#011: Φιλόλογος και ηθοποιός, παγκοσμιοποίηση και γλώσσες, παρθενογένεση, ανώτερος σκοπός ύπαρξης.
Η δουλειά μου, είτε από την άποψη του φιλολόγου είτε από την άποψη του ηθοποιού
είτε απο την πλευρά του θεατροπαιδαγωγού,
όπως και να 'χει έχει, είναι κάτι που έχει να κάνει με την επικοινωνία,
με το εδώ και τώρα, με το δούναι και λαβείν
με τον οποιοδήποτε έχεις απέναντί σου.
Άρα μοιραία με έχει βοηθήσει
με έχουν βοηθήσει οι δουλειές μου
στο να πρεπει να είμαι "on",
σε "mode on" κάθε φορά που μιλάω με κάποιον
Να καταλαβαίνω τι λέει, να τον επεξεργάζομαι,
να τον παρατηρώ, να καταλαβαίνω πέρα από αυτά που λέει
τι είναι αυτά που υπονοούνται από τα λόγια του
ή τι είναι αυτά που φανερώνει το σώμα του
σαν γλώσσα του σώματος, να τα αποκωδικοποιώ
και να αρχίζω να μπαίνω σε πιο δεύτερες και τρίτες
σκέψεις για το, για
το πολυμήχανο ον που είναι ο άνθρωπος
Η δουλειά μου, έχει την μοναδική ευκαιρία στο να μπορεί ένας
άνθρωπος να ζήσει παράλληλες ζωές
στο ίδιο χρονικό διάστημα
αλλά εντάξει θα ζήσω όσα χρόνια είναι να ζήσω.
Σε κάθε παράσταση, σε κάθε καλλιτεχνικό γεγονός,
σε κάθε τι, τέλος πάντων, που καλούμαι να κάνω
μπαίνω σε μια διαδικασία να φτιάξω,
να μπω στα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου,
γιατί άνθρωποι είναι οι ρόλοι
με διαφορετικά χαρακτηριστικά από εμένα
με διαφορετικές συνήθειες, με διαφορετικό χαρακτήρα
Άρα είναι σαν να ζεις παράλληλες ζωές ταυτόχρονα
με την δική σου βασική ζωή που θα λήξει,
οπότε είναι να λήξει. Νομίζω αυτό είναι από τα ωραία της δουλειάς μου.
Το κομμάτι του ηθοποιού. Το κομμάτι του φιλολόγου νομίζω
ε, από τα πιο σημαντικά είναι ότι δίνεις κάτι,
προσπαθείς, παίρνεις ένα ξύλο
και αρχίζεις και το πελεκάς και προσπαθείς να του δώσεις μορφή
και η μεγαλύτερη ανταμοιβή
είναι να έχει μια τέλεια μορφή
όταν θα το παραδώσεις,
στη ζωή.
Ακόμα και αν είναι εγωιστικό από την πλευρά του πλάστη
δεν θα βγει σε κακό στον άλλον, με την έννοια ότι
αν δεν ήμουνα εγώ, θα ήταν κάποιος άλλος.
Ή αν δεν ήταν κανένας θα ήταν αυτό το συμπαγές
πράγμα, το αδιαμόρφωτο.
Όποτε, με κάποιον τρόπο όπως και εμείς
οι ίδιοι, μας έχουνε πλάσει
Μας έχουν γαλουχήσει άνθρωποι, δάσκαλοι,
οικογένεια,
άνθρωποι που παίξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας
ε, αντίστοιχα και εμείς παίζουμε ρόλο
για τη ζωή, για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα
ενός άλλου ανθρώπου.
Οπότε, δεν το γλυτώνεις. Είναι εγωιστικό, είναι λίγο φαύλος κύκλος, αλλά από την άλλη
νομίζω, αυτή είναι και η μοναδική εξέλιξη
στη πορεία ενός ανθρώπου.
Το τι θα συναντήσεις, και το τι, και πόσο θα σε επηρεάσουν,
αυτό που θα συναντήσεις.
Κοίτα είναι δίκοπο μαχαίρι, η παγκοσμιοποίηση και το να υπάρχει μια κοινή γλώσσα. Υπήρχε και στην αρχαιότητα.
Είναι λογικό, είναι δηλαδή απόλυτα λογικό
το ότι πρέπει να υπάρχει ένας κώδικας επικοινωνίας για όλους.
Μέχρι εκεί κατανοητά όλα.
Από την άλλη, όταν θα μπεις σε μια... σε ένα "καναλάρισμα" προς μία κατεύθυνση μόνο
είναι λογικό να χάνεις
τα χαρακτηριστικά σου, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα γνωρίσματα που έχει η γλώσσα σου,
ο πολιτισμός σου.
Γιατί μια γλώσσα, ειδικά η δικιά μας, αλλά και άλλες γλώσσες
δεν είναι μόνο, δεν είναι εθνικιστικό εννοώ
και άλλες γλώσσες κουβαλάνε στην υφή τους όλο τον πολιτισμό, όλη την κουλτούρα
όλη την παράδοση που μπορεί να έχουν
οι αντίστοιχοι με τις γλώσσες λαοί.
Οπότε μοιραία όταν αυτά απαλείφονται και πρέπει να μάθεις μια άλλη γλώσσα γιατί σε αυτή
θα πρέπει να συνεννοείσαι διεθνώς, ε ναι πάνε λίγο σε δεύτερη μοίρα
τα ιδιαίτερα γνωρίσματα αυτής της γλώσσας.
Ναι μεν να συνεννοούμαστε, αλλά με όποιον συνεννοούμαστε να τον τραβάμε κάπως με "θηλιά" παγίδα
προς την γλώσσα μας και ότι συνεπάγεται αυτό: παράδοση, ήθη, έθιμα
Σίγουρα, έχει πληγεί η ελληνική γλώσσα από πράγματα που έχουν απλουστευθεί,
από την δημοτική γλώσσα σε σχέση με την καθαρεύουσα,
από την χρήση και την εισβολή του ίντερνετ στη ζωή μας γενικότερα.
Σαφώς έχει πληγεί, σαφώς έχει απλουστευθεί ήδη, αλλά δεν νομίζω ότι θα
καταφέρει να εξαλειφθεί.
Και δεν είναι και γλώσσα που μπορείς εύκολα να την εξαλείψεις.
Άλλες γλώσσες είναι πολύ μεταγενέστερες, πολύ πιο "σαθρές",
πολύ πιο "στον αέρα" οπότε είναι και εύκολο να τις βγάλεις από την μέση
και να τις αντικαταστήσεις με κάτι άλλο.
Αλλά η δικιά μας είναι λίγο ζόρικο να την μετακινήσεις, να την "κρύψεις".
Παντού σκάβεις και σου βγαίνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Παίζω με ένα σκουπιδάκι.
Περνάω καλά... Ναι
Γιατί είναι πιο εύκολη και πιο ελεύθερη η σκέψη μου ακριβώς επειδή υπάρχει ένα αντικείμενο προσοχής.
Το ίδιο και στην σκηνή. Αν βρεις αντικείμενα προσοχής, τόσο πιο εύκολα ρέει και
είναι νορμάλ αυτό που κάνεις...
...στο θεατή.
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση
Υπάρχουνε μοτίβα
ανά τους αιώνες που κάποιος μπορεί
να τα εφηύρε.
Αλλά για μένα δεν τα εφηύρε.
Κάτι υπάρχει, υπάρχουνε σπαράγματα, υπάρχουνε ψήγματα πραγμάτων
που κάποιος σε μια δημιουργική του φάση,
τα συνδέει, τα συναρμολογεί και φτιάχνει ένα μοτίβο δικό του.
Αυτό το μοτίβο θα αποτελέσει ψήγμα, κομματάκι για κάποιον άλλο
που θα έρθει μετά να το συνδέσει και να το συνδυάσει
με κάτι άλλο, οπότε και πάει λέγοντας.
Άρα θεωρώ επί της ουσίας ότι υπάρχουνε ιδέες
που έρχονται
και κουμπώνουν σε ψήγματα
πραγμάτων που έχουνε βρει άλλοι.
Αλλά και ο πρώτος πρώτος
από κάτι μικρό της καθημερινότητας
ή της ιδέας κάποιου άλλου ξεκίνησε,
οπότε θεωρώ ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση, υπάρχει μια επανάληψη
και αναδόμηση πάνω σε υπάρχοντα μοτίβα.
Καλλιτεχνικά,
γλωσσικά,
σε όλους τους τομείς.
Δεν ξέρω, μπορεί να ακουστεί λίγο
πεσιμιστικό αλλά δεν
δεν νομίζω έτσι όπως μπορώ να το σκεφτώ ότι υπάρχει
κάποιος ανώτερος σκοπός για τον οποίο έχουμε έρθει στη Γη.
Δεν ξέρουμε καν πώς έχουμε πλαστεί,
αν το πιάσουμε όλο πίσω πίσω, και αν αφαιρέσουμε ... εεε...
το σε τι θέλει ο καθένας να πιστεύει
που είναι πολύ λογικό, δηλαδή
από τα αρχαία χρόνια, από την φύση του,
ο άνθρωπος θέλει μόνιμα να έχει κάτι στο οποίο να πιστεύει,
άρα να προσδιοριστεί σε σχέση με αυτό,
άρα να ζήσει σε σχέση με αυτό.
Παρόλα αυτά, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι "ανώτερο"
εε αλλά
υπάρχει κάτι πιο ζόρικο, αυτό το "ανώτερο" πρέπει να το
ανακαλύψουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα ο κάθε άνθρωπος για την δική του ζωή
και να
προσανατολιστεί προς αυτό.
Να 'ναι κάτι δηλαδή που να τον εμπνέει στο να εξελίσσεται,
να προχωράει,
να δημιουργεί, να ζει,
να πηγαίνει παρακάτω το πράγμα, μέχρι το τέλος
της ζωής του.
Αν μπορούσα να φωνάξω κάτι στον κόσμο θα ήταν:
"Ξυπνήστε και ζήστε."
Ναι, εγώ ο πρώτος που θα φώναζα "ξυπνήστε και ζήστε"
εε, έχω πάρα πολλές στιγμές στην ροή της μέρας μου που "κοιμάμαι".
Κοιμάμαι με την έννοια ότι αφήνω τα πράγματα
τα άγχη της καθημερινότητας να με τραβάνε
σαν βαρίδι στη ρουτίνα
και να, να μην "ζω".
Και εκεί πολλές φορές ξυπνάω εγώ ο ίδιος
τον εαυτό μου και λέω "ώπα, κάτσε αρχίσαμε την καταβύθιση
Έλα ξανά να ανέβουμε, έλα ξανά να καταλάβουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι,
για τι πρέπει να χάνουμε τον ύπνο μας και για τι όχι."
Οπότε εκεί πάλι με επαναφέρω. Είναι πάρα πολύ δύσκολο
και οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι σε αυτή τη κατάσταση
μπορούν να φτάσουν σε σημείο να φύγουν και από την ζωή και ακόμα να μην το έχουνε καταφέρει πλήρως.
Είναι απόλυτα λογικό γιατί είμαστε, ζούμε, επηρεαζόμαστε, αισθανόμαστε,
μας επηρεάζουν πολλά πράγματα, άρα σε μια τέτοια ροή καθημερινότητας,
συνέχεια φεύγεις απ'τον στόχο.
Αλλά για μένα ο στόχος είναι να, όσο γίνεται να είμαστε ξύπνιοι.
Ξύπνιοι και να ρουφάμε ό,τι υπάρχει γύρω μας απ'το εδώ και τώρα που είπαμε και πριν.
Αλλιώς..
Βγαίνω από το σπίτι μου, με πατάει ένα αμάξι και τέλος.
Τι θα έχω προλάβει; Το θέμα είναι να έχω προλάβει να έχω ζήσει κάτι.