Start learning this lesson now

"Doktor Piotr" - Stefan Żeromski, "Doktor Piotr" - 10

"Doktor Piotr" - 10

Dominik Cedzyna wysoko podniósł brwi i ze zdumieniem patrzał na syna.

— Ty chyba masz bzika, mój Piotrusiu. Cóż ty pleciesz?

Doktor Piotr usiadł przy stoliku, przysunął arkusz czystego papieru i zaczął mówić powoli:

Nad wieczorem dopiero skończył się zajadły spór między ojcem i synem. Obydwaj zamilkli pod wpływem tej zaciętości, co zdaje się zamykać serce jak zamyka wieko trumny nad drogimi zwłokami.

Stary obojętnie i z pogardą patrzał na krzątanie się doktora Piotra dokoła walizki. Od czasu do czasu szyderczy uśmiech przemykał się po jego wargach i oczy błyskały gniewem. Po długim milczeniu wyniośle i obojętnie rzekł:

— Czy tutaj nie mógłbyś stanowczo zarobić, aby uczynić głupim sentymentom?

— Nie mógłbym, proszę ojca, tak prędko, jak tego pragnę. Tam mam miejsce i płacę stosunkowo niezłą.

— Można by i tu znaleźć posadę. Bijakowski…

— Ja nigdy i nic wspólnego mieć nie będę z panami Bijakowskimi. Nikt mnie nigdy nie protegował, oprócz moich wiadomości i pracy.

— Pisałeś mi, że cię protegował jakiś profesor — rzekł stary oschle. — Jesteś w niezgodzie z samym sobą, znakomity filozofie.

— Nie. Profesor podał moje nazwisko, ponieważ stosownie do żądania miał wskazać czyjekolwiek nazwisko. Wskazał moje, bo uważał to za słuszne ze względu na moją porządna pracę i usposobienie do samodzielnych doświadczeń.

— Rzeczywiście, racja fizyka! Bijakowski również, uważałby za słuszne ze względu… i tak dalej…

— Nikt dobrowolnie nie zaraża się parchami… Toteż i mnie dobrze, pókim czysty…

Stary roześmiał się. Znowu nastało milczenie aż do chwili, kiedy młody człowiek zdjął palto z kołka i począł leniwie naciągać je na ramiona.

— Czyż ty naprawdę?… — zapytał pan Dominik.

— Tak, ojcze.

— Oby cię Bóg nie skarał ciężko, moje dziecko!

— Pierwszą ratę mam nadzieję przysłać w maju. W tym notesie wyliczyłem należytość każdego za cztery lata. Niechże ojciec raczy sumiennie…

— Precz, durniu! — krzyknął grubiańsko pan Dominik w przystępie wściekłego gniewu.

Ręce mu się trzęsły, w oczach migotał zły ogień.

Doktor Piotr, blady jak papier, zbliżył się do niego ze łzami w oczach i schylił mu się do nóg. Starzec odepchnął go, usunął się w kąt pokoju i odwrócił plecami. Słyszał, jak drzwi z cicha skrzypnęły i zawarły się za wychodzącym, słyszał suchy szczęk klamki, ale nie odwrócił głowy. Zapadał powoli w stan gnuśnego spokoju, obojętności tak zupełnej, że graniczyła prawie z zadowoleniem.

„Dobrze, że powiedziałem »durniu«! — pomyślał. — To mu pójdzie w pięty…”

Po upływie kilkunastu minut wyjrzał przez okno. Na podwórzu nie było nikogo. Pod zachód słońca widać było przedmioty wyraźnie. Na każdej szybie rysowały się i rosły w oczach, idąc z dołu do góry, fantastyczne gałązki mrozu. Starzec przypatrywał im się z zajęciem i myślał o czymś dawnym, ogromnie dawnym. Doznawał przez chwilę uczuć małego chłopca, który w pięknym dworze siedzi obok matki, pięknej, dobrej, kochanej matki, i patrzy na gałązeczki przymrozka… Nudzi mu się, płakałby i kaprysił, gdyby nie to, że pełzające odnóżki, pręty i zębate liście tak go zaciekawiają, tak bawią…

Z zadumy obudził go dopiero daleki świst lokomotywy. Ten dźwięk sprawił mu taki ból jak uderzenie młotkiem w czaszkę. Wziął czapkę i wyszedł z pokoju.

Ku stacji kolejowej z wolna zbliżał się pociąg, kopiąc się i nurzając w zaspach, jakby je żelaznym kadłubem roztrącał i przewiercał. Pan Dominik począł iść ku dworcowi wielkimi krokami. Zmrok padał żywo i w miarę zwiększania się ciemności coraz wyraźniej błyskały latarnie na linii drogi żelaznej, niby duchy dobroczynne dające znać o wielkim niebezpieczeństwie. Gdy pan Cedzyna był na połowie drogi, ujrzał z daleka sylwetkę człowieka idącego od stacji. Odetchnął głęboko w nadziei, że doktor Piotr wraca. Wkrótce zrównał się z tym człowiekiem: był to strycharz z cegielni, młody i wesoły parobczak.

— Ty, gdzieś chodził? — zapytał go rządca ponuro.

— Na stację.

— Po co?

— Zaniosłem zawiniątko za młodym panem…

— Za jakim młodym panem?

— Ady za panem Pietrem.

— Pojechał? — zapytał starzec obojętnie.

— Pojechał, proszę łaski pana.

— Widziałeś?

— A no, i nie widziałbym? Jeszczem mu tobół zaniósł do maszyny.

— Mówił co do ciebie?

— E… mówić to ta nie mówił dużo.

— Wracaj do domu.

Chłopak oddalił się szybko brzegiem drogi. Potem przeskoczył przez rów i poszedł ku górze na przełaj przez pole.

Pan Dominik patrzył za nim ciągle, wtedy nawet, kiedy tamten skrył się w ciężkim cieniu góry. Twarz starca stuliła się i zmalała, nos się wygiął i wyciągnął ku brodzie, oczy nakryły dolnymi powiekami. Stał na miejscu i sięgał co chwila ręką, jakby z zamiarem przywołania strycharza. Następnie poszedł wolno, nie mając żadnego już zamiaru ani wiadomości o kierunku, w jakim postępuje. Schylał się ku ziemi i przy świetle ostatniego brzasku zorzy wieczornej rozpoznawał głębokie ślady stóp syna wyciśnięte w miękkim śniegu, które mróz miłosierny utrwalał dla niego na tej okrutnej drodze. Nad każdym z tych śladów zatrzymywał się, macał go laską… Nad każdym z piersi jego wydzierał się cichy, nieprzerwany jęk, podobny do żałosnego skomlenia wiatru nad mogiłami cmentarza.

"Doktor Piotr" - 10 doctor|Piotr "Dr Peter" - 10 "Doctor Piotr" - 10

— Wartość każdego towaru po ukończeniu produkcji składa się z kapitału stałego (oznaczamy go literą c), z kapitału zmiennego, czyli płacy najemników (dajmy na to v), i z tak zwanej wartości dodatkowej, czyli zysku, co oznaczam literą p. Stosunek wartości dodatkowej do kapitału zmiennego czyli zysku do płacy najemnika, p:v, pokazuje stopę wartości dodatkowej, czyli normę wyzysku. value|each|commodity|after|completion|production|consists|reflexive pronoun|from|capital|constant|we denote|it|letter|c|from|capital|variable|that is|wage|of hired workers|let’s say|on|that|v|and|from|so|called|value|surplus|that is|profit|which|I denote|letter|p|ratio|value|surplus|to|capital|variable|that is|profit|to|wage|of hired worker|||it shows|rate|value|surplus|that is|norm|exploitation — The value of each commodity upon completion of production consists of constant capital (denoted by the letter c), variable capital, which is the wages of hired workers (let's say v), and the so-called surplus value, which is profit, denoted by the letter p. The ratio of surplus value to variable capital, that is, profit to the wages of hired workers, p:v, shows the rate of surplus value, or the rate of exploitation. Obliczmy, proszę ojca, skrupulatnie przychód i rozchód… let’s calculate|please|father|meticulously|income|and|expenditure Let's calculate, please, father, the income and expenses meticulously…

— Tak, ojcze. yes|father — Yes, father.

— Oby cię Bóg nie skarał ciężko, moje dziecko! may|you|God|not|punish|severely|my|child — May God not punish you severely, my child!

— Precz, durniu! away|fool — Get lost, fool! — krzyknął grubiańsko pan Dominik w przystępie wściekłego gniewu. he shouted|rudely|Mr|Dominik|in|fit|furious|anger "— shouted Mr. Dominik rudely in a fit of furious anger."},{

— Na stację. to|station — To the station.

— Po co? for|what — Why?

— Zaniosłem zawiniątko za młodym panem… I carried|bundle|after|young|gentleman — I took the bundle for the young gentleman…

— Za jakim młodym panem? after|which|young|gentleman — Which young gentleman?

— Ady za panem Pietrem. yes|after|gentleman|Peter — The one named Peter.

— Pojechał? He left — Did he leave? — zapytał starzec obojętnie. |old man|indifferently — asked the old man indifferently.

— Pojechał, proszę łaski pana. he left|please|mercy|sir — He went, please, your grace.

— Widziałeś? you saw — Did you see?

— Mówił co do ciebie? he said|what|to|you — Did he say anything about you?

— Wracaj do domu. return|to|home — Go back home.

ai_request(all=42 err=0.00%) translation(all=84 err=3.57%) cwt(all=846 err=0.35%) en:B7ebVoGS:250518 openai.2025-02-07 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=3.43 PAR_CWT:B7ebVoGS=7.85