#014: Παιδικές μνήμες πολέμου, Έλληνες και Σέρβοι στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, πολιτική στα Βαλκάνια.
(Κόσμος που συζητάει σε καφετέρια)
Λοιπόν... α, περίμενε!
...Αλλά δε ξέρω γιατί, λίγο με μπερδεύει τώρα, εννοώ ήμουνα πολύ πιο χαλαρή τότε που...
Δε ξέρω, δε το έχω πολύ με την κάμερα...
Εεεε ωραία...
Είμαι από τη Σερβία, γεννήθηκα στο Βελιγράδι,
εκεί είχα σπουδάσει την Νεοελληνική φιλολογία στο πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου
και μετά από αυτό αποφάσισα, είχα πάρει την απόφαση να έρθω στην Ελλάδα
ουσιαστικά να παρακολουθήσω ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
Ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο Αριστοτέλειο (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)
Τώρα πλέον μένω μόνιμα στο Βελιγράδι.
Βασικά η μεταπτυχιακή μου εργασία που είχα κάνει στο Αριστοτέλειο έχει σχέση με τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο
και με τις Σερβο-Ελληνικές σχέσεις στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο για ακρίβεια.
Δεν ασχολήθηκα με τη στρατιωτική - ούτε με τη στρατιωτική ιστορία ούτε με τη διπλωματική ιστορία -
προσπάθησα ουσιαστικά να δώσω την εικόνα που είχε ο απλός Σέρβος στρατιώτης
για τους Έλληνες, για την Ελλάδα - δηλαδή τη Θεσσαλονίκη, την Κέρκυρα που είχανε πάει πρώτα πριν έρθουν εδώ στη Θεσσαλονίκη
και αργότερα στο Μακεδονικό μέτωπο - και επίσης και τι εικόνα είχε ο απλός Σέρβος στρατιώτης για τους άλλους συμμάχους.
Και κάποιες όντως από τις εντυπώσεις που είχε ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες
αν σκεφτεί κανείς ότι ουσιαστικά ο Σερβικός στρατός αποτελούνταν σχεδόν εξ' ολοκλήρου από αγρότες
οι οποίοι όχι μόνο δεν ήξεραν την εξωτερική πολιτική της χώρας τους αλλά και, για παράδειγμα, για πρώτη φορά είδανε τον «μαύρο» άνθρωπο.
Και πώς θα αντιμετωπίσουν τώρα τον «μαύρο» άνθρωπο; Ή, ας πούμε, τους Σκωτσέζους που ήτανε «γυναίκες» σε φούστες κτλ
Οπότε κάποιες από τις εντυπώσεις ήτανε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες.
Πέρα από το γεγονός ότι στη Σερβία έχουμε περάσει... στη Σερβία, εντάξει, στην παλιά Γιουγκοσλαβία έχουμε περάσει και τον πόλεμο
και αργότερα και τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς το 1999
πέραν βέβαια απ' αυτά τα δύο γεγονότα θεωρώ πως τα παιδικά μου χρόνια ήταν όπως και κάθε κανονικού παιδιού που ζούσε και στην Ελλάδα.
Εντάξει, ζούσαμε σχετικά καλά. Όλοι βασικά ζούσαμε σχετικά καλά μέχρι το 1991.
Μετά όμως, ναι, όντως ξεκίνησε μία «μαύρη» περίοδος για όλους μας.
Όταν είσαι παιδί δεν καταλαβαίνεις με όλο το βάρος, τουλάχιστον όχι τόσο σοβαρά, δε μπορείς να καταλάβεις τις διαστάσεις ενός προβλήματος,
οπότε και εγώ σίγουρα τότε δε μπορούσα, που ήμουνα 5 χρονών - 6 βασικά - να καταλάβω τις διαστάσεις ενός πολέμου.
Ήμουνα το κοριτσάκι το οποίο ήτανε παρών τη στιγμή που ο μπαμπάς της έφευγε στον πόλεμο.
Τον μπαμπά μου τον είχανε πάρει για λίγους μήνες, ήτανε στην Κροατία.
Μπορεί να μην έχω καταλάβει τι σημαίνει ο πόλεμος, δεν έχω δει τον πόλεμο μπροστά μου.
Αλλά αυτό, εντάξει, ήταν η πιο φρικτή δυσκολία, η πιο...
Μου είχε μείνει, δηλαδή, θέλω να πω στη μνήμη ως κάτι πάρα πολύ δύσκολο γενικότερα για ένα παιδί.
Τώρα με τους βομβαρδισμούς ήμουνα πιο μεγάλη, ήμουνα 13 χρονών.
Βέβαια θυμάμαι πολύ πιο ξεκάθαρα τι είχε συμβεί. Οι βομβαρδισμοί ουσιαστικά είχαν γίνει στην ίδια τη Σερβία,
ενώ ο πόλεμος, το επίκεντρο του πολέμου, ήτανε στη Βοσνία. Οπότε κάποιες από τις πιο φρικτές αναμνήσεις τότε ήταν
αυτή που είπα και πριν για τον μπαμπά μου που έλειψε από το σπίτι.
Και μια άλλη, ναι, ήθελα να πω και αυτό το... μια άλλη ανάμνηση η οποία, εντάξει, μου έμεινε και
ελπίζω πως τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου ποτέ δε θα ζήσουνε κάτι παρόμοιο.
Περιμέναμε στις ουρές ακόμη και για τα πιο βασικά τρόφιμα.
Γιατί στη Σερβία εκείνα τα χρόνια υπήρχε το εμπάργκο ουσιαστικά, είχανε κυρήξει το εμπάργκο εναντίον της Σερβίας,
δεν υπήρχε εισαγωγή, δεν υπήρχε εξαγωγή, και περιμέναμε στις ουρές για να πάρουμε ακόμα και το αλεύρι, το λάδι,
τα πιο βασικά δηλαδή για να μπορούμε να επιβιώσουμε.
Πώς νιώθεις να είσαι παιδί σε όλα αυτά; Εεε... Νιώθεις απελπισία, νιώθεις φόβο, βέβαια, νιώθεις και θυμό γιατί
δεν μπορείς να κάνεις κάτι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά,
φοβάσαι και για τον εαυτό σου αλλά πάνω απ΄όλα, και όντως το λέω ειλικρινά, φοβάσαι πολύ περισσότερο για τους γονείς σου, για τα αδέρφια σου.
Γιατί τις στιγμές που...
Τις στιγμές που έριχναν βόμβες όλοι εμείς είχαμε νομίζω μια δόση αδρεναλίνης πολύ ανεβασμένη και εκείνη τη στιγμή δε νιώθεις φόβο.
Εκείνη τη στιγμή νιώθεις πολύ μεγάλο πείσμα και νιώθεις πολύ μεγάλο θυμό. Όταν σταματάνε όλα αυτά, μετά νιώθεις φόβο.
Δηλαδή μετά από αυτό σου έρχεται ένας φόβος ο οποίος ουσιαστικά σε «καταπίνει»;.
Θεωρώ ότι οι άνθρωποι στα Βαλκάνια είναι αναγκασμένοι να ασχολούνται με την πολιτική.
Έχω δει μια έρευνα όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί δε ξέρουν καν ποιος είναι - που λέει ο λόγος - ο πρωθυπουργός της χώρας.
Δεν ασχολούνται απλώς. Ζούνε όπως ζούνε.
Ενώ στη Σερβία, στην Ελλάδα αντίστοιχα, και ειδικότερα στα Βαλκάνια, πρέπει να ασχολείσαι πάρα πολύ, είσαι αναγκασμένος να ασχολείσαι με την πολιτική.
Και τι συμβαίνει; Σήμερα μπορεί κάποιος να περπατήσει στους δρόμους του Βελιγραδίου
και γενικότερα, είτε συναντάς νέο κόσμο είτε συναντάς πιο μεγάλους,
θα παρατηρήσεις ένα πράγμα δηλαδή. Και τί είναι αυτό; Δεν υπάρχει πλέον χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Όλοι είναι θυμωμένοι, υπάρχει μία αρνητική γενικότερα ατμόσφαιρα στον αέρα,
καταλαβαίνεις δηλαδή το θυμό,
την απελπισία. Μάλλον είναι απελπισία πάνω απ' όλα και μετά ο θυμός.
Και το καταλαβαίνεις και στους δρόμους. Το καταλαβαίνεις και στα σχολεία.
Το καταλαβαίνεις και στην ουρά περιμένοντας να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου.
Το καταλαβαίνεις και στο σούπερ μάρκετ. Το καταλαβαίνεις και στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το καταλαβαίνεις παντού.
Και οι παρέες μας, αντί να μιλάνε για παραλία, αντί να μιλάνε για καινούρια δουλειά,
για καινούρια κοπέλα ή για το γάμο ή για τα παιδιά, για οτιδήποτε
δυστυχώς πολύ συχνά μιλάμε για τα πολιτικά και δυστυχώς πολύ συχνά μαλώνουμε για τα πολιτικά.
Ουσιαστικά η πολιτική έχει μπει μέσα στα σπίτια μας, έχει μπει στα κρεβάτια μας.
Αλλά όπως είπα είμαστε αναγκασμένοι. Τα Βαλκάνια ήτανε πάντα και θα είναι πάντα το καζάνι που βράζει.
Αν μπορούσα να φωνάξω κάτι στον κόσμο... εεε
μάλλον δε θα φώναζα τίποτα.
Γιατί νομίζω ότι ό,τι και να φώναζα, δε μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα ούτε τους ανθρώπους γύρω μας.
Γιατί νομίζω ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ακούνε.