي أصبحت مظلمة الآن، لم يتحرك شيء... نهض بصعوبة من كرسيه العميق... كما لو كان رجلًا مسنًا... كان يتلمس الطريق نحو باب الغرفة الأخرى... كان هناك ضوء خافت يأتي من الخارج... كانت هناك، كانت مستلقية... زوجته... كانت قد غفت من التعب والقلق عليه، وجهها على ذراعيها، اللتين كانتا تتدليان على الطاولة... هل كان يتخيل ذلك أم أنها قد تغيرت حقًا... لم يكن قد انتبه لها منذ أسابيع، منذ مرضه، لم ينظر إليها، رغم أنها كانت تهتم به... بالتأكيد، كان يحبها كثيرًا، لكنها كانت تقوم بما يجب عليها، زوجته. Zij had hem zijn kinderen gebaard en zij zorgde voor hem, nu hij ziek was... Was het niet goèd, dat hij zoo gedacht had? she|had|him|his|children|borne|and|she|she cared|for|him|now|he|sick|was|was|it|not|good|that|he|so|thought|had هي|كان لديها|له|أطفال||أنجبت|و|هي|اعتنت|به||الآن|هو|مريض|كان|هل كان|ذلك|ليس||أن|هو|هكذا|فكر|كان لديه She had given birth to his children and she took care of him now that he was sick... Was it not good, that he had thought like that? لقد أنجبت له أولاده وكانت تعتني به، الآن بعد أن مرض... ألم يكن من الجيد أنه فكر بهذه الطريقة؟ Neen, misschien was het niet goed geweest... God, wat was zij verouderd...! no|maybe|was|it|not|good|been|God|what|was|she|aged لا|ربما|كان|ذلك|ليس|جيد||يا إلهي|ما|كان|هي|متقدمة في السن Nay, perhaps it had not been right ... God, how outdated she was ...! لا، ربما لم يكن ذلك جيدًا... يا إلهي، كم كانت قد شاخت...! Wat was zij niet meer het jonge, frissche blonde gezichtje van vroeger, het moedermeisje, en het kind-moedertje! what|was|she|not|more|the|young|fresh|blonde|face|from|earlier|the|mother girl|and|the|| ما|كان|هي|ليس|أكثر|الوجه|الشاب|النضر|الأشقر||من|الماضي|الفتاة||و|الطفل|| What she was no longer the young, fresh blonde face of before, the mother girl, and the child-mother! لم تعد هي الوجه الشاب، النضر، الأشقر الذي كان في السابق، الفتاة الأم، والأم الصغيرة! Spookte het flauwe licht of wàs het zoo... Was zij zoo bleek, zoo mager, zoo moê... van zorgen over hèm... Hij voelde zijn ziel vol zwellen... Nooit had hij haar liefgehad als nu! haunted|the|faint|light|or|was|it|so|was|she|so|pale|so|thin|so|tired|from|worries|about|him|he|felt|his|soul|full|swelling|never|had|he|her|loved|as|now هل كانت تلوح|الضوء|الباهت|الضوء|أو|كانت|ذلك|هكذا|كانت|هي|هكذا|شاحبة|هكذا|نحيفة|هكذا|متعبة|من|القلق|على|عنه|هو|شعر|روحه|الروح|مليئة|بالتورم|أبداً|كان لديه|هو|لها|أحببت|كما|الآن Did the faint light flicker or was it so... Was she so pale, so thin, so weary... from worrying about him... He felt his soul swell... Never had he loved her as he did now! هل كان الضوء الخافت يخيّم، أم كان الأمر كذلك... هل كانت شاحبة، هزيلة، متعبة... من القلق عليه... كان يشعر بروحه تتضخم... لم يحبها أبداً كما أحبها الآن! Hij boog zich voorover en kuste haar... een kus, teeder, als hij nóoit haar gegeven had. he|bent|himself|forward|and|kissed|her|a|kiss|tender|as|he|never|her|given|had هو|انحنى|نفسه|إلى الأمام|و|قبل|لها|قبلة|قبلة|رقيقة|كما|هو|أبداً|لها|أعطى| He leaned forward and kissed her... a kiss, tender, as he had never given her before. انحنى نحوها وقبلها... قبلة، رقيقة، كما لو أنه لم يمنحها إياها من قبل. Zij trilde even in haar slaap: zij sliep vast... God, wat was zij moê! she|trembled|briefly|in|her|sleep|she|slept|soundly|God|how|was|she|tired هي|ارتعشت|قليلاً|في|نومها||هي|نائمة|عميقاً|يا إلهي|ما|كانت|هي|متعبة She trembled slightly in her sleep: she was sound asleep... God, how weary she was! ارتعشت قليلاً في نومها: كانت نائمة بعمق... يا إلهي، كم كانت متعبة! Wat was zij bleek, wat was zij vermagerd! how|was|she|pale|how|was|she|emaciated ما|كانت|هي|شاحبة|ما|كانت|هي|نحيفة How pale she was, how emaciated she had become! كم كانت شاحبة، كم كانت هزيلة! Gebroken van zorg en moêheid lag zij, in de armen haar hoofd... Broken from worry and fatigue, she lay, her head in his arms... مكسورة من الهم والتعب، كانت مستلقية، رأسها في أحضانها...

- Adeline... - Adeline... - أديلين...

Zij antwoordde niet, zij sliep... Hij wilde haar niet wekken: hij wilde nu zelf maar bellen om het vuur en de lamp... Maar waar-       voor zoû het dienen... Lamp en vuur zoû het niet helderder om hem maken, nu de groote schemering zonk... O, de groote schemering, hoe onverbiddelijk, hoe erbarmingloos was ze... Zoû ze zoo om hem zinken gaan, als ze gezonken was... om Ernst... om Ernst... wien het langzamerhand opklaarde... Klaarde de schemering dan ook weêr op... Of zoû ze niet meer dan langzamerhand om hem schemeren, als ze nu te schemeren begon om zijn moeder... Of zoû ze alleen maar, vaagjes, blijven schemeren om hem rond, als ze schemerde om Paul, om Dorine... Wat, wat zoû zijn schemering zijn... She did not answer, she was sleeping... He did not want to wake her: he just wanted to call for the fire and the lamp himself... But what would it serve... The lamp and fire would not make it any brighter for him, now that the great twilight was sinking... Oh, the great twilight, how relentless, how merciless it was... Would it sink around him like it had sunk... for Ernst... for Ernst... for whom it was gradually clearing up... Would the twilight clear up again... Or would it only gradually dim around him, as it now began to dim for his mother... Or would it only vaguely continue to dim around him, as it dimmed for Paul, for Dorine... What, what would his twilight be... لم ترد، كانت نائمة... لم يرغب في إيقاظها: أراد الآن أن يتصل بنفسه من أجل النار والمصباح... لكن لماذا سيخدم ذلك... لن يجعل المصباح والنار الأمور أكثر وضوحًا بالنسبة له، الآن وقد غابت الظلمة الكبرى... أوه، الظلمة الكبرى، كم كانت لا ترحم، كم كانت قاسية... هل ستغيب عنه كما غابت... من أجل إرنست... من أجل إرنست... الذي بدأ يتضح له ببطء... هل ستتضح الظلمة مرة أخرى... أم أنها لن تظل تتلاشى ببطء من أجله، كما بدأت تتلاشى من أجل والدته... أم أنها ستظل فقط، بشكل غامض، تتلاشى من حوله، كما كانت تتلاشى من أجل بول، من أجل دورين... ماذا، ماذا ستكون ظلامه...

Het huis was heel koud, en hij, hij voelde zich kil... Was er dan nergens vuur... Waar waren de kinderen... Waren Marietje, Adèletje, de twee jongens nog niet van school terug... Daar hoorde hij in de kamer beneden - de eet- en kinderkamer - Gerdy en Constant spelen: met zoete stemmetjes hoorde hij ze praten met elkaâr... O, zijn twee zoete, blonde kindertjes... Maar Gerdy, ze was voor hem bang... Hij, hij werd bang voor zichzelven... Hij was niet meer, die hij was van vroeger... Nu, nu zagen de menschen hem, als hij was... Nu vertoonde hij geen schijnkracht meer...       Nu kon zijn stem niet meer bulderen... The house was very cold, and he, he felt chilly... Was there no fire anywhere... Where were the children... Had Marietje, Adèletje, the two boys not yet returned from school... There he heard in the room downstairs - the dining and children's room - Gerdy and Constant playing: with sweet little voices he heard them talking to each other... Oh, his two sweet, blonde little children... But Gerdy, she was afraid of him... He, he became afraid of himself... He was no longer who he was before... Now, now people saw him as he was... Now he no longer displayed any false strength... Now his voice could no longer roar... كان المنزل بارداً جداً، وهو، كان يشعر بالبرودة... هل لم يكن هناك نار في أي مكان... أين الأطفال... هل لم يعد ماريتشي، وأديليتشي، والولدان إلى المدرسة بعد... هناك سمع في الغرفة في الأسفل - غرفة الطعام وغرفة الأطفال - جيردي وكونستانت يلعبان: سمعهما يتحدثان بأصوات عذبة... أوه، طفلتيه العذبتين، الشقراوين... لكن جيردي، كانت خائفة منه... هو، أصبح خائفاً من نفسه... لم يعد هو، كما كان في السابق... الآن، الآن كان الناس يرونه، كما هو... الآن لم يعد يظهر أي قوة زائفة... الآن لم يعد بإمكان صوته أن يزمجر...

Hij wist niet waarom, maar hij dwaalde door het huis... Het leek hem eenzaam, somber en stil, ook al speelden de kinderen beneden... Hij stond op de trap en luisterde... Wat ruischte daar in de verte... Neen, er ruischte niets... Ja, toch wel, er ruischte, er ruischte... van buiten - van buiten tot hem... ruischte er aan - een melancholische wind... als een wind uit eeuwigheid... Zoo groot, zoo groot de eeuwigheid en zoo groot de wind, die er uit ruischte... en zoo kil klein somber het huis... alles zoo klein... zoo klein hij... Hij wist niet wat nu hem beving, maar hij voelde zich bang... bang, als hij zich wel eens gevoeld had als kind... Zóo bang voelde hij zich voor het ruischen, dat hij riep: He did not know why, but he wandered through the house... It seemed lonely, gloomy, and quiet to him, even though the children were playing downstairs... He stood on the stairs and listened... What was rustling there in the distance... No, nothing was rustling... Yes, indeed, there was rustling, there was rustling... from outside - from outside to him... there rustled - a melancholic wind... like a wind from eternity... So vast, so vast the eternity and so great the wind that rustled out of it... and so cold, small, gloomy the house... everything so small... so small he... He did not know what was now shaking him, but he felt afraid... afraid, as he had sometimes felt as a child... So afraid he felt of the rustling that he called: لم يعرف لماذا، لكنه تاه في المنزل... بدا له وحيدًا، كئيبًا وصامتًا، رغم أن الأطفال كانوا يلعبون في الأسفل... وقف على الدرج واستمع... ماذا كان يهمس هناك في البعد... لا، لم يكن هناك همس... نعم، كان هناك همس، كان هناك همس... من الخارج - من الخارج إليه... كان هناك همس - ريح حزينة... كريح من الأبد... هكذا كبيرة، هكذا كبيرة الأبد وهكذا كبيرة الريح التي كانت تهمس... وهكذا باردة وصغيرة كئيبة كان المنزل... كل شيء صغير جدًا... صغير جدًا هو... لم يعرف ما الذي كان يعتريه الآن، لكنه شعر بالخوف... خائف، كما كان يشعر أحيانًا عندما كان طفلًا... كان يشعر بالخوف الشديد من الهمس، حتى أنه صرخ:

- Adelien... Lien! - Adelien... Lien! - أديلين... لين!

Hij wachtte, tot zij zoû antwoorden... hooren.. Maar zij hoorde niet, zij sliep... Toen dwaalde hij huiverend voort... naar boven... naar zijn eigen kamertje... En het was alles zóo somber en kil en eenzaam, en het ruischte zoo melancholiek aan uit de groote eeuwigheid buiten het huis, dat hij zonk in een stoel, verpletterd en dat hij begon te snikken... Nu was hij gebroken... Hij snikte...       Zijn groote, vermagerde lichaam schokte onder de snikken op en neêr; zijn longen hijgden onder de snikken en in zijn groote, magere handen snikte zijn hoofd, in wanhoop... He waited for her to answer... to hear... But she did not hear, she was sleeping... Then he wandered on shivering... upstairs... to his own little room... And everything was so gloomy and cold and lonely, and it rustled so melancholically from the great eternity outside the house, that he sank into a chair, crushed, and began to sob... Now he was broken... He sobbed... His large, emaciated body shook under the sobs up and down; his lungs gasped under the sobs and in his large, thin hands, his head sobbed, in despair... انتظر حتى تجيب... تسمع.. لكن لم تسمع، كانت نائمة... ثم تاه وهو يرتجف... إلى الأعلى... إلى غرفته الخاصة... وكان كل شيء كئيبًا وباردًا ووحيدًا، وكان يهمس بحزن من الأبد الكبير خارج المنزل، حتى غرق في كرسي، محطمًا وبدأ في البكاء... الآن كان محطمًا... كان يبكي... كان جسده الكبير والنحيف يرتجف تحت البكاء صعودًا وهبوطًا؛ كانت رئتيه تتنفس بصعوبة تحت البكاء وفي يديه الكبيرتين والنحيفتين كان رأسه يبكي، في يأس...

Nu was hij gebroken... Nu wist hij, dat hij niet beter zoû worden... Nu wist hij, dat hij eigenlijk had moeten sterven... en dat hij was blijven leven... omdat zijn leven nog was hangen gebleven aan een draad, die niet gebroken was... Zoû weldra breken die laatste draad... Of zoû de draad nog heel lang, hem ziekende, hechten blijven aan zijn schemerende leven? Now he was broken... Now he knew that he would not get better... Now he knew that he actually should have died... and that he had remained alive... because his life was still hanging by a thread that had not broken... That last thread would soon break... Or would the thread remain attached to his dimming life for a long time, making him sick? الآن كان محطمًا... الآن عرف أنه لن يتحسن... الآن عرف أنه كان يجب أن يموت... وأنه ظل حيًا... لأن حياته كانت لا تزال معلقة على خيط لم ينقطع... سيتقطع ذلك الخيط الأخير قريبًا... أو هل سيظل الخيط لفترة طويلة، مؤلمًا، مرتبطًا بحياته المتلاشية؟ Zoû hij nog vader kunnen zijn voor zijn kinderen, of zoû hij integendeel... worden... een last... voor de zijnen!! would|he|still|father|could|be|for|his|children|or|would|he|on the contrary|become|a|burden|for|the|his people هل يمكن أن|هو|بعد|أب|يستطيع|أن يكون|من أجل|أولاده|أطفال|أو|هل يمكن أن|هو|على العكس|يصبح|عبء||على|خاصته| Could he still be a father to his children, or would he, on the contrary... become... a burden... for his loved ones!! هل لا يزال بإمكانه أن يكون أباً لأطفاله، أم أنه على العكس... سيصبح... عبئاً... على عائلته!! Schemerde het, schemerde het? it was twilight|it|it was twilight| هل كان يظلم|ذلك|هل كان يظلم| Was it twilight, was it twilight? هل كان هناك غسق، هل كان هناك غسق؟ Ruischte daar de eeuwigheid niet aan... it rustled|there|the|eternity|not|at هل كان يهمس|هناك|الأبدية||| Was eternity not rustling there... ألم يكن هناك همس الأبدية هناك...

Hij zuchtte diep op, uit zijn snikken... Zijn oog zocht aan den kamerwand, waar hingen tusschen platen van race-paarden, en mooie vrouwen, sabels en krissen...       Hij had er een heele collectie van... Er waren er bij, die nog toebehoord hadden aan zijn vader... Na papa's dood waren zij verdeeld tusschen Ernst en hem geworden... Tusschen de krissen en sabels, twee revolvers... he|sighed|deeply|up|from|his|sobs|his|eye|searched|at|the|wall of the room|where|hung|between|pictures|of|||and|beautiful|women|sabers|and|curved swords|he|had|there|a|whole|collection|of|there|were|there|among|those|still|belonged|had|to|his|father|after|dad's|death|were|they|divided|between|Ernst|and|him|become|between|the|curved swords|and|sabers|two|revolvers هو|تنهد|عميقًا||من|بكاءه||عينه||بحث|على|جدار||حيث|كانت معلقة|بين|صور|ل|||و|جميلة|نساء|سيوف|و|خناجر|هو|كان لديه|منها|مجموعة|كاملة||من|منها|كان هناك|منها||التي|لا تزال|تعود|كان لديهم|ل|والده||بعد|والد||كانوا|هم|مقسمة|بين|إرنست|و|له|أصبحوا|بين||خناجر|و|سيوف|اثنان|مسدسات He sighed deeply, through his sobs... His eye searched the wall of the room, where between pictures of racehorses and beautiful women, sabers and krisses hung... He had a whole collection of them... Among them were some that had belonged to his father... After dad's death, they had been divided between Ernst and him... Among the krisses and sabers, two revolvers... تنهد بعمق، من بين بكاءه... كانت عينه تبحث على جدار الغرفة، حيث كانت معلقة بين صور لخيول سباق، ونساء جميلات، وسيوف وخناجر... كان لديه مجموعة كاملة منها... كان هناك منها ما كان ينتمي إلى والده... بعد وفاة والده، تم تقسيمها بين إرنست وبينه... بين الخناجر والسيوف، كان هناك مسدسان...

Hij staarde langs de sabels en krissen... en zijn oog bleef aan de revolvers hangen... Tusschen de sabels en krissen, tusschen de race-paarden en de mooie vrouwen wemelden al de kopjes van zijn kinderen, en hij wist niet of het waren portretten of schimmen... zooals zij geweest waren, de kinderkopjes, zes maanden, éen jaar, twee jaren... ouder wordende en grooter, meer en meer zonne-uitstralende, zijn dageraad van negen blonde kinderen... Zoû hij een vader voor ze kunnen zijn, of zoû hij integendeel worden een last...? He stared past the sabers and krisses... and his eye lingered on the revolvers... Among the sabers and krisses, among the racehorses and beautiful women, the heads of his children swarmed, and he did not know whether they were portraits or phantoms... just as they had been, the little heads, six months, one year, two years... growing older and bigger, radiating more and more sunlight, his dawn of nine blonde children... Could he be a father to them, or would he instead become a burden...? كان يحدق بين السيوف والخناجر... وبقيت عينه معلقة على المسدسات... بين السيوف والخناجر، بين الخيول السريعة والنساء الجميلات، كانت تتزاحم جميع رؤوس أطفاله، ولم يكن يعرف إن كانت صورًا أم أشباحًا... كما كانوا، رؤوس الأطفال، ستة أشهر، سنة، سنتين... يكبرون ويصبحون أكبر، أكثر إشعاعًا بالشمس، فجره مع تسعة أطفال شقراء... هل يمكن أن يكون أبًا لهم، أم أنه سيكون عبئًا بدلاً من ذلك...؟

Het was of zijne gedachte groef in een diepe diepte. It was as if his thought was digging into a deep depth. كان الأمر كما لو أن أفكاره تحفر في عمق عميق. In een diepe diepte groef zijne gedachte met haastige handen zand weg... Wat zocht ze, zijn wroetende gedachte... Wat zocht ze in de diepe diepte, wat smeet ze om hem heen het zand... zoo... als hij zich herinnerde... dat... Addy hem eens gezegd had... dat Ernst... zand had uitgewroet... in de duinen... in de duinen... te Nunspeet... Wat... wat...! In a deep depth, his thought was hastily digging away sand... What was it searching for, his restless thought... What was it looking for in the deep depth, what was it throwing the sand around him... like... as he remembered... that... Addy had once told him... that Ernst... had dug out sand... in the dunes... in the dunes... at Nunspeet... What... what...! في عمق عميق، كانت أفكاره تحفر بأيدٍ متسرعة الرمال... ماذا كانت تبحث عنه، أفكاره المضطربة... ماذا كانت تبحث في العمق العميق، ماذا كانت تلقي حوله الرمال... هكذا... كما تذكر... أن... أدي قال له ذات مرة... أن إرنست... قد حفر الرمال... في الكثبان... في الكثبان... في نونسبييت... ماذا... ماذا...! Werd hij ook gek!! Was he going crazy!! هل جن جنونه أيضًا!! Werd hij gek... als Ernst... werd hij gek... als Ernst! Did he go crazy... like Ernst... did he go crazy... like Ernst! هل جن... مثل إرنست... هل جن... مثل إرنست! Brak een angstzweet hem uit door zijn kil huiverend lichaam... Werd hij gek...? A cold sweat broke out on his shivering body... Did he go crazy...? تعرق خوفًا من جسده البارد المرتعش... هل جن...؟ ? - Gerrit... Gerrit...! ? - Gerrit... Gerrit...! ؟ - جيريت... جيريت...! Een stem klonk, als van heel ver... door       het huis, dat plotseling geworden was... heel diep, heel wijd, heel groot. A voice sounded, as if from very far away... through the house, which had suddenly become... very deep, very wide, very large. صوتٌ سمع، كأنه من بعيد جدًا... عبر المنزل، الذي أصبح فجأة... عميقًا جدًا، واسعًا جدًا، كبيرًا جدًا.

- Gerrit... Gerrit...! جيريت|جيريت - Gerrit... Gerrit...! - جيريت... جيريت...!

Hij hoorde ze wel... de haastige stappen... opklimmen de trappen, die kraakten... maar hij was machteloos te antwoorden. he|heard|them|indeed|the|hurried|steps|climbing|the|stairs|that|creaked|but|he|was|powerless|to|answer هو|سمع|هم|بالفعل|الخطوات|المتعجلة|خطوات|تصعد|السلالم||التي|صرخت|لكن|هو|كان|عاجز|عن|الرد He heard them... the hurried steps... climbing the stairs, which creaked... but he was powerless to respond. كان يسمعهم... الخطوات المتعجلة... تصعد السلالم، التي كانت تصرخ... لكنه كان عاجزًا عن الرد.

- Gerrit... Gerrit... Waar ben je... Gerrit||where|am|you جيريت|جيريت|أين|أنت|أنت - Gerrit... Gerrit... Where are you... - جيريت... جيريت... أين أنت...

De deur werd geopend, en het was Adeline, die hem zocht... in den donker. the|door|was|opened|and|it|was|Adeline|who|him|was looking for|in|the|dark الباب|الباب|تم|فتح|و|كان|كان|أديلين|التي|له|تبحث|في|الظلام|الظلام The door was opened, and it was Adeline, who was looking for him... in the dark. تم فتح الباب، وكانت أديلين، التي كانت تبحث عنه... في الظلام.

- Gerrit... ben je hier... Gerrit|am|you|here جيريت|أنا|أنت|هنا - Gerrit... are you here... - جيريت... هل أنت هنا...

Nog antwoordde hij niet. still|he answered|he|not لم|يرد|هو|لا He still didn't answer. لم يرد بعد.

- Waar ben je, Gerrit... where|are|you|Gerrit أين|أنا|أنت|جيريت - Where are you, Gerrit... - أين أنت، جيريت...

- Hier. here هنا - Here. - هنا.

- Ben je hier... you are|you|here أنت|هل|هنا - Are you here... - هل أنت هنا...

- Ja... yes نعم - Yes... - نعم...

- Waarom zit je in den donker... in de koû... Waarom zit je hier, Gerrit... why|you sit|you|in|the|dark|in|the|cold|why|you sit|you|here|Gerrit لماذا|تجلس|أنت|في|الظلام|المظلم|في|البرد|البارد|لماذا|تجلس|أنت|هنا|جيريت - Why are you sitting in the dark... in the cold... Why are you here, Gerrit... - لماذا تجلس في الظلام... في البرد... لماذا تجلس هنا، جيريت...

- Ik... zocht iets. I|I searched|something أنا|كنت أبحث|شيء - I... was looking for something. - أنا... كنت أبحث عن شيء.

- Wat... what ماذا - What... - ماذا...

- Ik weet niet meer. I|know|not|anymore أنا|أعرف|لا|أكثر - I don't remember anymore. - لا أعرف أكثر.

- Waarom heb je me niet gevraagd! why|have|you|me|not|asked لماذا|لدي|أنت|لي|لا|سألت - Why didn't you ask me! - لماذا لم تسألني!

Zij had het gas opgestoken. she|had|it|gas|turned up هي|كان لديها|الغاز|الغاز|أشعلت She had turned up the gas. لقد أشعلت الغاز.

- Je sliep...       - Wees niet boos... Gerrit... Ik was moê. you|slept|be|not|angry|Gerrit|I|was|tired أنت|نمت|كن|ليس|غاضب|جيريت|أنا|كنت|متعب - You were sleeping... - Don't be angry... Gerrit... I was tired. - كنت نائماً... - لا تغضب... جيريت... كنت متعباً.

- Ik ben niet boos, kind. I|am|not|angry|child أنا|أكون|ليس|غاضب|طفل - I'm not angry, child. - أنا لست غاضباً، يا صغير. Ik woû je niet storen. I|wanted|you|not|disturb أنا|أردت|أنت|ليس|إزعاج I didn't want to disturb you. لم أكن أريد إزعاجك.

- Waarom heb je me niet wakker gemaakt... why|have|you|me|not|awake|made لماذا|فعلت|أنت|لي|ليس|مستيقظ|جعلت - Why didn't you wake me up... - لماذا لم توقظني...

- Je sliep... you|slept أنت|نمت - You were sleeping... - كنت نائماً...

- Je hadt me wakker moeten maken... you|had|me|awake|must|make أنت|كان لديك|لي|مستيقظ|يجب أن|توقظ - You should have woken me up... - كان يجب عليك أن توقظني...

Hij strekte de armen naar haar uit. he|stretched|the|arms|towards|her|out هو|مد|الذراعين|الذراعين|نحو|لها|إلى الخارج He reached out his arms to her. مد يديه نحوها.

- Kind... kom eens hier. child|come|once|here طفل|تعال|مرة|إلى هنا - Child... come here. - طفل... تعال هنا.

Zij kwam nader, hij trok haar op zijn knieën. she|came|closer|he|pulled|her|onto|his|knees هي|جاءت|أقرب|هو|سحب|لها|على|ركبتيه| She came closer, he pulled her onto his knees. اقتربت منه، وسحبها إلى ركبتيه.

- Wat is er, Gerrit. what|is|there|Gerrit ماذا|هو|هناك|جيريت - What is it, Gerrit. - ماذا هناك، جيريت.

- Kind... Lien... Ik geloof, dat ik heel... heel ziek ben. child|Lien|I|believe|that|I|very||sick|am طفل|لين|أنا|أعتقد|أن|أنا|جدا||مريض|أنا - Child... Lien... I believe that I am very... very sick. - طفل... لين... أعتقد أنني... مريض جداً.

- Je bent ziek geweest, Gerrit... Nu... nu wordt je beter... you|are|sick|been|Gerrit|now|now|become|you|better أنت|كنت|مريض|كنت|جيريت|الآن|الآن|ستصبح|أنت|أفضل - You have been sick, Gerrit... Now... now you are getting better... - لقد كنت مريضاً، جيريت... الآن... الآن ستتحسن...

- Zoû je denken... would|you|think zou|je|denken - You would think... - هل كنت ستفكر...

- O ja... o ja. oh|yes|| أو|نعم|| - Oh yes... oh yes. - آه نعم... آه نعم.

- Lien, ik geloof... dat ik... heel... heel ziek ben... Lien|I|believe|that|I|very|very|sick|am لين|أنا|أعتقد|أن|أنا|جدا|جدا|مريض|أنا - Lien, I believe... that I... am very... very sick... - لين، أعتقد... أنني... مريض... مريض جداً...

- Voel je je dan naar... Je hebt het koud... Kom beneden... We zullen het vuur opstoken. feel|you|you|then|bad|you|have|it|cold|come|downstairs|we|will|it|fire|stoke اشعر|أنت|أنت|إذن|سيء|أنت|لديك|البرد|بارد|تعال|إلى الأسفل|نحن|سن|النار|النار|نشعل - Do you feel unwell then... You are cold... Come downstairs... We will stoke the fire. - هل تشعر بالسوء... أنت تشعر بالبرد... تعال إلى الأسفل... سنشعل النار.

- Neen... blijf... Zeg... Lien... mocht ik sterven... zoû je dan... no|stay|say|Lien|might|I|die|would|you|then لا|ابق|قل|لين|إذا|أنا|أموت|سوف|أنت|حينها - No... stay... Say... Lien... if I were to die... would you then... - لا... ابق... قل... لين... إذا مت... هل ست...

- O, Gerrit, o Gerrit, neen! oh|Gerrit|||no أو|جيريت|||لا - Oh, Gerrit, oh Gerrit, no! - أوه، جيريت، أوه جيريت، لا!

- Stil, kind...: mocht ik sterven... zoû je dan vinden... na mijn dood... quiet|child|might|I|die|would|you|then|find|after|my|death اصمت|طفل|إذا|أنا|أموت|سوف|أنت|حينها|تجد|بعد|موتي| - Quiet, child...: if I were to die... would you then find... after my death... - اصمت، طفل...: إذا مت... هل ستجد... بعد موتي...

- Gerrit, o Gerrit! Gerrit|oh|Gerrit جيريت|| - Gerrit, oh Gerrit! - جيريت، أوه جيريت!

- Dat ik toch veel van je gehouden heb... that|I|still|much|of|you|loved|have أن|أنا|مع ذلك|كثير|من|أنت|أحببت|لقد - That I have loved you a lot after all... - أنني قد أحببتك كثيرًا...

- Gerrit! Gerrit جيريت - Gerrit! - جيريت!

- Dat ik altijd lief voor je ben geweest... Dat ik je niet heb verwaarloosd... that|I|always|kind|to|you|am|been|that|I|you|not|have|neglected أن|أنا|دائمًا|لطيف|مع|أنت|كنت||أن|أنا|أنت|لا|لقد|أهملتك - That I have always been kind to you... That I have not neglected you... - أنني كنت دائمًا لطيفًا معك... وأنني لم أهملك...

- O, je zal niet sterven, Gerrit... Je wordt beter... en je bent altijd, altijd lief geweest...! oh|you|will|not|die|Gerrit|you|will become|better|and|you|are|always|always|kind|been أو|أنت|سوف|لا|تموت|جيريت|أنت|ستصبح|أفضل|و|أنت|كنت|دائمًا|دائمًا|لطيف| - Oh, you will not die, Gerrit... You will get better... and you have always, always been kind...! - أوه، لن تموت، جيريت... ستتحسن... وقد كنت دائمًا، دائمًا لطيفًا...! - Lien... en al onze kinderen... Lien|and|all|our|children لين|و|جميع|أطفالنا|الأطفال - Lien... and all our children... - لين... وجميع أطفالنا...

- Gerrit! Gerrit جيريت - Gerrit! - جيريت!

- Zullen die niet vinden... dat als ik sterf... ik niet had mogen sterven... omdat ik hun vader had moeten blijven... will|they|not|find|that|if|I|die|I|not|had|allowed|die|because|I|their|father|had|must|stay سوف|هم|لا|يجدون|أن|إذا|أنا|مت|أنا|لا|كان يجب|أن|أموت|لأن|أنا|والدهم|أب|كان يجب|أن|أبقى - Won't they think... that if I die... I shouldn't have died... because I should have remained their father... - هل سيعتقدون... أنه إذا مت... لم يكن يجب أن أموت... لأنني كان يجب أن أظل والدهم...

- Maar Gerrit... je zal niet sterven! but|Gerrit|you|will|not|die لكن|جيريت|أنت|سوف|لا|تموت - But Gerrit... you will not die! - لكن جيريت... لن تموت!

- Ik zoû wel willen blijven leven, Lien... voor jou en voor de kinderen, kind. I|would|really|want|to stay|to live|Lien|for|you|and|for|the|children|child أنا|سأود|حقًا|أريد|البقاء|الحياة|لين|من أجل|لك|و|من أجل|الأطفال|الأطفال|عزيزي - I would like to keep living, Lien... for you and for the children, dear. - أود أن أستمر في العيش، لين... من أجلك ومن أجل الأطفال، عزيزتي. Maar ik vrees, dat ik héel ziek ben... but|I|fear|that|I|very|sick|am لكن|أنا|أخشى|أن|أنا|جدًا|مريض|أنا But I fear that I am very sick... لكنني أخشى أنني مريض جداً...

- Wil je den dokter, Gerrit... want|you|the|doctor|Gerrit هل تريد|أنت|الطبيب||جيريت - Do you want the doctor, Gerrit... - هل تريد الطبيب، جيريت...

- Neen, neen... Blijf nog zoo stil, een oogenblik, op de knieën van je man... Lien... Gerdy is bang voor me geworden. no|no|stay|still|so|quiet|a|moment|on|the|knees|of|your|husband|Lien|Gerdy|is|afraid|of|me|become لا|لا|ابق|بعد|هكذا|ساكن|لحظة|لحظة|على|ركبتي|ركبتيك|على|زوجك|زوجك|لين|جيردي|أصبح|خائف|من|مني|أصبح - No, no... Stay still for a moment, on your husband's knees... Lien... Gerdy has become afraid of me. - لا، لا... ابقي هادئة للحظة، على ركبتي زوجك... لين... جيردي أصبحت خائفة مني. Zeg, Lien... ben je ook bang voor je mageren man... say|Lien|am|you|also|afraid|for|your|skinny|man قل|لين|أنا|أنت|أيضا|خائف|من|زوجك|النحيف| Say, Lien... are you also afraid of your skinny man... قل، لين... هل تخافين أيضًا من زوجك النحيف...

- Gerrit, Gerrit, neen! Gerrit||no جيريت||لا - Gerrit, Gerrit, no! - غيريت، غيريت، لا! Gerdy is niet bang... en ik - ik ben niet bang... Gerdy|is|not|afraid|and|I||am|not|afraid جيردي|هو|ليس|خائف|و|أنا|أنا|أنا|ليس|خائف Gerdy is not afraid... and I - I am not afraid... جيردي ليست خائفة... وأنا - أنا لست خائفًا...

- Omhels me... hug|me عانق|لي - Embrace me... - احتضني...

Zij omhelsde hem geheel in haar armen. she|embraced|him|completely|in|her|arms هي|عانقَت|إياه|تمامًا|في|ذراعيها|الأذرع She embraced him completely in her arms. احتضنته بالكامل في ذراعيها. Zij drukte, warmde hem tegen zich aan, terwijl ze zat op zijn knieën. she|pressed|warmed|him|against|herself|to|while|she|sat|on|his|knees هي|ضمَّت|دفأت|إياه|إلى|نفسها|بالقرب|بينما|هي|جلست|على|ركبتيه|الركبتين She pressed him, warmed him against her, while sitting on his knees. ضغطت عليه، واحتضنته بقوة، بينما كانت جالسة على ركبتيه.

- Ik ben niet bang, Gerrit... Waarom zoû ik bang voor je zijn geworden...! I|am|not|afraid|Gerrit|why|would|I|afraid|for|you|to be|become أنا|أكون|ليس|خائف|جيريت|لماذا|سأكون|أنا|خائف|من|عليك|أن أكون|أصبحت - I am not afraid, Gerrit... Why would I have become afraid of you...! - أنا لست خائفة، جيريت... لماذا يجب أن أخاف منك...! Omdat je ziek bent geweest - omdat je mager geworden bent...! because|you|sick|are|been|because|you|thin|become|are لأن|أنت|مريض|كنت|قد|لأن|أنت|نحيف|أصبحت| Because you have been ill - because you have become thin...! لأنك كنت مريضًا - لأنك أصبحت نحيفًا...! Ben je dan niet altijd mijn man, van wien ik hoû, van wien ik altijd gehouden heb? am|you|then|not|always|my|husband|of|whom|I|love|of|whom|I|always|loved|have هل أنت|أنت|إذن|ليس|دائما|زوجي|رجل|من|الذي|أنا|أحب|من|الذي|أنا|دائما|أحببت|لدي Aren't you always my man, the one I love, the one I have always loved? أليس أنت دائماً زوجي، الذي أحبه، الذي أحببته دائماً؟ Zal ik niet voor je zorgen, tot je heelemaal bent hersteld - tot je weêr bent... flink...       gezond... sterk... O Gerrit, al duurt het nog weken... al duurt het maanden... een jaar... Gerrit, wat is een jaar! will|I|not|for|you|care|until|you|completely|are|recovered|until|you|again|are|strong|healthy|strong|O|Gerrit|even|lasts|it|still|weeks|even|lasts|it|months|a|year|Gerrit|what|is|a|year سأ|أنا|ليس|من أجل|لك|أعتني|حتى|أنت|تماما|تصبح|شفيت|حتى|أنت|مرة أخرى|تصبح|قوي|بصحة جيدة|قوي|يا|جيريت|حتى لو|يستغرق|الأمر|المزيد|أسابيع|حتى لو|يستغرق|الأمر|أشهر|سنة||جيريت|ماذا|هو|سنة| Will I not take care of you until you are completely recovered - until you are again... strong... healthy... robust... Oh Gerrit, even if it takes weeks... even if it takes months... a year... Gerrit, what is a year! هل سأعتني بك، حتى تتعافى تماماً - حتى تعود... قوياً... بصحة جيدة... قوياً... أو جيريت، حتى لو استغرق الأمر أسابيع... حتى لو استغرق الأمر شهوراً... سنة... جيريت، ماذا تعني سنة! Over een jaar ben je weêr beter... flink... gezond... sterk... en dan zijn we weêr gelukkig... en dan groeien onze kinderen op... in|a|year|am|you|again|better|strong|healthy|strong|and|then|are|we|again|happy|and|then|grow|our|children|up بعد|سنة||سأكون|أنت|مرة أخرى|أفضل|قوي|بصحة جيدة|قوي|ثم|إذن|سنكون|نحن|مرة أخرى|سعداء|ثم|إذن|يكبرون|أطفالنا|أطفال| In a year you will be better again... strong... healthy... robust... and then we will be happy again... and then our children will grow up... بعد سنة ستكون أفضل... قوياً... بصحة جيدة... قوياً... وسنكون سعداء مرة أخرى... وسينمو أطفالنا...

- Ja kind... als het maar niet donker wordt... yes|child|if|it|but|not|dark|becomes نعم|طفل|إذا|الأمر|لكن|ليس|مظلم|يصبح - Yes child... as long as it doesn't get dark... - نعم عزيزي... طالما أنه لا يصبح مظلماً...

- Gerrit... جيريت - Gerrit... - جيريت...

- Als het maar niet zoo donker wordt...! if|it|but|not|so|dark|becomes إذا|كان|لكن|ليس|جدا|مظلم|يصبح - As long as it doesn't get too dark...! - إذا لم يصبح مظلماً جداً...! Weet je, dat het om Ernst heel donker is geworden... Nu wordt het wel lichter om hem... maar iets blijft om hem schemeren... nog altijd... altijd... Weet je, dat het donker wordt om mama... en dat het donkerder... en donkerder zal worden... Weet je, dat het schemert om Bertha... en dat er schemering is om de anderen... Lien... kind... ik ben bang. know|you|that|it|around|Ernst|very|dark|is|become|now|becomes|it|indeed|lighter|around|him|but|something|remains|around|him|to twilight|still|always||know|you|that|it|dark|becomes|around|mom|and|that|it|darker|and|darker|will|become|know|you|that|it|twilight|around|Bertha|and|that|there|twilight|is|around|the|others|Lien|child|I|am|afraid اعلم|أنت|أن|الأمر|حول|إرنست|جدا|مظلم|أصبح||الآن|يصبح|الأمر|بالتأكيد|أكثر إشراقًا|حول|له|لكن|شيء|يبقى|حول|له|يتلألأ|لا يزال|دائمًا||اعلم|أنت|أن|الأمر|مظلم|يصبح|حول|ماما|وأن|أن|الأمر|أكثر ظلمة|وأن|أكثر ظلمة|سوف|يصبح|اعلم|أنت|أن|الأمر|يتلألأ|حول|برثا|وأن|أن|هناك|غسق|يوجد|حول|الآخرين||لين|طفل|أنا|أكون|خائف You know, it has become very dark for Ernst... Now it is getting a bit lighter for him... but something still lingers in the shadows... always... always... You know, it is getting dark for mom... and it will get darker... and darker... You know, there is twilight around Bertha... and there is twilight around the others... Lien... child... I am afraid. هل تعلم، أنه أصبح مظلماً جداً حول إرنست... الآن أصبح أكثر إشراقاً حوله... لكن هناك شيء لا يزال يظلل حوله... دائماً... دائماً... هل تعلم، أنه يصبح مظلماً حول ماما... وأنه سيصبح أكثر ظلمة... وأكثر ظلمة... هل تعلم، أنه يوجد غسق حول بيرتا... وأن هناك غسق حول الآخرين... لين... عزيزتي... أنا خائفة. Ik ben bang... als het donker gaat worden... Als kind was ik ook wel eens bang... als het donker... als het donker ging worden... Zie je... het licht heb je nu... wel opgestoken... Lien... Brandt er dan alleen éen lichtje...? I|am|afraid|if|it|dark|goes|to become|if|child|was|I|also|sometimes|once|afraid|if|it|dark|if|it|dark|went|to become|see|you|the|light|have|you|now|indeed|lit|Lien|burns|there|then|only|one|little light أنا|أكون|خائف|إذا|أصبح|مظلم|سيصبح|يصبح|إذا|طفل|كنت|أنا|أيضًا|أحيانًا|مرة|خائف|إذا|أصبح|مظلم|إذا|أصبح|مظلم||يصبح|انظر|أنت|الضوء||لقد|أنت|الآن|بالتأكيد|أشعلته|لين|هل يضيء|هناك|فقط|فقط|ضوء واحد|مصباح I am afraid... when it starts to get dark... As a child, I was sometimes afraid... when it got dark... when it was getting dark... You see... you have now lit the light... Lien... Is there only one little light burning...? أنا خائفة... عندما يبدأ الظلام في الظهور... عندما كنت طفلاً كنت أخاف أيضاً... عندما يصبح الظلام... عندما يبدأ الظلام في الظهور... هل ترى... لقد أشعلت النور الآن... لين... هل هناك فقط ضوء واحد مضاء؟ De vlam van een lamp... toch... toch... wordt het donker... the|flame|of|a|lamp|still|still|becomes|it|dark ال|لهب|من|مصباح|مصباح|لكن|لكن|يصبح|الظلام|مظلم The flame of a lamp... still... still... it gets dark... لهب المصباح... ومع ذلك... ومع ذلك... يصبح الظلام...

- Gerrit... mijn Gerrit... komt de koorts op...? Gerrit|my|Gerrit|comes|the|fever|up جيريت|حبيبي|جيريت|يأتي|ال|الحمى|على - Gerrit... my Gerrit... is the fever coming...? - جيريت... جيريت الخاص بي... هل ترتفع الحمى...؟ Wil je naar bed? want|you|to|bed هل تريد|أنت|إلى|السرير Do you want to go to bed? هل تريد الذهاب إلى السرير؟ - Ja... Lien... ik wil naar bed... Breng je kind naar bed... Lien... Het is moê... het is ziek... Breng je hem naar bed, Lien, en zal je hem instoppen... warm in zijn kouden rug... en zal je dan blijven zitten... tot die slaapt... tot die slaapt... Breng je hem naar bed, Lien... En... Lien... als je kind... als je kind... sterft... als het sterft... zal je dan nóoit later vinden... dat het niet... niet genoeg... van je... van je gehouden heeft... yes|Lien|I|want|to|bed|bring|your|child|to|bed|Lien|it|is|tired|it|is|sick|bring|your|him|to|bed|Lien|and|will|you|him|tuck in|warm|in|his|cold|back|and|will|you|then|stay|sit|until|he|sleeps|until|he|sleeps|bring|your|him|to|bed|Lien|and|Lien|if|you|child|if|you|child|dies|if|it|dies|will|you|then|never|later|find|that|it|not|not|enough|of|you|of|you|loved|has نعم|لين|أنا|أريد|إلى|السرير|أحضر|أنت|الطفل|إلى|السرير|لين|هو|يكون|متعب|هو|يكون|مريض|أحضر|أنت|إياه|إلى|السرير|لين|و|ست|أنت|إياه|تغطيه|دافئ|على|ظهره|البارد|ظهر|و|ست|أنت|بعد ذلك|تبقى|جالسًا|حتى|هو|ينام|حتى|هو|ينام|أحضر|أنت|إياه|إلى|السرير|لين|و|لين|إذا|أنت|الطفل|إذا|أنت|الطفل|يموت|إذا|هو|يموت|سوف|أنت|بعد ذلك|أبدًا|لاحقًا|تجد||هو|ليس|كافيًا||من|أنت|من|أنت|أحبك|قد فعلت - Yes... Lien... I want to go to bed... Take your child to bed... Lien... It is tired... it is sick... Will you take him to bed, Lien, and tuck him in... warm on his cold back... and will you then stay sitting... until he sleeps... until he sleeps... Take him to bed, Lien... And... Lien... if your child... if your child... dies... if it dies... will you then never later find... that it did not... not love you... enough...? - نعم... لين... أريد الذهاب إلى السرير... خذي طفلك إلى السرير... لين... إنه متعب... إنه مريض... خذي إلى السرير، لين، واغمريه... دافئًا على ظهره البارد... ثم اجلسي... حتى ينام... حتى ينام... خذي إلى السرير، لين... و... لين... إذا مات طفلك... إذا مات... هل ستجدين أبدًا لاحقًا... أنه لم يكن... لم يحبك بما فيه الكفاية...؟

Zij had hem nu zacht gedrongen op te staan, en zij opende de tusschendeur. She had gently urged him to get up, and she opened the door in between. لقد دفعتها برفق لتنهض، وفتحت الباب الفاصل. Hij stond in het midden van het kleine kamertje, terwijl zij bezig was in de slaapkamer, er het licht opstak, hem toen weêr naderde en hem hielp zich uit te kleeden. He stood in the middle of the small room, while she was busy in the bedroom, lighting it up, then approached him again and helped him undress. كان واقفًا في وسط الغرفة الصغيرة، بينما كانت مشغولة في غرفة النوم، تشعل الضوء، ثم اقتربت منه مرة أخرى وساعدته في خلع ملابسه.

- Het wordt donker... het wordt donker... murmelde hij rillende, terwijl hij klappertandde van de koû. - It's getting dark... it's getting dark... he murmured shivering, while he was chattering his teeth from the cold. - إنه يظلم... إنه يظلم... تمتم وهو يرتعش، بينما كان يتجمد من البرد.

En hij voelde, dat het niet koude van koorts was, maar koude in zijn aderen en zijn ruggegraat, omdat het Beest àl zijn bloed en zijn merg met heerlijke lekken had opgesmeerd, hem van zijn kinderjaren af al had opgevreten... zoo had opgevreten, dat nu... in de schemering... zijn ziel samenkromp, verdorde...       in zijn lichaam, dat geen sappen meer voedden. And he felt that it was not the cold of fever, but the cold in his veins and his spine, because the Beast had smeared all his blood and marrow with delightful leaks, had devoured him since his childhood... had devoured him so much that now... in the twilight... his soul shrank, withered... in his body, which no longer nourished with juices. وشعر أنه ليس برد الحمى، بل برد في عروقه وعموده الفقري، لأن الوحش قد امتص كل دمه ونخاعه بمذاق لذيذ، وقد التهمه منذ طفولته... حتى أنه الآن... في الغسق... كانت روحه تتقلص، وتجف... في جسده الذي لم يعد يغذيه أي عصائر.

- Het wordt donker... murmelde hij. it|becomes|dark|he murmured|he ذلك|يصبح|مظلم|تمتم|هو - It's getting dark... he murmured. - إنه يظلم... تمتم.

PAR_TRANS:gpt-4o-mini=7.37 PAR_CWT:AvJ9dfk5=20.28 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=8.73 PAR_CWT:B7ebVoGS=44.97 en:AvJ9dfk5 ar:B7ebVoGS openai.2025-02-07 ai_request(all=60 err=11.67%) translation(all=117 err=0.00%) cwt(all=2727 err=56.55%)