9-2 Het volksgericht 9-2 Der Volksgerichtshof 9-2 Το λαϊκό δικαστήριο 9-2 The people's court 9-2 El tribunal popular 9-2 Le tribunal populaire 9-2 人民裁判所 9-2 Tribunalul poporului 9-2 Народный суд

Het volksgericht deel 2

‘Durf je te ontkennen, Rudolf van Amstelveen, dat je over bovenmenselijke krachten beschikt?' 'Dare you deny, Rudolf of Amstelveen, that you possess superhuman powers?' "Îndrăznești să negi, Rudolf de Amstelveen, că ai puteri supraomenești?". ‘Jazeker durf ik dat te ontkennen,' dreunde Dolf. 'Yes indeed I dare to deny that,' Dolf boomed. "Da, într-adevăr, îndrăznesc să neg asta", a tunat Dolf. ‘Ik ben ook maar een gewoon mensenkind. 'Și eu sunt doar un copil uman obișnuit. Bij een worstelwedstrijd zou ik van Bertho verliezen. In a wrestling match, I would lose to Bertho. Într-un meci de wrestling, aș pierde în fața lui Bertho. Bij een toernooi zou ik de mindere zijn van Carolus. At a tournament, I would be the lesser of Carolus. Wanneer we een zwemwedstrijd zouden houden, zouden Peter en zeker twintig andere jongens mij ruimschoots verslaan. En als u geleerd genoeg zou zijn om onze wetenschappelijke kennis te peilen, zou u spoedig ontdekken dat de student Leonardo veel meer weet dan ik. And if you were learned enough to probe our scientific knowledge, you would soon discover that the student Leonardo knows much more than I do. Ik bezit alleen een goed verstand en een sterk lichaam. I possess only a good mind and a strong body. Is dat een misdaad? Sinds wanneer dan wel?' De kinderen gierden. Dolf hief een hand op en verzocht om stilte.

‘Ik ben sterk en word niet gauw ziek. Nogmaals, is dat een zonde? Gezondheid, verstand en kracht zijn geschenken van God, waarvoor we Hem niet genoeg kunnen danken. Ik dank God er elke dag opnieuw voor.' Ziezo, nu stond ook zijn vroomheid vast - dacht hij. Lo and behold, now his piety too was fixed - he thought. Dom Anselmus lachte honend.

‘Jij dankt God? Wanneer dan? Ruim vier weken heb je in ons midden vertoefd. Weinigen hebben je ooit zien bidden. Ik heb gezien hoe je godshuizen en kapelletjes voorbijliep zonder zelfs het kruisteken te maken! Rudolf van Amstelveen, deze achtduizend kindertjes kunnen getuigen dat je een goddeloze bent!' Dolf had geen zin om zich te verzetten tegen juiste feiten. Dolf hatte keine Lust, sich gegen korrekte Fakten zu stellen. Dolf had no desire to oppose correct facts. Hij riep: ‘Ik heb God niet gediend met uiterlijk vertoon. Er rief: "Ich habe Gott nicht mit äußerem Schein gedient. Ik heb God gediend met mijn hart.' ‘Goed gesproken, mijn zoon,' knikte Dom Johannis hartelijk. Gut gesprochen, mein Sohn", nickte Dom Johannis warmherzig. Maar de kinderen waren ermee opgehouden Dolf toe te juichen en daardoor voelde de jongen zich onzeker worden. Aber die Kinder hatten aufgehört, Dolf anzufeuern, was den Jungen verunsicherte. But the children had stopped cheering Dolf on, which made the boy feel insecure.

‘Voor bidden had je geen tijd, hè?' Du hattest keine Zeit für ein Gebet, nicht wahr? snauwde Anselmus. ‘Je had het veel te druk met de grote heer te spelen, nietwaar?' Sie waren viel zu sehr damit beschäftigt, den großen Lord zu spielen, nicht wahr? Dolf stampvoette.

‘U zanikt!' Du jammerst! "You're whining! riep hij uit. rief er aus. ‘Wat kan het u of al die kinderen hier eigenlijk schelen waar ik vandaan kom en hoeveel keer per dag ik een kruis sla? Was kümmert es dich oder all die Kinder hier, wo ich herkomme und wie oft am Tag ich ein Kreuz mache? 'What do you or all these children here really care where I come from and how many times a day I make a cross? Dat is mijn zaak! Das ist meine Sache! Waar het om gaat, is of ik die kinderen kwaad heb gedaan, ja of nee. Entscheidend ist, ob ich diesen Kindern geschadet habe, ja oder nein. En dat heb ik niet!' Und das habe ich nicht! Hij draaide zich om en spreidde de armen uit. Er drehte sich um und breitete die Arme aus. ‘Kinderen, heb ik jullie de zweep laten voelen, heb ik jullie geslagen, geschopt, gevloekt?' Kinder, habe ich euch gepeitscht, geschlagen, getreten, verflucht? ‘Nee, nee, nee,' brulden ze geestdriftig. Even was Dolf weer de kampioen, de grote held van het kinderleger.

‘Heb ik jullie te eten gegeven?' ‘Ja, ja, ja,' dreunden ze massaal. ‘Wie heeft de zieken verpleegd, de Scharlaken Dood verjaagd, de kleinen en zwakken beschermd?' ‘Rudolf van Amstelveen!' gilden ze uitzinnig. ‘Lang leve Rudolf!' Ik heb het gewonnen, dacht hij opgelucht. Maar opnieuw vergiste hij zich.

‘Stilte!' donderde Anselmus. De kinderen, blij dat de voorstelling nog niet was afgelopen en dat de strijd zou worden voortgezet, kalmeerden op slag. The children, happy that the show had not ended and that the battle would continue, calmed down instantly.

De monnik haalde diep adem en sprak snijdend: ‘Ik zal jullie vertellen, lieve kinderen, wat Rudolf van Amstelveen in werkelijkheid heeft gedaan, onder het voorwendsel jullie te willen helpen. Hij heeft, met duivelse sluwheid, geprobeerd ons van de goede weg af te brengen. Keer op keer heeft hij ons oponthoud bezorgd. Time after time he delayed us. Want hij wil niet dat we ooit in Jeruzalem aankomen. Hij heeft boze geruchten verspreid en zijn vrienden opgehitst tegen Nicolaas. Hij heeft openlijk verklaard dat het niet waar is dat Nicolaas een door God uitverkoren jongen is. Hij heeft gezegd dat de zee niet voor Nicolaas zal wijken, maar dat de golven het hele kinderleger zullen verzwelgen. Kinderen, luistert naar mij, luistert naar jullie gewijde raadsman. Children, listen to me, listen to your sacred counselor. Willen jullie naar Jeruzalem, naar de Witte Stad die ontheiligd wordt door de duivelse Saracenen?' Do you want to go to Jerusalem, to the White City profaned by the devilish Saracens?' ‘Ja!' loeiden de kinderen. ‘Naar Jeruzalem!' ‘Welke straf moeten wij dan geven aan hem die tracht ons van onze heilige missie af te houden?' ‘Sla hem dood. Op de brandstapel met hem. Gooi hem in het meer met gebonden handen. Rooster hem boven een zacht vuur...!' Onuitputtelijk waren ze in het verzinnen van kwellingen en executies. Radbraken, ophangen, in een afgrond werpen, hem laten vierendelen door de ossen. Break the wheel, hang him, throw him into an abyss, have him quartered by the oxen. O, ze waren zo vindingrijk! Dachten ze niet na? Were they not thinking? Wilden ze opeens de kameraad vernietigen die zij een minuut geleden nog hadden toegejuicht? Did they suddenly want to destroy the comrade they had applauded just a minute ago? Dolf begreep er niets van. Het zweet brak hem uit en hij voelde zijn knieën knikken. Sweat broke out on him and he felt his knees shake. Wild zwaaide hij met de armen: ‘Bewijs het! Bewijs, dat ik het kinderleger wil verhinderen Jeruzalem te bereiken!' Zijn stem verdronk bijna in het tumult om hem heen. His voice almost drowned in the tumult around him.

Toch betekende de uitbarsting van de kinderen eigenlijk niets. Yet the children's outburst actually meant nothing. Ze gaven gewoon antwoord op een vraag die hun was gesteld. They were simply answering a question that had been put to them. Daarbij brachten ze tot uiting hoe ze dachten over ieder die hun vaste wil om naar Jeruzalem te gaan, zou proberen te dwarsbomen. In doing so, they expressed how they felt about anyone who would try to thwart their determination to go to Jerusalem. Hun woede was niet rechtstreeks gericht tegen Rudolf van Amstelveen, maar dat begreep de jongen niet. De klap van wat hij als hun ondankbaarheid beschouwde, was te hard aangekomen. The blow of what he considered their ingratitude had hit too hard. Nu vocht hij niet langer voor hun welzijn, maar voor zijn eigen huid. Now he was no longer fighting for their well-being, but for his own skin.

‘Bewijs het!' donderde hij boven alles uit. ‘Aan louter beweringen hebben we niets. 'Mere allegations are of no use to us. Iemand beschuldigen is niet moeilijk, maar lever de bewijzen.' ‘Geduld,' snauwde Anselmus, die het verstaan had. 'Patience,' snarled Anselmus, who had understood. Middeleeuwers namen rustig de tijd voor zoiets gewichtigs als een volksgericht. Medieval people took their time for something as important as a popular court. ‘Ik zál het bewijzen. Luistert, kinderen, luistert naar mij.' De ordebewakers, de ploegen van Frank en Peter hadden intussen de wild geworden kinderen weer enigszins tot zwijgen gebracht. The security guards, the teams of Frank and Peter, had meanwhile silenced the children who had gone wild again. Gespannen volgden ze het verdere verloop van het proces.

‘Rudolf van Amstelveen, antwoord mij naar waarheid,' zei Anselmus, toen het weer rustig was geworden. 'Rudolf van Amstelveen, answer me truthfully,' said Anselmus, when things had calmed down again. ‘Heb jij niet, met Satans hulp, in één nacht honderden broden gebakken?' ‘Die broden werden gebakken door Gardulf uit Rottweil. Zijn knechten, mijn vrienden en ik hebben hem daarbij geholpen. Die broden heb ik duur betaald met alles wat ik nog aan Hollands geld bezat.' ‘Hoe kwam jij aan zoveel geld om achthonderd broden te betalen?' Dolf haalde minachtend de schouders op. Dolf shrugged disdainfully.

‘Welke student van goede afkomst gaat de lange reis van Holland naar Bologna maken, zonder zich te voorzien van voldoende reisgeld? Mijn vader is een rijk man...' Dat maakte precies zoveel indruk op de kinderen als Dolf had gehoopt. That impressed the children exactly as much as Dolf had hoped.

‘Gardulf, de bakker, staat in Rottweil bekend als een heiden,' schreeuwde Anselmus. ‘Hij draagt ook een heidense naam.' ‘Onzin,' riep Dolf. ‘Gardulf is net zo min een heiden als u dat bent, Dom Anselmus. De man is van Ierse afkomst. The man is of Irish descent. En u zou moeten wéten dat Ierland een bolwerk is van het christelijk geloof en dat het enige eeuwen geleden juist de Ieren zijn geweest die het geloof in Europa hebben verspreid. U zou moeten weten dat de Ieren tientallen prachtige abdijen hebben gesticht van waaruit het christendom zijn zegetocht over Frankische en Duitse landen kon beginnen. Als u dat niet weet, bent u nog dommer dan ik dacht.' ‘Rudolf van Amstelveen spreekt de waarheid,' klonk opeens Dom Thaddeus' stem uit de massa kinderen. ‘De Kerk heeft aan de Ierse zendelingen veel te danken. Het is een eer om van Ierse afkomst te zijn.' Dolf grijnsde breed.

‘Hoe wist jij dat bakker Gardulf van Ierse afkomst is?' vroeg Anselmus, toch even van zijn stuk gebracht.

Ik zag het aan zijn haar en zijn ogen, dacht Dolf, maar hij antwoordde: ‘Dat vertelde hij mij in de nacht toen wij zij aan zij broden stonden te bakken voor de kinderen.' I saw it in his hair and his eyes, Dolf thought, but he replied: "He told me that the night when we stood side by side baking loaves for the children." De herinnering aan het wonder van de broden was nog vers. Weinig kinderen hadden zich die ochtend in de vraag verdiept waar het heerlijke ontbijt vandaan was gekomen. Nu wisten ze het allemaal. Rudolf van Amstelveen had ervoor gezorgd. Aan Rudolf kon je zulke dingen overlaten, die wist op alles raad, zelfs op de honger. You could leave such things to Rudolf, who knew the answer to everything, even hunger. Ze mompelden en fluisterden onder elkaar, blij met zo'n machtige beschermer. They murmured and whispered among themselves, pleased to have such a powerful protector. ‘Die broden waren vergiftigd,' gilde Dom Anselmus plotseling. ‘Van dat moment af hadden we te kampen met de Scharlaken Dood.' ‘Dat is een leugen,' brulde Dolf woedend. ‘Voordat de broden in het kamp kwamen, waren er al bijna dertig kinderen zwaar ziek. Alle kinderen hebben er van gegeten, u ook, Dom Anselmus, en ik en Leonardo en Dom Thaddeus - en werden wij ziek? Het smaakte ons uitstekend. It tasted excellent to us. Ge weet, Dom Anselmus, dat niet ik de ziekte in het kamp bracht. Ge weet dat ik de ziekte juist heb verjaagd. Maar omdat ge mij haat, draait ge nu de zaken om. But because you hate me, you are now turning things around. Dat is geen rechtspreken, dat is een schurkenstreek.' That's not justice, that's villainy. Dat was fout. That was wrong. Dolf voelde het meteen. Dolf felt it immediately. Hij moest voorzichtiger zijn met zijn antwoorden, maar dat kon hij niet meer opbrengen. He needed to be more careful with his answers, but he could no longer muster that. Alle overleg en sluwheid hadden hem verlaten. All deliberation and cunning had left him. Zijn twintigste-eeuwse vrijheidsgevoel kwam in opstand tegen deze komedie. Al ging het om zijn hachje, de waarheid zou hij uitschreeuwen. Even if it was for his own sake, the truth he would cry out.

‘Hoe waag je het, onverlaat, om een gewijde priester een leugenaar te noemen,' krijste Nicolaas plotseling. 'How dare you, miscreant, call an ordained priest a liar,' Nicholas suddenly squawked. ‘Ik durf nog veel meer,' schreeuwde Dolf over zijn toeren. 'I dare much more,' Dolf shouted over his head. ‘Al jullie beweringen en beschuldigingen slaan nergens op. 'All your claims and accusations don't make sense. Het zijn leugens - en deze kinderen weten dat. Ik probeer ze niet tegen te houden om naar Genua te gaan. I'm not trying to stop them from going to Genoa. Waarom zou ik? Ik ga zelf mee. Ik wil het wonder ook zien gebeuren. Ik wil erbij zijn als Nicolaas voor de zee staat, de armen uitstrekt en de zee laat droogvallen. Wie zou daarvan geen getuige willen zijn?' ‘Waarom probeer je ons dan voortdurend oponthoud te bezorgen?' 'Then why are you constantly trying to delay us?' viel Anselmus snijdend in. attacked Anselmus cuttingly.

‘Ik bezorg jullie oponthoud, omdat mijn eer het mij verbiedt de zieken en zwakken hulpeloos achter te laten. 'I cause you delay because my honor forbids me to leave the sick and weak helpless. Omdat mijn eer het mij verbiedt kinderen onderweg van honger te laten omkomen. Alleen daarom! Als dat een zonde is, als deze zorg voor mijn medekinderen slecht is, dan ben ik bereid boete te doen. Maar ik ben niet bereid mij te laten uitschelden door de mensen die de leiding van deze Kinderkruistocht op zich hebben genomen, maar die niet in staat bleken voor de hun toevertrouwde kinderen te zorgen!' But I am not prepared to be scolded by the people who took charge of this Children's Crusade, but who proved incapable of caring for the children entrusted to them! Achter zich hoorde hij instemmend rumoer. Het ging weer goed.

‘Je beledigt mij, Rudolf van Amstelveen. En je beledigt God.' ‘Dat is niet waar. Door voor Gods kinderen te zorgen heb ik God niet beledigd.' By caring for God's children, I have not offended God. Eensklaps wees Dolf op de verschrikte Nicolaas. Suddenly Dolf pointed to the terrified Nicholas.

‘Hij daar, Nicolaas de herdersknaap, is een heilige. Er dort, Nikolaus, der Hirtenjunge, ist ein Heiliger. Hij heeft de stemmen van de engelen gehoord. Laat hij zeggen of de bewijzen die Dom Anselmus zogenaamd naar voren heeft gebracht, voldoende zijn om mij te veroordelen. Er soll sagen, ob die angeblich von Dom Anselmus vorgelegten Beweise ausreichen, um mich zu überführen. Let him say whether the evidence supposedly put forward by Dom Anselmus is sufficient to convict me. Ik zal me aan de uitspraak van Nicolaas onderwerpen.' Ich werde mich der Entscheidung von Nicholas fügen. I will submit to Nicholas' ruling. Dolf had er genoeg van en trachtte de zaak te forceren. Dolf hatte genug und versuchte, die Angelegenheit zu erzwingen. Dolf had had enough and tried to force the issue. Hij rekende daarbij op Nicolaas' weifelmoedigheid, al wist hij dat hij hoog spel speelde. Dabei rechnete er mit Nicholas' Zögern, obwohl er wusste, dass er mit hohen Einsätzen spielte. In doing so, he counted on Nicholas' hesitancy, though he knew he was playing high stakes. Als Nicolaas de zijde van Anselmus koos, dan zou hij, Dolf, verloren zijn. Maar zou de herdersjongen dat durven? Uit het lawaai achter hem kon Dolf opmaken dat het merendeel van de kinderen op zijn hand was. Nicolaas was niet gek, die had dat ongetwijfeld ook gemerkt. Zou hij de kinderen durven te trotseren? Would he dare face the children?

Strak keek hij naar Nicolaas, die verbouwereerd was gaan zitten en zich zeer onbehaaglijk voelde. Tightly he looked at Nicholas, who had sat down bewildered and felt very uneasy. Omdat Dolf met zijn rug naar de kindermassa stond, zag hij niet hoe Frank met een grote troep jongens naar voren was getreden. Because Dolf was standing with his back to the crowd of children, he did not see how Frank had stepped forward with a large troop of boys. Het befaamde broodmes, waarmee hij de hele dag had gewerkt, hield de kleine leerlooier in de hand, het lemmet flikkerde in het licht van de toortsen. Das berühmte Brotmesser, mit dem er den ganzen Tag gearbeitet hatte, hielt der kleine Gerber in der Hand, die Klinge flackerte im Licht der Fackeln. The famous bread knife, with which he had worked all day, the little tanner held in his hand, the blade flickering in the light of the torches. De andere jongens hielden vlijmscherpe stenen en stukken ijzer in de hand, waarmee ze het leer bewerkt hadden. Die anderen Jungen hielten rasiermesserscharfe Steine und Eisenstücke in den Händen, mit denen sie das Leder bearbeiteten. Aan de andere zijde, schuin achter Dolf, was Leonardo weer naar voren gekomen, met Mariecke en Peter, gevolgd door vele jongens en meisjes met korte lansen, roestige naalden, stukken touw met harde knopen aan het uiteinde. Auf der anderen Seite, schräg hinter Dolf, war Leonardo wieder nach vorne gekommen, mit Mariecke und Peter, gefolgt von vielen Jungen und Mädchen mit kurzen Lanzen, rostigen Nadeln, Seilstücken mit harten Knoten am Ende. On the other side, diagonally behind Dolf, Leonardo had come forward again, with Mariecke and Peter, followed by many boys and girls with short lances, rusty needles, pieces of rope with hard knots at the end. Fredo, staande naast de honderd jongens met toortsen, had de hand opgeheven, alsof hij elk ogenblik een bevel kon gaan geven. Fredo, der neben den hundert Jungen mit den Fackeln stand, hatte die Hand erhoben, als ob er jeden Moment einen Befehl geben wollte. Fredo, standing next to the hundred boys with torches, had raised his hand, as if he was about to give an order at any moment.

Toch was het doodstil. De kinderen stonden in het licht en wachtten op de uitspraak van Nicolaas. Deze voelde de dreiging die van hen uitging. Dieser spürte die Bedrohung, die von ihnen ausging. This one felt the threat emanating from them. Ook de beide monniken op de steen zagen de tekenen van muiterij. Auch die beiden Mönche auf dem Stein sahen die Zeichen der Meuterei. Both monks on the stone also saw the signs of mutiny. Anselmus verbleekte. Anselmus wurde blass. Johannis glimlachte, vouwde vroom de handen, zodat het leek of hij God wilde vragen Nicolaas de wijsheid te schenken voor een rechtvaardig oordeel. Johannis lächelte und faltete fromm die Hände, so dass es schien, als wolle er Gott bitten, Nikolaus die Weisheit für ein gerechtes Urteil zu schenken. De spanning nam toe. The tension increased.

Maar nog iemand vond het nodig om druk uit te oefenen: Carolus. Dennoch sah sich jemand veranlasst, Druck auszuüben: Carolus. But still someone found it necessary to apply pressure: Carolus. Terwijl Nicolaas in gedachten verdiept zat om de ‘bewijzen' die Anselmus had opgesomd, af te wegen, krabbelde de kleine koning van Jeruzalem overeind. Während Nikolaus in Gedanken versunken die von Anselmus aufgelisteten "Beweise" abwog, kritzelte der kleine König von Jerusalem aufrecht. As Nicholas sat engrossed in thought to weigh the "evidence" Anselmus had listed, the little king of Jerusalem scribbled upright. Zijn rode mantel gloeide in het licht van de flambouwen, de zilveren stiksels van zijn gordel schitterden. Sein roter Mantel glühte im Licht der Flammenschächte, die silbernen Nähte seines Gürtels glänzten. His red cloak glowed in the light of the flamewells, the silver stitching of his belt glittered. Hij bood een prachtige aanblik. He offered a beautiful sight.

‘Ik protesteer tegen de wijze waarop dit proces wordt gevoerd,' riep hij luid. "I protest the way this trial is being conducted," he shouted loudly. ‘Het is niet de taak van priesters of van Nicolaas om recht te spreken. 'It is not the job of priests or of Nicholas to administer justice. Dat is de taak van een koning. That is the job of a king. Ik ben jullie toekomstige koning en ik zal niet dulden dat in mijn rijk onschuldigen worden veroordeeld of dat de besten onder ons worden vermoord. Luistert naar mij, kinderen van Jeruzalem. Ik verklaar Rudolf van Amstelveen onschuldig aan ketterij, godslastering en heidense praktijken, want hij is een groot leider, een eerlijke jongen en mijn trouwste vazal. Ik verklaar hem wel schuldig aan gebrek aan eerbied, en schuldig aan hovaardij en brutaliteit. Ich erkläre ihn der Respektlosigkeit, des Hochmuts und der Anmaßung für schuldig. I do declare him guilty of disrespect, and guilty of haughtiness and insolence. Dat zijn geen halsmisdaden, dat zijn kleine zonden waaraan wij ons allemaal wel eens schuldig maken. Es handelt sich nicht um Kapitalverbrechen, sondern um kleine Sünden, die wir alle von Zeit zu Zeit begehen. Daarom, Rudolf van Amstelveen, gebied ik je te knielen voor deze rechtbank en aan Dom Anselmus te vragen of hij je de beledigingen wil vergeven die jij hem vanavond hebt aangedaan.' Deshalb, Rudolf von Amstelveen, befehle ich dir, vor diesem Gericht niederzuknien und Dom Anselmus zu fragen, ob er dir die Beleidigungen, die du ihm heute Abend zugefügt hast, verzeihen wird.' Therefore, Rudolf of Amstelveen, I command you to kneel before this court and ask Dom Anselmus if he will forgive you the insults you have done to him tonight. Eigenlijk was dat een bijzonder slimme ingreep van de kleine Carolus, en de zaak had op die manier goed kunnen aflopen, waarbij het rechtsgevoel van alle kinderen zou zijn bevredigd. Eigentlich war das eine besonders clevere Intervention des kleinen Carolus, und der Fall hätte so gut ausgehen können, um das Gerechtigkeitsempfinden aller Kinder zu befriedigen. Dolf keek verwonderd naar de kittige Carolus op en knikte. Dolf blickte erstaunt zu dem kitschigen Carolus auf und nickte. Ook hij vond dat de kleine koning gelijk had en dat het conflict op die manier snel uit de wereld zou zijn geholpen. Auch er war der Meinung, dass der kleine König Recht hatte und dass der Konflikt auf diese Weise schnell gelöst worden wäre. Hij deed al een pas naar voren... Er war bereits dabei, einen Schritt nach vorne zu machen... He was already taking a step forward....

Maar Carolus' woorden wekten een hevige woede bij Nicolaas op. Doch Carolus' Worte weckten in Nikolaus einen heftigen Zorn. But Carolus' words aroused a fierce anger in Nicholas. De waardigheid waarmee de herdersjongen zes weken geleden was bekleed, de plotselinge overgang van lijfeigene tot aanvoerder van een heilig kruisleger, het feit dat hij een eigen ossenspan bezat en met kinderen van edele afkomst dezelfde tent deelde op voet van gelijkheid - al die dingen bijeen waren hem naar het hoofd gestegen. Die Würde, mit der der Hirtenjunge vor sechs Wochen bekleidet worden war, der plötzliche Übergang vom Leibeigenen zum Befehlshaber einer heiligen Armee des Kreuzes, die Tatsache, dass er ein eigenes Paar Ochsen besaß und das gleiche Zelt mit Kindern von edler Geburt teilte - all diese Dinge zusammen waren ihm zu Kopf gestiegen. The dignity with which the shepherd boy had been clothed six weeks ago, the sudden transition from serf to captain of a sacred army of the Cross, the fact that he owned his own pair of oxen and shared the same tent on equal terms with children of noble birth - all these things combined had gone to his head. Hij achtte zichzelf de belangrijkste persoon in het hele kinderleger, de enige werkelijke leider wiens woord onvoorwaardelijk gehoorzaamd moest worden. Er betrachtete sich selbst als die wichtigste Person in der gesamten Kinderarmee, als den einzig wahren Anführer, dessen Wort man bedingungslos gehorchen musste. He considered himself the most important person in the entire infant army, the only true leader whose word was to be obeyed unconditionally. En nu meende die kleine, eigenzinnige Carolus de lakens te kunnen uitdelen en hem, de heilige Nicolaas, het eindoordeel uit handen te moeten nemen? Und nun glaubte dieser kleine, eigensinnige Carolus, er könne das Sagen haben und ihm, dem Heiligen Nikolaus, das letzte Wort aus der Hand nehmen? And now this small, headstrong Carolus thought he could call the shots and take the final judgment off his hands, St. Nicholas? Wat verbeeldde dat joch zich wel? Was hat sich das Kind dabei gedacht? What was the kid imagining?

‘Zwijg,' riep hij, opspringend. Halt die Klappe!", rief er und sprang auf. Zijn witte kleren fladderden om hem heen. Seine weiße Kleidung flatterte um ihn herum. Ze leken met bloed overgoten in het licht van de flambouwen. Im Licht der Flammenschächte schienen sie blutüberströmt zu sein. They seemed doused with blood in the light of the flamewells. ‘Zwijg, Carolus. Jouw tijd is nog niet gekomen. Ihre Zeit ist noch nicht gekommen. Your time has not yet come. Jij zult pas koning zijn nadat ik jullie naar Jeruzalem heb geleid. Du wirst erst König sein, wenn ich dich nach Jerusalem führe. Tot die tijd is dit mijn kruistocht! En ik zeg: Rudolf van Amstelveen is schuldig. Hij heeft een verbond met de Duivel gesloten. Hij brengt heimelijk in de nacht offers aan zijn gruwelijke meester. He secretly makes offerings in the night to his horrible master. Hij heeft zich vermomd als een kind, als een der onzen, en hij wekt de shijn dat hij ons wil helpen. He has disguised himself as a child, as one of our own, and he arouses the shijn that he wants to help us. Maar in werkelijkheid heeft hij niets anders gedaan dan ons tegenwerken en ophouden. Hij is schuldig, schuldig, schuldig, driewerf schuldig is hij! En ik, Nicolaas, de gezant van de engelen, ik veroordeel de ketter Rudolf van Amstelveen tot de dood!'