#002: Τέχνη και πληγές, τα κοινωνικά status, η εμπειρία του θεάτρου, το πάθος στη ζωή, φεμινισμός.
(Χαλαρωτική μουσική του χώρου)
Υπάρχει κάτι αυτή την περίοδο
που με βασανίζει αλλά και κάθε περίοδο
γιατί θεωρώ οτι πρέπει πάντα να υπάρχει κατι που μας βασανίζει
γιατί θεωρώ οτι μας κάνει δημιουργικούς.
Αν μη τι άλλο, αν δεν δουλέψω εγω με τον εαυτό μου
και ο κάθε ένας μας πώς θα εξελιχθώ σαν άτομο;
Aν με βασανίζει κάτι τώρα συγκεκριμένα...
εμπλέκονται πολλά μαζί
λίγο η μετάβαση της ηλικίας, λίγο...
η δουλειά
στο πόσο στάσιμη ή μη μπορώ να είμαι εγώ
και λίγο τα καλλιτεχνικά στα οποία έχω εμπλακεί τώρα με το θέατρο
το οποίο μου κάνει πάρα πολύ καλό
στο αποτέλεσμά του, αλλά στην πορεία του «ξύνει» πολλά πράγματα, πολλές πληγές,
πολλά από το παρελθόν
και μ΄αρέσει πάρα πολύ αυτό το πράγμα.
Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δημιουργικό το πόσο έντονα μπορώ να «ξύσω»
μέσω του θεάτρου - ή να με αναγκάσει τέλος πάντων το θέατρο να τα ξύσω εγώ
για να βρω
τον εαυτό μου σιγά σιγά.
Τους δαίμονες που με καταδίωκαν από το παρελθόν
είτε αυτό λέγεται «πρώην γκόμενοι»
είτε αυτό λέγεται «αποδοχή του εαυτού μου», είτε αυτό λέγεται «τα σκοτεινά σημεία του εαυτού μου»
είτε αυτό λέγεται «το κοινωνικό μου στάτους»
που θεωρούσα οτι μπορώ να έχω...
ή που όντως έχω...
ή που τελικά
είναι πολύ ωραίο να παίζεις...
Να παίζεις...
...μια τελευταία πόρνη, άρρωστη, μη αποδεχούμενη απο την κοινωνία...
Πολύ ωραίο, πολύ πράγμα έχεις να ψάξεις κάτω από αυτό .
Περί αποδοχής ειδικά
των άλλων ανθρώπων.
Αν σε ενδιαφέρει η άποψη τους.
Μεγάλη κουβέντα, το αν σε ενδιαφέρει η άποψή τους.
Εμένα κάποτε με ενδιέφερε (;)
Τώρα με ενδιαφέρει πιο πολύ; Δε ξέρω
Σ'αυτό δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένη στο το τι με ενδιαφέρει και τι δεν με ενδιαφέρει.
Προσπαθώ όμως να μην με ενδιαφέρει.
Θεωρώ οτι με βάζει σε πάρα, πάρα πολλά κουτάκια
(το) αν με ενδιαφέρει η άποψη των άλλων .
Είναι πάρα πολύ ενοχλητικό το να μπαίνω σε κουτάκια.
Εμένα μου αρέσει να βγαίνω απ'τα κουτάκια.
Τ α δικά μου τα ίδια τα κουτάκια.
Σαν άνθρωπος, μόλις διαπιστώσω ότι είμαι έρμαιο μίας σκέψης μου
ή είμαι εξαρτημένη από κάτι,
το κόβω με το ζόρι.
Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο. Γιατί δε θέλω να είμαι εξαρτώμενη,
Πόσο μάλλον από τα λόγια των άλλων.
Είναι πάρα πολύ ενοχλητικό το να σου καθοδηγούν τη ζωή ,
την πάρα πάρα πολύ μικρή ζωή
οι άλλοι, τα κοινωνικά στάτους που θέτουν οι άλλοι.
Και ειδικά όταν βλέπεις ότι αυτά τα κοινωνικά στάτους αλλάζουν ανά τις εποχές.
Είναι πολύ άδικο το να...
Να είναι η ίδια η κοινωνία που δεν αποδέχεται τώρα τους τύπους με τα σκισμένα τζιν και τα σκουλαρίκια
και οι ίδιοι κάποτε ήτανε με τα σκισμένα τζιν και τα σκουλαρίκια.
Είναι πάρα πάρα πολύ άδικο αυτό.
Το ότι άλλαξες εσύ κοινωνικό στάτους και τώρα εμένα,
που χτίζω το δικό μου κοινωνικό στάτους, δεν με αποδέχεσαι.
Πολύ άδικο, πάρα πολύ άδικο
«Τα μίνι τα καυτά» και τώρα είναι «η αισχρή γενιά που γυρνάει με τα καυτά τα μίνι».
Εεε, εντάξει, μην πάμε πολύ πίσω
που κάποτε φορούσαν τους κοθόρνους και τα μίνι, που έλεγες: «Α, τότε ήταν αθώες εποχές».
Πoιες αθώες εποχές;
Οι μισές παντρεύτηκαν επειδή ήταν έγκυες
μέσα στην αθωότητα αυτή των '60s και των '70s.
Για ΄μένα αν έχεις παιδεία και αν ψάχνεσαι και αν ενδιαφέρεσαι,
τότε αρχίζεις και ξεφεύγεις από τα στάτους.
Αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντας ή ταξιδεύοντας ή συζητώντας ή επικοινωνώντας με τον κόσμο
ότι ο μόνος τρόπος για να καταρριφθεί ένα στάτους
είναι να περάσεις μέσα απ΄αυτό και να βγεις
γιατί ενημερώθηκες, γιατί διάβασες, γιατί κατάλαβες ότι...
όλα είναι θέμα παιδείας.
Εμένα οι γονείς μου μου μάθανε να μην υπολογίζω
και να θέλω να βγω απο τα στάτους.
Μου μάθανε γιατί μου θέσανε στάτους.
Δεν μου είπαν «Να είσαι επαναστάτρια»
αλλά μου είπαν οτι «Να υποστηρίζεις αυτό που θες».
Μου μάθανε να υποστηρίζω αυτό που θέλω.
Και θεωρώ οτι μου κάνανε καλό σ΄αυτό, πολύ καλό μου κάνανε σ' αυτό.
Να μην ακολουθώ τυφλά,
Αν μη τι άλλο, αν θες να ακολουθήσεις κάτι, ψάξ'το.
Είτε αυτό λέγεται θρησκεία, είτε αυτό λέγεται κοινωνία, είτε αυτό λέγεται νόμος,
είτε λέγεται συνδικαλισμός, είτε οποιοδήποτε κουτάκι ή στάτους ή κάτι με ταμπέλα.
Ψάξ'το λίγο πίσω απ'αυτό και μετά βλέπουμε.
Ο κόσμος του θεάτρου για εμένα άνοιξε πριν από δύο χρόνια, τώρα είναι ο τρίτος χρόνος
και είναι πολύ μαγικό, πολύ μαγικό.
Όχι γιατί μπαίνεις στην διαδικασία να σου δίνουνε ρόλους και να το αναπαράγεις αυτό το πράγμα.
Είναι ωραίος ο τρόπος που ψάχνεις
στο πως να μπεις μέσα σε αυτόν τον ρόλο.
Πάρα πολύ ωραίο, γιατί αναγκάζεσαι να βρεις ταυτόσημα σημεία,
αναγκάζεσαι να βρεις
το πότε μέθυσες, το τι ένιωσες
το πότε ένιωσες άσχημα, το πότε ένιωσες ευτυχισμένος, ερωτευμένος
και πρέπει να τρέξεις στο παρελθόν σου
για να το βρεις και να βρεις το κοινό σου σημείο
με τον ήρωα που μπορεί να σου δίνουνε κάθε φορά.
Είναι πολύ ωραίο, γιατί
μέσα απ 'αυτό άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο
μέσα απ'αυτό αναγκάστηκα να βγω μόνη μου έξω για καφέ
με ένα τετράδιο και να κοιτάω τον κόσμο γύρω μου
στο τι λένε, πώς αντιδράνε, πώς...
Στην αρχή ένιωθα ότι με κοιτάνε κάπως παράξενα που είμαι μόνη μου,έξω για καφέ ή για ποτό
και κοιτάω γύρω μου αλλά ήταν υπέροχο.
Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ μετά που ξέφυγα απο το οτι με κοιτάνε
την τρελή του χωριού, ξέρω'γώ
αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίο .
Όταν αρχίζεις και παρατηρείς
τον κόσμο για να παρατηρήσεις και
να αντιγράψεις ίσως συμπεριφορές
μετά αρχίζεις και παρατηρείς και σε προσωπικό επίπεδο.
Σίγουρα αρχίζεις.
Αλλιώς παρατηρείς μετά τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.
Και μ'άρεσε, με βοήθησε εμένα αυτό σαν άτομο
είτε αυτό είναι φίλος, είτε αυτό είναι σύντροφος, είτε αυτό είναι γενικά οι φίλοι μου
ή ακόμα και οι γονείς μου που τόσο δεδομένα θεωρούμε ότι τους ξέρουμε.
Αλλιώς τα παρατηρείς τα πράγματα, αλλιώς παρατηρείς βλέμματα, κινήσεις,
αγγίγματα, αντιδράσεις του σώματος.
Όλα είναι τόσο αλλιώς
όταν μπεις στον κόσμο του θεάτρου.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό το να παθιάζεσαι με κάτι,
αλλιώς δεν κάνεις τίποτα.
Στον έρωτα δεν είσαι αποδοτικός ,
σε μια σχέση δεν είσαι αποδοτικός αν δεν είσαι ερωτευμένος.
Τότε κάνεις όλα τα τρελά σου, είσαι παθιασμένος και ερωτευμένος
και τότε λειτουργείς χωρίς συμβάσεις
χωρίς τις δικές σου συμβάσεις, χωρίς των άλλων τις συμβάσεις.
Τότε τα κάνεις όλα, οπότε μακάρι να ήμουνα συνέχεια παθιασμένη με τη δουλειά μου,
με τους φίλους μου με τους γκόμενους, με οτιδήποτε.
Μακάρι να ήμουνα συνέχεια. Μακάρι να ήμουνα συνέχεια ερωτευμένη,
Μακάρι ο έρωτας και το πάθος να μην κρατούσε λίγο,
γιατί λίγο κρατάει, μετά μπαίνει η συνήθεια,
μπαίνει η αγάπη σε διάφορες μορφές, μπαίνουν πολλά πράγματα
και μπαίνουν και τα κουτάκια, προφανώς.
Αλλά η τρέλα και ο παραλογισμός
και το οτι δεν έχω συναίσθηση κινδύνου,
είναι υπέροχο.
Είναι τρέλα όταν
σηκωνόμουν και έφευγα από την Κομοτηνή στην Αθήνα με τον «Καρβουνιάρη» 18 ώρες για έναν έρωτα,
γιατί κατέβηκα 18 ώρες με τον «Καρβουνιάρη» για μισή ώρα να πιω έναν καφέ σε μια πλατεία
και γύρισα άλλες 18 ώρες πίσω λες και πάω Αυστραλία,
εμένα μου κάνει.
Είναι ο παραλογισμός μιας γυναίκας...
Είναι! Και είναι και χωρίς περίοδο, έτσι;
Είναι ο παραλογισμός μιας γυναίκας... έτσι! Γι' αυτό ο Freud
δεν κατάφερε ποτέ να ερμηνεύσει
το τι μπορεί να έχει μια γυναίκα μέσα στο κεφάλι της.
Δεν είναι κακό.
Θα'θελες; Θα ήθελες να έχεις εγχειρίδιο για το πως να χειριστείς έναν άνθρωπο,
είτε αυτό είναι άντρας, είτε είναι γυναίκα; Όχι δεν θέλω εγχειρίδιο. Θέλω να ψάχνω κάθε μέρα!
Και ας μου τρελαίνεις το μυαλό και ας μου ανεβάζεις την πίεση,
τέλος πάντων, αλλά είναι ωραίο.
Φεμινισμός
δηλαδή «Το σκίζω το σουτιέν μου και τα καίω στο Σύνταγμα» όχι δεν είμαι
Αλλά φεμινίστρια το «Να μην μου κατσικωθείς στο κεφάλι με το έτσι θέλω» είμαι.
Φεμινίστρια είμαι στο να διεκδικώ τα ανθρώπινά μου δικαιώματα,
φεμινίστρια είμαι
στο να δέχονται οι άλλοι την γνώμη θέλουν δε θέλουν
(Με γέλια) Όχι,όχι ,όχι. Συγγνώμη!
Δεν είναι αυτό, όχι, απλά είναι οτι...
όσο έχεις εσύ (το) δικαίωμα της άποψής σου την έχω κι εγώ, συγγνώμη.
Και δεν θα αλλάξει αυτό γιατί εσύ είσαι άντρας και 'γω γυναίκα. Όχι!
Είμαι αυτή που είμαι σαν άνθρωπος.
Δεν έχει σημασία τι έχω ανάμεσα απ'τα πόδια μου.
Σημασία έχει τι έχω μέσα στο κεφάλι μου.
Και αυτό πρέπει να το δεχτεί ο οποιοσδήποτε.
Αν φώναζα κάτι στον κόσμο, θα ήταν...
θα ήταν πολλά, θα ήμουν η τρελή που φωνάζει έξω.
Σίγουρα θα ήμουν η τρελή που φωνάζει στους δρόμους
και γι' αυτό δεν ξέρω αν θα μου δίναν και σημασία...
Το «Ξυπνήστε». Το «Ταξιδέψτε,
πολύ ταξιδέψτε, παρατηρήστε τον κόσμο, τους ανθρώπους γύρω σας, τον εαυτό σας»
Ταξιδέψτε όμως! Μυρίστε, διαβάστε, γευτείτε, πολλά...»
Προσταγές ίσως,
παράκληση πιο πολύ.
Δεν γίνεται να ταξιδεύεις μέσα από τις φωτογραφίες.
Δεν ξέρω τι θέλεις εσύ απο ΄μένα... (Γέλια)