Αναγνωρίζοντας τη δική μας ευκαιρία | Katerina Angelaki-Rooke | TEDxPatras - YouTube Recognizing our own opportunity | Katerina Angelaki-Rooke | TEDxPatras - YouTube Reconocer nuestra propia oportunidad | Katerina Angelaki-Rooke | TEDxPatras - YouTube Reconnaître notre propre chance | Katerina Angelaki-Rooke | TEDxPatras - YouTube Признание собственных возможностей | Катерина Ангелаки-Руке | TEDxPatras - YouTube

Μεταγραφή: Maria Pericleous Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi

Τι να πω;

Ευχαριστώ;

Τι σημαίνει «ευχαριστώ» μπροστά στην έκφραση

που μου δίνει τόση χαρά;

Σας ευχαριστώ!

Δεν έχω άλλη λέξη.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Τι ωραία, αυτή όλη η η εκδήλωση

με αυτό το θέμα,

αυτό το θέμα

που είναι πραγματικά

ένας πολυπράγμων άνθρωπος, θεός, a man of many talents, a god,

ζώο, δεν ξέρω,

που προσπαθεί, αυτό είναι.

Η ευκαιρία,

η τύχη, η ατυχία.

Εγώ δεν κουράστηκα καθόλου I wasn't tired at all

για να πω αυτά που θα πω απόψε

γιατί η ζωή μου ολόκληρη

είναι μια ζωντανή

κινηματογράφηση αυτής της αλήθειας. filming this truth.

Ότι κάθε τι που συμβαίνει

είτε το συλλαμβάνεις είτε όχι στη ζωή σου,

η αποτυχία

κάπου ίσως έχει

την μπαλάντζα,

την επιτυχία,

και βεβαίως αυτό το σπουδαίο ερώτημα:

πώς συλλαμβάνεις, αν τη συλλαμβάνεις,

και ακόμα, θα έλεγα εγώ, και πώς την ερμηνεύεις την ευκαιρία.

Τα λέω όλα αυτά γιατί, όπως ξέρετε, και όπως βλέπετε,

από ελάχιστων μηνών,

ο σταφυλόκοκκος μου έφαγε την κονδύλη κ.τ.λ.. the staphylococcus ate my tubercle, etc.

Ο σταφυλόκοκκος ήτανε

το αδέρφι της πολυομελίτιδας.

Τα έχω πει αυτά πολλές φορές, ίσως σας κουράζω,

αλλά το θέμα σήμερα δεν μου επέτρεπε να πω τίποτ' άλλο.

Έπαθα την αναπηρία, όπως λέω

αν είχα γεννηθεί ένα χρόνο αργότερα,

ο Παστέρ θα είχε εφεύρει την πενικιλλίνη και με μια ένεση θα ήμουνα εντάξει.

Λοιπόν, νομίζω ότι σαν παράδειγμα,

αρκετό ενδιαφέρον έχει η ζωή μου,

γιατί μεγάλωσα με αυτό,

δεν είναι κάτι που μου συνέβη

σε μια ηλικία όπου έχεις συναίσθηση τι σου συμβαίνει.

Οπότε μεγάλωσα

με ένα αρνητικό επιχείρημα επάνω στην ζωή μου.

Και όμως, η εξέλιξη της ζωής μου

που τώρα πλησιάζει στο τέρμα,

απέδειξε ακριβώς αυτό που λέμε αυτές τις μέρες,

ότι κάθε φορά που είχα τη συνείδηση

πρώτα-πρώτα

να καταλάβω - και κατάλαβα αρκετά έντονα -

και έντονα κατάλαβα και σε πολύ μικρή ηλικία,

ότι εφόσον δεν ήμουνα στο κρεββάτι ξαπλωμένη,

αλλά μπορούσα και χόρευα, και περπατούσα, και κολυμπούσα και όλα,

άρα η αναπηρία ήτανε κάτι που δεν μου έβαζε εμπόδιο στη ζωή.

Αυτό το κατάλαβα πολύ νωρίς.

Επίσης, ότι επειδή υπήρχε αυτή η αναπηρία

και επειδή κάπου υπήρχε μια συνεσταλμένη κατάσταση,

άρχισα να διαβάζω

- κάπου ίσως υποσυνείδητα -

να ψάχνω μια διέξοδο

για το τι μου συνέβαινε όταν κοίταγα τον καθρέφτη.

Η διέξοδος βέβαια αυτή

ήτανε το διάβασμα και η ποίηση.

Το ποίημα που διάβασε μόλις ο κύριος Κωστέλας

ήτανε το πρώτο ποίημα που δημοσίευσα,

γράφτηκε όταν ήμουνα 16 χρονών.

Και όπως έχω πει επανειλημμένα,

και του άρεσε του Καζαντζάκη,

και το έβαλε στην Καινούρια Εποχή του Γουδέλη, με γράμμα συστατικό κ.τ.λ., and put it in the New Age of Gadeli, with a letter component, etc,

και είμαι σίγουρη ότι εντάξει, το ποίημα

δημιουργεί μια έκπληξη

ότι ένα κορίτσι 16 χρονών ξέρει

πώς να αντιμετωπίσει τη μοναξιά.

Αλλά επίσης βεβαίως γιατί

η ουσία του Καζαντζάκη, του νονού μου,

ήτανε μέσα του

αυτή η ανθρώπινη μοναξιά

που έχει σχέση απόλυτη με τη δημιουργικότητα.

Εδώ πάλι θετικό και αρνητικό.

Οι ευκαιρίες

επίσης είναι κι αυτές διφορούμενες. are also ambiguous.

Γιατί

πρέπει να έχεις μια εσωτερική ωριμότητα

για να καταλάβεις

ποιες είναι αληθινές ευκαιρίες,

που σε βοηθάνε εσένα,

γιατί ξέρεις εσύ,

αυτό που είπαμε και πριν,

τι θέλεις, ποιος είσαι, έχεις επίγνωση

και βλέπεις την ευκαιρία,

και άλλο να νομίζεις οτι είναι ευκαιρία

και να έχει σχέση αυτή η φαινομενική ευκαιρία

με [μια] άλλου είδους ύπαρξη,

με έναν άλλου είδους, τύπο ανθρώπου.

Και είμαι πάντα, ακόμη και τώρα που έχω γεράσει,

προσπαθώ να καταλάβω

πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα

και δεν υπάρχει απάντηση.

Δεν υπάρχει μέθοδος, δεν υπάρχει.

Εξαρτάται από τη στιγμή που παρουσιάζεται η ευκαιρία

αν έχεις την ανάλογη ψυχική ωριμότητα

να την αναγνωρίσεις

και να είσαι σίγουρος ότι είναι για σένα ευκαιρία,

όχι γενικά για την ανθρωπότητα, για σένα.

Και έτσι μπήκα στην ποίηση.

Όπως λέω πάντα έδωσα αυτό το ακριβό εισιτήριο

για να μπω στη ζωή, την αναπηρία,

αλλά από κει και πέρα

δεν είχα μια πραγματική δυσκολία στη ζωή μου.

Είχα γονείς αξιολάτρευτους,

και που με καταλάβαιναν πολύ,

είχα

ό,τι βοηθούσε την ψυχή μου,

βοηθούσε το πνεύμα μου.

Οπότε πού η δυστυχία, πού η ευτυχία;

Είναι πάρα πολύ

- επαναλαμβάνω - κρίμα

όταν κάτι που είναι

εξωτερικά, κοινωνικά, σαν ευκαιρία,

που βεβαίως στην σημερινή εποχή, όπου όλα μεταφράζονται σε ευρώ. which of course in today's world, where everything is translated into euros.

«Α», λες, «αυτό θα το κάνω, ευκαιρία».

Ναι αλλά, λέω εγώ πάντα για τη ζυγαριά. Yes, but, I always say about the scales.

Βλέπω μια ζυγαριά μπροστά μου, κάθε πρωί που ξυπνάω,

με δύο δισκάκια,

και αν η μέρα σου είναι καλή, τυχερή, ή κάτι καλό σου συνέβη,

λες, «Πω πω, τι τυχερή που είμαι!»

Και δεν βλέπεις ότι ακριβώς την ίδια στιγμή

το ακριβές ισοζύγιο μπαίνει στο άλλο δισκάκι, the exact balance goes on the other disk,

και είναι η αρνητική πλευρά.

Αυτό το λέω χρόνια, και έχω επιβεβαιωθεί άπειρες φορές.

Άπειρες!

Λοιπόν,

όλα είναι σχετικά με τη στιγμή που θα συμβούν.

Και η στιγμή είναι δική σου υπόθεση.

Αν είσαι σε κατάσταση που θα αντιληφθείς ποια είναι η σωστή στιγμή. If you are in a situation where you will realize what the right time is.

Θα σας διαβάσω και δυο ποιήματα

που ίσως έχουνε σχέση με το θέμα.

Αυτές οι στιγμές,

το τελευταίο μου βιβλίο του 2011.

Διάβασα και χτες το ποίημα αυτό.

Έχει τον τίτλο «Η ανορεξία της ύπαρξης»

και όπως έχω πει πολλές φορές,

όταν το πρωτόγραψα λέω «Μα τι περίεργος τίτλος είναι αυτός!» when I first wrote it I said "What a strange title that is!"

Όταν μετά από ενάμιση χρόνο εκδόθηκε,

συνέπεσε με αυτό που αισθανόμουν ακριβώς! coincided with what I was feeling exactly!

Δεν είχα όρεξη, τίποτα δεν με ενθουσίαζε, I had no appetite, nothing excited me,

και τώρα κάπως έτσι,

λίγο αλλιώτικα.

Γι' αυτό θα σας διαβάσω

δύο ποιήματα που για μένα έχουνε σχέση με το θέμα, δεν ξέρω.

Η ανορεξία της ύπαρξης.

«Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρομάω,

ίσως κάπου βαθειά υποφέρω και να μην το ξέρω. maybe I'm suffering somewhere deep and I don't know it.

Κάνω πως γελάω, I pretend to laugh,

δεν επιθυμώ το αδύνατο, ούτε το δυνατό, I do not desire the impossible, nor the possible,

τα απαγορευμένα για μένα σώματα δεν μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα,

την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του

και ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου My only participation in the whirling of the world

είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή, is my breath coming out steady,

αλλά νοιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή.

Αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο It spreads over the earth like a ceremonial tablecloth

που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς,

αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω

αλλά στέρεψε

ως και των δακρύων μου η πηγή».

Αυτό γράφτηκε το 2011 είπαμε.

(Χειροκρότημα)

Και πάλι,

ένα που γράφτηκε πριν μερικές μέρες.

Και πάλι

δίνω τις δύο όψεις I give the two sides

ενός θέματος.

Οι δύο θλίψεις. The two afflictions.

«Όλη μου η ζωή είναι τώρα δύο θλίψεις. "My whole life is now two sorrows.

Η γλυκιά και η πικρή.

Η μέρα όπως ξημερώνει

και αγγίζει με τον δικό της τρόπο τον αέρα που αναπνέω,

είναι εκείνη που αποφασίζει

ποια από τις δύο θα με κατοικήσει σήμερα.

Φώτα, μυρωδιές, αγάπες νοσταλγικές,

μια ιστορία που έζησα τότε,

ένα τραγούδι που τραγουδούσα τότε,

και να, ένα χαμόγελο συνοδεύει το δάκρυ της θλίψης.

Της γλυκιάς θλίψης. Of sweet sorrow.

Όμως ξαφνικά κόβεται η ανάσα,

κάτι σαν απειλή στον αέρα όλο με πλησιάζει,

και το όνειρο έρχεται να αθετήσει την υπόσχεσή του. and the dream comes to break its promise.

Η γεύση, η αφή, το ηλιόγερμα, The taste, the touch, the sunshine,

τίποτα δε δίνει τη χαρά της εφήμερης ζωής.

Μόνο όλα σπρώχνουν πιο βαθειά,

εκεί που ο χρόνος,

γυμνός από τις ανθρώπινες παρηγοριές,

μετράει τα βήματά του στο χώμα,

στο χώμα που δεν αμφιβάλλω πως θα γνωρίσω,

όπως τούτη την πικρή θλίψη

που αμφιβάλλω αν θα μ' αφήσει».

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

(Χειροκρότημα)

Έλα κούκλα μου.

Σας ευχαριστώ! Ευχαριστώ!

Δεν ξέρετε, αυτή τη φορά η χαρά πάει βαθιά.

(Χειροκρότημα)