17. Ο κληρονόμος του Σλίθεριν (1) 17. The heir of Slytherin (1) 17. O herdeiro de Slytherin (1) 17. Slytherins arvtagare (1)

Επρόκειτο για μια μεγάλη, μακρόστενη κάμαρα με λιγοστό φως. It was a large, long chamber with little light. Για δοκάρια είχε τεράστιες πέτρινες κολόνες με τυλιγμένα γύρω τους ανάγλυφα φίδια. For beams he had huge stone columns with embossed snakes wrapped around them. Όταν κοιτούσες ψηλά, έβλεπες τις κολόνες να χάνονται, στηρίζοντας προφανώς κάποια οροφή, χαμένη κι αυτή στα σκοτάδια. When you looked up, you could see the columns disappearing, obviously supporting a roof, also lost in the darkness. Ένα απόκοσμο πρασινωπό φως ήταν διάχυτο παντού.

Ο Χάρι αφουγκράστηκε την παγερή σιωπή, ενώ η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Harry listened to the icy silence as his heart was about to break. Πού ήταν ο βασιλίσκος; Μήπως παραμόνευε σε καμιά σκοτεινή γωνία, πίσω από καμιά κολόνα; Και η Τζίνι; Πού ήταν η Τζίνι; Where was the basilisk? Was he lurking in some dark corner, behind a pillar? And Ginny? Where was Jeannie?

Τράβηξε το ραβδί του και προχώρησε ανάμεσα στις κολόνες με τα ανάγλυφα φίδια. He drew his wand and walked between the columns of embossed snakes. Κάθε του βήμα αντηχούσε δυνατά στους τοίχους. His every step echoed loudly against the walls. Είχε τα μάτια του μισόκλειστα, έτοιμος να τα κλείσει τελείως στο παραμικρό σημάδι κίνησης. He had his eyes half-closed, ready to close them completely at the slightest sign of movement. Οι άδειες κόγχες των ματιών των ανάγλυφων φιδιών θα 'λεγες ότι τον παρακολουθούσαν. The empty eye sockets of the embossed snakes' eyes you could tell they were watching him. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που νόμιζε πως είδε κάποιο απ' αυτά να σαλεύει.

Ένιωσε ένα άγριο σφίξιμο στο στομάχι. He felt a wild tightness in his stomach. Πλησίαζε στις τελευταίες πέτρινες κολόνες. He was nearing the last stone pillars. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ' ένα άγαλμα ψηλό όσο και η ίδια η κάμαρα. Suddenly he found himself in front of a statue as tall as the chamber itself. Το άγαλμα ήταν στημένο μπροστά από τον τοίχο. The statue was set up in front of the wall.

Ο Χάρι χρειάστηκε να γείρει πίσω το κεφάλι για να δει το γιγάντιο πρόσωπό του: ήταν γέρικο και ζαρωμένο σαν μαϊμούς. Harry had to tilt his head back to see his giant face: it was old and wrinkled like a monkey's. Είχε μακριά, λεπτή γενειάδα που έφτανε ως το στρίφωμα ενός φαρδιού πέτρινου μανδύα μάγου από κάτω ξεπρόβαλλαν δυο πελώρια γκρίζα πόδια τα οποία πατούσαν στη λεία επιφάνεια του δαπέδου. He had a long, thin beard that reached to the hem of a wide stone wizard's cloak underneath which protruded two huge grey feet that trod on the smooth surface of the floor. Κι ανάμεσα στα πελώρια πόδια κειτόταν μπρούμυτα ένα μικροκαμωμένο πλάσμα με μαύρο μανδύα και φλογάτα κόκκινα μαλλιά. And between the huge legs lay a small creature in a black cloak and fiery red hair, lying prone.

"Τζίνι!" ψιθύρισε ο Χάρι κι έτρεξε κοντά της. Γονάτισε δίπλα της. He knelt beside her. "Τζίνι! Όχι, δεν είσαι νεκρή! No, you're not dead! Όχι, σε παρακαλώ!" No, please!"

Πέταξε στην άκρη το ραβδί του, την έπιασε από τους ώμους και τη γύρισε ανάσκελα. He tossed aside his wand, grabbed her by the shoulders and flipped her over onto her back. Το πρόσωπό της ήταν λευκό σαν μάρμαρο και παγωμένο, όμως είχε τα μάτια της κλειστά, πράγμα που σήμαινε ότι δεν είχε μαρμαρώσει. Μα τότε έπρεπε να είναι… But then it would have to be...

"Τζίνι, ξύπνησε, σε παρακαλώ", ψιθύρισε με απόγνωση ο Χάρι καθώς την τράνταζε από τους ώμους. "Ginny, wake up, please," Harry whispered desperately as he shook her by the shoulders.

Το κεφάλι της Τζίνι κουνιόταν άψυχο δεξιά κι αριστερά.

"Δε θα ξυπνήσει", είπε μια σιγανή φωνή. "He won't wake up," said a quiet voice.

Ο Χάρι αναπήδησε και στράφηκε να δει από που είχε ακουστεί η φωνή. Harry jumped up and turned to see where the voice had come from.

Ένα ψηλό αγόρι με μαύρα μαλλιά στεκόταν στηριγμένο στην πιο κοντινή κολόνα και τον παρατηρούσε. A tall boy with black hair stood leaning against the nearest pillar and watched him. Το περίγραμμα του σώματός του ήταν αφύσικα θαμπό, λες και ο Χάρι κοιτούσε το αγόρι μέσα από ένα θολό τζάμι. The outline of his body was unnaturally blurred, as if Harry was looking at the boy through a blurred glass. Παρ' όλ' αυτά δε δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει το αγόρι. Nevertheless, he had no difficulty in recognizing the boy.

"Άντον... Άντον Χερτ;" ψέλλισε ο Χάρι. "Anton... Anton Hurt?" murmured Harry.

Ο Άντον έγνεψε καταφατικά, χωρίς να αποτραβήξει το βλέμμα του από το πρόσωπο του Χάρι. Anton nodded affirmatively, not taking his eyes away from Harry's face.

"Τι εννοείς δε θα ξυπνήσει;" τον ρώτησε απελπισμένος ο Χάρι. "What do you mean he won't wake up?" asked Harry desperately. "Δε... Δεν είναι..."

"Είναι ακόμα ζωντανή", του απάντησε ο Χερτ. "She's still alive," Hurt replied. "Σε λίγο όμως..." "But in a little while..."

Ο Χάρι τον κοίταξε σαστισμένος. Harry looked at him in confusion. Ο Χερτ σπούδαζε στο "Χόγκουαρτς" πριν από πενήντα χρόνια κι ωστόσο, έτσι όπως στεκόταν απέναντί του τυλιγμένος σε ένα απόκοσμο, αχνό φως, δεν έδειχνε ούτε μια μέρα μεγαλύτερος από δεκάξι ετών. Hurt had studied at Hogwarts fifty years ago, and yet, as he stood facing him, wrapped in an eerie, dim light, he did not look a day over sixteen years old.

"Είσαι φάντασμα;" ρώτησε αβέβαια ο Χάρι. "Are you a ghost?" asked Harry uncertainly.

"Ανάμνηση", είπε ήρεμα ο Χερτ, "που διατηρήθηκε σε ένα ημερολόγιο πενήντα ολόκληρα χρόνια". "A memory," said Hurt calmly, "preserved in a diary for fifty years."

Έδειξε ένα σημείο στο δάπεδο κοντά στα γιγαντιαία πόδια του αγάλματος. He pointed to a spot on the floor near the giant feet of the statue. Εκεί βρισκόταν ανοιγμένο το μικρό μαύρο ημερολόγιο που είχε βρει ο Χάρι στις τουαλέτες της Μυρτιάς. There lay open the little black diary that Harry had found in Myrtle's toilets. Προς στιγμήν ο Χάρι αναρωτήθηκε πώς βρέθηκε εκεί, αλλά τώρα είχε να ασχοληθεί με πολύ σοβαρότερα θέματα. For a moment Harry wondered how he got there, but now he had much more serious matters to deal with.

"Πρέπει να με βοηθήσεις, Άντον", είπε ο Χάρι ανασηκώνοντας πάλι το κεφάλι της Τζίνι. "You have to help me, Anton," Harry said, lifting Ginny's head again. "Πρέπει να τη βγάλω από δω. "I've got to get her out of here. Υπάρχει ένας βασιλίσκος... Δεν ξέρω πού είναι, αλλά μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή. There's a basilisk... I don't know where he is, but he could appear at any moment. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με..."

Ο Χερτ δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Ο Χάρι, ιδρωμένος, κατάφερε να μισοσηκώσει την Τζίνι από το δάπεδο κι έσκυψε να πιάσει το ραβδί του. Αλλά το ραβδί δεν ήταν εκεί.

"Μήπως είδες; ..." άρχισε να ρωτάει τον Χερτ. "Did you see? ..." he began to ask Hurt.

Δεν ολοκλήρωσε την ερώτησή του, γιατί είδε αμέσως ότι ο Χερτ έπαιζε το ραβδί του στα μακριά δάχτυλά του. He did not finish his question, for he saw at once that Hurt was playing his wand on his long fingers.

"Ευχαριστώ", είπε ο Χάρι κι άπλωσε το χέρι να το πάρει. "Thanks," Harry said and reached out to take it.

Ένα χαμόγελο ανασήκωσε τις άκρες των χειλιών του Χερτ. A smile lifted the corners of Hurt's lips. Δεν του έδωσε το ραβδί, παρά συνέχισε να το παίζει στα δάχτυλά του κοιτάζοντας επίμονα τον Χάρι. He didn't give him the wand, but continued to fiddle with it in his fingers, staring at Harry.

"Δες", είπε επιτακτικά ο Χάρι, του οποίου τα γόνατα λύγιζαν από το βάρος του άκαμπτου κορμιού της Τζίνι, "πρέπει να φύγουμε! "Look," said Harry urgently, whose knees were buckling under the weight of Ginny's rigid body, "we have to go! Αν έρθει ο βασιλίσκος..." If the basilisk comes..."

"Δε θα έρθει αν δεν τον καλέσουν", είπε ήρεμα ο Χερτ. "He won't come unless he's invited," said Hurt calmly.

Ο Χάρι ακούμπησε πάλι στο δάπεδο την Τζίνι. Harry touched Ginny to the floor again. Δεν άντεχε άλλο να την κρατάει. He couldn't bear to hold her any longer.

"Τι εννοείς;" τον ρώτησε. "What do you mean?" she asked him. "Δώσε μου, σε παρακαλώ, το ραβδί μου. "Please give me my wand. Μπορεί να μου χρειαστεί". I might need it."

Το χαμόγελο του Χερτ έγινε πιο πλατύ. Hurt's smile grew wider. "Δε θα σου χρειαστεί", είπε. "You won't have to," he said.

Ο Χάρι τον κοίταξε απορημένος. Harry looked at him, puzzled. "Τι εννοείς δε θα μου..." "What do you mean you won't..."

"Περίμενα πολύ καιρό αυτή τη στιγμή, Χάρι Πότερ", είπε ο Χερτ. "I've waited a long time for this moment, Harry Potter," said Hurt. "Την ευκαιρία να σε δω. "The chance to see you. Να σου μιλήσω". Let me talk to you."

"Δες", είπε ο Χάρι, ο οποίος είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του, "νομίζω πως δεν καταλαβαίνεις. "See," said Harry, who was beginning to lose patience, "I don't think you understand. Βρισκόμαστε στην κάμαρα με τα μυστικά, θα συζητήσουμε αργότερα". We are in the chamber of secrets, we will discuss later."

"Θα συζητήσουμε τώρα", είπε εμφατικά ο Χερτ χωρίς να χάσει το πλατύ χαμόγελό του κι έβαλε στην τσέπη του το ραβδί του Χάρι. "We'll talk now," said Hurt emphatically without losing his broad smile, and put Harry's wand in his pocket.

Ο Χάρι του έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα. Harry gave him a piercing look. Κάτι περίεργο συνέβαινε εδώ. "Πώς το έπαθε αυτό η Τζίνι;" τον ρώτησε αργόσυρτα. "How did Jeannie get that?" she asked him slowly.

"Να μια ενδιαφέρουσα ερώτηση", είπε ευχάριστα ο Χερτ. "There's an interesting question," said Hurt pleasantly. "Είναι μεγάλη ιστορία. "It's a long story. Νομίσω πως ο πραγματικός λόγος που έγινε έτσι η Τζίνι Ουέσλι είναι γιατί άνοιξε την καρδιά της και φανέρωσε όλα τα μυστικά της σε έναν αόρατο άγνωστο". I think the real reason Ginny Weasley became like this is because she opened her heart and revealed all her secrets to an invisible stranger."

"Μα τι λες τώρα;" απόρησε ο Χάρι. "What are you talking about?" Harry wondered.

"Το ημερολόγιο", είπε ο Χερτ. "The diary," said Hurt. "Το ημερολόγιό μου. "My diary. Η μικρή μας Τζίνι έγραφε μήνες και μήνες σ' αυτό, λέγοντάς μου όλους τους ασήμαντους φόβους και τις ανησυχίες της: ότι την πείραζαν τα αδέλφια της, ότι ήρθε στη σχολή με μεταχειρισμένους μανδύες και βιβλία, ότι..." (τα μάτια του Χερτ σπίθισαν), "ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να την προσέξει ο διάσημος, ο υπέροχος, ο μέγας Χάρι Πότερ..." Our little Ginny wrote months and months on it, telling me all her petty fears and worries: that she was being teased by her brothers and sisters, that she came to school with second-hand cloaks and books, that..." (Hurt's eyes twinkled), "that she had no hope of being noticed by the famous, the wonderful, the great Harry Potter..."

Όλη αυτή την ώρα που μιλούσε, τα μάτια του δεν έφυγαν στιγμή από το πρόσωπο του Χάρι. All the time he was talking, his eyes never left Harry's face. Το βλέμμα του φανέρωνε κάτι σαν... Σαν πείνα. His eyes revealed something like... Like hunger.

"Ήταν φοβερά ανιαρό να κάθομαι και να ακούω τις ανόητες φλυαρίες ενός εντεκάχρονου κοριτσιού", συνέχισε ο Χερτ. "It was terribly boring to sit and listen to the silly ramblings of an eleven-year-old girl," Hurt continued. "Αλλά ήμουν υπομονετικός. "But I was patient. Της απαντούσα, γραπτώς φυσικά. Έδειχνα συμπάθεια, κατανόηση. Η Τζίνι με λάτρευε. Jeannie loved me. "Είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που με καταλαβαίνει, Άντον... Πόσο χαίρομαι που έχω αυτό το ημερολόγιο να ανοίγω την καρδιά μου... Είναι σαν να έχω ένα φίλο που μπορώ να τον κουβαλάω στην τσέπη μου...", μου 'γραφε". "You're the only person in the world who understands me, Anton. How glad I am to have this diary to open my heart... It's like having a friend I can carry in my pocket..." he wrote."

Ο Χερτ γέλασε. Το γέλιο του ήταν στριγκό και παγερό και δεν του ταίριαζε. Έκανε τον Χάρι ν' ανατριχιάσει. It made Harry shudder.

"Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, Χάρι, έχω το χάρισμα να γοητεύω τους ανθρώπους που χρειάζομαι. "Without wishing to brag, Harry, I have a gift for charming the people I need. Έτσι η Τζίνι μου άνοιξε την ψυχή της, και η ψυχή της, όλως τυχαίως, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουνα. So Ginny opened her soul to me, and her soul, coincidentally, was exactly what I needed. Μέρα με τη μέρα δυνάμωνα, έτσι καθώς με τροφοδοτούσε με τους βαθύτερους φόβους της, τα σκοτεινότερα μυστικά της. Day by day I grew stronger, so as she fed me her deepest fears, her darkest secrets. Κι έγινα δυνατός, πολύ πιο δυνατός από τη μικρούλα δεσποινίδα Ουέσλι. And I became strong, much stronger than little Miss Wesley. Αρκετά δυνατός για να την τροφοδοτήσω κι εγώ με τα δικά μου μυστικά, για να της ανοίξω τη δική μου ψυχή και να ενσταλάξω μέσα της κάτι από τον εαυτό μου..." Strong enough to feed her with my own secrets, to open my own soul to her and instill in her something of myself..."

"Τι εννοείς;" είπε ο Χάρι, που το στόμα του είχε στεγνώσει. "What do you mean?" said Harry, whose mouth was dry.

"Δεν μάντεψες ακόμα, Χάρι Πότερ;" είπε σιγανά ο Χερτ. "Haven't you guessed yet, Harry Potter?" said Hurt quietly. "Η Τζίνι Ουέσλι άνοιξε την κάμαρα με τα μυστικά. "Ginny Weasley opened the chamber of secrets. Εκείνη στραγγάλισε τους πετεινούς της σχολής και έγραψε απειλητικά μηνύματα στους τοίχους. She strangled the roosters of the school and wrote threatening messages on the walls. Εκείνη εξαπέλυσε το φίδι του Σλίθεριν εναντίον των τεσσάρων λασποαίματων και της γάτας του Σκουίμπ". She unleashed the snake of Slytherin against the four mudbloods and the cat of Squeeb."

"Δεν το πιστεύω", ψιθύρισε ο Χάρι.

"Κι όμως", δήλωσε γαλήνια ο Χερτ. "And yet," said Hurt serenely. "Φυσικά στην αρχή δεν ήξερε τι έκανε. "Of course at first he didn't know what he was doing. Ήταν πολύ διασκεδαστικό. It was a lot of fun. Έπρεπε να ήσουν από μια μεριά να διάβαζες τι έγραφε στο ημερολόγιο... Τα κείμενά της έγιναν σιγά σιγά πολύ πιο ενδιαφέροντα... "Καλέ μου Άντον", μου έγραφε, "φοβάμαι πως έχω κενά μνήμης. You should have been on one side reading what he wrote in the diary... Her writings slowly became much more interesting... "My dear Anton," she wrote, "I'm afraid I have memory lapses. Ο μανδύας μου είναι γεμάτος πούπουλα πετεινού και δεν ξέρω πώς βρέθηκαν εκεί... Καλέ μου Άντον, δε θυμάμαι τι έκανα τη νύχτα του Χάλοουιν, αλλά κάποιος επιτέθηκε σε μια γάτα και ο μανδύας μου είναι λερωμένος με μπογιά... Καλέ μου Άντον, ο Πέρσι μου λέει κάθε τόσο πως είμαι χλομή και πως έχω γίνει άλλος άνθρωπος. My cloak is full of rooster feathers and I don't know how they got there... My dear Anton, I don't remember what I did on Halloween night, but someone attacked a cat and my cloak is covered in paint... My dear Anton, Percy tells me every now and then that I'm pale and that I'm a changed man. Νομίσω πως με υποπτεύεται... Σήμερα έγινε άλλη μια επίθεση και δεν ξέρω πού βρισκόμουν. I think he suspects me... There was another attack today, and I don't know where I was. Άντον, τι θα κάνω; Φοβάμαι ότι θα τρελαθώ... Φοβάμαι πως είμαι εγώ αυτή που επιτέθηκε στους άλλους, Άντον!"" Anton, what am I going to do? I'm afraid I'll go crazy... I'm afraid I'm the one who attacked the others, Anton!"

Ο Χάρι έσφιγγε τις γροθιές του και τα νύχια του μπήγονταν βαθιά στο δέρμα του.

"Πέρασε πολύς καιρός μέχρι η αγαθιάρα Τζίνι να πάψει να εμπιστεύεται το ημερολόγιό της", συνέχισε ο Χερτ. "It was a long time before the lovely Jeannie stopped trusting her diary," Hurt continued. "Αλλά κάποια στιγμή άρχισε να το υποψιάζεται και επιχείρησε να το ξεφορτωθεί. "But at some point he became suspicious of it and tried to get rid of it. Και στο σημείο αυτό μπαίνεις εσύ, Χάρι. And that's where you come in, Harry. Το βρίσκεις, προς μεγάλη χαρά μου. You find it, much to my delight. Μέσα σε τόσο κόσμο, τυχαίνει να το βρεις εσύ, ο άνθρωπος που ήθελα τόσο πολύ να γνωρίσω..." In the midst of so many people, you happen to find it, the person I so much wanted to meet..."

"Και γιατί ήθελες να με γνωρίσεις;" τον ρώτησε ο Χάρι, ο οποίος έβραζε από θυμό και χρειάστηκε να καταβάλει προσπάθεια για να διατηρήσει τη φωνή του σταθερή. "And why did you want to meet me?" asked Harry, who was seething with anger and had to make an effort to keep his voice steady.

"Γιατί, βλέπεις, η Τζίνι μου τα είχε πει όλα για σένα, Χάρι", είπε ο Χερτ. "Why, you see, Ginny had told me all about you, Harry," said Hurt. "Τη συναρπαστική ιστορία σου". "Your fascinating story." Τα μάτια του καρφώθηκαν στο σημάδι σε σχήμα αστραπής στο μέτωπο του Χάρι κι η έκφρασή του έγινε ακόμα πιο πεινασμένη. His eyes fixed on the lightning-shaped mark on Harry's forehead and his expression grew even hungrier. "Ήθελα να μάθω περισσότερα για σένα, να σου μιλήσω, να σε γνωρίσω, αν ήταν δυνατόν. "I wanted to know more about you, to talk to you, to get to know you, if possible. Αποφάσισα λοιπόν να σου δείξω πώς έπιασα το γιγαντόσωμο μπουνταλά, τον Χάγκριντ, για να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου". So I decided to show you how I caught the giant poodle, Hagrid, to gain your trust."

"Ο Χάγκριντ είναι φίλος μου", είπε ο Χάρι με φωνή που έτρεμε. "Hagrid is my friend," Harry said in a quivering voice. "Και τον παγίδευσες, έτσι δεν είναι; Νόμιζα πως έκανες λάθος, αλλά..." "And you set him up, didn't you? I thought you were wrong, but..."

Ο Χερτ γέλασε με εκείνο το στριγκό γέλιο. Hurt laughed that shrill laugh. "Ήταν φυσικό να πιστέψουν εμένα κι όχι τον Χάγκριντ. "It was natural that they would believe me and not Hagrid. Φαντάζεσαι πώς αντέδρασε ο γερο-Αρμάντο Ντίπετ; Από τη μια πλευρά ήταν ο Άντον Χερτ, φτωχός αλλά ιδιοφυής, ορφανός αλλά τόσο γενναίος, αριστούχος, υπόδειγμα σπουδαστή, κι από την άλλη ο γιγαντόσωμος, αμπλαούμπλας Χάγκριντ, που δημιουργούσε κάθε τόσο προβλήματα, που προσπάθησε να μεγαλώσει κουτάβια Λυκανθρώπου κάτω από το κρεβάτι του, που πήγαινε κρυφά στο απαγορευμένο δάσος να παλέψει με τα ξωτικά. Can you imagine how old Armando Dipet reacted? On one side was Anton Hurt, poor but brilliant, an orphan but so brave, a model student, and on the other side was the giant, blundering Hagrid, who caused trouble every now and then, who tried to raise wolf puppies under his bed, who sneaked off to the forbidden forest to fight the elves. Ομολογώ όμως ότι ακόμα κι εγώ ξαφνιάστηκα με την επιτυχία του σχεδίου μου. But I admit that even I was surprised by the success of my plan. Περίμενα ότι όλο και κάποιος θα καταλάβει πως δεν υπήρχε περίπτωση να είναι ο Χάγκριντ ο κληρονόμος του Σλίθεριν. I kept expecting that someone would figure out that there was no way Hagrid was Slytherin's heir. Εδώ εγώ και χρειάστηκα πέντε ολόκληρα χρόνια για να μάθω τα πάντα για την κάμαρα με τα μυστικά και να ανακαλύψω τη μυστική είσοδο... Μόνο ο καθηγητής των μεταμορφώσεων, ο Ντάμπλντορ, έδειχνε να διατηρεί επιφυλάξεις για την ενοχή του Χάγκριντ. Here I am, and it took me five long years to learn all about the Chamber of Secrets and discover the secret entrance... Only the professor of transformations, Dumbledore, seemed to have reservations about Hagrid's guilt. Έπεισε τον Ντίπετ να κρατήσει τον Χάγκριντ και να τον εκπαιδεύσει ως δασοφύλακα. He persuaded Tippett to keep Hagrid and train him as a ranger. Ναι, νομίζω ότι ο Ντάμπλντορ το είχε καταλάβει. Yes, I think Dumbledore had figured it out. Ο Ντάμπλντορ ποτέ δε με συμπάθησε, όπως οι άλλοι καθηγητές..." Dumbledore never liked me, like the other teachers..."

"Στοιχηματίζω ότι ο Ντάμπλντορ σε διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο", είπε ο Χάρι τρίζοντας τα δόντια. "I bet Dumbledore read you like an open book," Harry said through gritted teeth.

"Το σίγουρο είναι ότι με παρακολουθούσε στενά μετά την αποβολή του Χάγκριντ", είπε αδιάφορα ο Χερτ. "One thing is for sure, he was watching me closely after Hagrid's suspension," said Hurt nonchalantly. "Ήξερα λοιπόν πως θα ήταν επικίνδυνο να ξανανοίξω την κάμαρα εφόσον φοιτούσα ακόμα στη σχολή. "So I knew it would be dangerous to reopen the chamber while I was still in school. Αλλά δε θα άφηνα να πάνε χαμένες οι έρευνες τόσων χρόνων για την ανακάλυψή της. But I wouldn't let all the years of research into its discovery go to waste. Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω στη σχολή ένα ημερολόγιο, όπου στις σελίδες του θα διατηρούνταν ο δεκαεξάχρονος εαυτός μου, έτσι ώστε κάποια μέρα, με λίγη τύχη, να μπορέσω να οδηγήσω κάποιον άλλο στα βήματά μου και να ολοκληρώσω το ευγενές έργο του Σαλαζάρ Σλίθεριν". So I decided to leave a diary at the school, where my sixteen-year-old self would be preserved in its pages, so that one day, with luck, I could lead someone else in my footsteps and complete the noble work of Salazar Slytherin."

"Ε, λοιπόν, δεν το ολοκλήρωσες", είπε θριαμβευτικά ο Χάρι. "Well, you didn't finish it," said Harry triumphantly. "Αυτή τη φορά δεν πέθανε κανένας, ούτε καν η γάτα. "This time no one died, not even the cat. Σε λίγες ώρες θα είναι έτοιμο το φίλτρο από μανδραγόρες κι όλοι οι μαρμαρωμένοι θα ξαναγίνουν καλά". In a few hours the mandrake potion will be ready and all the marble will be well again."

"Μα δε σ' το είπα", είπε ήρεμα ο Χερτ, "πως δε με ενδιαφέρει πια να σκοτώσω τους λασποαίματους; Εδώ και πάρα πολλούς μήνες, ο νέος μου στόχος είσαι... "But didn't I tell you," said Hurt calmly, "that I no longer care to kill the mudbloods? For many, many months now, my new target has been you. Εσύ!" You!"

Ο Χάρι τον κοίταξε διαπεραστικά. Harry looked at him piercingly.

"Φαντάσου πόσο θύμωσα όταν την επόμενη φορά που το ημερολόγιό μου άνοιξε, αυτή που μου έγραψε ήταν η Τζίνι κι όχι εσύ. "Imagine how angry I was when the next time my diary was opened, the one who wrote to me was Ginny and not you. Βλέπεις, είδε ότι είχες το ημερολόγιο και πανικοβλήθηκε. You see, he saw that you had the diary and he panicked. Κι αν ανακάλυπτες τον τρόπο λειτουργίας του και σου φανέρωνα όλα τα μυστικά της; Κι ακόμα χειρότερα, αν σου έλεγα ότι εκείνη στραγγάλισε τους πετεινούς; Έτσι περίμενε, το βρομόπαιδο, να φύγουν όλοι από τον κοιτώνα σας και σ' το έκλεψε. Εγώ όμως ήξερα τι έπρεπε να κάνω. But I knew what I had to do. Είχα καταλάβει ότι προσπαθούσες να ανακαλύψεις τον κληρονόμο του Σλίθεριν. I understood you were trying to find out who Slytherin's heir was. Ήξερα, απ' όσα μου είχε πει για σένα η Τζίνι, ότι θα έκανες τα πάντα για να λύσεις το μυστήριο, ειδικά αν μια καλή σου φίλη δεχόταν επίθεση. I knew, from what Ginny had told me about you, that you would do anything to solve the mystery, especially if a good friend of yours was attacked. Κι η Τζίνι μου είχε πει επίσης πως έγινε σούσουρο στη σχολή επειδή μιλούσες ερπετικά... Έβαλα λοιπόν την Τζίνι να γράψει μόνη της το "αντίο" της στον τοίχο και να έρθει εδώ να περιμένει. And Jeannie also told me that there was a buzz at school because you spoke in herpetic... So I had Jeannie write her own goodbye on the wall and come here to wait. Αντιστάθηκε, έκλαψε, έγινε πολύ κουραστική. She resisted, she cried, she became very tiresome. Αλλά δεν της απομένει πολλή ζωή. But she doesn't have much life left. Την έδωσε όλη στο ημερολόγιο, δηλαδή σ' εμένα. He gave it all to the diary, that is, to me. Τώρα θα μπορέσω επιτέλους να βγω από τις σελίδες του. Now I can finally get out of its pages. Περίμενα τον ερχομό σου από τη στιγμή που φτάσαμε εδώ. I've been waiting for you since we got here. Ήξερα ότι θα έρθεις, θέλω να σου κάνω πολλές ερωτήσεις, Χάρι Πότερ". I knew you'd come, I want to ask you a lot of questions, Harry Potter."