×

We use cookies to help make LingQ better. By visiting the site, you agree to our cookie policy.


image

Incerti autoris "Historia Apollonii Regis Tyri", Pars III, 1

Pars III, 1

Cum haec agerentur, venit AppoIIonius, xiv anno jam transacto, ad domum Stranguilionis et Dyonisiadis ad civitatem Tharsim. Quem cum vidisset Stranguilio, perrexit rapido cursu dixitque uxori suae Dyonisiadae:

Dixisti Apollonium naufragum esse mortuum; ecce venit ad repetendam filiam! Ecce, quid dicturi sumus pro jilia?

Et illa: Miser vir et ego conjux accipiamus vestes lugubres, perfundamus lacrimas et credet nobis, quod filia ejus naturali morte defuncta est.

Cum haec ita agerentur, intravit Apollonius; ut vero vidit eos lugubri veste indutos, ait:

Quare in adventu meo funditis lacrimas? Credo, quod istae lacrimae non sunt vestrae, sed meae.

Ait mulier nequam: Utinam ad aures tuas alius et non ego aut conjux meus diceret, quod jam dicam! Tharsia tua filia subito defuncta est.

Apollonius haec audiens, totum corpus ejus contremuit, diuque defixus stetit. Tandem resumpto spiritu intuens mulierem ait: O mulier, si filia mea defuncta est, ut dicis, numquid et pecunia ac vestes simulque perierunt!

At illa: Aliquae sunt, aliquae perierunt.

Et dixerunt: Crede nobis, quia credidimus, quod filiam venientem invenires, et ut scias, nos non esse mentitos, habemus testimonium; cives enim nostri memores beneficiorum tuorum in proximo litore ex aere collato filiae tuae motiumentum fecerunt, quod potes videre.

ApoIIonius credens, eam esse defunctam, ad famulos ait:

ToIIite haec, famuli, et ferte ad navem! Ego vadam ad filiae meae monumentum.

Legit titulum sicut superius est scriptum. Stetit quasi extra se, maledicens oculos proprios et ait:

O crudeles oculi, filiae meae non potuistis lacrimas fundere!

Hiis dictis ad navem perrexit et ait famulis suis:

Prohicite me, queso, in profunditatem maris! Cupio enim in undis exhalare spiritum.

Et dum prosperis navigat Tyrum, reversus subito, mutatum est pelagus et per diversa maris discrimina naves jactabantur; omnibus autem deum rogantibus ad Machilenam civitatem, in qua erat filia sua Tharsia, venerunt; gubernator autem cum omnibus magnum plausum dedit.

Ait AppoIIonius: Quis sonus hilaritatis aures meas percussit?

Ait gubernator: Gaude, domine, quia hodie natalitia celebrantur!

Apollonius ingemuit et ait: Et omnes diem festum celebrent praeter me; sufficiat famulis meis poena mea ac dolor, dono eis x aureos, et emant, quae voluerint, et diem festum celebrant, et quicumque vocaverit me vel gaudium mihi fecerit, crura illorum frangi jubeo.

Dispensator itaque necessaria tulit et rediit ad navem. Cum igitur omnibus navibus navis Apollonii honoratior esset, cum magno convivio ceteris melius celebrant nautae Apollonii. Athenagora, qui Tharsiam diligebat, juxta navem in litore ambulabat, vidit navem AppoIIonii et ait:

Ecce, amici, navis ista mihi pIacet, quam video decenter esse paratam.

Nautae, ut audiunt suam navem laudari, dixerunt ei:

O domine, rogamus, in navem nostram ascendatis!

Et ille: Mihi placet.

Ascendit et libenti cmiino discubuit, posuitque decem aureos in mensa et ait:

Ecce non frustra me invitaveritis!

Et dixerunt: Domine, regratiamur vobis.

Cum auteni princeps vidisset omnes discumbentes, ait:

Quis est dominus navis?

Ait gubernator: Dominus navis in luctu moratur; jacet inferius et mori optat in mari, conjugem perdidit et filiam in terra aliena.

Athenagora ait uni servo Ardalio nomine:

Dabo tibi duos aureos; tantum descende et dic ei: Rogat te princeps civitatis hujus, procede de tenebris ad lucem!

Ait juvenis: Non possum aureis tuis crura reparare. Quaere alium, quia jussit, quicumque eum appellaverit, crura ejus frangantur.

Athenagora ait: Hanc legem vobis constituit, non mihi; ego autem descendam ad eum. Dicito mihi, quomodo vocatur.

At illi: Apollonius.

Audito hoc nomine, ait intra se: Et Tharsia appellavit patrem suum Apollonium!

Descendit ad eum; quem ut vidit barba prolixa, caput squalidum, submissa voce dixit:

Ave, Apolloni!

Apollonius ut audivit, putans se ab aliquo servorum appellari, turbulento vultu respiciens vidit ignotum hominem, honestum et decorum, siluit.

Ait ei princeps: Scio, te mirari, quod ego ignotus te appellavi. Disce, quia princeps sum hujus civitatis, Athenagora nomine; descendi ad litus naves contuendas; inter cetera vidi navem tuam decenter ornatam et amavi aspectum suum; invitatus eram a nautis tuis, ideo ascendi et libenti animo discubui; inquisivi doniinum navis, quem dixerunt in luctu grandi esse; propter quod ad te descendi, ut te de tenebris producerem ad lucem; spero, quia dabit tibi deus post luctum gaudium.

Apollonius levavit caput et dixit: Quis es, domine, vade in pace; ego autem non suni dignus epulari , et ideo amplius vivere nolo.

Athenagora confusus ascendit in superiori navis et dixit:

Non valeo persuadere domino vestro, ut ad lucem exeat; quid faciam, ut revocem a proposito mortis?

Vocavit unum de pueris suis et ait: Vade ad lenonem et roga eum, ut mittat ad me Tharsiam; habet enim sapienciam et sermonem suavem; poterit eum forsitan exhortari, ne talis taliter moriatur.


Pars III, 1 Part III, 1 Partie III, 1 Bölüm III, 1

Cum haec agerentur, venit AppoIIonius, xiv anno jam transacto, ad domum Stranguilionis et Dyonisiadis ad civitatem Tharsim. While these things were going on, AppoIIonius, after the 14 year had passed, came to the house of Stranguilio and Dionisiadis, to the city of Tharsis. Quem cum vidisset Stranguilio, perrexit rapido cursu dixitque uxori suae Dyonisiadae: When he saw him stranguilio, he went on with a rapid pace and said to his wife Denise:

Dixisti Apollonium naufragum esse mortuum; ecce venit ad repetendam filiam! You said that Apollonius the shipwreck was dead; Behold, he is coming to regain his daughter! Ecce, quid dicturi sumus pro jilia? Behold, what are we to say for the flowers?

Et illa: Miser vir et ego conjux accipiamus vestes lugubres, perfundamus lacrimas et credet nobis, quod filia ejus naturali morte defuncta est. And she: Poor man and I wife, let us take our mournful clothes, let us shed our tears, and she will believe us that her daughter died by natural death.

Cum haec ita agerentur, intravit Apollonius; ut vero vidit eos lugubri veste indutos, ait: While these things were going on, Apollonius entered; but when he saw them clothed in mournful clothing, he said:

Quare in adventu meo funditis lacrimas? Why do you shed tears at my arrival? Credo, quod istae lacrimae non sunt vestrae, sed meae. I believe that these tears are not yours, but mine.

Ait mulier nequam: Utinam ad aures tuas alius et non ego aut conjux meus diceret, quod jam dicam! The evil woman said, "Would that someone else's ears were close to you, and not I or my wife would say what I'm saying already!" Tharsia tua filia subito defuncta est. Thy daughter Tharsia died suddenly.

Apollonius haec audiens, totum corpus ejus contremuit, diuque defixus stetit. Apollonius, upon hearing these things, his whole body trembled, and stood for a long time fastened in it. Tandem resumpto spiritu intuens mulierem ait: O mulier, si filia mea defuncta est, ut dicis, numquid et pecunia ac vestes simulque perierunt! At length, having recovered his spirit, he looked at the woman, and said, "Woman, if my daughter died, as you say, have both the money and the clothes perished at the same time?"

At illa: Aliquae sunt, aliquae perierunt. And she said: Some are, some are lost.

Et dixerunt: Crede nobis, quia credidimus, quod filiam venientem invenires, et ut scias, nos non esse mentitos, habemus testimonium; cives enim nostri memores beneficiorum tuorum in proximo litore ex aere collato filiae tuae motiumentum fecerunt, quod potes videre. And they said: Believe us, because we believed that you would find a daughter coming, and that you may know that we have not lied, we have evidence; for our fellow-citizens, mindful of your kindnesses, have made a motion on your daughter on the nearest shore, which you can see.

ApoIIonius credens, eam esse defunctam, ad famulos ait:

ToIIite haec, famuli, et ferte ad navem! ToIIte these things, my servants, and carry them to the ship! Ego vadam ad filiae meae monumentum.

Legit titulum sicut superius est scriptum. Reads the title has already been written. Stetit quasi extra se, maledicens oculos proprios et ait: As they stood outside, cursing their eyes and said,

O crudeles oculi, filiae meae non potuistis lacrimas fundere! Oh, cruel eyes, you are my daughters, you have been unable to shed tears!

Hiis dictis ad navem perrexit et ait famulis suis: Having said this, he went to the ship and said to his servants,

Prohicite me, queso, in profunditatem maris! Excuse me, I beg you, into the depth of the sea. Cupio enim in undis exhalare spiritum. For I desire to breathe forth the spirit in the waves.

Et dum prosperis navigat Tyrum, reversus subito, mutatum est pelagus et per diversa maris discrimina naves jactabantur; omnibus autem deum rogantibus ad Machilenam civitatem, in qua erat filia sua Tharsia, venerunt; gubernator autem cum omnibus magnum plausum dedit. And while he sailed for Tire with good success, he returned suddenly, and the sea was changed, and the ships were swayed by the different hazards of the sea; but at the request of all the gods, they came to the city of Machilene, in which their daughter Tharsia was; and the captain, with all, gave a great applause.

Ait AppoIIonius: Quis sonus hilaritatis aures meas percussit? AppoIIonius said: What sound of merriment struck my ears?

Ait gubernator: Gaude, domine, quia hodie natalitia celebrantur! The governor said: Rejoice, sir, because birthdays are being celebrated today!

Apollonius ingemuit et ait: Et omnes diem festum celebrent praeter me; sufficiat famulis meis poena mea ac dolor, dono eis x aureos, et emant, quae voluerint, et diem festum celebrant, et quicumque vocaverit me vel gaudium mihi fecerit, crura illorum frangi jubeo.

Dispensator itaque necessaria tulit et rediit ad navem. Cum igitur omnibus navibus navis Apollonii honoratior esset, cum magno convivio ceteris melius celebrant nautae Apollonii. Since, therefore, the ship of Apollonius was more honorable than all the ships, the Apollonian sailors celebrate it better with a great banquet than the rest. Athenagora, qui Tharsiam diligebat, juxta navem in litore ambulabat, vidit navem AppoIIonii et ait: Athenagoras, who loved Tharsia, was walking by a ship on the shore, he saw the ship of AppoIIonius, and said:

Ecce, amici, navis ista mihi pIacet, quam video decenter esse paratam. Behold, my friends, this ship lies before me, which I see fittingly prepared.

Nautae, ut audiunt suam navem laudari, dixerunt ei: The sailors, as they hear their ship being praised, said to him

O domine, rogamus, in navem nostram ascendatis! Oh lord, we beg you to go up into our ship!

Et ille: Mihi placet. And he said, I like it.

Ascendit et libenti cmiino discubuit, posuitque decem aureos in mensa et ait: And he went up, and sat down gladly, and placed the ten gold coins on the table, and said,

Ecce non frustra me invitaveritis! Behold, you do not invite me in vain!

Et dixerunt: Domine, regratiamur vobis. And they said, "Lord, let us go forward to you."

Cum auteni princeps vidisset omnes discumbentes, ait: When the prince saw all the guests, he said:

Quis est dominus navis? Who is the owner of the ship?

Ait gubernator: Dominus navis in luctu moratur; jacet inferius et mori optat in mari, conjugem perdidit et filiam in terra aliena. The ship's captain said, "The master of the ship stays in mourning." he lies below and desires to die in the sea, he has lost his wife and daughter in a strange land.

Athenagora ait uni servo Ardalio nomine: Athenagoras speaks to one servant by the name of Ardalius;

Dabo tibi duos aureos; tantum descende et dic ei: Rogat te princeps civitatis hujus, procede de tenebris ad lucem! I will give you two gold coins. only go down and say to him: The prince of this city begs you, go out from darkness to light.

Ait juvenis: Non possum aureis tuis crura reparare. The young man said, "I can't repair your legs with gold." Quaere alium, quia jussit, quicumque eum appellaverit, crura ejus frangantur. Look for another, because he has ordered whoever will appeal to him, let his legs be broken.

Athenagora ait: Hanc legem vobis constituit, non mihi; ego autem descendam ad eum. Athenagoras says, "He has established this law for you, not for me; and I will go down to him. Dicito mihi, quomodo vocatur. Tell me how it is called.

At illi: Apollonius. And they: Apollonius.

Audito hoc nomine, ait intra se: Et Tharsia appellavit patrem suum Apollonium! Hearing this name, he said within himself: And Tharsia called his father Apollonius.

Descendit ad eum; quem ut vidit barba prolixa, caput squalidum, submissa voce dixit: He went down to him; whom, when he saw a long beard, a foul head, he said in a low voice:

Ave, Apolloni! Hail, Apollonius!

Apollonius ut audivit, putans se ab aliquo servorum appellari, turbulento vultu respiciens vidit ignotum hominem, honestum et decorum, siluit.

Ait ei princeps: Scio, te mirari, quod ego ignotus te appellavi. Disce, quia princeps sum hujus civitatis, Athenagora nomine; descendi ad litus naves contuendas; inter cetera vidi navem tuam decenter ornatam et amavi aspectum suum; invitatus eram a nautis tuis, ideo ascendi et libenti animo discubui; inquisivi doniinum navis, quem dixerunt in luctu grandi esse; propter quod ad te descendi, ut te de tenebris producerem ad lucem; spero, quia dabit tibi deus post luctum gaudium. Learn, because I am the prince of this state, by the name of Athenagoras; I went down to the shore to view our ships; Among other things, I saw your ship nicely decorated, and I loved its look. I was invited by your sailors; when I inquired of the ship, which they said was in great mourning; for which reason I came down to thee, to bring thee out of darkness to light; I hope that God will give you joy after mourning.

Apollonius levavit caput et dixit: Quis es, domine, vade in pace; ego autem non suni dignus epulari , et ideo amplius vivere nolo. Apollonius lifted up his head and said: Who are you, lord, go in peace? but I am not worthy to celebrate alone, and therefore I do not want to live any longer.

Athenagora confusus ascendit in superiori navis et dixit: Athenagoras, confused, went up to the top of the ship and said:

Non valeo persuadere domino vestro, ut ad lucem exeat; quid faciam, ut revocem a proposito mortis?

Vocavit unum de pueris suis et ait: Vade ad lenonem et roga eum, ut mittat ad me Tharsiam; habet enim sapienciam et sermonem suavem; poterit eum forsitan exhortari, ne talis taliter moriatur. He called one of his servants, and said: Go to the pimp, and ask him to send me Tharsia; for he has wisdom and a pleasant speech; he may perhaps exhort him not to die in such a manner.