17. Ο κληρονόμος του Σλίθεριν (2)
"Όπως;" πρόφερε κοφτά ο Χάρι, με σφιγμένες τις γροθιές του.
"Να", είπε ο Χερτ, με ένα ευχάριστο χαμόγελο, "πώς γίνεται να έχει ένα μωρό τόσο εκπληκτικά μαγικά χαρίσματα ώστε να κατορθώσει να νικήσει το μεγαλύτερο μάγο όλων των εποχών; Πώς γλίτωσες με ένα απλό σημάδι, ενώ ο λόρδος Βόλντεμορτ έχασε τις δυνάμεις του;"
Τώρα στα πεινασμένα μάτια του υπήρχε μια παράξενη κόκκινη λάμψη.
"Και τι σε νοιάζει εσένα πώς γλίτωσα;" είπε αργόσυρτα ο Χάρι. "Ο Βόλντεμορτ έζησε μετά την εποχή σου".
"Ο Βόλντεμορτ, Χάρι Πότερ", είπε σιγανά ο Χερτ, "είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου".
Τράβηξε το ραβδί του Χάρι από την τσέπη του κι άρχισε να γράφει στον αέρα, σχηματίζοντας τρεις φωτεινές λέξεις: ΑΝΤΟΝ ΜΟΡΒΟΛ ΧΕΡΤ. Ύστερα ανακάτεψε με μια κίνηση του ραβδιού τα γράμματα του ονόματος, τα οποία τοποθετήθηκαν μόνα τους σε διαφορετική σειρά: ΑΡΧΩΝ ΒΟΛΝΤΕΜΟΡΤ.
"Βλέπεις;" ψιθύρισε. "Το όνομα αυτό το χρησιμοποιούσα ήδη στο "Χόγκουαρτς", αλλά φυσικά μόνο με τους πολύ στενούς μου φίλους. Νομίσεις πως θα κρατούσα για πάντα το σιχαμένο όνομα του πατέρα μου του Μαγκλ; Για ποιο λόγο, αφού στις φλέβες μου ρέει το αίμα του μεγάλου Σαλαζάρ Σλίθεριν, από την πλευρά της μητέρας μου; Εγώ, να κρατήσω το όνομα ενός αχρείου, κοινού Μαγκλ που με εγκατέλειψε πριν απ' τη γέννησή μου επειδή ανακάλυψε πως η γυναίκα του ήταν μάγισσα; Όχι, Χάρι. Δημιούργησα ένα καινούριο όνομα για τον εαυτό μου, ένα όνομα που ήξερα ότι μια μέρα, όταν θα γινόμουν ο μεγαλύτερος μάγος του κόσμου, οι άλλοι μάγοι θα φοβόνταν να το προφέρουν!"
Το μυαλό του Χάρι είχε μπλοκάρει. Κοίταζε μουδιασμένος τον Χερτ, τον άνθρωπο που μεγαλώνοντας είχε δολοφονήσει τους γονείς του Χάρι και τόσους άλλους... Τέλος βρήκε τη δύναμη να μιλήσει.
"Δεν είσαι", είπε ήρεμα ο Χάρι, με φωνή όλο μίσος.
"Τι δεν είμαι;" ρώτησε κοφτά ο Χερτ.
"Ο μεγαλύτερος μάγος του κόσμου", είπε κοντανασαίνοντας ο Χάρι. "Συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, αλλά ο μεγαλύτερος μάγος του κόσμου είναι ο Άλμπους Ντάμπλντορ, κατά κοινή παραδοχή. Ακόμα κι όταν ήσουν δυνατός, δεν τόλμησες να διεκδικήσεις από εκείνον την κυριαρχία του "Χόγκουαρτς". Ο Ντάμπλντορ κατάλαβε το χαρακτήρα σου από την εποχή που ήσουν ακόμα μαθητής. Τον φοβάσαι ακόμα και τώρα, όπου κι αν κρύβεσαι".
Το χαμόγελο έσβησε από το πρόσωπο του Βόλντεμορτ, δίνοντας τη θέση του σε μιαν αποκρουστική έκφραση. "Ήταν αρκετή η ανάμνησή μου για να απομακρύνει τον Ντάμπλντορ από το κάστρο!" σφύριξε.
"Δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίσεις!" αντέτεινε ο Χάρι.
Το θάρρος του εξέπληξε και τον ίδιον, καθώς και τα όσα έλεγε, τα οποία μάλλον ανταποκρίνονταν στους ευσεβείς πόθους του παρά στην αλήθεια.
Ο Χερτ άνοιξε το στόμα να μιλήσει, αλλά ξαφνικά σταμάτησε. Από κάπου ακουγόταν μια μελωδία. Ο Βόλντεμορτ γύρισε απότομα και κοίταξε την άδεια κάμαρα. Η μελωδία δυνάμωσε. Ήταν αλλόκοτη, ανατριχιαστική, απόκοσμη. Έκανε τις τρίχες του Χάρι να σηκωθούν και την καρδιά του να φουσκώσει σαν να είχε το διπλάσιο μέγεθος.
Κι ύστερα, σε μια κορύφωση της μελωδίας, την οποία ο Χάρι ένιωσε να αντιλαλεί θα 'λεγες μέσα στο κεφάλι του, από την κορυφή της πιο κοντινής κολόνας ξεπρόβαλε κάτι σαν φλόγα.
Ήταν ένα πυρόξανθο πουλί σε μέγεθος κύκνου, που έστειλε το αλλόκοτο κελάηδισμά του στη θολωτή οροφή. Είχε λαμπερή χρυσαφένια ουρά, μακριά σαν παγονιού, και στα γυαλιστερά χρυσά νύχια του κρατούσε ένα κουρελιασμένο πανί.
Λίγες στιγμές αργότερα το πουλί πέταξε προς το μέρος του Χάρι. Άφησε στα πόδια του το κουρελιασμένο πανί που κρατούσε και προσγειώθηκε βαριά πάνω στον ώμο του. Καθώς μάζευε τα μεγάλα φτερά του, ο Χάρι είδε ότι είχε μακρύ, μυτερό ράμφος και μαύρα μάτια στρογγυλά σαν χάντρες. Το πουλί σταμάτησε να τραγουδά. Στάθηκε, ακίνητο και ζεστό, δίπλα στο μάγουλο του Χάρι και κοίταζε σταθερά τον Βόλντεμορτ.
"Ένας φοίνικας..." είπε ο Βόλντεμορτ ανταποδίδοντάς του το διαπεραστικό βλέμμα.
"Ο Φοκς;" είπε ο Χάρι κι ένιωσε τα χρυσά νύχια του πουλιού να του σφίγγουν απαλά τον ώμο.
"Κι αυτό..." είπε ο Βόλντεμορτ, κοιτάζοντας το κουρελιασμένο πανί που είχε αφήσει ο Φοκς στα πόδια του Χάρι, "είναι το παλιό, μαγικό καπέλο με το οποίο γίνεται η επιλογή".
Και πράγματι, αυτό ήταν. Ο Βόλντεμορτ έβαλε τα γέλια. Γελούσε τόσο δυνατά, που το γέλιο του αντηχούσε στη σκοτεινή κάμαρα σαν να γελούσαν δέκα Βόλντεμορτ μαζί.
"Για δες ποιους έστειλε ο Ντάμπλντορ να σε προστατέψουν! Ένα ωδικό πτηνό κι ένα παλιό καπέλο! Τώρα νιώθεις αήττητος, Χάρι Πότερ; Νιώθεις ασφαλής;" κάγχασε ο Βόλντεμορτ.
Ο Χάρι δεν απάντησε. Μπορεί να μην ήξερε σε τι θα του χρησίμευαν ο Φοκς και το καπέλο της επιλογής, αλλά δεν ήταν πια μόνος. Έτσι, με αναπτερωμένο κάπως το ηθικό του, περίμενε πότε ο Βόλντεμορτ θα σταματούσε να γελάει.
"Και τώρα επί της ουσίας, Χάρι", είπε ο Βόλντεμορτ με ένα πλατύ χαμόγελο. "Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ήδη δύο φορές: μία στο παρελθόν σου και μία στο μέλλον μου. Και τις δύο δεν κατάφερα να σε σκοτώσω. Πώς γλίτωσες; Πες τα μου όλα. Όσο περισσότερη ώρα μιλήσεις", πρόσθεσε σιγανά, "τόσο πιο πολύ θα μείνεις ζωντανός".
Το μυαλό του Χάρι δούλευε πυρετωδώς, ζυγιάζοντας τις πιθανότητές του. Ο Βόλντεμορτ είχε το μαγικό ραβδί. Ο Χάρι είχε τον Φοκς και το καπέλο της επιλογής, αλλά κανένα από τα δύο δε θα του χρησίμευε σε μια πιθανή μονομαχία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη, χωρίς αμφιβολία. Άσε δε που όσο καθυστερούσαν, η ζωή έφευγε μέσα από την Τζίνι...
Στο μεταξύ, όπως πρόσεξε ξαφνικά ο Χάρι, το περίγραμμα του Βόλντεμορτ γινόταν όλο και πιο καθαρό, όλο και πιο συγκεκριμένο. Αν ήταν να παλέψει με τον Βόλντεμορτ, θα έπρεπε να το κάνει τώρα.
"Κανείς δεν ξέρει γιατί έχασες τις δυνάμεις σου όταν μου επιτέθηκες", είπε ξαφνικά ο Χάρι. "Ούτε κι εγώ ξέρω. Ξέρω όμως γιατί δεν μπόρεσες να με σκοτώσεις. Επειδή η μητέρα μου πέθανε για να με σώσει. Η ασήμαντη μητέρα μου, η Μαγκλ", πρόσθεσε τρέμοντας από θυμό, "εκείνη σε εμπόδισε να με σκοτώσεις. Κι έχω δει πώς είσαι στην πραγματικότητα. Σε είδα πέρυσι. Είσαι ένα ερείπιο, με το ένα πόδι στον τάφο. Εκεί σε οδήγησαν οι περίφημες, μαγικές δυνάμεις σου. Κρύβεσαι, είσαι άσχημος, είσαι απεχθής!"
Το πρόσωπο του Βόλντεμορτ παραμορφώθηκε. Ύστερα, πιέζοντας τον εαυτό του, χάρισε στον Χάρι ένα απαίσιο χαμόγελο.
"Η μητέρα σου λοιπόν πέθανε για να σε σώσει. Ναι, αυτό είναι πράγματι ένα πολύ ισχυρό αντιξόρκι. Τώρα καταλαβαίνω. Τελικά δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο. Απορούσα, βλέπεις. Γιατί ανάμεσά μας, Χάρι Πότερ, υπάρχει μια παράξενη ομοιότητα. Σίγουρα το έχεις προσέξει κι εσύ. Έχουμε κι οι δυο ένα γονιό Μαγκλ, μείναμε ορφανά, μας μεγάλωσαν Μαγκλ. Είμαστε οι μόνοι ερπετόφωνοι που πέρασαν από το "Χόγκουαρτς" από την εποχή του μέγα Σλίθεριν. Μοιάζουμε ακόμα και φυσιογνωμικά... Όμως, τελικά, ήταν απλώς θέμα τύχης που γλίτωσες από μένα".
Ο Χάρι στεκόταν με το σώμα του σφιγμένο περιμένοντας πότε θα σήκωνε ο Βόλντεμορτ το ραβδί του και θα τον σημάδευε. Όμως ο Βόλντεμορτ δεν το έκανε. Απλώς το διεστραμμένο χαμόγελο στο πρόσωπό του έγινε ακόμα πιο πλατύ.
"Και τώρα, Χάρι, θα σου δώσω ένα μαθηματάκι. Ας συγκρίνουμε τις δυνάμεις του λόρδου Βόλντεμορτ, κληρονόμου του Σαλαζάρ Σλίθεριν, με εκείνες του διάσημου Χάρι Πότερ και των καλύτερων όπλων που μπόρεσε να του προσφέρει ο Ντάμπλντορ", είπε ο Βόλντεμορτ.
Έριξε μια ειρωνική ματιά στον Φοκς και στο μαγικό καπέλο και απομακρύνθηκε. Ο Χάρι, που τα πόδια του είχαν μουδιάσει από το φόβο, τον είδε να σταματά ανάμεσα στις ψηλές κολόνες και να υψώνει το βλέμμα του προς το πέτρινο πρόσωπο του γιγαντιαίου αγάλματος. Τον είδε που άνοιξε το στόμα και σφύριξε σαν φίδι, αλλά κατάλαβε τι έλεγε:
"Μίλησέ μου, Σλίθεριν, μέγιστε εκ των τεσσάρων του "Χόγκουαρτς"".
Ο Χάρι κοιτούσε άναυδος το άγαλμα, ενώ ο Φοκς λικνιζόταν στον ώμο του. Το πέτρινο πρόσωπο του Σλίθεριν συσπάστηκε. Ο Χάρι είδε, έντρομος, να ανοίγει το στόμα διάπλατα αφήνοντας να φανεί μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Κάτι αναδευόταν μέσα στο στόμα του αγάλματος. Κάτι ανέβαινε από τα βάθη του.
Ο Χάρι οπισθοχώρησε μέχρι που ακούμπησε στον τοίχο της κάμαρας. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια του κι ένιωσε τη φτερούγα του Φοκς να αγγίζει το μάγουλό του καθώς έφευγε πετώντας από τον ώμο του. Ο Χάρι ήθελε να φωνάξει "μη με αφήνεις! ", αλλά τι ελπίδες είχε ένα πουλί ενάντια στο βασιλέα των ερπετών;
Κάτι τεράστιο προσγειώθηκε με πάταγο στο πέτρινο δάπεδο και ο Χάρι ένιωσε το έδαφος να τραντάζεται. Κατάλαβε τι γινόταν, το ένιωθε. Έβλεπε με τα μάτια της φαντασίας του το γιγάντιο ερπετό να έχει βγει από το στόμα του αγάλματος και να σέρνεται στο πέτρινο δάπεδο. Και μετά άκουσε το φιδίσιο σφύριγμα του Βόλντεμορτ: "Σκότωσέ τον".
Ο βασιλίσκος πρέπει να κινήθηκε προς την κατεύθυνση του Χάρι, γιατί ο Χάρι άκουγε το βαρύ, δυσκίνητο κορμί του να σέρνεται στο σκονισμένο δάπεδο. Με κλειστά πάντα τα μάτια, ο Χάρι έτρεξε στα πλάγια, ψηλαφώντας στα τυφλά με απλωμένα τα χέρια. Ο Βόλντεμορτ γελούσε...
Ο Χάρι σκόνταψε. Έπεσε κάτω βαριά κι ένιωσε στο στόμα του τη γεύση του αίματος. Το φίδι πρέπει να ήταν τώρα πολύ κοντά, γιατί το άκουγε. Ακούστηκε ένας δυνατός, εκρηκτικός συριγμός ακριβώς από πάνω του και μετά ένιωσε κάτι πάρα πολύ βαρύ να τον χτυπάει, με τόση δύναμη που τον πέταξε στον τοίχο. Κι ενώ περίμενε να νιώσει τα δόντια του φιδιού να βυθίζονται στη σάρκα του, άκουσε κι άλλους μανιασμένους συριγμούς και κάτι να χτυπιέται τρελά στις κολόνες.
Δεν άντεξε. Μισάνοιξε τα μάτια να δει τι συνέβαινε.
Το γιγάντιο ερπετό, με το λαμπερό πράσινο χρώμα, που το σώμα του ήταν χοντρό σαν κορμός βελανιδιάς, είχε ορθωθεί στον αέρα, κουνώντας σαν μεθυσμένο το τεράστιο, πλακουτσωτό κεφάλι του ανάμεσα στις κολόνες. Ο Χάρι, ο οποίος έτρεμε κι ήταν έτοιμος να κλείσει τα μάτια αν το ερπετό γυρνούσε προς το μέρος του, είδε τι είχε τραβήξει την προσοχή του.
Ο Φοκς φτερούγιζε πάνω από το κεφάλι του και ο βασιλίσκος προσπαθούσε να τον αρπάξει στα μακριά και κοφτερά σαν λεπίδια δόντια του. Ο Φοκς βούτηξε. Ο Χάρι έχασε από τα μάτια του το μακρύ χρυσαφένιο ράμφος του κι ύστερα, ξαφνικά, ένας πίδακας μαύρου αίματος ξεχύθηκε στο δάπεδο. Η ουρά του φιδιού σπαρτάρησε, περνώντας ξυστά δίπλα από τον Χάρι. Και πριν ο Χάρι προλάβει να κλείσει τα μάτια του, το φίδι γύρισε προς το μέρος του. Ο Χάρι είδε το πρόσωπό του, αλλά ο Φοκς του είχε τρυπήσει τα μάτια, εκείνα τα τεράστια, στρογγυλά κίτρινα μάτια. Το αίμα κυλούσε ακατάσχετα στο δάπεδο και το φίδι σφάδαζε από αγωνία.
"Όχι!" ακούστηκε η κραυγή του Βόλντεμορτ. "Άφησε το πουλί! Άφησε το πουλί! Το αγόρι είναι πίσω σου! Μπορείς να το μυρίσεις! Σκότωσέ το!"
Το τυφλωμένο ερπετό σύρθηκε σαστισμένο, και εξαγριωμένο μαζί. Ο Φοκς έκοβε κύκλους πάνω από το κεφάλι του τραγουδώντας το απόκοσμο τραγούδι του. Κάθε τόσο βουτούσε και τσιμπούσε τη φολιδωτή μύτη του ερπετού, ενώ το αίμα έρρεε από τα τυφλωμένα μάτια του.
"Βοήθεια, βοήθεια", μουρμούρισε αλαφιασμένος ο Χάρι. "Ας με βοηθήσει κάποιος!"
Η ουρά του φιδιού μαστίγωνε το δάπεδο. Ο Χάρι έσκυψε κι ένιωσε κάτι μαλακό να πέφτει στο πρόσωπό του. Ο βασιλίσκος είχε πετάξει κατά τύχη με την ουρά του στην αγκαλιά του Χάρι το καπέλο της επιλογής. Ο Χάρι το άρπαξε. Ήταν το μόνο που του είχε μείνει, η μόνη του ελπίδα. Το φόρεσε βαθιά στο κεφάλι και οριζοντιώθηκε στο πάτωμα, καθώς η ουρά του βασιλίσκου περνούσε πάλι από πάνω του.
"Βοήθεια... Βοήθεια..." σκέφτηκε ο Χάρι, με τα μάτια κλεισμένα σφιχτά κάτω από το καπέλο. "Σε παρακαλώ, βοήθησέ με!"
Δεν πήρε απάντηση. Παρ' όλ' αυτά το καπέλο συσπάστηκε σαν να το έσφιγγε ένα αόρατο χέρι. Κάτι βαρύ και σκληρό χτύπησε τον Χάρι στο κεφάλι, τόσο δυνατά, που παραλίγο να χάσει τις αισθήσεις του. Ο Χάρι, που έβλεπε αστράκια από τον πόνο, άρπαξε από τη μύτη το καπέλο για να το βγάλει κι ένιωσε κάτι μακρύ και σκληρό από μέσα.
Μέσα στο καπέλο είχε εμφανιστεί ένα αστραφτερό ασημένιο σπαθί, που η λαβή του ήταν στολισμένη με λαμπερά ρουμπίνια σε μέγεθος αβγού!
"Σκότωσε το αγόρι! Άφησε το πουλί! Το αγόρι είναι πίσω σου! Μύρισέ το!" ακούστηκε πάλι η φωνή του Βόλντεμορτ.
Ο Χάρι σηκώθηκε όρθιος, πανέτοιμος. Ο βασιλίσκος φαίνεται πως τον άκουσε, γιατί έσκυψε το κεφάλι, κουλούριασε το κορμί του και άρχισε να γυρίζει προς το μέρος του. Ο Χάρι είδε τις τεράστιες, ματωμένες κόγχες των ματιών του, είδε το ορθάνοιχτο στόμα του, το τόσο μεγάλο που μπορούσε να τον κάνει μια χαψιά, με τα λεπτά, γυαλιστερά, δηλητηριώδη δόντια, που ήταν μακριά σαν το σπαθί του.
