73. Το απόδειπνο
Το βράδυ, μετά το φαγητό, οι αυλόπορτες του μοναστηριού έκλεισαν με βαριά σίδερα. Μα πάλι χτύπησε η καμπάνα.
—Είναι άλλος εσπερινός αυτός, είπε ο κυρ Στέφανος στα παιδιά. Είναι το απόδειπνο.
—Δεν το έχουμε στις δικές μας εκκλησιές, είπε ο Φάνης.
—Στον κόσμο αυτά δε γίνονται, είπε ο ηγούμενος. Στα μοναστήρια όμως είναι αλλιώς κανονισμένο. Εμείς οι καλόγεροι μια δουλειά έχουμε, την προσευχή.
Πάλι οι καλόγεροι μπήκαν στην εκκλησία όλοι, ως κι ο πάτερ Ιωσήφ.
Στο στασίδι ένας καλόγερος διάβαζε ψαλμούς ώρα πολλή...
Η εκκλησιά ήταν κατασκότεινη. Άλλο φως δεν είχαν μέσα παρά μόνο ένα κερί, εκείνο που κρατούσε ο καλόγερος για να βλέπει στο βιβλίο.
Καθώς διάβαζε, τα παιδιά έβλεπαν την όψη του να φέγγει από το κερί με κόκκινο και ζωηρό φως, σαν να καίγεται.
