Surpassing comfort zone | Stylianos Papardelas | TEDxHeraklion Überwindung der Komfortzone | Stylianos Papardelas | TEDxHeraklion Surpassing comfort zone | Stylianos Papardelas | TEDxHeraklion Superar la zona de confort | Stylianos Papardelas | TEDxHeraklion Dépasser sa zone de confort | Stylianos Papardelas | TEDxHeraklion Konfor alanını aşmak | Stylianos Papardelas | TEDxHeraklion

Μετάφραση: Nikoleta Dimitriou Επιμέλεια: Dimitra Papageorgiou

Γειά σας.

Καταρχήν, να σας πω ότι υπάρχει τεράστια περίπτωση να ξεχάσω τα μισά, First of all, let me tell you that there is a huge chance that I will forget half of it,

οπότε, γι' αυτό έφερα το σημειωματάριό μου μαζί. so that's why I brought my notebook. (Γέλια)

Λέγομαι Στυλιανός Παπαρδέλας

και ήρθα σήμερα εδώ να σας πω μια ιστορία

η οποία αποτελείται από πολλές άλλες μικρότερες. which consists of many other smaller ones. Είχα και έχω την τύχη να έχω δύο υπέροχους γονείς I was and am lucky enough to have two wonderful parents που με μεγάλωσαν με τον καλύτερο τρόπο who raised me in the best way

όμως, για κακή τους τύχη, δεν τους άκουγα ποτέ. but, unfortunately for them, I never listened to them.

Έκανα πάντα το αντίθετο απ' ό,τι μου έλεγαν, πήγαινα σε γειτονιές που δεν έπρεπε, I was going into neighborhoods where I shouldn't have been,

πίεζα τα όρια τα δικά μου και τα δικά τους. I was pushing my limits and theirs. Ήταν ένα παιχνίδι το οποίο για κάποιο λόγο τότε It was a game which for some reason at the time

δεν καταλάβαινα γιατί το έκανα,

αλλά με γοήτευε και μου άρεσε.

Στα δεκαπέντε μου χρόνια διαγνώστηκα με καρκίνο. When I was fifteen I was diagnosed with cancer.

Και ήταν ένα γεγονός το οποίο μου άλλαξε τη ζωή. Όχι όμως με τον τρόπο που νομίζετε.

Ήταν το γεγονός που με οδήγησε σε ένα υπέροχο μέρος. It was the event that led me to a wonderful place. Στα δεκαεφτά μου, λοιπόν, πήγα στην κατασκήνωση που λέγεται Barretstown. So when I was seventeen, I went to a camp called Barretstown.

Εδώ.

Είναι μια κατασκήνωση που ίδρυσε ο Πολ Νιούμαν It's a camp that Paul Newman founded και εκεί για πρώτη φορά γνώρισα τη διαφορετικότητα. and that's where I first experienced diversity.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα Also beschloss ich

μετά από ένα χρόνο, είχα ενηλικιωθεί, Nach einem Jahr war ich ein Erwachsener,

να γυρίσω πίσω σαν εθελοντής. to come back as a volunteer.

Και έτσι έκανα το πρώτο μου ταξίδι.

Βρέθηκα για μία μέρα στο Δουβλίνο με πάρα πολλά πράγματα, I found myself for one day in Dublin with too many things,

σαν άπειρος ταξιδιώτης τότε, like an inexperienced traveler then,

νομίζω μόνο το κομοδίνο μου δεν είχα πάρει για να νιώθω άνετα, I think the only thing I hadn't taken to make me comfortable was my nightstand, και βρέθηκα σε μια πόλη η οποία είναι αρχιτεκτονικά και πολιτισμικά and I found myself in a city which is architecturally and culturally

πολύ διαφορετική απ' ό,τι ήξερα μέχρι τότε. Έτσι λοιπόν ήμουν σαν χαμένος. So I was like a loser.

Και ψάχνοντας κάπου να μείνω,

συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μια συναυλία.

Μάλλον λόγω της συναυλίας Probably because of the concert

δεν υπήρχε ούτε ένα κρεβάτι για να μείνεις στο Δουβλίνο, σε κανένα ξενοδοχείο.

Είχα ψάξει όλη την πόλη. I had searched the whole town.

Όμως, όντας κοινωνικό ον, But, being a social being,

είχα πιάσει κουβέντα με ένα παιδί το οποίο δούλευε I had a conversation with a kid who was working σε ένα ίντερνετ καφέ όπου πήγαινα κάθε λίγο για να μιλάω με τους γονείς μου και τους φίλους μου και να νιώθω άνετα.

Κάποια στιγμή έφτασε εντεκάμισι η ώρα, At some point it was eleven thirty,

δεν είχα πού να μείνω, αποφάσισα ότι θα κοιμηθώ έξω.

Του το είπα, και μου είπε «Έλα στο σπίτι μου». Έτσι λοιπόν κατάφερα να κοιμηθώ κάπου,

πήγα στην κατασκήνωση,

και εκεί γνώρισα άτομα πολύ διαφορετικά απ' ό,τι είχα γνωρίσει μέχρι τώρα.

Νέα παιδιά, οι εθελοντές, οι εργαζόμενοι,

πολύ δημιουργικά, ταξιδιώτες, με πολλή ενέργεια, very creative, travelers, with a lot of energy,

βρισκόμουν σε συζητήσεις στις οποίες έλεγαν I was in conversations where they were saying ότι ο ένας έμενε τους τελευταίους τρεις μήνες στην Κούβα, that one of them had been living in Cuba for the last three months,

ο άλλος είχε πουλήσει όλα του τα πράγματα για να ταξιδέψει στον κόσμο

και αναρωτιόμουν, πώς το κάνετε αυτό; and I was wondering, how do you do that?

Πώς γίνεται; Με τι λεφτά το κάνετε; How is it done? How do you do it with money?

Δεν φοβάστε;

Έτσι λοιπόν γύρισα στην Ελλάδα μετά από αρκετή ταλαιπωρία,

και σκέφτηκα το ταξίδι και αυτό που μόλις είχα περάσει. and I thought about the trip and what I had just been through. Μεγάλωσα στην Ελλάδα

και αν θα μπορούσα να το εξηγήσω σχηματικά and if I could explain it schematically

θα ήταν ότι νιώθω ότι εδώ λειτουργούμε σε μια ευθεία γραμμή, would be that I feel like we're operating in a straight line here,

δηλαδή ξεκινάμε το σχολείο, περνάμε σε ένα καλό πανεπιστήμιο, προσπαθούμε να βρούμε μια καλή δουλειά,

να κάνουμε οικογένεια, κλπ. κλπ.

Μια ευθεία γραμμή και ένας τρόπος ο οποίος δεν μου ταίριαζε προσωπικά. A straight line and a way that didn't suit me personally.

Έτσι λοιπόν βρέθηκα στο πρώτο σταυροδρόμι της ζωής μου. Είπα στον εαυτό μου ότι γνώρισες κάτι πολύ διαφορετικό

και έχεις και τον γνώριμό σου τρόπο για να ζήσεις. and you have your familiar way of living.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω κόντρα σε αυτήν την ευθεία γραμμή και όχι μόνο να παρεκκλίνω, and not just deviate,

αλλά να μην έχω καμία επαφή με κανένα σημείο της. but to have no contact with any part of her.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να κάνω ταξίδια στην Ευρώπη,

σιγά-σιγά,

και κάπου εκεί ανάμεσα στα ταξίδια μπήκε στη ζωή μου και η φωτογραφία. and somewhere in between the traveling, photography entered my life.

Πήγα στη φωτογραφική ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης I went to the photographic team of the University of Crete και άρχισα να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά, με άλλο μάτι. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στα ταξίδια μου στην Ευρώπη, γιατί βρέθηκα σε μέρη και καταστάσεις because I found myself in places and situations

στις οποίες δε θα βρισκόμουν πριν, για να τραβήξω φωτογραφίες. that I wouldn't have been in before to take pictures.

Όμως, και πάλι σ' αυτά τα ταξίδια ένιωθα ότι πρέπει να είμαι πολύ οργανωμένος, But, again, on these trips I felt I had to be very organised,

να έχω αρκετά λεφτά μαζί μου, γιατί ένιωθα μια άλφα ανασφάλεια. to have enough money with me, because I felt an alpha insecurity.

Έτσι λοιπόν έβαλα ένα στοίχημα κάποια στιγμή με τον εαυτό μου, So I made a bet with myself at some point,

όταν συνειδητοποίησα ότι μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια,

και είπα ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να είμαι άνετος and I said that at some point I'd like to be comfortable

να ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο,

όπως θα ήμουν άνετος να πάω μια βόλτα στη γειτονιά μου like I'd be comfortable taking a walk around my neighborhood -- χωρίς λεφτά, χωρίς να σκέφτομαι το τι ώρα θα γυρίσω και με ποιον τρόπο. -- without money, without thinking about what time I'll be back and how.

Με τη βοήθεια του καλού μου φίλου Στέλιου Βαρουζάκη, έγινα φωτογράφος.

Μου έμαθε να δέχομαι τη σκληρή κριτική,

να τη χρησιμοποιώ δημιουργικά, to use it creatively,

και να κάνω αυτοκριτική. and do some self-criticism.

Και έτσι λοιπόν οι ανάγκες για τη φωτογραφία μεγάλωσαν. And so the needs for photography grew. Έψαχνα άλλα θέματα I was looking for other topics

και αυτό ήρθε και κόλλησε σε συνδυασμό με το όνειρό μου για τα ταξίδια. and that came and stuck in conjunction with my dream of traveling.

Περί τα είκοσί μου χρόνια, ένιωθα ότι αυτό το όνειρο έκαιγε μέσα μου. In my early twenties, I felt that this dream was burning inside me.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια, το σκεφτόμουν συνέχεια. I couldn't sleep at night, I kept thinking about it.

Μιλώντας με τους φίλους μου, τους υποσχόμουν Talking to my friends, I promised them

και τους ανακοίνωνα ότι σε ένα χρόνο θα φύγω, θα κάνω τον γύρο της Ινδίας, and announce that in a year I'm leaving, going around India,

θα ταξιδέψω, θα τα παρατήσω όλα, I'll travel, I'll give it all up,

αλλά και εγώ είχα τις δικές μου αμφιβολίες και τους δικούς μου φόβους, but I too had my own doubts and fears,

και είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Για να καταφέρεις κάτι τέτοιο πρέπει να πας πρώτα κόντρα στον εαυτό σου To achieve this you must first go against yourself

και μετά και στον κοινωνικό σου περίγυρο. and then to your social circle.

Όμως αποφάσισα ότι για να ξεπεράσεις τους φόβους σου But I've decided that to overcome your fears

πρέπει να τους κοιτάξεις όσο πιο πολλή ώρα μπορείς στα μάτια. you have to look them in the eye as long as you can. Έτσι λοιπόν, το 2010 αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης. So, in 2010 I decided to make my first trip outside Europe.

Σκεπτόμενος το πού θα πάω, Thinking about where I'm going,

μου ήρθε μια ιδέα στο μυαλό ότι μέχρι τώρα έβλεπα εικόνες από την Αφρική

οι οποίες ήταν μόνο στενάχωρες, which were only sad,

θλιβερές εικόνες για τους ανθρώπους εκεί sad pictures for the people there

και αναρωτιόμουν «Είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο αυτό;» and I was wondering, "Is it possible that this is all there is?"

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή So, I decided to take my camera

και να πάω να δω με τα μάτια μου.

Επέλεξα, εντελώς τυχαία, την Ουγκάντα. I chose, quite by accident, Uganda.

Ένα δύσκολο πρώτο ταξίδι και μια δύσκολη πρώτη απόφαση.

Και έτσι, βρισκόμενος σε μια συζήτηση με τη φίλη μου την Πέτρα, And so, being in a conversation with my friend Petra,

κάποια στιγμή, ήμουν αναποφάσιστος για να κλείσω τα εισιτήρια, At one point, I was indecisive about booking the tickets,

κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:

«Κάν' το. Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί;» "Do it. What's the worst that can happen to you?"

Αυτή η φράση ρίζωσε μέσα μου. This phrase took root in me.

Ήταν σαν να περίμενα χρόνια να την ακούσω. It was as if I had been waiting years to hear it.

Και έτσι λοιπόν, την επόμενη μέρα, έκλεισα εισιτήρια για Ουγκάντα

χωρίς να έχω κανονίσει τίποτα, χωρίς να έχω επικοινωνήσει με κανέναν, without having arranged anything, without having contacted anyone,

χωρίς κανένα πλάνο, χωρίς τίποτα.

Σκέφτηκα ότι θα προσγειωθώ εκεί I thought I'd land there

και τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί; Έτσι λοιπόν έφτασα στην Ουγκάντα και οι πρώτες μου εικόνες απ' αυτή τη χώρα

ήταν πολύ διαφορετικές απ' ό,τι είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. were very different from what I was used to before.

Εντυπωσιάστηκα, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα, I was impressed, but what impressed me most of all,

ήταν ότι οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί ήταν ίδιοι με μας. was that the people I met there were the same as us.

Κατάλαβα ότι είμαστε όλοι ίδιοι, σε όλον τον κόσμο.

Όλοι θέλουμε να αγαπάμε, όλοι θέλουμε να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας, We all want to love, we all want to have people next to us,

όλοι θέλουμε να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους, we all want to do things that make us happy, και αυτό με έκανε να νιώθω άνετα. and that made me feel comfortable.

Έτσι λοιπόν άρχισα να ξεπερνάω και άλλες προκαταλήψεις που είχα, So I started to overcome other prejudices I had,

και με τη βοήθεια της φωτογραφίας.

Σταμάτησα να κρίνω με τη δική μου κουλτούρα. I stopped judging with my own culture. Είδα τη ζωή αυτών των ανθρώπων από τα δικά τους μάτια. I saw the lives of these people through their own eyes.

Και τελικά --για να σας δείξω και σε εικόνα-- And finally -- to show you in a picture --

κάποια στιγμή έβγαλα μια φωτογραφία η οποία

και περιέγραψε για μένα την άλλη πλευρά του νομίσματος and described for me the other side of the coin

αλλά και όλα αυτά τα συναισθήματα που είχα περάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. but also all the emotions I'd been through up to that point.

Αυτή εδώ η φωτογραφία τραβήχτηκε σε ένα «σπίτι», στην Ουγκάντα. This photo was taken in a "house", in Uganda.

Με αυτή την κοπέλα και την οικογένειά της έκατσα, έφαγα, παίξαμε με τα παιδιά

περάσαμε πάρα πολλές ώρες μαζί,

και εκεί ανακάλυψα έναν καινούργιο κόσμο. and there I discovered a new world.

Έναν κόσμο από χαμόγελα,

έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αγαπάνε τους ανθρώπους

και είναι φιλόξενοι.

Ανακάλυψα τον άνθρωπο. I discovered the man.

Έτσι χαλαρός λοιπόν, ξεκίνησα να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια. So relaxed, I started looking people in the eye. Να μένω με ανθρώπους που είχα γνωρίσει μόλις πέντε λεπτά πριν. Χαμογελούσα και μου χαμογελούσαν πίσω.

Και ξαφνικά άρχισα να βγάζω φωτογραφίες

και να προσεγγίζω τους ανθρώπους and reach out to people

οι οποίες έμοιαζαν κάπως έτσι. that looked like this.

Αυτές είναι φωτογραφίες από πολλά μέρη από τον κόσμο.

Κάπου εκεί έφτιαξα έναν δικό μου κόσμο, στο κεφάλι μου. Somewhere in there I created a world of my own, in my head.

Είπα στον εαυτό μου ότι θα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. I told myself that I would trust people. Δεν με νοιάζει πόσες φορές θα με κλέψουν, πόσα κακά θα μου τύχουν. I don't care how many times I get robbed, how many bad things happen to me.

Eγώ εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.

Γιατί σκέφτηκα ότι τα χρήματα και τα αντικείμενα χάνονται Because I thought that money and objects are lost

έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή. at some point anyway.

Η ηρεμία μέσα στο μυαλό μας και η ασφάλεια που νιώθουμε The calm in our minds and the security we feel

όταν έχουμε εμπιστοσύνη προς τον συνάνθρωπο, δεν χάνεται ποτέ. when we have confidence in our fellow man, it is never lost. Και ήθελα να το κρατήσω μαζί μου.

Κάποια στιγμή, πριν ενάμιση χρόνο, βρέθηκα στην Καμπότζη. At some point, a year and a half ago, I was in Cambodia.

Εκεί γνώρισα ένα παιδί από την Ολλανδία There I met a boy from the Netherlands

και αποφασίσαμε να πάρουμε δύο ποδήλατα

και να πάμε μια βόλτα στα γειτονικά χωριά. and go for a walk in the neighbouring villages.

Κάποια στιγμή λοιπόν σε αυτόν εδώ τον δρόμο, So sometime along this road here,

πέρασε ένα μηχανάκι το οποίο προσπάθησε να με κλέψει. a motorbike came by and tried to steal me.

Είχα τη μηχανή μου περασμένη στον ώμο, I had my bike over my shoulder,

μου την τράβηξε, παλέψαμε λίγο εν κινήσει he pulled me, we fought a little on the move

και κάποια στιγμή έπεσα, έσπασα τον φακό μου, and at one point I fell, broke my flashlight, έγδαρα τα πόδια μου και γέμισα αίματα. I scratched my legs and got blood all over me.

Σηκώθηκα βέβαια, του φώναξα για να τον φοβίσω εκείνη την ώρα, I got up of course, I shouted at him to scare him at that time, μου βγήκε σαν αντίδραση, και έφυγαν. came out as a reaction, and they left.

Συζητώντας λοιπόν με τον φίλο μου, αν θα γυρίζαμε πίσω ή όχι,

του είπα ότι όχι, δεν θα γυρίσουμε πίσω.

Γιατί αν γυρίσουμε πίσω ο φόβος θα έχει κερδίσει. Because if we go back, fear will have won.

Έτσι λοιπόν πήραμε τα ποδήλατά μας

και πεντακόσια μέτρα παρακάτω σταματήσαμε σε ένα σπίτι and five hundred yards down the road we stopped at a house

και βρήκαμε μια οικογένεια η οποία με το που με είδε and we found a family who, as soon as they saw me.

στην κατάσταση που ήμουν, μου φρόντισαν τις πληγές, in the state I was in, they took care of my wounds,

μου έβαλαν να φάω, παίξαμε για ώρες με τα παιδιά τους και κάναμε αστεία they fed me, we played for hours with their kids and made jokes

και μάλιστα χωρίς να μιλάμε την ίδια γλώσσα. and without speaking the same language. Αυτή εδώ ήταν η οικογένεια.

Και λίγο παρακάτω, ενώ φύγαμε, And a little further on, as we left,

έβγαλα αυτήν εδώ τη φωτογραφία

η οποία είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου.

Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι αν εκείνη την στιγμή

είχα κάνει πίσω και είχα υποκύψει στον φόβο, I had backed down and succumbed to fear,

θα είχα χάσει όλες αυτές τις εμπειρίες που κέρδισα. I would have lost all those experiences I gained. Ξέρω ότι είναι δύσκολο

και στην καθημερινότητά μας

πολλές φορές χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στον άνθρωπο.

Αλλά θα σας παρακαλέσω να μην τη χάνετε. But I will beg you not to lose it.

Και πάλι πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, ήμουν στο Βιετνάμ, και κάπου εκεί, Again, about a year and a half ago, I was in Vietnam, and somewhere in there,

έχασα και εγώ την εμπιστοσύνη μου στον άνθρωπο για κάποιες ώρες.

Όμως μια γυναίκα ήρθε για να μου αποδείξει το εντελώς αντίθετο. But a woman came to prove me quite the opposite. Βρισκόμενος και πάλι με μια φίλη,

με την οποία δουλεύαμε στην κατασκήνωση που σας είπα στην αρχή, that we worked with at the camp I told you about at the beginning, πήραμε δύο μηχανάκια

και θέλαμε πάλι να κάνουμε μια βόλτα στα γειτονικά χωριά.

Η φίλη μου η Ντάρια λοιπόν, δεν είχε οδηγήσει ποτέ της μηχανή, ποτέ.

Όμως και αυτή δεν το έβαλε κάτω, είπε «Θα το προσπαθήσω», But she didn't give up either, she said "I'll try",

πήρε μια μηχανή, αυτήν εδώ,

και προσπάθησε να οδηγήσει σε αυτούς εδώ τους δρόμους.

Και τα κατάφερε.

Περάσαμε δυο-τρεις μέρες μαζί

και κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω, να πάω στο βόρειο Βιετνάμ.

Έτσι λοιπόν έκλεισα ένα εισιτήριο

και έπρεπε να φύγω από τη διπλανή πόλη, που ήταν πέντε χιλιόμετρα μακριά. and I had to leave the next town, which was five kilometers away.

Ήταν η στάση του λεωφορείου εκεί.

Έτσι λοιπόν της είπα να με οδηγήσει η ίδια με το μηχανάκι στην επόμενη πόλη, So I told her to drive me to the next town on her motorbike,

να πιούμε έναν καφέ, και μετά να φύγει για να γυρίσει πίσω με ασφάλεια

και να φύγω και εγώ.

Δέχτηκε, ξεκινήσαμε τέσσερις ώρες πριν και φτάσαμε σε μια πόλη

όπου συνειδητοποιήσαμε ότι κανένας, μα κανένας δεν μιλάει Αγγλικά. where we realized that no one, but no one, speaks English.

Και μάλιστα η γλώσσα του σώματος είναι εντελώς διαφορετική. And even the body language is completely different.

Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με κανέναν τρόπο. We could not communicate in any way. Εκεί λοιπόν άρχισα να εκνευρίζομαι. So that's where I started to get angry.

Είχαν περάσει τρεις ώρες, δεν έβρισκα τη στάση του λεωφορείου,

και έπιασε καταρρακτώδης βροχή. and it started pouring rain.

Και όταν βρέχει στο Βιετνάμ, οι δρόμοι είναι ποτάμια. Τα πράγματα γινόταν χειρότερα από λεπτό σε λεπτό για μένα, Things were getting worse by the minute for me,

και μάλιστα ξεκίνησα να έχω και τύψεις and I even started to feel guilty

γιατί φεύγοντας θα άφηνα τη φίλη μου την Ντάρια, because I was leaving my friend Daria, η οποία μόλις είχε μάθει να οδηγάει μηχανή, να γυρίσει πίσω σε τέτοιους δρόμους μέσα στη νύχτα και με ποτάμια από βροχή.

Ένιωθα ότι μπορεί κάτι να πάθει, ότι δεν θα είναι ασφαλής. I felt that something might happen to him, that he would not be safe.

Κάποια στιγμή, κοιτώντας το εισιτήριο,

βρήκα ένα παρόμοιο όνομα σε μια επιγραφή, I found a similar name on an inscription,

μπήκα μέσα και νόμιζα ότι το βρήκα.

Έδωσα το εισιτήριο στην κοπέλα,

με κοίταξε και μου είπε ότι αυτό δεν είναι δικό μας.

Εκεί τα έχασα. That's where I lost it.

Εκεί έχασα εντελώς την εμπιστοσύνη μου, εκνευρίστηκα, άρχισα και φώναζα, There I completely lost my confidence, I got angry, I started shouting,

χτυπούσα τα τραπέζια, νόμιζα ότι με κορόιδεψαν, I was banging on the tables, I thought I was being made fun of,

ότι μου πούλησαν ψεύτικο εισιτήριο. that I was sold a fake ticket.

Η κοπέλα είχε σαστίσει. The girl was confused.

Κάποια στιγμή κάπως, με κάποιο τρόπο, πήρε ένα τηλέφωνο At some point somehow, somehow, somehow, he got a phone call

και βρήκε την κοπέλα που μου είχε πουλήσει το εισιτήριο, and found the girl who sold me the ticket,

η οποία μου είπε ότι θα είναι εκεί σε είκοσι λεπτά. who told me she'd be there in 20 minutes. Έξω γινόταν ακόμα χαμός. Outside it was still a mess.

Εγώ δεν έδωσα σημασία και κάποια στιγμή

βλέπω τη γυναίκα που μου πούλησε το εισιτήριο, και φτάνει με το μηχανάκι, 20 με 30 λεπτά δρόμος, πέντε χιλιόμετρα μακριά,

μέσα σε καταρρακτώδη βροχή, με το μικρό της κοριτσάκι μπροστά.

Εκεί έμεινα άναυδος.

Ένιωσα άθλια με τον εαυτό μου

και νόμιζα ότι θα κατέβει κάτω και θα με χτυπήσει.

Η γυναίκα κατέβηκε, με ένα τεράστιο χαμόγελο με αγκάλιασε,

βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο

και μου είπε «Έλα να σου δείξω από πού θα φύγεις». Εκεί για δεύτερη φορά συνειδητοποίησα

ότι ένα πρόβλημα -- το δικό μου πρόβλημα, το ότι απλά ήθελα να φύγω σήμερα και όχι αύριο, δημιούργησε έναν τέτοιο πανικό

και όμως αυτή η γυναίκα ήταν εκεί και μου χαμογελούσε.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να φτάσουμε στο μέρος στο οποίο ήταν η στάση του λεωφορείου.

Το ένα μηχανάκι μας άφησε από βενζίνη,

πήρα ένα ταξί και έβαλα το κοριτσάκι μέσα για να μην βρέχεται,

κάποια στιγμή πήρα το εισιτήριο μου και είχα χαλαρώσει πλέον. Γυρνώντας πίσω, κοίταξα και είδα μια σκηνή η οποία μου άλλαξε τη ζωή.

Η φίλη μου η Ντάρια, μαζί με το παιδί και τη γυναίκα

γελούσαν και έπαιζαν σαν να γνωρίζονταν χρόνια. Συγκινήθηκα πάρα πολύ, και φυσικά πήγα μαζί τους

και παίξαμε για ώρα.

Φεύγοντας με αγκάλιασαν και οι τρεις.

Τελικά η φίλη μου η Ντάρια γύρισε μαζί με την κοπέλα που ήταν ντόπια,

οπότε με ασφάλεια,

και έκατσα σε ένα παγκάκι δίπλα και έβαλα το κλάματα.

Συνειδητοποίησα ότι χωρίς λόγο είχα εκνευριστεί,

είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου,

και με τον καλύτερο τρόπο αυτή η γυναίκα

με βοήθησε να ξανακερδίσω την εμπιστοσύνη μου στον κόσμο. Και σαν κερασάκι στην τούρτα ένας τύπος από δίπλα

--που δεν τον ήξερα-- με είδε ότι έκλαιγα

και ότι ήμουν αναστατωμένος και μου έφερε ζεστό τσάι. Γι' αυτό λοιπόν σας λέω,

ελάτε να μην χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στον άνθρωπο.

Σε αυτές τις στιγμές που ζει η χώρα μας αυτή τη στιγμή είναι πολύ εύκολο.

Αλλά θα ήθελα να σκεφτόμαστε

ότι κάθε τέλος του κόσμου είναι μια καινούργια αρχή.

Σταυροδρόμια θα υπάρξουν πολλά στη ζωή μας --

σήμερα είμαι φωτογράφος, αύριο δεν ξέρω.

Το θέμα είναι ό,τι κάνουμε να το κάνουμε με αγάπη,

με πάθος και με σεβασμό προς τον άνθρωπο.

Και υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούμε να βρούμε και να αγαπήσουμε.

Και θα κλείσω με μια συμβουλή που μου έδωσε ένας παππούς,

κάπου στον Λάκκο, στο Ηράκλειο.

Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «Γιε μου,

πιες τη ζωή σαν ένα παγωμένο ποτήρι νερό το καλοκαίρι».

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)