09. Το μήνυμα στον τοίχο (1)
"Τι συμβαίνει εδώ; Τι συμβαίνει εδώ;" ο Φιλτς, τον οποίον προφανώς είχε τραβήξει ως εκεί η δυνατή φωνή του Μαλφόι, άνοιξε δρόμο ανάμεσα στο πλήθος. Και τότε είδε την κυρία Νόρις κι οπισθοχώρησε, πιάνοντας το πρόσωπό του με φρίκη.
"Η γάτα μου! Η γάτα μου! Τι κάνατε στην κυρία Νόρις;" στρίγκλισε. Και τα αεικίνητα μάτια του καρφώθηκαν στον Χάρι. "Εσύ!" ούρλιαξε. "Εσύ! Εσύ δολοφόνησες τη γάτα μου! Εσύ τη σκότωσες! Θα σε σκοτώσω! Θα σε..."
"Άργκους!" Εμφανίστηκε ο Ντάμπλντορ, συνοδευόμενος από μερικούς ακόμα καθηγητές. Προσπέρασε αποφασιστικά τον Χάρι, τον Ρον και την Ερμιόνη και ξεκρέμασε την κυρία Νόρις από το δαυλό. "Έλα μαζί μου, Άργκους", είπε στον Φιλτς. "Κι εσείς, κύριε Πότερ, κύριε Ουέσλι, δεσποινίς Γκρέιντζερ".
Ο Λόκχαρτ έκανε ζωηρά ένα βήμα μπροστά. "Το γραφείο μου είναι το πλησιέστερο, κύριε διευθυντά... Στο πάνω πάτωμα... Παρακαλώ, ελεύθερα..."
"Ευχαριστώ, Γκιλντρόι", είπε ο Ντάμπλντορ. Οι μαθητές παραμέρισαν για να περάσουν. Ο Λόκχαρτ ακολούθησε βιαστικά τον Ντάμπλντορ, με ύφος ξαναμμένο και σπουδαίο. Το ίδιο και οι καθηγητές ΜακΓκόναγκαλ και Σνέιπ.
Καθώς έμπαιναν στο σκοτεινό γραφείο του Λόκχαρτ, ακούστηκε ένα θρόισμα στους τοίχους. Ο Χάρι είδε αρκετούς Λόκχαρτ στα φωτογραφικά πορτρέτα που υπήρχαν στους τοίχους, με τυλιγμένα τα μαλλιά τους σε φιλέδες, να σπεύδουν να εξαφανιστούν. Ο κανονικός Λόκχαρτ άναψε τα κεριά στο γραφείο του και παραμέρισε. Ο Ντάμπλντορ ακούμπησε την κυρία Νόρις στην καλογυαλισμένη επιφάνεια και άρχισε να την εξετάζει. Ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη αντάλλαξαν φοβισμένα βλέμματα και κάθισαν σε τρεις πολυθρόνες κάπως μακριά από το γραφείο, περιμένοντας να δούνε τι θα γίνει.
Ο Ντάμπλντορ είχε σχεδόν κολλήσει την άκρη της μακριάς, στραβής μύτης του στη γούνα της κυρίας Νόρις. Την περιεργαζόταν μέσα από τα γυαλιά του, ψηλαφώντας την απαλά με τα μακριά του δάχτυλα. Η κυρία ΜακΓκόναγκαλ είχε σκύψει το ίδιο κοντά με τον Ντάμπλντορ, με μισόκλειστα όμως μάτια. Ο Σνέιπ στεκόταν πίσω της, μισοκρυμμένος στη σκιά, με μια πολύ παράξενη έκφραση στο πρόσωπό του. Θα έλεγε κανείς ότι κρατιόταν με κόπο να μη χαμογελάσει. Ο Λόκχαρτ βημάτιζε ασταμάτητα γύρω τους κάνοντας διάφορες εικασίες.
"Σίγουρα τη σκότωσαν με ξόρκι... Προφανώς το μαρτύριο της ριζικής μεταμόρφωσης. Έχω δει πολλές φορές να το κάνουν... Κρίμα που δεν ήμουν εκεί... Ξέρω το αντιξόρκι που θα την έσωζε..."
Οι κοφτοί, σπαρακτικοί λυγμοί του Φιλτς σιγοντάριζαν τα σχόλια του Λόκχαρτ. Είχε σωριαστεί σε μια καρέκλα δίπλα στο γραφείο κι είχε κρύψει το πρόσωπο στις χούφτες, γιατί δεν άντεχε να βλέπει την κυρία Νόρις. Όσο κι αν ο Χάρι αντιπαθούσε τον Φιλτς, τον λυπήθηκε, άθελά του, μολονότι ειδικά αυτή τη στιγμή θα 'πρεπε να νιώθει το τελείως αντίθετο. Γιατί αν ο Ντάμπλντορ πίστευε τον Φιλτς, ο Χάρι είχε σίγουρη την αποβολή.
Ο Ντάμπλντορ μουρμούριζε τώρα παράξενα λόγια μεσ' από τα δόντια του και χτυπούσε την κυρία Νόρις με το ραβδί του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα: η γάτα εξακολουθούσε να μοιάζει σαν να είχε βαλσαμωθεί πρόσφατα.
"Θυμάμαι που συνέβη κάτι παρόμοιο στο Ουαγκαντόγκου", είπε ο Λόκχαρτ. "Επρόκειτο για μια σειρά επιθέσεων, τις οποίες καταγράφω στην αυτοβιογραφία μου. Κατάφερα να φτιάξω για τους κατοίκους κάτι φυλαχτά που έλυσαν αμέσως το πρόβλημα..."
Οι φωτογραφίες του στους τοίχους έγνεφαν επιδοκιμαστικά καθώς μιλούσε. Μια από αυτές είχε ξεχάσει να βγάλει το φιλέ.
Τέλος ο Ντάμπλντορ ίσιωσε το κορμί. "Δεν είναι νεκρή, Άργκους", είπε σιγανά.
Ο Λόκχαρτ, που απαριθμούσε τους φόνους που είχε αποτρέψει, σταμάτησε απότομα.
"Δεν είναι νεκρή;" φώναξε ο Φιλτς κοιτώντας την κυρία Νόρις μεσ' από τα δάχτυλά του. "Και τότε γιατί είναι... Είναι κοκαλωμένη και παγωμένη;"
"Είναι μαρμαρωμένη", είπε ο Ντάμπλντορ.
"Α, καλά το κατάλαβα!" πετάχτηκε ο Λόκχαρτ.
"Το πώς, δεν το γνωρίζω..." συνέχισε ο Ντάμπλντορ με τη διακοπή του Λόκχαρτ.
"Ρώτησε αυτόν!" τσίριξε ο Φιλτς γυρνώντας το πρησμένο και μουσκεμένο από δάκρυα πρόσωπό του προς τον Χάρι.
"Δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ένας δευτεροετής", είπε σταθερά ο Ντάμπλντορ. "Χρειάζονται γνώσεις μαύρης μαγείας, και μάλιστα πολύ υψηλού επιπέδου..."
"Αυτός το έκανε, αυτός!" κραύγασε ο Φιλτς και το σακουλιασμένο πρόσωπό του κοκκίνισε. "Είδες τι έγραψε στον τοίχο! Βρήκε... Βρήκε στο γραφείο μου... Ξέρει ότι είμαι... Είμαι..." (το πρόσωπό του συσπάστηκε) "ξέρει ότι είμαι Σκουίμπ!" ολοκλήρωσε.
"Εγώ ποτέ δεν άγγιξα την κυρία Νόρις!" φώναξε ο Χάρι, νιώθοντας αμήχανα με όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του, ακόμα κι αυτά των φωτογραφιών του Λόκχαρτ. "Εγώ δεν ξέρω καν τι σημαίνει Σκουίμπ".
"Κουταμάρες!" σάρκασε ο Φιλτς. "Είδε το γράμμα από το Κουίκσπελ!"
"Μπορώ να έχω το λόγο, κύριε διευθυντά;" είπε ο Σνέιπ από τις σκιές.
Το κακό προαίσθημα του Χάρι φούντωσε. Ήξερε πως ότι κι αν έλεγε ο Σνέιπ, δε θα ήταν για το καλό του.
"Ο Πότερ και οι φίλοι του μπορεί να βρέθηκαν απλώς σε λάθος μέρος, λάθος στιγμή", είπε με ένα μοχθηρό μειδίαμα στα χείλη, "αλλά οφείλετε να παραδεχτείτε πως εδώ έχουμε μια σειρά ύποπτων συμπτώσεων. Τι δουλειά είχαν στο διάδρομο του δεύτερου ορόφου; Γιατί δεν ήταν στη γιορτή του Χάλοουιν;"
Ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη άρχισαν να μιλούν όλοι μαζί για το πάρτι θανάτου: "... Μας είδαν εκατοντάδες φαντάσματα, θα σας βεβαιώσουν πως ήμαστε εκεί..."
"Και μετά γιατί δεν ήρθατε στη γιορτή;" είπε ο Σνέιπ, που τα μαύρα μάτια του έλαμπαν στο φως των κεριών. "Γιατί ανεβήκατε στο διάδρομο του δεύτερου ορόφου;"
Ο Ρον και η Ερμιόνη κοίταξαν τον Χάρι.
"Επειδή... Επειδή..." δίσταζε ο Χάρι, που η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. (Κάτι του έλεγε πως δύσκολα θα τον πίστευαν αν αποκάλυπτε πως τον οδήγησε μια φωνή, που την άκουγε μόνο εκείνος). "Επειδή ήμαστε κουρασμένοι και θέλαμε να πέσουμε για ύπνο", είπε τελικά.
"Νηστικοί;" είπε ο Σνέιπ με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο στο οστεώδες πρόσωπό του. "Δε νομίζω ότι στα πάρτι φαντασμάτων προσφέρεται φαγητό κατάλληλο για ζωντανούς".
"Δεν πεινούσαμε", πετάχτηκε ο Ρον κι εκείνη τη στιγμή το στομάχι του γουργούρισε δυνατά.
Το μοχθηρό χαμόγελο του Σνέιπ έγινε ακόμα πιο πλατύ. "Νομίζω, κύριε διευθυντά, ότι ο Πότερ δεν είναι απολύτως ειλικρινής", είπε. "Προτείνω να του αφαιρέσουμε ορισμένα προνόμια, μέχρι να αισθανθεί έτοιμος να μας πει όλη την αλήθεια. Εγώ προσωπικά φρονώ ότι πρέπει να απομακρυνθεί από την ομάδα Κουίντιτς μέχρι να φανεί ειλικρινής".
"Εγώ πάλι, Σέβερους", είπε κοφτά η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, "δε βλέπω κανένα λόγο να απαγορεύσουμε στο παιδί το Κουίντιτς. Η γάτα αυτή δε χτυπήθηκε στο κεφάλι με σκουπόξυλο. Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη πως ο Πότερ έκανε κάτι κακό".
Ο Ντάμπλντορ κοίταξε ερευνητικά τον Χάρι. Το γκριζογάλανο βλέμμα του έκανε τον Χάρι να νιώσει σαν να τον διαπερνούσαν ακτίνες Χ.
"Αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, Σέβερους", δήλωσε σταθερά.
Ο Σνέιπ οργίστηκε. Το ίδιο και ο Φιλτς.
"Η γάτα μου μαρμάρωσε!" κραύγασε γουρλώνοντας τα μάτια. "Απαιτώ να τιμωρηθεί ο ένοχος!"
"Θα τη γιατρέψουμε, Άργκους", είπε υπομονετικά ο Ντάμπλντορ. "Η καθηγήτρια Σπράουτ κατάφερε να προμηθευτεί πρόσφατα μερικούς μανδραγόρες. Μόλις φτάσουν σε πλήρη ανάπτυξη, θα παρασκευάσω ένα φίλτρο που θα ξαναζωντανέψει την κυρία Νόρις".
"Θα το φτιάξω εγώ", πετάχτηκε ο Λόκχαρτ. "Το έχω κάνει χιλιάδες φορές. Χτυπάς καλά ένα δυναμωτικό εκχύλισμα μανδραγόρα..."
"Συγγνώμη", είπε παγερά ο Σνέιπ, "αλλά νομίζω πως οι ειδήμων περί φίλτρων σ' αυτό το σχολείο είμαι εγώ".
Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή.
"Μπορείτε να πηγαίνετε", είπε τέλος ο Ντάμπλντορ στον Χάρι, στον Ρον και στην Ερμιόνη.
Έφυγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, χωρίς να τρέξουν. Όταν έφτασαν έναν όροφο πάνω από το γραφείο του Λόκχαρτ, μπήκαν σε μιαν άδεια τάξη και έκλεισαν αθόρυβα την πόρτα. Ο Χάρι κοίταξε τα σκοτεινιασμένα πρόσωπα των φίλων του.
"Μήπως έπρεπε να τους πω για τη φωνή που άκουσα;"
"Όχι", είπε χωρίς δισταγμό ο Ρον. "Το να ακούς φωνές που δεν ακούει κανένας άλλος, δεν είναι καλό σημάδι, ακόμα και στον κόσμο των μάγων".
Κάτι στη φωνή του Ρον έκανε τον Χάρι να τον ρωτήσει: "Με πιστεύεις, έτσι δεν είναι;"
"Ασφαλώς", είπε βιαστικά ο Ρον, "αλλά... Αλλά πρέπει να παραδεχτείς πως είναι παράξενο..."
"Το ξέρω πως είναι παράξενο", είπε ο Χάρι. "Το όλο θέμα είναι παράξενο. Τι ήταν αυτό το σύνθημα στον τοίχο; "Η κάμαρα με τα μυστικά ανοίχτηκε"... Τι ήθελε να πει;"
"Λοιπόν, κάτι μου θυμίζει", είπε αργόσυρτα ο Ρον. "Μου φαίνεται ότι κάποιος μου είπε κάποτε μια ιστορία με μια μυστική κάμαρα στο "Χόγκουαρτς"... Μάλλον ο Μπίλι..."
"Και τι στο καλό σημαίνει Σκουίμπ;" είπε ο Χάρι.
Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Ρον έπνιξε ένα ειρωνικό γέλιο.
"Εδώ που τα λέμε, δεν είναι αστείο... Αλλά στην περίπτωση του Φιλτς..." Είπε. "Σκουίμπ λέγεται αυτός που γεννήθηκε από μάγους γονείς, αλλά ο ίδιος δεν έχει μαγικές ικανότητες. Είναι το αντίθετο των μάγων που γεννιούνται από γονείς Μαγκλ. Βεβαίως οι Σκουίμπ είναι κάτι πάρα πολύ σπάνιο. Αν ο Φιλτς προσπαθεί να μάθει μάγια με τη μέθοδο Κουίκσπελ, τότε είναι πράγματι Σκουίμπ. Έτσι εξηγούνται όλα. Το γιατί, ας πούμε, μισεί τόσο πολύ τους μαθητές". Ο Ρον χαμογέλασε με ικανοποίηση. "Και το γιατί είναι πικρόχολος".
Κάπου ήχησε ένα εκκρεμές.
"Μεσάνυχτα", είπε ο Χάρι. "Πάμε για ύπνο πριν εμφανιστεί ο Σνέιπ και μας φορτώσει και καμιάν άλλη κατηγορία".
Για μερικές μέρες όλο το σχολείο δε μιλούσε για τίποτα άλλο εκτός από το περιστατικό με την κυρία Νόρις. Ο Φιλτς δεν τους άφηνε να το ξεχάσουν, γιατί τριγύριζε συνεχώς στο σημείο που είχε γίνει η επίθεση, λες και περίμενε να επιστρέψει ο άγνωστος που μαρμάρωσε τη γάτα του. Ο Χάρι τον είδε να τρίβει το μήνυμα στον τοίχο με το απορρυπαντικό της κυρίας Σκόουερ για κάθε μαγικό λεκέ, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Οι λέξεις εξακολουθούσαν να γυαλίζουν πάνω στην πέτρα. Ο Φιλτς, όταν δε φρουρούσε τον τόπο του εγκλήματος, τριγύριζε βλοσυρός και με κοκκινισμένα μάτια στους διαδρόμους καταδιώκοντας τους ανύποπτους μαθητές και προσπαθώντας να τους επιβάλει τιμωρίες για παραπτώματα του τύπου "ανασαίνουν θορυβωδώς", ή "δείχνουν ευτυχισμένοι".
Η Τζίνι Ουέσλι ταράχτηκε πολύ από το πάθημα της κυρίας Νόρις. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ρον, λάτρευε τις γάτες.
"Δεν την ήξερες καλά την κυρία Νόρις", της είπε θαρρετά ο Ρον. "Είμαστε πολύ καλύτερα χωρίς εκείνη, πίστεψέ με". Τα χείλη της Τζίνι τρεμούλιασαν.
"Δε συμβαίνουν συχνά στο "Χόγκουαρτς" τέτοια πράγματα", την καθησύχασε ο Ρον. "Να δεις που γρήγορα θα πιάσουν τον τρελό που το έκανε και θα τον διώξουν αμέσως. Εύχομαι μόνο να προλάβει να μαρμαρώσει και τον Φιλτς πριν αποβληθεί. Έλα, πλάκα κάνω", πρόσθεσε βιαστικά, βλέποντας την Τζίνι να χάνει το χρώμα της.
Το γεγονός είχε επηρεάσει και την Ερμιόνη. Βεβαίως η Ερμιόνη συνήθιζε στο παρελθόν να περνάει πολλή ώρα διαβάζοντας, αλλά τώρα είχε παραγίνει. Δεν έκανε τίποτ' άλλο απ' το να διαβάζει. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μην απαντάει στον Χάρι και στον Ρον όταν τη ρωτούσαν τι ετοίμαζε. Δεν το έμαθαν παρά την επόμενη Τετάρτη.
Ο Σνέιπ κράτησε τον Χάρι μετά το μάθημα των φίλτρων, για να καθαρίσει τα θρανία από τα σκουλήκια. Μετά από ένα βιαστικό γεύμα, ο Χάρι ανέβηκε στη βιβλιοθήκη για να βρει τον Ρον. Εκεί είδε τον Τζάστιν Φιντς-Φλέτσλι, το αγόρι από το Χάφλπαφλ που είχε γνωρίσει στο μάθημα της βοτανολογίας, να έρχεται προς το μέρος του. Ο Χάρι άνοιξε το στόμα για να τον χαιρετήσει, αλλά μόλις ο Τζάστιν τον είδε, έκανε μεταβολή και το έβαλε στα πόδια.
Ο Χάρι βρήκε τον Ρον στο βάθος της βιβλιοθήκης, να μετρά το μήκος της εργασίας του στο μάθημα της ιστορίας της μαγείας. Ο καθηγητής Μπινς τους είχε βάλει να γράψουν μια εργασία μήκους ενός μέτρου για τη "μεσαιωνική σύναξη των Ευρωπαίων μάγων".
"Δεν το πιστεύω, λείπουν ακόμα είκοσι πόντοι..." είπε θυμωμένος ο Ρον αφήνοντας την περγαμηνή, η οποία τυλίχτηκε πάλι ρολό. "Και να φανταστείς ότι η Ερμιόνη έχει γράψει ένα μέτρο και σαράντα εκατοστά και κάνει κάτι γράμματα σαν ψείρες".
"Πού είναι;" ρώτησε ο Χάρι παίρνοντας τη μεζούρα και ξετυλίγοντας τη δική του περγαμηνή.
"Κάπου εδώ", είπε ο Ρον δείχνοντας τα ράφια. "Ψάχνει για κάποιο βιβλίο. Μου φαίνεται πως έχει βάλει στόχο να διαβάσει όλη τη βιβλιοθήκη ως τα Χριστούγεννα".
Ο Χάρι είπε στον Ρον ότι ο Τζάστιν Φιντς-Φλέτσλι το έβαλε στα πόδια μόλις τον είδε.
"Και τι σε μέλλει; Εμένα μου φαίνεται πως χαζοφέρνει", είπε ο Ρον συνεχίζοντας το γράψιμο με όσο μεγαλύτερα γράμματα μπορούσε. "Αφού περνάει τον Λόκχαρτ για τόσο σπουδαίο..."
Η Ερμιόνη ξεπρόβαλε πίσω από τα ράφια. Φαινόταν εκνευρισμένη κι έτοιμη, επιτέλους, να τους μιλήσει.
"Έχουν πάρει όλα τα αντίτυπα του Το "Χόγκουαρτς" και η ιστορία του", είπε καθώς καθόταν δίπλα στον Χάρι και τον Ρον. "Κι αν γραφτώ στη λίστα αναμονής, θα περιμένω δεκαπέντε μέρες. Κακώς άφησα σπίτι το βιβλίο μου, αλλά δε χωρούσε στο μπαούλο - γέμισε με τα βιβλία του Λόκχαρτ".