The reality of choosing the work you love | Gogo Delogianni | TEDxNKUA | Gogo Delogianni | TEDxNKUA - YouTube
Μετάφραση: Eva Ieridou Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi
Καλη σπέρα σας, πω πω κόσμος.
Καλησπέρα σας.
Θέλω να σας πω ότι γενικώς αποφάσισα να μην είμαι καθόλου αγχωμένη σήμερα.
Και ο μόνος ένας μικρός λόγος που έχω άγχος
είναι ότι όταν μιλάω σε κόσμο
νιώθω ένα αίσθημα ευθύνης για τα πράγματα που θα πω.
Οπότε σήμερα έχω φιλτράρει πάρα πολύ καλά τα πράγματα που θα σας πω
και ό,τι θέλετε κρατήστε, ό,τι θέλετε πετάξτε.
Όποιος βαρεθεί μπορεί να φύγει, δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου.
Θα σας πω δυο πράγματα για το πώς βιώνω εγώ την έκφραση
«Εάν έχεις διαλέξει μια δουλειά που αγαπάς
πιθανά δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις μία μέρα σε ολόκληρη τη ζωή σου».
Οπότε δείτε τα όλα υπό ένα προσωπικό πρίσμα.
Δεν είναι τίποτα θέσφατο,
δεν είναι τίποτα κανόνας, από αυτά που θα σας πώ.
Έχω τα σκονάκια μου, θα ήθελα να μην τα χρησιμοποιήσω,
δεν νομίζω ότι θα γίνει έτσι.
Λοιπόν, το θέμα του σημερινού TEDx είναι η γνώση.
Η γνώση, όπως μας είπε και το κορίτσι πριν με αυτό το performance, είναι δύναμη.
Είναι η πιο κλισέ και η πιο σοβαρή έκφραση, αν την καλοσκεφτούμε,
που θα ακούσουμε σε όλη μας τη ζωή.
Η γνώση είναι δύναμη, γιατί μας δίνει δυνατότητες.
Η πιο σημαντική από αυτές τις δυνατότητες είναι η δυνατότητα της επιλογής.
Δεν μπορώ να επιλέξω κάτι, καταρχάς εάν δεν γνωρίζω την ύπαρξή του,
και δεν μπορώ να το επιλέξω ορθώς ή να το απορρίψω δικαίως
αν δεν έχω συνείδηση.
Το οίδα και η συνείδηση έχουν το ίδιο εννοιολογικό θέμα, έτσι;
Εάν δεν έχω συνείδηση του τι είναι αυτό,
εάν δεν το ξέρω καλά, εάν δεν το γνωρίζω καλά,
οπότε η γνώση, τι μας δίνει;
Τη δυνατότητα της επιλογής.
Και η δυνατότητα της επιλογής,
αν καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι μας δίνει το επόμενο βήμα.
Το επόμενο βήμα για μένα είναι ο αυτοκαθορισμός
και ο αυτοπροσδιορισμός.
Υπάρχουν τόσα χιλιάδες μικρά και πιο μεγάλα πράγματα
που κάνουν τη ζωή μας ετεροκαθοριζόμενη,
που όταν φτάσουμε μπροστά, στον αυτοκαθορισμό,
παιδιά, κάπως μένουμε έτσι
«Και τώρα τι θα κάνω, Παναγία μου. Μόνος μου, εγώ θα το επιλέξω;»
Ναι, ρε φίλε. Εσύ θα το επιλέξεις.
Αλλά για να το επιλέξεις, πρέπει να το ξέρεις.
Πρέπει να ξέρεις τι είναι αυτό που θες ή τι είναι αυτό που δεν θες, έστω.
Για να περιορίσεις τις επιλογές.
Η πρώτη απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε χωρίς να έχουμε την επαρκή γνώση,
είναι στην ηλικία των 15-16 ετών
που είναι η απόφαση για το ποια σπουδή θέλουμε να κάνουμε.
Ποια σπουδή θέλουμε να κάνουμε, συνακόλουθα σημαίνει
ότι μετά από αυτή τη σπουδή θα ακολουθήσει η αντίστοιχη δουλειά.
Καλούμαστε, λοιπόν, στα 16-17, να διαλέξουμε τη δουλειά που θα κάνουμε
για τη μισή μας ζωή, χωρίς να έχουμε καμία γνώση.
Ούτε γνώση της κοινωνίας,
ούτε γνώση της ενήλικης καθημερινότητας,
ούτε γνώση του εαυτού μας, ρε παιδιά.
Ποιος ξέρει τον εαυτό του στα 16;
Ποιος τον ξέρει στα 20;
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου ιστορία.
Εγώ ήμουν μια καλή μαθήτρια της θεωρητικής κατεύθυνσης
οπότε κάπως ή στη φιλοσοφική θα πήγαινα, ή στη Νομική.
Οι καλοί μαθητές της θεωρητικής έχουν δύο επιλογές, δεν έχει άλλα.
Πήγα, λοιπόν, στη Νομική.
Με συνάρπαζε, καταρχάς, η γνώση αυτής της σχολής,
η σπουδή είναι φανταστική,
η καθημερινότητα είναι χάλια, για πέταμα,
αλλά η σπουδή είναι φανταστική.
Πέρασα, λοιπόν, στη Νομική της Κομοτηνής.
Σπούδασα για τέσσερα χρόνια μια επιστήμη φανταστική.
Τελείωσα γρήγορα, άρχισα να δουλεύω στα 22.
Στα 24 ήδη είχα αρχίσει να έχω τα ψήγματα του
«Τι γίνεται ρε γαμώτο, κάτι δεν πάει καλά, τι γίνεται...»
Εντάξει, τα πρώτα χρόνια περνάνε εύκολα.
Εσύ είσαι χαρούμενος, ο εργοδότης σου είναι χαρούμενος,
η δουλειά είναι καινούρια.. χάος!
Μετά τα 2-3 χρόνια έρχεται η ζωή,
η καθημερινότητα, η ρουτίνα.
Ότι αυτό τώρα είναι αυτό που θα γίνεται.
Έτσι, λοιπόν, γύρω στα 25,
με αφορμή ένα πολύ σοβαρό συμβάν, - δέκα λεπτά έχω, θα το πω -
ένα βράδυ, θα σας πω το συμβάν που με έκανε να αλλάξω δουλειά.
Ένα βράδυ, ήταν Κυριακή 11 η ώρα το βράδυ, χτύπησε το κινητό μου.
Ήταν μία κυρία, της οποίας έχει δώσει τον αριθμό μου
μια συνάδελφος και φίλη από τη Θεσσαλονίκη,
της οποίας ο πρώην άντρας της είχε αθετήσει
τους όρους επικοινωνίας με το παιδί τους
και θεωρούσε ότι της έχει απαγάγει το παιδί.
Πράγμα πολύ σοβαρό.
Ένας άνθρωπος ο οποίος είναι στο όριό του.
«Παναγία μου, χάνω το παιδί μου».
Με έχει πάρει 11 το βράδυ τηλέφωνο.
Πραγματικά, δεν μπορώ να κάνω κάτι εκείνη την ώρα
και της απαντάω,
«Σας καταλαβαίνω, λυπάμαι πολύ, αλλά καλέστε με σε ώρες γραφείου».
Το λέω και μου σηκώνεται η τρίχα.
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα.
Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα και είπα, «Τέλος, δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος. Φύγε».
Ήμουνα 25 χρονών.
Άλλαξα τη δουλειά μου και τη ζωή μου στα 28.
Μου πήρε τρία χρόνια να καταλάβω πώς θα το κάνω.
Τρία χρόνια σκληρής ψυχοθεραπείας, δύο φορές τη βδομάδα ξύλο.
Τρία χρόνια που έστρωνα το έδαφος, δεξιά και αριστερά.
Τρία χρόνια που διάβαζα, μελετούσα.
Έλεγα, «Τι θες να κάνεις, κορίτσι μου;
Θες να μαγειρεύεις. Αυτό δεν θες από μικρή;
Τελείωνε. Διάβασε. Μάθε.
Έχε γνώση».
Και πριν αποφασίσω ότι τελείωσε, τα παρατάω, έκανα και δυο δουλειές μαζί.
Το πρωί γραφείο, το βράδυ κουζίνα.
Στα 28, λοιπόν, είπα, «Τώρα είσαι εντάξει, κάν' το».
Μου πήρε ένα μήνα να το ανακοινώσω σε όλους.
Ήταν Απρίλης του 2015, άσπρισαν τα μαλλιά μου σε ένα μήνα,
και δεν ξαναμαύρισαν έκτοτε, αυτό ήταν,
και το ανακοίνωσα σε όλους
και έφυγα να ξανασπουδάσω.
Και ξανασπούδασα. Έκανα τη μαγειρική.
Και έφτασα σήμερα να κάνω τη δουλειά που αγαπώ,
που είναι και το θέμα της ομιλίας μου.
Όποιος νομίζει ότι κάνοντας τη δουλειά που αγαπάει,
δεν θα δουλέψει μία μέρα στη ζωή του,
είναι ψέμα.
(Γέλια)
Είναι μεγάλη πλάνη.
Κάνω τη δουλειά που αγαπώ,
για μένα σημαίνει, καταρχάς ότι δουλεύω.
12-14 ώρες τις ημέρες τις εργάσιμες,
και 4-6 ώρες τις μέρες που αυτοκαθορίζω ως ρεπό.
Σημαίνει ότι ρισκάρω,
σημαίνει ότι στοχοθετώ συνεχώς,
και αυτό εμένα την ίδια, με φέρνει στο όριό μου.
Σημαίνει ότι βάζω καινούριους στόχους, κυρίως, γνωστικού πεδίου,
θέλω συνέχεια να διευρύνω το γνωστικό μου πεδίο
και είναι ένα πράγμα πάρα πολύ δύσκολο, ειδικά όταν δουλεύεις κιόλας ταυτόχρονα.
Δεν γίνεται από τη μία η κατσαρόλα και από την άλλη το iPad να διαβάζω.
Είναι πρακτικά αδύνατο.
Σημαίνει ότι παίρνω ρίσκα τα οποία δεν βγαίνουν.
Παίρνω και άλλα που βγαίνουν, ευτυχώς.
Σημαίνει ότι περιορίζω πολύ τον προσωπικό μου χρόνο.
Σημαίνει ότι χάνω στιγμές των ανθρώπων που αγαπώ πολύ, γιατί είμαι στη δουλειά.
Εδώ τα έχω σημειώσει, γιατί ήξερα ότι θα συγκινηθώ, οπότε τα έχω γράψει κάτω.
Τα είπα ε, πω πω μπράβο μου.
(Γέλια)
Σημαίνει ότι κουράζομαι και απογοητεύομαι
και γυρίζω στο σπίτι μου ρετάλι και δεν θέλω να κάνω τίποτα.
Και περιορίζω και την κοινωνική μου ζωή
και την προσωπική μου ζωή και όλα τα υπόλοιπα,
γιατί το να παίρνεις ρίσκα και να μη σου βγαίνουν,
έχει και κάποιο αντίκτυπο.
Φτάνω τον εαυτό μου στα όριά του συνεχώς
και σωματικά, γιατί είμαι 32, δεν είμαι 22
και έχει μεγάλη διαφορά.
Θα το καταλάβαιτε μόνο όσοι είστε 32 και πάνω.
Το 22 με το 27 και το 27 με το 32,
παιδιά, ενδιάμεσα είναι 40 χρόνια, δεν είναι 10.
Μη γελάτε, θα τα πούμε στην πορεία.
Ναι, είναι 40 χρόνια ενδιάμεσα.
Και πάνω απ' όλα, και πριν απ' όλα,
το να έχεις κάνει την προσωπική σου επιλογή,
και να κάνεις τη δουλειά που αγαπάς,
σημαίνει για μένα ότι παίρνω τα πάντα εντελώς προσωπικά.
Είναι όλα ζωή.
Δεν μένει τίποτα έξω από το σπίτι το βράδυ.
Δεν μένει τίποτα έξω από την πόρτα.
Είναι η ζωή μου, η επιλογή μου, και πρέπει να τη στηρίξω.
Είναι όλα πολύ προσωπικά.
Τα φέρνεις μαζί σου, τα φέρνεις εδώ.
Δεν υπάρχει δουλειά, υπάρχει μόνο ζωή.
Αυτή τη ζωή επέλεξες. Κάν' την.
Αυτό λέω στον εαυτό μου κάθε πρωί.
Επέλεξες αυτή τη ζωή, σήκω και κάν' την καλά.
Τέλος. Δεν έχει πίσω.
Όλο αυτό που σας περιγράφω είναι ένα μικρό χάος,
και για να επιβιώσεις από το χάος χρειάζεσαι μια σούπερ δύναμη.
Εγώ την έχω βρει αυτή την σούπερ δύναμη.
Για μένα αυτή η σούπερ δύναμη είναι οι άνθρωποι.
Περιτριγυρίζομαι από καλούς, πολλούς καλούς ανθρώπους.
Ανθρώπους που είναι πολύ φωτεινοί,
ανθρώπους που είναι πολύ εμπνευστικοί,
ανθρώπους που είναι μονίμως χαμογελαστοί,
ανθρώπους που έχουν χτίσει γύρω μου ένα τοίχος,
που με σέβονται και τους σέβομαι,
που δουλεύουν για μένα και δουλεύω γι' αυτούς,
που κάνουμε μαζί μια κοινή επαγγελματική ζωή.
Και αυτοί οι άνθρωποι είναι η δική μου σούπερ δύναμη.
Μου λένε ότι είμαι τυχερή με τους ανθρώπους,
αλλά αυτή δεν είναι μια τύχη που την είχα, αλλά μια τύχη που την έφτιαξα.
Το παιχνίδι των ανθρώπων το παίζω κάθε μέρα.
Κάθε μέρα εμπιστεύομαι, κάθε μέρα επενδύω,
κάθε μέρα σπάω τα μούτρα μου.
Κάθε μέρα, παιδιά, κάθε μέρα.
Δεν υπάρχει μία μέρα που να μην κάνω τίποτα από τα τρία.
Συνήθως και τα τρία μαζί.
Κανένας δεν μας είπε ότι θα 'ρθούμε σε αυτή τη ζωή
και θα φύγουμε αλώβητοι.
Δεν μας το εγγυήθηκε κανείς, και δεν θα μας το εγγυηθεί.
Αν είναι να έχουμε 2-3 πληγές παραπάνω,
ας τις χαραμίσουμε για να έχουμε γύρω μας σωστούς ανθρώπους, βρε παιδιά.
Αυτή είναι η δική μου σούπερ δύναμη,
και έτσι επιβιώνω μέσα από το χάος.
Και έτσι, η δουλειά και η ζωή γίνεται αυτό που είναι στα αλήθεια.
Η επιλογή μου γίνεται δημιουργία,
γίνεται αποδοτικότητα,
γίνεται χαρά,
γίνεται προσέγγιση δαιφορετική,
γίνεται οπτικό πεδίο ευρύτερο,
γίνεται ένας τρόπος ζωής ευτυχισμένος.
Δεν το πετυχαίνω κάθε μέρα.
Τις μέρες, όμως, που το πετυχαίνω
είναι οι καλύτερες που μπορούν να μου τύχουν.
Κι αν πρέπει να σας πω μια κουβέντα εν τέλει, καθοδηγητική,
για να δικαιολογίσω κι ότι είμαι στο Guidance,
θα σας πω μία φράση, όλη-όλη,
και όποιος την καταλάβει, την κατάλαβε.
Εδώ, έχουμε μία καρδιά.
Για κάθε μία μέρα που εμείς ζούμε, αυτή χάνει από μία μέρα.
Πρέπει να την κάνουμε να χάνει τις μέρες
για τους σωστούς λόγους και με τον σωστό τρόπο.
Αν με ρωτάτε ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι,
είναι ότι πρέπει να είμαστε ευγενείς,
να είμαστε συνετοί,
να είμαστε δίκαιοι,
να είμαστε καλοί άνθρωποι,
και να είμαστε όλα αυτά απέναντι στους εαυτούς μας
και απέναντι σε αυτούς που είναι του καθενός μας η σούπερ δύναμη.
Σας ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα)
