×

Χρησιμοποιούμε cookies για να βελτιώσουμε τη λειτουργία του LingQ. Επισκέπτοντας τον ιστότοπο, συμφωνείς στην cookie policy.


image

Ευριπίδης - Άλκηστις, 2. ΠΑΡΟΔΟΣ (77-131)

2. ΠΑΡΟΔΟΣ (77-131)

Έρχονται οι Φεραίοι πολίτες που αποτελούν το Χορό.

--

Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ

Πώς μια τέτοια ησυχία στο παλάτι μπροστά;

Γιατί του Άδμητου τάχα σωπαίνει το σπίτι;

Κι ένας φίλος δεν είν᾽ εδώ γύρω, να πει:

να την κλαίω για νεκρή

ή της μέρας ακόμα αντικρίζει το φως

η βασίλισσα, η Άλκηστη,

που, όσο τίμησε κείνη τον άντρα της, άλλη καμιά

το δικό της δεν τίμησε ως τώρα;

Το πιστεύω, μα κι όλος ο κόσμος το ξέρει.

Ο ΧΟΡΟΣ

Μέσα στο σπίτι ακούει κανείς

στηθοδαρσίματα χεριών

ή θρήνους κι αναστεναγμούς,

σα να ᾽χει γίνει το κακό;

Βάγια καμιά, δούλος κανείς

δε στέκεται στη θύρα εμπρός.

Να ερχόσουν, αχ, ω Φοίβε εσύ,

να σταματήσεις, λυτρωτή,

το κύμ᾽ αυτό των συμφορών.

(Η συνέχεια σε λυρικό διάλογο των ημιχορίων.)

― Δε θα σώπαιναν, αν είχε ξεψυχήσει.

― Είναι, λέω, νεκρή.

― Απ᾽ το σπίτι δεν την έβγαλαν ωστόσο.

― Πώς το λες αυτό; Φοβούμαι.

Τί σου δίνει εσένα θάρρος;

― Ο Άδμητος δε θα μπορούσε

τέτοιο ξόδι βουβό κι έρμο

της γυναίκας του να κάμει,

μιας γυναίκας τιμημένης.

Δε βλέπω στην εξώθυρα

νερό αναβρυστικό, αγιασμό,

έτσι όπως συνηθίζεται (100)

έξω απ᾽ τα σπίτια των νεκρών·

δε βλέπω εκεί στο πρόθυρο

μαλλιά κομμένα, προσφορά

για τους νεκρούς που τους πενθούν·

μοιρολογήτρες δε χτυπούν

τα χέρια τους λυπητερά.

(Η συνέχεια κατά ημιχόρια.)

― Η ορισμένη μέρα σήμερα είναι ωστόσο…

― Που θα γίνει τί;

― που θα φύγει για να πάει στον κάτω κόσμο.

― Αχ πληγώνεις την ψυχή μου

και τη σκέψη μου ταράζεις.

― Όταν χάνεται, όταν σβήνει

ένας άνθρωπος με αξία,

χρέος το πένθος για όλους που έχουν

μια καλή για πάντα φήμη.

Χώρα δε βρίσκεται στη γη,

Λυκία να πεις ή το άνυδρο

μαντείο του Άμμωνα του θεού,

που θα μπορούσε πλεούμενο

κανείς να στείλει, τη ζωή

να σώσει αυτής της άμοιρης·

κοντά ᾽ναι του χαμού ο γκρεμός

κι άλλον δεν ξέρω εγώ βωμό

για προσφορές, θυσίες αρνιών,

να πάω και να προσευχηθώ.

Του Φοίβου μόνο αν ζούσε ο γιος

και του ήλιου αν έβλεπε το φως,

μπορούσε κι η βασίλισσα

ν᾽ αφήσει του Άδη τη νυχτιά

και νά ᾽ρθει πάλι εδώ στη γη·

κείνος ανάσταινε νεκρούς,

ώσπου η φωτιά του κεραυνού,

ριχτή απ᾽ το Δία, τον χτύπησε.

Ζωής ελπίδα τώρα εγώ

δεν καρτερώ από πουθενά.

ΚΟΡ. Τελετή δεν αφήκε καμιά ο βασιλιάς

ανεκτέλεστη, κι όλοι οι βωμοί

των θεών ραντιστήκανε με αίμα θυσιών·

μα γιατρειά δεν υπάρχει.


2. ΠΑΡΟΔΟΣ (77-131) 2. PARITY (77-131) 2. PARIDAD (77-131) 2. PARIDADE (77-131) 2. 通过 (77-131)

Έρχονται οι Φεραίοι πολίτες που αποτελούν το Χορό. Here come the Faroese citizens who make up the Chorus.

-- --

Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ THE TOP OF THE DANCE

Πώς μια τέτοια ησυχία στο παλάτι μπροστά; How such a quiet in the palace in front?

Γιατί του Άδμητου τάχα σωπαίνει το σπίτι; Why is the house of Admetus silent?

Κι ένας φίλος δεν είν᾽ εδώ γύρω, να πει: And a friend is not around to say:

να την κλαίω για νεκρή crying for her dead

ή της μέρας ακόμα αντικρίζει το φως or of the day still facing the light

η βασίλισσα, η Άλκηστη, the queen, Alceste,

που, όσο τίμησε κείνη τον άντρα της, άλλη καμιά who, while she honored her husband, no other

το δικό της δεν τίμησε ως τώρα; hasn't honored hers so far?

Το πιστεύω, μα κι όλος ο κόσμος το ξέρει. I believe it, but the whole world knows it.

Ο ΧΟΡΟΣ THE CHORUS

Μέσα στο σπίτι ακούει κανείς Inside the house one hears

στηθοδαρσίματα χεριών hand stethoscopy

ή θρήνους κι αναστεναγμούς, or wailing and sighing,

σα να ᾽χει γίνει το κακό; as if the evil had been done?

Βάγια καμιά, δούλος κανείς No vayas, no slaves

δε στέκεται στη θύρα εμπρός. is not standing at the front door.

Να ερχόσουν, αχ, ω Φοίβε εσύ, If you would come, oh, Phoebe,

να σταματήσεις, λυτρωτή, to stop, redeemer,

το κύμ᾽ αυτό των συμφορών. esta ola de adversidad.

(Η συνέχεια σε λυρικό διάλογο των ημιχορίων.) (La continuación en un diálogo lírico de las mitades.)

― Δε θα σώπαιναν, αν είχε ξεψυχήσει.

― Είναι, λέω, νεκρή.

― Απ᾽ το σπίτι δεν την έβγαλαν ωστόσο.

― Πώς το λες αυτό; Φοβούμαι.

Τί σου δίνει εσένα θάρρος;

― Ο Άδμητος δε θα μπορούσε

τέτοιο ξόδι βουβό κι έρμο

της γυναίκας του να κάμει,

μιας γυναίκας τιμημένης.

Δε βλέπω στην εξώθυρα

νερό αναβρυστικό, αγιασμό,

έτσι όπως συνηθίζεται (100) as usual (100)

έξω απ᾽ τα σπίτια των νεκρών· outside the houses of the dead;

δε βλέπω εκεί στο πρόθυρο I don't see there in the front row

μαλλιά κομμένα, προσφορά hair cut, offer

για τους νεκρούς που τους πενθούν·

μοιρολογήτρες δε χτυπούν

τα χέρια τους λυπητερά.

(Η συνέχεια κατά ημιχόρια.) (The continuation by semiquavers.)

― Η ορισμένη μέρα σήμερα είναι ωστόσο… - The appointed day today is however...

― Που θα γίνει τί; - Where will what happen?

― που θα φύγει για να πάει στον κάτω κόσμο. - who will leave to go to the underworld.

― Αχ πληγώνεις την ψυχή μου

και τη σκέψη μου ταράζεις.

― Όταν χάνεται, όταν σβήνει

ένας άνθρωπος με αξία,

χρέος το πένθος για όλους που έχουν

μια καλή για πάντα φήμη.

Χώρα δε βρίσκεται στη γη,

Λυκία να πεις ή το άνυδρο Licia para decir o la seca

μαντείο του Άμμωνα του θεού,

που θα μπορούσε πλεούμενο

κανείς να στείλει, τη ζωή

να σώσει αυτής της άμοιρης·

κοντά ᾽ναι του χαμού ο γκρεμός

κι άλλον δεν ξέρω εγώ βωμό

για προσφορές, θυσίες αρνιών,

να πάω και να προσευχηθώ.

Του Φοίβου μόνο αν ζούσε ο γιος

και του ήλιου αν έβλεπε το φως,

μπορούσε κι η βασίλισσα

ν᾽ αφήσει του Άδη τη νυχτιά

και νά ᾽ρθει πάλι εδώ στη γη·

κείνος ανάσταινε νεκρούς,

ώσπου η φωτιά του κεραυνού,

ριχτή απ᾽ το Δία, τον χτύπησε.

Ζωής ελπίδα τώρα εγώ

δεν καρτερώ από πουθενά.

ΚΟΡ. Τελετή δεν αφήκε καμιά ο βασιλιάς

ανεκτέλεστη, κι όλοι οι βωμοί

των θεών ραντιστήκανε με αίμα θυσιών·

μα γιατρειά δεν υπάρχει.