Pars III, 1
Cum haec agerentur, venit AppoIIonius, xiv anno jam transacto, ad domum Stranguilionis et Dyonisiadis ad civitatem Tharsim. Quem cum vidisset Stranguilio, perrexit rapido cursu dixitque uxori suae Dyonisiadae:
Dixisti Apollonium naufragum esse mortuum; ecce venit ad repetendam filiam! Ecce, quid dicturi sumus pro jilia?
Et illa: Miser vir et ego conjux accipiamus vestes lugubres, perfundamus lacrimas et credet nobis, quod filia ejus naturali morte defuncta est.
Cum haec ita agerentur, intravit Apollonius; ut vero vidit eos lugubri veste indutos, ait:
Quare in adventu meo funditis lacrimas? Credo, quod istae lacrimae non sunt vestrae, sed meae.
Ait mulier nequam: Utinam ad aures tuas alius et non ego aut conjux meus diceret, quod jam dicam! Tharsia tua filia subito defuncta est.
Apollonius haec audiens, totum corpus ejus contremuit, diuque defixus stetit. Tandem resumpto spiritu intuens mulierem ait: O mulier, si filia mea defuncta est, ut dicis, numquid et pecunia ac vestes simulque perierunt!
At illa: Aliquae sunt, aliquae perierunt.
Et dixerunt: Crede nobis, quia credidimus, quod filiam venientem invenires, et ut scias, nos non esse mentitos, habemus testimonium; cives enim nostri memores beneficiorum tuorum in proximo litore ex aere collato filiae tuae motiumentum fecerunt, quod potes videre.
ApoIIonius credens, eam esse defunctam, ad famulos ait:
ToIIite haec, famuli, et ferte ad navem! Ego vadam ad filiae meae monumentum.
Legit titulum sicut superius est scriptum. Stetit quasi extra se, maledicens oculos proprios et ait:
O crudeles oculi, filiae meae non potuistis lacrimas fundere!
Hiis dictis ad navem perrexit et ait famulis suis:
Prohicite me, queso, in profunditatem maris! Cupio enim in undis exhalare spiritum.
Et dum prosperis navigat Tyrum, reversus subito, mutatum est pelagus et per diversa maris discrimina naves jactabantur; omnibus autem deum rogantibus ad Machilenam civitatem, in qua erat filia sua Tharsia, venerunt; gubernator autem cum omnibus magnum plausum dedit.
Ait AppoIIonius: Quis sonus hilaritatis aures meas percussit?
Ait gubernator: Gaude, domine, quia hodie natalitia celebrantur!
Apollonius ingemuit et ait: Et omnes diem festum celebrent praeter me; sufficiat famulis meis poena mea ac dolor, dono eis x aureos, et emant, quae voluerint, et diem festum celebrant, et quicumque vocaverit me vel gaudium mihi fecerit, crura illorum frangi jubeo.
Dispensator itaque necessaria tulit et rediit ad navem. Cum igitur omnibus navibus navis Apollonii honoratior esset, cum magno convivio ceteris melius celebrant nautae Apollonii. Athenagora, qui Tharsiam diligebat, juxta navem in litore ambulabat, vidit navem AppoIIonii et ait:
Ecce, amici, navis ista mihi pIacet, quam video decenter esse paratam.
Nautae, ut audiunt suam navem laudari, dixerunt ei:
O domine, rogamus, in navem nostram ascendatis!
Et ille: Mihi placet.
Ascendit et libenti cmiino discubuit, posuitque decem aureos in mensa et ait:
Ecce non frustra me invitaveritis!
Et dixerunt: Domine, regratiamur vobis.
Cum auteni princeps vidisset omnes discumbentes, ait:
Quis est dominus navis?
Ait gubernator: Dominus navis in luctu moratur; jacet inferius et mori optat in mari, conjugem perdidit et filiam in terra aliena.
Athenagora ait uni servo Ardalio nomine:
Dabo tibi duos aureos; tantum descende et dic ei: Rogat te princeps civitatis hujus, procede de tenebris ad lucem!
Ait juvenis: Non possum aureis tuis crura reparare. Quaere alium, quia jussit, quicumque eum appellaverit, crura ejus frangantur.
Athenagora ait: Hanc legem vobis constituit, non mihi; ego autem descendam ad eum. Dicito mihi, quomodo vocatur.
At illi: Apollonius.
Audito hoc nomine, ait intra se: Et Tharsia appellavit patrem suum Apollonium!
Descendit ad eum; quem ut vidit barba prolixa, caput squalidum, submissa voce dixit:
Ave, Apolloni!
Apollonius ut audivit, putans se ab aliquo servorum appellari, turbulento vultu respiciens vidit ignotum hominem, honestum et decorum, siluit.
Ait ei princeps: Scio, te mirari, quod ego ignotus te appellavi. Disce, quia princeps sum hujus civitatis, Athenagora nomine; descendi ad litus naves contuendas; inter cetera vidi navem tuam decenter ornatam et amavi aspectum suum; invitatus eram a nautis tuis, ideo ascendi et libenti animo discubui; inquisivi doniinum navis, quem dixerunt in luctu grandi esse; propter quod ad te descendi, ut te de tenebris producerem ad lucem; spero, quia dabit tibi deus post luctum gaudium.
Apollonius levavit caput et dixit: Quis es, domine, vade in pace; ego autem non suni dignus epulari , et ideo amplius vivere nolo.
Athenagora confusus ascendit in superiori navis et dixit:
Non valeo persuadere domino vestro, ut ad lucem exeat; quid faciam, ut revocem a proposito mortis?
Vocavit unum de pueris suis et ait: Vade ad lenonem et roga eum, ut mittat ad me Tharsiam; habet enim sapienciam et sermonem suavem; poterit eum forsitan exhortari, ne talis taliter moriatur.