06. Γκιλντρόι Λόκχαρτ (1)
Την άλλη μέρα, όμως, ο Χάρι δε χαμογέλασε ούτε μια φορά. Όλα ξεκίνησαν στραβά από το πρωινό στη μεγάλη τραπεζαρία. Τα τέσσερα μακριά τραπέζια ήταν φορτωμένα σουπιέρες με κορν φλέικς, πιάτα με παστές ρέγκες, βουναλάκια από φρυγανιές και πιατέλες με αβγά και μπέικον, κάτω από το μαγικό ταβάνι (το οποίο εκείνο το πρωί ήταν γκρίζο και συννεφιασμένο). Ο Χάρι και ο Ρον κάθισαν στο τραπέζι του Γκρίφιντορ, δίπλα στην Ερμιόνη, που είχε στηριγμένο στη γαλατιέρα το βιβλίο Περιηγήσεις με τους βρικόλακες. Τους είπε "καλημέρα" μουτρωμένη, πράγμα που σήμαινε πως δεν είχε πάψει να αποδοκιμάζει τον τρόπο με τον οποίον είχαν έρθει. Ο Νέβιλ Λονγκμπότομ, αντίθετα, τους χαιρέτησε χαρούμενα. Ο Νέβιλ ήταν ένα στρογγυλοπρόσωπο αγόρι με κλίση στα αρχαία και το χειρότερο μνημονικό που συνάντησε ποτέ ο Χάρι.
"Από στιγμή σε στιγμή έρχεται το ταχυδρομείο. Ελπίζω να μου στείλει η γιαγιά κάτι πράγματα που ξέχασα", είπε.
Πράγματι, μόλις ο Χάρι άρχισε να τρώει τα κορν φλέικς του, ακούστηκαν φτερουγίσματα και πέταξαν μέσα καμιά εκατοστή κουκουβάγιες, οι οποίες άρχισαν να ρίχνουν στα παιδιά γράμματα και δέματα. Ένα μεγάλο, ογκώδες δέμα προσγειώθηκε στο κεφάλι του Νέβιλ, ενώ ένα δευτερόλεπτο αργότερα κάτι γκρίζο και μεγάλο έπεφτε πάνω στη γαλατιέρα της Ερμιόνης, γεμίζοντάς τους όλους γάλατα και πούπουλα.
"Έρολ!" είπε ο Ρον, ανασύροντας από τα πόδια τη μουσκεμένη κουκουβάγια.
Ο Έρολ σωριάστηκε αναίσθητος στο τραπέζι, με τα πόδια στον αέρα κι έναν κόκκινο φάκελο στο ράμφος. "Ω, όχι..." κοντανάσανε ο Ρον.
"Καλά είναι, δεν έχει πεθάνει", είπε η Ερμιόνη ψηλαφώντας απαλά τον Έρολ με το δάχτυλό της.
"Δεν είναι αυτό. Είναι αυτό! ".
Ο Ρον έδειχνε τον κόκκινο φάκελο. Στον Χάρι φάνηκε τελείως κοινός, αλλά ο Ρον και ο Νέβιλ τον κοίταζαν σαν να περίμεναν να εκραγεί.
"Τι συμβαίνει;" είπε ο Χάρι.
"Μου... Μου στέλνει έναν εξάψαλμο", είπε ξεψυχισμένα ο Ρον.
"Καλύτερα να τον ανοίξεις, Ρον", είπε μοιρολατρικά ο Νέβιλ. "Θα είναι χειρότερα αν δεν τον ανοίξεις. Κάποτε μου είχε στείλει κι εμένα η γιαγιά μου έναν και τον αγνόησα και..." ξεροκατάπιε, "ήταν εφιαλτικό".
Ο Χάρι κοίταξε τα τρομαγμένα πρόσωπά τους κι ύστερα τον κόκκινο φάκελο.
"Τι είναι ο εξάψαλμος;" ρώτησε.
Αλλά ο Ρον ήταν προσηλωμένος στο γράμμα, το οποίο είχε αρχίσει να καπνίζει στις γωνίες.
"Άνοιξέ το", τον προέτρεψε ο Νέβιλ. "Σε λίγα λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει".
Ο Ρον άπλωσε το τρεμάμενο χέρι του, τράβηξε το φάκελο από το ράμφος του Έρολ και τον άνοιξε. Ο Νέβιλ βούλωσε τα αφτιά του με τα δάχτυλά του. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, ο Χάρι κατάλαβε γιατί.
Προς στιγμήν νόμιζε ότι ο φάκελος είχε πράγματι εκραγεί. Στη μεγάλη τραπεζαρία αντήχησε ένας φοβερός βρυχηθμός, που έκανε τη σκόνη από το ταβάνι να πέφτει τούφες τούφες.
"... ΝΑ ΚΛΕΨΕΙΣ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ! ΔΕ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΩ ΑΝ ΣΕ ΑΠΟΒΑΛΟΥΝ. ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ. ΔΕ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΠΩΣ ΝΙΩΣΑΜΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΕΙΔΑΜΕ ΠΩΣ ΛΕΙΠΕΙ... "
Τα ουρλιαχτά της κυρίας Ουέσλι, που ήταν εκατό φορές δυνατότερα απ' ότι συνήθως, έκαναν τα πιάτα και τα ποτήρια στο τραπέζι να κροταλίζουν, ενώ αντιλαλούσαν εκκωφαντικά στους πέτρινους τοίχους.
Όλα τα κεφάλια γύρισαν προς το μέρος τους για να δουν ποιος είχε λάβει τον εξάψαλμο. Ο Ρον βούλιαξε τόσο χαμηλά στην καρέκλα του, που φαινόταν μόνο το φλογισμένο μέτωπό του.
"... ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΑΜΠΛΝΤΟΡ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ. ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΣΟΥ ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΦΕΡΕΣΑΙ ΕΤΣΙ. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΕΙΧΑΤΕ ΣΚΟΤΩΘΕΙ ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΙ..."
Ο Χάρι αναρωτιόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή πότε θα ακουστεί το όνομά του. Προσπάθησε να παραστήσει ότι δεν άκουγε τη φωνή που σφυροκοπούσε τα τύμπανά του.
"... ΑΠΗΒΔΗΣΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΔΙΑΤΑΧΤΗΚΕ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ. ΑΝ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΣΤΡΑΒΟΠΑΤΗΜΑ, ΘΑ ΣΕ ΚΟΨΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ."
Έπεσε βαριά σιωπή. Ο κόκκινος φάκελος, που είχε πέσει από τα χέρια του Ρον, έγινε μια κόκκινη φλόγα και μετά στάχτη. Ο Χάρι και ο Ρον είχαν μείνει άναυδοι, σαν να τους σάρωσε παλιρροϊκό κύμα. Μερικοί γέλασαν. Οι κουβέντες ξανάρχισαν σιγά σιγά στη μεγάλη τραπεζαρία.
Η Ερμιόνη έκλεισε το βιβλίο κι έριξε ένα επιτιμητικό βλέμμα στον Ρον.
"Δεν ξέρω τι περίμενες, Ρον, αλλά..."
"Μη μου πεις ότι το άξιζα", της είπε κοφτά.
Ο Χάρι έσπρωξε πέρα το πιάτο του με τα κορν φλέικς. Τα μαγουλά του ήταν κόκκινα από ντροπή. Ο κύριος Ουέσλι αντιμετώπιζε διοικητική εξέταση, μετά από τόσα που έκαναν για εκείνον το καλοκαίρι...
Δεν είχε όμως χρόνο να σκεφτεί το θέμα - η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ μοίραζε ήδη το ωρολόγιο πρόγραμμα στο τραπέζι του Γκρίφιντορ. Ο Χάρι κοίταξε το δικό του και είδε ότι τα μαθήματα άρχιζαν με ένα δίωρο βοτανολογίας, σε συνδιδασκαλία με το Χάφλπαφλ.
Ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη βγήκαν μαζί από το κάστρο, διέσχισαν το λαχανόκηπο και κατευθύνθηκαν στα θερμοκήπια, όπου ήταν τα μαγικά φυτά. Από τον εξάψαλμο είχε βγει και κάτι καλό, αν μη τι άλλο: η Ερμιόνη αποφάσισε πως τιμωρήθηκαν αρκετά και τους φερόταν πάλι φιλικά.
Όταν πλησίασαν στα θερμοκήπια είδαν πως η υπόλοιπη τάξη ήταν μαζεμένη ήδη απ' έξω, περιμένοντας την καθηγήτρια, την κυρία Σπράουτ. Μόλις ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη έφτασαν κοντά τους, εμφανίστηκε και η καθηγήτρια, η οποία ερχόταν προς το μέρος τους διασχίζοντας με ζωηρό βήμα το γρασίδι - τη συνόδευε ο Γκιλντρόι Λόκχαρτ. Κρατούσε μια αγκαλιά επιδέσμους και ο Χάρι έριξε ένα ένοχο βλέμμα στην ιτιά που δέρνει, η οποία είχε νάρθηκες σε πολλά κλαδιά της.
Η καθηγήτρια Σπράουτ ήταν μια κοντή, παχουλή μάγισσα με ατίθασα μαλλιά και μπαλωμένο καπέλο. Τα ρούχα της ήταν συνήθως γεμάτα χώματα και τα νύχια της θα έκαναν τη θεία Πετούνια να λιποθυμήσει.
Ο Γκιλντρόι Λόκχαρτ όμως ήταν άψογος με το φαρδύ τιρκουάζ μανδύα του και τα χρυσαφένια μαλλιά του να λάμπουν κάτω από το ασορτί καπέλο με το χρυσό γαρνίρισμα.
"Γεια σας, παιδιά!" φώναξε ο Λόκχαρτ χαρίζοντας ένα αστραφτερό χαμόγελο στους συγκεντρωμένους μαθητές." Έδειχνα στην καθηγήτρια Σπράουτ πώς να επιδέσει τα κλαδιά της ιτιάς που δέρνει! Αλλά μη νομίσετε πως είμαι καλύτερός της στη βοτανολογία! Απλώς έτυχε να συναντήσω στα ταξίδια μου πολλά εξωτικά φυτά..."
"Σήμερα θα πάμε στο θερμοκήπιο τρία, παιδιά", είπε η καθηγήτρια Σπράουτ, που έδειχνε πολύ ενοχλημένη και δε θύμιζε καθόλου το συνηθισμένο, κεφάτο εαυτό της.
Ακούστηκε ένα μουρμουρητό επιδοκιμασίας. Μέχρι τώρα έκαναν μαθήματα στο θερμοκήπιο ένα. Το θερμοκήπιο τρία είχε πολύ πιο ενδιαφέροντα και επικίνδυνα φυτά. Η καθηγήτρια Σπράουτ έβγαλε ένα μεγάλο κλειδί από τη ζώνη της και ξεκλείδωσε την πόρτα. Στα ρουθούνια του Χάρι έφτασε μια μυρουδιά υγρού χώματος και λιπάσματος, ανακατεμένη με το βαρύ άρωμα κάτι γιγάντιων λουλουδιών, σε μέγεθος ομπρέλας, που κρέμονταν από το ταβάνι. Ήταν έτοιμος να ακολουθήσει μέσα τον Ρον και την Ερμιόνη, όταν ο Λόκχαρτ τον σταμάτησε.
"Χάρι! θέλω να σου πω δυο λόγια. Δεν πειράζει αν καθυστερήσει μερικά λεπτά, έτσι δεν είναι, κυρία Σπράουτ;"
Κρίνοντας από το κατσούφιασμα της καθηγήτριας, πείραζε, αλλά ο Λόκχαρτ είπε: "Ενεκρίθη". Και της έκλεισε στα μούτρα την πόρτα του θερμοκηπίου.
"Χάρι", είπε ο Λόκχαρτ, με τα μεγάλα άσπρα δόντια του να λάμπουν στον ήλιο καθώς κουνούσε το κεφάλι. "Χάρι, Χάρι, Χάρι".
Ο Χάρι τα είχε χάσει τελείως και δεν είπε τίποτα.
"Όταν το άκουσα... Φυσικά το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Θέλω ξύλο".
Ο Χάρι δεν είχε ιδέα τι εννοούσε. Ετοιμαζόταν να το πει, αλλά ο Λόκχαρτ συνέχισε; "Ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου. Με ιπτάμενο αυτοκίνητο στο "Χόγκουαρτς"! Φυσικά κατάλαβα αμέσως γιατί το έκανες. Φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά. Χάρι, Χάρι, Χάρι".
Ήταν να απορείς πώς κατάφερνε να δείχνει αυτά τα υπέροχα, αστραφτερά δόντια ακόμα κι όταν δε μιλούσε.
"Σου έδωσα μια γεύση της δημοσιότητας, έτσι δεν είναι;" είπε ο Λόκχαρτ. "Σου κόλλησα το μικρόβιο. Μόλις έκανες το ένα πρωτοσέλιδο μαζί μου, δεν έβλεπες την ώρα για το επόμενο".
"Α, όχι, κύριε καθηγητά, να σας εξηγήσω..."
"Χάρι, Χάρι, Χάρι", είπε ο Λόκχαρτ πιάνοντάς τον από τον ώμο. "Σε νιώθω. Είναι φυσικό να θες κι άλλο τώρα που το δοκίμασες - και κατηγορώ τον εαυτό μου που σ' το έδωσα, γιατί ήταν μοιραίο να σε μεθύσει -, αλλά δεν μπορείς, νεαρέ μου, να πετάς με αυτοκίνητα για να τραβήξεις την προσοχή. Ηρέμησε, εντάξει; Έχεις όλον τον καιρό μπροστά σου όταν μεγαλώσεις. Ναι, ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι! "Τι πρόβλημα έχεις εσύ; Εσύ είσαι ένας μάγος διεθνώς διάσημος!" Όταν όμως ήμουν δώδεκα ετών, ήμουν τόσο άσημος όσο είσαι κι εσύ τώρα. Για την ακρίβεια, ακόμα πιο άσημος! Θέλω να πω, εσένα σε ξέρουν και πέντε, δέκα άτομα, από αυτή την ιστορία με τον ακατονόμαστο! Ξέρω, ξέρω, δε συγκρίνεται βεβαίως με το να κερδίσεις το βραβείο του γοητευτικότερου χαμόγελου του περιοδικού Εβδομαδιαία των μαγισσών επί πέντε συνεχή χρόνια, όπως εγώ, αλλά είναι μια αρχή, Χάρι, είναι μια αρχή".
Του έκλεισε το μάτι κι απομακρύνθηκε. Ο Χάρι έμεινε για λίγες στιγμές αποσβολωμένος. Μετά θυμήθηκε ότι κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται τώρα στο θερμοκήπιο. Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και γλίστρησε μέσα.
Η καθηγήτρια Σπράουτ στεκόταν πίσω από έναν πτυσσόμενο πάγκο στο κέντρο του θερμοκηπίου. Πάνω στον πάγκο υπήρχαν είκοσι ζευγάρι ωτοασπίδες σε διάφορα χρώματα. Όταν ο Χάρι πήρε θέση ανάμεσα στον Ρον και στην Ερμιόνη, η καθηγήτρια είπε: "Σήμερα θα μεταφυτεύσουμε σε γλάστρες τους μανδραγόρες. Ποιος θα μου πει τις ιδιότητες του μανδραγόρα;"
Κανείς δεν εξεπλάγη όταν το χέρι της Ερμιόνης ήταν το πρώτο που σηκώθηκε ψηλά.
"Ο μανδραγόρας είναι ένα πανίσχυρο αντίδοτο", είπε η Ερμιόνη, δημιουργώντας, ως συνήθως, την αίσθηση πως ήξερε το βιβλίο απέξω κι ανακατωτά. "Χρησιμοποιείται για να επαναφέρει στην αρχική τους κατάσταση ανθρώπους που μεταμορφώθηκαν ή τους έχουν κάνει μάγια".
"Έξοχα. Δέκα βαθμοί στο Γκρίφιντορ", είπε η καθηγήτρια Σπράουτ. "Ο μανδραγόρας είναι το βασικό συστατικό των περισσότερων αντίδοτων. Μολαταύτα, είναι και επικίνδυνος. Ποιος ξέρει να μου πει γιατί;"
Η Ερμιόνη παραλίγο να ρίξει τα γυαλιά του Χάρι καθώς σήκωνε πάλι το χέρι της.
"Το κλάμα του μανδραγόρα είναι μοιραίο για όποιον το ακούσει", είπε αμέσως.
"Ακριβώς. Άλλοι δέκα βαθμοί", είπε η καθηγήτρια Σπράουτ. "Λοιπόν, οι μανδραγόρες που έχουμε εδώ είναι πολύ νεαρά φυτά".
Έδειξε, καθώς μιλούσε, μια σειρά βαθουλωτούς δίσκους. Όλοι στριμώχτηκαν μπροστά για να δουν καλύτερα. Μέσα στους δίσκους υπήρχαν καμιά εκατοστή μικροσκοπικά, φουντωτά φυτά, που το πράσινο χρώμα τους είχε μια πορφυρή ανταύγεια. Ο Χάρι δεν είχε ιδέα τι εννοούσε η Ερμιόνη με το "κλάμα" του μανδραγόρα, γιατί του φάνηκαν τελείως συνηθισμένα.
"Πάρτε όλοι από ένα ζευγάρι ωτοασπίδες", είπε η κυρία Σπράουτ.
Επακολούθησε αναταραχή, καθώς όλοι προσπαθούσαν να πάρουν ένα ζευγάρι που να μην είναι ροζ και χνουδωτό.
"Όταν σας πω να τις φορέσετε, φροντίστε να καλύπτονται τέλεια τα αφτιά σας", είπε η καθηγήτρια Σπράουτ. "Όταν περάσει ο κίνδυνος και μπορείτε να τις βγάλετε άφοβα, θα σας κάνω νόημα σηκώνοντας τους αντίχειρες. Λοιπόν, βάλτε τες".
Ο Χάρι έβαλε τις ωτοασπίδες στα αφτιά του. Απέκλειαν κάθε ήχο. Η καθηγήτρια έβαλε ένα ζευγάρι ροζ χνουδωτές ωτοασπίδες στα αφτιά της, ανασκουμπώθηκε, έπιασε σφιχτά ένα φουντωτό φυτό και το τράβηξε με δύναμη. Από τα χείλη του Χάρι ξέφυγε μια κραυγή έκπληξης, την οποία όμως δεν άκουσε κανένας.
Αντί για ρίζες, από το χώμα είχε βγει ένα μικροσκοπικός λασπωμένο, κακάσχημο μωρό. Φύλλα φύτρωναν από το κεφάλι του. Είχε χλομό πράσινο διάστικτο δέρμα κι ήταν φανερό ότι στρίγκλιζε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του. Η καθηγήτρια πήρε μια μεγάλη γλάστρα από αυτές που ήταν κάτω από το τραπέζι και φύτεψε το μανδραγόρα, σκεπάζοντάς τον με ένα σκουρόχρωμο, υγρό λίπασμα, έτσι που να μένουν έξω μόνο τα φύλλα. Μετά τίναξε τα χώματα από τα χέρια της, σήκωσε τους αντίχειρες και έβγαλε τις ωτοασπίδες.
"Επειδή οι μανδραγόρες μας είναι ακόμα φυντάνια, το κλάμα τους δε σκοτώνει", είπε ήρεμα, σαν να είχε κάνει κάτι πολύ συνηθισμένο, σαν να είχε ποτίσει, ας πούμε, μια μπιγκόνια. "Παρ' όλα αυτά, θα σας άφηνε αναίσθητους γι' αρκετές ώρες. Κι επειδή είμαι σίγουρη ότι δε θέλετε να χάσετε την πρώτη σας ημέρα στο σχολείο, φροντίστε να φοράτε τις ωτοασπίδες σας όσο δουλεύετε. Όταν έρθει η ώρα να τελειώσετε, θα σας κάνω νόημα. Λοιπόν, από τέσσερις σε κάθε γλάστρα. Εδώ έχει γλάστρες για όλους. Λίπασμα υπάρχει στα σακιά εκεί πέρα. Και να προσέχετε την πλοκαμοφόρο την αιμοβόρο, δαγκώνει!"
Κι έδωσε καθώς μιλούσε ένα δυνατό χτύπημα σε ένα αγκαθωτό σκουροκόκκινο φυτό, κάνοντάς το να μαζέψει τα μακριά κλαδιά του που πλησίαζαν ύπουλα πίσω από τον ώμο της.
Ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη δούλεψαν στην ίδια γλάστρα με ένα σγουρομάλλικο αγόρι του Χάφλπαφλ, το οποίο ο Χάρι ήξερε εξ όψεως αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να μιλήσουν.