Αττική - Ο τρύγος στη μεσογειακή γη

Αυτή τη φορά πάω σε γιορτή.

Μια γιορτή της φύσης και των ανθρώπων.

Μια γιορτή που διαρκεί περίπου τρεις εβδομάδες,

αλλά τα αποτελέσματά της ευφραίνουν την καρδιά μας για πολύ περισσότερο

και συνήθως είναι συνυφασμένα με ωραίες στιγμές.

Τα Μεσόγεια είναι ευλογημένος τόπος.

Μια περιπλάνηση στο δευτερεύον οδικό δίκτυο της περιοχής

δημιουργεί συνθήκες απόδρασης από την πόλη.

Διανύω την απόσταση από το κέντρο ως την περιοχή του Μαρκόπουλου,

με αυτοκίνητο φιλικό προς το περιβάλλον, διότι κινείται με φυσικό αέριο.

Είναι το λιγότερο ρυπογόνο καύσιμο.

Η σχεδόν τέλεια καύση του

εξασφαλίζει μειωμένο κόστος συντήρησης

και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής στον κινητήρα.

Αν το "Ελευθέριος Βενιζέλος" φαίνεται να δεσπόζει στην περιοχή,

δεν επισκιάζει την κυριαρχία του μεσογειακού αμπελώνα στο Αττικό τοπίο.

Στην περιοχή αναπτύσσονται αμπελώνες από ποικιλίες ροδίτη και σαββατιανού, που θεωρείται ο βασιλιάς του Αττικού αμπελώνα.

Φτάνω στο αμπέλι του Σπύρου Κολιοβασίλη, που το φροντίζει με μεράκι σαν παιδί του.

Το αμπέλι θέλει αμπελουργό.

Και το καράβι ναύτες.

Έχω γεμίσει μερικά κοφίνια με σταφύλια,

όταν συναντώ τον οινοποιό Γιώργο Βασιλείου,

ο οποίος με ξεναγεί στο συναρπαστικό σύμπαν του αμπελιού.

Είμαστε μέσα στην καρδιά του Αττικού αμπελώνα,

όλος είναι φυτεμένος με την ποικιλία σαββατιανό,

μπορεί να βγει σαββατιανό λευκός ξηρός σκέτο,

μπορεί να γίνει με άλλες ποικιλίες με ασύρτικο, ροδίτη, ή μαλαγουζιά,

βγαίνει μια ρετσίνα,

η ρετσίνα Μεσογείων,

μπορεί να γίνει επίσης γλυκό κρασί,

το περίφημο νάμα,

ή ακόμα και τσίπουρο.

Όπως καταλαβαίνετε είναι μια πολυδύναμη ποικιλία.

Που θα πάμε μετά στο οινοποιείο να δοκιμάσουμε;

Ναι. Εγώ πάω να τρυγήσω λίγο να βοηθήσω τα παιδιά και θα σας βρω στο οινοποιείο. Οκ.

Μετά το τρύγημα,

συνεχίζω την ξενάγηση με τον Γιώργο Βασιλείου στο οινοποιείο.

Ήρθε η ώρα πιστεύω, να πάμε απάνω να κάνουμε μία γευστική δοκιμή των κρασιών,

να ανοίξουμε κάποιες χρονιές, καινούργιες, παλιές,

για να δούμε πώς εξελίσσεται αυτό το κρασί.

Ωραία, ήρθε η ώρα λοιπόν, πάμε.

Πάμε... λείπει τα υπόλοιπα