Глава 1 – Самалёт Kapitel 1 – Flugzeug Chapter 1 – Airplane Capítulo 1 – Avión Chapitre 1 – Avion Capitolo 1 – Aereo Hoofdstuk 1 - Vliegtuig Глава 1 – Самолет Розділ 1 – Літак

– Даніла, ідзі сюды! - Daniel, come here! – кліча мяне Юля. - call me Julia. Яна стаіць у дзвярах. She stands in the doorway.

– Што, Юля? "What, Julia?" – адказваю я. - I answer.

– Ты не забыўся, што сёння мы ляцім у Беларусь? - You have not forgotten that today we are flying to Belarus?

– Вядома, не забыўся. - Of course, not forgotten. Я ўжо збіраюся. Мяне завуць Даніла. I'm going to. My name is Daniel. Мне 24 года. I am 24 years. Юля — мая сястра. Мы жывем у Лондане разам з бацькамі. Ёй 23 года. She was 23 years old. Нашага бацьку завуць Артур, а маці — Клара. Our father's name is Arthur, and his mother - Clara. Яна родам з Брэста, а ў Англію прыехала вучыцца ў інстытуце, калі ёй было 22 года. She is originally from Brest, and came to England to study at the institute, when she was 22 years old. Там яны з татам і пазнаёміліся. There they met with the pope and. Сёння мы з Юляй збіраемся у падарожжа ў Беларусь па праграме абмена студэнтамі. Today Julia and I are going on a trip to Belarus on a student exchange program. Будзе вельмі цікава, таму што я вельмі мала ведаю пра беларускую сістэму адукацыі. Я высокі: мой рост 1 метр 87 сантыметраў. I appreciate: my height 1 meter 87 centimeters. У мяне цёмныя трохі доўгія валасы. I have dark hair a little long. У мяне зялёныя вочы і вялікі рот. Я часта займаюся спортам і рэгулярна бегаю раніцай, таму ў мяне моцныя ногі. I often go in for sports and regularly run in the morning, so I have strong legs. У маёй сястры Юлі таксама цёмныя валасы, але больш доўгія за мае. My sister Julia, too, dark hair, but longer than mine. Вочы ў яе не зялёныя, а карыя, як у нашага таты. Her eyes are not green, and brown, like our dad. У мяне вочы такога ж колеру, як у мамы. My eyes are the same color as her mother. У Юлі поўныя губы. Yulia has full lips. Яна вельмі прыгожая. She is very beautiful. Мае бацькі працуюць. My parents work. Мой тата Артур электрык і працуе ў адной вельмі вялікай фірме . У маёй маці свая кнігарня, якая прадае кнігі ў жанры навуковай фантастыкі. My mother own a bookstore that sells books in the genre of science fiction. Тата нядрэнна гаворыць па-беларуску, і дома мы размаўляем на двух мовах: на беларускай і англійскай. Тата глядзіць на мяне і бачыць, што я яшчэ не апрануты. – Даніла! Чаму ты не апрануўся?

– Я нядаўна ўстаў. Я ўжо памыўся пяць хвілін таму і яшчэ не паспеў высушыцца. I had already washed five minutes ago and had not yet dried.

– Паспяшайся! Нам пара ехаць у аэрапорт, а потым мне трэба хутка ісці на працу. У мяне мала часу.

– Не хвалюйся, тата. Я зараз апрануся.

– Дзе твая сястра?

– Яна ў сябе ў комнаце.

Тата ідзе ў комнату сястры. Ён жадае пагаварыць з ёй. Юля глядзіць на яго.

– Добрай раніцы, тата. Ты штосьці хацеў?

– Так, Юля. Твой брат ужо апранаецца. Я хачу, каб вы ўзялі з сабой гэта. Тата паказвае ёй пачку рублёў. Юля вельмі здзіўляецца.

– Тут шмат грошаў! – кажа яна.

– Мы з мамай назбіралі трохі. Мы жадаем даць вам нешта на дарогу ў Беларусь.

– Дзякуй, тата. Я скажу Даніле.

Юля выходзіць з комнаты ў тую хвіліну, калі я ў яе ўваходжу. Мы амаль не сутыкаемся, таму што не заўважылі адзін аднаго. Бацька бачыць мяне і кажа:

– А, Даніла! Ты тут! І ўжо апрануўся! Гэтыя грошы вам на вандроўку.

– Дзякуй, тата. Яны нам вельмі спатрэбяцца.

– А зараз мы адвязем вас у аэрапорт. Паехалі!

А восьмай гадзіне мы выходзім з дому і едзем у аэрапорт на мамінай машыне. Юля вельмі хвалюецца.

– Юля, дарагая, – кажа маці, – з табой усё добра?

– Я вельмі хвалююся, – адказвае сястра.

– Чаму?

– Я амаль нікога не ведаю ў Беларусі. Са мной будзе толькі Даніла.

– Не хвалюйся. Вядома, у Мінску багата добрых людзей. Асабліва сябр Данілы Аркадзь.

– Так, мама. Я ведаю, Аркадзь вельмі добры. Але я перажываю, што з намі можа нешта здарыцца.

– Ўсё будзе добра.

У аэрапорце вельмі вялікая чарга. Шмат людзей з розных частак краіны рэгіструюцца на самалёт. Большасць ляціць у адпачынак, некаторыя – па рабоце. Я падыходжу да Юлі і пытаюся:

– З табой усё добра?

– Так, Даніла. У машыне я вельмі хвалявалася.

– Я гэта заўважыў. Але ўсё будзе добра. Мой сябр у Мінску – добры чалавек, ён часта дапамагае англійскім студэнтам, такім як мы з табой. Бацькі абдымаюць нас. Пакуль мы праходзім кантроль бяспекі, мы махаем ім на развітанне.

– Мы вас любім! – гэта апошняе, што мы чуем. Праз час і двадцаць пяць хвілін самалёт бярэ курс на Мінск!