Ποιοί ήταν οι Αργυράσπιδες;
Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι παγκοσμίως γνωστός για τη θρυλική εκστρατεία του εναντίον της πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας.
Για πάνω από 10 χρόνια ο Μακεδόνας βασιλιάς έδωσε μάχες με τα περσικά στρατεύματα
οδηγώντας τους Έλληνες ως τα πέρατα του κόσμου.
Οι στρατιώτες που πολεμούσαν πλάι του έδειξαν απίστευτη γενναιότητα και αυταπάρνηση,
παρ'όλα αυτά μία μονάδα του στρατεύματος του ήταν αυτή που ξεχώριζε,
η μονάδα που αποτέλεσε την μετεξέλιξη των Υπασπιστών και που ήταν γνωστή με το όνομα Αργυράσπιδες.
Καλώς ήρθατε στο κανάλι Alpha Ωmega.
Σε αυτό το βίντεο θα μιλήσουμε για τους Αργυράσπιδες, την επίλεκτη μονάδα βετεράνων του στρατεύματος του Μ. Αλεξάνδρου
η οποία συνέχισε να πολεμά και μετά το θάνατό του.
Εάν επισκέπτεσθε για πρώτη φορά το κανάλι μας μην ξεχάσετε να κάνετε εγγραφή
και να πατήσετε το εικονίδιο με το κουδούνι για να ειδοποιήστε κάθε φορά που ανεβάζουμε νέο βίντεο.
Τί λέτε, πάμε να ξεκινήσουμε;
Οι Αργυράσπιδες ήταν ειδικό σώμα του πεζικού του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
που ονομάστηκε έτσι επειδή οι επαργυρωμένες ασπίδες τους ήταν διακοσμημένες και με ασημένια ελάσματα.
Στην ουσία πρόκειται όπως προαναφέραμε για την μετεξέλιξη του σώματος των «Υπασπιστών»,
που είχε οργανώσει ο Μ. Αλέξανδρος ως προσωπική του φρουρά, η οποία τον περιστοίχιζε στις μάχες και όχι μόνον.
Ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι στον Μ. Αλέξανδρο και οι πολεμιστές αυτού του σώματος
αποτελούσαν τις επίλεκτες «ειδικές δυνάμεις» του, υπήρξαν δε χωρίς αμφιβολία οι πλέον θανατηφόροι πεζικάριοι της Ιστορίας.
Πρώτος διοικητής τους διετέλεσε ο Νικάνωρ, γιος του στρατηγού Παρμενίωνα και στην συνέχεια, ο Αντιγένης,
ο οποίος ανέλαβε επίσης και κυβερνήτης της Σουσιανής με την συμφωνία του Τριπαραδείσου το 320 π.Χ.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς η ονομασία «Αργυράσπιδες» για το ειδικό αυτό σώμα,
χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ίδιο τον Μακεδόνα στρατηλάτη πριν από την εκστρατεία στις Ινδίες.
Συχνά, αναφέρεται ότι πρωτοεμφανίστηκαν στη μάχη των Γαυγαμήλων.
Πηγή αυτής της αναφοράς είναι ο αρχαίος ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο οποίος,
στο 18ο βιβλίο της Ιστορίας του και στην περιγραφή της μάχης των Γαυγαμήλων, αναφέρει τους «Αργυράσπιδες».
Παρ'όλα αυτά, η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι η αναφορά αυτή του Διοδώρου ήταν πρωθύστερη.
Οι Αργυράσπιδες πολέμησαν αργότερα με τον Ευμένη τον Καρδιανό εναντίον του Αντιγόνου Α΄ του Μονόφθαλμου,
πατέρα του Δημητρίου Α΄ Πολιορκητή και πάππο του μετέπειτα βασιλέα της Μακεδονίας Αντιγόνου Β΄ Γονατά
στις μάχες της Παραιτακηνής το 316 π.Χ. και της Γαβιηνής το 315 π.Χ., περιοχές στο σημερινό Β. Ιράκ.
Αργότερα αναγκάστηκαν να αυτομολήσουν στον Αντίγονο
ο οποίος τους έστειλε στον κυβερνήτη της Αραχωσίας (σημερινό Αφγανιστάν) Σιβύρτιο
με οδηγίες να τους στέλνει σε επικίνδυνες αποστολές με σκοπό την βαθμιαία εξολόθρευσή τους,
διότι εξακολουθούσε να τους φοβάται.
Πραγματικά, σύντομα οι Αργυράσπιδες εξαφανίσθηκαν πολεμώντας στις αχανείς εκτάσεις του σημερινού Αφγανιστάν
και δεν ξανακούστηκε κάτι γι' αυτούς.
Υπολογίζεται ότι αριθμούσαν περίπου 3.000 στρατιώτες.
Δεν πρέπει να συγχέονται με το ομώνυμο σώμα που δημιούργησαν αργότερα οι Σελευκίδες βασιλείς.
Στην μάχη της Ραφία (κοντά στην σημερ. Γάζα) στις 22 Ιουνίου 217 π.Χ.,
μια από τις μεγαλύτερες μάχες μεταξύ των ελληνιστικών βασιλείων που έκρινε την τύχη της Κοίλης Συρίας,
οι Αργυράσπιδες του Σελευκίδη Αντιόχου Γ΄ Μέγα πολέμησαν με την αιγυπτιακή Φάλαγγα του Πτολεμαίου Δ΄ Φιλοπάτορος.
Για αυτούς τους Αργυράσπιδες έχουμε αναφορές από τον Έλληνα Ιστορικό Πολύβιο (203-120 π.Χ.),
ο οποίος τους περιγράφει ως έχοντες εξοπλισμό σύμφωνα με τον μακεδονικό τρόπο.
Η τοποθέτησή τους στην μάχη της Μαγνησίας (Μ. Ασία) δίπλα στον βασιλιά
υποδεικνύει ότι αποτελούσαν την κύρια μονάδα πεζικού στον στρατό των Σελευκιδών.
Ο ίδιος Ιστορικός αναφέρει επίσης ότι στρατολογούνταν από ολόκληρη την επικράτεια του σελευκιδικού βασιλείου
και ότι στην προαναφερθείσα μάχη της Ραφίας αριθμούσαν 10.000 άνδρες.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι Αργυράσπιδες, η επίλεκτη μονάδα βετεράνων πολεμιστών
η οποία παρ'όλο που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας
για τη μαχητικότητα και τον ηρωισμό που επέδειξε, είχε ένα άδοξο τέλος που σίγουρα δεν της άξιζε.