Частка Дваццаць пяць
Я нават не памятаю шмат з таго, што вучыла ў школе. У маім выпадку не надта шмат было чаго забыць.
Мне таксама! Але спосаб, якім я вывучала мовы ў школе прымусіў мяне ненавідзець вывучэнне моў. Гэта прымусіла мяне супраціўляцца вывучэнню моў.
Я ўпэўненая, што гэта так для большасці людзей.
Так. Людзі павінны навучыцца атрымліваць асалоду ад мовы. Людзі павінны перастаць супрацівіцца мове і ўспрымаць яе натуральна.
Мяркую, гэта сапраўды працуе для цябе.
Так! Рыгор вучыў мяне гэтаму, таму я дазваляла яму заставацца ў маёй кватэры.
Нябось, ты і Рыгору не супрацівілася?
Што вы хочаце сказаць? Ён не мой хлопец. Мы не дзялілі ложак!
Было добра з твайго боку даць яму пажыць у тваёй кватэры.
Гэта было добра для мяне. Я магла размаўляць з ім па-беларуску пад час снядання і вячэры. Час ад часу мы маглі пайсці кудысьці на вечарынку разам.
Напэўна гэта дапамагло тваёй беларускай мове.
Так, але цяпер я хачу, каб ён сышоў. Ён цяпер мне болей не патрэбны. Акрамя таго, ён нярвуе мяне.
Чаму ты так кажаш? Чаму ты не хочаш, каб ён быў непадалёку?
Ён вельмі неахайны. Ён не прыбірае за сабой. Ён пакідае брудную вопратку паўсюды.
