#007: Φλερτ και τα 20 δευτ. θάρρους, οι φόβοι και η ανασφάλεια, ένα τρελό 5μηνο ταξίδι, ο ρατσισμός.
(Μουσική και ήχοι από πλήθος κόσμου)
Οι γυναίκες έχουν γίνει τόσο δυναμικές με αποτέλεσμα οι άντρες να φοβούνται.
Όσο πιο δυναμικές έχουν γίνει οι γυναίκες τόσο λιγότερο δυναμικοί έχουν γίνει οι άντρες.
Οπότε έχουμε χάσει το σημείο επικοινωνίας.
Ντρέπεσαι να μιλήσεις σε μια κοπέλα που σου αρέσει, οπότε τι θα κάνεις;
Θα την ψάξεις, να βρεις το instagram της, το facebook και να της στείλεις από εκεί ένα χαμόγελο να σου στείλει ένα χαμόγελο
και να τη φλερτάρεις διαδικτιακά.
Αυτό για εμένα είναι κάτι πολύ λάθος.
Κάποτε...
ήμασταν διάσημοι παγκοσμίως για το «Ελληνικό καμάκι».
Τι ήταν το «Ελληνικό καμάκι»;
Ήταν ο μελαχρινός με πολλή τρίχα άντρας
ο οποίος πήγαινε προτάσσοντας τα στήθη του
και διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να πάρει την προσοχή μιας γυναίκας.
Σήμερα αυτό δεν υπάρχει.
Και τί σημαίνει απόρριψη; Απόρριψη... Πάλι πηγάζει από τους φόβους μας.
(Χτυπάει το κινητό τηλέφωνο)
Κάνε ένα "cut"
Μπα, όχι, δεν έχω, αλλά σε κάνα φοιτητικό πάμε...
Εντάξει; Γειά, γειά...
Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας .
Πρέπει να σταματήσεις να φοβάσαι.
Βλέπεις μία ωραία γυναίκα.
Χαμογέλασέ της και πήγαινε μίλησέ της.
Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;
Είχα διαβάσει ένα βιβλίο που έλεγε:
«Μεταξύ μιάς ευτυχισμένης σχέσης
και δύο ανθρώπων που δε θα γνωριστούν ποτέ είναι 20 δευτερόλεπτα θάρρους».
Είναι 20 δευτερόλεπτα.
Είναι αυτά τα 20 δευτερόλεπτα που τα οποία πρέπει να βρεις το εσωτερικό σου θάρρος
να πας στην κοπέλα και να της πεις: «Γειά σου, με λένε Γιώργο, μου αρέσει το χαμόγελό σου και θέλω να σε γνωρίσω».
Ο φόβος είναι...
αυτό το κάτι που μας σταματάει από το να δημιουργήσουμε.
Αυτό το κάτι το οποίο σε σταματάει από το να ζήσεις τη ζωή που θα ήθελες να ζήσεις.
Το έχουμε όλοι μας. Όταν σταματήσεις να φοβάσαι για τη ζωή σου
τότε ξαφνικά ανοίγονται μπροστά σου άπειρες δυνατότητες.
Όταν καταλάβεις ότι δεν είσαι τόσο εύθραυστος όσο νομίζεις
και ότι και μία μπουνιά να φας δε θα γίνει κάτι, τότε τολμάς.
Και όταν τολμάς
εκατοντάδες πράγματα ανοίγονται μπροστά σου.
Έτσι και εγώ ξεπέρασα τους φόβους μου
και αποφάσισα να φύγω από την «ασφάλεια» του Λονδίνου
στην οποία η Ελληνική πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι πολύ εύκολη
- γιατί υπάρχει μεγάλη Ελληνική κοινότητα και είναι πολύ εύκολο να ζεις στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή σαν Έλληνας -
και πήγα για δύο εβδομάδες στο Περού.
Αυτές οι δύο εβδομάδες όμως έγιναν πέντε μήνες.
Γιατί δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο λόγο να σταματήσω να ταξιδεύω.
Και όταν είσαι σε έναν τόσο μακρινό προορισμό το μόνο δύσκολο είναι να φτάσεις εκεί.
Όταν φτάνεις εκεί και ξεπερνάς την προκατάληψη το ότι «η Λατινική Αμερική είναι ένα μέρος που μόλις βγεις από το αεροδρόμιο
θα έρθει κάποιος με πιστόλι και θα σε κλέψει»
και καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πιό επικίνδυνη από το να είσαι στο Βερολίνο ή στην Αθήνα,
όλα είναι εύκολα.
Όλα είναι ένα λεωφορείο μακρυά.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαγεία απ'το να καταφέρνεις να επικοινωνείς σε μια γλώσσα που μέχρι πρότινος σου ήταν άγνωστη.
Τα Ισπανικά για εμένα ήταν μια γλώσσα τη θαύμαζα.
Και αυτή τη στιγμή είμαι τόσο ευτυχισμένος που μπορώ να κάνω μια συζήτηση με κάποιον στα Ισπανικά.
Γιατί μπορείς αμέσως
να κάνεις "connection" με τον άνθρωπο που ζει εκεί.
Μπορείς αμέσως να καταλάβεις για τί ονειρεύεται, τί φοβάται και πώς ζει ένας άνθρωπος στη Λατινική Αμερική.
Έτσι και εγώ συνέχισα από το Περού στη Βολιβία,
ξανά στο Περού,
ένα μήνα στο Εκουαδόρ και ένα μήνα στην Κολομβία.
Αυτό για εμένα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Και θα το ξανάκανα «με τα μάτια κλειστά».
Το πρόβλημα είναι όταν το χρήμα γίνεται ο αυτοσκοπός.
Έχω φίλους
που δουλεύουν τα ίδια χρόνια με εμένα στη Μύκονο, βγάζουν πολύ περισσότερα χρήματα και δεν κάνουν τίποτα στη ζωή τους.
Δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν το βιοτικό τους επίπεδο.
Το να πάρεις ένα Playstation ή ένα καινούριο αμάξι θα σε βοηθήσει αλλά δε θα σου αλλάξει τη ζωή.
Το πρόβλημα είναι όταν από κινητήριος δύναμη γίνεται ο σκοπός.
Εγώ χρησιμοποιώ τα χρήματα για να κάνω πράγματα τα οποία με «γεμίζουνε».
Το πρόβλημα είναι ότι ο υλιστικός κόσμος που ζούμε αυτή τη στιγμή
σε «αναγκάζει» να έχεις χρήματα
για να έχεις ένα "status".
Προσωπικά, αυτό το μοντέλο ζωής, το να πηγαίνω 9 η ώρα το πρωί στο γραφείο,
να δουλεύω σε ένα "cubicle" με άλλους δέκα, να κοιτάμε το ρολόι τι ώρα θα σχολάσουμε
και να περιμένω κάθε μήνα να μου μπει ένας μισθός στο λογαριασμό μου, είναι κάτι που απλά με θλίβει.
Γιατί δε δημιουργώ.
«Κάνε τη δουλειά που σε κάνει ευτυχισμένο και δε θα δουλέψεις ούτε μία μέρα στη ζωή σου».
Αυτό είναι ένα moto το οποίο πραγματικά με καλύπτει.
Ο ρατσισμός γιατρεύεται με ταξίδια και ο φασισμός με διάβασμα.
Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί.
Καταλαβαίνεις ότι μπορεί να ερωτευτείς κάποιον που δε μιλάει καν Ελληνικά.
Ούτε καν Αγγλικά.
Τελικά...
οι άνθρωποι δεν είμαστε διαφορετικοί.
Όλοι μας έχουμε ανασφάλειες, όλοι μας έχουμε «θέλω» και όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε.
Αυτό είναι κάτι που μας ενώνει.
Δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις από ένα παιδί στη Συρία ή από ένα παιδί στην Αμερική. Ή από ένα παιδί στην Τουρκία.
Το παιδί στην Τουρκία ή το παιδί στη Συρία ή το παιδί στη Βενεζουέλα απλά θέλει να ζήσει.
Θέλει να γνωρίσει τον κόσμο, θέλει να ερωτευτεί, θέλει να ταξιδέψει και θέλει να κάνει πράγματα.
Αυτό, όταν το ζεις από κοντά, όταν γνωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους, όταν κοιμάσαι μ'αυτούς τους ανθρώπους,
όταν τρως με αυτούς τους ανθρώπους, καταλαβαίνεις ότι...
είμαστε όλοι ίδιοι.
Και το χιούμορ μας ενώνει.
Μας ενώνουνε οι στιγμές.
Αυτή τη στιγμή, δύο από τους καλύτερούς μου φίλους είναι Μεξικάνοι που έχω να τους δω πέντε χρόνια.
Αυτούς τους ανθρώπους τώρα μπορώ να τους στείλω ένα μήνυμα και να τους ζητήσω χρήματα.
Να πάω σπίτι τους. Να χτυπήσω την πόρτα και να πω «ήρθα».
Στο ταξίδι μου ταξίδευα δύο μήνες με τρεις Αργεντίνους.
Αυτοί οι τρεις Αργεντίνοι για εμένα δεν είναι απλά φίλοι. Είναι οικογένεια.
Είναι άνθρωποι που χορέψαμε μαζί, κοιμηθήκαμε μαζί, φάγαμε μαζί,
βιώσαμε νέες εμπειρίες μαζί...
Όταν ζεις πράγματα με ανθρώπους έξω από το "safe zone" σου, δένεσαι.
Το 1980 δεν υπήρχε internet. Το να κάνεις ένα ταξίδι ήταν κάτι πολύ δύσκολο γιατί δεν είχες τις πληροφορίες.
Αυτή τη στιγμή όλες οι πληροφορίες βρίσκονται εδώ.
Με ένα απλό smartphone μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Μπορείς να έχεις
navigation χωρίς internet,
μπορείς να βρεις διαμονή, μπορείς να κλείσεις τα δικά σου αεροπορικά (εισιτήρια)
και μπορείς να προγραμματίσεις και να αλλάξεις το ταξίδι σου όπως ακριβώς θέλεις, οποιαδήποτε στιγμή θέλεις.
Ο καλύτερος «φίλος» του ταξιδιώτη είναι ένα πράγμα: Γρήγορο internet.
Σ'άρεσε αυτή η ατάκα, ε;
Γιατί;
Όχι;
Έχω σκάσει.
Α, δε με αγχώνεις.
Απλά σκέφτομαι ρε 'συ.
Εάν έχεις γρήγορο ίντερνετ δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο.
Μία "debit card", γρήγορο internet και πας παντού.
Και αν ξεμείνεις, όλο και κάποιος θα σου στείλει μερικά χρήματα.
Αν μπορούσα να φωνάξω κάτι στον κόσμο θα ήταν:
«Ξεπέρνα τους φόβους σου.
Ταξίδεψε».
Για 'μένα δεν υπάρχει πιό...
πιό μεγάλη εμπειρία από το να βλέπω ένα καινούριο προορισμό.
Ενώ ταξίδευα διάβασα ένα post στο instagram που έγραφε:
«Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά;»
Σκέφτηκα... και λέω «πριν από δέκα λεπτά».
Αυτό όμως δε συμβαίνει για τους περισσότερους ανθρώπους
Κάνε...
Γίνε αυτός που θέλεις να θαυμάζεις.
Γίνε το "role model" που θα ήθελες να θαυμάζεις.
Βλέπεις...
Βλέπεις φωτογραφίες. Βλέπεις ανθρώπους να κάνουν πράγματα.
Γιατί όχι εσύ;
Τι σε προβληματίζει; Απ΄το να πάρεις δύο μέρες off και να πας για rafting στην ορεινή Αρκαδία στον Αλφειό;