05. Η ιτιά που δέρνει (3)
"... Έτσι δεν είχαμε άλλη επιλογή, κυρία. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε το τρένο".
"Και γιατί δε μας στείλατε γράμμα με την κουκουβάγια; Αν δεν κάνω λάθος, έχεις κουκουβάγια", είπε παγερά η ΜακΓκόναγκαλ απευθυνόμενη στον Χάρι.
Ο Χάρι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Τώρα που το είπε η ΜακΓκόναγκαλ, απορούσε πώς δεν το είχε σκεφτεί κι ο ίδιος.
"Δε... Δεν το σκεφτήκαμε..."
"Αυτό", είπε η ΜακΓκόναγκαλ, "είναι προφανές".
Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα του γραφείου. Ο Σνέιπ άνοιξε πανευτυχής. Ήταν ο διευθυντής, ο κύριος Ντάμπλντορ.
Ο Χάρι ένιωσε ένα μούδιασμα σε όλο το κορμί του - ο Ντάμπλντορ ήταν ασυνήθιστα βλοσυρός. Τους κοίταξε πάνω από τη στραβή μύτη του. Ο Χάρι ευχήθηκε από μέσα του να βρίσκονταν ακόμα στο πάρκο κι ας τους βαρούσε η ιτιά.
Έπεσε σιωπή. Τέλος ο Ντάμπλντορ είπε: "Εξηγήστε μου, σας παρακαλώ, τι έγινε".
Ο Χάρι θα προτιμούσε χίλιες φορές ο Ντάμπλντορ να είχε βάλει τις φωνές. Η ηρεμία του και η απογοήτευση που πρόδιδε ο τόνος της φωνής του, καταρράκωσαν τελείως τον Χάρι από τη μια στιγμή στην άλλη. Έτσι, μίλησε απευθυνόμενος στο δάπεδο, χωρίς να τολμάει να κοιτάξει τον Ντάμπλντορ στα μάτια. Είπε τα πάντα, εκτός από το ότι ιδιοκτήτης του μαγεμένου αυτοκινήτου ήταν ο κύριος Ουέσλι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι εκείνος και ο Ρον είχαν βρει τυχαία ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο σταθμευμένο έξω από το σταθμό. Όταν ο Χάρι τελείωσε, ο Ντάμπλντορ συνέχισε να τους κοιτάζει πίσω από τα γυαλιά του.
"Πάμε να πάρουμε τα πράγματά μας", είπε ο Ρον με απελπισμένη φωνή.
"Τι θες να πεις, Ουέσλι;" γάβγισε η κυρία ΜακΓκόναγκαλ.
"Δε θα μας αποβάλετε;" ρώτησε ο Ρον.
Ο Χάρι έριξε μια κλεφτή ματιά στον Ντάμπλντορ.
"Όχι σήμερα, κύριε Ουέσλι", είπε ο Ντάμπλντορ. "Αλλά πρέπει να σας τονίσω τη σοβαρότητα της πράξης σας. Θα γράψω απόψε κιόλας στις οικογένειές σας. Σας προειδοποιώ επίσης ότι, αν το επαναλάβετε, δε θα έχω άλλη επιλογή παρά να σας αποβάλω".
Ο Σνέιπ πήρε ένα ύφος λες και είχαν αναβληθεί οι διακοπές των Χριστουγέννων. Ξερόβηξε και είπε: "Κύριε διευθυντά, τα παιδιά αυτά περιφρόνησαν τους περιοριστικούς κανονισμούς για ανήλικους μάγους και προκάλεσαν σοβαρές φθορές σε ένα αιωνόβιο δέντρο ανεκτίμητης αξίας. Ασφαλώς τέτοιου είδους ενέργειες..."
"Για την τιμωρία των παιδιών αυτών θα αποφασίσει η κυρία ΜακΓκόναγκαλ, Σέβερους", είπε ήρεμα ο Ντάμπλντορ. "Μένουν στον κοιτώνα της και επομένως εκείνη είναι αρμόδια". Στράφηκε στην καθηγήτρια. "Πρέπει να επιστρέψω στη γιορτή, Μινέρβα. Έχω να κάνω ορισμένες ανακοινώσεις. Έλα, Σέβερους, υπάρχει μια υπέροχη τούρτα αμυγδάλου που θέλω να τη δοκιμάσω οπωσδήποτε".
Ο Σνέιπ έριξε ένα φαρμακερό βλέμμα στον Χάρι και στον Ρον καθώς ακολουθούσε τον Ντάμπλντορ έξω από το γραφείο, αφήνοντας τους δυο τους μόνους με την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, η οποία εξακολουθούσε να τους κοιτάζει με το κοφτερό βλέμμα αετού.
"Ουέσλι, καλά θα κάνεις να πας στο ιατρείο, είσαι ματωμένος".
"Δεν είναι τίποτα", είπε ο Ρον σκουπίζοντας βιαστικά με το μανίκι του το κόψιμο πάνω από το μάτι του. "Κυρία, θα ήθελα να παραστώ στην επιλογή της αδελφής μου..."
"Η τελετή της επιλογής τελείωσε", είπε η καθηγήτρια. "Η αδελφή σου τοποθετήθηκε κι αυτή στο Γκρίφιντορ".
"Α, ωραία", είπε ο Ρον.
"Και μια και μιλάμε για το Γκρίφιντορ..." είπε κοφτά η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ.
Αλλά ο Χάρι τη διέκοψε: "Κυρία, όταν πήραμε το αυτοκίνητο, δεν είχε αρχίσει το σχολικό έτος, επομένως... Επομένως δε θα αφαιρεθούν βαθμοί από το Γκρίφιντορ, έτσι δεν είναι;" ολοκλήρωσε κοιτώντας τη με αγωνία.
Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ του έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα, αλλά ο Χάρι θα ορκιζόταν πως χαμογέλασε. Σίγουρα πάντως τα χείλη της δεν ήταν πια τόσο σφιγμένα.
"Δε θα αφαιρεθούν βαθμοί από το Γκρίφιντορ", είπε κι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από την καρδιά του Χάρι, "αλλά θα σας βάλω και τους δύο τιμωρία".
Ο Χάρι δεν περίμενε να τη γλιτώσουν τόσο φτηνά. Όσο για το γράμμα που θα έστελνε ο Ντάμπλντορ στους Ντάρσλι, λίγο τον ενδιέφερε. Ήξερε καλά πως θα απογοητεύονταν που η ιτιά δεν τον είχε λιώσει στο ξύλο.
Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ σήκωσε πάλι το ραβδί της και σημάδεψε το γραφείο του Σνέιπ. Μια πιατέλα με σάντουιτς, δυο ασημένια κύπελλα και μια κανάτα με παγωμένο χυμό κολοκύθας εμφανίστηκαν μεμιάς επάνω του.
"Θα φάτε εδώ κι ύστερα γραμμή στον κοιτώνα σας", είπε. "Πρέπει να επιστρέψω κι εγώ στη γιορτή".
Όταν έκλεισε πίσω της η πόρτα, ο Ρον άφησε να του ξεφύγει ένα σιγανό, μακρόσυρτο σφύριγμα.
"Φοβήθηκα πως θα μας έδιωχναν", είπε αρπάζοντας ένα σάντουιτς.
"Κι εγώ", είπε ο Χάρι παίρνοντας κι αυτός ένα.
"Είμαστε όμως γκαντέμηδες", είπε πνιχτά ο Ρον, μπουκωμένος καθώς ήταν με κοτόπουλο και ζαμπόν. "Ο Φρεντ και ο Τζορτζ θα πρέπει να έχουν πετάξει με το αυτοκίνητο τουλάχιστον έξι φορές και οι Μαγκλ δεν τους είδαν ποτέ". Κατάπιε και δάγκωσε άλλη μια μεγάλη μπουκιά. "Γιατί δεν μπορέσαμε να περάσουμε από το διαχωριστικό;"
Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους. "Πρέπει να προσέχουμε τις κινήσεις μας από δω και πέρα", είπε και ήπιε μιαν απολαυστική γουλιά χυμού. "Και χάσαμε και τη γιορτή..."
"Η ΜακΓκόναγκαλ δεν ήθελε να κάνουμε τη φιγούρα μας", είπε ο Ρον, "για να μη νομίζουν τα άλλα παιδιά πως είναι μαγκιά να καταφτάνεις με μια φανταχτερή κουρσάρα".
Όταν έφαγαν όσα σάντουιτς ήθελαν (η πιατέλα ξαναγέμισε από μόνη της), έφυγαν από το γραφείο και πήραν το γνωστό δρόμο για τον κοιτώνα Γκρίφιντορ. Το κάστρο ήταν ήσυχο, η γιορτή είχε τελειώσει. Προσπέρασαν τα πορτρέτα που μιλούσαν, καθώς και τις φορεσιές και τις πανοπλίες που γύριζαν, ανέβηκαν τη στενή πέτρινη σκάλα που οδηγούσε στο διάδρομο όπου ήταν κρυμμένη η μυστική είσοδος του κοιτώνα Γκρίφιντορ, πίσω από την ελαιογραφία μιας παχύσαρκης γυναίκας με ροζ μεταξωτό φόρεμα.
"Το σύνθημα;" τους είπε καθώς πλησίαζαν.
"Ε..." έκανε ο Χάρι.
Δεν ήξεραν το καινούριο σύνθημα, γιατί δεν είχαν δει ακόμα κάποιον αριστούχο του Γκρίφιντορ, αλλά ήρθε αμέσως βοήθεια. Βιαστικά βήματα ακούστηκαν πίσω τους. Γυρίζοντας, είδαν την Ερμιόνη να 'ρχεται.
"Α, εδώ είσαστε! Τι γίνατε; Κυκλοφορούν εξωφρενικές φήμες. Κάποιος είπε ότι αποβληθήκατε γιατί τρακάρατε με ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο".
"Δεν αποβληθήκαμε", την καθησύχασε ο Χάρι.
"Ήρθατε όμως με ιπτάμενο αυτοκίνητο;" είπε η Ερμιόνη το ίδιο αυστηρά όπως η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ.
"Να λείπει το κήρυγμα", είπε εκνευρισμένος ο Ρον. "Λέγε τώρα το καινούριο σύνθημα".
"Γαλοπούλα", είπε ανυπόμονα η Ερμιόνη. "Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα..."
Τη φράση της διέκοψε το πορτρέτο της παχύσαρκης κυρίας, το οποίο ανασηκώθηκε αποκαλύπτοντας ένα άνοιγμα στον τοίχο, απ' όπου ακούστηκαν θυελλώδη χειροκροτήματα. Όλο το Γκρίφιντορ ήταν στο πόδι, στριμωγμένο στην αίθουσα αναψυχής -άλλα παιδιά όρθια πάνω στα επικλινή τραπέζια κι άλλα στις αναπαυτικές πολυθρόνες-, περιμένοντας τον ερχομό τους. Χέρια απλώθηκαν μέσα από το άνοιγμα και τράβηξαν μέσα τον Χάρι και τον Ρον, όχι όμως και την Ερμιόνη, η οποία το δρασκέλισε μόνη της.
"Έξοχο!" φώναξε ο Λι Τζόρνταν. "Εμπνευσμένο! Τι άφιξη! Να τρακάρετε στην ιτιά που δέρνει με ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο! Θα έχουμε να λέμε για χρόνια!"
"Μια χαρά τα καταφέρατε", είπε ένας σπουδαστής του πέμπτου έτους, με τον οποίον ο Χάρι δεν είχε μιλήσει ποτέ.
Κάποιος τους χτύπησε στην πλάτη σαν να είχαν νικήσει στο μαραθώνιο. Ο Φρεντ και ο Τζορτζ άνοιξαν δρόμο ανάμεσα στο πλήθος, βγήκαν μπροστά και είπαν με μια φωνή:
"Γιατί δε μας πήρατε και μας, ε;"
Ο Ρον είχε κοκκινίσει και χαμογελούσε αμήχανα, αλλά ο Χάρι διέκρινε κάποιον που δεν ήταν διόλου ευχαριστημένος. Πάνω από τα κεφάλια μερικών ενθουσιασμένων πρωτοετών ξεχώριζε ο Πέρσι, ο οποίος προσπαθούσε να τους πλησιάσει, προφανώς για να τους κατσαδιάσει. Ο Χάρι σκούντησε τον Ρον στα πλευρά κι έγνεψε προς την κατεύθυνση του Πέρσι. Ο Ρον μπήκε αμέσως στο νόημα.
"Πάμε πάνω. Είμαστε πολύ κουρασμένοι", είπε ο Ρον.
Και προχώρησαν με δυσκολία ανάμεσα στο πλήθος προς μια πόρτα στο βάθος, που έβγαζε στη στριφογυριστή σκάλα και στα δωμάτια με τα κρεβάτια.
"Καληνύχτα", φώναξε ο Χάρι στην Ερμιόνη, η οποία είχε ύφος βλοσυρό σαν του Πέρσι.
Με τα πολλά κατάφεραν να φτάσουν στην άλλη άκρη της αίθουσας, ενώ φιλικά χέρια τους χτυπούσαν κάθε τόσο στην πλάτη. Ανέβηκαν βιαστικά τη στριφογυριστή σκάλα ως την κορυφή και έφτασαν επιτέλους στην πόρτα του δωματίου τους, που είχε τώρα την επιγραφή "Δευτεροετείς". Μπήκαν στο γνωστό κυκλικό δωμάτιο με τα στενά παράθυρα, τα κρεβάτια με τον ουρανό και τις κόκκινες βελούδινες κουρτίνες. Κάποιος είχε φέρει τα μπαούλα τους και τα είχε αφήσει μπροστά στα πόδια των κρεβατιών τους.
Ο Ρον χαμογέλασε ένοχα στον Χάρι.
"Το ξέρω πως δε θα 'πρεπε να το ευχαριστηθώ, αλλά..."
Ξάφνου η πόρτα του δωματίου τους άνοιξε και μπήκαν μέσα τα υπόλοιπα παιδιά του δεύτερου έτους, δηλαδή ο Σιμούς Μίλιγκαν, ο Ντιν Τόμας και ο Νέβιλ Λονγκμπότομ.
"Απίστευτο!" χαμογέλασε πλατιά ο Σίμους.
"Μαγκιά!" είπε ο Ντιν.
"Καταπληκτικό!" είπε με δέος ο Νέβιλ.
Ο Χάρι δεν άντεξε. Χαμογέλασε κι αυτός.