18. Η επιβράβευση του Ντόμπι (1)
Προς στιγμήν επικράτησε αμηχανία, όταν ο Χάρι, ο Ρον, η Τζίνι και ο Λόκχαρτ στάθηκαν στο κατώφλι βουτηγμένοι στη βρόμα και στη γλίτσα και (στην περίπτωση του Χάρι) στο αίμα. Ύστερα άκουσαν μια κραυγή. "Τζίνι!" Ήταν η κυρία Ουέσλι, η οποία καθόταν μπροστά στο τζάκι και έκλαιγε. Πετάχτηκε όρθια και, μαζί με τον κύριο Ουέσλι, έτρεξαν κι αγκάλιασαν την κόρη τους.
Όμως το βλέμμα του Χάρι τους προσπέρασε και σταμάτησε στον καθηγητή Ντάμπλντορ, ο οποίος στεκόταν μπροστά στο τζάκι με ένα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπό του, δίπλα στην καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, η οποία έπαιρνε βαθιές ανάσες έχοντας σφιγμένα τα χέρια της στο στήθος της. Ο Φοκς πέρασε φτερουγίζοντας δίπλα από τον Χάρι και κάθισε στον ώμο του Ντάμπλντορ, ενώ ο Χάρι και ο Ρον βρέθηκαν σφιγμένοι στη ζεστή αγκαλιά της κυρίας Ουέσλι. "Τη σώσατε! Τη σώσατε! Πώς τα καταφέρατε;"
"Αυτό είναι κάτι που θέλουμε όλοι να μάθουμε", είπε ταραγμένη η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ.
Η κυρία Ουέσλι άφησε τον Χάρι, ο οποίος, μετά από ένα σύντομο δισταγμό, ακούμπησε πάνω στο γραφείο το καπέλο της επιλογής, το σπαθί με τα ρουμπίνια και ότι είχε απομείνει από το ημερολόγιο του Χερτ.
Κι ύστερα τους τα αφηγήθηκε όλα. Μιλούσε ένα τέταρτο της ώρας, μέσα σε απόλυτη σιωπή: τους είπε για τη μυστηριώδη φωνή που άκουγε, για το πώς η Ερμιόνη είχε καταλάβει ότι επρόκειτο για ένα βασιλίσκο που κυκλοφορούσε στους σωλήνες, για το πώς εκείνος και ο Ρον παρακολούθησαν τις αράχνες στο δάσος, για το ότι ο Αραγκόγκ τους είπε πού πέθανε το τελευταίο θύμα του βασιλίσκου, για το πώς μάντεψε ότι το θύμα ήταν η Μυρτιά που κλαίει κι ότι η είσοδος της κάμαρας ήταν στις τουαλέτες της...
"Πολύ καλά", τον ενθάρρυνε η καθηγήτρια όταν τελείωσε. "Βρήκες λοιπόν πού ήταν η είσοδος, παραβιάζοντας όλους τους κανονισμούς της σχολής. Οφείλω να τονίσω... Αλλά πώς στο καλό, βρε παιδάκι μου, βγήκες ζωντανός από εκεί μέσα;"
Και τότε ο Χάρι, ο οποίος είχε αρχίσει να βραχνιάζει από την πολυλογία, τους είπε για την έγκαιρη άφιξη του Φοκς και για το καπέλο της επιλογής, που του έδωσε το σπαθί. Μετά κόμπιασε. Μέχρι τότε είχε αποφύγει να αναφέρει το ημερολόγιο του Χερτ και την Τζίνι. Το κορίτσι είχε γείρει το κεφάλι στον ώμο της κυρίας Ουέσλι και έκλαιγε. Κι αν την αποβάλουν; Αναρωτήθηκε με πανικό ο Χάρι. Το ημερολόγιο του Χερτ είχε καταστραφεί... Πώς θα αποδείκνυε ότι ο Χερτ ήταν εκείνος που την ανάγκασε να κάνει ότι έκανε;
Ο Χάρι κοίταξε ενστικτωδώς τον Ντάμπλντορ. Εκείνος του χαμογέλασε αχνά.
"Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο εμένα", είπε ο Ντάμπλντορ, "είναι πώς κατάφερε ο λόρδος Βόλντεμορτ να μαγέψει την Τζίνι, τη στιγμή που γνωρίζω από έγκυρες πηγές ότι αυτή την εποχή κρύβεται στα δάση της Αλβανίας".
Ο Χάρι πλημμύρισε ανακούφιση, ζεστή, γλυκιά, υπέροχη ανακούφιση.
"Τ... Τι;" τραύλισε έκπληκτη η κυρία Ουέσλι. "Ο Ξέρετε ποιος... Μάγεψε την Τζίνι; Μα η Τζίνι δεν... Η Τζίνι ποτέ..."
"Με αυτό το ημερολόγιο", είπε βιαστικά ο Χάρι, παίρνοντας στα χέρια του το ημερολόγιο για να το δείξει στον Ντάμπλντορ. "Ο Χερτ το έγραψε όταν ήταν δεκάξι ετών".
Ο Ντάμπλντορ πήρε το ημερολόγιο, το έφερε κοντά στη μακριά, στραβή μύτη του και περιεργάστηκε προσεκτικά τις καμένες σελίδες.
"Ιδιοφυές", είπε σιγανά. "Αλλά, φυσικά, ήταν ο εξυπνότερος σπουδαστής που πέρασε ποτέ από το "Χόγκουαρτς"". Στράφηκε στους Ουέσλι, οι οποίοι τα είχαν τελείως χαμένα. "Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο λόρδος Βόλντεμορτ ονομαζόταν κάποτε Άντον Χερτ. Τον είχα μαθητή πριν από πενήντα χρόνια, εδώ, στο "Χόγκουαρτς". Όταν τέλειωσε τη σχολή, εξαφανίστηκε... Ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου... Καταπιάστηκε με τις σκοτεινές τέχνες, συναναστρεφόταν τα αποβράσματα της κοινωνίας μας κι υπέβαλλε τον εαυτό του σε τόσο πολλές, επικίνδυνες, μαγικές μεταμορφώσεις, ώστε όταν επανεμφανίστηκε ως λόρδος Βόλντεμορτ, ήταν αγνώριστος. Κανείς δε συνέδεσε το λόρδο Βόλντεμορτ με το έξυπνο, ωραίο αγόρι που υπήρξε κάποτε αριστούχος του "Χόγκουαρτς"".
"Μα η Τζίνι", είπε η κυρία Ουέσλι. "Τι δουλειά είχε η Τζίνι μας μαζί του;"
"Το ημερολόγιό του!" είπε με λυγμούς η Τζίνι. "Έγραφα στο ημερολόγιό του κι εκείνος μου απαντούσε, από την αρχή της χρονιάς..."
"Τζίνι!" αναφώνησε σοκαρισμένος ο κύριος Ουέσλι. "Αυτά σου 'μαθα εγώ; Τι σου έλεγα πάντα; Ποτέ να μην εμπιστεύεσαι κάτι που σκέφτεται μόνο του, αν δεν ξέρεις τι έχει στο μυαλό του. Γιατί δεν έδειξες σ' εμένα το ημερολόγιο ή στη μητέρα σου; Ένα ύποπτο αντικείμενο σαν αυτό είναι σίγουρα φορέας μαύρης μαγείας!"
"Δε... Δεν το ήξερα", είπε με αναφιλητά η Τζίνι. "Το βρήκα μέσα σε ένα από τα βιβλία που μου αγόρασε η μαμά. Νόμιζα... Νόμιζα πως το είχε βάλει κάποιος εκεί και πως το είχε ξεχάσει..."
"Η δεσποινίς Ουέσλι πρέπει να πάει αμέσως στο αναρρωτήριο", τους διέκοψε αποφασιστικά ο Ντάμπλντορ. "Πέρασε μια φοβερή δοκιμασία. Δε θα τιμωρηθεί. Ο λόρδος Βόλντεμορτ έχει παγιδεύσει πολύ πιο μεγάλους και σοφούς μάγους από εκείνη". Πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. "Ανάπαυση και ένα μεγάλο φλιτζάνι αχνιστή σοκολάτα. Εμένα μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση", πρόσθεσε κλείνοντας το μάτι στην Τζίνι. "Η κυρία Πόμφρι είναι ξύπνια. Μόλις της παρέδωσαν το φίλτρο από μανδραγόρες. Τολμώ να προβλέψω ότι τα θύματα του βασιλίσκου θα συνέλθουν από στιγμή σε στιγμή".
"Ώστε η Ερμιόνη είναι καλά!" αναφώνησε χαρούμενος ο Ρον.
"Δε θα τους μείνουν μόνιμες βλάβες", του απάντησε ο Ντάμπλντορ.
Η κυρία Ουέσλι οδήγησε έξω την Τζίνι και ο κύριος Ουέσλι τις ακολούθησε, ταραγμένος βαθιά.
"Ξέρεις κάτι, Μινέρβα;", είπε συλλογισμένος ο Ντάμπλντορ στην καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ. "Θαρρώ πως μετά από όλα αυτά, πρέπει να γίνει ένα μεγάλο γλέντι. Έχεις την καλοσύνη να ειδοποιήσεις το προσωπικό της κουζίνας;"
"Πηγαίνω", είπε κοφτά η καθηγήτρια και κατευθύνθηκε κι εκείνη στην πόρτα, "θα ασχοληθείς εσύ με τον Πότερ και τον Ουέσλι, εντάξει;"
"Ασφαλώς", είπε ο Ντάμπλντορ.
Όταν η καθηγήτρια έφυγε, ο Χάρι και ο Ρον κοίταξαν αβέβαια τον Ντάμπλντορ. Τι ακριβώς εννοούσε η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ λέγοντας "θα ασχοληθείς εσύ"; Σίγουρα... Σίγουρα όχι ότι θα τους τιμωρήσει...
"Αν δε με απατά η μνήμη μου, σας είχα προειδοποιήσει ότι θα αποβληθείτε αν συνεχίσετε να παραβιάζετε τους κανονισμούς της σχολής", είπε ο Ντάμπλντορ. Ο Ρον άνοιξε τρομαγμένος το στόμα.
"Πράγμα που αποδεικνύει πως ορισμένες φορές, ακόμα και οι πιο σώφρονες από μας, πρέπει να καταπίνουμε τη γλώσσα μας", συνέχισε ο Ντάμπλντορ χαμογελώντας, "Θα απονεμηθεί και στους δυο σας το ειδικό βραβείο εξαιρετικών υπηρεσιών προς τη σχολή και... Χμ... Για να σκεφτώ... Ναι, διακόσιοι βαθμοί από τον καθένα σας για το Γκρίφιντορ".
Το πρόσωπό του Ρον έγινε ροζ σαν τα λουλούδια που είχε φτιάξει ο Λόκχαρτ για τη γιορτή του αγίου Βαλεντίνου. Έκλεισε επιτέλους το στόμα του.
"Κάποιος όμως δεν έχει πει κουβέντα για το ρόλο του σ' αυτή την επικίνδυνη περιπέτεια", πρόσθεσε ο Ντάμπλντορ. "Πώς κι έτσι σεμνός, Γκιλντρόι;"
Ο Χάρι αναπήδησε. Είχε ξεχάσει τελείως τον Λόκχαρτ. Γύρισε και τον είδε να στέκεται σε μια γωνιά, χαμογελώντας αφηρημένα. Όταν ο Ντάμπλντορ του μίλησε, ο Λόκχαρτ κοίταξε πίσω του να δει σε ποιον απευθυνόταν.
"Κύριε διευθυντά", είπε βιαστικά ο Ρον, "είχαμε ένα ατύχημα στην κάμαρα με τα μυστικά. Ο καθηγητής Λόκχαρτ..."
"Είμαι καθηγητής;" είπε με κάποια έκπληξη ο Λόκχαρτ. "Για φαντάσου, θα 'μουν άχρηστος, φαντάζομαι".
"Πήγε να κάνει ένα ξόρκι μνήμης και το ραβδί οπισθοκρότησε", εξήγησε σιγανά ο Ρον στον Ντάμπλντορ.
"Τον καημένο", είπε ο Ντάμπλντορ κουνώντας το κεφάλι του και το μακρύ ασημένιο μουστάκι του τρεμούλιασε. "Τρυπήθηκες με το ξίφος σου, Γκιλντρόι;"
"Ξίφος;" είπε αφηρημένα ο Λόκχαρτ. "Δεν έχω ξίφος. Έχει όμως ο νεαρός". Έδειξε τον Χάρι. "Να σ' το δανείσει αυτός;"
"Μπορείς να πας τον καθηγητή Λόκχαρτ στο αναρρωτήριο;" είπε ο Ντάμπλντορ στον Ρον. "Θέλω να μιλήσω λίγο με τον Χάρι".
Ο Ρον συνόδεψε τον Λόκχαρτ έξω από το γραφείο. Φεύγοντας, έριξε ένα βλέμμα όλο περιέργεια στον Ντάμπλντορ και στον Χάρι, ενώ ταυτόχρονα έκλεινε την πόρτα. Ο Ντάμπλντορ πλησίασε σε μια καρέκλα δίπλα στη φωτιά.
"Κάθισε, Χάρι", είπε.
Ο Χάρι έσπευσε να κάνει ότι του είπε, με φοβερή αμηχανία.
"Πρώτα απ' όλα, Χάρι, θέλω να σε ευχαριστήσω", άρχισε να λέει ο Ντάμπλντορ με μάτια που σπίθιζαν. "Θα πρέπει να μου έδειξες μεγάλη αφοσίωση όταν ήσουν εκεί κάτω. Ήταν ο μόνος τρόπος για να έρθει κοντά σου ο Φοκς".
Χάιδεψε το φοίνικα, ο οποίος είχε κουρνιάσει στα γόνατά του. Ο Χάρι χαμογέλασε αμήχανα κάτω από το εξεταστικό βλέμμα του Ντάμπλντορ.
"Κι έτσι, γνώρισες τον Άντον Χερτ", είπε συλλογισμένος ο Ντάμπλντορ. "Υποθέτω πως ενδιαφερόταν ζωηρά για σένα..."
Ξαφνικά ο Χάρι βρήκε το θάρρος να μιλήσει για κάτι που τον βασάνιζε.
"Κύριε διευθυντά... Ο Χερτ είπε ότι του μοιάζω. Ότι υπάρχει ανάμεσά μας μια παράξενη ομοιότητα..."
"Αλήθεια;" είπε ο Ντάμπλντορ κοιτώντας σκεφτικά τον Χάρι κάτω από τα χοντρά ασημένια φρύδια του. "Κι εσύ τι λες, Χάρι;"
"Δε νομίζω ότι του μοιάζω!" είπε ο Χάρι, πιο δυνατά απ' ότι ήθελε, "Θέλω να πω, εγώ... Εγώ είμαι στο Γκρίφιντορ, εγώ..."
Κι ύστερα σώπασε, καθώς στην επιφάνεια του μυαλού του είχε έρθει μια υποψία που τον βασάνιζε από καιρό και που την είχε απωθήσει.
"Κύριε διευθυντά", είπε μετά από λίγες στιγμές, "το καπέλο της επιλογής μου είχε πει ότι... Ότι θα μεγαλουργούσα στο Σλίθεριν. Για ένα διάστημα όλοι νόμιζαν πως ήμουνα εγώ ο κληρονόμος του Σλίθεριν, επειδή μιλάω τη γλώσσα των φιδιών..."
"Μιλάς τη γλώσσα των φιδιών, Χάρι", είπε ήρεμα ο Ντάμπλντορ, "επειδή τη μιλάει ο λόρδος Βόλντεμορτ, ο τελευταίος απόγονος του Σαλαζάρ Σλίθεριν. Αν δεν κάνω λάθος, σου μετέδωσε κάποιες από τις δυνάμεις του τη νύχτα που σου έκανε αυτό το σημάδι. Άθελά του, φυσικά..."
"Ο Βόλντεμορτ μου μετέδωσε κάτι δικό του;" ρώτησε κατάπληκτος ο Χάρι.
"Έτσι φαίνεται", ήταν η απάντηση του Ντάμπλντορ.
"Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να βρίσκομαι στο Σλίθεριν", είπε ο Χάρι κοιτώντας απελπισμένος τον Ντάμπλντορ. "Το καπέλο της επιλογής διέκρινε μέσα μου δυνάμεις του Σλίθεριν και..."
"Και σε τοποθέτησε στο Γκρίφιντορ", είπε ήρεμα ο Ντάμπλντορ. "Άκουσε, Χάρι. Τυχαίνει να έχεις πολλές από τις ικανότητες που ο Σαλαζάρ Σλίθεριν καμάρωνε στους επίλεκτους μαθητές του: το δικό του σπάνιο χάρισμα, δηλαδή τη γνώση των ερπετικών... Την επινοητικότητα... Την αποφασιστικότητα... Μια κάποια αδιαφορία για τους κανονισμούς", πρόσθεσε και το μουστάκι του τρεμούλιασε πάλι. "Όμως το καπέλο της επιλογής σε τοποθέτησε στο Γκρίφιντορ. Και ξέρεις γιατί; Σκέψου".
"Ο μόνος λόγος που με τοποθέτησε στο Γκρίφιντορ", είπε αποκαρδιωμένος ο Χάρι, "είναι γιατί του ζήτησα εγώ ο ίδιος να μην πάω στο Σλίθεριν..."
"Ακριβώς", είπε ο Ντάμπλντορ με ένα πλατύ χαμόγελο. "Να τι σε κάνει διαφορετικό από τον Άντον Χερτ. Είναι οι επιλογές μας, Χάρι, που δείχνουν πολύ πιο ξεκάθαρα από τις ικανότητές μας ποιοι είμαστε πραγματικά".
Ο Χάρι τον άκουγε ασάλευτος, έκπληκτος.
"Αν θέλεις αποδείξεις, Χάρι, ότι ανήκεις στο Γκρίφιντορ, κοίταξε λίγο πιο προσεκτικά αυτό", είπε στη συνέχεια ο Ντάμπλντορ.
Και πήρε από το γραφείο της καθηγήτριας ΜακΓκόναγκαλ το ματωμένο ασημένιο σπαθί και του το έδωσε. Ο Χάρι το στριφογύρισε στα χέρια του κάνοντας τα ρουμπίνια να στραφταλίζουν στο φως. Και τότε είδε ένα όνομα σκαλισμένο κάτω ακριβώς από τη λαβή: Γκόντρικ Γκρίφιντορ.
"Μόνο ένας γνήσιος Γκρίφιντορ θα μπορούσε να το βγάλει από το καπέλο, Χάρι", δήλωσε απλά ο Ντάμπλντορ.
Για μια στιγμή δε μίλησε κανείς. Μετά ο Ντάμπλντορ άνοιξε ένα συρτάρι του γραφείου της καθηγήτριας ΜακΓκόναγκαλ και έβγαλε από μέσα μια πένα κι ένα μπουκάλι μελάνη.
"Αυτό που χρειάζεσαι τώρα, Χάρι, είναι φαγητό και ύπνος. Σου συστήνω να πας στο γλέντι, ενώ εγώ θα γράψω στο μεταξύ μια επιστολή στο Αζκαμπάν - χρειαζόμαστε το δασοφύλακά μας. Πρέπει επίσης να συντάξω μιαν αγγελία για τον Ημερήσιο προφήτη", πρόσθεσε σκεφτικά ο Ντάμπλντορ. "Χρειαζόμαστε καινούριο καθηγητή άμυνας εναντίον των σκοτεινών τεχνών. Τι κακό κι αυτό! Να μη μας φτουράει κανένας!"
Ο Χάρι σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα. Όμως, καθώς ετοιμαζόταν να πιάσει το πόμολο, η πόρτα άνοιξε τόσο ορμητικά, που τον πέταξε στον τοίχο. Στο κατώφλι στεκόταν ο Λούσιους Μαλφόι, με μια έκφραση οργής στο πρόσωπό του. Και δίπλα του, ζαρωμένος από το φόβο και τυλιγμένος με επιδέσμους, στεκόταν ο Ντόμπι!
"Καλησπέρα, Λούσιους", είπε ευχάριστα ο Ντάμπλντορ.
Ο κύριος Μαλφόι παραλίγο να παρασύρει στο διάβα του τον Χάρι, καθώς προχωρούσε μέσα στο δωμάτιο. Ο Ντόμπι τον ακολουθούσε κατά πόδας, ζαρωμένος στην άκρη του μανδύα του, με μια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό του.
"Ώστε γύρισες!" είπε ο Λούσιους Μαλφόι καρφώνοντας τα ψυχρά μάτια του στον Ντάμπλντορ. "Το συμβούλιο σε απέπεμψε, αλλά εσύ έκρινες σκόπιμο να επιστρέψεις στο "Χόγκουαρτς"".
"Ξέρεις, Λούσιους", είπε ο Ντάμπλντορ χαμογελώντας ατάραχα, "σήμερα επικοινώνησαν μαζί μου τα υπόλοιπα έντεκα μέλη του συμβουλίου. Ήταν σαν να έπεσα σε θύελλα από κουκουβάγιες, για να σου πω την αλήθεια. Είχαν μάθει πως σκοτώθηκε η κόρη του Άρθουρ Ουέσλι και ήθελαν να γυρίσω. Είπαν πως είμαι ο πλέον ενδεδειγμένος για τη θέση. Μου είπαν επίσης κάτι παράξενες ιστορίες. Οι περισσότεροι από αυτούς λένε ότι συμφώνησαν με την αποπομπή μου επειδή τους απείλησες πως θα καταραστείς την οικογένειά τους".