15. Ο Αραγκόγκ (1)
Το καλοκαίρι αγκάλιαζε σιγά σιγά τη φύση και το κάστρο. Ο ουρανός και η λίμνη πήραν την ίδια γλυκιά γαλάζια απόχρωση και στα θερμοκήπια άνθισαν λουλούδια μεγάλα σαν λάχανα. Όμως του Χάρι κάτι του έλειπε - είχε συνηθίσει το σκηνικό με την παρουσία του Χάγκριντ και του σκυλιού του, του Φανγκ, να τριγυρίσει στο κτήμα. Το ίδιο συναίσθημα είχε ο Χάρι και για τη σχολή, όπου τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Ο Χάρι και ο Ρον προσπάθησαν να επισκεφτούν την Ερμιόνη, αλλά οι επισκέψεις στο αναρρωτήριο είχαν απαγορευτεί.
"Δε θέλουμε να το διακινδυνεύσουμε", τους είπε αυστηρά η κυρία Πόμφρι, ανοίγοντας την πόρτα μόλις μια χαραμάδα. "Λυπάμαι. Ποιος μας λέει ότι ο δράστης δε θα έρθει στο αναρρωτήριο να αποτελειώσει τα θύματά του;"
Ο Ντάμπλντορ είχε φύγει, μ' αποτέλεσμα παντού στη σχολή να βασιλεύει ο φόβος, θα 'λεγε κανείς πως ο ήλιος που ζέσταινε τους εξωτερικούς τοίχους του κάστρου, σταματούσε στα αψιδωτά παράθυρα. Όλα τα πρόσωπα στη σχολή ήταν ανήσυχα και σκυθρωπά. Κι αν κάποτε αντιλαλούσε κάποιο γέλιο στους διαδρόμους, ηχούσε στριγκό κι αφύσικο και διακοπτόταν απότομα.
Ο Χάρι επαναλάμβανε κάθε τόσο στον εαυτό του τα τελευταία λόγια του Ντάμπλντορ: "... Στην πραγματικότητα δε θα έχω φύγει παρά μόνον όταν όλοι πάψουν να μου είναι πιστοί. Στο "Χόγκουαρτς" θα δίδεται πάντα βοήθεια σε όσους τη ζητάνε". Αλλά τι ωφελούσαν τα λόγια; Από ποιον να ζητήσεις βοήθεια τη στιγμή που όλοι ήταν σαστισμένοι και τρομαγμένοι όσο κι εσύ;
Αυτό που "πέταξε" ο Χάγκριντ για τις αράχνες ήταν πολύ πιο κατανοητό. Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχε μείνει ούτε μια αράχνη στον πύργο για να την παρακολουθήσουν. Όπου και να πήγαινε, ο Χάρι έψαχνε. Ο Ρον τον βοηθούσε, όχι βεβαίως και με τη μεγαλύτερη προθυμία του κόσμου. Η απαγόρευση να κυκλοφορούν οι μαθητές μετά τις έξι η ώρα το απόγευμα ίσχυε πάντα. Οι περισσότεροι μαθητές χαίρονταν που οι καθηγητές τους οδηγούσαν από τη μια τάξη στην άλλη σαν πρόβατα, όμως ο Χάρι το έβρισκε φοβερά εκνευριστικό.
Παρ' όλ' αυτά υπήρχε κάποιος που απολάμβανε με όλη του την καρδιά αυτή την ατμόσφαιρα τρόμου και καχυποψίας. Ήταν ο Ντράκο Μαλφόι, ο οποίος κυκλοφορούσε κορδωτός σαν να είχε βγει αριστούχος. Ο Χάρι δεν καταλάβαινε γιατί ο Μαλφόι ήταν τόσο ευχαριστημένος, μέχρι που κάποια στιγμή, ένα δεκαπενθήμερο μετά την απομάκρυνση του Ντάμπλντορ και του Χάγκριντ, τον άκουσε να καυχιέται στον Κράμπε και στον Γκόιλ, μιας και καθόταν πίσω του στο μάθημα των φίλτρων.
"Πάντα το έλεγα πως μόνο ο πατέρας μου θα κατάφερνε να διώξει τον Ντάμπλντορ", έλεγε ο Μαλφόι, χωρίς να μπει στον κόπο να χαμηλώσει τη φωνή του. "Τον θεωρούσε το χειρότερο διευθυντή που πέρασε ποτέ από το "Χόγκουαρτς". Ελπίζω τώρα να μας φέρουν ένα διευθυντή της προκοπής, κάποιον που να μη θέλει να κλείσει την κάμαρα με τα μυστικά. Κι η ΜακΓκόναγκαλ δε θα φτουρήσει πολύ, απλή αντικαταστάτρια είναι..."
Ο Σνέιπ πέρασε δίπλα από τον Χάρι χωρίς να σχολιάσει την άδεια θέση και την αχρησιμοποίητη χύτρα της Ερμιόνης.
"Κύριε", είπε δυνατά ο Μαλφόι. "Κύριε, γιατί δε διορίζουν εσάς διευθυντή;"
"Όχι δα, Μαλφόι", είπε ο Σνέιπ, αν και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. "Η απομάκρυνση του κυρίου Ντάμπλντορ είναι προσωρινή και ελπίζω ότι σύντομα θα είναι πάλι κοντά μας".
"Ναι, πώς", χαμογέλασε ειρωνικά ο Μαλφόι. "Πάντως έχετε εξασφαλισμένη την ψήφο του πατέρα μου, κύριε, αν αποφασίσετε να διεκδικήσετε τη θέση. Θα του πω εγώ πως είσαστε ο καλύτερος καθηγητής της σχολής..."
Ο Σνέιπ χαμογέλασε ευχαριστημένος και συνέχισε να τριγυρίζει ανάμεσα στους μαθητές, χωρίς, ευτυχώς, να αντιληφθεί τον Σίμους Μίλιγκαν, ο οποίος παρίστανε ότι ξερνούσε στη χύτρα του.
"Απορώ πώς δεν έχουν μαζέψει ακόμα τις βαλίτσες τους όσοι κατάγονται από Μαγκλ", συνέχισε ο Μαλφόι. "Βάζω στοίχημα πέντε γαλέρες ότι ο επόμενος θα πεθάνει. Κρίμα που η Γκρέιντζερ τη γλίτωσε..."
Εκείνη τη στιγμή, για καλή του τύχη, χτύπησε το κουδούνι. Ο Ρον είχε ακούσει τα τελευταία λόγια του Μαλφόι κι ετοιμαζόταν να του ορμήσει, αλλά η φασαρία από τα παιδιά που μάζευαν τις σάκες και τα βιβλία τους τον απέτρεψε.
"Αφήστε με! Θα του δείξω!" γρύλιζε ο Ρον καθώς ο Χάρι και ο Ντιν τον κρατούσαν από τα μπράτσα. "Δε θέλω το ραβδί μου, δε μου χρειάζεται. Θα τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια".
"Γρήγορα, παιδιά, πρέπει να σας πάω στο μάθημα της Βοτανολογίας", γάβγισε ο Σνέιπ στην τάξη.
Και ξεκίνησαν, ο ένας πίσω από τον άλλο, με τον Χάρι, τον Ρον και τον Ντιν στο τέλος της ουράς, ενώ ο Ρον έψαχνε ευκαιρίες να ορμήσει στον Μαλφόι. Τα παιδιά βγήκαν τελικά έξω από το κάστρο και πήραν το μονοπάτι που περνούσε μέσα από το λαχανόκηπο για να πάνε στα θερμοκήπια.
Στο μάθημα της βοτανολογίας επικρατούσε κατήφεια. Δύο συμμαθητές τους έλειπαν: ο Τζάστιν και η Ερμιόνη. Και ποιος ξέρει για πόσον καιρό;
Η καθηγήτρια Σπράουτ τους έβαλε να κλαδέψουν τις Αβησσυνιακές αγριοσυκιές. Ο Χάρι πήγε να πετάξει μιαν αγκαλιά ξερόκλαδα στη λακκούβα με το φουσκί και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Έρνι ΜακΜίλαν. Ο Έρνι πήρε βαθιά ανάσα και είπε, με ύφος επίσημο:
"Χάρι, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που σε υποπτεύθηκα. Ξέρω πως δε θα πείραζες ποτέ την Ερμιόνη Γκρέιντζερ και παίρνω πίσω ότι είπα. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα και..."
Άπλωσε το χοντρό του χέρι και ο Χάρι το έσφιξε.
Ο Έρνι και η φίλη του, η Χάνα, ήρθαν να δουλέψουν στην ίδια αγριοσυκιά με τον Χάρι και τον Ρον.
"Αυτός ο τύπος, ο Ντράκο Μαλφόι", είπε ο Έρνι κόβοντας δυο ξερά κλωνάρια, "είναι πανευτυχής με όλα αυτά. Ξέρετε κάτι; Αναρωτιέμαι αν είναι αυτός ο κληρονόμος του Σλίθεριν".
"Είσαι σαΐνι", είπε ο Ρον, που δεν ήταν τόσο πρόθυμος να τον συγχωρήσει όσο ο Χάρι.
"Εσύ τι λες, Χάρι; Είναι ο Μαλφόι;" ρώτησε ο Έρνι.
"Όχι", δήλωσε ο Χάρι, τόσο κατηγορηματικά, που ο Έρνι και η Χάνα τον κοίταξαν απορημένοι.
Λίγες στιγμές αργότερα ο Χάρι είδε κάτι που τον έκανε να χτυπήσει (κατά λάθος) με το ξερόκλαδο που κρατούσε, το χέρι του Ρον.
"Άου! Τι..."
Ο Χάρι του έδειχνε το έδαφος μπροστά τους. Μερικές μεγάλες αράχνες έτρεχαν πάνω στο χώμα.
"Α, ναι", είπε ο Ρον προσπαθώντας να δείξει ευχαριστημένος, μολονότι ήταν πασιφανές ότι δεν τον διασκέδαζε καθόλου. "Αλλά τώρα δεν μπορούμε να τις ακολουθήσουμε..."
Ο Έρνι και η Χάνα τους άκουγαν με περιέργεια.
Ο Χάρι κοίταξε τις αράχνες που έφευγαν. "Κατευθύνονται στο απαγορευμένο δάσος..." είπε.
Ο Ρον πήρε ένα ύφος απόλυτης δυστυχίας.
Στο τέλος του μαθήματος, η καθηγήτρια Σπράουτ συνόδευσε τα παιδιά στην τάξη για το μάθημα της Αμυνας Εναντίον των Σκοτεινών Τεχνών. Ο Χάρι και ο Ρον ακολουθούσαν τελευταίοι για να μην ακούσουν οι άλλοι τη συζήτησή τους.
"Θα φορέσουμε πάλι τον αόρατο μανδύα", έλεγε ο Χάρι στον Ρον. "Θα πάρουμε και τον Φανγκ μαζί μας. Πήγαινε συχνά στο δάσος με τον Χάγκριντ και μπορεί να μας φανεί χρήσιμος".
"Εντάξει", του απάντησε ο Ρον, ο οποίος στριφογύριζε νευρικά το ραβδί στα δάχτυλά του. "Ε... Δε... Δε λένε όμως ότι υπάρχουν λυκάνθρωποι στο δάσος;" πρόσθεσε καθώς έπαιρναν τις συνηθισμένες θέσεις τους, στα τελευταία θρανία της τάξης.
Ο Χάρι προτίμησε να μην απαντήσει σ' αυτή την ερώτηση του Ρον και είπε: "Υπάρχουν όμως και καλά πλάσματα. Οι Κένταυροι είναι πολύ εντάξει, το ίδιο και οι μονόκεροι".
Ο Ρον δεν είχε ξαναπάει στο απαγορευμένο δάσος. Ο Χάρι είχε πάει μόνο μια φορά και ήλπιζε να μην ξαναπατήσει ποτέ.
Ο Λόκχαρτ μπήκε ορμητικά στην αίθουσα και όλα τα βλέμματα στράφηκαν προς το μέρος του. Κάθε καθηγητής στη θέση του θα ήταν κατηφής, αλλά ο Λόκχαρτ δεν είχε χάσει το κέφι του.
"Ελάτε, βρε παιδιά", είπε μοιράζοντας χαμόγελα, "γιατί έχετε κρεμάσει όλοι μούτρα;"
Τα παιδιά κοιτάχτηκαν απηυδισμένα, αλλά κανένα δεν του απάντησε.
"Μα δεν καταλαβαίνετε ότι ο κίνδυνος πέρασε;", είπε αργά και καθαρά ο Λόκχαρτ, σαν να απευθυνόταν σε πνευματικά καθυστερημένους. "Ο δράστης συνελήφθη!"
"Ποιος το λέει;" ρώτησε δυνατά ο Ντιν Τόμος.
"Καλό μου παιδί, ο υπουργός μαγείας δε θα έπιανε τον Χάγκριντ αν δεν ήταν σίγουρος εκατό τοις εκατό για την ενοχή του", είπε ο Λόκχαρτ με ένα ύφος σαν να εξηγούσε ότι ένα κι ένα κάνουν δύο.
"Λάθος", είπε ο Ρον, ακόμα πιο δυνατά από τον Ντιν.
"Επιτρέψτε μου, κύριε Ουέσλι, να πιστεύω πως ξέρω λίγα πράγματα περισσότερα από σας σχετικά με τη σύλληψη του Χάγκριντ", είπε ο Λόκχαρτ με έναν τόνο αυταρέσκειας στη φωνή του.
Ο Ρον ετοιμαζόταν να του πει ότι πολύ αμφέβαλλε, αλλά τον πρόλαβε ο Χάρι με μια δυνατή κλοτσιά στο καλάμι κάτω από το θρανίο.
"Εμείς δεν ήμαστε εκεί, εντάξει;" ψιθύρισε στον Ρον. Αλλά η εξοργιστική ευδιαθεσία του Λόκχαρτ, οι ισχυρισμοί του ότι δε χώνεψε ποτέ τον Χάγκριντ, η σιγουριά του ότι το θέμα είχε λήξει, εκνεύρισαν τόσο πολύ τον Χάρι, που του ήρθε να πετάξει το «Περιπλανήσεις με τα Ξωτικά» κατευθείαν στα ηλίθια μούτρα του καθηγητή. Τελικά περιορίστηκε να γράψει ένα σημείωμα στον Ρον: "Θα πάμε απόψε". Ο Ρον διάβασε το μήνυμα, ξεροκατάπιε και κοίταξε την άδεια θέση δίπλα του, όπου καθόταν συνήθως η Ερμιόνη. Στη θέα της άδειας θέσης ξαναβρήκε την αποφασιστικότητά του και έγνεψε καταφατικά.
Η αίθουσα αναψυχής του Γκρίφιντορ ήταν πια πάντα γεμάτη, αφού από τις έξι και μετά τα παιδιά δεν είχαν πού αλλού να πάνε. Είχαν επίσης πολλά να συζητήσουν, με αποτέλεσμα να μην αποσύρονται από την αίθουσα παρά περασμένα μεσάνυχτα.
Μετά το δείπνο ο Χάρι ανέβηκε να βγάλει από το μπαούλο του τον αόρατο μανδύα και πέρασε το βράδυ καθισμένος πάνω του, περιμένοντας να αδειάσει η αίθουσα αναψυχής. Ο Φρεντ και ο Τζορτζ πρότειναν στον Χάρι και στον Ρον να παίξουν Εκρηκτική Ξερή. Τα δυο παιδιά δέχτηκαν, ενώ η Τζίνι κάθισε στην καρέκλα της Ερμιόνης και τους παρακολουθούσε σκυθρωπή. Ο Χάρι και ο Ρον έχαναν επίτηδες για να τελειώσει γρήγορα το παιχνίδι, αλλά, παρ' όλα αυτά, όταν ο Φρεντ, ο Τζορτζ και η Τζίνι ανέβηκαν για ύπνο, ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα.
Ο Χάρι και ο Ρον περίμεναν να ακούσουν τις πόρτες των δωματίων να κλείνουν πριν ρίξουν πάνω τους το μανδύα και βγουν από την τρύπα του πορτρέτου. Η έξοδος από το κάστρο ήταν κι αυτή τη φορά δύσκολη, με όλους τους καθηγητές να περιπολούν στους διαδρόμους. Όταν έφτασαν επιτέλους στην είσοδο, ξεκλείδωσαν τη δίφυλλη δρύινη εξώπορτα και γλίστρησαν στη φεγγαρόφωτη νύχτα.
"Βεβαίως", είπε ξαφνικά ο Ρον καθώς διέσχιζαν το γρασίδι μπροστά από το κάστρο, "μπορεί να πάμε στο δάσος και να μη βρούμε τίποτα. Μπορεί οι αράχνες να μην πηγαίνουν εκεί. Ξέρω πως είχαν πάρει αυτή την κατεύθυνση, αλλά..."
Έφτασαν στο σπιτάκι του Χάγκριντ, που φάνταζε θλιμμένο και μελαγχολικό με τα σκοτεινά του παράθυρα. Όταν ο Χάρι άνοιξε την πόρτα, ο Φανγκ τρελάθηκε από τη χαρά του που τους είδε. Ανησυχώντας μήπως ξεσηκώσει το κάστρο με τα τρελά γαβγίσματά του, του έδωσαν βιαστικά μερικά γλυκά με σιρόπι μελάσας από το κουτάκι στο περβάζι του τζακιού, για να κολλήσουν τα δόντια του μεταξύ τους.
Ο Χάρι άφησε τον αόρατο μανδύα πάνω στο τραπέζι του Χάγκριντ. Δε θα τον χρειάζονταν στο κατασκότεινο δάσος.
"Έλα, Φανγκ, θα πάμε βόλτα", είπε ο Χάρι χτυπώντας το μηρό του.
Ο Φανγκ τους ακολούθησε έξω χοροπηδώντας χαρούμενα, έτρεξε στις παρυφές του δάσους και έκανε την ανάγκη του στον κορμό μιας συκομουριάς. Ο Χάρι έβγαλε το ραβδί του, μουρμούρισε "άναψε!" και στην άκρη του ραβδιού εμφανίστηκε ένα φωτάκι τόσο μικρό, όσο χρειάζονταν για να διακρίνουν στο μονοπάτι τα ίχνη των αραχνών, αν υπήρχαν.
"Καλά που το σκέφτηκες", είπε ο Ρον. "Θα άναβα και το δικό μου, αλλά ξέρεις... Θα εκραγεί ή κάτι παρόμοιο..."
Ο Χάρι χτύπησε τον Ρον στον ώμο και του έδειξε το γρασίδι. Δύο μοναχικές αράχνες απομακρύνονταν τρέχοντας από το φως του ραβδιού για να κρυφτούν στις σκιές των δέντρων.
"Εντάξει", αναστέναξε ο Ρον και παραιτήθηκε από κάθε ελπίδα. "Είμαι έτοιμος. Πάμε".
Έτσι μπήκαν στο δάσος, ενώ ο Φανγκ τους ακολουθούσε. Τριγύριζε γύρω από τα πόδια τους και μύριζε τις ρίζες των δέντρων και τα πεσμένα φύλλα. Χάρη στο φως του ραβδιού, μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την πορεία των αραχνών, η οποία μέχρι στιγμής έδειχνε σταθερή. Περπάτησαν γύρω στα είκοσι λεπτά, αμίλητοι και με τα αφτιά τεντωμένα, αλλά το μόνο που άκουγαν, ήταν τα ξερόκλαδα που έσπαγαν στο πέρασμά τους και το θρόισμα των φύλλων. Ώσπου, όταν έφτασαν σε ένα σημείο του δάσους όπου τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά που έκρυβαν τα αστέρια και το μόνο φως στη θάλασσα του σκοταδιού ήταν το μαγικό ραβδί του Χάρι, είδαν τις αράχνες να εγκαταλείπουν το μονοπάτι.