17. Ο κληρονόμος του Σλίθεριν (1)
Επρόκειτο για μια μεγάλη, μακρόστενη κάμαρα με λιγοστό φως. Για δοκάρια είχε τεράστιες πέτρινες κολόνες με τυλιγμένα γύρω τους ανάγλυφα φίδια. Όταν κοιτούσες ψηλά, έβλεπες τις κολόνες να χάνονται, στηρίζοντας προφανώς κάποια οροφή, χαμένη κι αυτή στα σκοτάδια. Ένα απόκοσμο πρασινωπό φως ήταν διάχυτο παντού.
Ο Χάρι αφουγκράστηκε την παγερή σιωπή, ενώ η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Πού ήταν ο βασιλίσκος; Μήπως παραμόνευε σε καμιά σκοτεινή γωνία, πίσω από καμιά κολόνα; Και η Τζίνι; Πού ήταν η Τζίνι;
Τράβηξε το ραβδί του και προχώρησε ανάμεσα στις κολόνες με τα ανάγλυφα φίδια. Κάθε του βήμα αντηχούσε δυνατά στους τοίχους. Είχε τα μάτια του μισόκλειστα, έτοιμος να τα κλείσει τελείως στο παραμικρό σημάδι κίνησης. Οι άδειες κόγχες των ματιών των ανάγλυφων φιδιών θα 'λεγες ότι τον παρακολουθούσαν. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που νόμιζε πως είδε κάποιο απ' αυτά να σαλεύει.
Ένιωσε ένα άγριο σφίξιμο στο στομάχι. Πλησίαζε στις τελευταίες πέτρινες κολόνες. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ' ένα άγαλμα ψηλό όσο και η ίδια η κάμαρα. Το άγαλμα ήταν στημένο μπροστά από τον τοίχο.
Ο Χάρι χρειάστηκε να γείρει πίσω το κεφάλι για να δει το γιγάντιο πρόσωπό του: ήταν γέρικο και ζαρωμένο σαν μαϊμούς. Είχε μακριά, λεπτή γενειάδα που έφτανε ως το στρίφωμα ενός φαρδιού πέτρινου μανδύα μάγου από κάτω ξεπρόβαλλαν δυο πελώρια γκρίζα πόδια τα οποία πατούσαν στη λεία επιφάνεια του δαπέδου. Κι ανάμεσα στα πελώρια πόδια κειτόταν μπρούμυτα ένα μικροκαμωμένο πλάσμα με μαύρο μανδύα και φλογάτα κόκκινα μαλλιά.
"Τζίνι!" ψιθύρισε ο Χάρι κι έτρεξε κοντά της. Γονάτισε δίπλα της. "Τζίνι! Όχι, δεν είσαι νεκρή! Όχι, σε παρακαλώ!"
Πέταξε στην άκρη το ραβδί του, την έπιασε από τους ώμους και τη γύρισε ανάσκελα. Το πρόσωπό της ήταν λευκό σαν μάρμαρο και παγωμένο, όμως είχε τα μάτια της κλειστά, πράγμα που σήμαινε ότι δεν είχε μαρμαρώσει. Μα τότε έπρεπε να είναι…
"Τζίνι, ξύπνησε, σε παρακαλώ", ψιθύρισε με απόγνωση ο Χάρι καθώς την τράνταζε από τους ώμους.
Το κεφάλι της Τζίνι κουνιόταν άψυχο δεξιά κι αριστερά.
"Δε θα ξυπνήσει", είπε μια σιγανή φωνή.
Ο Χάρι αναπήδησε και στράφηκε να δει από που είχε ακουστεί η φωνή.
Ένα ψηλό αγόρι με μαύρα μαλλιά στεκόταν στηριγμένο στην πιο κοντινή κολόνα και τον παρατηρούσε. Το περίγραμμα του σώματός του ήταν αφύσικα θαμπό, λες και ο Χάρι κοιτούσε το αγόρι μέσα από ένα θολό τζάμι. Παρ' όλ' αυτά δε δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει το αγόρι.
"Άντον... Άντον Χερτ;" ψέλλισε ο Χάρι.
Ο Άντον έγνεψε καταφατικά, χωρίς να αποτραβήξει το βλέμμα του από το πρόσωπο του Χάρι.
"Τι εννοείς δε θα ξυπνήσει;" τον ρώτησε απελπισμένος ο Χάρι. "Δε... Δεν είναι..."
"Είναι ακόμα ζωντανή", του απάντησε ο Χερτ. "Σε λίγο όμως..."
Ο Χάρι τον κοίταξε σαστισμένος. Ο Χερτ σπούδαζε στο "Χόγκουαρτς" πριν από πενήντα χρόνια κι ωστόσο, έτσι όπως στεκόταν απέναντί του τυλιγμένος σε ένα απόκοσμο, αχνό φως, δεν έδειχνε ούτε μια μέρα μεγαλύτερος από δεκάξι ετών.
"Είσαι φάντασμα;" ρώτησε αβέβαια ο Χάρι.
"Ανάμνηση", είπε ήρεμα ο Χερτ, "που διατηρήθηκε σε ένα ημερολόγιο πενήντα ολόκληρα χρόνια".
Έδειξε ένα σημείο στο δάπεδο κοντά στα γιγαντιαία πόδια του αγάλματος. Εκεί βρισκόταν ανοιγμένο το μικρό μαύρο ημερολόγιο που είχε βρει ο Χάρι στις τουαλέτες της Μυρτιάς. Προς στιγμήν ο Χάρι αναρωτήθηκε πώς βρέθηκε εκεί, αλλά τώρα είχε να ασχοληθεί με πολύ σοβαρότερα θέματα.
"Πρέπει να με βοηθήσεις, Άντον", είπε ο Χάρι ανασηκώνοντας πάλι το κεφάλι της Τζίνι. "Πρέπει να τη βγάλω από δω. Υπάρχει ένας βασιλίσκος... Δεν ξέρω πού είναι, αλλά μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με..."
Ο Χερτ δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Ο Χάρι, ιδρωμένος, κατάφερε να μισοσηκώσει την Τζίνι από το δάπεδο κι έσκυψε να πιάσει το ραβδί του. Αλλά το ραβδί δεν ήταν εκεί.
"Μήπως είδες; ..." άρχισε να ρωτάει τον Χερτ.
Δεν ολοκλήρωσε την ερώτησή του, γιατί είδε αμέσως ότι ο Χερτ έπαιζε το ραβδί του στα μακριά δάχτυλά του.
"Ευχαριστώ", είπε ο Χάρι κι άπλωσε το χέρι να το πάρει.
Ένα χαμόγελο ανασήκωσε τις άκρες των χειλιών του Χερτ. Δεν του έδωσε το ραβδί, παρά συνέχισε να το παίζει στα δάχτυλά του κοιτάζοντας επίμονα τον Χάρι.
"Δες", είπε επιτακτικά ο Χάρι, του οποίου τα γόνατα λύγιζαν από το βάρος του άκαμπτου κορμιού της Τζίνι, "πρέπει να φύγουμε! Αν έρθει ο βασιλίσκος..."
"Δε θα έρθει αν δεν τον καλέσουν", είπε ήρεμα ο Χερτ.
Ο Χάρι ακούμπησε πάλι στο δάπεδο την Τζίνι. Δεν άντεχε άλλο να την κρατάει.
"Τι εννοείς;" τον ρώτησε. "Δώσε μου, σε παρακαλώ, το ραβδί μου. Μπορεί να μου χρειαστεί".
Το χαμόγελο του Χερτ έγινε πιο πλατύ. "Δε θα σου χρειαστεί", είπε.
Ο Χάρι τον κοίταξε απορημένος. "Τι εννοείς δε θα μου..."
"Περίμενα πολύ καιρό αυτή τη στιγμή, Χάρι Πότερ", είπε ο Χερτ. "Την ευκαιρία να σε δω. Να σου μιλήσω".
"Δες", είπε ο Χάρι, ο οποίος είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του, "νομίζω πως δεν καταλαβαίνεις. Βρισκόμαστε στην κάμαρα με τα μυστικά, θα συζητήσουμε αργότερα".
"Θα συζητήσουμε τώρα", είπε εμφατικά ο Χερτ χωρίς να χάσει το πλατύ χαμόγελό του κι έβαλε στην τσέπη του το ραβδί του Χάρι.
Ο Χάρι του έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα. Κάτι περίεργο συνέβαινε εδώ. "Πώς το έπαθε αυτό η Τζίνι;" τον ρώτησε αργόσυρτα.
"Να μια ενδιαφέρουσα ερώτηση", είπε ευχάριστα ο Χερτ. "Είναι μεγάλη ιστορία. Νομίσω πως ο πραγματικός λόγος που έγινε έτσι η Τζίνι Ουέσλι είναι γιατί άνοιξε την καρδιά της και φανέρωσε όλα τα μυστικά της σε έναν αόρατο άγνωστο".
"Μα τι λες τώρα;" απόρησε ο Χάρι.
"Το ημερολόγιο", είπε ο Χερτ. "Το ημερολόγιό μου. Η μικρή μας Τζίνι έγραφε μήνες και μήνες σ' αυτό, λέγοντάς μου όλους τους ασήμαντους φόβους και τις ανησυχίες της: ότι την πείραζαν τα αδέλφια της, ότι ήρθε στη σχολή με μεταχειρισμένους μανδύες και βιβλία, ότι..." (τα μάτια του Χερτ σπίθισαν), "ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να την προσέξει ο διάσημος, ο υπέροχος, ο μέγας Χάρι Πότερ..."
Όλη αυτή την ώρα που μιλούσε, τα μάτια του δεν έφυγαν στιγμή από το πρόσωπο του Χάρι. Το βλέμμα του φανέρωνε κάτι σαν... Σαν πείνα.
"Ήταν φοβερά ανιαρό να κάθομαι και να ακούω τις ανόητες φλυαρίες ενός εντεκάχρονου κοριτσιού", συνέχισε ο Χερτ. "Αλλά ήμουν υπομονετικός. Της απαντούσα, γραπτώς φυσικά. Έδειχνα συμπάθεια, κατανόηση. Η Τζίνι με λάτρευε. "Είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που με καταλαβαίνει, Άντον... Πόσο χαίρομαι που έχω αυτό το ημερολόγιο να ανοίγω την καρδιά μου... Είναι σαν να έχω ένα φίλο που μπορώ να τον κουβαλάω στην τσέπη μου...", μου 'γραφε".
Ο Χερτ γέλασε. Το γέλιο του ήταν στριγκό και παγερό και δεν του ταίριαζε. Έκανε τον Χάρι ν' ανατριχιάσει.
"Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, Χάρι, έχω το χάρισμα να γοητεύω τους ανθρώπους που χρειάζομαι. Έτσι η Τζίνι μου άνοιξε την ψυχή της, και η ψυχή της, όλως τυχαίως, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουνα. Μέρα με τη μέρα δυνάμωνα, έτσι καθώς με τροφοδοτούσε με τους βαθύτερους φόβους της, τα σκοτεινότερα μυστικά της. Κι έγινα δυνατός, πολύ πιο δυνατός από τη μικρούλα δεσποινίδα Ουέσλι. Αρκετά δυνατός για να την τροφοδοτήσω κι εγώ με τα δικά μου μυστικά, για να της ανοίξω τη δική μου ψυχή και να ενσταλάξω μέσα της κάτι από τον εαυτό μου..."
"Τι εννοείς;" είπε ο Χάρι, που το στόμα του είχε στεγνώσει.
"Δεν μάντεψες ακόμα, Χάρι Πότερ;" είπε σιγανά ο Χερτ. "Η Τζίνι Ουέσλι άνοιξε την κάμαρα με τα μυστικά. Εκείνη στραγγάλισε τους πετεινούς της σχολής και έγραψε απειλητικά μηνύματα στους τοίχους. Εκείνη εξαπέλυσε το φίδι του Σλίθεριν εναντίον των τεσσάρων λασποαίματων και της γάτας του Σκουίμπ".
"Δεν το πιστεύω", ψιθύρισε ο Χάρι.
"Κι όμως", δήλωσε γαλήνια ο Χερτ. "Φυσικά στην αρχή δεν ήξερε τι έκανε. Ήταν πολύ διασκεδαστικό. Έπρεπε να ήσουν από μια μεριά να διάβαζες τι έγραφε στο ημερολόγιο... Τα κείμενά της έγιναν σιγά σιγά πολύ πιο ενδιαφέροντα... "Καλέ μου Άντον", μου έγραφε, "φοβάμαι πως έχω κενά μνήμης. Ο μανδύας μου είναι γεμάτος πούπουλα πετεινού και δεν ξέρω πώς βρέθηκαν εκεί... Καλέ μου Άντον, δε θυμάμαι τι έκανα τη νύχτα του Χάλοουιν, αλλά κάποιος επιτέθηκε σε μια γάτα και ο μανδύας μου είναι λερωμένος με μπογιά... Καλέ μου Άντον, ο Πέρσι μου λέει κάθε τόσο πως είμαι χλομή και πως έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Νομίσω πως με υποπτεύεται... Σήμερα έγινε άλλη μια επίθεση και δεν ξέρω πού βρισκόμουν. Άντον, τι θα κάνω; Φοβάμαι ότι θα τρελαθώ... Φοβάμαι πως είμαι εγώ αυτή που επιτέθηκε στους άλλους, Άντον!""
Ο Χάρι έσφιγγε τις γροθιές του και τα νύχια του μπήγονταν βαθιά στο δέρμα του.
"Πέρασε πολύς καιρός μέχρι η αγαθιάρα Τζίνι να πάψει να εμπιστεύεται το ημερολόγιό της", συνέχισε ο Χερτ. "Αλλά κάποια στιγμή άρχισε να το υποψιάζεται και επιχείρησε να το ξεφορτωθεί. Και στο σημείο αυτό μπαίνεις εσύ, Χάρι. Το βρίσκεις, προς μεγάλη χαρά μου. Μέσα σε τόσο κόσμο, τυχαίνει να το βρεις εσύ, ο άνθρωπος που ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω..."
"Και γιατί ήθελες να με γνωρίσεις;" τον ρώτησε ο Χάρι, ο οποίος έβραζε από θυμό και χρειάστηκε να καταβάλει προσπάθεια για να διατηρήσει τη φωνή του σταθερή.
"Γιατί, βλέπεις, η Τζίνι μου τα είχε πει όλα για σένα, Χάρι", είπε ο Χερτ. "Τη συναρπαστική ιστορία σου". Τα μάτια του καρφώθηκαν στο σημάδι σε σχήμα αστραπής στο μέτωπο του Χάρι κι η έκφρασή του έγινε ακόμα πιο πεινασμένη. "Ήθελα να μάθω περισσότερα για σένα, να σου μιλήσω, να σε γνωρίσω, αν ήταν δυνατόν. Αποφάσισα λοιπόν να σου δείξω πώς έπιασα το γιγαντόσωμο μπουνταλά, τον Χάγκριντ, για να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου".
"Ο Χάγκριντ είναι φίλος μου", είπε ο Χάρι με φωνή που έτρεμε. "Και τον παγίδευσες, έτσι δεν είναι; Νόμιζα πως έκανες λάθος, αλλά..."
Ο Χερτ γέλασε με εκείνο το στριγκό γέλιο. "Ήταν φυσικό να πιστέψουν εμένα κι όχι τον Χάγκριντ. Φαντάζεσαι πώς αντέδρασε ο γερο-Αρμάντο Ντίπετ; Από τη μια πλευρά ήταν ο Άντον Χερτ, φτωχός αλλά ιδιοφυής, ορφανός αλλά τόσο γενναίος, αριστούχος, υπόδειγμα σπουδαστή, κι από την άλλη ο γιγαντόσωμος, αμπλαούμπλας Χάγκριντ, που δημιουργούσε κάθε τόσο προβλήματα, που προσπάθησε να μεγαλώσει κουτάβια Λυκανθρώπου κάτω από το κρεβάτι του, που πήγαινε κρυφά στο απαγορευμένο δάσος να παλέψει με τα ξωτικά. Ομολογώ όμως ότι ακόμα κι εγώ ξαφνιάστηκα με την επιτυχία του σχεδίου μου. Περίμενα ότι όλο και κάποιος θα καταλάβει πως δεν υπήρχε περίπτωση να είναι ο Χάγκριντ ο κληρονόμος του Σλίθεριν. Εδώ εγώ και χρειάστηκα πέντε ολόκληρα χρόνια για να μάθω τα πάντα για την κάμαρα με τα μυστικά και να ανακαλύψω τη μυστική είσοδο... Μόνο ο καθηγητής των μεταμορφώσεων, ο Ντάμπλντορ, έδειχνε να διατηρεί επιφυλάξεις για την ενοχή του Χάγκριντ. Έπεισε τον Ντίπετ να κρατήσει τον Χάγκριντ και να τον εκπαιδεύσει ως δασοφύλακα. Ναι, νομίζω ότι ο Ντάμπλντορ το είχε καταλάβει. Ο Ντάμπλντορ ποτέ δε με συμπάθησε, όπως οι άλλοι καθηγητές..."
"Στοιχηματίζω ότι ο Ντάμπλντορ σε διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο", είπε ο Χάρι τρίζοντας τα δόντια.
"Το σίγουρο είναι ότι με παρακολουθούσε στενά μετά την αποβολή του Χάγκριντ", είπε αδιάφορα ο Χερτ. "Ήξερα λοιπόν πως θα ήταν επικίνδυνο να ξανανοίξω την κάμαρα εφόσον φοιτούσα ακόμα στη σχολή. Αλλά δε θα άφηνα να πάνε χαμένες οι έρευνες τόσων χρόνων για την ανακάλυψή της. Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω στη σχολή ένα ημερολόγιο, όπου στις σελίδες του θα διατηρούνταν ο δεκαεξάχρονος εαυτός μου, έτσι ώστε κάποια μέρα, με λίγη τύχη, να μπορέσω να οδηγήσω κάποιον άλλο στα βήματά μου και να ολοκληρώσω το ευγενές έργο του Σαλαζάρ Σλίθεριν".
"Ε, λοιπόν, δεν το ολοκλήρωσες", είπε θριαμβευτικά ο Χάρι. "Αυτή τη φορά δεν πέθανε κανένας, ούτε καν η γάτα. Σε λίγες ώρες θα είναι έτοιμο το φίλτρο από μανδραγόρες κι όλοι οι μαρμαρωμένοι θα ξαναγίνουν καλά".
"Μα δε σ' το είπα", είπε ήρεμα ο Χερτ, "πως δε με ενδιαφέρει πια να σκοτώσω τους λασποαίματους; Εδώ και πάρα πολλούς μήνες, ο νέος μου στόχος είσαι... Εσύ!"
Ο Χάρι τον κοίταξε διαπεραστικά.
"Φαντάσου πόσο θύμωσα όταν την επόμενη φορά που το ημερολόγιό μου άνοιξε, αυτή που μου έγραψε ήταν η Τζίνι κι όχι εσύ. Βλέπεις, είδε ότι είχες το ημερολόγιο και πανικοβλήθηκε. Κι αν ανακάλυπτες τον τρόπο λειτουργίας του και σου φανέρωνα όλα τα μυστικά της; Κι ακόμα χειρότερα, αν σου έλεγα ότι εκείνη στραγγάλισε τους πετεινούς; Έτσι περίμενε, το βρομόπαιδο, να φύγουν όλοι από τον κοιτώνα σας και σ' το έκλεψε. Εγώ όμως ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Είχα καταλάβει ότι προσπαθούσες να ανακαλύψεις τον κληρονόμο του Σλίθεριν. Ήξερα, απ' όσα μου είχε πει για σένα η Τζίνι, ότι θα έκανες τα πάντα για να λύσεις το μυστήριο, ειδικά αν μια καλή σου φίλη δεχόταν επίθεση. Κι η Τζίνι μου είχε πει επίσης πως έγινε σούσουρο στη σχολή επειδή μιλούσες ερπετικά... Έβαλα λοιπόν την Τζίνι να γράψει μόνη της το "αντίο" της στον τοίχο και να έρθει εδώ να περιμένει. Αντιστάθηκε, έκλαψε, έγινε πολύ κουραστική. Αλλά δεν της απομένει πολλή ζωή. Την έδωσε όλη στο ημερολόγιο, δηλαδή σ' εμένα. Τώρα θα μπορέσω επιτέλους να βγω από τις σελίδες του. Περίμενα τον ερχομό σου από τη στιγμή που φτάσαμε εδώ. Ήξερα ότι θα έρθεις, θέλω να σου κάνω πολλές ερωτήσεις, Χάρι Πότερ".