09. Το μήνυμα στον τοίχο (2)
"Τι το θέλεις;" ρώτησε ο Χάρι.
"Για τον ίδιο λόγο που το θέλουν όλοι", είπε η Ερμιόνη δαγκώνοντας τα χείλη της. "Και δε βρίσκω πουθενά αλλού αυτό το θέμα..."
"Ερμιόνη, άσε με να διαβάσω την εργασία σου", είπε απελπισμένος ο Ρον, κοιτάζοντας το ρολόι του.
"Όχι", είπε αυστηρά η Ερμιόνη. "Είχες δέκα μέρες να γράψεις την εργασία".
"Μου λείπουν μόλις τέσσερα εκατοστά. Έλα τώρα..."
Το κουδούνι χτύπησε. Ο Ρον και η Ερμιόνη κίνησαν καβγαδίζοντας για το μάθημα της ιστορίας της μαγείας.
Η ιστορία της μαγείας ήταν το πιο ανιαρό μάθημα του προγράμματος. Ο κύριος Μπινς ήταν ο μοναδικός καθηγητής φάντασμα σε όλο το "Χόγκουαρτς". Το μόνο συναρπαστικό που συνέβαινε στη διάρκεια του μαθήματός του, ήταν η στιγμή της εισόδου του στην τάξη, καθότι έμπαινε από το μαυροπίνακα. Ήταν υπεραιωνόβιος και ρυτιδιασμένος και πολλοί έλεγαν πως δεν είχε προσέξει πως ήταν νεκρός. Μια μέρα, πριν από πάρα πολλά χρόνια, σηκώθηκε να διδάξει και άφησε το σώμα του σε μια πολυθρόνα μπροστά στο τζάκι της αίθουσας του διδακτικού προσωπικού. Το καθημερινό του πρόγραμμα δε μεταβλήθηκε στο ελάχιστο από τότε.
Και το σημερινό μάθημα ήταν ανιαρό όπως πάντα. Ο καθηγητής Μπινς άνοιξε τις σημειώσεις του και άρχισε να διαβάζει με τόνο ανέκφραστο και μονότονο, σαν το βόμβο ηλεκτρικής σκούπας, μέχρι που όλοι μέσα στην τάξη έπεσαν σε λήθαργο. Ξυπνούσαν βεβαίως κάπου κάπου, ίσα ίσα για να σημειώσουν κάποιο όνομα ή μια ημερομηνία, κι ύστερα το ξανάριχναν στον ύπνο. Ο καθηγητής Μπινς μιλούσε περίπου μισή ώρα, όταν συνέβη κάτι που ποτέ ως τότε δεν είχε ξαναγίνει στη διάρκεια του μαθήματός του. Η Ερμιόνη σήκωσε το χέρι της.
Ο κύριος Μπινς, που έκανε μιαν ανιαρή έως θανάτου διάλεξη για τη διεθνή σύνοδο μάγων του 1289, αναπήδησε ξαφνιασμένος.
"Τι θέλετε, δεσποινίς... Ε..."
"Γκρέιντζερ, κύριε καθηγητά. Αναρωτιόμουν αν μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια για την κάμαρα με τα μυστικά", είπε με καθαρή φωνή η Ερμιόνη.
Ο Ντιν Τόμας, που χάζευε από το παράθυρο με ανοιχτό το στόμα, βρήκε από το λήθαργό του. Η Λάβεντερ Μπράουν σήκωσε απότομα το κεφάλι από τα μπράτσα της και ο αγκώνας του Νέβιλ γλίστρησε από το θρανίο.
Ο καθηγητής Μπινς ανοιγόκλεισε τα μάτια. "Εγώ διδάσκω ιστορία της μαγείας", είπε με την ξερή, ασθματική φωνή του. "Ασχολούμαι με γεγονότα, δεσποινίς Γκρέιντζερ, όχι με μύθους και θρύλους". Ξερόβηξε βγάζοντας έναν ήχο σαν γρατσούνισμα κιμωλίας και συνέχισε: "Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η υποεπιτροπή των μάγων εκ Σαρδηνίας..."
Σταμάτησε απότομα. Η Ερμιόνη σήκωνε πάλι το χέρι.
"Ορίστε, δεσποινίς Γκραντ".
"Ήθελα να σας ρωτήσω, κύριε. Οι θρύλοι δε βασίζονται πάντα σε πραγματικά γεγονότα;"
Ο καθηγητής την κοιτούσε με τόση έκπληξη, που ο Χάρι βεβαιώθηκε πως ποτέ μέχρι τώρα δεν τον είχε διακόψει μαθητής, ζωντανός ή νεκρός.
"Εντάξει", είπε αργόσυρτα ο Μπινς, "κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό". Περιεργάστηκε την Ερμιόνη, σαν να παρατηρούσε για πρώτη φορά μαθητή. "Ωστόσο ο θρύλος στον οποίο αναφέρεστε είναι παρατραβηγμένος... Γελοίος τολμώ να πω..."
Όμως τώρα όλη η τάξη κρεμόταν από τα χείλη του καθηγητή. Τους κοίταξε σαστισμένος. Όλα τα κεφάλια ήταν γυρισμένα προς το μέρος του. Ο Χάρι κατάλαβε πως ο καθηγητής Μπινς τα είχε χαμένα με την ασυνήθιστη αυτή εκδήλωση ενδιαφέροντος.
"Πολύ καλά", είπε αργόσυρτα. "Για να δούμε λοιπόν... Η κάμαρα με τα μυστικά...
"Ξέρετε όλοι, ασφαλώς, ότι το "Χόγκουαρτς" ιδρύθηκε πριν από χίλια χρόνια και παραπάνω -η ακριβής χρονολογία είναι άγνωστη-, από τους τέσσερις κορυφαίους μάγους της εποχής εκείνης. Οι τέσσερις κοιτώνες του σχολείου πήραν το όνομά τους από εκείνους: από τον Γκόντρικ Γκρίφιντορ, τη Χέλγκα Χάφλπαφλ, τη Ροβένα Ράβενκλοου και τον Σαλαζάρ Σλίθεριν. Έχτισαν μαζί αυτό το κάστρο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των Μαγκλ, γιατί ζούσαν σε μια εποχή που οι απλοί άνθρωποι φοβόνταν τη μαγεία, με αποτέλεσμα οι μάγοι και οι μάγισσες να υφίστανται απηνείς διωγμούς".
Σταμάτησε, έριξε ένα θολό βλέμμα στην αίθουσα και συνέχισε:
"Τα πρώτα χρόνια οι ιδρυτές συνεργάζονταν αρμονικά. Έβρισκαν νέους που είχαν εκδηλώσει μαγικές ικανότητες και τους έφερναν στο κάστρο να σπουδάσουν. Αλλά στην πορεία ανέκυψαν διαφωνίες μεταξύ τους. Δημιουργήθηκε ρήγμα ανάμεσα στον Σλίθεριν και τους υπόλοιπους. Ο Σλίθεριν ήθελε να είναι πιο εκλεκτικοί στην επιλογή των σπουδαστών που γίνονταν δεκτοί στο "Χόγκουαρτς". Πίστευε ότι η γνώση της μαγείας πρέπει να περιοριστεί μόνο σε άτομα που κατάγονται από μάγους. Δεν ήθελε να δέχονται μαθητές με γονείς Μαγκλ- δεν τους είχε εμπιστοσύνη. Μετά από λίγο ο Σλίθεριν και ο Γκρίφιντορ συγκρούστηκαν μετωπικά γι' αυτό το θέμα και ο Σλίθεριν έφυγε από το σχολείο".
Ο καθηγητής Μπινς σταμάτησε πάλι και σούφρωσε τα χείλη, θυμίζοντας γέρικη, ρυτιδιασμένη χελώνα.
"Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από αξιόπιστες ιστορικές πηγές", είπε, "αλλά τα πραγματικά γεγονότα επισκιάστηκαν από το φανταστικό θρύλο της κάμαρας με τα μυστικά, που λέει ότι ο Σλίθεριν είχε χτίσει μια μυστική κάμαρα στο κάστρο εν αγνοία των άλλων ιδρυτών. Ο Σλίθεριν, σύμφωνα με το θρύλο, σφράγισε την κάμαρα των μυστικών με τέτοιον τρόπο, ώστε κανείς να μην μπορεί να την ανοίξει, μέχρι να έρθει στη σχολή ο γνήσιος κληρονόμος του. Μόνον ο κληρονόμος μπορεί να την ανοίξει, να απελευθερώσει τη φρίκη που κρύβει μέσα της και να τη χρησιμοποιήσει για να καθαρίσει τη σχολή απ' όσους είναι ανάξιοι να σπουδάσουν μαγεία".
Όταν τελείωσε την αφήγησή του, έπεσε σιωπή, αλλά δεν ήταν η συνηθισμένη, υπναλέα σιωπή που επικρατούσε στο μάθημα του κυρίου Μπινς. Υπήρχε ένταση στην ατμόσφαιρα, καθώς όλοι τον κοίταζαν ελπίζοντας να πει κι άλλα. Ο καθηγητής φάνηκε να ενοχλείται.
"Όλα αυτά, φυσικά, είναι σκέτες ανοησίες", είπε. "Το σχολείο ερευνήθηκε πολλές φορές, από τους πολυμαθέστερους μάγους και μάγισσες, αλλά δε βρέθηκε κανένα ίχνος τέτοιας κάμαρας. Δεν υπάρχει. Είναι ένας μύθος για να τρομάζουν οι αφελείς".
Η Ερμιόνη σήκωσε ξανά το χέρι.
"Κύριε... Τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε "η φρίκη που κρύβεται μέσα στην κάμαρα";"
"Λέγεται πως πρόκειται για κάποιο τέρας που μόνον ο κληρονόμος του Σλίθεριν μπορεί να τιθασεύσει", είπε ο καθηγητής με την ξερή, σφυριχτή φωνή του.
Οι μαθητές αντάλλαξαν φοβισμένα βλέμματα.
"Σας είπα, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα", είπε ο κύριος Μπινς τακτοποιώντας τις σημειώσεις του. "Ούτε κάμαρα, ούτε τέρας".
"Μα, κύριε", είπε ο Σίμους Μίλιγκαν, "αν ο μόνος που μπορεί ν' ανοίξει την κάμαρα είναι ο γνήσιος κληρονόμος του Σλίθεριν, τότε είναι φυσικό κανένας άλλος να μην μπορεί να τη βρει. Έτσι δεν είναι;"
"Κουταμάρες", είπε εκνευρισμένος ο καθηγητής. "Αφού τόσους αιώνες, τόσοι διευθυντές και διευθύντριες του "Χόγκουαρτς" δε βρήκαν τίποτα..."
"Μα, κύριε καθηγητά", πετάχτηκε η Παρβάτι Πάτιλ, "προφανώς πρέπει να χρησιμοποιήσεις μαύρη μαγεία για να την ανοίξεις..."
"Το ότι ένας μάγος δε χρησιμοποιεί μαύρη μαγεία, δε σημαίνει και ότι δεν ξέρει να τη χρησιμοποιεί", είπε κοφτά ο Μπινς. "Επαναλαμβάνω, εάν μάγοι σαν τον Ντάμπλντορ..."
"Μπορεί όμως να χρειάζεται να έχεις στενή σχέση με το Σλίθεριν. Γι' αυτό κι ο καθηγητής Ντάμπλντορ δεν μπορεί..."
"Αρκετά", είπε κοφτά ο καθηγητής Μπινς. "Είναι μύθος! Δεν υπάρχει τέτοια κάμαρα! Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι ο Σλίθεριν κατασκεύασε έστω κι ένα μυστικό ντουλάπι για σκουπόξυλα! Μετανιώνω που σας είπα αυτή την ηλίθια ιστορία! Και τώρα ας επιστρέψουμε, αν έχετε την καλοσύνη, στην αληθινή ιστορία, στα πραγματικά, πιστευτά, αποδεδειγμένα γεγονότα!"
Σε πέντε λεπτά η τάξη είχε βυθιστεί στο συνήθη λήθαργο.
"Εγώ το ήξερα ότι ο Σαλαζάρ Σλίθεριν ήταν ένας διεστραμμένος τρελόγερος", είπε ο Ρον στον Χάρι και στην Ερμιόνη στο τέλος του μαθήματος, καθώς βάδιζαν στους πλημμυρισμένους παιδιά διαδρόμους για να αφήσουν τις τσάντες τους πριν από το βραδινό. "Αλλά δε φανταζόμουν ότι αυτός ξεκίνησε την ιστορία του ανόθευτου αίματος. Δε θα ήθελα να ήμουν στον οίκο του μακάρι και να με πλήρωναν. Αν το μαγικό καπέλο με έβαζε στο Σλίθεριν, ειλικρινά σας λέω, θα έφευγα με το πρώτο τρένο..."
Η Ερμιόνη συμφώνησε με ένα ζωηρό γνέψιμο. Ο Χάρι δεν είπε τίποτα. Το στομάχι του είχε σφιχτεί πάλι.
Ο Χάρι δεν είχε αναφέρει ποτέ στον Ρον και στην Ερμιόνη ότι το μαγικό καπέλο είχε σκεφτεί προς στιγμήν να τον βάλει στο Σλίθεριν.
Θυμόταν, σαν να 'ταν χτες, τη φωνούλα που ψιθύριζε στο αφτί του όταν φόρεσε το καπέλο, πριν από ένα χρόνο, "Θα μπορούσες να γίνεις καταπληκτικός... Το βλέπω μέσα στο κεφάλι σου και το Σλίθεριν θα σε βάλει στο σωστό δρόμο για να μεγαλουργήσεις..." Αλλά ο Χάρι, που είχε υπόψη του ότι το Σλίθεριν φημιζόταν για τους κακούς μάγους που έβγαζε, είχε σκεφτεί απελπισμένα "Όχι στο Σλίθεριν!" και το καπέλο τελικά είπε: "Αφού δε θέλεις όμως... Καλύτερα να πας στο Γκρίφιντορ..."
Καθώς προχωρούσαν ανάμεσα στο πλήθος, είδαν τον Κόλιν Κρίβι να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση.
"Γεια σου, Χάρι!"
"Γεια, Κόλιν", είπε μηχανικά ο Χάρι.
"Χάρι, Χάρι, ένα παιδί στην τάξη μου λέει ότι είσαι..."
Αλλά ο μικρόσωμος Κόλιν δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ανθρώπινο ρεύμα που τον έσπρωχνε προς την τραπεζαρία. Έτσι τον άκουσαν να φωνάζει "Θα σε δω μετά, Χάρι!" καθώς το ρεύμα των παιδιών τον παρέσυρε.
"Τι να λέει άραγε το παιδί στην τάξη του;" αναρωτήθηκε η Ερμιόνη.
"Ότι είμαι ο κληρονόμος του Σλίθεριν, υποθέτω", είπε ο Χάρι και το στομάχι του σφίχτηκε ακόμα περισσότερο, όταν θυμήθηκε πώς το έβαλε στα πόδια ο Τζάστιν Φιντς-Φλέτσλι το μεσημέρι.
"Εδώ μέσα ο καθένας πιστεύει ότι του κατέβει", είπε αγανακτισμένος ο Ρον.
Η μάζα των παιδιών αραίωσε κι έτσι ανέβηκαν στον επόμενο όροφο χωρίς δυσκολία.
"Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει η κάμαρα με τα μυστικά;" ρώτησε ο Ρον την Ερμιόνη.
"Δεν ξέρω", απάντησε συνοφρυωμένη εκείνη. "Ο Ντάμπλντορ δεν κατάφερε να γιατρέψει την κυρία Νόρις. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως, ότι κι αν ήταν αυτό που της επιτέθηκε, δεν ήταν... Πώς να το πω; ... Ανθρώπινο".
Καθώς μιλούσε, έστριψαν σε μια γωνία και βρέθηκαν στο διάδρομο όπου είχαν αντικρίσει την κυρία Νόρις κρεμασμένη ανάποδα.
Σταμάτησαν και κοίταξαν. Το σκηνικό ήταν όπως εκείνο το βράδυ, με τη μόνη διαφορά ότι η κοκαλωμένη γάτα δεν κρεμόταν πια από το δαυλό και ότι υπήρχε μια άδεια καρέκλα μπροστά στον τοίχο με το μήνυμα.
"Εδώ φυλάει σκοπός ο Φιλτς", μουρμούρισε ο Ρον.
Κοιτάχτηκαν. Ο διάδρομος ήταν έρημος. "Δε βλάπτει να ρίξουμε μια ματιά", είπε ο Χάρι. Άφησε κάτω την τσάντα του, έπεσε στα τέσσερα κι άρχισε να ψάχνει στο πάτωμα για στοιχεία.
"Εδώ είναι καψαλισμένο!" είπε. "Κι εδώ... Κι εδώ..."
"Έλα να δεις κάτι!" είπε η Ερμιόνη. "Παράξενο..."
Ο Χάρι σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο δίπλα στον τοίχο με το μήνυμα. Η Ερμιόνη έδειχνε το πάνω πάνω τζάμι, όπου καμιά εικοσαριά αράχνες συνωστίζονταν προσπαθώντας να περάσουν από μια λεπτή ρωγμή στο γυαλί. Μια μακριά ασημένια κλωστή κρεμόταν σαν σκοινί, λες και όλες οι αράχνες είχαν σκαρφαλώσει από αυτή στη φούρια τους να βγουν έξω.
"Έχεις δει άλλη φορά αράχνες να φέρονται έτσι;" ρώτησε απορημένη η Ερμιόνη.
"Όχι", είπε ο Χάρι. "Εσύ, Ρον; Ρον;" Κοίταξε πίσω από τον ώμο του. Ο Ρον στεκόταν αρκετά πιο πίσω, σαν να κρατιόταν με το ζόρι να μην το βάλει στα πόδια. "Τι έπαθες;" Τον ρώτησε ο Χάρι.
"Ε... Να... Σιχαίνομαι τις αράχνες", είπε νευρικά ο Ρον.
"Δεν το ήξερα", είπε η Ερμιόνη κοιτώντας τον έκπληκτη. "Σε έχω δει χιλιάδες φορές να τις χρησιμοποιείς σε φίλτρα..."
"Δε με πειράζει όταν είναι ψόφιες", είπε ο Ρον, ο οποίος κοιτούσε οπουδήποτε αλλού εκτός από το παράθυρο. "Απλώς με ανατριχιάζει ο τρόπος που κινούνται..." Την Ερμιόνη την έπιασαν τα γέλια. "Δεν είναι αστείο", είπε νευριασμένος ο Ρον. "Αν θες να ξέρεις, όταν ήμουν τριών ετών, ο Φρεντ μεταμόρφωσε το... το αρκουδάκι μου σε απαίσια, γιγάντια αράχνη επειδή του είχα σπάσει ένα παιχνίδι. Ούτε κι εσένα θα σου άρεσαν οι αράχνες αν το αρκουδάκι που κρατούσες αποκτούσε ξαφνικά τόσα πόδια και..."
Σταμάτησε να μιλάει. Έτρεμε ολόκληρος. Η Ερμιόνη κρατιόταν να μη γελάσει. Ο Χάρι έκρινε πως έπρεπε να αλλάξουν θέμα. Έτσι είπε:
"Θυμόσαστε ότι το πάτωμα ήταν γεμάτο νερά; Πού βρέθηκαν; Μετά κάποιος τα σφουγγάρισε".
"Κάπου εδώ ήταν τα νερά", είπε ο Ρον, ο οποίος, ανακτώντας την ψυχραιμία του, προσπέρασε την καρέκλα του Φιλτς κι έδειξε το σημείο. "Μπροστά σ' αυτή την πόρτα".
Έπιασε το μπρούντζινο πόμολο της πόρτας. Αμέσως τράβηξε το χέρι του απότομα.
"Τι έπαθες;" είπε ο Χάρι.
"Δε γίνεται να μπω", είπε αγριωπά ο Ρον, "είναι οι τουαλέτες των κοριτσιών".
"Μα δεν είναι κανείς μέσα, Ρον", είπε η Ερμιόνη πλησιάζοντάς τον. "Είναι οι τουαλέτες όπου συχνάζει η Μυρτιά που κλαίει. Ελάτε, πάμε να ρίξουμε μια ματιά".
Κι άνοιξε την πόρτα, αγνοώντας τη μεγάλη ταμπέλα που έγραφε "οι τουαλέτες είναι χαλασμένες".
Ήταν οι πιο σκοτεινές και καταθλιπτικές τουαλέτες που είχε δει ποτέ του ο Χάρι. Κάτω από ένα μεγάλο, ραγισμένο και διάστικτο καθρέφτη ήταν τοποθετημένοι οι παλιοί πέτρινοι νιπτήρες. Το μουντό φως μερικών κεριών που κόντευαν να λιώσουν στα κηροπήγιά τους, καθρεφτιζόταν στο υγρό δάπεδο. Οι ξύλινες πόρτες των καμπινέδων ήταν γδαρμένες και ξεφλουδισμένες. Μια απ' όλες μάλιστα κρεμόταν ξεχαρβαλωμένη από τους μεντεσέδες.