The courage to find our destiny: Yannis Smaragdis at TEDxThessaloniki - YouTube
Μεταγραφή: Dimitra Papageorgiou Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi
[ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ]
Θα σας πω μια πολύ μικρή ιστορία ξεκινώντας.
Γεννήθηκα στην Κρήτη, δίπλα στην Κνωσσό,
εκεί που δημιουργήθηκε ο Μινωικός πολιτισμός,
ο πολιτισμός της απαλότητας,
που θα τον βρει η ανθρώπινη ιστορία μπροστά της.
Tον πολιτισμό της απαλότητας.
Και ζω στην Αθήνα, όπου είχα κάποια γραφεία στον λόφο του Γκύζη
που όταν πήγα εκεί, έβλεπα την Ακρόπολη και την Ελευσίνα.
Με τον καιρό άρχισαν να ορθώνονται πολυκατοικίες
και έχασα και την Ακρόπολη και την Ελευσίνα.
Εκεί ήταν αλλά εγώ δεν τις [έβλεπα].
Αυτά τα γραφεία, τα είχα περίπου 10 χρόνια
και τα πουλήσαμε για να γίνουν - ας πούμε- αυτά τα χρήματα,
να γίνουν η μαγιά, για μια ταινία που είχα κάνει, τον Γκρέκο.
Δεν τη λέω την ιστορία γι' αυτό.
Αλλά εκεί διαπίστωσα ότι...
... το πεζοδρόμιο ήταν πάρα πολύ καθαρό.
Ενώ η Αθήνα, λίγο ή πολύ, όπως γνωρίζουν αυτοί που μένουν σ' αυτή την πόλη,
δεν είναι μια καθαρή πόλη, δηλαδή, οι άνθρωποι, οι καθαριστές ας πούμε,
μάλλον τα βάζουν κάτω από το χαλί.
Εκεί έλαμπε!
Και προσπάθησα να καταλάβω γιατί.
Και πήγαινα πιο νωρίς στο γραφείο,
για να δω πώς γίνεται αυτό το θαύμα.
Και διαπίστωσα λοιπόν εκεί, ότι υπήρχε ένας άνθρωπος,
- ο οδοκαθαριστής -
ο οποίος καθάριζε το πεζοδρόμιο,
σαν να ζωγράφιζε.
Ακριβέστερα, ως σαν να εξαρτώταν το σύμπαν,
από το πώς αυτός θα καθαρίσει αυτό το πεζοδρόμιο.
Και ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος και ήμουνα σίγουρος
απο τη λάμψη που είχε στο πρόσωπό του,
επειδή έκανε καλά τη δουλειά που έπρεπε να κάνει,
ότι στο σπίτι του θα ήταν ένας ευγενής και ευτυχισμένος άνθρωπος.
Θα έδινε δηλαδή στους άλλους, θετική ενέργεια.
Και προσπαθούσα να καταλάβω, γιατί αυτός ο άνθρωπος κατανόησε αυτό
ενώ άλλοι πιο πέρα, δεν το έχουν κατανοήσει.
Και διαπίστωσα ότι μάλλον αυτός ο άνθρωπος είχε κατανοήσει
ποιο ήτανε το πεπρωμένο του.
Δηλαδή τι του έδωσε ο Θεός ως βηματισμό,
το σύμπαν, ο Ακίνητος Κινητής του Σύμπαντος, η Ανώτατη Αρχή δηλαδή,
να πορευτεί, τι του έδωσε; Να καθαρίζει τους δρόμους.
Από 'κει λοιπόν κατάλαβα ότι στην ουσία
όλοι δοκιμαζόμαστε.
Ο καθένας έχει το δικό του το βηματισμό, που μπορεί να μην τον ορίζει
ορίζουμε όμως τη στάση μας απέναντι στον βηματισμό που μας δόθηκε.
Δηλαδή αν θα είμαστε καλοί άνθρωποι, ή όχι.
Αν θα είμαστε αλαζόνες ή ζηλόφθονοι,
ή αν θα είμαστε ευγενείς και προσηνείς προς τους άλλους
είναι ανθρώπινη βούληση.
Και αυτό με υποχρέωσε, το περιστατικό, να κοιτάξω πίσω,
τη δικιά μου διαδρομή, μέχρι τότε.
Και ξυπνούσα και κοιμόμουνα αρκετό διάστημα στη ζωή μου
ενθυμούμενος τι μου έδωσε αυτή η εμπειρία του οδοκαθαριστή.
Σοβαρότατα.
(Γέλια)
Και διαπίστωσα - και αυτό που θα πω, σοβαρότατα το λέω -
(Γέλια)
ότι δεν μας δίνει η Ανώτατη Αρχή, μόνο το βηματισμό,
μας δίνει και τη δυνατότητα να αποφασίσουμε.
Εάν δηλαδή θα συμφιλιωθούμε με κάτι για να πάμε ένα βηματισμό πιο πέρα
ή θα αρνηθούμε αυτό.
Και από εκεί στην ουσία, όλοι βαθμολογούμαστε.
Κι έκανα μια διαδρομή προς τα πίσω και βρήκα τον εαυτό μου συχνά
εκεί που έπρεπε ν' αποφασίσω, να λοξοστρατώ.
Είχα βρεθεί δηλαδή σε μια φάση της ζωής μου, στην εφηβεία
την οποία την παράτεινα και κάπως,
να είμαι παραβατικός.
Να κάνω δηλαδή πράξεις οι οποίες δεν βοηθούσαν τους άλλους.
Και μια μέρα, στη Γαλλία, που ήμουνα μέσα σ' αυτήν την αγριάδα
πήγα και είδα μια ταινία
- τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη -
ενός Ρομπέρ Μπρεσόν, που λεγότανε «Ο Κλέφτης».
Η ιστορία ενός ανθρώπου που έκανε αυτά τα πράγματα,
τον συλλάβανε και στη φυλακή ανακάλυψε
ότι είχε λάθος...
...τοποθέτηση απέναντι στο βηματισμό.
Ότι ήταν απ' την μεριά του κακού.
Και όταν το συνειδητοποίησε, διαπίστωσε ότι
θα μπορούσε να επικαλεστεί τη Θεία Χάρη
για να βγει από τον κόλαφο, από το σκοτεινό κομμάτι του
από τον κατώτερό του εαυτό.
Και μόλις πέρασε στον ανώτερό του εαυτό,
δηλαδή έψαξε να βρει το νήμα του καλού,
τον επισκέφτηκε στις φυλακές, η κοπέλα που αυτός αγαπούσε.
Κι όταν εμφανίστηκε της είπε: «Τόσα χρόνια δεν ήξερα ότι υπήρχες».
Και έφυγε μέσα στο φως.
Το κράτησα αυτό.
Και όταν βγήκα από αυτήν την περιοχή του σκοτεινού μου εαυτού
και άρχισα να συνομιλώ με τον ανώτερό μου εαυτό,
ξύπνησα ένα πρωί και είχα στα χέρια μου ένα σενάριο, μια ταινία.
Ολόκληρη.
Δηλαδή, άρχισε το σύμπαν να με τροφοδοτεί
προς την κατεύθυνση που εγώ είχα αποφασίσει.
Και ποια ήταν αυτή η κατεύθυνση;
Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι το «Εγώ»
είναι ζημιογόνο, τόσο σε μένα, όσο και στους άλλους.
Και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο σε μένα,
και στους άλλους, θα ήταν αυτά που θα έκανα
να είχαν μόνο ως στόχο, τους άλλους.
Δηλαδή όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να φύγω
από το Εγώ, για να πάμε στο Εμείς,
το σύμπαν άρχισε να στέλνει πράγματα.
Ολόκληρα μάλιστα.
Όπου η δουλειά μου ήτανε, να τα περιποιηθώ.
Δεν τα γεννούσες.
Κι έτσι έφτασα στο σημείο,
να μη λέω «η ταινία ΜΟΥ».
Έλεγα «η ταινία μας».
Και ο κινηματογράφος όπως γνωρίζετε,
είναι μια ομαδική τέχνη.
Κατάφερα δηλαδή, να κάνω την ταινία
με τις ψυχές των άλλων ανθρώπων και όλοι μαζί
να στέλνουμε προς τους άλλους θετική ενέργεια.
Αυτό τι είχε σαν αποτέλεσμα;
Τουλάχιστον μια ταινία - για όσους είστε Έλληνες και την έχετε δει,
την ταινία «Ελ Γκρέκο»,
όχι μόνο εστάλη ενέργεια - που εστάλη,
αλλά ήρθε περισσότερη απ' ό,τι έστειλα.
Και μάλιστα η μεγαλύτερή μου ευτυχία με αυτή την ταινία ήταν -
μιλάω προσωπικά,
όταν τελείωσε ο κύκλος της ταινίας στις αίθουσες
και βγήκε από μια εφημερίδα εδώ στη χώρα μας
και μοιράστηκε στα περίπτερα.
Δημιουργήθηκαν από το πρωί ουρές και οι άνθρωποι
δεν ζητούσαν την ταινία Ελ Γκρέκο, του Γιάννη Σμαραγδή - εμένα.
Ζητούσαν την ταινία, Ελ Γκρέκο.
Είχα φύγει από τη μέση.
Η ανώτερη χαρά είναι αυτή.
Όταν πια αυτό το οποίο σου δόθηκε, το περιποιηθείς
το κατέβασες κάτω στους άλλους, οι άλλοι το πήραν,
έγινε δικό τους κι έφυγες εσύ.
Η ανώτερη χαρά της ανθρώπινης ύπαρξης είναι όταν πια περάσεις
να κάνεις πράγματα που είναι χρήσιμα στους άλλους
έξω από την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό σου.
Τότε, στην ουσία η δικιά σου ψυχή, έχει βρει την κόκκινη κλωστή,
το νήμα, υποθέτω, να συνευρεθεί με την κεντρική πηγή,
που κεντρική πηγή είναι το καλό. Είναι...
Δένει με τον Ακίνητο Κινητή του Σύμπαντος
όπου τι συμβαίνει;
Η ψυχή κατά Πλάτωνα, αναριγεί,
ερωτεύεται
την επανασυγκόλληση με την κεντρική πηγή.
Διότι έχει πράξει το καλό και μπορεί να επανασυγκολληθεί με την κεντρική πηγή
που είναι η πηγή του καλού.
Και η πηγή του κακού.
Δηλαδή όταν φτάσεις
να κατανοήσεις αυτό, ξέρεις ότι και το κακό
είναι Θεία κατασκευή, μόνο πως εσύ πρέπει να επιλέξεις πού θα πας.
Διότι αν δεν υπήρχε η βούληση του καθενός μας
να τοποθετούμε με το καλό ή το κακό,
θα είμαστε άβουλοι.
Το σύμπαν σου δίνει την ευκαιρία να επιλέξεις.
Επειδή οι άνθρωποι συχνά, χάνονται ανάμεσα σε αυτά,
θέλω να σας πω μια φράση που έλεγε ο Σωκράτης.
Όχι πολύ διάσημη.
«Ό, τι λέω το λέει ένα εσωτερικό μαντείο
του οποίου την προέλευση αγνοώ».
Ο καθένας από εμάς, είναι κατασκευή φωτός.
Και φέρνει μαζί του και το χάος, το σκοτεινό.
Εάν βρεις τον τρόπο να κατανοήσεις
ποιος βηματισμός σου δόθηκε και τοποθετηθείς θετικά
το εσωτερικό σου μαντείο, κάθε φορά, θα σου λέει εάν βρίσκεσαι
προς την ορθή κατεύθυνση για να επανασυγκολληθείς
με την κεντρική πηγή.
Άρα να εισπράξεις το καλό και το χρήσιμο
δηλαδή να ενταχθείς στη Συμπαντική Αρμονία.
Ο καθένας μας μπορεί να το κάνει.
Ανήκει, αυτή η απόφαση, η επιλογή, στον καθένα από 'μας.
Όσοι το έπραξαν θα λογαριαστούν φαντάζομαι, με διαφορετικό τρόπο
από αυτούς οι οποίοι δεν μπήκαν σε αυτή τη διαδικασία.
Λέω λοιπόν στους νέους ανθρώπους,
ότι τους δόθηκε μια χάρη.
Στον καθένα από εσάς, στον καθένα από εμάς.
Αξιοποιήστε την. Πάρτε το θετικό μήνυμα της ζωής
και κάντε το θετική πρόταση. Για να έχετε μαζί σας το σύμπαν,
να πράττετε αυτό που θα είναι χρήσιμο
και αυτό θα σας επιστρέψει μια ανείπωτη χαρά.
Την ανώτερη χαρά που μπορεί να σου δώσει
το να είναι η ψυχή σας ήρεμη, θετική και ευλογημένη
και να έχετε συμπαραστάτη στη ζωή σας,
την Ανώτερη Αρχή, τον Ακίνητο Κινητή του Σύμπαντος,
το καλό επί των κεφαλών σας.
Ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα)
