07. Η φωνή (3)
"Πότερ, Ουέσλι! Ώστε εδώ είσαστε". Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ ερχόταν προς το μέρος τους με ύφος αυστηρό. "Σήμερα το βράδυ θα κάνετε κι οι δυο την τιμωρία σας".
"Τι τιμωρία, κυρία;" ρώτησε ο Ρον πνίγοντας ένα ρέψιμο.
"Εσύ θα γυαλίσεις τα ασημικά στην αίθουσα των τροπαίων με τον κύριο Φιλτς", είπε η καθηγήτρια. "Κι όχι μαγείες, Ουέσλι. Με τον ιδρώτα σου!"
Ο Ρον ξεροκατάπιε. Τον Άργους Φιλτς, τον επιστάτη, δεν τον χώνευε κανένα παιδί στο σχολείο.
"Κι εσύ, Πότερ, θα βοηθήσεις τον καθηγητή Λόκχαρτ να απαντήσει στα γράμματα των θαυμαστών του", είπε η καθηγήτρια.
"Ε... Δε γίνεται να πάω κι εγώ στην αίθουσα των τροπαίων;" είπε με απόγνωση ο Χάρι.
"Όχι βεβαίως", είπε η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ ανασηκώνοντας τα φρύδια. "Ο κύριος Λόκχαρτ ζήτησε εσένα ειδικά. Στις οχτώ η ώρα ακριβώς, κι οι δυο".
Ο Χάρι και ο Ρον κατευθύνθηκαν στην τραπεζαρία βυθισμένοι σε απόγνωση. Τους ακολουθούσε η Ερμιόνη, με μια έκφραση στο πρόσωπό της που έλεγε: "Ας μην παραβιάζατε τους κανονισμούς του σχολείου".
Ο Χάρι δεν απόλαυσε την κρεατόπιτά του όσο περίμενε. Τόσο εκείνος όσο και ο Ρον ένιωθαν πως τους είχε επιβληθεί η χειρότερη δυνατή τιμωρία.
"Ο Φιλτς θα με κρατήσει εκεί όλη τη νύχτα", είπε βαριά ο Ρον. "Χωρίς μαγεία! Θα πρέπει να υπάρχουν γύρω στα εκατό κύπελλα στην αίθουσα. Κι εγώ έχω άγνοια από τις μεθόδους καθαρισμού των Μαγκλ".
"Μακάρι να μπορούσαμε να αλλάξουμε", είπε υπόκωφα ο Χάρι. "Έχω κάνει πολλή εξάσκηση στους Ντάρσλι. Άκου να βοηθήσω τον Λόκχαρτ να απαντήσει στους θαυμαστές του... Θα είναι εφιάλτης..."
Το απόγευμα του Σαββάτου πέρασε γρήγορα. Η ώρα έφτασε οχτώ παρά πέντε πριν το καλοκαταλάβουν. Ο Χάρι προχώρησε στο διάδρομο του δεύτερου ορόφου, όπου βρισκόταν το γραφείο του Λόκχαρτ, σέρνοντας τα βήματά του. Έσφιξε τα δόντια και χτύπησε.
Η πόρτα άνοιξε αμέσως. Ο Λόκχαρτ του Χάρισε ένα χαμόγελο.
"Βρε, καλώς το πονηρούλικο! Πέρασε, Χάρι, πέρασε".
Το φως των κεριών έκανε τις αμέτρητες κορνιζαρισμένες φωτογραφίες του Λόκχαρτ να λάμπουν στους τοίχους. Μερικές μάλιστα τις είχε υπογράψει σαν αυτόγραφα. Πάνω στο γραφείο του υπήρχε άλλη μια μεγάλη στοίβα φωτογραφίες.
"Εσύ θα γράφεις τη διεύθυνση στους φακέλους!" είπε στον Χάρι σαν να του έκανε χάρη. "Παραλήπτης του πρώτου είναι η Γκλάντις Γκάντζεον. Να 'ναι καλά η γυναίκα. Από τις θερμότερες θαυμάστριές μου".
Η ώρα κυλούσε αργά. Ο Χάρι άκουγε τον Λόκχαρτ να μιλάει λέγοντας πότε πότε "μμμ", "Εντάξει" ή "Ναι". Από καιρό σε καιρό έπιανε φράσεις όπως "Η διασημότητα είναι άστατος φίλος, Χάρι", ή "Η διασημότητα είναι διασημότητα, όπως και να το κάνεις. Αυτό να το θυμάσαι, Χάρι".
Τα κεριά κόντευαν να λιώσουν, κάνοντας το φως να χορεύει πάνω στα ζωντανά πρόσωπα των φωτογραφιών του Λόκχαρτ. Ο Χάρι έγραψε, με χέρι που είχε αρχίσει να πονάει, τη διεύθυνση της Βερόνικα Σμέθλι, έχοντας την αίσθηση πως αυτός ο φάκελος ήταν ο χιλιοστός. "Πρέπει να πλησιάζει η ώρα να φύγω", σκέφτηκε απελπισμένος. "Κάνε, θεούλη μου, να πλησιάζει..."
Και τότε άκουσε κάτι κάτι διαφορετικό από το τσιτσίρισμα των κεριών που ήταν έτοιμα να σβήσουν και τις ανόητες φλυαρίες του Λόκχαρτ για τους θαυμαστές του.
"Έλα... Έλα σ' εμένα... Να σε κομματιάσω... Να σε ξεσκίσω... Να σε σκοτώσω..."
Ο Χάρι αναπήδησε και πάνω στη διεύθυνση της Βερόνικα Σμέθλι εμφανίστηκε μια μεγάλη λιλά κηλίδα.
"Τι;" είπε δυνατά.
"Όντως!" είπε ο Λόκχαρτ. "Έξι μήνες πρώτο στη λίστα των μπεστ σέλερ! Έσπασε όλα τα ρεκόρ!"
"Όχι", είπε αλαφιασμένος ο Χάρι. "Η φωνή!"
"Ορίστε;" έκανε απορημένος ο Λόκχαρτ. "Ποια φωνή;"
"Αυτή... Αυτή η φωνή... Δεν την ακούσατε;"
Ο Λόκχαρτ τον κοίταξε έκπληκτος. "Μα τι λες τώρα, Χάρι; Μήπως σε πήρε ο ύπνος; Δεν το πιστεύω! Δες τι ώρα πήγε! Είμαστε εδώ τέσσερις ώρες σχεδόν! Πώς πέρασε έτσι η ώρα;"
Ο Χάρι δεν απάντησε. Είχε τεντώσει τα αφτιά του να ξανακούσει τη φωνή, αλλά το μόνο που άκουγε ήταν ο Λόκχαρτ που του έλεγε πως δεν έπρεπε να περιμένει πως θα περνούσε τόσο ωραία κάθε φορά που θα του έβαζαν τιμωρία. Ο Χάρι έφυγε παραζαλισμένος.
Ήταν τόσο αργά, που η αίθουσα αναψυχής του Γκρίφιντορ ήταν άδεια από παιδιά. Ο Χάρι ανέβηκε γραμμή στο δωμάτιό του. Ο Ρον δεν είχε γυρίσει ακόμα. Ο Χάρι φόρεσε τις πιτζάμες του, ξάπλωσε στο κρεβάτι και περίμενε. Ο Ρον ήρθε μισή ώρα αργότερα, τρίβοντας το δεξιό χέρι του και αναδίδοντας μιαν έντονη μυρουδιά στιλβωτικού.
"Μούδιασαν όλοι οι μύες μου", βόγκηξε καθώς ριχνόταν στο κρεβάτι του. "Δεκατέσσερις φορές με έβαλε να τρίψω το κύπελλο του Κουίντιτς για να μείνει ευχαριστημένος. Και μετά ξέρασα γυμνοσάλιαγκες πάνω σε ένα βραβείο για την προσφορά εξαίρετων υπηρεσιών στη σχολή. Είδα κι έπαθα να το καθαρίσω... Εσύ, πώς τα πήγες με τον Λόκχαρτ;"
Ο Χάρι του είπε τα της φωνής μιλώντας χαμηλόφωνα, για να μην ξυπνήσει τον Νέβιλ, τον Ντιν και τον Σιμούς.
"Κι ο Λόκχαρτ είπε ότι δεν άκουσε τίποτα;" ρώτησε ο Ρον. Ο Χάρι, στο λιγοστό φως του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρο, τον είδε να συνοφρυώνεται. "Λες να είπε ψέματα; αλλά δεν καταλαβαίνω... Κι αόρατος να ήταν, θα έπρεπε να ανοίξει την πόρτα".
"Το ξέρω", είπε ο Χάρι που ξάπλωσε ανάσκελα και κάρφωσε το βλέμμα του στον ουρανό του κρεβατιού του. "Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω".