فضایی ها: دوست یا دشمن؟
اگه یه روز از خواب بیدار شیم و ببینیم فضاییا اومدن سیارهی ما، چکار میکنیم؟
یا درستتر بپرسم، اونا با ما چکار میکنن؟
خب وقتی با این مسافتای زیادی که بین ستارهها و
کهکشانا هست، تونستن تا زمین بیان، یعنی خیلی پیشرفتهتر از ما هستن.
اصلا چه دلیلی داره که بخوان تا زمین بیان؟
جوابای دقیقی نمیشه به این سوالا داد اما اگه دوس داری یه مقدار
بیشتر وارد عمق مطلب بشیم و دربارهش بحث کنیم ادامهی ویدیو رو ببین.
اگه اون دکمهی سابسکرایب زیر ویدیورم بزنی کمک بزرگی کردی.
در مورد اینکه فضاییها اصلا وجود دارن یا نه،
نظرات مختلفی هست که هرکدوم دلایل خودشونو دارن.
نظر یه عده اینه که با وجود تعداد خیلی زیاد کهکشانا و ستارهها و
سیارهها، احتمال اینکه زندگی فقط روی زمین باشه خیلی خیلی کمه.
یعنی شما در نظر بگیرید یه کهکشان مثل کهکشان راه شیری چیزی بین 100 تا 400
میلیارد ستاره داره بعد حدود ۴۰۰ میلیارد کهکشان هم توی کل دنیا وجود داره.
فکرشو کن 400 میلیارد کهکشان که هرکدومشونم چندصد میلیارد ستاره دارن.
خیلی عدد بزرگیه اصلا نمیشه تصورش کرد.
شما از یک تا یک میلیارد بخوای بشمری، هر عددم توی یه ثانیه بشمری، یعنی مثلا: یک...
دو... سه... چهار... میدونی چقدر طول میکشه تا برسی به یک میلیارد؟ 32 سال!
یعنی میخوام بگم که عدد یک میلیارد خیلی عدد بزرگیه.
حالا از بین این همه ستاره و سیاره چطوری میشه انتظار داشت ک زندگی فقط روی
یه سیارهی معمولی به وجود اومده باشه که داره دور یه خورشید معمولی
میچرخه که اونم روی لبه ی یه کهکشان از بین چندصدمیلیارد کهکشان هست؟
من که خودم نمیتونم همچین چیزی رو قبول کنم.
من فکر میکنم این ایده خیلی درستتره که
زندگی مثل ویروس توی کل جهان پخش شده.
منتها بزرگترین دلیلی که تا حالا هیچ اثری ازش پیدا نکردیم
این فاصلههای وحشتناکیه که بین ستارهها و کهکشانا هست.
اون طرفم، یه عدهای اعتقاد دارن زندگی اتفاقا خیلی خیلی نادره و احتمال اینکه
جاهای دیگه هم حیات وجود داشته باشه تقریبا نزدیک به صفره.
اینام دلایل خودشونو دارن.
بهرحال ما توی این ویدیو فرضو بر این میگیریم که زندگی بیرون از زمین
وجود داره، یعنی آدمفضاییها وجود دارن و حالا میخوایم ببینیم اگه
یه وقت به سیارهی ما بیان، چه رفتاری از خودشون نشون میدن؟
دوست مان یا دشمن ما؟
این صحنههایی که فضاییها با یه تعداد زیادی هجوم آوردن به سیارهی ما و میخوان
بشرو نابود کنن و سیارهی مارو استعمار کنن، توی فیلما زیاد دیدید.
اما چقد احتمال داره که واقعا همچین اتفاقی بیفته؟
برای اینکه بتونن این کارو بکنن باید به حدی پیشرفت کرده
باشن که بتونن سفرای بینستارهای انجام بدن.
تازه نه بین هر ستارههایی که دلشون خواست، بین ستارههایی که نزدیک به همن.
مگه اینکه بتونن با یه سرعتی بیشتر از سرعت نور
حرکت کنن که فعلا از نظر علمی غیرممکنه.
یکی از آدمای مهمی که نسبت به فضاییا دید منفی داره استفن هاوکینگ هست که
توی یکی از برنامههاش که از کانال دیسکاوری پخش شد گفت:
«فقط باید به خودمان نگاه کنیم تا ببینیم چگونه زندگی هوشمند
تبدیل به چیزی میشود که نمیخواهیم آن را ببینیم.
من تصور میکنم آنها (یعنی فضاییا) در فضاپیماهای بزرگی
زندگی میکنند و تمام منابع سیارهی خودشان را مصرف کردهاند.
چنین فضاییهای پیشرفتهای احتمالا کوچنشین شدهاند و
به دنبال تصرف و مستعمره کردن هر سیارهای که پیدا کنند هستند.»
ناسا یه صفحهی طلا روی یکی از کاوشگراش به نام کاوشگر ویجر نصب کرده بود
که روش نقشهی دقیق منظومهی شمسی و سیارهی زمینو حک کرده بودن.
ویجر الان از منظومهی شمسی خارج شده و
داره با سرعت خیلی زیاد توی فضا حرکت میکنه.
استفن هاوکینگ نظر خوبی دربارهی این کار نداشت و گفته بود:
به فضاییها نگویید ما اینجا هستیم، ممکن است دوست ما نباشند.
به نظر استفن هاوکینگ این یه اشتباه بزرگ بود مث اینکه توی یه جنگل خطرناک
راه بری و سروصدا کنی، که این باعث میشه که توجه شکارچیا به سمتت جلب بشه
استفن هاوکینگ در مورد اینکه وقتی فضاییا بیان با ما دوستن یا دشمن، گفته بود:
«اگر فضاییها ما را ملاقات کنند، نتیجه بسیار شبیه به وقتی خواهد بود که
کریستف کلمب برای اولین بار به آمریکا رفت و این برای بومیان آنجا خوشایند نبود.»
یعنی به نظر هاوکینگ همونطور که اروپاییها که از نظر علمی پیشرفتهتر بودن
وارد آمریکا شدن و از منابع بکرش استفاده کردن و بومیای اونجا هم
تقریبا از بین رفتن، مشابه این اتفاقم وقتی میفته که فضاییا به زمین بیان.
یعنی این فضاییا در اصل دنبال یه سیارهای بودن که مستعمرش کنن و از منابعش
استفاده کنن چون منابع سیارهی خودشونو خیلی وقت پیش تموم کردن.
اما یه طرزفکر دیگهای هم هست که با این ایده مخالفه.
استدلالش اینه که وقتی تاریخ خودمونو بررسی میکنیم متوجه میشیم که
هرچقدر که زمان گذشته خشونت انسانها کمتر و کمتر شده.
آدمای الان نسبت به صد سال یا هزار سال پیش نرمتر و عاقلتر و اجتماعیتر شدن.
ولی میتونیم بگیم این قضیه در مورد فضاییا هم درسته؟
ممکنه درست باشه ممکنه نباشه.
ولی اگه از نظر تکاملی به قضیه نگاه کنیم
میشه حدس زد که احتمالا فضاییا هم همینطورن.
برای توضیح بزرگ شدن اندازهی مغز ما انسانا نظریههای مختلفی
هست که یکی از مهمتریناشون اینه که حرکت ازسمت زندگی تکی
به زندگی گروهی و اجتماعی باعث شده که مغز ما رشد بکنه.
چون توی زندگی گروهی لازم بوده با بقیه ارتباط برقرار کنیم
و مهارتایی مثل زبان و احساسات مختلف بوجود اومدن که همینا نیاز
به عصبهای پیچیدهتری داشتن و در نتیجه مغز بزرگتر شده.
حالا، موجوداتی که غیراجتماعی هستن هم میتونن به یه حدی از
پیشرفت برسن که سفرهای بینستارهای انجام بدن؟
واقعا خیلی بعیده، چون یه همچین پیشرفتهای بزرگی از همکاریای بزرگ بوجود میاد.
یعنی مثلاً یه پروژهای که نسبت به سفرهای بین ستارهای
خیلی سادهتره مثل همین ایستگاه فضایی بینالمللی
از همکاری چندتا کشور به وجود اومده به خاطر هزینههای بالا و مشکلات دیگه.
موجودات غیر اجتماعی بیشتر از اینکه بتونن وقتشونو صرف
چیزایی مثل پیشرفت علم و تکنولوژی و اینا بکنن، مجبورن
وقتشونو صرف پیدا کردن غذا و تولید مثل و جنگ و بقیهی کارا کنن.
پس خلاصهی همهی حرفام این میشه که یه عده فک میکنن
فضاییا خطر خیلی بزرگی هستن برای ما بعد وقتی که بیان احتمالا
باعث نابودی ما میشن، یه عدهی دیگه فک میکنن که
موجوداتی که بتونن از فواصل خیلی دور تا کرهی زمین بیان،
احتمالا دیگه اونقد پیشرفت کردن که به فکر نابود کردن ما نباشن.
البته خب یه عدهای هم هستن که وسط رو میگیرن و میگن که این طرز فکر
صفر و صدی اشتباهه، فضاییا ممکنه یسریاشون با ما دوست
باشن یسریاشونم دشمن، نه اینکه همشون یا دوستن یا دشمن.
اگه این ویدیو رو دوس داشتی لایک و کامنت فراموش نشه،
منتظر نظراتتونم هستم و مثل همیشه،
بدون ترس سوال بپرس و دنبال جواب باش.
