De kist - Hoofdstuk 2 – Leeuwarden Der Sarg - Kapitel 2 - Leeuwarden The coffin - Chapter 2 - Leeuwarden O caixão - Capítulo 2 - Leeuwarden Гроб - Глава 2 - Лиуварден Tabut - Bölüm 2 - Leeuwarden

**Hoofdstuk 2 – Leeuwarden**

Een paar uur later arriveerde Wouter veilig in Friesland. A few hours later, Wouter arrived safely in Friesland. چند ساعت بعد ووتر به سلامت به فریزلند رسید. In de stad Leeuwarden waren veel mensen. There were many people in the city of Leeuwarden. مردم زیادی در شهر لیوواردن بودند. Er waren veel spannende dingen om te doen en zien. There were many exciting things to do and see. کارهای هیجان انگیز زیادی برای انجام و دیدن وجود داشت. Maar Wouter had een missie. But Wouter had a mission. Hij wist precies waar hij naartoe moest. He knew exactly where to go. او دقیقا می دانست کجا باید برود.

Wouter stopte een taxi. Wouter stopped a cab. Hij gaf de chauffeur een plaatselijk adres. He gave the driver a local address. او یک آدرس محلی به راننده داد. Het lag in een verre buitenwijk van Leeuwarden. It was in a distant suburb of Leeuwarden. در حومه دوردست لیواردن قرار داشت. Ze werden het eens over de prijs. They agreed on the price. بر سر قیمت توافق کردند. Na een tijdje kwam hij bij een groot huis aan. After a while, he arrived at a large house.

Het huis zag er erg duur uit. The house looked very expensive. خانه بسیار گران به نظر می رسید. De bewoner zorgde er goed voor. The resident took good care of it. ساکن به خوبی از آن مراقبت کرد. Het was waarschijnlijk iemand die rijk was. It was probably someone who was rich. Er lag een hele grote tuin. There was a very large garden. Er liepen verschillende honden in rond. There were several dogs running around in it. چندین سگ در آن دویده بودند. Het huis had zelfs een tennisbaan! The house even had a tennis court! خانه حتی زمین تنیس هم داشت!

Wouter stond buiten. Wouter stood outside. Hij bleef gewoon een tijdje naar het huis kijken. He just kept looking at the house for a while. Toen klopte hij op de deur. Then he knocked on the door. Hij klopte weer en wachtte tot iemand antwoord gaf. He knocked again and waited for someone to answer. ‘Hallo?' zei hij. "Hello?" he said. Er kwam niemand. No one came. هیچکس نیامد. Er leek niemand thuis te zijn. No one seemed to be home. De oude man keek om zich heen. The old man looked around. Hij besloot te wachten. He decided to wait.

Wouter haalde de foto van de kist uit zijn jasje. Wouter removed the picture of the coffin from his jacket. ووتر عکس تابوت را از ژاکتش گرفت. Hij bekeek hem goed en glimlachte. He looked at him closely and smiled. Hij deed de foto terug in zijn jasje. He put the photo back in his jacket. Hij wachtte nog even. He waited a while longer.

Wouter hoorde een auto aankomen. Wouter heard a car approaching. Zoals verwacht was het een dure auto. As expected, it was an expensive car. Er zat een vrouw in. There was a woman in it. Ze droeg een grote zonnebril. She wore large sunglasses. Ze zag Wouter niet. She didn't see Wouter. De vrouw drukte op een knop. The woman pressed a button. De garagedeur ging open. The garage door opened. De vrouw reed langzaam naar binnen. The woman drove in slowly. زن به آرامی وارد شد. Ze zag Wouter nog steeds niet. She still didn't see Wouter. De vrouw drukte weer op de knop. The woman pressed the button again. زن دوباره دکمه را فشار داد. De garagedeur ging langzaam dicht. The garage door closed slowly. Wouter zou haar misschien mislopen! Wouter might miss her!

‘Mevrouw, mevrouw! 'Ma'am, ma'am! Wacht!' riep Wouter.

Ten slotte zag de vrouw Wouter. Finally, the woman saw Wouter. Ze stopte onmiddellijk. She stopped immediately. De garagedeur bleef open. The garage door remained open.

‘Ja? 'Yes? Wie bent u?' vroeg ze. Who are you?" she asked.

‘Kunnen we even praten?' vroeg Wouter. "Can we talk for a minute?" asked Wouter.

De vrouw keek hem achterdochtig aan. The woman looked at him suspiciously. Ze liep de garage uit. She walked out of the garage. Uit de tuin kwam een butler. From the garden came a butler. ساقی از باغ آمد. Hij keek de vrouw aan en zei: ‘Mevrouw Marijnen? He looked at the woman and said, "Mrs. Marijnen? Zal ik uw auto even wegzetten?' Shall I park your car? ماشینت را کنار بگذارم؟

‘Ja, Berend. 'Yes, Berend. Dank je wel.' Thank you.

‘Mevrouw Loes Marijnen als ik het goed heb?' vroeg Wouter. "Mrs. Loes Marijnen if I am correct?" asked Wouter. خانم لوس مارینن، اگر درست یادم باشد؟ ووتر پرسید.

‘Ja, dat ben ik.' Loes keek Wouter goed aan. "Yes, I am. Loes looked closely at Wouter.

‘Ik ben gekomen om met u te praten. 'I have come to talk to you. Het is belangrijk.' It's important.

‘Belangrijk? 'Important? Als het om werk gaat, kunt u beter naar mijn kantoor bellen..' When it comes to work, you better call my office...'

‘Nee. 'No. Geen werk,' antwoordde Wouter. No work," Wouter replied.

‘Wat kan het zijn?' vroeg Loes. "What could it be?" asked Loes. Wouter lachte alleen maar. Wouter just laughed. ‘Nou, wat het ook is, komt u maar met me mee. 'Well, whatever it is, come with me. «خب، هر چه هست، با من بیا. Komt u mee naar binnen?' Are you coming in with me?

Wouter ging met de vrouw mee naar binnen. Wouter went in with the woman. Het huis was erg groot. The house was very large. Het was echt enorm groot. It was really huge. واقعا بزرگ بود Het was ook erg mooi. It was also very beautiful. ‘Is dit allemaal van u?' vroeg Wouter. "Is all this yours?" asked Wouter.

‘Ja,' antwoordde ze. "Yes," she replied. Ik ben professioneel ontwerper. I am a professional designer. Toen ik 19 was heb ik mijn eigen bedrijf opgestart.' Ze stopte en keek rond. When I was 19, I started my own business. She stopped and looked around.

‘Wat zal ik zeggen? 'What shall I say? Ik heb succes gehad.' I've been successful. من موفقیت داشته ام.

‘Dat zie ik. 'I can see that. Wauw! Wow! U heeft vast heel hard gewerkt.' You must have worked very hard.

‘Ja. 'Yes. Ik heb erg hard gewerkt.' Ze begon weer te lopen. I worked very hard. She started walking again. ‘Deze kant op, alstublieft.' 'This way, please.'

Wouter en Loes liepen een paar treden omhoog. Wouter and Loes walked up a few steps. ووتر و لوس چند پله بالا رفتند. Ze kwamen bij een grote deur. They came to a large door. De deur was van hout en heel mooi. The door was wooden and very beautiful. Het was een traditioneel ontwerp. It was a traditional design.

‘Is uw huis heel oud?' vroeg Wouter. "Is your house very old?" asked Wouter.

Loes glimlachte. ‘Nee, het is niet oud.' Maar het is volgens een traditioneel ontwerp gebouwd. 'No, it's not old.' But it was built according to a traditional design. Ik heb een heel traditionele smaak.' I have very traditional tastes. من سلیقه بسیار سنتی دارم.

Loes deed de deur open. Wouter keek verbaasd om zich heen. Wouter looked around in amazement. Het was een grote kamer. It was a large room. Het stond vol mooie, dure meubels. It was full of beautiful, expensive furniture. Het was ook netjes en schoon. It was also neat and clean.

Al gauw kwam Berend, de butler. Soon came Berend, the butler. به زودی برند، ساقی، از راه رسید. Hij bracht thee en koekjes. He brought tea and cookies. چای و کلوچه آورد.

‘Meneer …' zei Berend. 'Sir ...' said Berend.

‘Zeg maar Wouter.' "Just say Wouter. "فقط بگو ووتر."

‘Wouter, wat wil je drinken?' "Wouter, what do you want to drink? "ووتر، چه چیزی می خواهی بنوشی؟"

‘Een kopje thee graag. 'A cup of tea please. Dank je wel.'

Loes deed haar jasje uit. Loes took off her jacket. Het was een erg warme dag. It was a very hot day. Berend sprak opnieuw tegen Wouter. Berend spoke again to Wouter. برند دوباره با ووتر صحبت کرد. ‘Mag ik je jasje?' Wouter deed zijn jasje uit. "Can I have your jacket? Wouter took off his jacket. Hij gaf het aan de butler. He gave it to the butler. Berend ging de kamer uit en kwam snel terug. Berend went out of the room and came back quickly. Hij gaf Wouter een kopje hete thee. He handed Wouter a cup of hot tea. Toen liet hij Loes en Wouter alleen. Then he left Loes and Wouter alone. سپس لوس و وتر را تنها گذاشت.

Loes en Wouter gingen zitten. Loes and Wouter sat down. Ze keken elkaar aan. They looked at each other. ‘Welkom in mijn huis, Wouter. 'Welcome to my house, Wouter. Mag ik vragen waarom je hier bent?' May I ask why you are here?

Wouter dronk wat thee. Wouter drank some tea. Toen zette hij zijn kopje op tafel. Then he put his cup on the table. ‘Ik wil een cijfer weten,' zei hij kalm. 'I want to know a grade,' he said calmly. Net als David was Loes verbaasd. Like David, Loes was puzzled.

‘Een cijfer?' vroeg ze. "A grade?" she asked.

‘Ja, een cijfer.' 'Yes, a grade.'

‘Een specifiek cijfer?' vroeg Loes. "A specific grade?" asked Loes. "یک عدد خاص؟" لوس پرسید.

‘Ja. 'Yes. Het staat op iets wat jij hebt. It's on something you have. Probeer het je alsjeblieft te herinneren.' Please try to remember.

Loes dacht een tijdje na. Loes thought for a while. Ze probeerde te begrijpen wat Wouter bedoelde. She tried to understand what Wouter meant. In tegenstelling tot David kon ze zich niets herinneren. Unlike David, she couldn't remember anything. برخلاف دیوید، او چیزی را به خاطر نمی آورد.

‘Ik weet niet wat je bedoelt. 'I don't know what you mean. Misschien kun je uitleggen …' Maybe you can explain ...'

Wouter keek om zich heen. Wouter looked around. ووتر به اطراف نگاه کرد. Het tweede cijfer moet hier ergens zijn, dacht hij. The second digit must be here somewhere, he thought. Natuurlijk, de foto! Of course, the photo! Hij moest haar de foto laten zien! He had to show her the picture!

‘Kan je butler misschien mijn jasje halen?' vroeg Wouter. "Could your butler possibly get my jacket?" asked Wouter.

‘Natuurlijk,' antwoordde Loes. "Of course," Loes replied.

Berend verliet de kamer. Berend left the room. برند از اتاق خارج شد. Enkele seconden later kwam hij terug met het jasje van Wouter. A few seconds later, he returned with Wouter's jacket. Wouter voelde in zijn jasje. Wouter felt in his jacket. ووتر در ژاکتش نمد کرد. Er zaten veel zakken in. There were a lot of pockets in it. Het was moeilijk om de foto te vinden. It was hard to find the picture. Het duurde even. It took a while. Loes werd ongeduldig. Loes was getting impatient.

Eindelijk vond hij hem. Finally, he found him. ‘Hier is hij!' Wouter lachte. "Here he is! Wouter laughed. ‘Ik heb hem! 'I got him! او را گرفتم! Hier hebben we het cijfer voor nodig.' This is what we need the grade for.

Hij legde de foto van de kist op tafel. He put the picture of the coffin on the table. عکس تابوت را روی میز گذاشت. Loes pakte de foto. Loes grabbed the picture. لوس عکس را گرفت. Ze keek er goed naar. She looked at it closely. Plotseling herinnerde ze zich iets! Suddenly she remembered something!

‘Ik weet niet waarom … maar ik denk dat ik me iets herinner,' zei ze. 'I don't know why ... but I think I remember something,' she said. او گفت: "نمی دانم چرا... اما فکر می کنم چیزی را به خاطر دارم."

‘Denk goed na, Loes, denk goed na,' zei Wouter. 'Think well, Loes, think well,' Wouter said.

Loes ging staan. ‘Kom mee, Wouter,' zei ze. 'Come along, Wouter,' she said. ‘Ik weet niet wie je bent of wat je wilt. 'I don't know who you are or what you want. من نمی دانم شما کی هستید یا چه می خواهید. Maar door jou moet ik ergens aan denken.' But you make me think of something.

Wouter glimlachte. Wouter smiled. Hij en Loes verlieten het huis. He and Loes left the house. Ze gingen een klein gebouw in dat ernaast stond. They went into a small building next door. De binnenkant van het gebouw was net een klein privémuseum. The inside of the building was like a small private museum. Er lagen veel tekeningen, schilderijen en andere waardevolle dingen.

Vlakbij een mooie tekening vond Loes een klein doosje. Near a beautiful drawing, Loes found a small box. Ze maakte het open. She opened it. Er lag een ketting in. There was a chain in it. De ketting was net als die van David. The necklace was just like David's. گردنبند درست مثل گردنبند دیوید بود. Hij was heel oud, maar Loes kon de ketting openen. او بسیار پیر بود، اما لوس می توانست زنجیر را باز کند. Ze kon het cijfer aan de binnenkant nog lezen. She could still read the number on the inside. او هنوز هم می توانست عدد داخل را بخواند.

Loes gaf de ketting aan Wouter. Loes handed the necklace to Wouter. Hij bekeek hem goed. He looked at him closely. ‘Oké. Meer heb ik niet nodig,' zei hij kalm. این تمام چیزی است که من نیاز دارم.» او آرام گفت.

‘Ik begrijp het nog steeds niet, Wouter. 'I still don't understand, Wouter. من هنوز آن را درک نمی کنم، ووتر. Wat wil je precies? What exactly do you want? دقیقا چی میخوای؟ De kist herinnerde me aan de ketting. The box reminded me of the necklace. سینه منو یاد زنجیر انداخت. Maar ik weet niet waarom. But I don't know why. Jij wel? You do? Is dat belangrijk?' Is that important?

Wouter stopte. Wouter stopped. ‘Ik moet nu gaan, Loes. 'I have to go now, Loes. Vraag alsjeblieft niets meer.' Hij gaf haar een brief. Please don't ask for anything more. He handed her a letter. Toen stopte Wouter en zei: ‘Onthoud het cijfer. Then Wouter stopped and said, "Remember the number. En lees dit. And read this. Dan begrijp je meer.' Then you'll understand more. آنگاه بیشتر متوجه خواهید شد.

Wouter draaide zich om en verliet het huis van Loes. Wouter turned and left Loes' house. Toen hij vertrok, riep hij: ‘Ik ga naar Amsterdam! As he left, he shouted, "I'm going to Amsterdam! Tot gauw, Loes!' See you soon, Loes!

Loes zei niets terug. Loes said nothing back. Ze kon het niet. She couldn't. او نمی توانست این کار را انجام دهد. Ze had geen idee waarom Wouter was gekomen. She had no idea why Wouter had come. Ze keek naar de brief. She looked at the letter. Het leek allemaal heel vreemd, maar toch op één of andere manier belangrijk. It all seemed very strange, yet somehow important. همه چیز بسیار عجیب و در عین حال مهم به نظر می رسید. Ze wilde liever alles vergeten. She preferred to forget everything. Maar de oude man mocht van haar zijn plezier hebben. But she allowed the old man to have his fun. اما پیرمرد اجازه داشت از او لذت ببرد. Langzaam opende ze de brief. Slowly she opened the letter.

**Hoofdstuk 2 Overzicht** Chapter 2 Overview فصل 2 بررسی اجمالی

**Samenvatting** Summary

Wouter reist naar Leeuwarden. Wouter travels to Leeuwarden. Hij bezoekt een vrouw die Loes heet. He visits a woman named Loes. Zij woont in een enorm huis. She lives in a huge house. او در یک خانه بزرگ زندگی می کند. Wouter vertelt Loes over de kist. Wouter tells Loes about the coffin. Hij vraagt haar om zich een cijfer te herinneren. He asks her to remember a number. Plotseling herinnert ze zich iets. Suddenly she remembers something. ناگهان چیزی به یاد می آورد. Ze laat Wouter een oude ketting zien. She shows Wouter an old necklace. Er staat een cijfer in. It contains a number. Loes heeft veel vragen. Loes has many questions. Wouter beantwoordt ze niet. Wouter does not answer them. ووتر به آنها پاسخ نمی دهد. Hij geeft Loes een brief en vertrekt naar Amsterdam. He gives Loes a letter and leaves for Amsterdam. Loes begint de brief te lezen. Loes begins to read the letter.