07/02/2014 - Radio Verda - Programoj
Vidi per menso
Ni jam certe scias, ke homo estas pli ol fizika korpo. Se ni rigardas fizikan korpon kiel hardvaro, la menso devas esti la softvaro en la homa komputilo. Sed vere, kio estas softvaro? Ĝi estas komuna nomo de programaro, komuna kadro de diversaj programoj - ĝuste kiel homa menso. La homa menso povas fari multajn programprocezojn, eĉ ankaŭ nemalkovritajn, aŭ ne tro publikitajn aferojn. Eble eĉ la homo mem ne scias tion. Unu el tiuj nemalkovritaj programoj de la homa menso estas la reva vidado, en aliaj nomoj “distanca vidado” aŭ “izolita vidado”.
Komuna vorto en ĉiuj esprimoj estas “vido”. Do kia vidado ĝi estas? Reva vidado estas la kapablo vidi sen la okuloj. Ĝi estas speco de mensa perceptado. Uzante tiun ĉi metodon oni povas kolekti izolitajn (eĉ forajn) informojn uzante pli ol la normalaj - aŭ konataj - ses sensoj. Ĝi estas praktiko por akiri impresojn pri fora aŭ nevidata (foje sekreta) celo, uzante metapsiĥon, precipe ekstrasensajn perceptojn. Per aliaj vortoj ĝi estas ”senso per la konscio”. La reva vidado estas lernebla procezo.
Kiel ĝi funkcias? La temo estas ligata al la komuna kampo de konscio kaj al la diversaj statoj de la menso. La homa cerbo funkcias laŭ diversa bioelektra aktiveco. Estas diferenco inter ili en la konscia vivaktivado de la homo. Oni devas alproksimigi la bioelektran staton de la cerbo al la frekvenco de la komuna kampo de konscio. Ĝin oni povas atingi per ŝanĝita stato de la homa konscio, ekzemple meditado. Ties plej utila stato komenciĝas ĉe 4 Hz (hercoj). Ĉe tiu punkto oni povas komuniki kun la komuna kampo de konscio, kaj oni povas akiri ion ajn el la grandega informa bazo.
Eminenta perceptisto povas atingi tiun ĉi 4 hercan limon aŭ sube. La celo estas, ke li restu ĉirkaŭ la 4 Hz punkto, sed ne ekdormu, kaj li povu interkomuniki kun la ĉirkaŭaĵo (ekzemple: diri aŭ skribi kion li perceptas). La perceptantoj nomas tiun ĉi kampon "Interfaco Delto". Kiam la perceptanto atingas tiun ĉi staton, li povas akiri kiun ajn informon pri la difinita celo. Per tiu ĉi metodo oni povas malkovri preskaŭ ĉion, ekzemple: kie estas la perdita ŝlosilo, aŭ kie estas la ŝubmarŝipoj de la malamiko.
La procezo komenciĝas ĉe la difinado de kodo pri la ekzamenenda celo. La perceptanto havas nenian antaŭan informon pri la celo. Nur tiu persono konas ĝin, kiu kreas hazardan kodon pri ĝi, ĝenerale duoble kvar ciferoj. La kodo absolute ne rilatas al la celo kaj ne enhavas informojn pri ĝi. La taskfaranto forsendas la kodon al la perceptanto. Tiuj kiuj partoprenas la procezon ricevas la saman kodon. Ne gravas, kie situas la taskfaranto kaj kie situas la perceptanto. Ili ne devas esti en komuna ejo, nek en komuna kolonio aŭ kontinento.
La perceptanto memstare faras la perceptadon, se necesas, li ripetas ĝin ree, kaj fine dokumentas la rezulton. Kiam la rezulto pretiĝas, la perceptanto sendas ĝin al la taskfaranto, kiu verkas detalan raporton pri la ekzamenita celo, kaj jen, la iama sekreto estas malkovrita. Post la tuta sesio la perceptanto nature ricevas la informojn de la ekzamenita celo. Kiel videblas, distanca vidado estas bonega maniero por malkaŝi diversajn informojn, situaciojn, obejktojn, eventojn kaj aliajn.
Oni rajtas diri, ke tiu ĉi metodo apartenas al pseŭdosciencoj, sed oni eraras. La distanca vidado estas natura stato de homa konscio. Ni devas ĝin esplori kaj ekzameni.
Menciinda persono ĉe la temo - inter multaj aliaj - estas sinjoro Ingo Swann, kiun oni nomas "la patro de distanca vidado". La majstro mortis en Novjorko la 31an de januaro, en 2013, post eskcita kaj mistero-plena vivo.
Se ankaŭ vi interesiĝas pri la temo, klaku sur la ligilo ĉe radioverda.com por havi detalajn informojn.
Fari bieron en la intesto
Viro en Teksaso, Usono stumblis en krizejon de malsanulejo. Li montris signojn de simpla ebrio, sed lia diagnozo igis lin medicina anomalio.
Oni trovis ke la nivelo de alkoholo en la sango de la 61-jarulo estis 0,37, kvinoblo de la leĝa limo en Teksaso. Sanigistoj supozis ke li ebrias, sed la viro insistis ke li trinkis eĉ ne unu guton da alkoholo la tutan tagon. Cetere, dum la antaŭaj kvin jaroj, li spertis okazojn de simila ebrio sen trinki alkoholon.
En raporto eldonita en la scienca revuo Scientific Research Publishing, usonaj sciencistoj Barbara Cordell kaj Justin McCarthy esploris kion ili nomas “intestofermenta sindromo”.
Cordell kaj McCarthy lernis pri la malsano de la viro, kaj kelkajn monatojn post lia vizito al la malsanulejo, ili decidis elprovi sian teorion.
La viro reiris al la malsanulejo kaj restis dum 24 horoj. Dum tiu tempo, li manĝis nutraĵojn riĉaj en karbonhidratoj. La esploristoj baldaŭ lernis la kaŭzon de lia problemo.
La paciento havis infekton de Saccharomyces cerevisiae, ordinara gisto. Kiam ajn li konsumis amelon - pastaĵon, panon aŭ gastrinkaĵon - la gisto fermentis kun la sukeroj, kaj iĝis etanolo.
Li produktis bieron en sia intesto.
Cordell rakontis ke la viro subite ebriiĝadis je hazardaj kaj neantaŭviditaj tempoj, do lia edzino aĉetis spiran alkoholmezurilon.
La sciencistoj diras ke ili suspektas ke antibiotikoj prenitaj de la paciento post ĥirurgio antaŭ pluraj jaroj detruis la bakterian ekvilibron de lia intesto, kaj tio permesis ke la gisto disfloris.
La kuraco simplis. La viro ricevis kontraŭfungan medikamenton kaj dieton de malmultaj karbonhidratoj por forigi la giston.
Cordell kaj McCarthy diras ke la sindromo maloftas kaj ke oni konas nur kvin okazojn en la lastaj 30 jaroj.
Konklude, ili diras ke kvankam temas pri malofta malsano, indus povi rekoni ĝin pro la sociaj riskoj kiel perdo de laboro, malfacilo en homaj rilatoj, malhonoro kaj eĉ eventuala arestiĝo kaj enkarceriĝo. Sanigistoj do aŭskultu pli atente la ebrian pacienton kiu malkonfirmas konsumon de alkoholo.